"ჩვე­ნი გრძნო­ბა დღე­საც ისე­თია, რო­გო­რიც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში იყო; თუმ­ცა, შე­იძ­ლე­ბა უფრო მე­ტად ძლი­ე­რიც არის", - მი­თხრა პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვილ­მა, რო­დე­საც ოჯახ­ში, ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­სა­წე­რად ვეს­ტუმ­რე. პა­ა­ტა და მისი მე­უღ­ლე, ნინო ტა­რი­ე­ლაშ­ვი­ლი 9 წე­ლია, ერ­თად ცხოვ­რო­ბენ. მათ ორი ვაჟი - 8 წლის გუგა და 4 წლის ნიკა ჰყავთ. წყვილს ერ­თმა­ნე­თი ერთი ნახ­ვით შე­უყ­ვარ­და.

პა­ა­ტა:

- ერ­თმა­ნე­თი მე­გობ­რის წვე­უ­ლე­ბა­ზე გა­ვი­ცა­ნით. სა­ღა­მო იყო და სტუმ­რე­ბი შე­მოგ­ვე­მატ­ნენ. კა­რის­კენ რომ გა­ვი­ხე­დე, და­ვი­ნა­ხე, ოთახ­ში ერთი ლა­მა­ზი გო­გო­ნა შე­მოც­ქრი­ალ­და. და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე მო­მე­წო­ნა.

ნინო:

- სამ­სა­ხუ­რი­დან პირ­და­პირ შინ მინ­დო­და წას­ვლა, მაგ­რამ მე­გობ­რებ­მა მთხო­ვეს და წვე­უ­ლე­ბა­ზე მეც წა­ვე­დი. პა­ა­ტა და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე, გულ­ში ჩა­მი­ვარ­და. დღემ­დე არ ვიცი რა მოხ­და, მაგ­რამ მა­შინ­ვე გა­ვი­ფიქ­რე, რომ ის "ის" იყო, ვი­საც ვე­ლო­დი.

პა­ა­ტა:

- იმ სა­ღა­მოს სახ­ლში გა­ვა­ცი­ლე და ვუ­თხა­რი, რომ ჩემი შვი­ლე­ბის დედა გახ­დე­ბო­და. მერ­წმუ­ნეთ, ეს სი­ტყვე­ბი გუ­ლი­დან წა­მო­ვი­და. ნი­ნოს გა­ე­ცი­ნა, - ნას­ვა­მი რომ ვი­ყა­ვი, სი­სუ­ლე­ლედ ჩათ­ვა­ლა, მაგ­რამ ჩემი სი­ტყვე­ბი ახდა.

- იმ სა­ღა­მოს პა­ა­ტას საქ­ცი­ელ­მა უფრო მე­ტად მოგ­ხიბ­ლათ თუ იმ ფაქ­ტმა, რომ გი­ტა­რა­ზე კარ­გად უკ­რავ­და?

ნინო:

- გი­ტა­რა არა­ფერ შუ­ა­შია. მე პა­ა­ტას თვა­ლებ­მა, მის­მა გა­მო­ხედ­ვამ მომ­ხიბ­ლა.

- ოჯა­ხი 26 წლის ასაკ­ში შექ­მე­ნით. მა­ნამ­დე არა­ვის მი­მართ არ გქო­ნი­ათ გრძნო­ბა?

- მო­წო­ნე­ბე­ბი იყო, მაგ­რამ სე­რი­ო­ზუ­ლი გრძნო­ბა არა­ვის მი­მართ არ მქო­ნია. ალ­ბათ, ასე უნდა მომ­ხდა­რი­ყო, რომ პა­ა­ტა და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე, მთე­ლი არ­სე­ბით უნდა შემყვა­რე­ბო­და.

პა­ა­ტა:

- მეც 26 წლის ვი­ყა­ვი, ცოლი რომ მო­ვიყ­ვა­ნე. ნინო ჩემ­ზე 6 თვით უფ­რო­სია, - ანუ მო­მა­ტყუა (იცი­ნის)...

- მერე რო­გორ გან­ვი­თარ­და მოვ­ლე­ნე­ბი?

- მა­შინ თე­ლა­ვის თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობ­დი, ხან­და­ხან - თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­შიც მიწ­ვევ­დნენ და თბი­ლის­ში იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ მა­ინც ჩა­მოვ­დი­ო­დი. ჰოდა, როცა დე­და­ქა­ლაქ­ში მი­წევ­და ყოფ­ნა, ერ­თმა­ნეთს სწო­რედ მა­შინ ვხვდე­ბო­დით. ასე გაგ­რძელ­და და­ახ­ლო­ე­ბით, 6-7 თვე.

