პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბავ­შვი იყო, 12 წლი­სას შე­სა­ნიშ­ნავ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბის პა­ტი­ვი ხვდა წი­ლად, მი­უ­ხე­და­ვად დიდი წარ­მა­ტე­ბი­სა, რო­მე­ლიც ფილმმა "მა­ნა­ნამ" მო­უ­ტა­ნა, ერთი პე­რი­ო­დი მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე უარი თქვა, მაგ­რამ სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის სი­ტყვებ­მა მა­ინც თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტამ­დე მი­იყ­ვა­ნა. კარ­გად ახ­სენ­დე­ბა სტუ­დენ­ტო­ბა, სო­ფი­კოს კინ­ტო­უ­რის შეს­რუ­ლე­ბა და რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი. არას­დროს უთ­ქვამს უარი ეპი­ზო­დუ­რი თუ მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი რო­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა­ზე, თუმ­ცა მის მიერ შექ­მნილ­მა მა­რომ სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­ზე ქა­ლის სა­უ­კე­თე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბის­თვის "ოქ­როს არ­წი­ვი" აიღო. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, არც ძა­ლი­ან ამ­ბი­ცი­უ­რი ყო­ფი­ლა და არც ზედ­მე­ტად წუ­ნია, მაგ­რამ ოჯა­ხი არ შექ­მნა, თუმ­ცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი კი ჰყავ­და, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნი ამ­ქვეყ­ნი­დან ისე წა­ვი­დეს, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი არ ეწ­ვი­ო­სო, - მი­თხრა სიყ­ვა­რულ­ზე სა­უბ­რი­სას.

დღეს ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­ნუ­ლი სა­რა­ჯიშ­ვი­ლი დის­შვილ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს, რო­მე­ლიც დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ სა­კუ­თა­რი შვი­ლი­ვით გა­ზარ­და. მსა­ხი­ობ­თან სა­უ­ბა­რი მის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში არ­სე­ბუ­ლი სი­ახ­ლე­ე­ბით და­ვი­წყეთ.

- შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში პა­ტარ-პა­ტა­რა სი­ახ­ლე­ბი მაქვს. ტე­ლე­კომ­პა­ნია "მზე" იწყებს ახალ გა­და­ცე­მას, რო­მე­ლიც გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძეს­თან, ნატო გაგ­ნი­ძეს­თან, ბაჩო ჩა­ჩი­ბა­ი­ა­სა და ალე­კო მა­ხა­რობ­ლიშ­ვილ­თან ერ­თად მე უნდა წა­ვიყ­ვა­ნო. ამის შე­სა­ხებ ბევ­რის თქმა არ შე­მიძ­ლია, უბ­რა­ლოდ ვიცი, რომ კეთ­დე­ბა გა­სარ­თო­ბი შოუ, რო­მე­ლიც მარ­ტის მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­ში ეთერ­ში უნდა გა­ვი­დეს. გარ­და ამი­სა, ისევ "მზე­ზე" უნდა და­ი­წყოს კო­მე­დი­უ­რი სე­რი­ა­ლი, რო­მელ­შიც მეც მი­ვი­ღებ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას, გუ­­ლი მწყდე­ბო­და "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან"-ის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, მაგ­რამ რას ვი­ზამთ? ახლა ახალ სე­რი­ალს შევ­თა­ვა­ზებთ მა­ყუ­რე­ბელს, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.

უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი მოვ­ლე­ნა

- ტრა­ბახ­ში ნუ ჩა­მო­მარ­თმევთ, თავ­მდა­ბა­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და არ მიყ­ვარს ზედ­მე­ტი სა­უ­ბა­რი, თუმ­ცა ყვე­ლა­ნა­ი­რად არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვო­ბა მქონ­და და მათ შო­რის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სი­თაც. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რამ­ხე­ლა წარ­მა­ტე­ბა და ღვთის წყა­ლო­ბაა 12 წლის ასაკ­ში ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა, რო­გო­რე­ბიც იყ­ვნენ სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი, სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი, იპო­ლი­ტე ხვი­ჩია, მე­დეა ჩა­ხა­ვა, იაშა ტრი­პოლ­სკი და ა.შ. ძა­ლი­ან დიდი პა­ტი­ვი იყო მათ­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა და მათ­თვის პარტნი­ო­რო­ბის გა­წე­ვა, ეს მარ­თლაც უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი მოვ­ლე­ნაა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ფილ­მს დიდი წარ­მა­ტე­ბა ხვდა წი­ლად, პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბავ­შვი გავ­ხდი, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე ის, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა, რო­მელ­საც ნი­ჭი­სა და შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის გარ­და, იღ­ბა­ლიც სჭირ­დე­ბო­და. ცოტა არ იყოს შე­მე­შინ­და და ერთი პე­რი­ო­დი მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე უა­რიც ვთქვი.

სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის როლი პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ში

- რო­გორც გი­თხა­რით, უარი ვთქვი სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ბა­რე­ბა­ზე და გა­დავ­წყვი­ტე, პე­და­გო­გი­ურ­ში გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა სწავ­ლა, რად­გან ბავ­შვე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ქალ­ბა­ტონ სე­სი­ლი­ას­თან ფილ­მის შემ­დეგ მე­გობ­რო­ბას ვაგ­რძე­ლებ­დი, ერთ დღე­საც მკი­თხა, სად აბა­რე­ბო და ვუ­თხა­რი, პე­და­გო­გი­ურ­ზე-მეთ­ქი, "Не в коем случае" - ასე მი­პა­სუ­ხა რუ­სუ­ლად. ეტყო­ბა, ში­ნა­გა­ნად მინ­დო­და მსა­ხი­ო­ბო­ბა, პა­ტა­რა ბიძ­გი მჭირ­დე­ბო­და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის შე­საც­ვლე­ლად და ქალ­ბა­ტო­ნი სე­სი­ლი­ას სი­ტყვე­ბი საკ­მა­რი­სი აღ­მოჩ­ნდა. მარ­თა­ლია, მამა ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბის ძა­ლი­ან წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო, მას უნ­დო­და, სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, მაგ­რამ გა­დავ­წყვი­ტეთ, თე­ატ­რა­ლურ­ში მე­ცა­და ბედი და თუ ვერ მოვ­ხვდე­ბო­დი, შემ­დეგ გა­ვი­დო­დი სხვა სას­წავ­ლებ­ლის გა­მოც­და­ზე. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, პირ­ვე­ლი­ვე წელს ჩა­ვი­რი­ცხე და სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი.

