"მე ვარ ერ­თა­დერ­თი მო­გე­ბუ­ლი, რად­გან თა­მაშს თავი და­ვა­ნე­ბე... გვი­ან, მაგ­რამ მა­ინც მივ­ხვდი, რომ ეს დამ­ღუპ­ვე­ლია და თუ თა­ვად არ ვუშ­ვე­ლი­დი თავს, სხვა ვერ გა­და­მარ­ჩენ­და", - ამ­ბობს ჩვენ­თან სა­უბ­რი­სას 50 წელს მი­ტა­ნე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი მო­თა­მა­შე, რო­მე­ლიც ახლა ერთ-ერთ კა­ზი­ნო­ში მუ­შა­ობს და იქა­უ­რო­ბას თვალ­ყურს ადევ­ნებს. "მო­თა­მა­შე­ე­ბის­თვის მი­თი­თე­ბის მი­ცე­მა, წეს­რი­გი და სა­თა­მა­შო დარ­ბა­ზის კონ­ტრო­ლი მე­ვა­ლე­ბა", - გვიყ­ვე­ბა ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი, რო­მელ­საც ყვე­ლა აზარ­ტუ­ლი თა­მა­ში "და­გე­მოვ­ნე­ბუ­ლი" აქვს და მი­სი­ვე თქმით, ჭა­ო­ბი­დან ამოს­ვლაც სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბით შეძ­ლო...

- ჩემს ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში, რო­დე­საც მო­თა­მა­შის "კა­რი­ე­რას" ვი­წყებ­დი, ქა­ლე­ბი სა­თო­ფე­ზე არ გვე­კა­რე­ბოდ­ნენ, ის კი არა, მხო­ლოდ გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­ბე­დუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი რის­კავ­დნენ თა­მაშს. მა­შინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში კო­მუ­ნიზ­მი იყო და სად იყო სა­თა­მა­შო აპა­რა­ტი, პო­კერ ან სლოტკლუ­ბე­ბი. მარ­თა­ლია, ვი­საც ძა­ლი­ან აინ­ტე­რე­სებ­და, აზარტს ბან­ქო­თიც კარ­გად იკ­ლავ­და, მაგ­რამ ასე ხე­ლის­გულ­ზე არ იდო ყვე­ლა­ფე­რი. თა­მა­ში მო­ზარ­დე­ბის­თვის ასე ად­ვი­ლად ხელ­მი­საწ­ვდო­მი არ იყო და ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გზას აც­დე­ნას ალ­ბათ სწო­რედ ამის წყა­ლო­ბით გა­და­ურ­ჩა. ახლა ყო­ველ ნა­ბიჯ­ზე მათი რეკ­ლა­მე­ბია. ლა­მის სახ­ლში გი­ვარ­დე­ბი­ან.

ახლა შე­ვეჩ­ვიე, უფრო სწო­რად, არ მიკ­ვირს, თო­რემ თა­ვი­დან ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი, სა­თა­მა­შოდ გო­გო­ნე­ბი რომ შე­მო­დი­ოდ­ნენ. ისე­თი მკვეთ­რი რე­აქ­ცია მქონ­და, მე­პატ­რო­ნემ კი­ნა­ღამ სამ­სა­ხუ­რი­დან და­მი­თხო­ვა, აქ და­სახ­მა­რებ­ლად და­გი­ქი­რა­ვე და იმის იდე­ო­ლო­გო­ბას თუ და­ი­წყებ, რომ ეს საქ­მე დამ­ღუპ­ვე­ლია, უმუ­შე­ვა­რი დარ­ჩე­ბიო... ყველ­გან კა­მე­რე­ბია და­ყე­ნე­ბუ­ლი და უბ­რა­ლოდ შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ვინ­მეს და­ვეხ­მა­რო, მაგ­რამ იმ სა­ში­ნელ ხმა­ურ­ში იმის თქმას მა­ინც ვა­ხერ­ხებ, თავს ნუ იღუ­პავ-მეთ­ქი.

- რა ასა­კის გო­გო­ნე­ბი სტუმ­რო­ბენ კა­ზი­ნოს?

