ფიქრია ჩიხრაძე პირად ცხოვრებაზე ოჯახის წევრებთანაც კი არ ლაპარაკობს

მას შემდეგ, რაც პირველი ოქტომბრის არჩევნებში "ახალი მემარჯვენეები" დამარცხდნენ, პარტიის ლიდერმა დავით გამყრელიძემ პოსტი დატოვა, თავად პარტია კი მცირე ხნით გაქრა აქტიური პოლიტიკური ცხოვრებიდან. დღეს "ახალ მემარჯვენეებს" სათავეში ფიქრია ჩიხრაძე უდგას, რომელთანაც ინტერვიუ მის ცხოვრებაში მომხდარ მნიშვნელოვან მოვლენებზე ჩავწერეთ, თუმცა საუბრის დასაწყისში ჩვენს ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური ვითარების შეფასება ვთხოვეთ.

-  მოგეხსენებათ, არჩევნების შემდეგ დავით გამყრელიძემ პოსტი დატოვა, პარტიის ლიდერობას ვგულისხმობ, მე გავხდი პარტიის თავმჯდომარე, განახლდა პარტიის კომიტეტი, ამ წუთში ახალგაზრდული ფრთაც განიცდის რეორგანიზაციას, მოკლედ, შეიძლება ითქვას, რომ ამჟამად სტრუქტურულ-ორგანიზაციული სამუშაოებით ვართ დაკავებული. გარდა ამისა, ჩართული ვართ საქართველოს პარლამენტში არსებული ინტერფრაქციული ჯგუფის მუშაობაში, რომელიც საარჩევნო კანონის გაუმჯობესებაზე ზრუნავს.

-  რაც შეეხება დავით გამყრელიძეს, მისგან თუ იღებთ რჩევებს?

-  პარტია არ დაუტოვებია, მან დატოვა პოსტი, პოლიტიკიდან წავიდა, მაგრამ პარტიულ ცხოვრებას აგრძელებს, ჩვენს პარტიაში არიან ადამიანები, რომლებიც პოლიტიკაში არ გახლავან აქტიურად ჩართული და ერთ-ერთი მათგანია დათო. ჩვენთვის ძალიან რთულია მის გარეშე მუშაობა, მაგრამ მისი რჩევა, კონსულტაცია, მოსაზრებები ამა თუ იმ საკითხთან დაკავშირებით მნიშვნელოვანია, ხშირად ვეკითხებით რჩევებს და ვითვალისწინებთ კიდეც.

-  როგორ შეაფასებთ ჩვენს ქვეყანაში არსებულ პოლიტიკურ ვითარებას?

-  ის, რომ ოქტომბერში ხელისუფლება არჩევნების გზით შეიცვალა, ძალიან კარგია, ამ ხნის განმავლობაში ჩვენ ამისთვის ვიბრძოდით და ყოველთვის ძალიან მწვავე რეაქცია გვქონდა, როცა ხელისუფლება არა არჩევნების, არამედ სხვა გზით იცვლებოდა, მივიჩნევდით და დღემდე ასე ვფიქრობთ, ვინც უნდა მოდიოდეს ქვეყნის სათავეში, არჩევნებია ის გზა, რომლითაც უნდა იცვლებოდეს ხელისუფლება. პირველ ოქტომბერს პოზიტიური ფაქტი დაფიქსირდა, მაგრამ ახლა დროა, ეს პოზიტივი სხვა მიმართულებითაც გაგრძელდეს. ჯერჯერობით ვერც იმას ვიტყვი, რომ ყველაფერი ან ძალიან კარგად, ან ძალიან ცუდად მიდის, თუმცა როგორც ამბობენ, მინიმუმ 6 თვე უნდა გავიდეს ახალი ხელისუფლების მმართველობისა, რათა უფრო კონკრეტულად შევაფასოთ მოვლენები.

-  როგორ ფიქრობთ, ჩანს სა­ფუძველი იმისა, რომ შედგეს ხელი­სუფლებისა და ოპოზიციის თანა­ცხ­ო­ვრება, ყბადაღებულ კოაბიტაციას ვგულისხმობ...

