სვე­რის სა­ჯა­რო სკო­ლა სა­უ­კუ­ნე­ზე მეტი ხნის წინ, 1904 წელს და­უ­არ­სე­ბი­ათ. ის დღემ­დე ამა­ყად დგას ჭი­ა­თუ­რის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის სო­ფელ­ში და სამი სოფ­ლის: თვა­ლუ­ე­თის, ცხრუკ­ვე­თი­სა და თა­ვად სვე­რის მოს­წავ­ლე-ახალ­გაზ­რდო­ბის სწავ­ლა-აღ­ზრდის საქ­მეს ემ­სა­ხუ­რე­ბა და იმე­დია, კვლა­ვაც მო­ემ­სა­ხუ­რე­ბა, თუ ამ სამ სო­ფელ­ში ისევ დარ­ჩე­ბი­ან მოს­წავ­ლე-ახალ­გაზ­რდე­ბი. სვე­რის სა­ჯა­რო სკო­ლის დი­რექ­ტო­რის მო­ვა­ლე­ო­ბის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, ჭი­ა­თუ­რის საკ­რე­ბუ­ლოს მა­ჟო­რი­ტა­რი დე­პუ­ტა­ტი, თა­მაზ ცუც­ქი­რი­ძე და­ნა­ნე­ბით ლა­პა­რა­კობს სოფ­ლის გა­სა­ჭირ­ზე.

- ბა­ტო­ნო თა­მაზ, რა გა­ფიქ­რე­ბი­ნებთ, რომ შე­საძ­ლოა, ამ სამ სო­ფელ­ში სას­წავ­ლო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის გა­უქ­მე­ბის სა­კი­თხი დად­გეს?

- 1995 წელს, რო­დე­საც აქ, ჩემს მშობ­ლი­ურ სკო­ლა­ში დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლის რან­გში დავ­ბრუნ­დი, მო­წა­ფე­თა რა­ო­დე­ნო­ბა 280-ს შე­ად­გენ­და. კარ­გად მახ­სოვს, ბა­ტო­ნი რეზო ბი­წა­ძე, ამ სკო­ლის მა­შინ­დე­ლი დი­რექ­ტო­რი, სი­ნა­ნუ­ლით აღ­ნიშ­ნავ­და, რომ მოს­წავ­ლე­თა რა­ო­დე­ნო­ბამ იკლო, თუმ­ცა, ის კლე­ბა დღე­ვან­დელ­თან შე­და­რე­ბით მცი­რე იყო. მი­ზე­ზებ­ზე ყო­ველ­თვის ვსა­უბ­რობ­დით, მაგ­რამ ვერც მა­შინ და ვერც ახლა ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებთ, რად­გან ეს ჩვენს ძალ-ღო­ნეს აღე­მა­ტე­ბა. პირ­ვე­ლი ტალ­ღა სოფ­ლი­დან ქა­ლა­ქის­კენ, წა­გე­ბულ­მა ომმა და მის­გან მო­ტა­ნილ­მა სო­ცი­ა­ლურ­მა პრობ­ლე­მებ­მა გა­მო­იწ­ვია... თუ დღეს 280-ის ნაც­ვლად 128 მოს­წავ­ლე მყავს, მო­მა­ვალ სექ­ტემ­ბერს, ზუს­ტად ვიცი, რომ ეს ციფ­რი 20 მო­წა­ფით მა­ინც (ეს ყვე­ლა­ზე ცო­ტაა) შემ­ცირ­დე­ბა... სულ მარ­ტი­ვად გე­ტყვით: ამ სას­წავ­ლო წელს ჩემი 18 მო­წა­ფე და­ამ­თავ­რებს, სექ­ტემ­ბერ­ში კი სკო­ლის მერ­ხთან მხო­ლოდ 4 და­წყე­ბით კლა­სელს ვე­ლით. თუ ასე გაგ­რძელ­და, ღმერ­თმა ნუ ქნას და ალ­ბათ თვა­ლუ­ე­თის და­წყე­ბით სკო­ლას და­ვემ­სგავ­სე­ბით. იქ ახლა 3 მოს­წავ­ლე და 4 მას­წავ­ლე­ბე­ლია მთე­ლი სკო­ლა. ერთი კლა­სი სა­ერ­თო­დაც არ ჰყავთ, და­ნარ­ჩენ სამ კლას­ში კი თითო მოს­წავ­ლე ით­ვლე­ბა კლა­სად. არც სკო­ლის შე­ნო­ბა აქვთ, ყო­ფი­ლი კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის გამ­გე­ო­ბის შე­ნო­ბა­ში აქვთ ერთი ოთა­ხი გა­მო­ყო­ფი­ლი. მოკ­ლედ, უი­მე­დოდ მე­ხა­ტე­ბა მო­მა­ვა­ლი.

