"უწი­ნაც და ახ­ლაც, როცა განვვლე ჩემი ცხოვ­რე­ბის უმე­ტე­სი ნა­წი­ლი, მო­ცა­ლე­ო­ბის ჟამს თვალ­და­ხუ­ჭუ­ლი ვუთ­ვალ­თვა­ლებ ჩემს ბავ­შვო­ბას, ბუ­ნე­ბას და ადა­მი­ა­ნებს, რო­მელ­თაც ჩემ­ზე წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­ტო­ვეს. წარ­სუ­ლი ცო­ცხლობს, მეხ­მი­ა­ნე­ბა, ცხოვ­რე­ბის გზას მიჩ­ვე­ნებს, რო­გორც ბრძე­ნი აღ­მზრდე­ლი. ამ ყვე­ლა­ფერს ისე ნათ­ლად, ისეთ მშვე­ნი­ერ ფე­რებ­ში ვხე­დავ, ყვე­ლა­ფე­რი ეს ისე ჰგავს რე­ა­ლო­ბას, მგო­ნია, მი­ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბი, ხელს შე­ვა­ხებ გარ­და­სულ დღე­თა ხა­ტე­ბას, ისიც გულ­ში ჩა­მიკ­რავს, და­მი­ფა­რავს, გან­მა­რი­დებს ყო­ველ­გვარ ხი­ფათს, სიც­რუ­ეს, ღა­ლატს და ვიქ­ნე­ბით ასე, ერ­თად, უძ­ლე­ველ­ნი. ვაგ­ლახ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ლა­მა­ზი, ფე­რა­დი სიზ­მა­რია მხო­ლოდ", - ამ სი­ტყვე­ბის ავ­ტო­რი ჯე­მალ ჭკუ­ა­სე­ლი გახ­ლავთ...

- თბი­ლის­ში, ფი­როს­მან­ზე დე­ი­დას­თან ვცხოვ­რობ­დი, როცა ერთი კარ­გი გოგო და­ვი­ნა­ხე. იმ დროს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავ­და, მაგ­რამ (იცი­ნის) ისე მოხ­და, რომ გულ­გრი­ლი არც გი­უ­ლი აღ­მოჩ­ნდა ჩემ მი­მართ. ნო­ემ­ბე­რი იყო. ცნო­ბილ­მა მომ­ღე­რალ­მა, ზაურ ბოლ­ქვა­ძემ კა­ხეთ­ში სა­ქე­ი­ფოდ წას­ვლა შე­მომ­თა­ვა­ზა. გი­უ­ლის სა­ნა­ხა­ვად გა­ვუ­ა­რე. პალ­ტო­მოს­ხმუ­ლი, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი გა­მო­ვი­და, - დე­დამ პურ­ზე გამ­გზავ­ნა სად­გუ­რის მო­ე­დან­ზეო. ვა­კე­ში, სტუდ­ქა­ლაქ­ში წა­ვე­დით, პური აღა­რა­ვის გახ­სე­ნე­ბია. ზა­ურ­მა ხელი ჩა­იქ­ნია, შენ კა­ხეთ­ში წა­მომ­სვლე­ლი არ ხარო და მე და გი­უ­ლი ზა­ჰეს­ში, ბი­ძა­ჩემ­თან წა­ვე­დით. ასე შე­იქ­მნა ჩვე­ნი ოჯა­ხი. გი­უ­ლი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ცეკ­ვავ­და, ამი­თაც მი­ი­პყრო ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა. მისი სა­ხით დღემ­დე დიდი მე­გო­ბა­რი მყავს, რაც ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თი, მაგ­რამ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ერ­თად ბევ­რი გა­ჭირ­ვე­ბა გა­მო­ვი­ა­რეთ. არ და­მი­ჯე­რებთ, მაგ­რამ დღემ­დე ორო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობთ. კე­თილ­დღე­ო­ბის­კენ მის­წრა­ფე­ბა არა­სო­დეს მქო­ნია. ერთხელ ვთქვი მა­მას­თან, სხვა­გან ქრის ჩემი გო­ნე­ბა-მეთ­ქი და მი­პა­სუ­ხა, - "შენ­მან თა­ვი­სა ხეთ­ქა­მა­ნო" (იცი­ნის).

- შვი­ლე­ბიც გაგ­ვა­ცა­ნით...

