არ­ჩილ სო­ლო­ღაშ­ვი­ლი მუ­სი­კი­სა და დრა­მის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. გას­ტრო­ლებ­ზე ხში­რად უწევს სი­ა­რუ­ლი. მე­ხუ­თე კლას­ში იყო, პირ­ვე­ლად მშობ­ლე­ბის გა­რე­შე რომ იმოგ­ზა­უ­რა. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ამის შემ­დეგ მი­წა­ზე ფეხი არ და­უდ­გამს. აჩი­კო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე, კა­რი­ე­რულ სი­ახ­ლე­ებ­სა და მე­უღ­ლე­ზე გვიყ­ვე­ბა.

- პირ­ვე­ლად რო­დის იმოგ­ზა­უ­რე?

- მა­შინ მე­ხუ­თე კლას­ში ვი­ყა­ვი, ან­სამ­ბლ "სი­ხა­რულ­ში" ვცეკ­ვავ­დი და გას­ტროლ­ზე წა­ვე­დით უნ­გრეთ­ში. სას­წა­უ­ლი ქვე­ყა­ნაა. ასეთ პა­ტა­რა ასაკ­ში იქ მოხ­ვედ­რა ჩემ­თვის დიდი სი­ხა­რუ­ლი იყო. ორი კვი­რა გზა­ში ვი­ყა­ვით. თბი­ლი­სი­დან უკ­რა­ი­ნამ­დე ჯერ მა­ტა­რებ­ლით წა­ვე­დით, მერე კი ავ­ტო­ბუ­სით გან­ვაგ­რძეთ გზა. მახ­სოვს, ბავ­შვებს უნ­გრე­თის უძ­ვე­ლეს ქა­ლაქს გვათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნებ­დნენ. ერთ-ერ­თმა იქა­ურ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა ხე­ლით მა­ნიშ­ნა - გა­მომ­ყე­ვიო. ისე შე­მე­შინ­და, არ ვიცი, რა გი­თხრათ. გავ­ყე­ვი და თან ვი­ფიქ­რე, ჩვე­ნე­ბი ახ­ლოს არი­ან და თუ რა­მეა, და­ვუ­ძა­ხებ-მეთ­ქი. მან მაჩ­ვე­ნა ბა­რა­თე­ბი, რომ­ლებ­ზეც სხვა­დას­ხვა ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბა იყო გა­მო­სა­ხუ­ლი და მი­თხრა, აირ­ჩი­ეო. სა­ოც­რად ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, თავი პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლად ვიგ­რძე­ნი და შიშ­მაც გა­მი­ა­რა. იქი­დან წა­მოს­ვლი­სას კი­ევ­ში ჩემი მშობ­ლე­ბი უნდა დამ­ხვედ­როდ­ნენ. მათ გზა­ში ავ­ცდი. სა­ცო­და­ვად, დიდ­ხანს ვე­ლო­დი აე­რო­პორ­ტში. შემ­დგომ ისევ ჯგუფს გა­მოვ­ყე­ვი და ორი კვი­რა კი­დევ გზა­ში ვი­ყა­ვი. ეს ჩემი პირ­ვე­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი გას­ვლა იყო სა­ქარ­თვე­ლოს ფარ­გლებს გა­რეთ. მას მერე კი "ავიდ­გი ფეხი" (იღი­მის)...

- რო­მელ ქვეყ­ნებ­ში ხარ ნამ­ყო­ფი? რო­მე­ლი მათ­გა­ნი და­გა­მახ­სოვ­რდა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად?

