მომ­ღე­რა­ლი თა­მარ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი, რო­მელ­საც ყვე­ლა თა­მარ ივე­რად იც­ნობს, გა­სულ კვი­რას რამ­დე­ნი­მე დღით ჩა­მო­ვი­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო, თუმ­ცა ჩვენ­თან შეხ­ვედ­რა მო­ა­ხერ­ხა და თა­ვის ცხოვ­რე­ბა­ზე გუ­ლახ­დი­ლად გვე­სა­უბ­რა.

რა თან­ხას იხ­დი­და სა­კონ­ტრო­ლოს და­წე­რა­ში

- მშობ­ლე­ბის ახალ­გაზ­რდო­ბის­დრო­ინ­დე­ლი ფოტო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. დე­და­ჩე­მი, მერი ყი­ფი­ა­ნი, გა­თხო­ვე­ბის შემ­დეგ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი გახ­და. თა­ვი­სი გვა­რით ძა­ლი­ან ამა­ყობს. ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ზე მე­უღ­ლის სიყ­ვა­რუ­ლით გა­და­ვი­და, მაგ­რამ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ში­ნა­გა­ნად ყი­ფი­ა­ნად დარ­ჩა. დე­დამ ძა­ლი­ან დიდი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა ჩემს მომ­ღერ­ლად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში. მამა - ავ­თან­დილ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი, ოპე­რის თე­ატ­რის სო­ლის­ტი გახ­ლდათ. ის ჩემი პირ­ვე­ლი პე­და­გო­გი და პირ­ვე­ლი მრჩე­ვე­ლი იყო. თუ დღეს რა­მეს წარ­მო­ვად­გენ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მა­მის რჩე­ვე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. სამ­წუ­ხა­როდ, ცხრა­მე­ტი წლის ვი­ყა­ვი, როცა ხე­ლი­დან გა­მო­მე­ცა­ლა. მა­შინ ყვე­ლა­ფერ­ზე ხელი ჩა­ვიქ­ნიე. ფრთებ­შეკ­ვე­ცი­ლი ვი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ­დი, რომ სა­ერ­თოდ და­ვა­ნე­ბებ­დი თავს სიმ­ღე­რას. ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ბა­რე­ბას ვა­პი­რებ­დი. დე­დამ და­მარ­წმუ­ნა, სიმ­ღე­რა ამერ­ჩია. მი­თხრა, მა­მა­შე­ნის სული ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბა, თუ მის საქ­მეს გა­აგ­რძე­ლე­ბო.

- მამა რო­გორ გარ­და­იც­ვა­ლა?

- ქუ­ჩა­ში გახ­და ცუ­დად და სას­წრა­ფომ ვერ მო­უს­წრო. 1991 წელი იყო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­ში­ნე­ლი პე­რი­ო­დი იდგა. სას­წრა­ფომ ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით და­იგ­ვი­ა­ნა. სულ ვფიქ­რობ, სას­წრა­ფოს რომ არ და­ეგ­ვი­ა­ნა, იქ­ნებ, მამა გა­დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო-მეთ­ქი. სა­ქარ­თვე­ლოს სას­წრა­ფო­ებ­ზე ძა­ლი­ან და­ბოღ­მი­ლი ვარ. ბე­ბია რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, მა­ში­ნაც ძა­ლი­ან გვი­ან მო­ვი­და სას­წრა­ფო და სულ ვამ­ბობ, ღმერ­თმა ნუ გა­მი­ხა­დოს საქ­მე, რომ ქარ­თუ­ლი სას­წრა­ფოს დახ­მა­რე­ბის იმე­დად ვიყო-მეთ­ქი.

- შემ­დე­გი ფოტო ახალ წელს გაქვთ გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- ეს ჩემი პირ­ვე­ლი ახა­ლი წე­ლია და მგო­ნი, პირ­ვე­ლი ფო­ტოა, რო­მე­ლიც გა­და­მი­ღეს.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლი გყავთ?

