მას შემ­დეგ, რაც პირ­ვე­ლი ოქ­ტომ­ბრის არ­ჩევ­ნებ­ში "ახა­ლი მე­მარ­ჯვე­ნე­ე­ბი" და­მარ­ცხდნენ, პარ­ტი­ის ლი­დერ­მა და­ვით გამ­ყრე­ლი­ძემ პოს­ტი და­ტო­ვა, თა­ვად პარ­ტია კი მცი­რე ხნით გაქ­რა აქ­ტი­უ­რი პო­ლი­ტი­კუ­რი ცხოვ­რე­ბი­დან. დღეს "ახალ მე­მარ­ჯვე­ნე­ებს" სა­თა­ვე­ში ფიქ­რია ჩიხ­რა­ძე უდ­გას, რო­მელ­თა­ნაც ინ­ტერ­ვიუ მის ცხოვ­რე­ბა­ში მომ­ხდარ მნიშ­ვნე­ლო­ვან მოვ­ლე­ნებ­ზე ჩავ­წე­რეთ, თუმ­ცა სა­უბ­რის და­სა­წყის­ში ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პო­ლი­ტი­კუ­რი ვი­თა­რე­ბის შე­ფა­სე­ბა ვთხო­ვეთ.

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ და­ვით გამ­ყრე­ლი­ძემ პოს­ტი და­ტო­ვა, პარ­ტი­ის ლი­დე­რო­ბას ვგუ­ლის­ხმობ, მე გავ­ხდი პარ­ტი­ის თავ­მჯდო­მა­რე, გა­ნახ­ლდა პარ­ტი­ის კო­მი­ტე­ტი, ამ წუთ­ში ახალ­გაზ­რდუ­ლი ფრთაც გა­ნიც­დის რე­ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას, მოკ­ლედ, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ამ­ჟა­მად სტრუქ­ტუ­რულ-ორ­გა­ნი­ზა­ცი­უ­ლი სა­მუ­შა­ო­ე­ბით ვართ და­კა­ვე­ბუ­ლი. გარ­და ამი­სა, ჩარ­თუ­ლი ვართ სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტში არ­სე­ბუ­ლი ინ­ტერფრაქ­ცი­უ­ლი ჯგუ­ფის მუ­შა­ო­ბა­ში, რო­მე­ლიც სა­არ­ჩევ­ნო კა­ნო­ნის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ზე ზრუ­ნავს.

- რაც შე­ე­ხე­ბა და­ვით გამ­ყრე­ლი­ძეს, მის­გან თუ იღებთ რჩე­ვებს?

- პარ­ტია არ და­უ­ტო­ვე­ბია, მან და­ტო­ვა პოს­ტი, პო­ლი­ტი­კი­დან წა­ვი­და, მაგ­რამ პარ­ტი­ულ ცხოვ­რე­ბას აგ­რძე­ლებს, ჩვენს პარ­ტი­ა­ში არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც პო­ლი­ტი­კა­ში არ გახ­ლა­ვან აქ­ტი­უ­რად ჩარ­თუ­ლი და ერთ-ერთი მათ­გა­ნია დათო. ჩვენ­თვის ძა­ლი­ან რთუ­ლია მის გა­რე­შე მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ მისი რჩე­ვა, კონ­სულ­ტა­ცია, მო­საზ­რე­ბე­ბი ამა თუ იმ სა­კი­თხთან და­კავ­ში­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ხში­რად ვე­კი­თხე­ბით რჩე­ვებს და ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ კი­დეც.

- რო­გორ შე­ა­ფა­სებთ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში არ­სე­ბულ პო­ლი­ტი­კურ ვი­თა­რე­ბას?