ერთ ოჯა­ხად შეკ­რუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხა­ნაა სტუ­დენ­ტო­ბა, გა­და­სა­რე­ვი პე­და­გო­გე­ბი მყავ­დნენ, მე­ო­თხე კურ­სზე სა­დიპ­ლო­მო ნა­მუ­შე­ვა­რი ბა­ტონ რეზო მირ­ცხუ­ლა­ვას­თან გა­ვა­კე­თეთ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში. სპექ­ტაკ­ლი "ორი ბა­ტო­ნის მსა­ხუ­რი" იმ­დე­ნად კარ­გი გა­მოგ­ვი­ვი­და, რომ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის რე­პერ­ტუ­არ­ში შე­ვი­და. მა­შინ თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი ძა­ლი­ან პა­ტა­რა სას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო, ჯგუფ­ში ოთხი გოგო და ოთხი ბიჭი ვი­ყა­ვით, თით­ქმის ყვე­ლა ჯგუფ­ში მცი­რე რა­ო­დე­ნო­ბის სტუ­დენ­ტე­ბი იყ­ვნენ, მაგ­რამ ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთს გა­და­სა­რე­ვად ვიც­ნობ­დით და ერთი ოჯა­ხი­ვით ვი­ყა­ვით შეკ­რუ­ლი. ჩვენს სას­წავ­ლე­ბელ­ში და­ნერ­გი­ლი იყო ტრა­დი­ცია, რო­მელ­საც "ხილ­თა ქება" ერ­ქვა, იწე­რე­ბო­და სცე­ნა­რი, ყვე­ლა სხვა­დას­ხვა ხილს გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­და და ვდგამ­დით სპექ­ტაკლს. ახლა ეს ტრა­დი­ცია აღარ არის, ეს კი არა, თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი სა­ერ­თოდ შეც­ვლი­ლია, რომ შე­ვე­დი, ვერ ვი­ცა­ნი ჩვე­ნი სას­წავ­ლე­ბე­ლი. ადრე ამ­დე­ნი ფა­კულ­ტე­ტი არ იყო, იქ მხო­ლოდ მსა­ხი­ო­ბებ­სა და რე­ჟი­სო­რებს ზრდიდ­ნენ, სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე კი 5 წე­ლი­წად­ში ერთხელ იღებ­დნენ, ამას­თან მხო­ლოდ ხუთ ადა­მი­ანს ეძ­ლე­ო­და ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლის შან­სი. სხვა­თა შო­რის, დიდ­მა ნიაზ დი­ა­სა­მი­ძემ, რომ­ლის ხელ­შიც გა­ვი­ზარ­დე და რო­მე­ლიც ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი გახ­ლდათ, ამ თე­მა­ზე ძა­ლი­ან კარ­გად იხუმ­რა. თურ­მე მე­გო­ბა­რი შეხ­ვედ­რია, რომ­ლის­თვი­საც უკი­თხავს, სად აბა­რე­ბო, იმას კი უპა­სუ­ხია, თე­ატ­რა­ლურ­ში სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე, თან ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ, რად­გან სულ ხუთ ადა­მი­ანს იღე­ბე­ნო, ხუთი რა არის, "ლოდ­კა­აო", ენა­მოს­წრე­ბუ­ლად უპა­სუ­ხია ნი­აზს (იღი­მის).

სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლის ნაც­ვლად შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი კინ­ტო­უ­რი

- რო­დე­საც მე­ო­რე კურ­სზე გახ­ლდით, მა­შინ სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში თა­მა­შობ­და, იმ პე­რი­ოდ­ში ბა­ტონ­მა რო­ბერტ სტუ­რუ­ამ დად­გა "ხა­ნუ­მა", რო­მელ­შიც სო­ფი­კო ცნო­ბილ კინ­ტო­ურს ას­რუ­ლებ­და. მოვ­ლე­ნე­ბი ისე გან­ვი­თარ­და, რომ სო­ფი­კომ კვლავ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბა გა­და­წყვი­ტა, შე­დე­გად ხა­ნუ­მას ცეკ­ვა შე­უს­რუ­ლე­ბე­ლი რჩე­ბო­და, ქო­რე­ოგ­რაფ­მა იური ზა­რეც­კიმ შე­მომ­თა­ვა­ზა ამ პარ­ტი­ის შეს­რუ­ლე­ბა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან შე­მე­შინ­და, ვფიქ­რობ­დი, ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძის, სა­ლო­მე ყან­ჩე­ლის, რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძის გვერ­დით მე რო­გორ უნდა ვი­ცეკ­ვო-მეთ­ქი, მაგ­რამ დიდი ნერ­ვი­უ­ლო­ბის შემ­დეგ გავ­რის­კე, სხვა­თა შო­რის, სო­ფი­კო­მაც ნახა ჩემი ცეკ­ვა და შე­მა­ქო. ამის შემ­დეგ დავ­რჩი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში, მე­ო­რე კურ­სის სტუ­დენტს შტატ­ში არა­ვინ ამიყ­ვან­და, მაგ­რამ ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ამ თე­ატ­რში დამ­ტო­ვეს.

