როცა წლე­ბის წინ მა­რი­კა სა­მა­ნიშ­ვი­ლი თე­ატ­რა­ლურ­ში აბა­რებ­და, ვერც კი წარ­მო­იდ­გენ­და, რომ ქუ­ჩა­ში თა­ვი­სი გმი­რის სა­ხე­ლით მი­მარ­თავ­დნენ. თე­ატ­რში ბევ­რი მთა­ვა­რი როლი ითა­მა­შა, პო­პუ­ლა­რო­ბა კი სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" ეპი­ზო­დურ­მა როლ­მა მო­უ­ტა­ნა. თა­ვის გმირს არ ჰგავს, არ მოს­წონს, რომ მა­დო­ნას ჭო­რა­ო­ბა უყ­ვარს. მის გმირს და­დე­ბით თვი­სე­ბაც აქვს, კე­თი­ლია და გუ­ლით უნდა, რომ გუ­ლუბ­რყვი­ლო ნე­ლი­კო აზ­რზე მო­იყ­ვა­ნოს.

რო­დის შე­უყ­ვარ­და თე­ატ­რი

- ფო­ტო­ზე ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არი­ან. ინ­ტე­ლი­გენ­ტე­ბის ოჯახ­ში და­ვი­ბა­დე. მამა აგ­რო­ნო­მი იყო. თბი­ლი­სის სა­სოფ­ლო სა­მე­ურ­ნეო ინ­სტი­ტუ­ტი წარ­ჩი­ნე­ბით და­ამ­თავ­რა, რის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვა­დაც ლე­ნი­ნის ორ­დე­ნე­ბი გა­დას­ცეს, რო­მელ­საც სა­თუ­თად ვი­ნა­ხავ. დედა ფი­ლო­ლო­გი გახ­ლდათ. ორი­ვეს ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და თე­ატ­რი. ერ­თმა­ნე­თი 1955 წელს გა­იც­ნეს. ერთი ძმა მყავ­და, რო­მელ­იც ახალ­გაზ­რდა გა­რდა­იც­ვა­ლა. ორი ძმი­სშვი­ლი დამ­რჩა. ძა­ლი­ან სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ოჯა­ხი გვქონ­და. ყვე­ლა ხე­ლო­ვანს, რომ­ლე­ბიც ქუ­თა­ის­ში ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ, ჩვენ ვმა­სპინ­ძლობ­დით. ახა­ლი ლექ­სი ჩვენს ოჯახ­ში იკი­თხე­ბო­და და ახა­ლი სტა­ტი­ე­ბი ჩვენს ოჯახ­ში გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და. მა­შინ­დე­ლი ქუ­თა­ი­სის სა­ხეს ჩვე­ნი ოჯა­ხი წარ­მო­ად­გენ­და. გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, ინ­ტე­ლი­გენ­ტი ოჯა­ხი ვი­ყა­ვით. ამას ხელს ისიც უწყობ­და, რომ ჩვე­ნი ახლო ნა­თე­სა­ვი გახ­ლდათ იპო­ლი­ტე ხვი­ჩია. ბავ­შვო­ბა­ში იპო­ლი­ტეს­თან ერ­თად სა­თაფ­ლი­ა­ზე გა­და­ვი­ღეთ ფოტო. ჩვენ­თან ერ­თად იყო ლილი ნუ­ცუ­ბი­ძე, გივი ჭი­ჭი­ნა­ძე, ლე­ი­ლა ერა­ძე. ეს მწერ­ლე­ბი დღეს არა­ვის აღარ ახ­სოვს. ბავ­შვო­ბა­ში კი მათ­თან ერ­თად გა­ვი­ზარ­დე და ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან დიდი სკო­ლა იყო. ჩვენ­თან რომ ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ, მივ­დი­ო­დით გე­ლათ­ში, სა­თაფ­ლი­ა­ში და ერ­თად ძა­ლი­ან კარგ დროს ვა­ტა­რებ­დით. მომ­დევ­ნო ფოტო ასე­თი გა­სე­ირ­ნე­ბის შემ­დეგ გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- რო­გორც ვხვდე­ბი, ქუ­თა­ის­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხართ

- მარ­თლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. რეზო გაბ­რი­ა­ძეს, ამ უნი­ჭი­ე­რეს მწე­რალს, ნათ­ქვა­მი აქვს, ქუ­თა­ი­სი­დან თბი­ლის­ში პა­ტა­რა ბიჭი სიყ­ვა­რუ­ლით ჩა­მო­ვე­დიო. ამით ყვე­ლა­ფე­რია ნათ­ქვა­მი. თბი­ლი­სიც ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი და სიყ­ვა­რუ­ლია და მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბია, მაგ­რამ მე მა­ინც ვამ­ბობ, რომ ქუ­თა­ი­სი გან­სა­კუთ­რე­ბით არის სიყ­ვა­რუ­ლის ქა­ლა­ქი.

- დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, თქვენ იმ ადა­მი­ან­თა შო­რის ხართ, ვინც ფიქ­რობს, რომ პარ­ლა­მენ­ტის შე­ნო­ბა ქუ­თა­ის­ში უნდა იყოს.

- არ მინ­და, მი­კერ­ძო­ე­ბუ­ლი ვიყო, მაგ­რამ ქა­ლა­ქის გა­მო­ცო­ცხლე­ბის­თვის, რა თქმა უნდა, კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ პარ­ლა­მენ­ტის შე­ნო­ბა ქუ­თა­ის­ში დარ­ჩე­ბა. დე­და­ქა­ლა­ქია გა­ბე­რი­ლი და სხვა ქა­ლა­ქებს ფუნ­ქცია აქვთ და­კარ­გუ­ლი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში მარ­ტო თბი­ლი­სი ცო­ცხლობს და ყვე­ლა აქ გა­მორ­ბის, რომ თა­ვი­სი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა მო­ა­ხერ­ხოს.

- თქვენს ბავ­შვო­ბას და­ვუბ­რუნ­დეთ. სკო­ლის ამ­ბე­ბი გა­იხ­სე­ნეთ.

- სკო­ლა­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვი­ყა­ვი. მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის წრე­ზე დავ­დი­ო­დი, ლექ­სებს ვკი­თხუ­ლობ­დი, ვცეკ­ვავ­დი, ვმღე­რო­დი. მე და ნინო ბურ­ჯა­ნა­ძე ერ­თად დავ­დი­ო­დით მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის წრე­ზე.

- ნინო ბურ­ჯა­ნა­ძე გა­მორ­ჩე­უ­ლი იყო მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის წრე­ზე?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად კი­თხუ­ლობ­და ყვე­ლა­ფერს. ჩვენ ძა­ლი­ან კარ­გი პე­და­გო­გი გვყავ­და, გულო ყი­ფი­ა­ნი. მა­საც თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ამ­ბობ­და, მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ას რომ შევ­ხე­დე, რო­გო­რი რთუ­ლი იყო, ვი­ფიქ­რე, რომ ვერ შევ­ძლებ­დი და ამი­ტომ პე­და­გო­გო­ბა ვამ­ჯო­ბი­ნეო.

- მას შემ­დეგ, რაც ნინო ბურ­ჯა­ნა­ძე პო­ლი­ტი­კა­ში წა­ვი­და, გაქვთ მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ რამ­დენ­ჯერ­მე შევ­ხვდით ერ­თმა­ნეთს. ნინო ბურ­ჯა­ნა­ძის მა­მი­და ჩემი ნათ­ლია იყო. ადრე ოჯა­ხე­ბით ვმე­გობ­რობ­დით. ჩვენს ოჯახ­ში ხში­რად მო­დი­ოდ­ნენ სტუმ­რად ბა­ტონ იპო­ლი­ტეს­თან ერ­თად. მაგ­რამ ჩემი და ნი­ნოს გზე­ბი სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ გა­ი­ყო. მისი ოჯა­ხი სა­ცხოვ­რებ­ლად თბი­ლის­ში გად­მო­ვი­და და მერე სას­წავ­ლებ­ლად წა­ვი­და. პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლის შემ­დეგ ქუ­თა­ის­თან ჰქონ­და შე­ხე­ბა, მა­შინ შევ­ხვდით. ქუ­თა­ის­თან და­კავ­ში­რე­ბით ბევ­რი გეგ­მა ჰქონ­და. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ ძა­ლი­ან უყ­ვარს ქუ­თა­ი­სი.

- რო­მელ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დით?