ასევე დაგაინტერესებთ

18:05 / 20-03-2018

"მაყუთიანთა" ტოპათეულში სამი ონლაინტოტალიზატორია

12:59 / 21-03-2018

"დედა კმაყოფილი იყო, მაგრამ როცა ბევრი წააგო, მოიყვანეს ყურაწეული - გვიშველეთ, რას აკეთებსო!..." - მიზეზები, რის გამოც ადამიანი მოთამაშე ხდება

- ყვე­ლა ასა­კის ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი შე­მო­დი­ან. არ ვიცი, მო­დაა, თუ მარ­თლაც აქვს ქარ­თველს იმის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, რაც წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში აკ­რძა­ლუ­ლი იყო, ინ­ტე­რე­სი კი არ მცირ­დე­ბა, პი­რი­ქით, მა­ტუ­ლობს. მო­მის­მე­ნია, რო­გორ ატყუ­ე­ბენ ისი­ნი მე­უღ­ლე­ებს, რომ რა­ღაც საქ­მე­ზე, სას­წავ­ლო კურ­სებ­ზე, ექიმ­თან კონ­სულ­ტა­ცი­ა­ზე, ან სუ­ლაც დე­დას­თან ან და­ქა­ლებ­თან არი­ან წა­სუ­ლი და ამ დროს კა­ზი­ნო­ში შე­მო­დი­ან. აქ შე­მო­სუ­ლებს კი გა­რე­სამ­ყა­რო ავი­წყდე­ბათ. პირ­ველ ხა­ნებ­ში მათი სა­უბ­რე­ბი გულ­თან ახ­ლოს მიმ­ქონ­და, მახ­სენ­დე­ბო­და, თა­ვად რო­გორ ვი­ძი­რე­ბო­დი იმ სა­ში­ნელ წუმ­პე­ში და ვცდი­ლობ­დი, სხვას დავ­ხმა­რე­ბო­დი, რათა იგი­ვე არ გა­ე­კე­თე­ბი­ნა. ბევ­რმა მო­თა­მა­შემ ჩემი სი­ტყვე­ბი რა­ღაც "მა­ნევ­რა­დაც" მი­ი­ღო და ჩხუ­ბი ატე­ხა. ბევ­რს გა­ე­ღი­მა, და­წყნარ­დი, ძია კაცო, თავს ვა­კონ­ტრო­ლე­ბო...

არა­და, მა­შინ ჭკუ­ის დამ­რი­გე­ბე­ლი არა­ვინ მყავ­და, არა­ვინ იცო­და ჩემი გა­ტა­ცე­ბის შე­სა­ხებ. არც მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, სა­ი­დან მომ­ქონ­და ას­მა­ნე­თი­ა­ნე­ბის შეკ­ვრა უმუ­შე­ვარ ახალ­გაზ­რდას, რო­მე­ლიც მე­ო­რე დღეს აღარ მქონ­და... ამათ კი, უც­ნო­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი ყვე­ლა ტვინს უბურ­ღავს, არ გინ­და! შე­ეშ­ვი! თავს ნუ იღუ­პავ!.. გარ­შე­მო უკვე იმ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნის უბე­დუ­რე­ბა ეს­მით, რო­მელ­თა მი­ზე­ზიც აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბი გახ­და და მა­ინც მო­დი­ან. მსურ­ველ­თა რა­ო­დე­ნო­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რად იზ­რდე­ბა. აქ გრძნობ, რამ­დე­ნად სუს­ტია ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კა ამ მარ­თლაც დამ­ღუპ­ვე­ლი თა­მა­შის წი­ნა­შე.