-  ჩვენს რეალობაში კოაბიტაციის პროცესმა მახინჯი ფორმა შეიძინა, სიმახინჯის ყველაზე რთული გამოვლინება იყო კონსტიტუციურ ცვლილებებთან დაკავშირებული პერიპეტიები, ალბათ დამეთანხმებით, რომ საზოგადოება სამი თვის განმავლობაში შეპყრობილი იყო იმ მოლოდინით, თუ როგორ დამთავრდებოდა და როგორ გადაწყდებოდა ეს საკითხი, მიუხედავად ამ ვნებათაღელვისა, მაინც კარგია, რომ დასრულდა ამ თემაზე საუბარი, რადგან ასე რომ გაგრძელებულიყო, ბოლოს ნევროზულ საზოგადოებას მივიღებდით. ჩვენს ქვეყანაში კოაბიტაცია ძალიან ცუდად გაიგეს, მთავარი ის კი არ არის, მოახერხებს თუ არა "ნაციონალური მოძრაობა" და "ქართული ოცნება" ერთობლივ ცხოვრებას, ან მოახერხებენ თუ არა მიხეილ სააკაშვილი და ბიძინა ივანიშვილი პოლიტიკურ ველზე ერთად არსებობას და თანამდებობებზე ყოფნას, მთავარია, რას გააკეთებს ეს ორი პოლიტიკური ძალა ჩვენი ქვეყნისთვის, არა მგონია, ჩვენი სადარდებელი იყოს ივანიშვილისა და სააკაშვილის ურთიერთობების დეტალები. აქედან გამომდინარე, მგონია, რომ ეს ყველაფერი ვიწრო პარტიულ ინტერესებამდე დავიდა და ვერ შეიძინა ზოგადეროვნული, ზოგადსახელმწიფოებრივი დატვირთვა.

-  "ნაციონალურ მოძრაობას", როგორც ოპოზიციურ პარტიას, როგორ აფასებთ?

-  თუკი ვინმესთვის რთულია "ნაციონალური მოძრაობის" ოპოზიციაში ყოფნა, ეს დანარჩენი ოპოზიციური პარტიებია. დღევანდელ დღეს შეიძლება, ისინი ძალიან სწორი პოზიციით ოპონირებენ ხელისუფლების მიმართ, მაგრამ საზოგადოებას ძალიან კარგად ახსოვს, როგორ იქცეოდნენ თავად იმავე საკითხებთან მიმართებით ხელისუფლებაში ყოფნის დროს. ბუნებრივია, ძალიან მძიმე მოსასმენი და მისაღებია მათგან წამოსული კრიტიკა, რაც მთავარია, ჩვენთვის რთულია, "ნაციონალურ მოძრაობასთან" ერთად უნისონში ვაკრიტიკოთ დღევანდელი ხელისუფლება, მაგრამ, სამწუხაროდ, პირველი ოქტომბრის არჩევნებმა, რომელსაც დადებით მოვლენად მივიჩნევ, ასეთი სურათი შექმნა, ჩვენ პატივს ვცემთ ამომრჩევლის ნებას, შესაბამისად, ვიღებთ ამ სირთულეს და ვცდილობთ, ამის გათვალისწინებით ვიმოქმედოთ პოლიტიკურ ველზე.

-  საჭიროების შემთხვევაში მზად ხართ, ითანამშრომლოთ ნაციონალურ პარტიასთან, როგორც ოპოზიციასთან?

-  ამ ხნის განმავლობაში მემარჯვენეებმა დავამტკიცეთ, რომ არავისთან ურთიერთობის კომპლექსი არ გვქონია, თუკი ვინმე რაიმე სწორს და ნორმალურს ამბობს, გინდ ხელისუფლება იყოს, გინდ ოპოზიცია, სირცხვილი არ არის ამის თაობაზე შენი მოსაზრების გამოთქმა ან დათანხმება. თუკი წამოყენებულ საკითხზე გვექნება თანხვედრა "ნაციონალური მოძრაობასთან" თუ "ქართულ ოცნებასთან", მათთან აუცილებლად ვითანამშრომლებთ. ამ ხნის განმავლობაში ხელისუფლება ოპოზიციას არაფერში ეთანხმებოდა და არანაირ დათმობაზე არ მიდიოდა, რადგან ეს სისუსტედ მიაჩნდა, ამით კი ქვეყანაში ძალიან რთული ვითარება შეიქმნა. ნორმალური პოლიტიკური ცხოვრება თანამშრომლობასაც გულისხმობს.