- სამი შვი­ლი მყავს: ედი­შე­რი, კა­ხა­ბე­რი და ეკა. 4 შვილ­თაშ­ვი­ლი მყავს. ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი, გი­უ­ლი ახ­ლა­ხან გა­თხოვ­და, მისი მე­უღ­ლე ცნო­ბი­ლი მო­ჭი­და­ვე, ვარ­ლამ ლი­პარ­ტე­ლი­ა­ნია. ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნი და თა­ვის წო­ნა­ში, მსოფ­ლი­ო­ში პირ­ვე­ლია. ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე რომ გა­დი­ო­და, ვუ­თხა­რი, თუ წა­გე­ბას აპი­რებ, აქეთ გზის ბი­ლეთს ნუ აი­ღებ, იქვე დარ­ჩი-მეთ­ქი (იცი­ნის).

- მამა, შერ­მა­დინ ჭკუ­ა­სე­ლი, ცნო­ბი­ლი მომ­ღე­რა­ლი იყო. თქვე­ნი გზის არ­ჩე­ვა ამ ფაქ­ტის გავ­ლე­ნით მოხ­და?

- მამა კო­მუ­ნის­ტუ­რი პარ­ტი­ის წევ­რი გახ­და, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მიხ­ვდა, სა­დაც შე­ვი­და და პარ­ტი­უ­ლი ბი­ლე­თი და­ხია, მაგ­რამ ამას ვინ აპა­ტი­ებ­და?! და­სახ­ვრე­ტად დას­დევ­დნენ, მაგ­რამ გა­დარ­ჩა, რო­გორ­ღაც შეძ­ლო და ბა­თუმ­ში წა­ვი­და. დე­დაც იქ გა­იც­ნო. ბავ­შვო­ბა­ში ჩვენ­თან სტუმ­რად რა­ი­კო­მის პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი მო­დი­ო­და ხოლ­მე. მისი პა­ტი­ვის­ცე­მის ნიშ­ნად, შემსვამ­დნენ სკამ­ზე და მამ­ღე­რებ­დნენ. ბავ­შვებს ეს არ მოს­წონთ. რო­გორც ჩანს, მეც შემ­ჯავ­რდა სიმ­ღე­რა... 22 წლი­სამ ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბა და­ვი­წყე. ერთ წე­ლი­წად­ში, ჩე­მით უამ­რა­ვი რამ ვის­წავ­ლე... მა­მას­თან, სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხი­დან სა­ხე­ლო­ვა­ნი მომ­ღერ­ლე­ბი იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ, ბავ­შვის­თვის კი გა­რე­მოს უდი­დე­სი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ხომ გახ­სოვთ ან­და­ზა: დედა ნახე, მამა ნახე, შვი­ლი ისე გა­მო­ნა­ხეო... ერთხელ, ბა­თუმ­ში, "ინ­ტუ­რის­ტის" წინ მე, გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე, ჯან­სუღ კა­ხი­ძე და ჯან­სუღ ჩარ­კვი­ა­ნი ვი­დე­ქით. იქვე ვატო, ჯან­სუღ კა­ხი­ძის შვი­ლი გა­მოჩ­ნდა. ჯა­ნოს სა­კუ­თა­რი თავი არ მოს­წონ­და, მაგ­რამ გე­ტყვით, რომ მას­ზე წარ­მო­სა­დე­გი კაცი არ მი­ნა­ხავს... გი­გამ ვა­ტო­ზე იკი­თხა: - ვინ არი­სო? ჯა­ნომ, - ჩემი შვი­ლი­აო. - ამას ჰქვია, ძმაო, - დედა ნახე, მამა არ ნახო, შვი­ლი ისე გა­მო­ნა­ხეო, - თქვა გი­გამ... რაც წა­მო­ვი­ზარ­დე, თით­ქმის სულ ჯან­სუღ კა­ხი­ძის გვერ­დით ვი­ყა­ვი. ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში მთა­ვა­რი ის არის, რაც არ ის­წავ-ლება. მიმ­ბაძ­ვე­ლო­ბა და­ღუპ­ვაა სა­კუ­თა­რი თა­ვი­საც და ხე­ლოვ­ნე­ბი­საც. შუბი ხალ­თა­ში არ და­ი­მა­ლე­ბა. ასე­ვეა ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლი, ედი­შე­რიც. მის­თვის არას­დროს არა­ფე­რი და­მი­ძა­ლე­ბია და მის­წავ­ლე­ბია, მაგ­რამ დღეს უკვე ან­სამ­ბლის მთა­ვა­რი დი­რი­ჟო­რია.