- დე­დი­სერ­თა ვარ. სამ­წუ­ხა­როდ, ჯერ­ჯე­რო­ბით შვი­ლიც არ მყავს და ძაღ­ლე­ბით ვერ­თო­ბი. ორი ძაღ­ლი მყავს. იმე­დი მაქვს, ბავ­შვი მალე მე­ყო­ლე­ბა. მომ­ღერ­ლის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია შვი­ლი. ყვე­ლა­ფე­რი წარ­მა­ვა­ლია. პო­პუ­ლა­რო­ბაც და კა­რი­ე­რაც. ცა­რი­ელ სახ­ლში არ უნდა დაბ­რუნ­დე და სი­ბე­რე­ში მარ­ტო შენს გა­მოს­ვლებს არ უნდა უს­მენ­დე. უნდა გყავ­დეს შვი­ლი და შვი­ლიშ­ვი­ლი.

- ბავ­შვო­ბა რო­გორ გახ­სენ­დე­ბათ?

- მდი­და­რი ოჯა­ხი არ მქო­ნია. ბა­ბუა ჟურ­ნა­ლის­ტი იყო. შემ­დე­გი ფოტო ბა­ბუ­ას­თან ერ­თად მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. ის ძა­ლი­ან ბევ­რს შრო­მობ­და. სტა­ტი­ე­ბის წერა ღამე უყ­ვარ­და. ბე­ბია სულ ეჩხუ­ბე­ბო­და, ათი მა­ნე­თის სი­ნათ­ლეს წვავ და სახ­ლში ხუთი მა­ნე­თი მო­გაქ­ვსო. ნა­ხა­ლოვ­კა­ში ცხოვ­რობ­დნენ. პირ­ვე­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი ოჯახ­ში და ძა­ლი­ან მა­ნე­ბივ­რებ­დნენ. ნა­ხევ­რად ბე­ბი­ას გაზ­რდი­ლი ვარ. ბა­თუმ­ში პირ­ვე­ლად 13-14 წლის ასაკ­ში წა­ვე­დი. მა­ნამ­დე სულ გაგ­რა­ში ვის­ვე­ნებ­დით. ძა­ლი­ან მტკი­ვა აფხა­ზე­თის და­კარ­გვა. გაგ­რა ნე­ბის­მი­ერ სხვა კუ­რორ­ტს მირ­ჩევ­ნია. რომ მკი­თხონ, სად ისურ­ვებ­დი წას­ვლა­სო, და­უ­ფიქ­რებ­ლად გაგ­რას ვი­ტყო­დი. გაგ­რა­ში ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. იქ ვნა­ხე პირ­ვე­ლად ზღვა. ზე­პი­რად ვი­ცო­დი, სად რა მა­ღა­ზი­ე­ბი იყო. ყო­ველ­თვის ერთ ოჯახ­ში ჩავ­დი­ო­დით და­სას­ვე­ნებ­ლად. ახ­ლაც შე­მიძ­ლია ჩა­ვი­დე, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­სა და ავ­სტრი­ის მო­ქა­ლა­ქე ვარ, მაგ­რამ ამ ნა­ბიჯს არ გა­დავ­დგამ.

- რო­მელ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დით?

- 150-ე სკო­ლა მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. მომ­დევ­ნო ფოტო კლა­სე­ლებ­თან ერ­თად ბოლო კლას­ში გა­და­ვი­ღე.

- კარ­გად სწავ­ლობ­დით?

- ვერ გე­ტყვით, გა­და­სა­რე­ვი ხუ­თო­სა­ნი ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი. ოთხე­ბიც მყავ­და. ხუ­თე­ბი ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ საგ­ნებ­ში მყავ­და. სა­მი­ა­ნიც და ორი­ა­ნიც მი­მი­ღია. ალ­გებ­რას, გე­ო­მეტ­რი­ას, ფი­ზი­კა­სა და ქი­მი­ას ძა­ლი­ან ცუ­დად ვსწავ­ლობ­დი.

- გუ­ლახ­დი­ლი ხართ. ალ­ბათ ბევ­რს მი­უ­ღია ორი­ა­ნი, მაგ­რამ ინ­ტერ­ვი­უ­ში არა­ვის უთ­ქვამს.

