ზო­გი­ერ­თი ქა­ლის­თვის სამ­შო­ბი­ა­რო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მოხ­ვედ­რა დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბის და­სა­წყი­სია, ზო­გის­თვის კი უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლი­სა და ტან­ჯვის სა­წყი­სი - რად­გან ჩვი­ლი ან ეღუ­პე­ბათ, ან მათ უბ­რა­ლოდ, თეთრ ხა­ლათ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი დეს­პო­ტე­ბი დე­დის კალ­თას აგ­ლე­ჯენ და ყი­დი­ან. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, დღე­ვან­დელ რე­ა­ლო­ბა­ში მსგავ­სი ფაქ­ტე­ბი იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა, მაგ­რამ წლე­ბის წინ, უსულ­გუ­ლო ადა­მი­ა­ნებს ეს საქ­მე სარ­ფი­ან ბიზ­ნე­სად მი­აჩ­ნდათ, ამ საქ­მე­ში კარ­გად იყ­ვნენ გა­წა­ფულ­ნი და არც ის უჭირ­დათ, რომ მშო­ბე­ლი შვი­ლის სიკ­ვდილ­ში და­ერ­წმუ­ნე­ბი­ნათ...

28 წლის წინ სწო­რედ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის მსხვერ­პლად იქცა ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­თე­ლა ირე­მა­ძე, რო­მე­ლიც სა­ბერ­ძნე­თი­დან დაგ­ვი­კავ­შირ­და და თა­ვი­სი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი გაგ­ვან­დო. ის ამ­ბობს, რომ ექი­მებ­მა მისი გუ­ლუბ­რყვი­ლო­ბით ისარ­გებ­ლეს და შვი­ლი წა­არ­თვეს. ეს ქალ­ბა­ტო­ნი ახლა თა­ვის ვაჟს ეძებს, მისი პოვ­ნის იმედს არ კარ­გავს და უფრო მე­ტიც - მას ხში­რად სწერს წე­რი­ლებს, ლექ­სებს...

"პირ­ველ რიგ­ში, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის ყვე­ლა მკი­თხველს მი­ვე­სალ­მე­ბი. თქვენ­თან ხში­რად იბეჭ­დე­ბა იმ ბავ­შვე­ბის წე­რი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც თა­ვის დრო­ზე მშო­ბელს ხე­ლი­დან გა­მოს­ტა­ცეს და გა­აშ­ვი­ლეს; იმ მშობ­ლე­ბის წე­რი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც თა­ვი­ანთ შვი­ლებს წლე­ბის მან­ძილ­ზე, უშე­დე­გოდ ეძე­ბენ. ჰოდა, მეც ერთ-ერთი მათ­გა­ნი ვარ. ცხოვ­რე­ბის­გან მწა­რე გაკ­ვე­თი­ლი მი­ვი­ღე და ახლა ვხვდე­ბი, რომ თურ­მე, ადა­მი­ა­ნე­ბის გუ­ლუბ­რყვი­ლოდ ნდო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა.

ამ­ქვეყ­ნად არა­ვი­თა­რი ხელ­წე­რი­ლი, ჩემ მიერ მე­სა­მე შვი­ლის უარ­ყო­ფის და­მა­დას­ტუ­რე­ბე­ლი სა­ბუ­თი არ არ­სე­ბობს. ის უბ­რა­ლოდ, მკვდრად გა­მო­მი­ცხა­დეს და 25 წელი მაგ­ლო­ვეს ცო­ცხა­ლი ადა­მი­ა­ნი. მე­სა­მე წე­ლია, უფ­ლის ნე­ბით, სა­ში­ნელ სა­ი­დუმ­ლოს ფარ­და ნელ-ნელა ეხ­დე­ბა და იმე­დი გა­მიჩ­ნდა, რომ ის ცო­ცხა­ლია! მე­სა­მე წე­ლია, შვილს ისე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, რო­გორც ცო­ცხალ ადა­მი­ანს, რო­მელ­საც უბ­რა­ლოდ, მან­ძი­ლის სი­შო­რის გამო ვერ ვხე­დავ. იმე­დია, მალე სი­მარ­თლე იზე­ი­მებს და მას გულ­ში ჩა­ვიკ­რავ...

