"მაღ­ვი­ძა­რას" წამ­ყვა­ნე­ბი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი ნი­ნუ­ცა მა­ყაშ­ვი­ლი და კახა ახვლე­დი­ა­ნი უკვე თვე-ნა­ხე­ვა­რია, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნის პრო­ფე­სი­ას უღე­ბენ ალ­ღოს. მე­გობ­რე­ბი­სა და ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან რჩე­ვებ­სა და შე­ნიშ­ვნებს სი­ა­მოვ­ნე­ბით იღე­ბენ და ით­ვა­ლის­წი­ნე­ბენ. ცდი­ლო­ბენ, გა­და­ცე­მის ფორ­მატს მო­ერ­გონ, არც ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლე­ბი იყ­ვნენ და არც ზედ­მე­ტი სი­გი­ჟე­ე­ბი ჩა­ი­დი­ნონ, რის­კენ სწრაფ­ვაც, ხა­სი­ა­თის გამო, ორი­ვეს ახა­სი­ა­თებს. კახა და ნი­ნუ­ცა ამ გა­და­ცე­მამ­დეც კარ­გად იც­ნობ­დნენ ერ­თმა­ნეთს და ახლა უფრო და­ახ­ლოვ­დნენ. მათ­თან ინ­ტერ­ვი­უმ სა­ხა­ლი­სო ვი­თა­რე­ბა­ში ჩა­ი­ა­რა.

- ბა­ნა­ლუ­რი შე­კი­თხვით და­ვი­წყოთ...

ნი­ნუ­ცა:

- მე და კახა ერ­თად არ ვართ (იცი­ნი­ან)!.. არ გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი.

- მა­გის კი­თხვა არ მინ­დო­და, გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნე­ბად რო­გორ მოხ­ვდით?

- ორი­ვემ კას­ტი­გი გა­ვი­ა­რეთ. კარ­გია, რომ ბი­ჭია, შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემი კონ­კუ­რენ­ტი არ ყო­ფი­ლა. კას­ტინ­გის მერე გა­ვი­ა­რეთ ფე­ხით...

კახა:

- ამას მე მოვ­ყვე­ბი. კას­ტინ­გის პირ­ვე­ლი ეტა­პი რომ დას­რულ­და და გვე­გო­ნა, ის წარ­მა­ტე­ბით გა­დავ­ლა­ხეთ, გა­სე­ირ­ნე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ. თა­ნაც, ჩვე­ნი ტე­ლე­ვი­ზია საკ­მა­ოდ შორს არის. დილა იყო. აქე­დან კი­ნა­ღამ გარ­და­ბან­ში ჩა­ვე­დით, იმ­დე­ნი ვი­ა­რეთ. ბევრ თე­მა­ზე ვი­ლა­პა­რა­კეთ, მათ შო­რის, ყვე­ლა­ზე მეტი - გა­და­ცე­მა­ზე.

ნი­ნუ­ცა:

- ვამ­ბობ­დით, რა კარ­გი იქ­ნე­ბა, ერ­თად რომ მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვით გა­და­ცე­მა­ში წამ­ყვა­ნე­ბად. ორი­ვე გი­ჟე­ბი ვართ...

- თუმ­ცა თქვე­ნი გა­და­ცე­მა სი­გი­ჟის სარ­ბი­ე­ლი სუ­ლაც არ არის.

კახა:

- ჩვე­ნი ფორ­მა­ტი არ ით­ვა­ლის­წი­ნებს ძა­ლი­ან გა­გი­ჟე­ბას და თავ­ზე დამ­ხო­ბას. ჩვენ ისეთ არხზე ვმუ­შა­ობთ, რო­მე­ლიც აქ­ცენტს ძი­რი­თა­დად პო­ლი­ტი­კა­ზე აკე­თებ­და. ამი­ტო­მაც არ არის კარ­გი, რო­დე­საც მა­ყუ­რე­ბელს პირ­და­პირ აჯა­ხებ მე­ტის­მე­ტად გა­სარ­თობ გა­და­ცე­მას, სა­დაც ვი­ღაც გი­ჟე­ბი დარ­ბი­ან და თავ­ზე იმ­ხო­ბენ სტუ­დი­ას. არ გვინ­დო­და, მა­ყუ­რე­ბე­ლი გაგ­ვე­ღი­ზი­ა­ნე­ბი­ნა.

