მომ­ღე­რალ­მა ნა­თია დუმ­ბა­ძემ ბიზ­ნესს მოჰ­კი­და ხელი, შე­ი­ძი­ნა სო­ლა­რი­უ­მის აპა­რა­ტი, მე­გობ­რის სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში დად­გა და გარ­და იმი­სა, რომ თა­ვად სარ­გებ­ლობს, ეს საქ­მე შე­მო­სავ­ლის წყა­რო­დაც აქ­ცია. რო­გორც წესი, ქა­ლე­ბი სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ზრუნ­ვას ზა­ფხულსთვის იწყე­ბენ, ნა­თია კი უკვე შე­უდ­გა ამ საქ­მეს და სპორ­ტკომ­პლექსში დიდ დროს ატა­რებს.

სა­სიკ­ვდი­ლო დი­ე­ტა

- 11 სა­ათ­ზე გაღ­ვი­ძე­ბის შემ­დეგ, მი­ვირ­თმევ მსუ­ბუქ სა­უზ­მეს, ვჭამ მხო­ლოდ მო­ხარ­შულს, მა­გა­ლი­თად მო­ხარ­შულ კვერ­ცხს, ან მი­ვირ­თმევ ჩაის, შემ­დეგ მივ­დი­ვარ ერთ-ერთ სპორ­ტულ კომ­პლექსში და სამი სა­ა­თი ვვარ­ჯი­შობ. ვი­წყებ ტრე­ნა­ჟო­რე­ბით, შემ­დეგ შევ­დი­ვარ სა­უ­ნა­ში, იქი­დან გა­და­ვი­ნაც­ვლებ აუზ­ზე და ბო­ლოს ისე­თი დაღ­ლი­ლი გა­მოვ­დი­ვარ, ფეხ­ზე ძლივს ვდგა­ვარ (იცი­ნის). მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვვარ­ჯი­შობ­დი, მაგ­რამ ბოლო პე­რი­ოდ­ში წო­ნის მა­ტე­ბის გამო გა­ვაქ­ტი­ურ­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ახა­ლი წლის "მსუ­ყე დღე­ე­ბის" შემ­დეგ ეს პრობ­ლე­მა ბევ­რს გვა­წუ­ხებს, ამი­ტომ ყო­ვე­ლი წლის მარ­ტში ფორ­მა­ში ჩა­სად­გო­მად ვი­წყებ ზრუნ­ვას, რათა ზა­ფხულს კარგ ფორ­მა­ში შევ­ხვდე. ორ­სუ­ლო­ბის შემ­დეგ 25 კილო და­ვი­კე­ლი, ახლა 8 კი­ლოს დაკ­ლე­ბა მინ­და, ამი­ტომ ვარ­ჯიშ­თან ერ­თად დი­ე­ტა­საც ვი­ცავ. მზა დი­ე­ტა­ზე არ ვარ, თა­ვად უკეთ ვიცი, რა არის სა­ჭი­რო, ამი­ტომ ჩემ მიერ მო­გო­ნილ დი­ე­ტას ვი­ცავ, რო­მელ­საც ჩემი მე­გობ­რე­ბი "სა­სიკ­ვდი­ლოს" უწო­დე­ბენ (იღი­მის). დღე­ში ორ­ჯერ ძი­რი­თა­დად მო­ხარ­შულ საკ­ვებს მი­ვირ­თმევ. შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი დღე მხო­ლოდ ჩა­ი­ზე ვიყო და არა­ფე­რი ვჭა­მო, ალ­ბათ ამი­ტომ და­არ­ქვეს ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა ასე­თი სა­ხე­ლი. ჩემი სა­მე­გობ­რო ძი­რი­თა­დად სულ დი­ე­ტა­ზეა, ხში­რად მე­ჩხუ­ბე­ბი­ან, შენ რად გინ­და დი­ე­ტა, ტყუ­ი­ლად იტან­ჯავ თავ­სო, მაგ­რამ მომ­წონს გამ­ხდა­რი ქა­ლე­ბი და თან თავს კარ­გად ვგრძნობ მა­შინ, როცა სა­ცუ­რაო კოს­ტი­უმ­ში კარ­გად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი. რო­გორც წესი, გა­ზა­ფხულ­ზე იმ­დენს ვიკ­ლებ, რომ ზა­ფხულ­ში, რაც უნდა ვჭა­მო, აღარ ვი­მა­ტებ. რაც შე­ე­ხე­ბა სხვა მხრივ თა­ვის მოვ­ლას, სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში მა­ნი­კი­ურ-პე­დი­კი­უ­რის გა­სა­კე­თებ­ლად ორ კვი­რა­ში ერთხელ მივ­დი­ვარ. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ბუ­ნებ­რი­ვად ხვე­უ­ლი თმა მაქვს, ხში­რად არ ვის­წო­რებ და თვი­თონ ვი­კე­თებ ვარ­ცხნი­ლო­ბას. რა­ზეც უარს ვერ ვამ­ბობ, სო­ლა­რი­უ­მია, მუდ­მი­ვად გა­რუ­ჯუ­ლი ვარ, მით უმე­ტეს, რომ ახლა სო­ლა­რი­უ­მის აპა­რა­ტი ვი­ყი­დე, ჩემი მე­გობ­რის სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში დავ­დგი და გარ­და იმი­სა, რომ თა­ვად ვსარ­გებ­ლობ, შე­მო­სავ­ლის წყა­რო­დაც ვაქ­ციე, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სი მაქვს, ახლა აქ­ცი­ე­ბის და­გეგ­მვით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი.