იმე­დი რამ გა­მი­ჩი­ნა? - სიც­რუ­ის­თვის ახ­დილ­მა ფარ­დამ, წლე­ბის შემ­დეგ გა­მომ­ზე­უ­რე­ბულ­მა შე­მაძ­რწუ­ნე­ბელ­მა ფაქ­ტებ­მა, თუ რო­გორ ყიდ­დნენ თეთრხა­ლა­თი­ა­ნი "მგლე­ბი" დე­დე­ბის უჩუმ­რად ჩვი­ლებს, ჩემს წარ­სულ­ზე ჩა­მა­ფიქ­რა და მივ­ხვდი, რომ თა­ვის დრო­ზე, მეც მწა­რედ მო­მა­ტყუ­ეს... მე­ო­რეც: რა­ტომ­ღაც, ყო­ველ­თვის ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ ბავ­შვის გვა­მი, რო­მე­ლიც მა­შინ ექი­მებ­მა მიჩ­ვე­ნეს, ჩემი შვი­ლის არ იყო. გარ­და ამი­სა, ახლა, როცა დე­ტა­ლებ­ზე ვფიქ­რობ, უფრო და უფრო ვრწმუნ­დე­ბი, რომ თეთრხა­ლა­თი­ა­ნებ­მა ჩემი დაბ­ნე­უ­ლო­ბით ისარ­გებ­ლეს. და კი­დევ, ხში­რად მაქვს ე.წ. გა­მო­ცხა­დე­ბა. ერთხელ, როცა უკვე და­სა­ძი­ნებ­ლად ვემ­ზა­დე­ბო­დი, ფან­ჯრი­დან ვი­ღა­ცამ შე­მომ­ძა­ხა, ჩემი შვი­ლი რა სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით უნდა მო­მე­ძებ­ნა. მერ­წმუ­ნეთ, ეს არც სიზ­მა­რი იყო და არც გიჟი ვარ, რა­ი­მე რომ მომჩვე­ნე­ბო­და... მარ­თა­ლია, ვერ ვმარ­ხუ­ლობ და ეკ­ლე­სი­ა­ში ხში­რად სი­ა­რულს ვერ ვა­ხერ­ხებ, მაგ­რამ ღმერ­თის მწამს, გა­მუდ­მე­ბით ვკი­თხუ­ლობ ლოც­ვებს და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, უფა­ლი შვი­ლის პოვ­ნა­ში და­მეხ­მა­რე­ბა.

ამ გა­მო­ცხა­დე­ბის შემ­დეგ, და­ვი­წყე იმ ადა­მი­ა­ნის ძებ­ნა, რომ­ლის სა­ხე­ლიც და გვა­რიც უკვე ვი­ცო­დი. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ჩემს შვილს ელ­და­რი ჰქვია; გვა­რიც ვიცი, მაგ­რამ ახლა შეგ­ნე­ბუ­ლად არ გწერთ; არ მინ­და, მისი სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის ჟურ­ნალ­ში ამო­კი­თხვით, მისი აღ­მზრდე­ლი მშობ­ლე­ბი გა­ვა­ღი­ზი­ა­ნო. უკვე ვიცი, რომ ზემო იმე­რე­თის ერთ-ერთ სო­ფელ­ში მარ­თლაც არ­სე­ბობს ამ სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის, სწო­რედ 1985 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი, თა­ნაც - ნაშ­ვი­ლე­ბი პი­როვ­ნე­ბა, მაგ­რამ მისი აღ­მზრდე­ლე­ბი ამ ამ­ბავს ასა­ი­დუმ­ლო­ე­ბენ და შვილს არა­ვის აკა­რე­ბენ...

1985 წლის სექ­ტემ­ბე­რი იყო. ფეხ­მძი­მედ კი გახ­ლდით, მაგ­რამ გა­მოთ­ვლა­ში რა­ღაც შე­მე­შა­ლა და მა­შინ, როცა მე­გო­ნა, რომ 7 თვის ორ­სუ­ლი ვი­ყა­ვი, მშო­ბი­ა­რო­ბა და­მე­წყო. ჭი­ა­თუ­რის სამ­შო­ბი­ა­როს მიმ­ღებ­ში მი­სულს, რა­ღა­ცე­ბი კი გა­მომ­კი­თხეს, მაგ­რამ სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ის­ტო­რია არ გა­მიხ­სნეს. რო­გორც ჩანს, წი­ნას­წარ გან­სა­ზღვრეს, რომ ჩემი მო­ტყუ­ე­ბა შე­იძ­ლე­ბო­და; ეტყო­ბა, კლი­ენ­ტი ჰყავ­დათ და ჩემი შვი­ლის გა­ყიდ­ვის იმე­დი გა­უჩ­ნდათ; მე ხომ მე­გო­ნა, რომ ნა­ად­რე­ვი მშო­ბი­ა­რო­ბა მქონ­და...