- უნ­გრე­თის გარ­და, თურ­ქეთ­ში, რუ­სეთ­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში, ხორ­ვა­ტი­ა­ში, გერ­მა­ნი­ა­ში, ეს­ტო­ნეთ­ში, პო­ლო­ნეთ­ში, ინ­გლის­ში, ინ­დო­ეთ­ში, ის­რა­ელ­ში, კუ­ბა­ში, ეგ­ვიპ­ტე­ში, ირ­ლან­დი­ა­ში, შოტ­ლან­დი­ა­სა და კო­ლუმ­ბი­ა­ში ვი­ყა­ვი. ყვე­ლა ქვე­ყა­ნას თა­ვი­სი და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი რა­ღაც აქვს, რო­მე­ლიც მოგ­წონს ან არ მოგ­წონს. გა­მო­ვარ­ჩევ­დი ინ­დო­ეთს. ამ ქვე­ყა­ნამ დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა ჩემ­ზე. მე­გო­ნა, რომ რე­ა­ლო­ბა არ იყო და სა­დღაც ზღა­პარ­ში მოვ­ხვდი. ინ­დურ ფილ­მებ­ში რა­საც ვუ­ყუ­რებ­დი, დად­გმუ­ლი და არარ­სე­ბუ­ლი მე­გო­ნა. უცებ, ამ ზღაპ­რის მო­ნა­წი­ლე გავ­ხდი. ინ­დო­ეთ­ში თეთრკა­ნი­ა­ნე­ბის და­ნახ­ვა ძა­ლი­ან უკ­ვირთ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან თეთ­რი არ ვარ, მო­დი­ოდ­ნენ და ჩემ­თან სუ­რა­თებს იღებ­დნენ. თუ ქერა, ან "რიჟა" ხარ, ჩათ­ვა­ლე, რომ ღვთა­ე­ბა იქ­ნე­ბი მათ­თვის. სხვა­თა შო­რის, სპი­ლო­ე­ბიც ვა­ბა­ნა­ვე (იღი­მის). ეს ქვე­ყა­ნა იმ­დე­ნად ლა­მა­ზია, რომ სამი დღე გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ვერც ვჭამ­დი, ვერც ვსვამ­დი. სას­ტუმ­როს ნო­მერ­ში ხვლი­კი მყავ­და... გახ­სოვთ ალ­ბათ ცნო­ბი­ლი "ბა­უნ­ტის" რეკ­ლა­მა. სწო­რედ ინ­დო­ე­თის სა­ნა­პი­რო­ებ­ზეა გა­და­ღე­ბუ­ლი. რეკ­ლა­მის ყუ­რე­ბი­სას იქ მოხ­ვედ­რა­ზე ყვე­ლას გვი­ოც­ნე­ბია. სწო­რედ იმ ად­გილ­ზე გახ­ლდით. გე­ტყვით იმა­საც, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში არის ძა­ლი­ან მოვ­ლი­ლი ად­გი­ლე­ბი, მაგ­რამ არის - ძა­ლი­ან მო­უვ­ლე­ლიც, ზო­გან სა­ში­ნე­ლი ან­ტი­სა­ნი­ტა­რი­აა. ჩვენ ისეთ ად­გილ­ზე ვი­ყა­ვით, სა­დაც ქუ­ჩებ­ში ყვე­ლა­ფე­რი ანა­თებ­და და ბრჭყვი­ა­ლებ­და. არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა ერ­თსა­ა­თი­ა­ნი რე­ლაქ­სა­ცი­უ­რი მა­სა­ჟი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის დღემ­დე ამო­უხ­სნე­ლია. სას­წა­უ­ლი სი­ა­მოვ­ნე­ბა მი­ვი­ღე. უმაგ­რე­სი იყო მდი­ნა­რე, რომ­ლის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც გე­მით ოკე­ა­ნე­ში გა­ვე­დით.

- რო­მე­ლი ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლოს გა­მო­არ­ჩევ­დი?

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჭამა. პირ­და­პი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბით - "ჭა­მის­ტი" ვარ. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ინ­დუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო არ მიყ­ვარს. ისი­ნი და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბელ სუ­ნე­ლებს ყვე­ლა საჭ­მელს უკე­თე­ბენ, რომ­ლის გე­მოც არ მომ­წონს. საკ­ვე­ბის მხრივ ეგ­ვიპ­ტი­და­ნაც უკ­მა­ყო­ფი­ლო დავ­ბრუნ­დი. ხორ­ცე­უ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ამი­ტო­მაც ევ­რო­პულ საკ­ვებს გემ­რი­ე­ლად გე­ახ­ლე­ბით. გერ­მა­ნი­ა­ში ძეხვს, სო­სის­სა და სტე­იკს ვჭამ­დი. ბა­ვა­რი­ულ ლუდ­ზე ვგიჟ­დე­ბი. მოკ­ლედ, გერ­მა­ნია ჩე­მია. სხვა­თა შო­რის, მათ მე­ტყვე­ლე­ბა­ზე ძა­ლი­ან მე­ცი­ნე­ბა და რა­ტომ - არ ვიცი. პორ­ტუ­გა­ლი­უ­რი და ფრან­გუ­ლი ენე­ბი მიყ­ვარს.