- ქუ­თა­ი­სის რკი­ნიგ­ზის მე­თორ­მე­ტე სკო­ლა­ში ვსწა­ვლობ­დი. ეს სკო­ლა თბი­ლი­სის რკი­ნიგ­ზის სკო­ლას ეკუთ­ვნო­და. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გე­ბი მყავ­დნენ. ჰუ­მა­ნი­ტა­რუ­ლი საგ­ნე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. და­ნარ­ჩე­ნი საგ­ნე­ბი კი რომ არ ვი­ცო­დი, გაკ­ვე­თილ­ზე ვცელ­ქობ­დი და სულ ეშ­მა­კო­ბა­ზე ვი­ყა­ვი გა­და­სუ­ლი. ახ­ტა­ჯა­ნა ვი­ყა­ვი. ბი­ჭებ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი. მახ­სოვს, ბი­ჭე­ბი მა­ტა­რებ­ლებ­ლის ვა­გო­ნებ­ზე ადი­ოდ­ნენ რო­გორც კი და­იძ­ვრე­ბო­და ხტე­ბოდ­ნენ. მეც ზუს­ტად ასე ვიქ­ცე­ო­დი და მუხ­ლე­ბი სულ გა­და­ტყა­ვე­ბუ­ლი მქონ­და. ჩემს შვი­ლიშ­ვი­ლებ­ზე რომ ამ­ბო­ბენ, ცელ­ქე­ბი არი­ან, კედ­ლებ­ზე და­დი­ან და ვერ ვა­ჩე­რებ­თო, ვე­რა­ფერს ვამ­ბობ. ბი­ჭებ­თან ერ­თად სა­ხი­ფა­თო თა­მა­შებ­მა ცხოვ­რე­ბა­ში გა­ბე­დუ­ლი გამ­ხა­და. მომ­დევ­ნო ფოტო, თუ სწო­რად მახ­სოვს, პირ­ველ კლას­ში მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი, სკო­ლა­ში ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. დავ­დი­ო­დი ფრენ­ბურთზე, კა­ლათ­ბურთზე, ია­რა­ღის სრო­ლა­ში ვვარ­ჯი­შობ­დი და ბო­ლოს, ია­რა­ღი რომ შე­მო­ვატ­რი­ა­ლე და მას­წავ­ლებ­ლის­კენ მივ­მარ­თე, რო­მელ­საც ის­მა­ი­ლი ერ­ქვა, მი­თხრა, არაა, ბი­ძია, სრო­ლა შენი საქ­მე და დადე ია­რა­ღიო. მაგ­რამ მე მომ­წონ­და ია­რა­ღის სრო­ლა. დავ­დი­ო­დი ტან­ვარ­ჯიშ­ზე, რო­მელ­მაც დიდი პლას­ტი­კა შემ­ძი­ნა.

- ყვე­ლა­ზე კარ­გად რა გა­მოგ­დი­ო­დათ?

- ჩა­მოთ­ვლილ წრე­ებ­ზე პე­რი­ო­დუ­ლად დავ­დი­ო­დი ხოლ­მე. შევ­დი­ო­დი და გა­მოვ­დი­ო­დი. მერე ვა­ნე­ბებ­დი თავს, მაგ­რამ მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის­თვის, სა­დაც პირ­ვე­ლი კლა­სი­დან შე­ვე­დი, მე­ა­თე კლა­სამ­დე არ და­მი­ნე­ბე­ბია თავი და ამ კუ­თხით დღემ­დე ვმუ­შა­ობ. ვზრდი მო­მა­ვალ თა­ო­ბას და რო­დე­საც მათ­თან ერ­თად ვმუ­შა­ობ, ეს ჩემი ტრე­ნა­ჟი­ცაა.

- აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე აირ­ჩი­ეთ ალ­ბათ მსა­ხი­ო­ბო­ბა.