-  როდის გამოჩნდება აქტიურად პოლიტიკურ ასპარეზზე "ახალი მემარჯვენეები"?

-  ჩვენ გარკვეული აქტივობები გვქონდა და ვაგრძელებთ მუშაობას. სამწუხაროდ, პოლიტიკური სივრცე მონოპოლიზებულია, დღეს მედიასივრცე "ნაციონალური მოძრაობის" და "ქართული ოცნების" წევრებს უფრო სწყალობს, შესაბამისად, თუ არ ხარ ამ გუნდებიდან რომელიმეს წევრი, ძნელია, გაარღვიო ეს კედელი, მიუხედავად ამისა, ჩვენ ყველანაირად ვეცდებით, ჩვენი აქტიურობით დავაინტერესოთ მედიაც და საზოგადოებაც.

-  როგორც ვხვდები, მედიის მხრიდან უყურადღებობას გრძნობთ.

-  კი, მაგრამ ალბათ ეს განაპირობა ობიექტურმა მიზეზებმა, რადგან ჩვენც გარკვეულწილად ჩამოყალიბების პროცესი გვქონდა. ვიმედოვნებ, ეს სიტუაცია მოიყოლა არჩევნების პერიოდის პოლარიზებულმა დამოკიდებულებამ, ნელ-ნელა ეს დასრულდება და სივრცე ღია იქნება ყველასთვის, ვინც საზოგადოებას რაიმე საინტერესოს შესთავაზებს.

უმნიშვნელოვანესი მოვლენა

-  როდესაც გეკითხებიან, შენს ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი რა არისო, ცხოვრებას თვალს ავლებ და იქიდან არჩევ უმნიშვნელოვანეს მოვლენას, მაგრამ ამ წუთში ამ კითხვასთან დაკავშირებით რა ასოციაციაც გამიჩნდა და ვინც გამახსენდა, ეს ჩემი დისშვილია, რომელიც რამდენიმე თვის წინ შეგვეძინა, ეს იმდენად პოზიტიური მოვლენაა ადამიანის ცხოვრებაში, რომ სხვა ყველაფერს ფარავს.

გარემო, რომელმაც მოახდინა გავლენა პიროვნებად ჩამოყალიბებაზე

-  ბევრი ფაქტი ღრმა ბავშვობიდან მახსოვს, ხელში აყვანილის მზერით მახსოვს გარემო, სადაც ვცხოვრობდით, ბევრისთვის ეს დაუჯერებელია, მაგრამ ნამდვილად ასე იყო. ბავშვობიდან ბევრი ფერადი შთაბეჭდილება მომყვება, მაგალითად, ასეთია სოფელი, სადაც საკმაოდ დიდი დრო გავატარე, სკოლამდელ ასაკამდე იქ ვცხოვრობდი და დიდი სიყვარული დამიტოვა იქაურობამ, აქედან მომყვება გამორჩეული დამოკიდებულება ასაკოვანი ადამიანების მიმართ, ალბათ სწორედ სოფელს უკავშირდება ის ფაქტი, რომ განსაკუთრებულად მიყვარს ფრინველები, გამორჩეულად კი - ქათმები, რაც ჩემი მეგობრებისთვის სახალისო თემაა, ამ თბილი გრძნობების გამო სახლში სუვენირული ქათმები მაქვს. სხვათა შორის, ჩემი რელიგიური წარმოდგენებიც სოფელს უკავშირდება, ძალიან პატარას, ეზოს მიმდებარედ ამორჩეული მქონდა ერთი ადგილი, საიდანაც, ჩემი წარმოდგენით, უფალთან ვკონტაქტობდი, მაგრამ ვინ იყო უფალი, ეს ჯერ კარგად არ ვიცოდი. მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩემი პიროვნებად ჩამოყალიბებაში გარემომ, სადაც ვიზრებოდი, დიდი ზეგავლენა მოახდინა.