შე­მიყ­ვა­ნეს პა­ლა­ტა­ში, სა­დაც ჩემ გარ­და, რამ­დე­ნი­მე მე­ლო­გი­ნეც იყო. იმ დღეს ჩემს თავს კი­დევ ერთი სა­ოც­რე­ბა მოხ­და: იმის ნაც­ვლად, რომ სამ­შო­ბი­ა­რო ბლოკ­ში შე­ვეყ­ვა­ნეთ, პა­ლა­ტა­ში, სხვა ქა­ლე­ბის თვალ­წინ მამ­შო­ბი­ა­რეს. ის­ტე­რი­კა და­მე­მარ­თა, - რას აკე­თებთ-მეთ­ქი? უამ­რავ კი­თხვას ვსვამ­დი, მაგ­რამ არა­ვინ მპა­სუ­ხობ­და. ბო­ლოს, როცა ბავ­შვი გაჩ­ნდა, მის­მა ძლი­ერ­მა ხმამ გონს მო­მიყ­ვა­ნა და დავ­წყნარ­დი. - ვა­ი­მე, იტი­რა, რა ძლი­ე­რი ბი­ჭია-მეთ­ქი, - და­ვი­ლა­პა­რა­კე. - ეს რა ტი­რი­ლია, ღნა­ვი­ლი­აო, - მი­თხრა ექთან­მა უხე­შად. მა­ში­ნაც კი სა­ი­მი­სოდ ამ­ზა­დებ­დნენ ნი­ა­დაგს, რომ პა­ტა­რა მკვდრად გა­ე­სა­ღე­ბი­ნათ... ახლა ვფიქ­რობ, ნე­ტავ, მა­შინ სახ­ლში მემ­შო­ბი­ა­რა-მეთ­ქი, მაგ­რამ რა ვი­ცო­დი, ექი­მე­ბი ასე თუ მო­მექ­ცე­ოდ­ნენ?!.

ქა­ლებ­მა, რომ­ლე­ბიც ჩემს პა­ლა­ტა­ში იწ­ვნენ, ბავ­შვის და­ბა­დე­ბის­თა­ნა­ვე ჰკი­თხეს ექთანს: ეს რა აქ­ვსო? პა­ტა­რას ვერ ვხე­დავ­დი, მაგ­რამ ექთა­ნის სახე კარ­გად მახ­სოვს: წარ­ბე­ბი მოჭ­მუხ­ნა და თქვა, - ხა­ლიო. ვკი­თხე: გვერ­დზე, მე­ჭე­ჭი­ვით მოგ­რძო ხალი აქვს-მეთ­ქი? - კი, ასე­თი­აო. - მა­მას ჰგვა­ნე­ბია-მეთ­ქი... ჩემს ქმარს მთელ ტან­ზე გრძე­ლი თმა აქვს და შე­იძ­ლე­ბა, ბიჭი ამი­თაც ჰგავს მშო­ბელს...

მშო­ბი­ა­რო­ბი­დან სულ რა­ღაც, 2-3 სა­ათ­ში ექთან­მა და­მი­ძა­ხა, - ად­გო­მა შე­გიძ­ლი­აო? - კი-მეთ­ქი. მან ოთახ­ში შე­მიყ­ვა­ნა და გა­მომ­კი­თხა, ვინ ვი­ყა­ვი, რა მერ­ქვა. ცხა­დია, ყვე­ლა კი­თხვა­ზე ვუ­პა­სუ­ხე. ის რა­ღა­ცას გა­მა­ლე­ბით წერ­და. ვკი­თხე: რას წერთ-მეთ­ქი? - ვწერ, რომ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში სა­კუ­თა­რი ნე­ბით მოხ­ვე­დიო. გა­მიკ­ვირ­და: ეგ რა­ტომ უნდა და­წე­როთ, რა, სამ­შო­ბი­ა­როდ აქ ვინ­მე ძა­ლით მოჰ­ყავთ-მეთ­ქი? ბო­ლოს, მთხო­ვა: ხელი მო­მი­წე­რეო. - ჯერ წა­მა­კი­თხე, რაზე უნდა მო­ვა­წე­რო ხელი-მეთ­ქი. - კარ­გი, შენი ხე­ლის მო­წე­რა სა­ვალ­დე­ბუ­ლო არ არი­სო და გა­მო­მიშ­ვა.