- ალ­ბათ, თქვე­ნი ბავ­შვო­ბა ომის პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა...

- დიახ. 1935 წელს და­ვი­ბა­დე. ომის და­წყე­ბა კარ­გად მახ­სოვს. ბავ­შვებს გვიკ­ვირ­და, უფ­რო­სე­ბი პირ­ქუ­შად რომ და­დი­ოდ­ნენ. თუმ­ცა ომის პე­რი­ო­დის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი სი­დუ­ხ­ჭი­რე არ გან­მიც­დია. დე­ი­და ბუ­ღალ­ტე­რი იყო, კარ­გი ხელ­ფა­სი ჰქონ­და და მე და ჩემს ძმას არა­ფე­რი მოგ­ვკლე­ბია... გუ­რი­ა­ში, სო­ფელ­ში ვსწავ­ლობ­დი. დღემ­დე, როცა ძა­ლი­ან მი­ჭირს, ან ხუმ­რო­ბას ვი­წყებ, ან ბავ­შვო­ბას ვიხ­სე­ნებ, ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის უძ­ვირ­ფა­სე­სი ხანა იყო და იცით, რა­ტომ? - თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვი­ყა­ვი. მერ­ვე კლა­სი­დან სა­ცხოვ­რებ­ლად თბი­ლის­ში გად­მო­ვე­დი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ქა­ლაქ­ში გად­მოს­ვლი­სას ცოტა შე­ვი­ბო­ჭე, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა შე­მე­ზღუ­და. ახ­ლაც დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­ცხოვ­რებ­დი სო­ფელ­ში. სო­ფელს სხვა სით­ბო აქვს...

- ოჯა­ხის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის გარ­თუ­ლე­ბის გამო, სხვა საქ­მის­თვის თუ მო­გი­კი­დი­ათ ხელი?

- არას­დროს მი­ფიქ­რია, რომ მომ­ღე­რა­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ან­სამ­ბლის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა ხომ გულ­შიც არა­სო­დეს გა­მივ­ლია. არა­ვი­თა­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა არ მაქვს. ჩემი მე­გო­ბა­რი, ჯანო გი­ორ­გა­ძე ან­სამ­ბლ "ერი­სი­ო­ნის" წევ­რი გახ­ლდათ. მის­გან შე­ვი­ტყვე, რომ 1976 წელს ან­სამ­ბლში კონ­კურ­სი იყო გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი. შე­მო­მიჩ­ნდა, წა­მო­დი, ჯანო კა­ხი­ძემ შენ­ზე თქვა, კარ­გად მღე­რის და მო­ვი­დე­სო. ვე­რაფ­რით და­მი­თან­ხმა. მერე მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნი, გუ­რამ სა­ღა­რა­ძე მო­მიყ­ვა­ნა, თუ არ წა­მოხ­ვალ, "შეგკრავთ" და ისე წა­გიყ­ვან­თო. "ერი­სი­ონს" იმ პე­რი­ოდ­ში გუ­რამ ბაქ­რა­ძე ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და. ახ­ლაც არ ვიცი, რა­ტომ, - კონ­კურ­სზე მი­სულ­მა ძა­ლი­ან ცუ­დად ვიმ­ღე­რე. გუ­რამს ჯანო გი­ორ­გა­ძის­თვის და­უ­რე­კავს, - ვიცი, მა­გის მო­ნა­ცე­მე­ბი და რა და­ე­მარ­თა? სი­ი­დან არ წავ­შლი, მე­ო­რე ტურ­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად მო­ვი­დე­სო. ამა­ზე კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი გან­ვა­ცხა­დე. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, რომ ან­სამ­ბლში ვი­ყა­ვი ჩა­რი­ცხუ­ლი. მერე მე­გო­ბარ­მა, ნუგ­ზარ რუ­ხა­ძემ, რო­მე­ლიც იმ პე­რი­ოდ­ში ქუ­თა­ი­სის ქა­ლაქკო­მის პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი გახ­ლდათ, მთხო­ვა, ქუ­თა­ის­ში ან­სამ­ბლი შე­მექ­მნა. უარი ვუ­თხა­რი. თავი რომ აღარ და­მა­ნე­ბა, წა­ვე­დი, მაგ­რამ 3 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში იქ ვე­რა­ფე­რი გა­ვა­წყვე, არა­ფე­რი გა­მო­მი­ვი­და, ლა­მის თვით­მკვლე­ლო­ბამ­დე მი­ვე­დი... მივ­ხვდი, რომ ზოგ­ჯერ სურ­ვი­ლი არ არის საკ­მა­რი­სი... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, რო­გორ­ღაც, "ჩა­ვავ­ლე" ჩვე­ნი საქ­მის სპე­ცი­ფი­კას... 5 წლის შემ­დეგ ჩა­მა­ცივ­დნენ, თბი­ლის­ში, დიდ ან­სამ­ბლში გად­მო­დიო. არ მინ­დო­და აქ გად­მოს­ვლა, რად­გან ვი­ცო­დი, იმა­თი გაშ­ვე­ბა მო­მი­წევ­და, ვინც გვერ­დით მყავ­და. მაგ­რამ მა­შინ­დელ­მა კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრმა, ვა­ლე­რი ასა­თი­ან­მა წინ ბრძა­ნე­ბა და­მი­დო... რა­ღას ვი­ზამ­დი, გად­მო­ვე­დი... ცოლ-შვი­ლის რჩე­ნის ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა ზოგ­ჯერ სხვა­დას­ხვა სამ­სა­ხურ­ში შეს­ვლას მა­ი­ძუ­ლებ­და, მაგ­რამ წე­ლი­წად­ზე მეტ­ხანს ვერ­სად ვძლებ­დი, თუმ­ცა, არ მახ­სოვს, ცხოვ­რე­ბა­ში ერთი გაკ­ვე­თი­ლი გა­მეც­დი­ნოს ან და­მეგ­ვი­ა­ნე­ბი­ნოს...