ბაღთან დაკავშირებული კოშმარი

-  ბაღში არ მივლია, რადგან ამ დაწესებულებისადმი ძალიან უარყოფითი დამოკიდებულება მქონდა და სულ მეშინოდა, ვინმეს იქ არ წავეყვანე. მახსოვს, ერთხელ დედამ ჩამატარა ბაღის შენობასთან, იქ მყოფმა ბავშვებმა ჩვენ დანახვაზე ყვირილი დაიწყეს, ჩემზე ეუბნებოდნენ - დეიდა, ჩვენთან მოიყვანეო, კოშმარად მახსოვს ეს დღე, რადგან მეგონა, შემიყვანდნენ და დამტოვებდნენ. დედაზე მიჯაჭვული ბავშვი არასდროს ვყოფილვარ, მიყვარდა მარტოობა, ხშირად ვთამაშობდი გარეთ, მაგრამ ბაღი განსაკუთრებულად არ მომწონდა.

მოსწავლეობის პერიოდში უარყოფილი სსრკ-ის ისტორია

-  მართალია, ახლა მოდაშია სკოლების ლანძღვა, მაგრამ უნდა ვთქვა, რომ სკოლასთან ძალიან კარგი მოგონებები მაკავშირებს იმის მიუხედავად, რომ ჩვენს დროსაც იყო მასწავლებელთა პრობლემები და სხვა მძიმე გარემოებები. ონის პირველი საშუალო სკოლა დავამთავრე, ვერ ვიტყვი, რომ ერთმნიშვნელოვნად ჰუმანიტარული მიდრეკილების ვიყავი, მართალია, კარგად ვსწავლობდი საბუნებისმეტყველო საგნებსა და მათემატიკასაც, მაგრამ პრინციპულად, პროტესტის ნიშნად არ ვსწავლობდი სსრკ-ის ისტორიას, ამის გამო ჩემთვის ჰუმანიტარულ დარგზე ჩაბარება სირთულესთან იყო დაკავშირებული, თუმცა საქართველოს ბედით დაინტერესებამ, ჩვენი ქვეყნის თავისუფლებამ, დამოუკიდებლობის თემამ და არაჩვეულებრივმა ქართულის მასწავლებელმა გადამაწყვეტინა უნივერსიტეტში ფილოლოგიის ფაკულტეტზე ჩაბარება.

რატომ გახდა სასულიერო სემინარიის სტუდენტი

-  იმ პერიოდში, როცა ვმუშაობდი უნივერსიტეტსა და სკოლაშიც, მე და ჩემმა სამეგობრომ სასულიერო სემინარიაში ჩავაბარეთ, სწორედ მაშინ შეიქმნა სემინარია და ეროვნული მოძრაობის წევრებმა პრინციპულად გადავდგით ეს ნაბიჯი, რათა ახალგაზრდობისა და საზოგადოების ყურადღება ამ თემისადმი მიგვეპყრო. მოგეხსენებათ, იმ დროს არ იყო ჯანსაღი დამოკიდებულება რელიგიისადმი და გასაკვირი არაა, რომ ჩვენ კგბ-ს აგენტურის "ყურადღებასაც" ვგრძნობდით.