- ერთ-ერთი ძი­რი­თა­დი მი­ზე­ზი, რის გა­მოც სკო­ლას მოს­წავ­ლე­ე­ბის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნის საფრ­თხე ელო­დე­ბა, მიგ­რა­ცი­აა, რო­მელ­საც ფო­ნად სო­ცი­ა­ლუ­რი სი­დუ­ხ­ჭი­რე უდევს. ბუ­ნებ­რი­ვია, უნდა გკი­თხოთ, მა­ინც რა­ტომ არის აქა­უ­რი გლე­ხი ესო­დენ შე­ჭირ­ვე­ბუ­ლი?

- მო­ტი­ვა­ცია არა აქვთ იმის­თვის, რომ მი­წა­ზე იმუ­შა­ონ. სოფ­ლის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად ერ­თა­დერ­თი მე­თო­დი არ­სე­ბობს და ამა­ში ალ­ბათ ყვე­ლა და­მე­თან­ხმე­ბა: გლე­ხი და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი უნდა იყოს შრო­მით. ეს კი მა­შინ მოხ­დე­ბა, რო­დე­საც ის უხვ მო­სა­ვალს და მო­სა­ვალ­ში ღირ­სე­ულ გა­სამ­რჯე­ლოს მი­ი­ღებს. კო­მუ­ნის­ტე­ბის პე­რი­ოდ­ში აქ ნე­ბის­მი­ე­რი ოჯა­ხის ერთი მა­მა­კა­ცი მა­ინც, ჭი­ა­თუ­რის მა­ღა­რო­ში მუ­შა­ობ­და და იმით არ­ჩენ­და ოჯახს. ანუ, გა­მო­დის, რომ მიგ­რა­ცი­ის­კენ მიდ­რე­კი­ლი იმ პე­რი­ო­დის ზემო იმე­რე­თიც იყო, რა­კი­ღა მიწა ვერც მა­შინ იძ­ლე­ო­და ღირ­სე­უ­ლი არ­სე­ბო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას. კო­მუ­ნის­ტებ­მა არა­ფე­რი გა­ა­კე­თეს იმი­სათ­ვის, რომ ეს მუ­შურ-გლე­ხუ­რი ფენა და­ე­ლა­გე­ბი­ნათ და გლე­ხის­თვის გლე­ხი, მუ­შის­თვის კი - მუშა ეწო­დე­ბი­ნათ. მათ ხელს აძ­ლევ­დათ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა და ჰყავ­დათ კი­დეც. ახლა ჭი­ა­თუ­რის მა­ღა­რო­ში ისევ მუ­შა­ო­ბენ ჩვე­ნი გლე­ხე­ბი, მაგ­რამ ეს სუ­რათს ვე­ღარ ცვლის, რად­გან და­საქ­მე­ბულ­თა რი­ცხვი გა­ცი­ლე­ბით მცი­რეა. ამი­ტო­მაც სი­ღა­რი­ბის, პირ­და­პი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბით - შიმ­ში­ლის ზღვარ­ზე მდგა­რი ჩვე­ნი გლე­ხო­ბა იძუ­ლე­ბუ­ლია, სო­ფელს, რა­ი­ონს გას­ცდეს და დე­და­ქა­ლაქ­ში, სა­ზღვარ­გა­რეთ - მოკ­ლედ, სხვა­გან ეძი­ოს პური არ­სო­ბი­სა.