პო­პუ­ლა­რო­ბის გამო გა­წე­უ­ლი შე­ღა­ვა­თე­ბი

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბი დი­დად არ მიყ­ვარ­და, ამი­ტომ მას­წავ­ლებ­ლე­ბი ამ სა­კი­თხში შე­ღა­ვათს მი­კე­თებ­დნენ, სა­მა­გი­ე­როდ, სხვა წრე­ებ­ში ვა­სა­ხე­ლებ­დი სკო­ლას, გახ­ლდით გუნ­დის დი­რი­ჟო­რი, სპორ­ტით ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და ა.შ. შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით ვავ­სებ­დი ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბის უს­წავ­ლე­ლო­ბით გა­მოწ­ვე­ულ და­ნაკ­ლისს.

მსა­ხი­ო­ბო­ბის სიმ­ძი­მე

- დე­და­მი­წის ზურ­გზე არ არ­სე­ბობს მსა­ხი­ო­ბი, რო­მე­ლიც ერ­თნა­ი­რი პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს შე­მოქ­მე­დე­ბის ყვე­ლა ეტაპ­ზე, ხან მე­ტად მო­თხოვ­ნა­დია მსა­ხი­ო­ბი, ხან ნაკ­ლე­ბად, მაგ­რამ ამან დეპ­რე­სი­ა­ში არ უნდა ჩა­გაგ­დოს. სამ­წუ­ხა­როდ, მსა­ხი­ო­ბი სა­კუ­თარ თავს არ ეკუთ­ვნის, ის და­მო­კი­დე­ბუ­ლია რე­ჟი­სორ­ზე, ამი­ტომ ბევ­რი გუ­ლის­ტკე­ნა ახ­ლავს თან ამ პრო­ფე­სი­ას. ასე­თი პე­რი­ო­დის გა­და­სა­ლა­ხა­ვად პი­რა­დად მე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად სი­ა­რუ­ლი, კუს ტბა­ზე სე­ირ­ნო­ბა, აუზ­ზე წას­ვლა მშვე­ლის. ჩემი აზ­რით, მსა­ხი­ობ­მა ყვე­ლა­ნა­ი­რი როლი უნდა შე­ას­რუ­ლოს, არა­ფერ­ზე უნდა თქვას უარი. მე ყვე­ლა­ნა­ირ როლს სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვთან­ხმდე­ბი, იქ­ნე­ბა ეს ეპი­ზო­დუ­რი, მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი თუ სხვა, შე­იძ­ლე­ბა, ის ეპი­ზო­დუ­რი როლი ისე კარ­გად ითა­მა­შო, რომ მთა­ვარ როლ­საც კი აჯო­ბოს. კა­რი­ე­რის და­სა­წყის­ში, მთა­ვა­რი რო­ლე­ბის გარ­და, ვთა­მა­შობ­დი მა­სობ­რივ სცე­ნებ­ში და მინ­და გი­თხრათ, რომ ამა­საც დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვა­კე­თებ­დი.

"ოქ­როს არ­წი­ვი" ქა­ლის სა­უ­კე­თე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბის­თვის

- ქა­ლის რო­ლის სა­უ­კე­თე­სოდ შეს­რუ­ლე­ბის­თვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­ზე ფილმ "გა­რი­გე­ბა­ში" გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი რო­ლის­თვის "ოქ­როს არ­წი­ვი" მი­ვი­ღე. შე­იძ­ლე­ბა, მსა­ხი­ობ­მა ასი გმი­რი გა­ნა­სა­ხი­ე­რო, მაგ­რამ მა­ყუ­რე­ბელ­მა ერთი შე­იყ­ვა­როს ძა­ლი­ან. ბევ­რი როლი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ბი, მაგ­რამ მარო სხვაგ­ვა­რად მი­ი­ღო მა­ყუ­რე­ბელ­მა და შე­იყ­ვა­რა. პი­რა­დად მე "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ში" გან­სა­ხი­ე­რე­ბულ პა­ტა­რა როლს უდი­დეს მნიშ­ვნე­ლო­ბას ვა­ნი­ჭებ და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი გმი­რი - ტურ­ფა.

შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი და პირ­ვე­ლი სიმ­პა­თია სა­პი­რის­პი­რო სქე­სი­სად­მი

- ჩემს სახ­ლთან ახ­ლოს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბაღი იყო, თუმ­ცა დედა იქ ხში­რად არ მა­ტა­რებ­და, სულ ვტი­რო­დი, წა­მიყ­ვა­ნეთ-მეთ­ქი, ვეხ­ვე­წე­ბო­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბაღ­ში ცოტა ხანს მო­მი­წია სი­ა­რულ­მა, ჩემ­ზე უფ­რო­სი ბიჭი მომ­წონ­და, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც ქარ­თულს ვცეკ­ვავ­დი, მო­ხიბ­ლუ­ლი ვი­ყა­ვი მი­სით, მაგ­რამ მერე ეტყო­ბა გა­და­მი­ა­რა, ხომ იცით, რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე (იღი­მის).

- წრფე­ლი გუ­ლით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი თუ ყო­ფილ­ხართ?

- კი, რო­გორ არა. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნი ისე წა­ვი­დეს ამ ქვეყ­ნი­დან, რომ ეს გრძნო­ბა არ ეწ­ვი­ოს და არ გა­მოს­ცა­დოს?

- და რა­ტომ და­შორ­დით ერ­თმა­ნეთს?

- რა ვიცი, ასე მოხ­და, ეტყო­ბა, ბედ­მა ასე ისურ­ვა. არა­და, არც ამ­ბი­ცი­უ­რი და არც წუ­ნია არ ვარ (იცი­ნის).

ის, რა­საც შეც­ვლი­და...

- მი­უ­ხე­და­ვად გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი­სა, მა­ინც მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდე­ბო­დი, ამას ნამ­დვი­ლად არ შევ­ცვლი­დი, მაგ­რამ და­ნარ­ჩენ სა­კი­თხებს სხვაგ­ვა­რად მი­ვუდ­გე­ბო­დი. თავს ბევრ რა­ღა­ცა­ში ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ, რა­ღაც-რა­ღა­ცებ­ზე უარი მით­ქვამს და ახლა ვნა­ნობ.

- ოჯა­ხი რომ არ შექ­მე­ნით, ამას ნა­ნობთ? შე­საძ­ლებ­ლო­ბა რომ გქონ­დეთ, ამას შეც­ვლი­დით?

- კი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია შევ­ცვლი­დი, მაგ­რამ ახლა გვი­ა­ნაა (იცი­ნის).

ყვე­ლა­ზე ტრა­გი­კუ­ლი მოვ­ლე­ნა და ტკი­ვი­ლი...

- ყვე­ლა­ზე დიდი ტკი­ვი­ლი უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­კარ­გვამ, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის - დე­დის, მა­მის, დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ მო­მა­ყე­ნა. ჩემი დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მან შვი­ლი და­მი­ტო­ვა, რო­მე­ლიც სა­კუ­თა­რი შვი­ლი­ვით გავ­ზარ­დე, უკვე 26 წლი­საა, დღეს კი ერ­თად ვცხოვ­რობთ. ასე რომ, მარ­ტო არ ვარ, ყო­ველ­თვის გვერ­დით არი­ან მე­გობ­რე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი. ისე, ხან­და­ხან ადა­მი­ანს გჭირ­დე­ბა მარ­ტო­ო­ბა, ამა­საც თა­ვი­სი ხიბ­ლი აქვს, მაგ­რამ ზო­გა­დად მარ­ტო­ო­ბა არ მი­ზი­დავს, ბევ­რს უკ­ვირს, რო­გორ იტან ამ­დენ რია-რი­ა­სო, მე ეს არ მა­ღი­ზი­ა­ნებს, თუ მო­მინ­დე­ბა, გან­ვმარ­ტოვ­დე­ბი კი­დეც, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბაც დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, მოკ­ლედ, ზო­მი­ე­რე­ბა ყვე­ლა­ფერ­ში მი­სა­ღე­ბია (იღი­მის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)