"სამწუხაროდ, დღეს ბევრი გაუნათლებელი მსახიობია... ცარიელი თვალები, არაფრისმთქმელი მზერა განსაკუთრებით სცენას არ უხდება", - გვითხრა საუბრისას მსახიობმა ქეთი ხიტირმა, რომელსაც რუსთაველის თეატრის სცენაზე არაერთი როლი განუსახიერებია. მაყურებელს განსაკუთრებით დაამახსოვრა თავი სპექტაკლებით: "დარისპანის გასაჭირი", "წათეს წითელი წაღები", "სალამურა" და ა.შ. თუმცა, ჯერ კიდევ სტუდენტობისას, რეჟისორ დიმიტრი ხვთისიაშვილის მიერ დადგმულ საკურსო სპექტაკლ "სეილემის პროცესში" შესრულებული როლისათვის ქეთი საუკეთესო მსახიობ ქალად დაასახელეს.
- საბავშვო ნაწარმოებებსა და ზღაპრებზე დღემდე ვგიჟდები. განსაკუთრებით ეგზიუპერის "პატარა უფლისწული" მიყვარდა. ისიც მახსოვს, როგორ ვოცნებობდი, ერთ მშვენიერ დღეს, გამღვიძებოდა და პეპი ვყოფილიყავი. სხვათა შორის, ეს ოცნება 13 წლისას ამიხდა, როდესაც ხელოვნების სკოლაში პეპის როლი ვითამაშე. დღემდე მომწონს ეს პერსონაჟი თავისი სითამამითა და თავისუფლებით. რომ წამოვიზარდე, ჩემსა და პეპის შორის მსგავსებასაც ვხედავდი. ისიც მახსოვს, მამა რადიარდ კიპლინგის "მაუგლის" რომ მიკითხავდა, როგორი დაძაბული ვისმენდი. საოცარი განცდა დამეუფლა, გოეთეს "ფაუსტი" რომ წავიკითხე, ძალიან მომეწონა და გავოცდი კიდეც, ალბათ იმიტომ, რომ სწორედ ამ ნაწარმოების წყალობით აღვიქვი პირველად ეშმაკის არსებობა (იღიმის). ასე ნაბიჯ-ნაბიჯ ვეზიარე წიგნს, ის ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი გახდა და ვერავითარი ელექტრონული საშუალება ვერ შემიცვლის. წიგნი აძლევს ადამიანს დაფიქრებისა და განვითარების საშუალებას.
ყველასთვის, მსახიობისთვის კი განსაკუთრებით, წიგნი აუცილებელი ატრიბუტი უნდა იყოს. მახსოვს, თეატრალურ ინსტიტუტში რომ ვაბარებდი, სცენაზე დგომის გარდა ისიც მახარებდა, რომ უამრავ მწერალს გავეცნობოდი, ბევრი პიესის წაკითხვა და სწავლა მომიწევდა. თუმცა მსახიობი განათლებული და ნაკითხი რომ იყოს, ამისთვის როლები არ კმარა. არადა, მსმენია, ყველა მსახიობი, ასე თუ ისე, წიგნიერიაო, რასაც არ ვეთანხმები. სამწუხაროდ, ძალიან ბევრი გაუნათლებელი დგას სცენაზე. მსახიობი რომ ცარიელია, ეს არა მხოლოდ მისი მეტყველებით, სცენაზე დგომითაც ჩანს. ცარიელი თვალები, არაფრისმთქმელი მზერა განსაკუთრებით სცენას არ უხდება.
- თანამედროვე მსახიობებიდან ვინ მიგაჩნიათ ყველაზე წიგნიერად?
- მსახიობი და პოეტი გიორგი ზანგური. ის ინტელექტუალია და ამას ჩემი მტკიცება არ სჭირდება. ძალიან ნაკითხი იყო დათო იაშვილი, იგივე იაშკა, რომელიც ჩვენ გვერდით აღარ არის. ხშირად მითქვამს, რომ დათო ძალიან აკლია რუსთაველის თეატრს.
- ახლა რას კითხულობთ?
- სემუელ ბეკეტს. მართალია, მისი ყველაზე პოპულარული ნაწარმოები არის "გოდოს მოლოდინში", მაგრამ მას უამრავი ძალიან საინტერესო პროზაული და პოეტური ნაშრომი აქვს.
- როგორია თქვენი წიგნის თარო?
- ჩემს წიგნის თაროზე, ეგზიუპერით დაწებული, დოსტოევსკითა და ჩეხოვით დამთავრებული, ყველაფერი დევს. ახლაც მახსოვს განცდა, ბულგაკოვის "ოსტატი და მარგარიტას" კითხვისას რომ მქონდა და ეს ნაწარმოები როგორ არ შემოვდო ჩემს თაროზე?
- თანამედროვე ლიტერატურას ეცნობით?
- რა თქმა უნდა. ძალიან მომწონს აკა მორჩილაძე. მიუხედავად იმისა, რომ მის შემოქმედებაზე სხვადასხვა თვალსაზრისი არსებობს, მე ძალიან მომწონს, განსაკუთრებით - მისი "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები".
- დღევანდელ საქართველოს რომელ ლიტერატურულ ნაწარმოებს შეადარებდით?
- ოთარ ჭილაძის "წათეს წითელ წაღებს". ამ ნაწარმოებში აღწერილი ვითარება საქართველოს დღევანდელ მდგომარეობას ძალიან ჰგავს.
- რის წაკითხვას ურჩევთ დამწყებ მკითხველს?
- ცვაიგის "უცნობი ქალის წერილის", რომელიც ყმაწვილობაში წავიკითხე და დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.
ნინო მაისურაძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)