ნინო:

- ჩემ­მა ოჯახ­მა იცო­და, რომ პა­ა­ტა მიყ­ვარ­და და როცა მას პრე­მი­ე­რა ჰქონ­და, თე­ლავ­ში მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ჩავ­დი­ო­დი ხოლ­მე.

პა­ა­ტა:

- ნი­ნომ მთხო­ვა და მისი ოჯა­ხის გა­საც­ნო­ბად მარ­ტო წა­ვე­დი. იქ ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი დამ­ხვდა და ყვე­ლა ისე მი­ყუ­რებ­და, თით­ქოს რენტგენ­ში მა­ტა­რებ­დნენ.

- ცნო­ბი­ლია, რომ პა­ა­ტას გრძნო­ბის სა­ხალ­ხოდ გა­მო­ხატ­ვა არ შე­უძ­ლია. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში ეს "ტრა­დი­ცია" თუ და­არ­ღვია?

ნინო:

- არა, ამ მხრივ პა­ა­ტა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­შიც მო­რი­დე­ბუ­ლი იყო.

პა­ა­ტა:

- დღემ­დე არ შე­მიძ­ლია, ხალ­ხის თან­დას­წრე­ბით ნი­ნოს ხელი რომ გა­დავ­ხვიო ან ვა­კო­ცო. არა­სო­დეს ვფიქ­რობ იმა­ზე, რომ ნი­ნოს სიყ­ვა­რუ­ლი ამა თუ იმ მე­თო­დით უნდა და­ვუმ­ტკი­ცო. ჩვენ რომ ერ­თად ვართ, ეს უკვე ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის დას­ტუ­რია!

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში სი­გი­ჟე­ე­ბი არ ჩა­გი­დე­ნი­ათ?

- სი­გი­ჟე­ე­ბის მეტი რა მი­კე­თე­ბია? ზოგ­ჯერ სიყ­ვა­რულს ასე­თი რა­ღა­ცე­ბიც უხ­დე­ბა. ერთხელ, ღა­მის 3 სა­ათ­ზე (მა­შინ ნინო უკვე ჩემი მე­უღ­ლე იყო) მუ­სი­კო­სე­ბი მო­ვიყ­ვა­ნე, დო­ლით, დუ­დუ­კი­თა და გარ­მო­ნით. მე­უღ­ლეს სიმ­ღე­რე­ბი მი­ვუ­ძღვე­ნი.

ნინო:

- პა­ა­ტა მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბით არის სავ­სე. 9 წე­ლია, ერ­თად ვართ და ჩემ­თვის დღემ­დე გა­მო­უც­ნო­ბია, რა დროს, რას გა­ა­კე­თებს. სიყ­ვა­რუ­ლი რომ მო­უ­ზღვავ­დე­ბა, ძა­ლი­ან გულ­ჩვი­ლი და ბავ­შვუ­რი ხდე­ბა. თუ შე­საძ­ლებ­ლო­ბა აქვს, სა­ჩუქ­რე­ბი­თაც მა­ნე­ბივ­რებს, ყვა­ვი­ლებ­საც მჩუქ­ნის. პა­ა­ტამ იცის, რომ სუ­ნა­მოს გა­რე­შე არ შე­მიძ­ლია, ამი­ტომ ყო­ველ­თვის მჩუქ­ნის.

- ერ­თმა­ნეთს რო­მან­ტი­კულ ვახ­შამს არ უწყობთ?

ნინო:

- ერთხელ, იმ დღეს, როცა გას­ტრო­ლი­დან ბრუნ­დე­ბო­და, მისი საყ­ვა­რე­ლი კერ­ძე­ბი მო­ვამ­ზა­დე. პა­ა­ტას ღვი­ნო­ე­ბის კო­ლექ­ცია აქვს და კარ­გი შავი ღვი­ნოც შე­ვი­ძი­ნე. მე­უღ­ლეს სან­თლე­ბის შუქ­ზე, რო­მან­ტი­კუ­ლი შეხ­ვედ­რა მო­ვუ­წყვე. ასეთ დახ­ვედ­რას არ ელო­და და ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. მის­თვის ეს სა­სი­ა­მოვ­ნო სი­ურპრი­ზი იყო.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თქვე­ნი შე­უღ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი არა­ვინ იყო, მა­ინც გა­ი­პა­რეთ...