- ეგ­ზო­ტი­კუ­რი დე­ლი­კა­ტე­სე­ბი თუ გა­გი­სინ­ჯავს? მა­გა­ლი­თად - გვე­ლი.

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ მხიბ­ლავს. ზუს­ტად ვიცი, რომ ღო­რის ხორ­ცი მიყ­ვარს ძა­ლი­ან. არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, გვე­ლის ხორ­ცი გავ­სინ­ჯო. ის თა­ვის­თვის იყოს.

- მუ­ზე­უ­მებს ათ­ვა­ლი­ე­რებ სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას?

- გას­ტროლ­ზე რომ მივ­დი­ვართ, გრა­ფი­კი წი­ნას­წა­რაა გა­წე­რი­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­დან ფრე­ნე­ბი არის ღამე, რის მე­რეც მთე­ლი დღე გა­მო­ძი­ნე­ბის­თვის გჭირ­დე­ბა. მუ­ზე­უ­მე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბის­თვის დრო ნაკ­ლე­ბად გვრჩე­ბა. თუ შემ­თხვე­ვით რე­პე­ტი­ცია სხვა დროს გა­და­ი­წევს, ამ მო­მენ­ტში მივ­დი­ვარ ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბე­ბის სა­ნა­ხა­ვად. მა­გა­ლი­თად, კო­ლუმ­ბი­ა­ში ქუ­ჩა­ში რომ გა­დი­ხარ, უკვე მუ­ზე­უმ­ში ხარ. იქ ჩა­სულს გე­ტყვი­ან, - ტაქ­სი­ში არ ჩაჯ­დე, რად­გან რე­კო­მენ­დე­ბუ­ლი არ არის, შე­საძ­ლოა გა­გი­ტა­ცო­ნო. კო­ლუმ­ბი­ის დე­და­ქა­ლაქ­ში ვი­ყა­ვით, ვკი­თხუ­ლობ­დი, ღამე ქა­ლა­ქი რომ და­ვათ­ვა­ლი­ე­რო, რა მოხ­დე­ბა-მეთ­ქი? - რე­კო­მენ­დე­ბუ­ლი არ არის, ეცა­დეთ, ცენ­ტრა­ლურ ქუ­ჩებ­ში ია­როთ; თუ მიხ­ვდით, რომ გა­და­უხ­ვი­ეთ, მა­შინ­ვე იქა­უ­რო­ბას გა­ე­ცა­ლეთ, რად­გან შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ვე­ღარ გი­პო­ვო­თო. აქ ისე­თი ფილ­მის გმი­რი ხდე­ბი, რო­მე­ლიც ერთ დროს მი­უწ­ვდო­მე­ლი გე­გო­ნა.

- ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი ადა­მი­ა­ნე­ბი რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში არი­ან?

- მა­გა­ლი­თად, საფ­რან­გეთ­ში ფრან­გი რომ ნახო, ძა­ლი­ან ბევ­რი უნდა ეძე­ბო. სულ ჩა­სუ­ლე­ბი არი­ან. გერ­მა­ნია კი თურ­ქებს მი­აქვს. ხორ­ვა­ტი­ა­ში შე­და­რე­ბით მომ­ხიბ­ვლე­ლე­ბი არი­ან. ხმა­მაღ­ლა ცოტა მი­ჭირს ამის თქმა, რად­გან ძა­ლი­ან მაღ­ლე­ბი არი­ან. მათ გვერ­დით ჩემი თავი ლი­ლი­პუ­ტი მე­გო­ნა. ამ­ხე­ლა ქა­ლე­ბის არ­სე­ბო­ბა ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა.

- რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში იცხოვ­რებ­დი?