- რო­გორც მივ­ხვდი, მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა ამ სოფ­ლებ­ში ის არის, რომ მი­წე­ბია მწი­რი. ამი­ტო­მაც გარ­ბის აქე­დან ხალ­ხი და თა­ვი­სი შვი­ლე­ბიც მიჰ­ყავს. და რა უნდა იყოს ამის საშ­ვე­ლი?

- არ არ­სე­ბობს უი­მე­დო სი­ტუ­ა­ცია, მაგ­რამ იმ რე­ა­ლო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რა­საც ახლა მე ვუ­ყუ­რებ, ვფიქ­რობ, არა­ფე­რი გვეშ­ვე­ლე­ბა. აი, ახალ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ მოგ­ვცა გა­რან­ტია, რომ გა­ზა­ფხუ­ლის ხვნა­ში დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა ტექ­ნი­კით, საწ­ვა­ვით, ქი­მი­კა­ტე­ბით. უხა­რია ხალ­ხს, მარ­თლაც დიდი შე­ღა­ვა­თია, მაგ­რამ რა ტექ­ნი­კა უშ­ვე­ლის ზემო იმე­რე­თის სოფ­ლებს ზა­ფხუ­ლის გვალ­ვე­ბის დად­გო­მი­სას? აქ ბუ­ნებ­რი­ვი რე­ლი­ე­ფი ისე­თია, რომ მდი­ნა­რეს ვე­რაფ­რით გა­მო­ი­ყე­ნებ სარ­წყა­ვად, არც მი­ლე­ბით აქა-იქ შე­მოყ­ვა­ნი­ლი სას­მე­ლი წყა­ლია გა­მო­სა­ვა­ლი, არც ჭები, რო­მელ­თა სი­უხ­ვი­თაც სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ გა­მო­ირ­ჩე­ვა ეს მხა­რე... სარ­წყა­ვი სის­ტე­მაა სა­ჭი­რო, რო­მელ­საც მხო­ლოდ და მხო­ლოდ სა­ხელ­მწი­ფოს დახ­მა­რე­ბით თუ გა­ვა­კე­თებთ. მოვ­ხა­ნით და დავ­ბა­რეთ, ბა­ტო­ნო, მაგ­რამ არ მო­ვი­და მო­სა­ვა­ლი, რად­გან გა­დახ­მა ყვე­ლა­ფე­რი. ახლა თქვენ მკი­თხავთ, - ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბი რა­ღას შვრე­ბოდ­ნე­ნო? ისი­ნი არ ცხოვ­რობ­დნენ გლო­ბა­ლუ­რი დათ­ბო­ბის პე­რი­ოდ­ში... მახ­სოვს, გა­ზა­ფხუ­ლის დად­გო­მას­თან ერ­თად თით­ქმის ყვე­ლა ოჯახ­ში ნა­ხავ­დით აბ­რე­შუ­მის ჭიის "ჩელ­ტებს". პლან­ტა­ცი­ე­ბი გვქონ­და აქ თუ­თის. ამას დიდი შრო­მა სჭირ­დე­ბო­და, მუდ­მი­ვი ზრუნ­ვა და ფო­ფი­ნი, მაგ­რამ ქა­ლე­ბი ახერ­ხებ­დნენ ამ სე­ზო­ნუ­რი სა­მუ­შა­ოს­თვის ღირ­სე­უ­ლად გა­ერ­თმი­ათ თავი. იყო ჩაის პლან­ტა­ცი­ე­ბიც, სა­დაც ასე­ვე ძი­რი­თა­დად ქა­ლე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ, ხორ­ბა­ლიც მოჰ­ყავ­დათ... ახლა აღარც ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბა გვაქვს, ის ხე­ე­ბიც გა­ი­ჩე­ხა და მხო­ლოდ ალაგ-ალა­გაა შე­მორ­ჩე­ნი­ლი... მოკ­ლედ, მე რაც უნდა მო­ვი­თხო­ვო გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტროს­გან, რამ­დე­ნი კომ­პი­უ­ტე­რიც უნდა გა­მო­მიგ­ზავ­ნონ და რა ფერ­ზეც უნდა შე­მი­ღე­ბონ სკო­ლა, ვერც სკო­ლას შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნებ და ვერც სო­ფელს, თუ არ დას­ხდე­ბი­ან მეც­ნი­ე­რე­ბი და მთავ­რო­ბის წევ­რებ­თან ერ­თად არ და­სა­ხა­ვენ კონ­კრე­ტუ­ლად, ზემო იმე­რე­თის გლე­ხო­ბის­თვის ღირ­სე­უ­ლი პი­რო­ბე­ბის შექ­მნის გზებს.