შო­პინ­გი

...ვგიჟ­დე­ბი, ვგიჟ­დე­ბი შო­პინგზე. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, სა­ზღვარ­გა­რეთ შე­ვი­ძი­ნო სა­მო­სი. თუ ევ­რო­პა­ში ვერ ვა­ხერ­ხებ წას­ვლას, მან­ქა­ნით გა­დავ­დი­ვარ ტრაპ­ზონ­ში, სა­დაც მაქვს ამო­ჩე­მე­ბუ­ლი და საყ­ვა­რე­ლი სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრი და იქ ვი­ძენ სა­ჭი­რო ნივ­თებს. ზა­ფხულ­ში, სა­ლო­მე ბა­კუ­რა­ძის და­ბა­დე­ბის დღის­თვის გო­გო­ნებს და­გეგ­მი­ლი გვაქვს თურ­ქეთ­ში სა­შო­პინ­გოდ გა­დას­ვლა, თან და­ვის­ვე­ნებთ და თან ვი­გი­ჟებთ, რო­გორც გვჩ­ვე­ვია. თუ ვიცი, რომ უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში უცხო­ეთ­ში მო­მი­წევს გამ­გზავ­რე­ბა, აქ აღა­რა­ფერს ვყი­დუ­ლობ, მირ­ჩევ­ნია, ფული და­ვაგ­რო­ვო და იქ დავ­ხარ­ჯო, იქ სა­ქარ­თვე­ლოს­თან შე­და­რე­ბით ფა­სე­ბი და­ბა­ლია, ხა­რის­ხი კი - მა­ღა­ლი და ყვე­ლა ვა­რი­ან­ტში მო­გე­ბუ­ლი რჩე­ბი. გარ­და ამი­სა, გარ­კვე­ულ­წი­ლად და­ზღვე­უ­ლი ხარ იმის­გან, რომ შენ­ნა­ირ სა­მოსს თბი­ლის­ში ბევრ ადა­მი­ან­ზე ნა­ხავ. ტრაპ­ზონ­ში მაქვს ისე­თი "ტო­ჩ­კე­ბი", სა­დაც კარ­გი რა­ღა­ცე­ბი იყი­დე­ბა და იქ მივ­დი­ვარ ხოლ­მე (იღი­მე­ბა). სა­შო­პინ­გოდ ყვე­ლა­ზე კარ­გი ად­გი­ლი მა­ინც პა­რი­ზია, იქაც მაქვს ჩემი წერ­ტი­ლე­ბი, უკვე ვიცი, ამა თუ იმ მა­ღა­ზი­ა­ში რის სა­ყიდ­ლად უნდა წა­ვი­დე, რაც უნდა ვთქვათ, პა­რი­ზი ამ მხრივ შე­უ­და­რე­ბე­ლია. თბი­ლის­ში ძი­რი­თა­დად ბი­ჟუ­ტე­რი­ას ვი­ძენ, პე­კინ­ზე ძა­ლი­ან კარ­გი მა­ღა­ზი­ე­ბია, ბევ­რი ჭრე­ლი სამ­კა­უ­ლი იყი­დე­ბა, რაც ჩემს გე­მოვ­ნე­ბა­ში ჯდე­ბა. ჩემ­მა მე­უღ­ლემ იცის ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა სა­მო­სის მი­მართ და როცა სა­ზღვარ­გა­რეთ მი­დის, ყო­ველ­თვის ჩა­მო­აქვს სა­ჩუქ­რე­ბი. ამ მხრივ გა­მორ­ჩე­უ­ლი იყო მისი ეს­პა­ნეთ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა, სა­დაც ერთი ჩე­მოდ­ნით გა­ვუშ­ვი და უკან ორით დაბ­რუნ­და - მე­ო­რე ჩე­მო­და­ნი სულ ჩემი ტან­საც­მლით იყო სავ­სე. მი­ყი­და ჯინ­სე­ბი, მა­ი­სუ­რე­ბი, პი­ჯა­კე­ბი, რი­თაც ძა­ლი­ან გა­მა­ხა­რა.