- ის, რომ ოქ­ტომ­ბერ­ში ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა არ­ჩევ­ნე­ბის გზით შე­იც­ვა­ლა, ძა­ლი­ან კარ­გია, ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩვენ ამის­თვის ვიბ­რძო­დით და ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მწვა­ვე რე­აქ­ცია გვქონ­და, როცა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა არა არ­ჩევ­ნე­ბის, არა­მედ სხვა გზით იც­ვლე­ბო­და, მი­ვიჩ­ნევ­დით და დღემ­დე ასე ვფიქ­რობთ, ვინც უნდა მო­დი­ო­დეს ქვეყ­ნის სა­თა­ვე­ში, არ­ჩევ­ნე­ბია ის გზა, რომ­ლი­თაც უნდა იც­ვლე­ბო­დეს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა. პირ­ველ ოქ­ტომ­ბერს პო­ზი­ტი­უ­რი ფაქ­ტი და­ფიქ­სირ­და, მაგ­რამ ახლა დროა, ეს პო­ზი­ტი­ვი სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც გაგ­რძელ­დეს. ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერც იმას ვი­ტყვი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ან ძა­ლი­ან კარ­გად, ან ძა­ლი­ან ცუ­დად მი­დის, თუმ­ცა რო­გორც ამ­ბო­ბენ, მი­ნი­მუმ 6 თვე უნდა გა­ვი­დეს ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მმარ­თვე­ლო­ბი­სა, რათა უფრო კონ­კრე­ტუ­ლად შე­ვა­ფა­სოთ მოვ­ლე­ნე­ბი.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ჩანს სა­ფუძ­ვე­ლი იმი­სა, რომ შედ­გეს ხელი­სუფ­ლე­ბი­სა და ოპო­ზი­ცი­ის თანა­ცხ­ო­ვრე­ბა, ყბა­და­ღე­ბულ კო­ა­ბი­ტა­ცი­ას ვგუ­ლის­ხმობ...

- ჩვენს რე­ა­ლო­ბა­ში კო­ა­ბი­ტა­ცი­ის პრო­ცეს­მა მა­ხინ­ჯი ფორ­მა შე­ი­ძი­ნა, სი­მა­ხინ­ჯის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი გა­მოვ­ლი­ნე­ბა იყო კონ­სტი­ტუ­ცი­ურ ცვლი­ლე­ბებ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პე­რი­პე­ტი­ე­ბი, ალ­ბათ და­მე­თან­ხმე­ბით, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა სამი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­პყრო­ბი­ლი იყო იმ მო­ლო­დი­ნით, თუ რო­გორ დამ­თავ­რდე­ბო­და და რო­გორ გა­და­წყდე­ბო­და ეს სა­კი­თხი, მი­უ­ხე­და­ვად ამ ვნე­ბა­თა­ღელ­ვი­სა, მა­ინც კარ­გია, რომ დას­რულ­და ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი, რად­გან ასე რომ გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო, ბო­ლოს ნევ­რო­ზულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მი­ვი­ღებ­დით. ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში კო­ა­ბი­ტა­ცია ძა­ლი­ან ცუ­დად გა­ი­გეს, მთა­ვა­რი ის კი არ არის, მო­ა­ხერ­ხებს თუ არა "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" და "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა" ერ­თობ­ლივ ცხოვ­რე­ბას, ან მო­ა­ხერ­ხე­ბენ თუ არა მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი და ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი პო­ლი­ტი­კურ ველ­ზე ერ­თად არ­სე­ბო­ბას და თა­ნამ­დე­ბო­ბებ­ზე ყოფ­ნას, მთა­ვა­რია, რას გა­ა­კე­თებს ეს ორი პო­ლი­ტი­კუ­რი ძალა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის, არა მგო­ნია, ჩვე­ნი სა­დარ­დე­ბე­ლი იყოს ივა­ნიშ­ვი­ლი­სა და სა­ა­კაშ­ვი­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის დე­ტა­ლე­ბი. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მგო­ნია, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ვიწ­რო პარ­ტი­ულ ინ­ტე­რე­სე­ბამ­დე და­ვი­და და ვერ შე­ი­ძი­ნა ზო­გა­დე­როვ­ნუ­ლი, ზო­გადსა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვი დატ­ვირ­თვა.

- "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას", რო­გორც ოპო­ზი­ცი­ურ პარ­ტი­ას, რო­გორ აფა­სებთ?