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, სხვა პრო­ფე­სი­ა­ზე არც მი­ფიქ­რია. დე­დას თე­ატ­რში პრე­მი­ე­რებ­ზე რომ მივ­ყავ­დი, ახალ კა­ბას მი­კე­რავ­და. ყვა­ვი­ლებს ყი­დუ­ლობ­და, რომ მსა­ხი­ო­ბე­ბის­თვის მი­მერ­თმია. თე­ატ­რში წას­ვლა ძა­ლი­ან დიდ სტი­მულს მაძ­ლევ­და. ძა­ლი­ან მომ­წონ­და, რო­დე­საც იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­ას­თან ერ­თად მივ­დი­ო­დით ქუ­ჩა­ში და მთე­ლი ქა­ლა­ქი მას უყუ­რებ­და და ყვე­ლა სიყ­ვა­რუ­ლით ხვდე­ბო­და. ვერც კი წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ ოდეს­მე ქუ­ჩა­ში მიც­ნობ­დნენ. სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მას­წავ­ლე­ბე­ლი მყავ­და, დოდო ალექ­სი­ძე, და სა­ოც­რად კარ­გი ჯგუ­ფე­ლე­ბი. მომ­დევ­ნო ფოტო ჩემს მას­წავ­ლე­ბელ­სა და ჯგუ­ფე­ლებ­თან ერ­თად აუ­დი­ტო­რი­ა­ში გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. პა­რა­ლე­ლუ­რი ჯგუ­ფის პე­და­გო­გი იყო მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი, სა­დაც სწავ­ლობ­დნენ, ნი­ნე­ლი ჭანკვე­ტა­ძე, ლე­ვან უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი. პა­რა­ლე­ლურ ჯგუ­ფე­ლებ­თა­ნაც ვმე­გობ­რობ­დით. რო­დე­საც ინ­სტი­ტუ­ტი და­ვამ­თავ­რეთ, ბევ­რი ჩა­მო­შორ­და თე­ატრს.

- თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ქუ­თა­ის­ში დაბ­რუნ­დით?

- ინ­სტი­ტუ­ტი რომ და­ვამ­თავ­რე, თბი­ლის­ში დარ­ჩე­ნას და კა­რი­ე­რის გაგ­რძე­ლე­ბას მთა­ვა­ზობ­დნენ, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ქუ­თა­ი­სის­კენ მი­მი­წევ­და გული. იპო­ლი­ტე­მაც და­მა­რი­გა, ქუ­თა­ის­ში გა­ი­ა­რე პრაქ­ტი­კა და მერე ჩა­მო­დი თბი­ლის­შიო. თბი­ლის­ში ჯერ უშ­ტა­ტოდ უნდა იმუ­შაო და ამი­ტომ ჯო­ბია, ფეხი ქუ­თა­ის­ში აიდ­გაო. ამას თა­ვი­სი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე მე­უბ­ნე­ბო­და. მარ­თლაც, ინ­სტი­ტუ­ტი რომ და­ვამ­თავ­რეთ, მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ და­ქორ­წი­ნე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ. გოგი ქავ­თა­რა­ძე იყო ქუ­თა­ი­სის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი და სა­ნამ თე­ატ­რა­ლურს და­ვამ­თავ­რებ­დი, ყო­ველ­თვე მე­უბ­ნე­ბო­და, ქუ­თა­ის­ში უნდა წა­მოხ­ვი­დეო. გა­ნა­წი­ლე­ბა­ზეც იქ იყო, რომ არ გა­და­მე­ფიქ­რე­ბი­ნა და ხელი მო­მე­წე­რა, რომ ქუ­თა­ის­ში მივ­დი­ო­დი. ქუ­თა­ის­ში ჩა­ვე­დი, ბევ­რი მთა­ვა­რი როლი რომ ვი­თა­მა­შე და მა­ყუ­რებ­ლის სიყ­ვა­რუ­ლი და­ვიმ­სა­ხუ­რე, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა გა­მიჩ­ნდა, რომ ჩემს სახ­ლში ჩა­ვე­დი. მერე მოს­კოვ­ში ვი­ყა­ვი გას­ტრო­ლებ­ზე. მომ­დევ­ნო ფოტო სწო­რედ მა­შინ გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. "მხა­ტის" თე­ატ­რში გვქონ­და სპექ­ტაკ­ლე­ბი. სმო­კტუ­ნოვ­სკის ბა­რა­თი მაქვს ამ გას­ტრო­ლის შემ­დეგ გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი, რო­მელ­საც სა­თუ­თად ვი­ნა­ხავ. მერე გოგი ქავ­თა­რა­ძე გა­და­იყ­ვა­ნეს და მას­თან გან­შო­რე­ბა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლი იყო. იმ პე­რი­ოდ­ში აფხა­ზეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა დაგ­ვე­ძა­ბა. გოგი აფხა­ზე­თის თე­ატ­რში გა­და­იყ­ვა­ნეს და იურა კა­კუ­ლია ჩვენ­თან გად­მო­იყ­ვა­ნეს. პირ­ვე­ლად ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ დღეს შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ იურა კა­კუ­ლია ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი პე­და­გო­გია.