ამას წი­ნათ 19-20 წლის გო­გო­ნე­ბი მო­ვიდ­ნენ. შვიდ­ნი იყ­ვნენ. ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთ­ზე ლა­მა­ზე­ბი. მი­ა­მი­ტად მი­თხრეს, მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი ვარ­თო. რო­გორც გი­თხა­რით, მე მათ­თვის კონ­სულ­ტა­ცი­ის გა­წე­ვა, ასე ვთქვათ, მეგ­ზუ­რო­ბა მე­ვა­ლე­ბო­და. ზოგი პირ­ვე­ლად იყო, ზო­გიც მე­ო­რედ... გა­სარ­თო­ბად მო­ვე­დი­თო, მი­თხრეს. ხუმ­რო­ბით ვუ­თხა­რი, ძა­ლი­ა­ნაც ნუ შე­ეჩ­ვე­ვით, თო­რემ თა­ვის და­ნე­ბე­ბა გა­გი­ჭირ­დე­ბათ-მეთ­ქი. ეს ის კა­ტე­გო­რია იყო, ერ­თმა­ნე­თის ჯიბ­რზე რომ და­დი­ან ბა­რებ­სა და კლუ­ბებ­ში, რა­ღაც ახ­ლის ძი­ე­ბა­ში რომ არი­ან. მშობ­ლე­ბი ან ვი­ღა­ცე­ბი იმ­დენ ფულს აძ­ლე­ვენ, რამ­დე­ნიც უნ­დათ და არც კი ეკი­თხე­ბი­ან, სჭირ­დე­ბათ თუ არა მათ ამ­დე­ნი ფული... ეს მათი მხრი­დან "დათ­ვუ­რი სამ­სა­ხუ­რია".

- ასე­თი ახალ­გაზ­რდე­ბი თა­მაშ­და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ხდე­ბი­ან?

- კი, აბა რა, 20 წლის ახალ­გაზ­რდა თა­მაშს რომ გა­უ­სინ­ჯავს გე­მოს, მას სხვა რა­მის ინ­ტე­რე­სი არც ექ­ნე­ბა... მათ სი­ტუ­ა­ცია მოს­წონთ, კა­ზი­ნო­ში, თა­მა­შის გარ­და, კარ­გად ერ­თო­ბი­ან. ყა­ვას სვა­მენ, ეწე­ვი­ან და ჭო­რა­ო­ბენ, ანუ იმ გა­რე­მოს პო­უ­ლო­ბენ, რო­მე­ლიც სჭირ­დე­ბათ, სა­დაც თავს კარ­გად გრძნო­ბენ და ეს უკვე იწ­ვევს კა­ზი­ნოს მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას... რამ­დე­ნი­მე დღის წინ გო­გო­ნა ჩაგ­ვი­ვარ­და ის­ტე­რი­კა­ში, ქორ­წილ­ში მე­გობ­რე­ბის­გან ნა­ჩუ­ქა­რი 2 ათა­სი დო­ლა­რი წა­ვა­გე და ქმარს რა ვუ­თხრაო. ქორ­წი­ლი ათი დღის წინ ჰქო­ნია... და­ქა­ლებ­მა და­ა­წყნა­რეს, თავი ხელ­ში აიყ­ვა­ნე და გა­მო­სა­ვა­ლი ერ­თად მო­ვი­ფიქ­რო­თო. მერე რა­ღაც სცე­ნა­რის მო­ფიქ­რე­ბას შე­უდ­გნენ, ახლა ხომ კრი­მი­ნა­ლი გახ­ში­რე­ბუ­ლია და ვი­თომ სახ­ლში ვი­ღაც შე­მო­გი­ვარ­და და ფული წა­გარ­თვაო. გაგ­რძე­ლე­ბა აღარ მო­მის­მე­ნია, ვთხო­ვე, კა­ზი­ნო და­ე­ტო­ვე­ბი­ნათ და გა­რეთ ემ­სჯე­ლათ. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც მო­თა­მა­შე­ე­ბის მშობ­ლე­ბი მო­ვარ­დნი­ლან პრე­ტენ­ზი­ე­ბით, მე მეს­მის მათი, მაგ­რამ ეს არა­ფერს ცვლის, წა­გე­ბუ­ლის გა­დახ­და მა­ინც უწევთ.

- რო­გო­რია მა­მა­კა­ცე­ბის დამო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბის მი­მართ?