- გერ­მა­ნი­ა­ში, სა­დაც ხუთ­ჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი. ეს ის ქვე­ყა­ნაა, სა­დაც, თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ვი­ცხოვ­რებ­დი. ამ­ბო­ბენ, გერ­მა­ნე­ლე­ბი ცი­ვე­ბი არი­ა­ნო. მე პი­რი­ქით გე­ტყვი - ძა­ლი­ან თბი­ლი ხალ­ხია. შე­იძ­ლე­ბა, ერთხელ წახ­ვი­დე და გა­გი­მარ­თლოს, სით­ბო იგ­რძნო, მაგ­რამ ხუთ­ჯერ­ვე ხომ არ გა­მი­მარ­თლებ­და?! თა­ნაც, სულ სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში ვარ ნამ­ყო­ფი. კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ხალ­ხია. რა­მეს თუ ჰკი­თხავ, ღი­მი­ლით გი­პა­სუ­ხე­ბენ, თუ და­ი­კარ­გე­ბი, სახ­ლამ­დე მი­გიყ­ვა­ნენ. თუმ­ცა, სახ­ლამ­დე გა­ყო­ლა და ბო­ლომ­დე მი­ცი­ლე­ბა ზო­გა­დად ევ­რო­პე­ლე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი თვი­სე­ბაა. გერ­მა­ნე­ლებ­მა შრო­მის ფასი იცი­ან. ამას ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ, რად­გან მეც ბევ­რს ვშრო­მობ. გარ­და ამი­სა, მათ გარ­თო­ბაც უყ­ვართ. ყვე­ლა­ფერ­ში ნორ­მას იცა­ვენ და ხა­სი­ა­თით მათ ძა­ლი­ან ვგა­ვარ. ნორ­მას ერ­თა­დერ­თი ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში ვერ ვი­ცავ. თე­ატ­რში 12 სა­ა­თი რომ რე­პე­ტი­ცია გვქონ­დეს და არ მთავ­რდე­ბო­დეს, ხმას არ ამო­ვი­ღებ, არ და­ვი­წუ­წუ­ნებ, არ მომ­ბეზ­რდე­ბა. ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში მსა­ხი­ო­ბებს ძა­ლი­ან კარ­გი პი­რო­ბე­ბი აქვთ. იქ არის გარ­კვე­უ­ლი დრო, რომ­ლის ამო­წურ­ვის შემ­დგომ თუ გა­მუ­შა­ვე­ბენ, ანა­ზღა­უ­რე­ბაც შე­სა­ბა­მი­სი გექ­ნე­ბა. კი­დევ - დიდ ბრი­ტა­ნეთ­ში ვი­ცხოვ­რებ­დი, თუმ­ცა ჯერ - არა. არ მიყ­ვარს წვი­მა, ლონ­დო­ნი კი პირ­და­პირ ასო­ცირ­დე­ბა წვი­მას­თან. თუმ­ცა იქ ყვე­ლა პი­რო­ბაა, რომ არც წვი­მა იგ­რძნო და არც სი­ცი­ვე. მთა­ვა­რია, სა­შუ­ა­ლე­ბა გქონ­დეს და ზამ­თარ­ში გა­ზა­ფხულს მო­იყ­ვან. იქ მოგ­ზა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა. მო­ნარ­ქი­უ­ლი ქვე­ყა­ნაა და თავს ასეთ გა­რე­მო­ში კარ­გად ვგრძნობ­დი. ცხე­ნოს­ნე­ბის და­ნახ­ვა­ზე მო­მინ­და, ჩოხა მცმო­და და მეც ცხენ­ზე ვმჯდა­რი­ყა­ვი.

- რო­გორც მივ­ხვდი, ხში­რად და­დი­ხართ გას­ტრო­ლებ­ზე სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში. რო­მე­ლი იყო ყვე­ლა­ზე და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი, რო­მელს მოჰ­ყვა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი წარ­მა­ტე­ბა?