წვლილი, რომელიც ბიბლიის თარგმანში მიუძღვის

-  ჩვენი ეკლესიასთან აქტიური კავშირი ემთხვევა იმ პერიოდს, როდესაც ახალ ქართულ ენაზე პირველად "ითარგმნებოდა" ბიბლია, მე და ჩემს მეგობრებს მოგვინდა, მიგვეღო მონაწილეობა ამ საქმეში და ამ ამბიციური სურვილით საპატრიარქოში მივედით, უწმინდესს შევხვდით და გამოვაცხადეთ, რომ გვინდოდა, ბიბლიის თარგმანში ჩვენი წვლილი შეგვეტანა. პატრიარქმა რამდენიმე შეკითხვა დაგვისვა, მათ შორის იყო ეს, ვიცოდით თუ არა ძველი ბერძნული, ვუპასუხეთ, არა, მაგრამ ახლა ვსწავლობთო, ძველი სლავური ხომ არ იცითო, არა, ეს საერთოდ არ ვიცით-თქო, ვუთხარით, აბა, რა იცითო? ძველი ქართული - იყო ჩვენი პასუხი (იცინის). ამ საუბრის შემდეგ დელიკატურად შემოგვთავზეს კორექტურით დაგვეწყო საქმიანობა და პარალელურად ძველი ქართულიდან ახალ ქართულად გაგვეკეთებინა თარგმანები. უნდა გენახათ, რამხელა შთაგონებით ვმუშაობდით, მთელი ბიბლიის კორექტურა ჩვენ გავაკეთეთ და ესეც კი უდიდესი პატივი არის და იყო ჩვენთვის.

როგორ მოხვდა პოლიტიკაში

-  უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი ყოველთვის ეროვნული სულისკვეთებითა და პოლიტიკით იყო დამუხტული. ჩვენი პირველი აქტივობა ემთხვევა ტრანსკავკასიურ სარკინიგზო გზის მშენებლობას, რასაც მოჰყვა დავით გარეჯისთვის ბრძოლა, თავიდან სტუდენტობის მცირე ნაწილი გამოთქვამდა ღიად თავის პოზიციებს, მაგრამ მალე რაოდენობრივად გავიზარდეთ და ნელ-ნელა თვითდინებით მოვხვდი პოლიტიკაში. 30-32 წლისა უკვე პარლამენტის წევრი ვიყავი, მაგრამ ვერ ვიტყვი, ეს პერიოდი მაინცდამაინც ფერადად მახსენდება-მეთქი (იცინის). ეს იყო ჩემთვის გამორკვევის პერიოდი, გავაგრძელებდი საქმიანობას საზოგადოებრივი აქტივობის კუთხით, თუ წმინდა პოლიტიკურ საქმეს დავუკავშირებდი ჩემს თავს, ეს გამორკვევის პერიოდი გაგრძელდა მანამ, სანამ არ ჩამოყალიბდა "ახალი მემარჯვენეები". იქამდე ვფიქრობდი, მართალია, ახლა ვარ პოლიტიკაში, პარლამენტში, მაგრამ ალბათ ეს დიდხანს არ გაგრძელდება-მეთქი, თუმცა ხომ ხედავთ, დღემდე ამ საქმის სამსახურში ვარ. როდესაც თანამოაზრეების გარემოცვაში აღმოვჩნდი, გუნდურობაზე გადაწყობა გამიჭირდა, რადგან მანამდე ცალკე ინდივიდი ვიყავი. არ იყო ადვილი, შევგუებოდი გუნდთან ერთად მუშაობას, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ გუნდურობა საქმის შედეგიანად კეთების დიდ შესაძლებლობას იძლევა.

პოლიტიკური მწუხარება და სიხარული

-  ჩემთვის, როგორც პოლიტიკოსისა და როგორც მოქალაქისთვის, ძალიან ძნელი იყო ყველა იმ ტკივილის გადატანა, რაც ჩვენს სამშობლოს მიაყენეს, რა უნდა ყოფილიყო იმაზე საშინელება, როცა ქართველი ქართველს ესროდა სამოქალაქო ომის დროს, გინდა ავიღოთ აფხაზეთის ომი, სადაც ჩემი ახლობელ-ნათესავები ზოგი მოხალისედ, ზოგი პროფესიონალ ჯარისკაცად წავიდა ქვეყნის დასაცავად და თავი შესწირა სამშობლოს, ბუნებრივია, ეს ყველაფერი ჩემზე ძალიან მძიმედ აისახებოდა. ასევე რთულად მახსენდება რევოლუციის დღე, რადგან ვგრძნობდი, ჩვენს ქვეყანაში ცუდი რამ ხდებოდა, რაც მერე კარგ შედეგს არ მოიტანდა. მართალია, ერთმნიშვნელოვნად ცუდად არ ვაფასებ რევოლუციის შემდგომ პერიოდს, თუნდაც საგარეო კუთხით ბევრი წინ გადადგმული ნაბიჯის მომსწრენი გავხდით, მაგრამ რევოლუციური ეიფორიის გამო ამ გზით მოსულმა ხელისუფლებამ ვერ გამოიყენა ის ფართო შესაძლებლობები, რომლის გამოყენებაც იმ დროისთვის ჩვენი ქვეყნის

სასიკეთოდ შეიძლებოდა.