- პირ­და­პი­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ალ­გებ­რა­ში სა­შე­მოდ­გო­მოც გა­მომ­ყო­ლია. ჩემი პე­და­გო­გი ჰამ­ლეტ ჭი­რი­კაშ­ვი­ლი გახ­ლდათ. ჩემ უკან მჯდომ­მა ბიჭ­მა კარ­გად იცო­და მა­თე­მა­ტი­კა. მახ­სოვს, სულ უკან ვი­ყუ­რე­ბო­დი. სა­კონ­ტრო­ლო წერა რომ გვქონ­და, სულ ვეხ­ვე­წე­ბო­დი, გა­და­მა­წე­რი­ნე-მეთ­ქი. ხელს აფა­რებ­და. მე­უბ­ნე­ბო­და, კატ­ლეტს და პურს თუ მი­ყი­დი, გა­და­გა­წე­რი­ნე­ბო. ბო­ლოს მთე­ლი სა­კონ­ტრო­ლო ხუთი კატ­ლე­ტი მიჯ­დე­ბო­და. ძა­ლი­ან ძვი­რი გა­მო­დი­ო­და. ჩა­მო­ივ­ლი­და ჰამ­ლეტ მას­წავ­ლე­ბე­ლი და მე­ტყო­და ხოლ­მე, ეეჰ, ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი, ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი, ემანდ, ექ­ვსი­ა­ნის მა­გივ­რად ცხრი­ა­ნი არ და­მი­წე­როო. ზოგ­ჯერ სულ უშეც­დო­მოდ მქონ­და და­წე­რი­ლი. მი­ა­წერ­და ხოლ­მე, გა­და­წე­რი­ლი­აო. ვერ და­მიმ­ტკი­ცებ­დნენ, რომ ვი­წერ­დი, მაგ­რამ ხომ იცოდ­ნენ, რა "ბა­გა­ჟიც" მქონ­და. მა­ინც ვე­რა­ვის ვე­რა­ფერს გა­მო­ვა­პა­რებ­დი. სა­მა­გი­ე­როდ, გერ­მა­ნუ­ლის ოლიმ­პი­ა­დებ­ზე ვი­მარ­ჯვებ­დი, ალ­ბათ იმი­ტო­მაც და­ვი­დე ბინა ავ­სტრი­ა­ში.

ვის და რას აპა­ტი­ებს "რე­ი­ტინ­გის" სა­შუ­ა­ლე­ბით

- ნა­ხა­ლოვ­კა­ში ბე­ბი­ა­სა და ბა­ბუ­ას­თან რომ მივ­დი­ო­დით, იტა­ლი­ურ ეზო­ებ­ში დავ­დი­ო­დი და მო­ხუც ხალ­ხს "ო, სოლე მიოს" ვუმ­ღე­რო­დი. "აბა, და­მა­ცა­დე­ში" კურ­დღე­ლი რომ მღე­რის, ზუს­ტად ისე ვმღე­რო­დი. სა­მა­გი­ე­როდ მან­და­რი­ნებს, და­თუ­ნია შო­კო­ლა­დებს მაძ­ლევ­დნენ. ერთ-ერთი ამ "ო, სოლე მიოს" სიმ­ღე­რი­სას უც­ბად დე­და­ჩე­მი ჩა­მაფ­რინ­და ყურ­ში. შე, უბ­ნის ჯამ­ბა­ზო, რო­გორ არ გრცხვე­ნია. მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ მე­ზობ­ლე­ბი, რომ და­ეთ­რე­ო­დი და ყვე­ლა ეზო­ში მღე­რო­დი და მარ­თლა ასე თუ იყო, არ მე­გო­ნაო. მას მერე მე­ზობ­ლე­ბის­თვის აღარ მიმ­ღე­რია. დე­დამ ასე­თი კარ­გი ბიზ­ნე­სი და­მა­კარ­გვი­ნა. სუ­რა­თი სწო­რედ იმ ასაკ­ში მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი, როცა სა­კუ­თა­რი ბიზ­ნე­სი წა­მო­ვი­წყე.

- პირ­ვე­ლად რო­მელ­მა ნა­წარ­მო­ებ­მა მო­ახ­დი­ნა თქვენ­ზე წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა?