- ინ­დო­ეთ­ში "კარ­მე­ნი" რომ წა­ვი­ღეთ, 2 ათა­სი კაცი მო­ვი­და. ხორ­ვა­ტი­ა­ში "მაკ­ბე­ტი" ვი­თა­მა­შეთ და არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა მა­ყუ­რებ­ლის ემო­ცია. სპექ­ტაკ­ლი რომ დამ­თავ­რდა, და­ახ­ლო­ე­ბით 15 წამი სრუ­ლი პა­უ­ზა იყო, მსა­ხი­ო­ბებს გული გაგ­ვი­ჩერ­და... ტაშს არა­ვინ უკ­რავ­და და გვე­გო­ნა, დად­გმა ჩა­ვარ­და. ცოტა ხან­ში ისე­თი ბრა­ხუ­ნი და ბაგა-ბუგი ატყდა, ვერ აღ­გი­წერთ. რო­გორც შე­ეძ­ლოთ, ისე გა­მო­ხა­ტავ­დნენ ემო­ცი­ას. 8-ჯერ გა­მოგ­ვიყ­ვა­ნეს სცე­ნა­ზე, რომ თავი დაგ­ვე­ხა­რა მა­ყუ­რებ­ლის­თვის. მსა­ხი­ო­ბის­თვის აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბი ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. რო­დე­საც სა­ზღვარ­გა­რეთ მი­გაქვს შექ­სპი­რი, ეს უკვე ამ­ბი­ცი­უ­რი გა­ნა­ცხა­დია. ყვე­ლა დგამს "მაკ­ბეტს" და ფიქ­რობ, შენ რით უნდა გა­ა­ო­ცო.

- ხა­სი­ა­თით ქარ­თვე­ლებს რო­მე­ლი ერი გვგავს?

- ჩემი აზ­რით, ეს­პა­ნე­ლე­ბი და იტა­ლი­ე­ლე­ბი. ისი­ნიც ჩვენ­სა­ვით გი­ჟე­ბი, ფი­ცხე­ბი და უზ­რდე­ლე­ბი არი­ან. ქუ­ჩა­ში შე­უძ­ლი­ათ გა­ა­ჩე­რონ მან­ქა­ნა და ლან­ძღონ ერ­თმა­ნე­თი. ეს მხო­ლოდ ამ ორ ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბა. სულ სიგ­ნა­ლე­ბის ხმა ის­მის ირ­გვლივ. მა­გა­ლი­თად, გერ­მა­ნი­ა­ში სიგ­ნა­ლი სა­ერ­თოდ არ არ­სე­ბობს. და­სიგ­ნა­ლე­ბა მათ­თვის შე­უ­რა­ცხყო­ფად ით­ვლე­ბა. მი­აჩ­ნი­ათ, რომ თუ სა­ცო­ბია, არა უშავს, მშვი­დად უნდა და­ე­ლო­დო. ამ დროს კი იტა­ლი­ა­სა და ეს­პა­ნეთ­ში მი­დის ქოთ­ქო­თი და ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა.

- რო­მე­ლი ქვეყ­ნის არ­ქი­ტექ­ტუ­რამ მოგ­ხიბ­ლა?

- აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა ქვეყ­ნის არ­ქი­ტექ­ტუ­რა მომ­წონს, სა­დაც კი ნამ­ყო­ფი ვარ. რო­მე­ლი­მე ქვეყ­ნის გა­მო­ყო­ფა ძა­ლი­ან მი­ჭირს. ყვე­ლა თა­ვი­სე­ბუ­რად უნი­კა­ლუ­რია. ვე­ნე­ცი­ი­დან ხორ­ვა­ტია ძა­ლი­ან ახ­ლო­საა და იქ თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი ვე­ნე­ცი­ე­ლე­ბის აშე­ნე­ბუ­ლია. ედინ­ბურ­გია ულა­მა­ზე­სი.

- სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას შო­პინგს რა დროს უთ­მობ?

- შო­პინ­გი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას მას ბევრ დროს ვუთ­მობ. ქუ­ჩა­ში სი­ა­რუ­ლის დროს მა­ღა­ზია თუ შემ­ხვდე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ვივ­ლი. მხო­ლოდ ტან­საც­მლის სა­ყიდ­ლად წას­ვლა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. მირ­ჩევ­ნია, ის დრო ქა­ლა­ქის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბას მო­ვან­დო­მო. ბავ­შვო­ბა­ში, სა­მოგ­ზა­უ­როდ რომ მივ­დი­ო­დი, ყვე­ლა­ფერ­ზე თვა­ლი მრჩე­ბო­და, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­ში არა­ფე­რი იყო. დღეს თუ გაქვს ფული, კარგ ტა­ნი­სა­მოსს სა­ქარ­თვე­ლო­შიც იყი­დი და სხვა­გა­ნაც. კარ­გი ჯინ­სი ყველ­გან ძვი­რია. მისი ყიდ­ვა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მი­ჭირს - ევ­რო­პა­შიც, აზი­ა­შიც და სა­ქარ­თვე­ლო­შიც.