რა­ტომ ვერ ნა­ხუ­ლობს შვი­ლიშ­ვი­ლებს

- ოჯახ­ზე გვი­ამ­ბეთ.

- ცო­ლად ჩემს ჯგუ­ფელს, თენ­გო ჯა­ვა­ხა­ძეს გავ­ყე­ვი. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, იპო­ლი­ტემ დაგ­ვა­ქორ­წი­ნა. ხე­ლის მო­სა­წე­რად რომ მივ­დი­ო­დით, ის შეგ­ვი­ძღვა და ყვე­ლა თავს გვევ­ლე­ბო­და. ფოტო სწო­რედ მა­შინ გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. ორი შვი­ლი გვყავს, ბექა და თეკ­ლა. ორი­ვეს თე­ატ­რა­ლუ­რი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ბე­ქამ რომ და­ამ­თავ­რა, მა­შინ ძა­ლი­ან რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში და სა­ზღვარ­გა­რეთ წა­ვი­და. ახლა ირ­ლან­დი­ა­შია. თა­ვი­დან მოყ­ვა­რულ­თა დას­ში მი­ვი­და. ერთი როლი ითა­მა­შა და ყვე­ლა აღ­ფრთო­ვან­და. ბე­ქამ ქუ­თა­ი­სის სპექ­ტაკ­ლებ­ში აიდ­გა ფეხი. რო­მელ სპექ­ტაკლშიც ბავ­შვის როლი იყო შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლი, ყვე­ლა­გან ბექა და თეკ­ლა თა­მა­შობ­დნენ და ამან მათ შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე დიდი კვა­ლი და­ტო­ვა. სხვა პრო­ფე­სი­ა­ზე არც უფიქ­რი­ათ. მერე ბექა პრო­ფე­სი­ულ თე­ატ­რში, მი­უ­ზიკლში სა­თა­მა­შოდ მი­იწ­ვი­ეს. წარ­მო­შო­ბით ქარ­თველ რუს მე­ზღვა­ურს თა­მა­შობ­და. ამ რო­ლის შემ­დეგ ბექა ყვე­ლას შე­უყ­ვარ­და. თეკ­ლა ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გო­გოა. თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი და­ამ­თავ­რა. 2012 წელს ინ­გლი­სის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სტუ­დენ­ტურ ფეს­ტი­ვალ­ზე იყო, სა­დაც ქა­ლის სა­უ­კე­თე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბის­თვის მთა­ვა­რი პრე­მია აიღო. 2013 წელს ინ­გლის­ში გლო­ბუ­სის თე­ატ­რში მას­ტერკლა­სებ­ზეა მიწ­ვე­უ­ლი. ეს ძა­ლი­ან დიდი მიღ­წე­ვაა მის თე­ატ­რა­ლურ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. შემ­დეგ ფო­ტო­ზე თეკ­ლაა. ეს მისი საყ­ვა­რე­ლი ფო­ტოა.

- რამ­დე­ნი შვი­ლიშ­ვი­ლი გყავთ?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით ორი. მომ­დევ­ნო ფო­ტო­ზე სწო­რედ ისი­ნი არი­ან. მა­რი­ა­მი და სან­დრო უკვე ძა­ლი­ან თე­ატ­რა­ლუ­რე­ბი არი­ან. მღე­რი­ან და ცეკ­ვა­ვენ. მათ ფო­ტო­ებს ჩემი მე­გობ­რე­ბი კო­მენ­ტა­რებს უკე­თე­ბენ, ეტყო­ბათ, რომ მო­მა­ვალ­ში მსა­ხი­ო­ბე­ბი იქ­ნე­ბი­ა­ნო. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზე­ბი და კარ­გე­ბი არი­ან და ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბი­ან, მაგ­რამ არ არის ჯერ­ჯე­რო­ბით ისე­თი ეკო­ნო­მი­კუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ ვნა­ხო.