რაც შეეხება სიხარულს, ჩვენი ყველა გამარჯვება დიდ სიხარულთან იყო დაკავშირებული. რევოლუციის შემდეგ, როცა საზოგადოება როგორც კეთროვნებს, ისე გვიყურებდა იმის გამო, რომ არ ვუჭერდით მხარს მიხეილ სააკაშვილს, მოვახერხეთ, მოგვეპოვებინა მოსახლეობის მხარდაჭერა, საპარლამენტო არჩევნების დროს გადავლახეთ ბარიერი, შემდეგ, როგორც ხდებოდა, ჩამოგვაჭრეს ხმათა გარკვეული რაოდენობა, მაგრამ საერთაშორისო მეგობრების ჩარევის შემდეგ ერთადერთი ოპოზიციური ძალა, "ახალი მემარჯვენები" მოვხვდით პარლამენტში. ვერ ვიტყვი, რომ ეს იყო დიდი ბედნიერება, მაგრამ სიხარული იმას უკავშირდებოდა, რომ ჩვენ კონიუნქტურას კი არ დავემორჩილეთ, ბოლომდე ვიბრძოლეთ იმისთვის, რომ ჩვენი განსხვავებული აზრი დაგვეცვა. როდესაც საზოგადოებაში გეგულება შენი აზრის მიმღები და გამგები ადამიანები, მერე უკვე გაათმაგებულად იწყებ ბრძოლას და მუშაობას.

რევოლუციის შემდეგ პარლამენტში არსებობის პირველი წლები ძალიან რთული იყო, ვიღებდით ბევრ დარტყმას, რაც ძნელი გასაძლები იყო როგორც პირადად ჩვენთვის, ასევე ჩვენი ოჯახის წევრებისთვისაც, მაგრამ ეს პერიოდი მაინც გავიტანეთ. მერე უკვე მომრავლდა ოპოზიციურად განწყობილი პოლიტიკური ძალები და საქმე ასე რთულად ასატან-გასაძლები აღარ გახლდათ.

პირადი... რაზეც საუბარი არ უყვარს..

-  სკოლის პერიოდში ყველა კლასში ვიღაცას ვიღაცა უყვარს, იქმნება კომიკური სიტუაციები, ხშირია ჩანთების მოპარვა, თმის მოწიწკნა და ა.შ. ამ მხრივ ჩვენი დროის ბავშვებიც არ ვიყავით

გამონაკლისები.

-  მართალია, ოჯახი არ შექმენით, მაგრამ ალბათ, შეყვარებული ყოფილხართ...

-  რასაკვირველია, ალბათ არ არსებობს ქვეყანაზე ადამიანი, რომელსაც ეს გრძნობა განცდილი არ აქვს.

-  რა ასაკში გეწვიათ ეს გრძნობა და რატომ დაშორდით?

-  ტრაგიკულად და დრამატულად არ დავშორებივართ ერთმანეთს... საერთოდ, არ მიყვარს ასეთ თემაზე საუბარი, რადგან მგონია, რომ ეს საკითხი ძალიან ინტიმურია. ვერ ნახავთ ვერც ერთ ჩემს ინტერვიუს, სადაც ამ თემაზე ვსაუბრობ. იმდენ რამეზე მიწევს ლაპარაკი, რაც გარკვეულწილად ჩემი ვალდებულებაცაა, რომ ვიტოვებ საკითხებს და თემებს, რაც მინდა, რომ ჩემთვის მქონდეს შენახული, იდუმალება ახლავს ამ თემას და მასზე არც ოჯახის წევრებთან ვლაპარაკობ და არც უახლოეს მეგობრებთან.

ციცი ომანიძე

ჟურნალი "რეიტინგი"

(გამოდის ორშაბათობით)