- თუკი ვინ­მეს­თვის რთუ­ლია "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" ოპო­ზი­ცი­ა­ში ყოფ­ნა, ეს და­ნარ­ჩე­ნი ოპო­ზი­ცი­უ­რი პარ­ტი­ე­ბია. დღე­ვან­დელ დღეს შე­იძ­ლე­ბა, ისი­ნი ძა­ლი­ან სწო­რი პო­ზი­ცი­ით ოპო­ნი­რე­ბენ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­მართ, მაგ­რამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ძა­ლი­ან კარ­გად ახ­სოვს, რო­გორ იქ­ცე­ოდ­ნენ თა­ვად იმა­ვე სა­კი­თხებ­თან მი­მარ­თე­ბით ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში ყოფ­ნის დროს. ბუ­ნებ­რი­ვია, ძა­ლი­ან მძი­მე მო­სას­მე­ნი და მი­სა­ღე­ბია მათ­გან წა­მო­სუ­ლი კრი­ტი­კა, რაც მთა­ვა­რია, ჩვენ­თვის რთუ­ლია, "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას­თან" ერ­თად უნი­სონ­ში ვაკ­რი­ტი­კოთ დღე­ვან­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, პირ­ვე­ლი ოქ­ტომ­ბრის არ­ჩევ­ნებ­მა, რო­მელ­საც და­დე­ბით მოვ­ლე­ნად მი­ვიჩ­ნევ, ასე­თი სუ­რა­თი შექ­მნა, ჩვენ პა­ტივს ვცემთ ამომ­რჩევ­ლის ნე­ბას, შე­სა­ბა­მი­სად, ვი­ღებთ ამ სირ­თუ­ლეს და ვცდი­ლობთ, ამის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით ვი­მოქ­მე­დოთ პო­ლი­ტი­კურ ველ­ზე.

- სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში მზად ხართ, ითა­ნამ­შრომ­ლოთ ნა­ცი­ო­ნა­ლურ პარ­ტი­ას­თან, რო­გორც ოპო­ზი­ცი­ას­თან?

- ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე­მარ­ჯვე­ნე­ებ­მა და­ვამ­ტკი­ცეთ, რომ არა­ვის­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის კომ­პლექ­სი არ გვქო­ნია, თუკი ვინ­მე რა­ი­მე სწორს და ნორ­მა­ლურს ამ­ბობს, გინდ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა იყოს, გინდ ოპო­ზი­ცია, სირ­ცხვი­ლი არ არის ამის თა­ო­ბა­ზე შენი მო­საზ­რე­ბის გა­მოთ­ქმა ან და­თან­ხმე­ბა. თუკი წა­მო­ყე­ნე­ბულ სა­კი­თხზე გვექ­ნე­ბა თან­ხვედ­რა "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბას­თან" თუ "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას­თან", მათ­თან აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­თა­ნამ­შრომ­ლებთ. ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ოპო­ზი­ცი­ას არა­ფერ­ში ეთან­ხმე­ბო­და და არა­ნა­ირ დათ­მო­ბა­ზე არ მი­დი­ო­და, რად­გან ეს სი­სუს­ტედ მი­აჩ­ნდა, ამით კი ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან რთუ­ლი ვი­თა­რე­ბა შე­იქ­მნა. ნორ­მა­ლუ­რი პო­ლი­ტი­კუ­რი ცხოვ­რე­ბა თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა­საც გუ­ლის­ხმობს.

- რო­დის გა­მოჩ­ნდე­ბა აქ­ტი­უ­რად პო­ლი­ტი­კურ ას­პა­რეზ­ზე "ახა­ლი მე­მარ­ჯვე­ნე­ე­ბი"?

- ჩვენ გარ­კვე­უ­ლი აქ­ტი­ვო­ბე­ბი გვქონ­და და ვაგ­რძე­ლებთ მუ­შა­ო­ბას. სამ­წუ­ხა­როდ, პო­ლი­ტი­კუ­რი სივ­რცე მო­ნო­პო­ლი­ზე­ბუ­ლია, დღეს მე­დი­ა­სივ­რცე "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" და "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" წევ­რებს უფრო სწყა­ლობს, შე­სა­ბა­მი­სად, თუ არ ხარ ამ გუნ­დე­ბი­დან რო­მე­ლი­მეს წევ­რი, ძნე­ლია, გა­არ­ღვიო ეს კე­დე­ლი, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩვენ ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვეც­დე­ბით, ჩვე­ნი აქ­ტი­უ­რო­ბით და­ვა­ინ­ტე­რე­სოთ მე­დი­აც და სა­ზო­გა­დო­ე­ბაც.