- იცით, ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი უფრი რის­კი­ა­ნე­ბი არი­ან. მახ­სოვს სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი, რო­დე­საც მე­გო­ბა­რი მა­მა­კა­ცი წა­უ­ქე­ზე­ბია ქალ­ბა­ტონს, ეს ან და­დე­ბი­თი შე­დე­გით დას­რუ­ლე­ბუ­ლა და ამ დროს მა­მა­კაცს უსა­ზღვროდ უყ­ვარს ქალი, მაგ­რამ თუ პი­რი­ქით მოხ­და, რამ­დე­ნი­მე წუ­თის წინ თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე კაცი აფ­თარს ემ­სგავ­სე­ბა და საყ­ვა­რელ ქალს ყვე­ლა­ზე ნორ­მა­ლურ შემ­თხვე­ვა­ში თარსს ეძა­ხის. უკი­დუ­რეს შემ­თხვე­ვა­ში, საქ­მე­ში დაც­ვა ერე­ვა. სა­სა­ცი­ლო ის არის, რომ ასე­თი წყვი­ლე­ბი მე­რეც მო­სუ­ლან, ანუ ურ­თი­ერ­თო­ბას აგ­რძე­ლებ­დნენ... აქ და­დი­ან წყვი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბავ­შვს ძი­ძას უტო­ვე­ბენ და კა­ზი­ნო­ში "გუ­ლის გა­და­სა­ყო­ლებ­ლად" შე­მო­დი­ან.

იცით, ისე­თი მო­თა­მა­შე­ე­ბიც მი­ნა­ხავს, ბარ­ში ყა­ვის და­სა­ლე­ვად რომ ჩა­დი­ან, მიმ­ტანს სთხო­ვენ, სა­მარ­ხვო შო­კო­ლა­დი მო­ი­ტა­ნე­თო, ანუ მარ­ხვა­ზე არი­ან, მაგ­რამ კა­ზი­ნო­ში და­დი­ან... ეს რა­ღაც ამო­უც­ნო­ბი ქარ­თუ­ლი ფე­ნო­მე­ნია ჩემ­თვის.

- გან­სა­კუთ­რე­ბით რო­მელ თა­მაშ­ზეა მო­თხოვ­ნა?

- ტე­ხა­სურ პო­კერ­ზე, რო­მე­ლიც მთელ მსოფ­ლი­ო­შია გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი და სა­ქარ­თვე­ლო­შიც შე­მო­ვი­და. აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლებს გან­სა­კუთ­რე­ბით აინ­ტე­რე­სებ­დათ მისი პრინ­ცი­პი. მას მე­ო­რე­ნა­ი­რად ჰოლ­დემ­საც ეძა­ხი­ან. თუ სწრა­ფი ფიქ­რი­სა და ანა­ლი­ზის უნა­რი არ გაქვს, ამ თა­მაშს ვერ ითა­მა­შებ. ძა­ლი­ან ბევ­რი უნდა იფიქ­რო, რათა სწო­რი სვლა გა­ა­კე­თო და high card გა­მო­იყ­ვა­ნო. ეს იყო ჩემი თა­მა­ში 30-წლი­ან "კა­რი­ე­რა­ში", იქამ­დე კი, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მო­გე­ბუ­ლი ყვე­ლა სახ­ლი და ბინა წა­ვა­გე და პე­ტერ­ბურ­გის გა­რე­უ­ბან­ში ერ­თა­დერ­თი, ორო­თა­ხი­ა­ნი ბინა და­ვიბ­რუ­ნე. შემ­დგომ, რო­დე­საც ჯან­მრთე­ლო­ბა ძა­ლი­ან გა­მი­უ­ა­რეს­და, მივ­ხვდი, რომ შე­იძ­ლე­ბო­და, ერთ თეთრ ღა­მეს, რო­გორც პე­ტერ­ბურგს სჩ­ვე­ვია, მარ­ტო­ო­ბა­ში და­მე­ლია სული და სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა­ზეც დავ­ფიქ­რდი.

- იმ დროს ეს ბიზ­ნე­სი სა­ქარ­თვე­ლო­შიც ფეხ­მო­კი­დე­ბუ­ლი იყო?

- ის-ის იყო შე­მო­დი­ო­და. რუ­სე­თი­დან, უცხო­ე­თი­დან შე­მო­სულ­მა მო­თა­მა­შე­ებ­მა დრო იხელ­თეს და დამ­წყე­ბი, ჩვენს ენა­ზე არი­ფი მო­თა­მა­შე­ე­ბი პირ­წმინ­დად გაყ­ვლი­ფეს.

- ამ ხელ­საყ­რე­ლი მო­მენ­ტით თქვენ არ გი­სარ­გებ­ლი­ათ?