- ბე­ლი­ნის "კას­ტა დივა" მო­მა­ს­მე­ნი­ნა მა­მამ პირ­ვე­ლად და გა­და­ვი­რიე, ისე მო­მე­წო­ნა. პატ­რი­არ­ქთან რომ მივ­დი­ვარ, ყო­ველ­თვის მთხოვს, "კას­ტა დივა" წა­იმ­ღე­რეო. ულა­მა­ზე­სი არი­აა. მა­მამ ფირ­ფი­ტა რომ მო­ი­ტა­ნა, გავ­გიჟ­დი, ისე მო­მე­წო­ნა და ორი დღე შე­უს­ვე­ნებ­ლად ვუს­მენ­დი. მახ­სოვს, მა­მას ვკი­თხე, ასე კარ­გად თუ შევ­ძლებ სიმ­ღე­რას-მეთ­ქი. თუ კარ­გად იმე­ცა­დი­ნებ, და­ახ­ლო­ე­ბით ერთ თვე­ში იმ­ღე­რე­ბო. მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა რომ და­ვი­წყე, სა­ო­პე­რო სამ­ყა­რომ ჩა­მით­რია. ორი თვე გა­ვი­და და მა­მას ვუ­თხა­რი, რა­ღაც არ გა­მომ­დის ამ არი­ის შეს­რუ­ლე­ბა, სუნ­თქვა არ მყოფ­ნის-მეთ­ქი. მი­თხრა, მინ­დო­და გა­მე­გო, ოპე­რა თუ და­გა­ინ­ტე­რე­სებ­და, თო­რემ ამ არი­ას ორ თვე­ში კი არა, ათ წელ­ში ვერ იმ­ღე­რებ, ისე­თი რთუ­ლი­აო. ეს ჩემ­თვის შოკი იყო, მაგ­რამ ოპე­რამ უკვე ძა­ლი­ან და­მა­ინ­ტე­რე­სა და მარ­თლაც ათი-თორ­მე­ტი წლის მერე ვიმ­ღე­რე ეს არია. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, "კას­ტა დი­ვამ" "დამ­ღუ­პა".

- სტუ­დენ­ტო­ბის წლე­ბი ძა­ლი­ან რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და. მა­შინ ხომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არა­ფე­რი ხდე­ბო­და.

- ვერ ვი­ტყვი, რომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ფუ­რო­რით შე­ვე­დი. სა­ხელ­და­ხე­ლოდ ჩა­ვა­ბა­რე. ნო­დარ ან­დღუ­ლა­ძემ მი­თხრა, ულა­მა­ზე­სი ხმა გაქვს, ჩა­ბა­რე­ბის დო­ნე­ზე არ ხარ, მაგ­რამ შენ ისე­თი ადა­მი­ა­ნის შვი­ლი ხარ, რომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში უნდა ის­წავ­ლოო. რამ­დე­ნი­მე წლის მერე მი­ვე­დი იმ ფორ­მამ­დე, რა­საც სე­რი­ო­ზუ­ლი სა­ო­პე­რო სიმ­ღე­რა ჰქვია. კარ­გი სტუ­დენ­ტო­ბა მქონ­და. ძლი­ე­რი კურ­სი გვქონ­და. ჩემი კურ­სე­ლე­ბი იყ­ვნენ გი­ორ­გი გაგ­ნი­ძე, რო­მე­ლიც დღეს "მეტ­რო­პო­ლი­ტენ ოპე­რა­ში" მღე­რის, ზაზა ხა­მა­თაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც თბი­ლი­სი­სა და ბა­თუ­მის ოპე­რის თე­ატ­რებ­ში წამ­ყვან არი­ებს ას­რუ­ლებს. კი­დევ ბევ­რი სხვა ჩემი კურ­სე­ლი ოპე­რა­ში მოღ­ვა­წე­ობს. ეს ფოტო, მახ­სოვს, პირ­ველ კურ­სზე გა­და­ვი­ღე.

- რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით ბა­თუ­მის თე­ატ­რში?

- მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ალექ­სან­დრე ხო­მე­რიკ­მა ბა­თუ­მის სა­ო­პე­რო თე­ატ­რი შექ­მნა. ბა­ტო­ნი ალექ­სან­დრე მა­მას მე­გო­ბა­რი და კო­ლე­გა იყო. მახ­სოვს, მი­თხრეს, პა­ტა­რა რო­ლე­ბის შე­სას­რუ­ლებ­ლად ბა­თუმ­ში თუ წა­მოხ­ვა­ლო და ვუ­თხა­რი, რა­ტო­მაც არა-მეთ­ქი. ბა­თუ­მის თე­ატ­რში სამ­ჯერ და ოთხჯერ უფრო მა­ღა­ლი ხელ­ფა­სი იყო, ვიდ­რე თბი­ლი­სის ოპე­რის თე­ატ­რში. მომ­დევ­ნო სუ­რა­თი ბა­თუ­მის თე­ატ­რში მოღ­ვა­წე­ო­ბის დრო­საა გა­და­ღე­ბუ­ლი. პირ­ვე­ლად "აბე­სა­ლომ და ეთერ­ში" მა­რე­ხი ვი­თა­მა­შე. ეს როლი დღემ­დე მიყ­ვარს. ძა­ლი­ან გავ­რის­კე და მა­ლე­ვე ვიმ­ღე­რე დეზ­დე­მო­ნას როლი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ძა­ლი­ან კარ­გად ვიმ­ღე­რე. შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სზე გა­ვი­მარ­ჯვე. მათ შო­რის, მო­ცარ­ტის სამ­შობ­ლო­ში მო­ცარ­ტის სა­ხე­ლო­ბის კონ­კურ­სში, ის ოთხ წე­ლი­წად­ში ერთხელ ტარ­დე­ბა. ურ­თუ­ლე­სი კონ­კურ­სი იყო. მერე ვერ­დის კონ­კურ­სშიც გა­ვი­მარ­ჯვე ვერ­დის სამ­შობ­ლო­ში. ამ ორი გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ ავ­სტრი­ა­ში გრა­ცის თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნელ­მა შე­მამ­ჩნია და თა­ვის თე­ატ­რში სო­ლის­ტად მი­მიწ­ვია. ჩემი ევ­რო­პუ­ლი დე­ბი­უ­ტი შედ­გა ქა­ლაქ ბონ­ში, სა­დაც ელი­სა­ბე­დის რო­ლის მსურ­ველ 30 კან­დი­და­ტუ­რას შო­რის მე ამარ­ჩი­ეს და "დონ კარ­ლოს­ში" და­მა­კა­ვეს.

- თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ჭო­რიც ბევ­რი იყო. მახ­სოვს, ას­ლან აბა­ში­ძეს­თან გა­კავ­ში­რებ­დნენ.

- არ ვიცი, ეს ჭორი რა­ტომ გავ­რცელ­და. რო­დე­საც ას­ლან აბა­ში­ძემ გა­ი­გო, რომ კონ­კურ­სზე ვა­პი­რებ­დი წას­ვლას, ბა­თუმ­ში უკვე საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი მომ­ღე­რა­ლი ვი­ყა­ვი. ეს ის პე­რი­ო­დი იყო, რო­დე­საც სპონ­სორს ვე­ძებ­დი და იტა­ლი­ა­ში წას­ვლა მინ­დო­და. ას­ლან­მა ქა­ლა­ქის მერს, ას­ლან სმირ­ბას და­ა­ვა­ლა ჩემი და­ფი­ნან­სე­ბა. რო­დე­საც იტა­ლი­ა­ში გა­ვი­მარ­ჯვე, რო­გორც ბა­თუ­მის თე­ატ­რის სო­ლის­ტმა, იტა­ლი­ის გა­ზე­თებ­ში სულ აღ­ნიშ­ნავ­დნენ, რომ ბა­თუ­მის თე­ატ­რის მომ­ღე­რალ­მა გა­ი­მარ­ჯვა. იმ პე­რი­ოდ­ში ბა­თუ­მის თე­ატრს დიდი რეკ­ლა­მა გა­უ­კეთ­და. მო­ცარ­ტის ფეს­ტი­ვალ­ზეც ბა­თუ­მის თე­ატ­რი­დან ვი­ყა­ვი და სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში ას­ლან აბა­ში­ძე სა­ხელ­მწი­ფო შეხ­ვედ­რებ­ზე მპა­ტი­ჟებ­და, რომ სტუმ­რე­ბის­თვის წარ­ვედ­გი­ნე. სწო­რედ ეს გახ­და ჭო­რის სა­ფუძ­ვე­ლი. სა­ღა­მო­ებ­ზე ას­ლა­ნის მე­უღ­ლე, ქალ­ბა­ტო­ნი მა­გუ­ლი და მისი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი სულ იყ­ვნენ. ამ შეხ­ვედ­რე­ბის გარ­და ას­ლანს არ­სად შევ­ხვედ­რი­ვარ და ხე­ლიც არ ჩა­მო­მირ­თმე­ვია.