- ალ­ბათ, ეს ერთ-ერთი მი­ზე­ზია "ერი­სი­ო­ნის" წარ­მა­ტე­ბი­სა...

- მსოფ­ლი­ო­ში არ გა­კე­თე­ბუ­ლა ფოლკ­ლო­რულ­ზე ორ­გან­ყო­ფი­ლე­ბი­ა­ნი შო­უპ­როგ­რა­მა პირ­ველ­წყა­როს უპ­რე­ცე­დენ­ტო ერ­თგუ­ლე­ბით. ეს ჩემი კი არა, ფოლკ­ლო­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, მაგ­რამ ისიც არის, ინ­ფორ­მა­ცი­ას რო­გორ მი­აწ­ვდი სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, მსოფ­ლი­ოს... ამე­რი­კე­ლი პრო­დი­უ­სე­რი ჯიმ ლო უცებ გა­მოჩ­ნდა და ჩვენს შო­უ­ში დიდი ფული ჩადო, რის­თვი­საც მისი მად­ლი­ე­რი ვარ, მაგ­რამ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გარ­კვე­უ­ლი მო­თხოვ­ნე­ბი წაგ­ვი­ყე­ნეს, რა­ზეც უარი ვთქვი. მა­გა­ლი­თად, გერ­მა­ნე­ლებ­მა მო­ი­თხო­ვეს, გო­გო­ნებს "გული" გა­მოს­ჩე­ნო­დათ. ეს არ გა­ვა­კე­თე... ქარ­თულ­მა ხალ­ხურ­მა სიმ­ღე­რამ "ოქ­როს დის­კი" მი­ი­ღო... "უნი­ვერ­სალ­მა" გა­ა­კე­თა მსოფ­ლიო ვარ­სკვლა­ვე­ბის შერ­ჩე­ვა და "ერი­სი­ონ­თან" ერ­თად, მას­ში მა­რია კა­ლა­სის, კა­ბა­ლი­ეს, ფრე­დი მერ­კუ­რის, დო­მინ­გოს, პა­ვა­რო­ტის შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი შე­ვი­და.

- თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე, ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, სირ­თუ­ლე მეტი იყო თუ წარ­მა­ტე­ბა?