- რამ­დე­ნი წე­ლია, რაც ბექა სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ცხოვ­რობს?

- მეშ­ვი­დე წე­ლია. სან­დრო გერ­მა­ნი­ა­ში და­ი­ბა­და. მერე ირ­ლან­დი­ა­ში ჩა­ვიდ­ნენ. მა­რი­ა­მი იქ გაჩ­ნდა. სან­დრო უკვე ხუთი წლი­საა. ნულ კლას­ში და­დის და მას­წავ­ლებ­ლე­ბი აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლე­ბი არი­ან მისი ნი­ჭი­ე­რე­ბით. ჩემს შვილს რომ ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, სულ ვახ­სე­ნებ, ხში­რად უთხა­რი სან­დროს და მა­რი­ამს, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი არი­ან-მეთ­ქი.

რა­ტომ მოს­წონს სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ტრან­სპორ­ტი

- შემ­დე­გი ფოტო სე­რი­ა­ლის გა­და­ღე­ბე­ბის დრო­საა გა­და­რე­ბუ­ლი. "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" ისე­თი როლი გაქვთ, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი იტა­ლი­უ­რი ეზოს მო­ბი­ნად­რე შე­იძ­ლე­ბა იყოს თქვე­ნი გმი­რი.

- ცოტა ხნის წინ იტა­ლი­ურ ეზო­ში გვქონ­და გა­და­ღე­ბა. ნე­ლი­კოს ვე­ჩხუ­ბე­ბო­დი, წადი და გყავ­დეს შენი ავთო, მის გარ­და აღარც მე­გო­ბა­რი გინ­და და აღარც ახ­ლო­ბე­ლი-მეთ­ქი. გა­და­ღე­ბა რომ და­ვამ­თავ­რეთ, ერ­თმა ეზო­ში მცხოვ­რებ­მა ბიჭ­მა მი­თხრა, ჩვენს ეზო­შიც ბევ­რია ასე­თი ქა­ლიო. ეზო­ში ქა­ლე­ბი და­მი­და­ქალ­დნენ. ერთი მე­ჭო­რა­ვა, რო­გორ გა­თხოვ­და მისი სა­მო­ცი წლის მული. ჩემს ხა­სი­ათ­თან მა­დო­ნას არა­ნა­ი­რი მსგავ­სე­ბა არ აქვს. ისე გა­დის თვე და ზოგ­ჯერ წე­ლი­წა­დი, რომ შე­იძ­ლე­ბა მე­ზო­ბელ­თან კი არა, მე­გო­ბარ­თა­ნაც ვერ მი­ვი­დე. ამის გამო ჩემ­ზე გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლე­ბი არი­ან.

- თქვე­ნი გმი­რის მსგავ­სად ნარ­დის თა­მა­ში იცით?

- ნარ­დის თა­მა­ში იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­ამ მას­წავ­ლა და ისე კარ­გად ვთა­მა­შობ, რომ თით­ქმის ყვე­ლას ვუ­გებ. ახ­ლაც ჩემს მმარ­თველ­თან ტორ­ტი და შავი ღვი­ნო მაქვს მო­გე­ბუ­ლი. ბა­თუმ­ში გას­ტრო­ლე­ბი გვქონ­და და ჩვიდ­მე­ტი ხელი მო­ვუ­გე. ვე­ლო­დე­ბი, რო­დის მო­ი­ტანს წა­გე­ბულს. მე და იპო­ლი­ტე ღა­მე­ებს ვა­თე­ნებ­დით ნარ­დის თა­მაშ­ში. აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბი ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. ფეხ­ბურ­თი რომ იყო, სა­ერ­თოდ ვერ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. სხვა ოთახ­ში ვი­ყა­ვით შე­კუ­ჭუ­ლი და მარ­ტო ის იჯდა ტე­ლე­ვი­ზორ­თან.

- მოგ­წონთ, ყვე­ლას­თვის მა­დო­ნა რომ ხართ?