ნი­ნუ­ცა:

- ისე, გი­ჟე­ბი კი ვართ!.. 2013 წელი რომ დას­რულ­დე­ბა და "მა­ესტროს" კუ­რი­ო­ზებს ნა­ხავთ, მე, კახა და მა­ნი­კა იქ ხში­რად მოვ­ხვდე­ბით. რეკ­ლა­მის დროს ბევ­რს ვმა­ი­მუ­ნობთ.

კახა:

- მა­გა­ლი­თად, შე­გიძ­ლი­ათ, ნა­ხოთ ბევ­რი კად­რი, სა­დაც ჩანს, რო­გორ მირ­ტყამს მა­ყაშ­ვი­ლი ფეხს სა­ხე­ში. მა­ნი­კას ნა­ხავთ "ხიდ­ზე" გა­და­სულს. ამ დროს ლე­ვა­ნი მშვი­დად ჩას­ჩე­რე­ბია გა­ზე­თებს.

ერთ-ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ. გა­და­ცე­მა უკვე სრულ­დე­ბო­და, რო­დე­საც ამ ორმა გიჟ­მა, ანუ ნი­ნუ­ცამ და მა­ნი­კამ გა­და­წყვი­ტეს, ხელ­ში აე­ღოთ მარ­კე­რე­ბი და დამ­მუქ­რე­ბოდ­ნენ, სა­ხე­ზე წა­გის­ვამ­თო. რა თქმა უნდა, ეს სე­რი­ო­ზუ­ლად არ მი­მი­ღია, მე­გო­ნა, სა­ხუ­რა­ვი მოხ­სნი­ლი არ ჰქონ­დათ მარ­კერ­ზე და ისე მის­ვამ­დნენ სა­ხე­ზე, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ სა­ხის ერთი ნა­წი­ლი მთლი­ა­ნად შე­მი­ღე­ბეს. ეთერ­ში მხო­ლოდ სა­ხის მარ­ჯვე­ნა ნა­წი­ლით ვჩან­დი.

ნი­ნუ­ცა:

- დღეს დათვმა გა­მა­ბედ­ნი­ე­რა და ოთხჯერ და­მაფ­სა. დღეს გვყავ­და სტუმ­რად დათ­ვის ბელი. თითი ჩა­ვუ­დე და მი­კ­ბი­ნა, მაგ­რამ რა მოხ­და, ჩემი შვი­ლი მკბენს და დათ­ვის ბელ­მაც რომ მი­კ­ბი­ნოს, არა­ფე­რია. თვე­ე­ბის ბე­ლია, რო­მელ­საც დედა არ ჰყავს და ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბა. ვგიჟ­დე­ბი ცხო­ვე­ლებ­ზე.

კახა:

- მა­ნი­კას იმ­დე­ნად მო­ე­წო­ნა, დათ­ვოო, ეძახ­და. მგო­ნი, შე­ა­ში­ნა და მა­გი­ტომ ჩა­იფ­სა (იცი­ნის).

- თე­მებს თქვენ არ­ჩევთ?

ნი­ნუ­ცა:

- ისეთ თე­მებს ვარ­ჩევთ, რაც, პირ­ველ რიგ­ში, ჩვენ დაგ­ვა­ინ­ტე­რე­სებს. კა­ხას ქა­ლე­ბი აინ­ტე­რე­სებს და ქა­ლებ­ზე ჰქონ­და თემა. აი, მო­ნი­კა ბე­ლუ­ჩია გა­მო­სა­ხუ­ლი მის მა­ი­სურ­ზე.

კახა:

- მო­ნი­კა ბე­ლუ­ჩი ქარ­თველ მა­მა­კა­ცებს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მოს­წონთ, რად­გან ქა­ლე­ბი მრგვა­ლი ფორ­მე­ბით უფრო მე­ტად ჯდე­ბა ჩვენს გე­მოვ­ნე­ბა­ში, ვიდ­რე, ვთქვათ, ან­ჯე­ლი­ნა ჯო­ლის­ნა­ი­რე­ბი.