პა­ლა­ტა­ში დაბ­რუ­ნე­ბულს მი­თხრეს, რომ ბავ­შვი მოკ­ვდა, ის ქა­ლე­ბი კი, რომ­ლე­ბიც ჩემ­თან ერ­თად იწ­ვნენ, ოთახ­ში არ დამ­ხვდნენ. რა­ტომ­ღაც, სხვა­გან გა­და­იყ­ვა­ნეს, მე კი მარ­ტო დამ­ტო­ვეს... ცხა­დია, მა­შინ ბავ­შვის გარ­და, არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და ბუ­ნებ­რი­ვია, ვი­კი­თხე: ისე­თი ძლი­ე­რი ხმა ჰქონ­და, არ მეს­მის, რითი უნდა და­ღუ­პუ­ლი­ყო, თა­ნაც - სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, ექი­მე­ბის ხელ­ში? ეს ამ­ბა­ვი ძა­ლი­ან მიკ­ვირს-მეთ­ქი. ჩემს შე­კი­თხვა­ზე: რამ გა­მო­იწ­ვია ბავ­შვის სიკ­ვდი­ლი, არა­ფერს მპა­სუ­ხობ­დნენ. უფრო მე­ტიც, ყუ­რა­დღე­ბა­საც არ მაქ­ცევ­დნენ - არც ანა­ლი­ზი ამი­ღეს, არც მკერ­დი გა­მიკ­რეს. ალ­ბათ უნ­დო­დათ, ყუ­რა­დღე­ბა ამა­ზე გა­და­მე­ტა­ნა...

სა­ღა­მოს პა­ლა­ტა­ში ერთი მე­ლო­გი­ნე ქალი შე­მო­ვი­და, რა­ღაც ნივ­თი დარ­ჩე­ნია და იმის წა­სა­ღე­ბად მო­ვი­და. ვკი­თხე: მარ­ტო რა­ტომ მი­მა­ტო­ვეთ, რა და­გი­შა­ვეთ-მეთ­ქი? უც­ნა­უ­რად შე­მომ­ხე­და და ხმაც კი არ გამ­ცა...

მე­ო­რე დღეს ჩვი­ლე­ბის პა­ლა­ტის­კენ წა­ვე­დი. დე­რე­ფან­ში წი­თელ­ჟა­კე­ტი­ა­ნი ქალი შევ­ნიშ­ნე, რო­მე­ლიც აქეთ-იქით და­დი­ო­და. გა­მიკ­ვირ­და: აქ მნახ­ვე­ლებს არ უშ­ვე­ბენ, ჩემს მე­უღ­ლეს ისიც კი უთხრეს, კარ­თან ნუ დგა­ხარ, ცოტა იქით გა­ი­წი­ეო და თქვენ ვინ შე­მო­გიშ­ვათ-მეთ­ქი? ქალ­ბა­ტო­ნი ისე შეხ­ტა, რო­გორც ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც და­ნა­შა­ულ­ზე წა­ას­წრე­ბენ. კი­თხვა შე­მო­მიბ­რუ­ნა: თქვენ აქ რა­ტომ ხარ­თო? - ნა­ად­რე­ვი მშო­ბი­ა­რო­ბა მქონ­და და მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ბავ­შვი და­მე­ღუ­პა-მეთ­ქი. ახლა ვფიქ­რობ, რომ სწო­რედ იმ ქალს ჰყავს ჩემი შვი­ლი. ის აშ­კა­რად, სოფ­ლე­ლი იყო. ცივი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა ჰქონ­და და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, უშ­ვი­ლოც გახ­ლდათ... მის­თვის კი­თხვის დას­მას ვა­პი­რებ­დი, რო­დე­საც გა­ვი­გო­ნე ექთა­ნის ძა­ხი­ლი: ნა­თე­ლა, ნა­თე­ლაო. - ბა­ტო­ნო-მეთ­ქი. - შენ არ გე­ძა­ხიო, - მი­პა­სუ­ხა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ იმ ქალ­საც ნა­თე­ლა ერ­ქვა და ექთა­ნი მას ეძახ­და...