- ერ­თა­დერ­თხელ ვი­თა­მა­შე, - სულ­მა წამ­ძლია და ერთ ქარ­თველ ბიზ­ნეს­მენს მო­ვუ­გე, რო­მე­ლიც ისე გა­მომ­წვე­ვად იქ­ცე­ო­და, მის წი­ნა­აღ­მდეგ სხვა ია­რა­ღი არ მქონ­და. რა­ხან და­ფი­ცე­ბუ­ლი მქონ­და, ფული არ ამი­ღია, ბი­ჭებს და­ვუ­ტო­ვე და წა­მო­ვე­დი. მას შემ­დეგ 13 წელი გა­ვი­და. ყო­ველ­დღე ვუ­ყუ­რებ, რო­გორ იძი­რე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ ჭა­ობ­ში და ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებ, რად­გან მეც ამ სი­ბინ­ძუ­რის­გან მაქვს შე­მო­სა­ვა­ლი.

ერთი ამ­ბა­ვი მინ­და გი­ამ­ბოთ, - 2000-იანი წლე­ბის და­სა­წყის­ში პა­რიზ­ში ვცხოვ­რობ­დი და თავს თა­მა­შით ვირ­ჩენ­დი. ახლა არ ვიცი რა ხდე­ბა, მაგ­რამ იმ წლებ­ში "პე­რესტრო­ი­კას" გაქ­ცე­უ­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი იქ ცხოვ­რობ­დნენ. მათი უმე­ტე­სო­ბა ან ქურ­დობ­და ან თა­მა­შობ­და. პა­ტი­ო­სა­ნი მუ­შა­ო­ბით მხო­ლოდ მცი­რე ნა­წი­ლი ირ­ჩენ­და თავს. ჩვენს უბან­ში ერთი ახალ­გაზ­რდა კაცი ცხოვ­რობ­და. ინ­ვა­ლი­დი გო­გო­ნა ჰყავ­და, ცე­რებ­რა­ლუ­რი დამ­ბლა ჰქონ­და, მაგ­რამ რო­გორც ექი­მე­ბი ამ­ბობ­დნენ, იოლ ფორ­მებ­ში და მე­დი­ცი­ნის დახ­მა­რე­ბით ყა­ვარ­ჯნით უნდა გა­ევ­ლო. ე.წ. პან­სი­ო­ნატ­ში ცხოვ­რობ­დნენ. გო­გო­ნა წი­ნა­სა­ო­პე­რა­ციო მკურ­ნა­ლო­ბის კურსს გა­დი­ო­და. სა­ოც­რად ნი­ჭი­ე­რი და გო­ნე­ბა­გახ­სნი­ლი ბავ­შვი იყო. ბრწყინ­ვა­ლედ ლა­პა­რა­კობ­და ფრან­გუ­ლად, რი­თაც მე­დი­დუ­რი ფრან­გე­ბის სიმ­პა­თა და­იმ­სა­ხუ­რა. ხე­ლე­ბი ცუ­დად ემორ­ჩი­ლე­ბო­და, მაგ­რამ მა­ინც ძა­ლი­ან კარ­გად უკ­რავ­და საქ­სო­ფონ­ზე. ფრან­გე­ბი კი გულ­ცი­ვი ხალ­ხია, მაგ­რამ სა­ღა­მო­ო­ბით ბაღ­ში გა­მო­სულ გო­გო­ნას მა­ინც გარს შე­მო­ეხ­ვე­ოდ­ნენ და სი­ა­მოვ­ნე­ბით უს­მენ­დნენ.

მა­მა­მის­მა რო­გორც კი გა­ი­გო, მის უბან­ში ქარ­თვე­ლე­ბი ცხოვ­რობ­დნენ, მა­შინ­ვე და­ინ­ტე­რეს­და და რამ­დე­ნი­მე სახ­ლში და­პა­ტი­ჟა. გულ­ღი­ად მო­უყ­ვა თა­ვი­სი გა­ჭირ­ვე­ბის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლი­ღაც სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცია უფი­ნან­სებ­და შვი­ლის ოპე­რა­ცი­ას. გა­მი­მარ­თლაო, ამ­ბობ­და... იმ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში თა­ვი­სი ახ­ლო­ბე­ლი მუ­შა­ობ­და, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან ემად­ლი­ე­რე­ბო­და. მა­შინ სა­ბან­კო გა­და­რი­ცხვე­ბი იშ­ვი­ა­თი იყო, ამი­ტომ იმ "ენ­ჯე­ოშ­ნიკ" ახ­ლო­ბელს თან­ხის რა­ღაც ნა­წი­ლი აღე­ბუ­ლი ჰქონ­და, რათა ამ კაცს ფრან­გულ კლი­ნი­კა­ში გა­და­ე­რი­ცხა, ოღონდ ოპე­რა­ცი­ამ­დე რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე.