- რო­გორც ვხვდე­ბი, მე­დი­ის მხრი­დან უყუ­რა­დღე­ბო­ბას გრძნობთ.

- კი, მაგ­რამ ალ­ბათ ეს გა­ნა­პი­რო­ბა ობი­ექ­ტურ­მა მი­ზე­ზებ­მა, რად­გან ჩვენც გარ­კვე­ულ­წი­ლად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის პრო­ცე­სი გვქონ­და. ვი­მე­დოვ­ნებ, ეს სი­ტუ­ა­ცია მო­ი­ყო­ლა არ­ჩევ­ნე­ბის პე­რი­ო­დის პო­ლა­რი­ზე­ბულ­მა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბამ, ნელ-ნელა ეს დას­რულ­დე­ბა და სივ­რცე ღია იქ­ნე­ბა ყვე­ლას­თვის, ვინც სა­ზო­გა­დო­ე­ბას რა­ი­მე სა­ინ­ტე­რე­სოს შეს­თა­ვა­ზებს.

უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი მოვ­ლე­ნა

- რო­დე­საც გე­კი­თხე­ბი­ან, შენს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რა არი­სო, ცხოვ­რე­ბას თვალს ავ­ლებ და იქი­დან არ­ჩევ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს მოვ­ლე­ნას, მაგ­რამ ამ წუთ­ში ამ კი­თხვას­თან და­კავ­ში­რე­ბით რა ასო­ცი­ა­ცი­აც გა­მიჩ­ნდა და ვინც გა­მახ­სენ­და, ეს ჩემი დის­შვი­ლია, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე თვის წინ შეგ­ვე­ძი­ნა, ეს იმ­დე­ნად პო­ზი­ტი­უ­რი მოვ­ლე­ნაა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში, რომ სხვა ყვე­ლა­ფერს ფა­რავს.

გა­რე­მო, რო­მელ­მაც მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე

- ბევ­რი ფაქ­ტი ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან მახ­სოვს, ხელ­ში აყ­ვა­ნი­ლის მზე­რით მახ­სოვს გა­რე­მო, სა­დაც ვცხოვ­რობ­დით, ბევ­რის­თვის ეს და­უ­ჯე­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად ასე იყო. ბავ­შვო­ბი­დან ბევ­რი ფე­რა­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მომ­ყვე­ბა, მა­გა­ლი­თად, ასე­თია სო­ფე­ლი, სა­დაც საკ­მა­ოდ დიდი დრო გა­ვა­ტა­რე, სკო­ლამ­დელ ასა­კამ­დე იქ ვცხოვ­რობ­დი და დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და­მი­ტო­ვა იქა­უ­რო­ბამ, აქე­დან მომ­ყვე­ბა გა­მორ­ჩე­უ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ასა­კო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ, ალ­ბათ სწო­რედ სო­ფელს უკავ­შირ­დე­ბა ის ფაქ­ტი, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს ფრინ­ვე­ლე­ბი, გა­მორ­ჩე­უ­ლად კი - ქათ­მე­ბი, რაც ჩემი მე­გობ­რე­ბის­თვის სა­ხა­ლი­სო თე­მაა, ამ თბი­ლი გრძნო­ბე­ბის გამო სახ­ლში სუ­ვე­ნი­რუ­ლი ქათ­მე­ბი მაქვს. სხვა­თა შო­რის, ჩემი რე­ლი­გი­უ­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბიც სო­ფელს უკავ­შირ­დე­ბა, ძა­ლი­ან პა­ტა­რას, ეზოს მიმ­დე­ბა­რედ ამორ­ჩე­უ­ლი მქონ­და ერთი ად­გი­ლი, სა­ი­და­ნაც, ჩემი წარ­მოდ­გე­ნით, უფალ­თან ვკონ­ტაქ­ტობ­დი, მაგ­რამ ვინ იყო უფა­ლი, ეს ჯერ კარ­გად არ ვი­ცო­დი. მოკ­ლედ რომ ვთქვათ, ჩემი პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში გა­რე­მომ, სა­დაც ვიზ­რე­ბო­დი, დიდი ზე­გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა.