- წინა ზა­ფხულს აქ გზე­ბის მშე­ნებ­ლო­ბაც წა­მო­ი­წყეს და სკო­ლაც შე­გი­რე­მონ­ტეს. მოდი, ნუ დავ­ზაფ­რავთ ხალ­ხს და რა­ღაც კარ­გიც ვთქვათ.

- ეს პრე­ზი­დენ­ტის ვი­ზი­ტის შემ­დეგ მოხ­და. პრე­ზი­დენტს აქ ფეს­ვე­ბი უხ­მობს ხოლ­მე და პე­რი­ო­დუ­ლად ჩა­მო­დის - მისი ბე­ბია ხომ ცხრუკ­ვე­თი­და­ნაა. მოკ­ლედ, გვეს­ტუმ­რა და იმ ზა­ფხულს ვი­ფიქ­რე, რომ გვეშ­ვე­ლა. კარ-ფან­ჯრე­ბი შეგ­ვიც­ვა­ლეს, სკო­ლის ფოიე, დე­რეფ­ნე­ბი და სპორ­ტუ­ლი დარ­ბა­ზი შეგ­ვი­რე­მონ­ტეს, სკო­ლა ლა­მაზ ყვი­თელ ფე­რად შე­ი­ღე­ბა, გათ­ბო­ბის სის­ტე­მაც დაგ­ვი­მონ­ტაჟ­და, გზაც და­ი­გო ცხრუკ­ვე­თი­დან სვე­რამ­დე და სკო­ლის ავ­ტო­ბუ­სე­ბიც დაგ­ვე­ნიშ­ნა. პი­რა­დად პრე­ზი­დენ­ტის მად­ლო­ბელ­ნი ვართ ამ დახ­მა­რე­ბის­თვის, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ მინ­და უმა­დუ­რი გა­მოვ­ჩნდე, თუ ჩვე­ნი დახ­მა­რე­ბა არ გაგ­რძელ­და, ეს მა­ინც ზღვა­ში წვე­თია. ახლა ამ გა­რე­მონ­ტე­ბულ სპორ­ტულ დარ­ბაზ­ში ფი­ზკულ­ტუ­რის გაკ­ვე­თი­ლებს ვა­ტა­რებთ და ზამ­თარ­ში ახალ­გაზ­რდებ­საც ვუ­ღებთ კარს, რომ კა­ლათ­ბურ­თი, მი­ნი­ფეხ­ბურ­თი ითა­მა­შონ, მაგ­რამ იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ ნამ­დვი­ლი სპორ­ტით, თუნ­დაც ცეკ­ვით და­ვა­კა­ვოთ ჩვე­ნი მოს­წავ­ლე­ე­ბი, ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო, არ გვაქვს. ახლა ჩემს მოს­წავ­ლე­ებს შო­რის ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია რაგ­ბი, ფეხ­ბურ­თი... გო­გო­ნებს ცეკ­ვა უნ­დათ... მინ­და და­ვეხ­მა­რო და პე­და­გო­გი ად­გილ­ზე მო­ვუყ­ვა­ნო, სა­წყის ეტაპს მა­ინც რომ აქვე მო­ე­რი­ონ, მაგ­რამ ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მაქვს და ამი­ტო­მაც ეს ბავ­შვე­ბი ჭი­ა­თუ­რა­ში და­დი­ან... იქამ­დე კი ურ­თუ­ლე­სი, მთებ­ზე და­კი­დე­ბუ­ლი, სა­ში­ში და მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი გზაა, თა­ნაც ამას ხში­რად ბავ­შვე­ბი გაკ­ვე­თი­ლე­ბის ხარ­ჯზე აკე­თე­ბენ, რად­გან სა­ღა­მო­ო­ბით ტრან­სპორ­ტი არ და­დის. სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბა ხომ უნდა მო­ა­ხერ­ხონ?