...არ ვიცი, რო­გორ გა­მო­აშ­ტე­რეს და და­ა­ჰიპ­ნო­ზეს ეს კაცი, მაგ­რამ თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ე­ბის წყა­ლო­ბით, ეს თან­ხა მთლი­ა­ნად წა­ა­გო. მარ­თა­ლი გი­თხრათ, მა­შინ სრუ­ლი­ად სხვა­ნა­ი­რი ფსი­ქო­ლო­გია მქონ­და, მაგ­რამ რო­დე­საც გა­ვი­გე, რომ ამის გამ­კე­თებ­ლე­ბი ისევ ქარ­თვე­ლებს სიკ­ვდი­ლამ­დე უცე­მი­ათ, მა­ინც მე­სი­ა­მოვ­ნა.

- ბავ­შვს ოპე­რა­ცია ვერ გა­უ­კეთ­და?

- გა­უ­კეთ­და, მაგ­რამ დაგ­ვი­ა­ნე­ბით და მას ვე­რა­ფე­რი უშ­ვე­ლეს. არ ვიცი, დრო­უ­ლად რომ გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო, რა შე­დე­გი ექ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ექი­მებ­მა თქვეს, რომ დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლი იყო. მას იქა­ურ­მა ქარ­თვე­ლებ­მა შე­უგ­რო­ვეს ფული. ამა­სო­ბა­ში მამა ავად­მყო­ფუ­რად მო­თა­მა­შე, ე.წ. ჭია გახ­და. დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე სა­თა­მა­შო აპა­რა­ტებ­თან იდგა. იმ ახ­ლობ­ლე­ბის სახ­ლე­ბი­დან, რო­მელ­თაც შე­ი­ფა­რეს, ფულს იპა­რავ­და და სა­თა­მა­შოდ გარ­ბო­და. მერე კი, რო­დე­საც უკა­პი­კოდ დარ­ჩა, გა­ლოთ­და და გა­მა­თხოვ­რდა. ცოლ-შვილს სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ გა­მოჰ­ყვა და იქ დარ­ჩა... შემ­დეგ არ ვიცი, რა ბედი ეწია, მაგ­რამ მისი გა­მოს­წო­რე­ბის შან­სი თით­ქმის არ არ­სე­ბობ­და. ეს არის ისე­თი­ვე და­ა­ვა­დე­ბა, რო­გო­რიც ნარ­კო­მა­ნია. იცით, რო­დე­საც თა­მა­შის სურ­ვი­ლით აკან­კა­ლე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ვუ­ყუ­რებ, არ მებ­რა­ლე­ბი­ან, სი­ა­მოვ­ნე­ბით და­ვა­სახ­ლებ­დი მათ სად­მე უკაც­რი­ელ კუნ­ძულ­ზე, სა­დაც მსგავ­სი არა­ფე­რი იქ­ნე­ბო­და. მე მო­მის­მე­ნია, რო­დე­საც ქალი ურე­კავს სა­თა­მა­შოდ შე­მო­სულ მე­უღ­ლეს, საჭ­მე­ლი არა­ფე­რი გვაქ­ვსო, ის სრუ­ლი­ად გულ­გრი­ლად პა­სუ­ხობს, მე ფული არ მაქ­ვსო და სა­თა­მა­შოდ ემ­ზა­დე­ბა.

- თქვენ რო­გორ და­ი­წყეთ თა­მა­ში?

- მე ბა­ბუ­ამ მას­წავ­ლა, რო­მე­ლიც ნარ­დის ჩემ­პი­ო­ნი იყო. ნარ­დით და­ვი­წყე, შემ­დეგ ბან­ქო­სა და და­ნარ­ჩე­ნებ­ზეც გა­და­ვე­დი... შვი­ლი მყავს, რო­მე­ლიც რუ­სეთ­ში, უფა­ში ცხოვ­რობს და მხო­ლოდ დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბით ერ­თმა­ნეთს...