ბაღ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი კოშ­მა­რი

- ბაღ­ში არ მივ­ლია, რად­გან ამ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბი­სად­მი ძა­ლი­ან უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­და და სულ მე­ში­ნო­და, ვინ­მეს იქ არ წა­ვეყ­ვა­ნე. მახ­სოვს, ერთხელ დე­დამ ჩა­მა­ტა­რა ბა­ღის შე­ნო­ბას­თან, იქ მყოფ­მა ბავ­შვებ­მა ჩვენ და­ნახ­ვა­ზე ყვი­რი­ლი და­ი­წყეს, ჩემ­ზე ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ - დე­ი­და, ჩვენ­თან მო­იყ­ვა­ნეო, კოშ­მა­რად მახ­სოვს ეს დღე, რად­გან მე­გო­ნა, შე­მიყ­ვან­დნენ და დამ­ტო­ვებ­დნენ. დე­და­ზე მი­ჯაჭ­ვუ­ლი ბავ­შვი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, მიყ­ვარ­და მარ­ტო­ო­ბა, ხში­რად ვთა­მა­შობ­დი გა­რეთ, მაგ­რამ ბაღი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არ მომ­წონ­და.

მოს­წავ­ლე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში უარ­ყო­ფი­ლი სსრკ-ის ის­ტო­რია

- მარ­თა­ლია, ახლა მო­და­შია სკო­ლე­ბის ლან­ძღვა, მაგ­რამ უნდა ვთქვა, რომ სკო­ლას­თან ძა­ლი­ან კარ­გი მო­გო­ნე­ბე­ბი მა­კავ­ში­რებს იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ჩვენს დრო­საც იყო მას­წავ­ლე­ბელ­თა პრობ­ლე­მე­ბი და სხვა მძი­მე გა­რე­მო­ე­ბე­ბი. ონის პირ­ვე­ლი სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, ვერ ვი­ტყვი, რომ ერ­თმნიშ­ვნე­ლოვ­ნად ჰუ­მა­ნი­ტა­რუ­ლი მიდ­რე­კი­ლე­ბის ვი­ყა­ვი, მარ­თა­ლია, კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი სა­ბუ­ნე­ბის­მე­ტყვე­ლო საგ­ნებ­სა და მა­თე­მა­ტი­კა­საც, მაგ­რამ პრინ­ცი­პუ­ლად, პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად არ ვსწავ­ლობ­დი სსრკ-ის ის­ტო­რი­ას, ამის გამო ჩემ­თვის ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ დარ­გზე ჩა­ბა­რე­ბა სირ­თუ­ლეს­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლოს ბე­დით და­ინ­ტე­რე­სე­ბამ, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბამ, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის თე­მამ და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ­მა ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბელ­მა გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ბა­რე­ბა.

რა­ტომ გახ­და სა­სუ­ლი­ე­რო სე­მი­ნა­რი­ის სტუ­დენ­ტი

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ვმუ­შა­ობ­დი უნი­ვერ­სი­ტეტ­სა და სკო­ლა­შიც, მე და ჩემ­მა სა­მე­გობ­რომ სა­სუ­ლი­ე­რო სე­მი­ნა­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რეთ, სწო­რედ მა­შინ შე­იქ­მნა სე­მი­ნა­რია და ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბის წევ­რებ­მა პრინ­ცი­პუ­ლად გა­დავ­დგით ეს ნა­ბი­ჯი, რათა ახალ­გაზ­რდო­ბი­სა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყუ­რა­დღე­ბა ამ თე­მი­სად­მი მიგ­ვე­პყრო. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, იმ დროს არ იყო ჯან­სა­ღი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა რე­ლი­გი­ი­სად­მი და გა­საკ­ვი­რი არაა, რომ ჩვენ კგბ-ს აგენ­ტუ­რის "ყუ­რა­დღე­ბა­საც" ვგრძნობ­დით.