- იქ­ნებ, შუ­რი­ან­მა კონ­კუ­რენ­ტებ­მა გა­ავ­რცე­ლეს ეს ჭორი.

- მე ვიცი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­ი­დან მო­დის. ვინც ეს ჭორი გა­ავ­რცე­ლა, დღეს ხელ­მო­ცა­რუ­ლია, მაგ­რამ მოდი იმ ადა­მი­ა­ნებს თა­ვი­ანთ გზა­ზე გა­უ­მარ­ჯოთ. მათ­ზე არ ვბრაზ­დე­ბი და თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით ვა­პა­ტი­ებ.

რო­გორ იზი­და­ვენ მა­ყუ­რე­ბელს ოპე­რა­ში

- თქვენს კა­რი­ე­რა­ში სკან­და­ლუ­რი სპექ­ტაკ­ლე­ბი იყო. შიშ­ველ მსა­ხი­ო­ბებ­თან მო­გიხ­დათ სიმ­ღე­რა "დონ კარ­ლოს­ში".

- სა­ო­პე­რო სამ­ყა­რო ძა­ლი­ან სხვა­ნა­ი­რი გახ­და. უკვე დიდი ბრძო­ლა გი­წევს რე­ჟი­სო­რებ­თან, რომ შენი პერ­სო­ნა­ჟი არ და­ამ­ცი­რონ. ელი­სა­ბედს 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში არ უნდა ჩა­აც­ვა ჯინ­სის შარ­ვა­ლი და სი­გა­რე­ტი არ უნდა და­ა­ჭე­რი­ნო ხელ­ში. ვერ­დიმ ეს სხვა ეპო­ქა­ში და­წე­რა. ავი­ღოთ თუნ­დაც "ევ­გე­ნი ონე­გი­ნი". დღეს ტა­ტი­ა­ნა ნამ­დვი­ლად არ და­წერს სამ­სა­ა­თი­ან წე­რილს ონე­გი­ნის­თვის. ან მე­სიჯს მის­წერს, ან "ფე­ის­ბუქ­ზე" და­უ­წერს, რისი თქმაც უნდა. ძვე­ლი ეპო­ქის თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბა­ში კარ­გად გად­მო­ტა­ნა ძა­ლი­ან რთუ­ლია. "ევ­გე­ნი ონე­გი­ნი" ისე გა­და­ა­კე­თეს, რომ ლენ­სკი და ონე­გი­ნი ცის­ფე­რი წყვი­ლია. ოლ­გას დას­ცი­ნი­ან, რომ შე­აყ­ვა­რეს თავი და თვი­თონ ერ­თად არი­ან. მა­შინ გა­უ­გე­ბა­რია, რა­ტომ იმარ­თე­ბა მათ შო­რის დუ­ე­ლი. აბ­სურ­დამ­დე და­დი­ან რე­ჟი­სო­რე­ბი. ასე­ვე მოხ­და "დონ კარ­ლოს­ში". სცე­ნა­ზე გა­მო­იყ­ვა­ნეს შიშ­ვე­ლი ტყვე­ე­ბი, რომ­ლებ­საც ფე­ხებ­ზე თო­კე­ბი ჰქონ­დათ გა­მობ­მუ­ლი. მერე მათ ზე­მოთ ას­წე­ვენ და ცე­ცხლს უკი­დე­ბენ. ამაზ­რზე­ნი სცე­ნა იყო. შე­იძ­ლე­ბა, ფი­ლიპ მე­ო­რის დროს მარ­თლა ასე ხდე­ბო­და, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­ო­პე­რო სცე­ნა­ზე რა­ტომ უნდა გად­მო­ი­ტა­ნო და ხალ­ხი უხერ­ხულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში რა­ტომ უნდა ჩა­აგ­დო, ბავ­შვე­ბიც ხომ მო­დი­ან სპექ­ტაკ­ლებ­ზე. ხალ­ხი ცუ­დად გახ­და.