- სუ­ვე­ნი­რე­ბი და სა­ჩუქ­რე­ბი ჩა­მო­გაქვს ხოლ­მე?

- კი, შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ჩა­მო­მაქვს. მახ­სოვს, ინ­დო­ე­თი­დან შუბ­ლზე მი­საკ­რა­ვი ხა­ლე­ბი წა­მო­ვი­ღე. ვი­ფიქ­რე, ჩემს მე­გო­ბარ გო­გო­ებს ჩა­ვუ­ტან-მეთ­ქი. ისე­თი ცუდი ხა­რის­ხის აღ­მოჩ­ნდა, რომ ძა­ლი­ან შევ­რცხვი. სუ­ვე­ნი­რებს უმე­ტე­სად აე­რო­პორ­ტებ­ში ვი­ძენ, ყვე­ლა­ზე მეტი იქ იყი­დე­ბა. სა­ჩუქ­რე­ბი ძი­რი­თა­დად მე­უღ­ლის­თვის ჩა­მო­მაქვს. მა­ღა­ზი­ა­ში, რომ შევ­დი­ვარ, ჯერ ქა­ლის გან­ყო­ფი­ლე­ბის­კენ ვი­ხე­დე­ბი. ისე მიყ­ვარს შო­პინ­გი, ამას თუ გა­ვა­კე­თებ­დი, ვე­რას­დროს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი.

- სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში სად იყა­ვით?

- "შუა დღემ" სა­ჩუ­ქა­რი გაგ­ვი­კე­თა და ეგ­ვიპ­ტე­ში გაგ­ვიშ­ვა მე და ნუცა ათი დღით. ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სა­ჩუ­ქა­რი იყო ჩემი მე­გობ­რე­ბის­გან და ჩემი ოჯა­ხის­გან, - "რუს­თა­ვი 2"-ს ასე ვე­ძა­ხი. თე­ბერ­ვალ­ში ვი­ყა­ვით და ვირუ­ჯე­ბო­დით აუზ­ზე. ეს ის შემ­თხვე­ვაა, როცა არ გა­ინ­ტე­რე­სებს, სად ხარ, მთა­ვა­რია, შენ გვერ­დით ვი­ნაა. მახ­სენ­დე­ბა იქა­უ­რი სას­ტუმ­როს მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნა­ლი. ქა­ლებს მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა არ აქვთ და კა­ცე­ბი სულ სა­დღაც და­ბო­რი­ა­ლე­ბენ. რამე რომ გინ­დო­დეს, უნდა ეძე­ბო. ნუ­ცამ ძა­ლი­ან კარ­გად იცის ინ­გლი­სუ­რი, მე - ისე კარ­გად არა. თუმ­ცა, მე უფრო ვა­გე­ბი­ნებ­დი, რა მინ­დო­და. ძა­ლი­ან ბევ­რს მუ­შა­ო­ბენ, ანა­ზღა­უ­რე­ბა კი და­ბა­ლი აქვთ. სულ დაღ­ლი­ლე­ბი არი­ან და რა­ღა­ცას რომ ეუბ­ნე­ბი, უბ­რა­ლოდ, არ ეს­მით, მაგ­რამ ვერც ეჩხუ­ბე­ბი, შე­გე­ცო­დე­ბი­ან. ევ­რო­პა­ში, რეს­ტორ­ნებ­სა და კა­ფე­ებ­ში ძა­ლი­ან კარ­გი მომ­სა­ხუ­რე­ბაა. ჩემ­თვის მი­სა­სალ­მე­ბე­ლია, რომ ისი­ნი მიმ­ტა­ნო­ბას არ თა­კი­ლო­ბენ, პი­რი­ქით - აფა­სე­ბენ. თურ­ქეთ­ში ისე გემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან, თავი მეფე გე­გო­ნე­ბა.