წვლი­ლი, რო­მე­ლიც ბიბ­ლი­ის თარ­გმან­ში მი­უ­ძღვის

- ჩვე­ნი ეკ­ლე­სი­ას­თან აქ­ტი­უ­რი კავ­ში­რი ემ­თხვე­ვა იმ პე­რი­ოდს, რო­დე­საც ახალ ქარ­თულ ენა­ზე პირ­ვე­ლად "ითარ­გმნე­ბო­და" ბიბ­ლია, მე და ჩემს მე­გობ­რებს მოგ­ვინ­და, მიგ­ვე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ამ საქ­მე­ში და ამ ამ­ბი­ცი­უ­რი სურ­ვი­ლით სა­პატ­რი­არ­ქო­ში მი­ვე­დით, უწ­მინ­დესს შევ­ხვდით და გა­მო­ვა­ცხა­დეთ, რომ გვინ­დო­და, ბიბ­ლი­ის თარ­გმან­ში ჩვე­ნი წვლი­ლი შეგ­ვე­ტა­ნა. პატ­რი­არ­ქმა რამ­დე­ნი­მე შე­კი­თხვა დაგ­ვის­ვა, მათ შო­რის იყო ეს, ვი­ცო­დით თუ არა ძვე­ლი ბერ­ძნუ­ლი, ვუ­პა­სუ­ხეთ, არა, მაგ­რამ ახლა ვსწავ­ლობ­თო, ძვე­ლი სლა­ვუ­რი ხომ არ იცი­თო, არა, ეს სა­ერ­თოდ არ ვი­ცით-თქო, ვუ­თხა­რით, აბა, რა იცი­თო? ძვე­ლი ქარ­თუ­ლი - იყო ჩვე­ნი პა­სუ­ხი (იცი­ნის). ამ სა­უბ­რის შემ­დეგ დე­ლი­კა­ტუ­რად შე­მოგ­ვთავ­ზეს კო­რექ­ტუ­რით დაგ­ვე­წყო საქ­მი­ა­ნო­ბა და პა­რა­ლე­ლუ­რად ძვე­ლი ქარ­თუ­ლი­დან ახალ ქარ­თუ­ლად გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა თარ­გმა­ნე­ბი. უნდა გე­ნა­ხათ, რამ­ხე­ლა შთა­გო­ნე­ბით ვმუ­შა­ობ­დით, მთე­ლი ბიბ­ლი­ის კო­რექ­ტუ­რა ჩვენ გა­ვა­კე­თეთ და ესეც კი უდი­დე­სი პა­ტი­ვი არის და იყო ჩვენ­თვის.

რო­გორ მოხ­ვდა პო­ლი­ტი­კა­ში

- უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტი ყო­ველ­თვის ეროვ­ნუ­ლი სუ­ლის­კვე­თე­ბი­თა და პო­ლი­ტი­კით იყო და­მუხ­ტუ­ლი. ჩვე­ნი პირ­ვე­ლი აქ­ტი­ვო­ბა ემ­თხვე­ვა ტრანსკავ­კა­სი­ურ სარ­კი­ნიგ­ზო გზის მშე­ნებ­ლო­ბას, რა­საც მოჰ­ყვა და­ვით გა­რე­ჯის­თვის ბრძო­ლა, თა­ვი­დან სტუ­დენ­ტო­ბის მცი­რე ნა­წი­ლი გა­მოთ­ქვამ­და ღიად თა­ვის პო­ზი­ცი­ებს, მაგ­რამ მალე რა­ო­დე­ნობ­რი­ვად გა­ვი­ზარ­დეთ და ნელ-ნელა თვით­დი­ნე­ბით მოვ­ხვდი პო­ლი­ტი­კა­ში. 30-32 წლი­სა უკვე პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, ეს პე­რი­ო­დი მა­ინ­ცდა­მა­ინც ფე­რა­დად მახ­სენ­დე­ბა-მეთ­ქი (იცი­ნის). ეს იყო ჩემ­თვის გა­მორ­კვე­ვის პე­რი­ო­დი, გა­ვაგ­რძე­ლებ­დი საქ­მი­ა­ნო­ბას სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი აქ­ტი­ვო­ბის კუ­თხით, თუ წმინ­და პო­ლი­ტი­კურ საქ­მეს და­ვუ­კავ­ში­რებ­დი ჩემს თავს, ეს გა­მორ­კვე­ვის პე­რი­ო­დი გაგ­რძელ­და მა­ნამ, სა­ნამ არ ჩა­მო­ყა­ლიბ­და "ახა­ლი მე­მარ­ჯვე­ნე­ე­ბი". იქამ­დე ვფიქ­რობ­დი, მარ­თა­ლია, ახლა ვარ პო­ლი­ტი­კა­ში, პარ­ლა­მენ­ტში, მაგ­რამ ალ­ბათ ეს დიდ­ხანს არ გაგ­რძელ­დე­ბა-მეთ­ქი, თუმ­ცა ხომ ხე­დავთ, დღემ­დე ამ საქ­მის სამ­სა­ხურ­ში ვარ. რო­დე­საც თა­ნა­მო­აზ­რე­ე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში აღ­მოვ­ჩნდი, გუნ­დუ­რო­ბა­ზე გა­და­წყო­ბა გა­მი­ჭირ­და, რად­გან მა­ნამ­დე ცალ­კე ინ­დი­ვი­დი ვი­ყა­ვი. არ იყო ად­ვი­ლი, შევ­გუ­ე­ბო­დი გუნდთან ერ­თად მუ­შა­ო­ბას, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მივ­ხვდი, რომ გუნ­დუ­რო­ბა საქ­მის შე­დე­გი­ა­ნად კე­თე­ბის დიდ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას იძ­ლე­ვა.