მოკ­ლედ, უამ­რა­ვი რამ მა­ფიქ­რე­ბი­ნებს, რომ ჩემი შვი­ლი გა­ყი­დეს. დრო რაც უფრო გა­დის, ამა­ში მე­ტად ვრწმუნ­დე­ბი. თან, მერ­წმუ­ნეთ, მოჩ­ვე­ნე­ბე­ბი ნამ­დვი­ლად არ მაქვს.

ჰო, ემო­ცი­უ­რი ვარ და ალ­ბათ, ამან და­მა­წე­რი­ნა ლექ­სე­ბი. უკვე მე­ო­რე კრე­ბუ­ლი გა­მო­ვუშ­ვი და სხვა­თა შო­რის, ჩემი ნა­მუ­შე­ვა­რი ბევ­რს მოს­წონს. ბევ­რი ლექ­სი სწო­რე­დაც რომ, ჩემს და­კარ­გულ შვილს მი­ვუ­ძღვე­ნი... იცით, ამას წი­ნათ სა­კუ­თა­რი თავი, ფიქ­რე­ბი გა­და­ვა­მოწ­მე და გი­ნე­კო­ლოგ­თან მი­ვე­დი. მას თავს გა­დახ­დე­ნი­ლი ამ­ბა­ვი მო­ვუ­ყე­ვი. ვკი­თხე: შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ გა­მოთ­ვალ­ში შეც­დო­მა მომ­სვლო­და-მეთ­ქი? ყვე­ლა დე­ტა­ლი გა­ვიხ­სე­ნე, რა­მაც მა­შინ შეც­დო­მა­ში შე­მიყ­ვა­ნა. მას­თან ვი­ზი­ტის შემ­დეგ დავ­რწმუნ­დი, რომ ჩემი შვი­ლი ჯან­მრთე­ლი ბიჭი იყო... ფსი­ქო­ლოგ­საც ვეს­ტუმ­რე. დიდ­ხანს ვი­ლა­პა­რა­კეთ და ბო­ლოს, მი­თხრა: ნუ გე­ში­ნია, ჯან­მრთე­ლი ხარ. ის, რაც გა­წუ­ხებს, დე­დუ­რი ინ­სტინ­ქტია და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, არა­ფე­რი გეჩ­ვე­ნე­ბაო.

არ მინ­და, ვინ­მეს რა­ი­მე ვავ­ნო, ვინ­მეს ვუ­ჩივ­ლო და შვი­ლი ამ გზით და­ვიბ­რუ­ნო. უბ­რა­ლოდ, ყვე­ლას ვთხოვ, ხელს ნუ შე­მიშ­ლი­ან შვი­ლის პოვ­ნა­ში. ღმერ­თმა ყვე­ლას აპა­ტი­ოს ჩა­დე­ნი­ლი ცოდ­ვა.

ჩემი მი­ზა­ნი მხო­ლოდ ელ­და­რის პოვ­ნაა. თუ უჭირს, და­ვეხ­მა­რე­ბი. მის­გან არა­ფე­რი მინ­და, გარ­და ჩა­ხუ­ტე­ბი­სა. კარ­გი შვი­ლე­ბი (ელ­და­რის გარ­და, ორი ვაჟი მყავს), გა­სა­თხო­ვა­რი შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს ანუ მისი ძმის­შვი­ლი და არ მინ­და, ერ­თმა­ნე­თი სხვა­გან გა­იც­ნონ, სის­ხლის აღ­რე­ვა მოხ­დეს.