- ყვე­ლა­ფე­რი, რო­გორც ვხვდე­ბი, იმი­ტომ ხდე­ბა, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი მი­ი­ზი­დონ.

- რა თქმა უნდა. და­ახ­ლო­ე­ბით იგი­ვე ხდე­ბა "დონ ჟუ­ან­ში". დონ ჟუ­ა­ნი შიშ­ვე­ლი გა­მო­დის სცე­ნა­ზე და შხაპს იღებს, სა­ნამ ქა­ლებ­ში წავა.

- თქვენ­თვის შე­მო­უ­თა­ვა­ზე­ბი­ათ მსგავს სცე­ნებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით არა. სულ ისეთ რო­ლებს ვთა­მა­შობ, სა­დაც დე­დო­ფა­ლი ვარ.

- რე­ჟი­სორ­მა შე­იძ­ლე­ბა ჩათ­ვა­ლოს, რომ დე­დოფ­ლის გა­შიშ­ვლე­ბა მა­ყუ­რე­ბელს კარ­გად მი­ი­ზი­დავს. მა­შინ რო­გორ მო­იქ­ცე­ვით?

- თუ და­მა­ჯე­რებს, რომ ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია და ლა­მა­ზად კეთ­დე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა მთლად შიშ­ვე­ლი არ ვიყო, მაგ­რამ ლა­მა­ზად დად­გმულ ერო­ტი­კა­ში მი­ვი­ღებ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. მო­ცარ­ტის "ტი­ტუ­სის მო­წყა­ლე­ბა­ში" სექ­სტუსს და ვი­ტე­ლი­ასს უყ­ვართ ერ­თმა­ნე­თი. სექ­სტუ­სის როლს მე­ცო­სოპ­რა­ნო ქალი ას­რუ­ლებს. მთე­ლი თვე და­ვი­ღა­ლეთ მე და ის ქალი კოც­ნით და ფე­რე­ბით. ბო­ლოს რე­ჟი­სორს ვუ­თხა­რი, გინ­დათ, რომ ლეს­ბო­სე­ლი გავ­ხდე-მეთ­ქი. იმ გო­გოს სქელ ტუ­ჩის სა­ცხს უს­ვამ­დნენ. ვამ­ბობ­დი, და­ვი­ღა­ლე ამ გო­გოს "ბლეს­კის" ჭა­მით-მეთ­ქი, მაგ­რამ რე­ჟი­სო­რი ბო­ლომ­დე გვა­ი­ძუ­ლებ­და, გვე­თა­მა­შა და ყო­ვე­ლი არი­ის მერე ტუ­ჩებ­ში ვკოც­ნი­დით ერ­თმა­ნეთს. მერე რე­ჟი­სორ­მა სხვა რა­ღა­ცე­ბის გა­კე­თე­ბა მო­ინ­დო­მა და ერთი თვე მე და ის გოგო ერ­თმა­ნე­თის ფე­რე­ბით და­ვი­ღა­ლეთ. ბო­ლოს ვთქვი, არ შე­იძ­ლე­ბა, კაცი ტე­ნო­რი მო­მიყ­ვა­ნოთ-მეთ­ქი. არა, ასეა გა­და­წყვე­ტი­ლი, რომ სექ­სტუ­სის როლს ქალი უნდა ას­რუ­ლებ­დე­სო. მარ­თა­ლია, მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ჩან­და, რომ სექ­სტუ­სი კაცი იყო, მაგ­რამ მე ხომ ვი­ცო­დი, რომ ქალს ვკოც­ნი­დი. მაგ­რამ რა უნდა გა­ა­კე­თო, როცა კონ­ტრაქ­ტზე გაქვს ხელი მო­წე­რი­ლი და ფულს გიხ­დი­ან? ვა­ღი­ა­რებ, ყვე­ლა­ფე­რი ლა­მა­ზად იყო გა­კე­თე­ბუ­ლი, მაგ­რამ და­ვი­ტან­ჯე. ფოტო ამ სპექ­ტაკ­ლი­და­ნაა.