ნი­ნუ­ცა:

- მეც მრგვა­ლი ფორ­მე­ბი მაქვს (იცი­ნის).

კახა:

- შენ? კი გაქვს მრგვა­ლი ფორ­მე­ბი, პრინ­ციპ­ში მრგვა­ლი ტრა­კი გაქვს.

ნი­ნუ­ცა:

- რა მრგვა­ლი ფორ­მე­ბი, თავი და­მა­ნე­ბე, გავ­ხდე­ბი მალე. შენ შენი თავი ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი გგო­ნია? და სა­ერ­თოდ, ჩემს ტრაკს რა­ტომ უყუ­რებ (იცი­ნი­ან)?!.

- ხში­რად ჩხუ­ბობთ?

კახა:

- მე მივ­ხვდი, როცა მა­ყაშ­ვილს ვინ­მე უყ­ვარს, ამას ფი­ზი­კუ­რი შე­ხე­ბით გა­მო­ხა­ტავს, უხე­შად. ძი­რი­თა­დად, მი­ტყამს. მა­გა­ლი­თად, იცის "სვა­ნუ­რი კა­ი­ფი", ანუ მი­ტყამს ფე­ხის ზედა კუნთში, ის კუნ­თი ითი­შე­ბა და მერე ორი კვი­რა კოჭ­ლო­ბით დავ­დი­ვარ. მთა­ვა­რია, რომ გუ­ლით არ აკე­თებს, ვუყ­ვარ­ვარ!.

- გა­და­ცე­მამ­დე დიდი ხნით ადრე იც­ნობ­დით ერ­თმა­ნეთს?

ნი­ნუ­ცა:

- თე­ატ­რა­ლურ­ში გა­ვი­ცა­ნით.

კახა:

- რა­ტომ მა­ლავ ჩვენს ამ­ბავს?

ნი­ნუ­ცა:

- კარ­გი, ჩვენ ერ­თად ვართ...

- ეს სა­თა­უ­რად რომ გა­მო­ვი­ყე­ნოთ?

- არ მა­ნაღ­ვლებს. მა­ინც ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ მე და კახა ერ­თად ვართ. არა­და, არ ვართ მე და კახა ერ­თად. ერ­თად მოგ­ვი­წია სი­უ­ჟე­ტე­ბის გა­და­ღე­ბამ, სა­დაც ცოლ-ქმარს ვთა­მა­შობ­დით, მე ხა­ლათ­ში ვი­ყა­ვი, ეს თავს მა­წო­ნებ­და და ყვე­ლამ ჩათ­ვა­ლა, რომ ერ­თად ვართ.

კახა:

- ამას წი­ნათ კლუბ­ში ვი­ყა­ვით ერ­თად. უც­ბად ყვე­ლას თავი ჩვენ­კენ შე­მოტ­რი­ალ­და. მე ძა­ლი­ან მთვრა­ლი ვი­ყა­ვი. ნი­ნუ­ცამ მზრუნ­ვე­ლო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა, დამ­დევ­და და მე­უბ­ნე­ბო­და, წადი სახ­ლშიო.

ნი­ნუ­ცა:

- თა­ნაც, მინ­დო­და მე­ცე­მა, რად­გან ვი­ღაც "კრა­კა­დილ" გო­გო­ნებს დას­დევ­და. კი­ნა­ღამ შე­ჭა­მეს კახა, ამი­ტო­მაც გა­მო­ვა­რი­დე და გა­და­ვარ­ჩი­ნე.

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა გა­ი­ზარ­და?

კახა:

- არც გვაკ­ლდა არას­დროს!..