გარ­და ამი­სა, სკო­ლის რე­მონ­ტი ჯერ მხო­ლოდ და­წყე­ბუ­ლია... ახლა იმ სტა­დი­ა­ში ვართ, გა­რე­დან რომ მტერს ვუბრმა­ვებთ თვა­ლებს და შიგ­ნი­დან - მოყ­ვა­რეს... აღარც კომ­პი­უ­ტე­რე­ბი გვი­ვარ­გა - 18-დან მხო­ლოდ 5 მუ­შა­ობს.

- გათ­ბო­ბის სის­ტე­მა დიდი შე­ღა­ვა­თი იქ­ნე­ბო­და.

- რა თქმა უნდა, მაგ­რამ უსახ­სრო­ბის გამო, ჩვენ მხო­ლოდ იმის ნა­ხე­ვარ საწ­ვავს მო­ვიხ­მართ გა­სათ­ბო­ბად, რაც გვჭირ­დე­ბა.

- სა­ნა­ხევ­როდ გათ­ბი­თო, ასე გი­თხრეს?

- არა, რამ­დენს დავ­ხარ­ჯავ­დით, მე ნამ­დვი­ლად არ შე­მეძ­ლო მცოდ­ნო­და, ახლა ეს ცოდ­ნა სამ­თვი­ან­მა გა­მოც­დი­ლე­ბამ შემ­ძი­ნა და ვეც­დე­ბი, სა­მი­ნის­ტროს სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად და­ვუ­სა­ბუ­თო ჩემი გა­სა­ჭი­რი და ისე ვთხო­ვო ამ პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბა.

- ბა­ტო­ნო თა­მაზ, სო­ფელ­ში რამ­დე­ნი­მე ოჯახ­ში შე­ვი­ხე­დე და იმ სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე­ო­ბის, იმ გულ­ღი­ო­ბის მიღ­მა, რაც იქ ვნა­ხე, გა­სა­ო­ცა­რი სი­ღა­რი­ბეც და­ვი­ნა­ხე. ამას ბევ­რი თვა­ლი­ე­რე­ბა და დიდი გუ­ლის­ყუ­რი არ უნდა - სი­ღა­რი­ბე ზე­და­პირ­ზე­ვე დევს... მი­თხა­რით, ამ ღა­რი­ბი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის შვი­ლე­ბი სკო­ლა­ში მა­ინც თუ არი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი?

- რთუ­ლია, ცალ­სა­ხა პა­სუ­ხი გაგ­ცეთ... ბევ­რი ცვლი­ლე­ბა გვჭირ­დე­ბა, კად­რე­ბის გა­დამ­ზა­დე­ბაც და ეს უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ბავ­შვებ­თან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ზე მინ­და რომ აი­სა­ხოს. ახა­ლი ტექ­ნი­კა, გა­რე­მონ­ტე­ბუ­ლი საკ­ლა­სო ოთა­ხე­ბი, კარ­გად გამთბა­რი სკო­ლა... სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ამ ბავ­შვებს ხან­და­ხან ცხე­ლი სა­დი­ლიც მინ­და, რომ მი­ვა­წო­დო... ჩა­ა­ტა­რონ ბა­ტო­ნო კვლე­ვა და მიხ­ვდე­ბი­ან, რომ აქ ძა­ლი­ან დიდი პრო­ცენ­ტია სი­ღა­რი­ბის ზღვარს მიღ­მა... რა გა­მო­მი­ვი­და, ნა­ხეთ? ვერც სკო­ლის კედ­ლებ­ში არი­ან ეს ბავ­შვე­ბი ბედ­ნი­ე­რე­ბი... და რად­გან გარ­თო­ბა ყვე­ლა ბავ­შვის ბუ­ნებ­რი­ვი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბაა, რად­გან არც კინო აქვთ, თე­ატრსა და სხვა სა­ღა­მო­ებ­ზე ლა­პა­რა­კი ხომ ზედ­მე­ტია და არც სხვა­დას­ხვა წრე, ამ ბავ­შვე­ბის ერ­თა­დერთ გარ­თო­ბად კარ­ტის თა­მა­ში, სას­მე­ლი, თამ­ბა­ქო რჩე­ბა... გო­გო­ნებს კი ხში­რად გა­მო­სავ­ლად გა­თხო­ვე­ბა მი­აჩ­ნი­ათ. წელს მე-9, მე-10, მე-11 და მე-12 კლა­სის გო­გო­ნე­ბი გა­მი­თხოვ­დნენ... რა თქმა უნდა, ვდარ­დობ, ეგე­ბა სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბას რო­გო­რი ცვლი­ლე­ბა გა­მო­ეწ­ვია მათ ცხოვ­რე­ბა­ში...