პო­ლი­ტი­კუ­რი მწუ­ხა­რე­ბა და სი­ხა­რუ­ლი

- ჩემ­თვის, რო­გორც პო­ლი­ტი­კო­სი­სა და რო­გორც მო­ქა­ლა­ქის­თვის, ძა­ლი­ან ძნე­ლი იყო ყვე­ლა იმ ტკი­ვი­ლის გა­და­ტა­ნა, რაც ჩვენს სამ­შობ­ლოს მი­ა­ყე­ნეს, რა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო იმა­ზე სა­ში­ნე­ლე­ბა, როცა ქარ­თვე­ლი ქარ­თველს ეს­რო­და სა­მო­ქა­ლა­ქო ომის დროს, გინ­და ავი­ღოთ აფხა­ზე­თის ომი, სა­დაც ჩემი ახ­ლო­ბელ-ნა­თე­სა­ვე­ბი ზოგი მო­ხა­ლი­სედ, ზოგი პრო­ფე­სი­ო­ნალ ჯა­რის­კა­ცად წა­ვი­და ქვეყ­ნის და­სა­ცა­ვად და თავი შეს­წი­რა სამ­შობ­ლოს, ბუ­ნებ­რი­ვია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ზე ძა­ლი­ან მძი­მედ აი­სა­ხე­ბო­და. ასე­ვე რთუ­ლად მახ­სენ­დე­ბა რე­ვო­ლუ­ცი­ის დღე, რად­გან ვგრძნობ­დი, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ცუდი რამ ხდე­ბო­და, რაც მერე კარგ შე­დეგს არ მო­ი­ტან­და. მარ­თა­ლია, ერ­თმნიშ­ვნე­ლოვ­ნად ცუ­დად არ ვა­ფა­სებ რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დგომ პე­რი­ოდს, თუნ­დაც სა­გა­რეო კუ­თხით ბევ­რი წინ გა­დად­გმუ­ლი ნა­ბი­ჯის მომსწრე­ნი გავ­ხდით, მაგ­რამ რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი ეი­ფო­რი­ის გამო ამ გზით მო­სულ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ ვერ გა­მო­ი­ყე­ნა ის ფარ­თო შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი, რომ­ლის გა­მო­ყე­ნე­ბაც იმ დრო­ის­თვის ჩვე­ნი ქვეყ­ნის

სა­სი­კე­თოდ შე­იძ­ლე­ბო­და.