ცოლ-ქმრის ურ­თი­ერ­თო­ბა

...ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში სი­ახ­ლე­ე­ბი ყოვ­ელ­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ მე სახ­ლში უმოქ­მე­დოდ ჯდო­მა არ შე­მიძ­ლია, სი­ახ­ლე­ე­ბის ინი­ცი­ა­ტო­რი ყო­ველ­თვის მე ვარ, შე­დე­გად კვი­რა­ში ერთი დღე მა­ინც მივ­დი­ვართ ერ­თად გა­სარ­თო­ბად. ბავ­შვო­ბი­დან დე­დას ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი ვყავ­დი, ყვე­ლა­ნა­ირ წრე­ზე დავ­დი­ო­დი და დატ­ვირ­თულ გან­რიგს მი­ვეჩ­ვიე, ამი­ტო­მაც ერთ ად­გილ­ზე გა­ჩე­რე­ბა მი­ჭირს. ჩემი მე­უღ­ლე შე­და­რე­ბით პა­სი­უ­რია, მაგ­რამ ჩემ­თან არ გას­დის, უწევს აქ­ტი­უ­რად სი­ა­რუ­ლი. შვიდ­წ­ლი­ა­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ოდ­ში ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან კარ­გად გა­ვი­ცა­ნით და ვი­ცით, რა გვე­სი­ა­მოვ­ნე­ბა. თა­ვი­დან, რო­გორც ყვე­ლა წყვი­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში ხდე­ბა, ჩვენც ხში­რად ვკა­მა­თობ­დით, მა­შინ ბა­ჩოს ისე­თი სამ­სა­ხუ­რი ჰქონ­და, ძი­რი­თა­დად ვერ ვნა­ხუ­ლობ­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ახალ­გა­თხო­ვილ გო­გოს ყვე­ლა­ზე მე­ტად ქმრის გვერ­დით ყოფ­ნა უნდა, ის კი სულ გა­სუ­ლი იყო და ეს ხდე­ბო­და კა­მა­თის მი­ზე­ზი. თუმ­ცა შე­სა­რი­გებ­ლად პირ­ველ ნა­ბიჯს ყო­ველ­თვის მე ვდგამ­დი, ძა­ლი­ან რბი­ლი ხა­სი­ა­თი მაქვს, წყე­ნას მალე ვი­ვი­წყებ.ჩხუ­ბის დროს მინ­და რა­ღა­ცე­ბი გა­ვიხ­სე­ნო და ვუ­თხრა, შენ რომ ასე გა­მი­კე­თე, შენ რომ ასე მი­თხა­რი, მაგ­რამ არა­ფე­რი მახ­სენ­დე­ბა (იღი­მე­ბა).

შვი­ლი

...წელს დუდუ სკო­ლა­ში შე­დის, პირ­ვე­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტუ­ლი სკო­ლის მოს­წავ­ლე გახ­დე­ბა და ამ მე­ტად სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო პე­რი­ო­დის­თვის ვემ­ზა­დე­ბით. ახლა ბაღ­ში და­დის, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა შე­ვიყ­ვა­ნე და კარ­გად შე­ე­გუა. აქ­ტი­უ­რია, დე­დას ჰგავს და ყვე­ლა­ნა­ირ სი­ტუ­ა­ცი­ას ერ­გე­ბა (იღი­მის). რო­დე­საც და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ, ხან დე­და­ჩე­მი იტო­ვებს, ხან - ჩემი დე­დამ­თი­ლი, ხან კი­დევ, თუ არის სა­შუ­ა­ლე­ბა, თან მიმ­ყავს, მით უმე­ტეს, რომ ჩემ­თან ერ­თად კა­ფე­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი უყ­ვარს. რაც შე­ე­ხე­ბა მამა-შვი­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბას, ხან­და­ხან ჩხუ­ბო­ბენ კი­დეც, ბაჩო ორი წლის ბავ­შვი­ვით ეთა­მა­შე­ბა, ეჩხუ­ბე­ბა და ებუ­ტე­ბა კი­დეც, რა­ზეც ყო­ველ­თვის მე­ცი­ნე­ბა.