- პო­პუ­ლა­რო­ბა კარ­გია. გზა­ში სულ მე­კი­თხე­ბი­ან, ქალ­ბა­ტო­ნო მა­დო­ნა, რა გქვი­ა­თო. ქუ­ჩა­ში რომ გა­ვივ­ლი. ჩა­ი­ლა­პა­რა­კე­ბენ, ნე­ლი­კოო. პა­ტა­რა ბავ­შვებ­ში ვართ გან­სა­კუთ­რე­ბით პო­პუ­ლა­რუ­ლი... მე და პარ­ლა­მენ­ტა­რე­ბი ერ­თად მივ­დი­ვართ და მოვ­დი­ვართ ქუ­თა­ის­ში. იმ გან­სხვა­ვე­ბით, რომ ისი­ნი სა­კუ­თა­რი მან­ქა­ნე­ბით და­დი­ან, მე - სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ტრან­სპორ­ტით, მაგ­რამ ეს აუ­ცი­ლებ­ლად მჭირ­დე­ბა, რად­გან სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ტრან­სპორ­ტში ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან იმ თვი­სე­ბებ­სა და ხა­სი­ათს ვი­ჭერ, რაც რო­ლე­ბის­თვის მჭირ­დე­ბა. ჩვე­ნი პრო­ფე­სია სა­ინ­ტე­რე­სო იმი­თაა, რომ სწავ­ლის პრო­ცე­სი არ მთავ­რდე­ბა. სულ მოქ­მე­დე­ბა­ში ხარ. რო­დე­საც მსა­ხი­ობს ეს არ აქვს, ის კვდე­ბა რო­გორც შე­მოქ­მე­დი. თეკ­ლა ცხრა აპ­რი­ლის მერე გაჩ­ნდა. ცხრა­ში თბი­ლის­ში ვი­ყა­ვი და რომ დავ­ბრუნ­დი, ვთქვი, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­ვა­ჩი­ნო მე­ო­რე შვი­ლი-მეთ­ქი. მე­გობ­რებ­მა მი­თხრეს, ამის­თვის სად გცა­ლი­აო. დე­და­მაც მი­თხრა, ვინ მო­გეხ­მა­რე­ბაო. თვი­თონ ავად იყო და არ შე­ეძ­ლო დახ­მა­რე­ბა. მა­ინც გა­ვა­ჩი­ნე და რვა თვის იყო თეკ­ლა, რო­დე­საც დედა გარ­და­მეც­ვა­ლა. ამის შემ­დეგ მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ორი შვი­ლი მარ­ტო გავ­ზარ­დეთ. ბე­ქას ვუ­ტო­ვებ­დით ხოლ­მე (მათ შო­რის ათი წე­ლია გან­სხვა­ვე­ბა). რა გა­და­ვი­ტა­ნეთ-მეთ­ქი, ხში­რად მი­ფიქ­რია. სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო, ვი­ყა­ვი მსა­ხი­ო­ბი, მყავ­და ორი ბავ­შვი, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი გა­ყი­ნულ დარ­ბაზ­ში გვქონ­და. არ იყო ტრან­სპორ­ტი და თე­ატ­რში ფე­ხით მივ­დი­ო­დი. ამ ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, მა­ინც ვმღე­რო­დით და ვცეკ­ვავ­დით.

- ქუ­თა­ის­ში ხში­რად ჩას­ვლა და შემ­დეგ კვლავ თბი­ლის­ში დაბ­რუ­ნე­ბა დის­კომ­ფორ­ტს არ გიქ­მნით?

- ამით სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ. ჩემს თავს რე­ა­ლი­ზე­ბას ვუ­კე­თებ. ბევ­რი როლი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ბი. "ბამ­ბა­ზი­ის სა­მო­თხე­ში" ვი­თა­მა­შე. ფოტო სწო­რედ ამ სპექ­ტაკლზეა გა­და­ღე­ბუ­ლი. ვფიქ­რობ, რომ ამით ჩემს კა­რი­ე­რა­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გი როლი შევ­ქმე­ნი. მაგ­რამ რო­გო­რი აღი­ა­რე­ბაც მო­მი­ტა­ნა "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­მა", ასე­თი მა­ნამ­დე არ მქო­ნია. ტე­ლე­ვი­ზია მსა­ხი­ო­ბის­თვის დიდი პრო­პა­გან­დაა. რაც უნდა გა­ა­კე­თო თე­ატ­რში, კინო სა­მუ­და­მოდ რჩე­ბა.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)