- ყვე­ლა­ზე დიდი ხნით რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში მო­გი­წია დარ­ჩე­ნამ?

- ედინ­ბურ­გში ვი­ყა­ვი ორი კვი­რით. ყო­ველ­დღე გვქონ­და სპექ­ტაკ­ლი. ეს ძა­ლი­ან ძნე­ლი ყო­ფი­ლა. რომ ვამ­ბობ ხოლ­მე, გას­ტროლ­ზე მივ­დი­ვარ-მეთ­ქი, ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან - რა მა­გა­რია, სხვა რაღა გინ­დაო. ჰგო­ნი­ათ, რომ ვერ­თო­ბი, რად­გან იქი­დან ჩა­მო­ტა­ნილ ფო­ტო­ებ­ზე ვი­ღი­მი. არა­და, ეს ისე­თი შრო­მაა, ვერ აღვწერ.

- გა­რუ­ჯვა გიყ­ვარს?

- კი, მიყ­ვარს. ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან ბევ­რს ვმუ­შა­ობ. ხში­რად სა­ხე­ზე ფერი არ მა­დევს ხოლ­მე. არ მე­გუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნი, რუჯი რომ არ უხ­დე­ბა. თუმ­ცა არ მიყ­ვარს, სი­შა­ვე­ში რომ გა­და­დის. გა­და­ღე­ბე­ბი თუ მე­წყე­ბა, ბევ­რი ტო­ნა­ლუ­რის წას­მას, მირ­ჩევ­ნია, სამ­ჯერ წა­ვი­დე სო­ლა­რი­უმ­ში. სა­ში­ნე­ლე­ბაა, ეთე­რის წინ ტო­ნა­ლუ­რის სქელ ფე­ნას რომ გა­დე­ბენ. ქა­ლე­ბი ბავ­შვო­ბი­დან ეჩ­ვე­ვით მა­კი­აჟს. კა­ცის­თვის კი წვერ­ზე გა­დას­მუ­ლი კრე­მი სა­ში­ნე­ლე­ბაა.

- რო­მე­ლი ქვე­ყა­ნაა, სა­დაც სი­ა­მოვ­ნე­ბით იმოგ­ზა­უ­რებ­დი?

- ია­პო­ნია. ჩემი ოც­ნე­ბაა, ია­პო­ნი­ა­ში მოვ­ხვდე. მათ შე­სა­შუ­რი კულ­ტუ­რა და ბუ­ნე­ბა აქვთ. სტი­ქი­ამ ეს ქვე­ყა­ნა და ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ა­ნად­გუ­რა, თუმ­ცა ერ­თმა­ნეთს მუ­დამ გვერ­დში უდ­გა­ნან. პრობ­ლე­მებს იმ­დე­ნად ღირ­სე­უ­ლად უმკლავ­დე­ბი­ან, რომ პი­რა­დად ჩემ­თვის მარ­თლა შე­სა­შუ­რია. ვი­ზუ­ა­ლუ­რა­დაც ძა­ლი­ან მე­სიმ­პა­თი­უ­რე­ბი­ან. ია­პო­ნუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლოც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- ცოტა კა­რი­ე­რულ სი­ახ­ლე­ებ­სა და ოჯა­ხურ ცხოვ­რე­ბა­ზეც ვი­სა­უ­ბოთ. რითი ხარ ამ­ჟა­მად და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- 22 აპ­რი­ლი­დან "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" ლა­ივ­შო­უ­ე­ბი იწყე­ბა. ჩემ­თვის, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის­თვის ძა­ლი­ან დიდი სტრე­სია, რად­გან წამ­ყვა­ნო­ბა სულ სხვა პრო­ფე­სი­აა. ეთერ­ში ყო­ვე­ლი გას­ვლის წინ ვნერ­ვი­უ­ლობ. ეს ხან მე­ტყო­ბა, ხან - არა. ახლა უკვე ამ სფე­რო­ში გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს. შე­სა­ბა­მი­სად, მგო­ნია, რომ ამ სე­ზონ­ზე უფრო თა­ვი­სუფ­ლად ვიქ­ნე­ბი. "შუა დღე­შიც" ვარ ორ­შა­ბათ­სა და პა­რას­კევს. რაც შე­ე­ხე­ბა თე­ატრს, ახა­ლი ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ფე­რი ხდე­ბა. ბო­ლოს ვი­თა­მა­შე "(შუა) ზა­ფხუ­ლის ღა­მის სიზ­მა­რი". ვინც ნახა, და­მე­თან­ხმე­ბა, რომ მსა­ხი­ო­ბის­თვის სა­ოც­ნე­ბო სპექ­ტაკ­ლია. იქ ჩანს, რა შე­გიძ­ლია.