ამას წი­ნათ ვცა­დე, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის მეშ­ვე­ო­ბით მე­პო­ვა. ვერ ვი­პო­ვე, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი გა­მო­მეხ­მა­უ­რა. მი­თხრეს, რომ ასე­თი სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის, თა­ნაც - ნაშ­ვი­ლებ ადა­მი­ანს იც­ნო­ბენ. ერთ-ერ­თმა მათ­გან­მა მი­თხრა, რომ ელ­და­რის ბი­ძაა და დამ­პირ­და, შვი­ლის პოვ­ნა­ში და­გეხ­მა­რე­ბიო. ის კაცი ახლა რუ­სეთ­შია და იმე­დი მაქვს, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუნ­დე­ბა, ელ­დარ­თან მი­მიყ­ვანს... ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­მა იმ კა­ცის გა­რე­შეც სცა­დეს ელ­და­რის პოვ­ნა, მაგ­რამ - უშე­დე­გოდ. რო­გორც ჩანს, მის­მა აღ­მზრდე­ლებ­მა იცი­ან, შვილს რომ ვე­ძებ და ახლა ცდი­ლო­ბენ, მას­თან მი­სას­ვლე­ლი ყვე­ლა გზა მო­მიჭ­რან... არა­და, მე ისიც კი მი­თხრეს, რომ ჩემი შვი­ლი სა­მუ­შა­ოდ თურ­ქეთ­ში და­დის; რომ მისი გვა­რის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი სა­მე­ბის ტა­ძარ­ში იკ­რი­ბე­ბი­ან ხოლ­მე და მირ­ჩი­ეს, - ჯო­ბია, შვი­ლის სა­ნა­ხა­ვად იქ მიხ­ვი­დეო. მოკ­ლედ, მას­ზე ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია მაქვს, მაგ­რამ ელ­დარ­თან შეხ­ვედ­რა, მას­თან და­ლა­პა­რა­კე­ბა ჯერ ვერ მო­ვა­ხერ­ხე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე­ში­ნია, შვილ­თან პირ­და­პირ რომ მი­ვი­დე და არ მი­მი­ღოს? მე­ში­ნია, მისი აღ­მზრდე­ლე­ბი არ გა­ვა­ღი­ზი­ა­ნო და მათ გამო შვი­ლი კი­დევ ერთხელ არ დავ­კარ­გო. არა­და, ვგრძნობ, სულ მალე ვი­პო­ვი...

მჯე­რა, ღმერ­თი ყვე­ლა დე­დას და შვილს ერ­თმა­ნეთ­თან მი­სას­ვლელ გზას აპოვ­ნი­ნებს. ბო­ლოს და ბო­ლოს, დედ-შვილს შო­რის ხომ უხი­ლა­ვი და­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი ძა­ფე­ბია გაბ­მუ­ლი. ნე­ტავ, იცო­დეთ, რო­გორ მინ­და, ყვე­ლა გაშ­ვი­ლე­ბულ ბავ­შვს და­ვეხ­მა­რო. გული მწყდე­ბა, როცა ზო­გი­ერ­თი მათ­გა­ნი ამ­ბობს, დე­დას ან მა­მას ვერ მი­ვი­ღე­ბო. თუ დე­დას მოჰ­პა­რეს ბავ­შვი და მო­ა­ტყუ­ეს, ცოდო არ არის, ის წლე­ბის შემ­დეგ, ძლივს ნა­პოვნმა შვილ­მაც რომ უარ­ყოს? ისე­დაც გა­უ­ბე­დუ­რე­ბე­ლი ქალი კი­დევ ერთხელ, უსა­მარ­თლოდ რა­ტომ უნდა და­ი­სა­ჯოს? მო­ვუ­წო­დებ ყვე­ლა გაშ­ვი­ლე­ბულ ადა­მი­ანს, დე­დე­ბი მო­ძებ­ნონ! მინ­და, ყვე­ლა აღ­მზრდელს მივ­მარ­თო: თქვენს აღ­ზრდი­ლებს აკ­მა­რეთ ამ­დე­ნი ტკი­ვი­ლი, ტყუ­ილ­ში ცხოვ­რე­ბა! უთხა­რით სი­მარ­თლე და მო­ი­ხა­დეთ ადა­მი­ა­ნუ­რი მო­ვა­ლე­ო­ბა ღმერ­თი­სა და კა­ცის წი­ნა­შე. თუ მარ­თლა დე­დე­ბის­გან უარ­ყო­ფილ ბავ­შვებს ზრდით და ასე­თი ალი­ბი გაქვთ, რა­ტომ ასა­ი­დუმ­ლო­ებთ ამ ამ­ბავს? დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, შევ­ძლებ ჩემი შვი­ლის ახ­ლობ­ლე­ბის შეყ­ვა­რე­ბას. მათ არა­ფერს და­ვუ­შა­ვებ, იმ ხალ­ხს შვილს არ წა­ვარ­თმევ, უბ­რა­ლოდ, მეც მო­მა­ნი­ჭონ მას­თან ჩა­ხუ­ტე­ბის ბედ­ნი­ე­რე­ბა...