რაც შე­ე­ხე­ბა სი­ხა­რულს, ჩვე­ნი ყვე­ლა გა­მარ­ჯვე­ბა დიდ სი­ხა­რულ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დეგ, როცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა რო­გორც კეთ­როვ­ნებს, ისე გვი­ყუ­რებ­და იმის გამო, რომ არ ვუ­ჭერ­დით მხარს მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს, მო­ვა­ხერ­ხეთ, მოგ­ვე­პო­ვე­ბი­ნა მო­სახ­ლე­ო­ბის მხარ­და­ჭე­რა, სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბის დროს გა­დავ­ლა­ხეთ ბა­რი­ე­რი, შემ­დეგ, რო­გორც ხდე­ბო­და, ჩა­მოგ­ვაჭ­რეს ხმა­თა გარ­კვე­უ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბა, მაგ­რამ სა­ერ­თა­შო­რი­სო მე­გობ­რე­ბის ჩა­რე­ვის შემ­დეგ ერ­თა­დერ­თი ოპო­ზი­ცი­უ­რი ძალა, "ახა­ლი მე­მარ­ჯვე­ნე­ბი" მოვ­ხვდით პარ­ლა­მენ­ტში. ვერ ვი­ტყვი, რომ ეს იყო დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა, მაგ­რამ სი­ხა­რუ­ლი იმას უკავ­შირ­დე­ბო­და, რომ ჩვენ კო­ნი­უნ­ქტუ­რას კი არ და­ვე­მორ­ჩი­ლეთ, ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლეთ იმის­თვის, რომ ჩვე­ნი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აზრი დაგ­ვეც­ვა. რო­დე­საც სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გე­გუ­ლე­ბა შენი აზ­რის მიმ­ღე­ბი და გამ­გე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი, მერე უკვე გა­ათ­მა­გე­ბუ­ლად იწყებ ბრძო­ლას და მუ­შა­ო­ბას.

რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დეგ პარ­ლა­მენ­ტში არ­სე­ბო­ბის პირ­ვე­ლი წლე­ბი ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო, ვი­ღებ­დით ბევრ დარ­ტყმას, რაც ძნე­ლი გა­საძ­ლე­ბი იყო რო­გორც პი­რა­დად ჩვენ­თვის, ასე­ვე ჩვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვი­საც, მაგ­რამ ეს პე­რი­ო­დი მა­ინც გა­ვი­ტა­ნეთ. მერე უკვე მომ­რავ­ლდა ოპო­ზი­ცი­უ­რად გან­წყო­ბი­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ძა­ლე­ბი და საქ­მე ასე რთუ­ლად ასა­ტან-გა­საძ­ლე­ბი აღარ გახ­ლდათ.

პი­რა­დი... რა­ზეც სა­უ­ბა­რი არ უყ­ვარს..

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლა კლას­ში ვი­ღა­ცას ვი­ღა­ცა უყ­ვარს, იქ­მნე­ბა კო­მი­კუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი, ხში­რია ჩან­თე­ბის მო­პარ­ვა, თმის მო­წიწ­კნა და ა.შ. ამ მხრივ ჩვე­ნი დრო­ის ბავ­შვე­ბიც არ ვი­ყა­ვით

გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბი.

- მარ­თა­ლია, ოჯა­ხი არ შექ­მე­ნით, მაგ­რამ ალ­ბათ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ყო­ფილ­ხართ...

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ალ­ბათ არ არ­სე­ბობს ქვე­ყა­ნა­ზე ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ეს გრძნო­ბა გან­ცდი­ლი არ აქვს.

- რა ასაკ­ში გეწ­ვი­ათ ეს გრძნო­ბა და რა­ტომ და­შორ­დით?

- ტრა­გი­კუ­ლად და დრა­მა­ტუ­ლად არ დავ­შო­რე­ბი­ვართ ერ­თმა­ნეთს... სა­ერ­თოდ, არ მიყ­ვარს ასეთ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი, რად­გან მგო­ნია, რომ ეს სა­კი­თხი ძა­ლი­ან ინ­ტი­მუ­რია. ვერ ნა­ხავთ ვერც ერთ ჩემს ინ­ტერ­ვი­უს, სა­დაც ამ თე­მა­ზე ვსა­უბ­რობ. იმ­დენ რა­მე­ზე მი­წევს ლა­პა­რა­კი, რაც გარ­კვე­ულ­წი­ლად ჩემი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა­ცაა, რომ ვი­ტო­ვებ სა­კი­თხებს და თე­მებს, რაც მინ­და, რომ ჩემ­თვის მქონ­დეს შე­ნა­ხუ­ლი, იდუ­მა­ლე­ბა ახ­ლავს ამ თე­მას და მას­ზე არც ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ვლა­პა­რა­კობ და არც უახ­ლო­ეს მე­გობ­რებ­თან.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)