- რო­გორ ახერ­ხებ ამ­დე­ნი საქ­მის ერ­თად კე­თე­ბას?

- მარ­თლა არ ვიცი. ყვე­ლა­ზე დიდი უკ­მა­რი­სო­ბა მაქვს ჩემი ოჯა­ხის. მე­უღ­ლეს ვერ ვხე­დავ ისე ხში­რად, რო­გორც უნდა ვხე­დავ­დე. თუმ­ცა, ამა­საც აქვს თა­ვი­სი პლუ­სი. ჩემ­ზე ბევ­რად რთუ­ლი გრა­ფი­კი აქვს ნუ­ცას. ბო­დიშს ვიხ­დი ყვე­ლა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ან­თან, მაგ­რამ არ მე­გო­ნა, მსა­ხი­ო­ბებ­ზე მძი­მე გრა­ფი­კი თუ ვინ­მეს ექ­ნე­ბო­და. მივ­ხვდი, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში დრო არ არ­სე­ბობს. უც­ბად ისეთ რა­ღა­ცა­ზე შე­იძ­ლე­ბა გახ­დე გა­საქ­ცე­ვი, სულ რომ არ ელი. მოკ­ლედ, ჩემ­ნა­ი­რი ვი­პო­ვე, რა!

- ნუცა მა­ყუ­რე­ბელს ახალ ამ­პლუ­ა­ში მო­ევ­ლი­ნა - ქრო­ნი­კის წამ­ყვა­ნია. შე­ნიშ­ვნებს თუ აძ­ლევ ხოლ­მე?

- ქარ­თლე­ლი ვარ და პირ­და­პირ ლა­პა­რა­კი მიყ­ვარს. არ ვარ სუ­ბი­ექ­ტუ­რი ნუ­ცას მი­მართ, - პი­რი­ქით. თუმ­ცა, როცა ეთერ­ში ვუ­ყუ­რებ, ვცდი­ლობ რა­ი­მე ვუ­პო­ვო, რა­საც შემ­დეგ გა­მო­ას­წო­რებს. ამის სა­ბაბს ხში­რად არ მაძ­ლევს. მი­ხა­რია, რომ ამ ასაკ­ში ამ­დენს მი­აღ­წია. მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ მყავს ასე­თი მე­უღ­ლე. შე­უძ­ლია, ისე­თი­ვე პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი იყოს თა­ვის საქ­მე­ში, რო­გო­რიც მე­უღ­ლეა, ასე­ვე, იყოს კარ­გი მე­გო­ბა­რი, კარ­გი ადა­მი­ა­ნი. მი­ხა­რია, რომ ჩემ გვერ­დი­თაა.

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს რო­გორ ატა­რებთ?

- ჩვენ­თვის მთა­ვა­რია, ერ­თად ვი­ყოთ და სად ვიქ­ნე­ბით, დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. კლუ­ბუ­რი ცხოვ­რე­ბა არც ერთს არ გვიყ­ვარს. დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ორი­ვე ისე ვიღ­ლე­ბით, სა­ღა­მოს კი­დევ ხალ­ხმრა­ვალ ად­გი­ლას რომ წა­ვი­დეთ, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იქ­ნე­ბა. შე­სა­ბა­მი­სად, თა­ვი­სუ­ფალ დროს მშვიდ და მე­გობ­რულ გა­რე­მო­ში ვა­ტა­რებთ. ერთი სული მაქვს, რო­დის დად­გე­ბა აგ­ვის­ტო... მინ­და, რომ მარ­ტო მისი ვიყო და მარ­ტო ჩემი იყოს.

ჟანა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)