იმე­დია, ამ წე­რილს და­მი­ბეჭ­დავთ. რა იცით, იქ­ნებ ელ­დარ­მა ან მის­მა აღ­მზრდე­ლებ­მაც წა­ი­კი­თხონ ჩემი ტკი­ვი­ლი და შვილ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ნება დამ­რთონ. მე ნა­თე­ლა ირე­მა­ძე ვარ, ჩემი მე­უღ­ლე კი ცხა­დი­აშ­ვი­ლი გახ­ლავთ. მჯე­რა, შვილს ვი­პო­ვი, ჩა­ვი­ხუ­ტებ და ამ ამ­ბავს თქვენც აუ­ცი­ლებ­ლად შე­გა­ტყო­ბი­ნებთ.

და­ბო­ლოს, მინ­და ვთქვა, რომ ქალი, რო­მელ­საც უყ­ვარს სი­ლა­მა­ზე, ყვა­ვი­ლე­ბი, ცხო­ვე­ლე­ბი და მთლი­ა­ნად - სამ­ყა­რო, შვილს გა­სა­ყი­დად, გა­საშ­ვი­ლებ­ლად ასე ად­ვი­ლად ვერ გა­ი­მე­ტებს (თუმ­ცა, ჩვენ­და სამ­წუ­ხა­როდ, გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც არ­სე­ბო­ბენ). ჩემს შვილს ყო­ველ­თვის ვუგ­ზავ­ნი მე­სიჯს, მაგ­რამ ცხა­დია, "ესე­მესს" უმი­სა­მარ­თოდ ვწერ: "სადა ხარ, დედი, გა­მოჩ­ნდი, მე შენ და­გე­ძებ, გე­ნაც­ვა­ლოს შენი დე­დი­კო". ვწერ წე­რილს, მერე ხმა­მაღ­ლა ვკი­თხუ­ლობ, - იქ­ნებ ჩემი ხმა ჩა­ეს­მას და თა­ვა­დაც მომ­ძებ­ნოს-მეთ­ქი...

და­გემ­შვი­დო­ბე­ბით ლექ­სით, რო­მელ­შიც ყვე­ლა უბე­დუ­რი დე­დის გუ­ლის ტკი­ვი­ლი ჩა­ვაქ­სო­ვე:

უც­ნობ შვილს

თუ გა­მოვ­ძერ­წე, გა­მოვ­ხა­ტე, ყო­ფი­ერ დრო­ში/ რის­თვის მოვ­სულ­ვარ, რას ვუს­მენ­დი ანდა, რა მსურ­და,/ არ გა­მო­მეს­ხა ჯერ საფ­რე­ნი ლა­მა­ზი ფრთე­ბი,/ არც ოც­ნე­ბე­ბი სა­ნატ­რე­ლი ჯერ არ ას­რულ­და./ უკვე ბინ­დია და სის­ხლს ღრღნი­ან ეჭ­ვის ჭი­ე­ბი,/ უკი­დე­გა­ნო ზღვის ტალ­ღებ­მა ნა­პირს მომ­რი­ყა,/ თავ­გან­წი­რუ­ლად დიდ გრი­გა­ლებს ავე­დევ­ნე­ბი,/ სა­დაც შენა ხარ, იმ ად­გი­ლას თუკი მო­მიყ­ვანს./ უგუ­ნუ­რებ­მა ამ ტან­ჯვის­თვის რო­გორ გაგ­ვწი­რეს,/ რომ ჩაგ­ვშხა­მო­და ჩვენ ცხოვ­რე­ბა ვის ან რად სურ­და?!/ და მა­ინც ვივ­ლი, შენს სა­ძებ­რად, შე­უ­ჩე­რებ­ლად,/ ჩემი სი­ცო­ცხლე ამ ძებ­ნა­ში თუ არ დას­რულ­და...

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)