პა­ა­ტა:

- ამის გა­კე­თე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­დავ­წყვი­ტეთ. მე­გო­ბარ­თან ერ­თად, რუს­თავ­ში ვქე­ი­ფობ­დი. მას ვუ­თხა­რი, რომ ნინო მე­ნატ­რე­ბო­და. შე­მომ­თა­ვა­ზა, თბი­ლის­ში წა­ვი­დე­თო. ტაქ­სის მძღოლს ვუ­თხა­რით, რომ ცო­ლის მო­საყ­ვა­ნად მივ­დი­ო­დი, მაგ­რამ ფული არ მქონ­და. მან უფუ­ლოდ ჩა­მოგ­ვიყ­ვა­ნა. ღა­მის 11 სა­ათ­ზე ნი­ნოს და­ვუ­რე­კე და "პა­დი­ეზდ­ში" ჩა­მოს­ვლა ვთხო­ვე. კურ­დღლე­ბი­ა­ნი ჩუს­ტე­ბით ჩა­მო­ვი­და. ვუ­თხა­რი: ან ახლა, ან არა­სო­დეს-მეთ­ქი და ისიც, და­მიჯ­და მან­ქა­ნა­ში. მერე ყვე­ლა­ნი მცხე­თა­ში, მე­გო­ბარ­თან წა­ვე­დით.

ნინო:

- ეს ნა­ბი­ჯი სიყ­ვა­რულ­მა გა­და­მად­გმე­ვი­ნა. მშობ­ლებს რომ არ ენერ­ვი­უ­ლათ, დე­დას გზი­დან და­ვუ­რე­კე და ვუ­თხა­რი: პა­ა­ტას ცო­ლად გავ­ყე­ვი-მეთ­ქი.

პა­ა­ტა:

- გა­პარ­ვის მე­ო­რე დღეს ისე­თი სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მის წი­ნა­შე დავ­დე­ქით, რა­საც "არა­ფე­რი" ჰქვია. ჩვენ არა­ფე­რი გაგ­ვაჩ­ნდა, არც კოვ­ზი, არც - ჭიქა. ერ­თა­დერ­თი, რაც მქონ­და, ეს იყო დე­ი­და­ჩე­მის და­კე­ტი­ლი სახ­ლი რუს­თავ­ში. თბი­ლის­ში იყო ერთი რეს­ტო­რა­ნი, სა­დაც მე­გობ­რებ­თან ერ­თად მივ­დი­ო­დი ხოლ­მე. ჰოდა, იქ ჭი­ქებ­სა და თეფ­შებს ვი­პა­რავ­დი, რად­გან სახ­ლში არ მქონ­და.

ნინო:

- ჩემი მშობ­ლე­ბი შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად გვეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ. დედა ჩვენ­თან, რუს­თავ­ში რომ ჩა­მო­დი­ო­და, უკვე მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სა­დი­ლე­ბი ჩა­მოჰ­ქონ­და, რათა მშივ­რე­ბი არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით.

- რამ­დე­ნი ხანი ცხოვ­რობ­დით რუს­თავ­ში?

პა­ა­ტა:

- 8 თვე. მერე სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გილ­ზე მოვ­ხვდი, მე­გობ­რე­ბიც და­მეხ­მარ­ნენ, რე­კო­მენ­და­ცია გა­მი­წი­ეს და რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მერე თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დით და ბინა ვი­ქი­რა­ვეთ.

- რა იყო პირ­ვე­ლი ნივ­თი, რო­მე­ლიც ოჯა­ხის­თვის შე­ი­ძი­ნეთ?

პა­ა­ტა:

- პირ­ვე­ლი ჩვე­ნი შე­ნა­ძე­ნი სა­წო­ლი იყო. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი­დან პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი რომ ავი­ღე, ტე­ლე­ვი­ზო­რი ვი­ყი­დე. სხვა­თა შო­რის, იმ ტე­ლე­ვი­ზორს დღემ­დე არ ვაგ­დებ.

- რო­გო­რი მა­მაა პა­ა­ტა? შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­ში თუ გეხ­მა­რე­ბათ?

ნინო:

- მკაც­რიც არის, მო­სიყ­ვა­რუ­ლეც და მე­გობ­რუ­ლიც.

პა­ა­ტა:

- როცა გა­ვი­გე, რომ მამა უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვი, კარ­გად ვერ აღ­ვიქ­ვი ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბა.

ნინო:

- გუგა რომ გაჩ­ნდა, წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და და ბავ­შვი უფრო ხში­რად, დე­და­ჩემ­თან იყო. ამი­ტო­მაც ვფიქ­რობ, რომ უფ­როს შვილს ცოტა არ იყოს, სით­ბო და­ვა­კე­ლით. ნი­კას შემ­თხვე­ვა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­ნა­ი­რად გახ­ლდათ; პა­ა­ტა მის და­ბა­დე­ბა­საც და­ეს­წრო. ბოლო წუ­თამ­დე ჩემ გვერ­დით იყო და ვიდ­რე არ ვიმ­შო­ბი­ა­რე, ჩემ­თვის ხელი არ გა­უშ­ვია.

- ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში კონ­ფლიქ­ტი არ მოგ­სვლი­ათ?