ნი­ნუ­ცა:

- არ მი­აქ­ცი­ოთ ყუ­რა­დღე­ბა, თავ­ში აქვს ავარ­დნი­ლი. ვერ ვი­ტყვი, რომ მო­ი­მა­ტა. ამ გა­და­ცე­მე­ბის გა­დამ­კი­დე, იერი ძა­ლი­ან შე­მეც­ვა­ლა, რად­გან და­ვარ­ცხნილ-შე­ღე­ბი­ლი ვარ, სხვა­ნა­ი­რი ტან­საც­მე­ლი მაც­ვია. "ფე­ის­ბუქ­ზე" მწე­რენ ხოლ­მე, რა ლა­მა­ზი ხარო, მაგ­რამ ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რი სტი­ლი მა­ინც გი­ჟუ­რია. ვერ გე­ტყვი, რომ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის გან­სა­კუთ­რე­ბულ მა­ტე­ბას ვგრძნობ. აქამ­დეც მწერ­დნენ "ფე­ის­ბუქ­ზე", მი­რე­კავ­დნენ ტე­ლე­ფონ­ზე და ახ­ლაც. მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი არ მყო­ლია. სა­ერ­თოდ, თუკი თა­ვად არ მინ­და, ზედ­მეტს არა­ვის ვა­ბედ­ვი­ნებ.

კახა:

- ახლა ნი­ნუ­ცა უფრო დიდ კა­ცებს მოს­წონთ. მე ვიც­ნობ ერთ 50 წლის კაცს, რო­მელ­საც ნი­ნუ­ცა ძა­ლი­ან მოს­წონს. აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვაც­ნობ. ნი­ნუ­ცას ვე­თან­ხმე­ბი, რომ მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ. გო­გო­ნე­ბი რომ ამ­ბო­ბენ, ვერ ვი­შო­რებ თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­სო, არ მჯე­რა. არც იმის მჯე­რა, რომ ნი­ნუ­ცას შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღაც მა­ნი­ა­კი აე­კი­დოს და ამან ვერ მო­ი­შო­როს.

- დი­ლით ად­გო­მას რო­გორ შე­ე­გუ­ეთ?

კახა:

- ყვე­ლას გვი­ჭირს, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბით მე და ნი­ნუ­ცას. ათი წე­ლი­წა­დი რიჟ­რაჟ­ზე ვი­ძი­ნებ­დი. თვე-ნა­ხე­ვა­რია დი­ლას ადრე ად­გო­მას ვეჩ­ვე­ვი.

ნი­ნუ­ცა:

- სახ­ლში დი­ლას 7-8 სა­ათ­ზე მივ­დი­ო­დი, ბაღ­ში მიმ­ყავ­და ბავ­შვი და მერე მთე­ლი დღე მე­ძი­ნა. ყვე­ლა­ზე მე­ტად რაც მე­ნატ­რე­ბა, ძი­ლია. მაგ­რამ მუ­შა­ო­ბა მა­ინც კარ­გია და ძილს ყო­ველ­თვის მო­ვას­წრებ. რომ მოვ­კვდე­ბი, სულ მე­ძი­ნე­ბა ისე­დაც (იცი­ნის).

კახა:

- მთა­ვა­რი მა­ინც ძა­ლე­ბის გა­ნა­წი­ლე­ბაა. ნა­ხე­ვა­რი მსოფ­ლიო ასეთ რე­ჟიმ­ში ცხოვ­რობს, დი­ლის ექვს სა­ათ­ზე იღ­ვი­ძე­ბენ. ასე რომ, შე­საძ­ლე­ბე­ლია ასეთ რიტ­მში ცხოვ­რე­ბა, უბ­რა­ლოდ, კარ­გად უნდა გა­ა­ნა­წი­ლო დრო. ახლა ის პე­რი­ო­დი გვაქვს, რომ ნელ-ნელა ვლაგ­დე­ბით. ზოგ­ჯერ ვერ ვას­წრებ მე­გობ­რე­ბის ნახ­ვას, მერე გან­ვიც­დი, რა­ტომ ვერ მო­ვას­წა­რი, მაგ­რამ ამა­საც შე­ვეჩ­ვე­ვით.

- გან­ტვირ­თვის­თვის რას აკე­თებთ?