- ეკ­ლის გვირ­გვინს არ ვიდ­გამ, მაგ­რამ მარ­თლა ბევ­რი სა­ში­ნე­ლე­ბა გა­და­ვი­ტა­ნე. 2003 წელს მორ­ფის შე­მო­ტა­ნა­საც კი და­უ­კავ­ში­რეს "ერი­სი­ო­ნის" სა­ხე­ლი. "შა­ტი­ლის ასუ­ლოს" ტექ­სტზე გახ­სოვთ, რა ამ­ბა­ვიც იყო ატე­ხი­ლი. ტექ­სტის ავ­ტო­რო­ბა სხვამ და­ი­ჩე­მა და ბო­ლოს, სა­ერ­თოდ შევ­ცვა­ლე. სა­სა­მარ­თლომ ის ადა­მი­ა­ნი გა­ა­მარ­თლა, რო­მე­ლიც ამ­ბობ­და (ახლა გარ­და­იც­ვა­ლა), - 1963 წელს ტექ­სტი მე დავ­წე­რეო, არა­და, ამ სიმ­ღე­რას 1958 წელს უკვე ვმღე­რო­დი. ბევ­რი რამ მარ­ტომ ისე გა­და­ვი­ტა­ნე, რომ ან­სამ­ბლს არც გა­ვა­გე­ბი­ნე... გა­სუ­ლი წლის 15 დე­კემ­ბერს ავი­ა­კა­ტას­ტრო­ფას სას­წა­უ­ლით გა­და­ვურ­ჩით. თვითმფრი­ნა­ვის კარ­ში ჰა­ე­რი შე­მო­დი­ო­და... ორ­სა­ათ-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში თვითმფრი­ნავ­ში პა­ნი­კა იყო. ან­სამ­ბლთან ერ­თად, იქ ჩემი ოჯა­ხის 5 წევ­რი იმ­ყო­ფე­ბო­და. რო­გორ­ღაც თავს ძალა და­ვა­ტა­ნე, შვი­ლიშ­ვილს მი­ვუ­ჯე­ქი და მშვი­დად ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი... იქვე ორი ქალ­ბა­ტო­ნი შევ­ნიშ­ნე, რომ­ლე­ბიც აბ­სო­ლუ­ტურ სიმ­შვი­დეს ინარ­ჩუ­ნებ­დნენ. როცა ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დამ­თავ­რდა და თვითმფრი­ნა­ვი აე­რო­პორ­ტში მშვი­დო­ბით და­ეშ­ვა, მათ ვუ­თხა­რი: ყო­ჩაღ, ასე­თი სიმ­შვი­დის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა რო­გორ შე­ძე­ლით-მეთ­ქი, - და იცით, რა მი­პა­სუ­ხეს? არ შე­იძ­ლე­ბო­და, ღმერ­თს "ერი­სი­ო­ნი" გა­ე­წი­რა, ამა­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვი­თო...

- ამ­დე­ნი გუ­ლის­ტკე­ნის მი­უ­ხე­და­ვად, სა­ზღვარ­გა­რეთ სა­ცხოვ­რებ­ლად გა­დას­ვლა­ზე არა­სო­დეს გი­ფიქ­რი­ათ? თუნ­დაც იმის­თვის, რომ იქაც ეროვ­ნუ­ლი საქ­მე გე­კე­თე­ბი­ნათ.

- როცა კაცი სა­კუ­თარ ფეს­ვებს სწყდე­ბა, ეროვ­ნულს ვე­რა­ფერს შექ­მნის. გუ­რი­ა­ში რომ ჩავ­დი­ვარ, გუ­რულ სიმ­ღე­რას ისე, რო­გორც სა­ჭი­როა, ვე­ღარ ვმღე­რი. იქი­დან თბი­ლის­ში ჩა­მო­სუ­ლიც კი ჩემს ბუ­ნე­ბას ვკარ­გავ... მოკ­ლედ, ფაქ­ტი ერ­თია, სა­ქარ­თვე­ლოს გა­რეთ ვერ ვძლებ. მე­ლან­დე­ბა მე­გობ­რე­ბი, მა­მის საფ­ლა­ვი. ქარ­თუ­ლი ლა­პა­რა­კი და ვი­ღა­ცის უზ­რდე­ლო­ბაც კი მომ­ნატ­რე­ბია. სამ­შობ­ლო ისე­თი უნდა გიყ­ვარ­დეს, რო­გო­რიც არის... ბოლო 12-13 წე­ლია, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გვი­ღე­ბენ სა­ზღვარ­გა­რეთ. ჩი­ნეთ­ში დარ­ბაზ­ში ტაშს თით­ქმის არ უკ­რა­ვენ, მაგ­რამ ჩვე­ნი გა­მოს­ვლის შემ­დეგ და­ინ­გრა დარ­ბა­ზი... თუ ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა არ იარ­სე­ბებს, მერ­წმუ­ნეთ, სა­ქარ­თვე­ლოც არ იქ­ნე­ბა. იუ­ნეს­კოს შე­ფა­სე­ბით, ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რა "მსოფ­ლიო მუ­სი­კა­ლუ­რი აზ­როვ­ნე­ბის შე­დევ­რია"...