- ყვე­ლას აქვს გარ­კვე­უ­ლი პრობ­ლე­მა და ამ მხრივ გა­მო­ნაკ­ლი­სი არც ჩვე­ნი ოჯა­ხია, მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლა­ფერ­ზე ძლი­ე­რია.

პა­ა­ტა:

- თა­ვი­დან უფრო ხში­რად ვჩხუ­ბობ­დით და ვკა­მა­თობ­დით, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი სიყ­ვა­რულს ავ­სებს. ბუ­ნებ­რი­ვია, როცა ორი სხვა­დას­ხვა ბუ­ნე­ბის მქო­ნე პი­როვ­ნე­ბა ერ­თად ცხოვ­რობს, ისი­ნი რა­ღა­ცა­ზე ვერ შე­თან­ხმდე­ბი­ან. მაგ­რამ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­და. ჩვენ ჩვე­ნე­ბუ­რი სამ­ყა­რო გვაქვს, რო­მე­ლიც მოგ­ვწონს.

- ნინო რო­გო­რი დი­ა­სახ­ლი­სია?

პა­ა­ტა:

- გა­და­სა­რე­ვი! თუმ­ცა, თა­ვი­დან რა­ღა­ცე­ბის მომ­ზა­დე­ბა არ იცო­და; მის მიერ გა­კე­თე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბის­გან "ვი­წამ­ლე­ბო­დი", მაგ­რამ მერე ყვე­ლა­ფე­რი ის­წავ­ლა.

ნინო:

- ახა­ლი შე­უღ­ლე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, როცა ლო­ბი­ა­ნის გა­მო­ცხო­ბა მთხო­ვა. წა­ვე­დი, ცო­მის გუნ­დე­ბი ვი­ყი­დე და გა­მო­ვა­ცხვე. ლო­ბიო მო­ხარ­შუ­ლი იყო, მაგ­რამ ცომს გა­მო­ცხო­ბა აკ­ლდა. ჩემ­თვის გული რომ არ ეტ­კი­ნა, ისე შე­ჭა­მა, ხმაც არ ამო­უ­ღია... ახლა მიყ­ვარს სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი. დე­და­ჩე­მის­გან, პა­ა­ტას დე­დის­გან და გან­სა­კუთ­რე­ბით - პა­ა­ტას მა­მის­გან ბევ­რი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა ვის­წავ­ლე.

- პა­ა­ტა პრე­ტენ­ზი­უ­ლია?

- კი. მას ხორ­ცი­ა­ნი კერ­ძე­ბი და თევ­ზე­უ­ლი უყ­ვარს, სა­ლა­თე­ბი - არა. ერთხელ ხორ­ცი­ა­ნი სა­დი­ლი ვერ მო­ვუმ­ზა­დე, მხო­ლოდ ყვე­ლი­ა­ნი მა­კა­რო­ნი და­ვახ­ვედ­რე. ქვაბს თავ­სა­ხუ­რი რომ ახა­და, უკ­მა­ყო­ფი­ლოდ ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა, - რა, სა­ბავ­შვო ბა­ღი­აო?!

- დე­დამ­თილ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

- ჩვენ ერ­თად არ ვცხოვ­რობთ, მაგ­რამ როცა ერ­თად ვართ, ერ­თურთს კარ­გად ვე­წყო­ბით. ის ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში არ ერე­ვა - არც კარ­გად და არც - ცუ­დად. მაგ­რამ თუ რა­ღაც მოხ­და, რაც უნდა დამ­ნა­შა­ვე ვიყო, მა­ინც თა­ვის შვილს გა­ამ­ტყუ­ნებს. პა­ა­ტას დას­თა­ნაც მე­გობ­რუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს.

- მთე­ლი ყუ­რა­დღე­ბა ოჯახს რომ და­უთ­მეთ და კა­რი­ე­რა­ზე უარი თქვით, ეს არას­დროს გი­ნა­ნი­ათ?

- ვიდ­რე გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, სურ­ვი­ლი მქონ­და, კა­რი­ე­რა­ში წარ­მა­ტე­ბის­თვის მი­მეღ­წია, მაგ­რამ უკვე გა­თხო­ვილ­მა გა­დავ­წყვი­ტე, მთე­ლი ყუ­რა­დღე­ბა ოჯა­ხის­თვის და­მეთ­მო. ჩემი აზ­რით, დე­დამ შვი­ლი თა­ვად უნდა გა­ზარ­დოს. კა­რი­ე­რას სიყ­ვა­რუ­ლი ვარ­ჩიე. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ოჯა­ხი და ორი ან­გე­ლო­ზი­ვით შვი­ლი მყავს.

დონა ტა­ტუ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)