- ამარ­თლებს ხოლ­მე მსგავ­სი ეპა­ტა­ჟი სცენ­ზე? უფრო მეტი მა­ყუ­რე­ბე­ლი მო­დის?

- თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, უფრო მეტი მა­ყუ­რე­ბე­ლი ეს­წრე­ბა ასეთ სპექ­ტაკ­ლებს. გან­სა­კუთ­რე­ბით მო­ხუც თა­ო­ბას უყ­ვარს სი­შიშ­ვლე და ვე­ლუ­რი სცე­ნე­ბი. ეტყო­ბა, მათ ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბაა.

- მომ­დევ­ნო თქვე­ნი ქორ­წი­ლის ფო­ტოა. მე­უღ­ლის, რაულ ცხა­და­ძის გაც­ნო­ბის ამ­ბა­ვი მოგ­ვი­ყე­ვით.

- ერ­თმა­ნე­თი სიყ­ვა­რუ­ლის ქა­ლაქ ვე­რო­ნა­ში გა­ვი­ცა­ნით. ჩემს სპექ­ტაკლს და­ეს­წრო. თა­ვი­დან არც მი­ფიქ­რია, რომ ჩვენ შო­რის რამე მოხ­დე­ბო­და. მა­მა­კა­ცებ­ზე მო­ნა­დი­რე ქალი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. დიდი სით­ბო ვიგ­რძე­ნი მის­გან. თან ის ვერ და­ვი­ნა­ხე, რაც ბევრ ქარ­თველ მა­მა­კაცს აქვს, ეგო­იზ­მი და მბრძა­ნებ­ლუ­რი მა­ჩოს მო­მენ­ტი. რა­უ­ლი სულ ცდი­ლობს, გემ­სა­ხუ­როს და იმა­ზე ფიქ­რობს, რო­გორ შე­გიქ­მნას კომ­ფორ­ტი. ეს ქარ­თველ მა­მა­კა­ცებ­ში დიდი იშ­ვი­ა­თო­ბაა. რა­უ­ლი ბრაზ­დე­ბა, ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­ში ჩემ­ზე რა­ტომ ამ­ბობ, ლაბ­რა­დო­რის ლეკ­ვი­ვით არი­სო. მარ­თლა ლაბ­რა­დო­რის ლეკ­ვი­ვით იყო, რომ გა­ვი­ცა­ნი - დიდი, კე­თი­ლი და ფუმ­ფუ­ლა. ბევ­რი სი­კე­თე და და­დე­ბი­თი ენერ­გია მო­დი­ო­და მის­გან.

- თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლით ოპე­რის მომ­ღერ­ლო­ბას ხომ არ სწავ­ლობს?

- ხმა აქვს, მაგ­რამ ცოტა ინ­ტო­ნა­ცი­ებ­ში ვი­ჭე­დე­ბით. სუფ­რულ სიმ­ღე­რებს კარ­გად მღე­რის. მო­ჭი­და­ვეა. დიდი წარ­მა­ტე­ბე­ბი ჰქონ­და. იტა­ლი­ა­ში ტოს­კა­ნის ჩემ­პი­ო­ნი იყო. ვე­ნის ჩემ­პი­ო­ნი გახ­და. სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე გა­სას­ვლე­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და, მაგ­რამ ტრავ­მა მი­ი­ღო მუხ­ლზე და რამ­დე­ნი­მე წელი გა­ჩე­რე­ბა გა­და­წყვი­ტა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით შე­იძ­ლე­ბა, სპორ­ტს და­უბ­რუნ­დეს. პა­რა­ლე­ლუ­რად ბიზ­ნე­სიც აქვს.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)