- რა­ღაც გულ­და­წყვე­ტი­ლი სა­უბ­რობთ...

- გული მწყდე­ბა, რომ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვი­საც ეს ხე­ლე­წი­ფე­ბა, ნაკ­ლე­ბად აქ­ცე­ვენ ყუ­რა­დღე­ბას ქარ­თულ ხალ­ხურ სიმ­ღე­რას. ჯერ­ჯე­რო­ბით ჩემი ჩა­ნა­ფიქ­რის მაქ­სი­მუმ 15 პრო­ცენ­ტი თუ მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი... დღემ­დე, 1986 წელს შე­კე­რი­ლი კოს­ტი­უ­მე­ბი გვაქვს. სხვა ქვეყ­ნის ხე­ლო­ვა­ნებს "ოქ­როს დის­კი" რომ ჰქონ­დეთ, მსოფ­ლი­ოს აიკ­ლებ­დნენ. ვე­რი­დე­ბი ამის თქმას, მაგ­რამ ჩემი ვა­ლია, გი­თხრათ: - ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა დღე­ვან­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბით, მაქ­სი­მუმ 10-15 წე­ლი­წად­ში აღარ იარ­სე­ბებს! აღარ იქ­ნე­ბა იმ სა­ხით, რო­გო­რიც მსოფ­ლი­ოს მოს­წონს. ბევ­რი კარ­გი ან­სამ­ბლია, მაგ­რამ ისი­ნი "თბი­ლი­სურ ხალ­ხურს" მღე­რი­ან. ეს ის შემ­თხვე­ვაა, როცა ზღვა კოვ­ზით ილე­ვა. აუ­დიო-ვი­დე­ო­ჩა­ნა­წე­რე­ბი იმ შე­დეგს არ იძ­ლე­ვა, რო­მე­ლიც მისი გან­ვი­თა­რე­ბის, სტი­ლი­სა და მა­ნე­რის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის­თვის არის სა­ჭი­რო. თითო რა­ი­ონ­ში 4-5 კა­ცია ისე­თი, ვინც ამ სიმ­ღე­რებს ას­რუ­ლებს. რა მოხ­დე­ბა, მათ ისე­თი პი­რო­ბე­ბი შე­ვუქ­მნათ, რომ ოჯა­ხის რჩე­ნა შეძ­ლონ?! წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, არ­სე­ბობს კა­ზა­კე­ბის ფოლკ­ლო­რუ­ლი გუნ­დი, რომ­ლის წლი­უ­რი და­ფი­ნან­სე­ბა ოთხ-ნა­ხე­ვა­რი მი­ლი­ო­ნი დო­ლა­რია... სტრა­ვინ­სკიმ ბრძა­ნა: "ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რა (კერ­ძოდ, გუ­რუ­ლი პო­ლი­ფო­ნია) ყვე­ლა დრო­ის ყვე­ლა­ზე თა­ნა­მედ­რო­ვე სიმ­ღე­რაა".

- ბა­ტო­ნო ჯე­მალ, გვერდს ვერ ავუვ­ლით ბოლო დროს "ერი­სი­ონ­თან" და­კავ­ში­რე­ბულ შე­ფა­სე­ბებს. ვგუ­ლის­ხმობ ან­სამ­ბლის მიერ მოს­კოვ­ში გა­მარ­თულ კონ­ცერტს...

- არა­ვინ იფიქ­როს, რომ თავს ვი­მარ­თლებ: იმა­ვეს გა­ვი­მე­ო­რებ ას­ჯერ და ათას­ჯერ, რაც აქამ­დე ვთქვი... სა­წყე­ნი ის არის, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ამ ფაქ­ტზე ბევ­რად შორს მი­დის, - მა­ვან­მა ბრძო­ლა ყვე­ლა­ფერ ქარ­თულს გა­მო­უ­ცხა­და!..

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)