- ეკ­ლე­სია არ და­ი­ვი­წყოთ.

- წმინ­და იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცემ­ლის ეკ­ლე­სია 1800 წელ­საა აგე­ბუ­ლი. ჩემი სახ­ლი ამ ეკ­ლე­სი­ის გვერ­დით მდე­ბა­რე­ობს. მამა გი­ორ­გი წე­რე­თელ­მა აიღო მე­ურ­ვე­ო­ბა ამ ეკ­ლე­სი­ა­ზე და ად­გი­ლობ­რი­ვი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით ეკ­ლე­სია აღად­გი­ნა... აქ ახლა წირ­ვა-ლოც­ვაც მიმ­დი­ნა­რე­ობს და ტა­ძა­რი ად­გი­ლობ­რი­ვი მო­სახ­ლე­ო­ბის­თვის ერ­თგვა­რი ხსნაა... სა­ო­ცა­რი ტა­ძა­რი გვაქვს, სამი ზა­ფხუ­ლი ზე­დი­ზედ ხა­ტავ­და მის კედ­ლებს გოჩა ცერ­ცვა­ძე... ამ ზა­ფხულს უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნა ბოლო შტრი­ხე­ბი, მაგ­რამ არ დას­ცალ­და, უკურ­ნე­ბელ­მა სენ­მა გა­მოგ­ვა­ცა­ლა ხე­ლი­დან. ვიცი, რომ ამ საქ­მეს მისი ვაჟი და­ას­რუ­ლებს... მოკ­ლედ, სულ ცოტა გვინ­და, რომ სო­ფელს ჭირი მო­ვა­ცი­ლოთ და ვი­ცხოვ­რებთ.... ცოტა გზა, ცოტა წყა­ლი, ცოტა ზრუნ­ვა და ფიქ­რი სა­ხელ­მწი­ფოს მხრი­დან. ად­გი­ლობ­რი­ვებს ტრა­დი­ცი­ად ჰქონ­დათ მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბა. ახლა ამი­თაც მო­ვი­კოჭ­ლებთ, ხუთ და რვაშ­ვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხე­ბი აქ ყო­ვე­ლი მე­ო­რე და მე­სა­მე იყო, ახლა სამ შვილ­საც აღა­რა­ვინ აჩენს, ყვე­ლას ურ­ჩევ­ნია ერთი გა­ზარ­დოს და იმ ერთს მის­ცეს მაქ­სი­მუ­მი... აქე­დან გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლებს უკან ვე­ღა­რა­ვინ და­აბ­რუ­ნებს, მაგ­რამ თუკი დღე­ი­დან მარ­თლაც და­ფიქ­რდე­ბა ვინ­მე, - რა სჭირ­დე­ბა სო­ფელს, ეს ჯან­მრთე­ლი ხალ­ხი, იმე­დი მაქვს, ისევ გამ­რავ­ლდე­ბა... ამა­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, აბა, გა­ხე­დეთ, რო­გო­რი გა­სა­ო­ცა­რი სი­ლა­მა­ზი­საა ზემო იმე­რე­თი, განა აქე­დან გა­იქ­ცე­ვი, თუკი არ გაგ­დე­ბენ?

დეა ცუც­ქი­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)