ფარ­თი ზღვის პრო­დუქ­ტე­ბით

...დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა­ში ცოტა მო­ვი­კოჭ­ლებ, რად­გან ჩემი მე­უღ­ლის მშობ­ლებ­თან ვცხოვ­რობთ, ამ მხრივ ისი­ნი მა­ნე­ბივ­რე­ბენ. საჭ­მელს ჩემი დე­დამ­თი­ლი აკე­თებს, მაგ­რამ სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში მეც შე­მიძ­ლია, ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბა ვიცი. ახლა გა­გიმ­ხელთ ჩემი და ჩემი მე­გობ­რე­ბის საყ­ვა­რე­ლი ზღვის პრო­დუქ­ტე­ბის სა­ლა­თის რე­ცეპტს. სხვა­თა შო­რის, არა­ერ­თხელ გაგ­ვი­მარ­თავს ზღვის პრო­დუქ­ტე­ბის ფარ­თი ჩვენს სახ­ლში. ვხარ­შავ მი­დი­ებს, კრი­ვე­ტებს, მშრა­ლად ვი­ღებ თეფ­შზე, ვაყ­რი შავ წი­წა­კას, ყვი­თელ ყვა­ვილს და სვა­ნურ მა­რილს, შემ­დეგ ვა­მა­ტებ სა­ლა­თის დაჭ­რილ ფურ­ცლებს, ცალ­კე ვამ­ზა­დებ გარ­ნირს მა­ი­ო­ნე­ზით, კეტ­ჩუ­პი­თა და ცოტა ჩა­ჭყლე­ტი­ლი ნივ­რით, ამ სო­უსს ვას­ხამ მო­ხარ­შულ ზღვის პრო­დუქ­ტებს და ზე­მო­დან ვაფშვნი "სუ­ხა­რი­კებს", არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­მო­დის.

სა­სიმ­ღე­რო კა­რი­ე­რა

...მე და თიკა მა­ხალ­დი­ა­ნი, რო­გორც მომ­ღერ­ლე­ბი, ან­კა­რა­ში ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი ტე­ლე­ვი­ზი­ის რე­ი­ტინ­გულ გა­და­ცე­მა­ში მიგ­ვიწ­ვი­ეს და სა­ათ­ნა­ხევ­რი­ა­ნი გა­და­ცე­მა დაგ­ვით­მეს. სა­ნამ ან­კა­რა­ში ჩა­ვი­დო­დით, გა­ვუგ­ზავ­ნეთ ჩვე­ნი სიმ­ღე­რე­ბის ფო­ნოგ­რა­მე­ბი, ბენდმა შე­ის­წავ­ლა ისი­ნი და იქ ჩა­სუ­ლებ­მა უკვე ბენ­დის თან­ხლე­ბით შე­ვას­რუ­ლეთ სიმ­ღე­რე­ბი ინ­გლი­სურ, ფრან­გულ და თურ­ქულ ენებ­ზე. მარ­თა­ლია, გაგ­ვი­ჭირ­და თურ­ქუ­ლის სწავ­ლა, მაგ­რამ ეს დაბ­რკო­ლე­ბაც დავძლი­ეთ. ვმღე­რო­დით რო­გორც სო­ლო­სიმ­ღე­რებს, ასე­ვე დუ­ეტ­საც, რო­მე­ლიც მე და თი­კამ ჩავ­წე­რეთ. გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნი ცნო­ბი­ლი მომ­ღე­რა­ლი იყო, რო­მელ­თა­ნაც აკა­პე­ლა­ში "სუ­ლი­კო" და "თბი­ლი­სო" შე­ვას­რუ­ლეთ. ამ გა­და­ცე­მას ისე­თი მა­გა­რი სტუ­დია ჰქონ­და, რომ ვერც ერთი ქარ­თუ­ლი შოუს სტუ­დი­ას ვერ შე­ვა­და­რებ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მსგავ­სი არ გვაქვს. შეს­ვლის­თა­ნა­ვე მე და თი­კას მუხ­ლე­ბი მოგ­ვეკ­ვე­თა, მაგ­რამ სიმ­ღე­რის და­წყე­ბის­თა­ნა­ვე ყვე­ლა­ნა­ი­რი ნერ­ვი­უ­ლო­ბა მოგ­ვეხ­სნა. ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო ჩვე­ნი ვო­ი­ა­ჟი თურ­ქეთ­ში, მაგ­რამ გული მწყდე­ბა, რომ სა­თა­ნა­დოდ ვერ გა­ვახ­მა­უ­რეთ თბი­ლის­ში, ეს ალ­ბათ ჩვე­ნი ბრა­ლიც იყო. გარ­და ამი­სა, კვი­რა­ში ერთხელ ვმღე­რი კლუბ­ში, ასე­ვე ვმო­ნა­წი­ლე­ობ გი­ორ­გი ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლის და­სახ­მა­რებ­ლად გა­მარ­თულ კონ­ცერ­ტებ­ში, ვცდი­ლობ, ჩემი წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნო ამ კე­თილ საქ­მე­ში. ძა­ლი­ან მინ­და კლი­პის გა­და­ღე­ბა, მაგ­რამ ეს ფი­ნან­სებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, ამი­ტომ უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში ამ მხრივ ვე­რა­ფერს შეგ­პირ­დე­ბით.

გიჟი მძღო­ლი

...ჩემი აზ­რით, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მძღო­ლი ვარ, მაგ­რამ გუ­შინ ირი­ნა ონაშ­ვი­ლი მე­უბ­ნე­ბო­და, აღა­რას­დროს ჩა­გიჯ­დე­ბი მან­ქა­ნა­ში, რო­გო­რი გი­ჟიც ხარ ცხოვ­რე­ბა­ში, ასე­ვე მარ­თავ მან­ქა­ნა­სო. როცა სა­ჭეს­თან ვზი­ვარ, სის­წრა­ფეს ვერ ვგრძნობ, თუმ­ცა ყვე­ლა აღ­ნიშ­ნავს, რომ ჩქა­რა დავ­დი­ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, პატ­რულ­თან მშვე­ნი­ე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, მხო­ლოდ ერთი ინ­ცი­დენ­ტი მახ­სენ­დე­ბა: "ჯე­ოს­ტა­რის" პირ­ველ კონ­ცერ­ტზე, სა­დაც ჩემი ბედი უნდა გა­და­წყვე­ტი­ლი­ყო, გავ­ხდე­ბო­დი თუ არა მო­ნა­წი­ლე, მი­ვე­დი მან­ქა­ნით, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში არ მქონ­და მარ­თვის მოწ­მო­ბა. ფი­ლარ­მო­ნი­ას­თან ვა­ყე­ნებ­დი ავ­ტო­მო­ბილს, ეტყო­ბა, რა­ღაც და­ვარ­ღვიე და გა­მა­ჩე­რა პატ­რულ­მა. რომ ნახა, "პრა­ვა" არ მქონ­და, და­მა­ჯა­რი­მა და უმან­ქა­ნო­დაც დამ­ტო­ვა. ამის შემ­დეგ კარ­გად ვი­მე­ცა­დი­ნე და ერთ კვი­რა­ში მარ­თვის მოწ­მო­ბა ავი­ღე. ახლა ახა­ლი მან­ქა­ნა ვი­ყი­დე, რო­მე­ლიც ყვე­ლას მოს­წონს. მან­ქა­ნა­ში გარ­დე­რო­ბიც მაქვს მო­წყო­ბი­ლი, იქ ნა­ხავთ ნაირ-ნაირ ფეხ­საც­მელს, ტან­საც­მელს, პი­ჯაკს და დუ­დუს სა­თა­მა­შო­ებს. მან­ქა­ნა­შიც კი მიყ­ვარს სარ­კე­ში გაპ­რან­ჭვა, სხვა­თა შო­რის, ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მას­წავ­ლა მან­ქა­ნის მარ­თვის დროს მე­სი­ჯო­ბა და ტე­ლე­ფონ­ზე ლა­პა­რა­კი და მშვე­ნივ­რად ავით­ვი­სე (იცი­ნის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)