ნი­ნუ­ცა:

- ჩემ­თვის გან­ტვირ­თვა ბავ­შვსა და მე­გობ­რებს უკავ­შირ­დე­ბა. ნო­და­რი­კო სამი წლი­საა, სახ­ლში რომ ვბრუნ­დე­ბი, ისე მე­ხუ­ტე­ბა და იმ­დენ ენერ­გი­ას მაძ­ლევს, რომ მთე­ლი დღე მყოფ­ნის. თუკი ისე მოხ­და, რომ მას­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ დიდ დროს, მერე კი ძა­ლი­ან ვჩხუ­ბობთ ხოლ­მე, ჩემი პა­ტა­რა ძმა მგო­ნია. ჩემს ცხოვ­რე­ბას არა­ნა­ი­რი აზრი არ ექ­ნე­ბო­და, მე­გობ­რე­ბი რომ არ მყავ­დეს. მათ­თან ერ­თად გარ­თო­ბა, გი­ჟო­ბა, ცეკ­ვა, გუ­ლა­ვი - ეს გან­ტვირ­თვის კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა.

კახა:

- მიყ­ვარს კლუბ­ში მარ­ტო ჩას­ვლა, ცოტა ალ­კოჰო­ლის მი­ღე­ბა. თუ ვიცი, რომ კარ­გი დი­ჯეი უკ­რავს, შე­და­რე­ბით მშვიდ ად­გილს ვარ­ჩევ და ჩემ­თვის ვერ­თო­ბი. რე­ლაქ­სი უნდა იც­ვლე­ბო­დეს და არ უნდა იყოს ერ­თნა­ი­რი. შე­იძ­ლე­ბა, უც­ბად მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ყვარ­ლის ტბა­ზე წა­ვი­დე და არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, რომ სა­ქე­ი­ფოდ წა­ვი­დეთ. არ არის სა­ჭი­რო ყო­ველ პა­რას­კევს გას­კდო­მა სასმლით.

ნი­ნუ­ცა:

- თუკი მაქვს ენერ­გია, მივ­დი­ვარ იქ, სა­დაც ჩემი მე­გო­ბა­რი დი­ჯე­ე­ბი უკ­რა­ვენ. ეს ბოლო პე­რი­ო­დი ისე ვარ, რომ წყნა­რად სახ­ლში ჯდო­მა და სე­რი­ა­ლე­ბის ყუ­რე­ბა მინ­და. იმ­დე­ნად კარ­გად მო­ვი­ლიე გარ­თო­ბა, რომ ახლა მშვიდ ცხოვ­რე­ბა­ზე გა­დავ­დი­ვარ. ჩემს მე­გობ­რებს აქვთ ტრა­დი­ცია, მი­დი­ან კარ­ვე­ბით ქა­ლაქ­გა­რეთ და ვცდი­ლობ, მეც წა­მიყ­ვა­ნონ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ფე­ხით სე­ირ­ნო­ბა. გა­თან­გუ­ლიც რომ ვიყო, მა­ინც მაქვს იმის ძალა, რომ ბე­ლი­აშ­ვი­ლი­დან ვაკე-სა­ბურ­თა­ლოს გზამ­დე ფე­ხით მივ­დი­ვარ.

კახა:

- სე­ირ­ნო­ბა მეც მიყ­ვარს და ასე­ვე იმა­ზე მა­გა­რი რე­ლაქ­სი, რო­გო­რიც ახა­ლი გო­გო­ნე­ბის გაც­ნო­ბა და ფლირ­ტია, არ არ­სე­ბობს. ასე რომ, ახალ­გაზ­რდებს ვურ­ჩევ, იფ­ლირ­ტა­ონ!.. მე და ნი­ნუ­ცა ბევრთან ვფლირ­ტა­ობთ. რა დო­ნე­ზეც მე ვარ მე­ქალ­თა­ნე, იმ დო­ნემ­დე არის მე­კაც­თა­ნე ნი­ნუ­ცა.

ნი­ნუ­ცა:

- ანუ, არ ვარ. სა­ერ­თოდ, ფლირ­ტის არ მრცხვე­ნია. როცა ვინ­მე მომ­წონს, აუ­ცი­ლებ­ლად ვამ­ბობ. ერთი ბიჭი მო­მე­წო­ნა და მთელ "მა­ესტროს" მოვ­დე. ყვე­ლა მე­კი­თხე­ბო­და, რას შვრე­ბით, რო­გორ ხარ­თო.

- რას შვრე­ბით, რო­გორ ხართ?

- (იცი­ნის) არა­ნა­ი­რად. ასე­თი აღტყი­ნე­ბა მაქვს ხოლ­მე და მერე გა­და­მივ­ლის.

- რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი მოგ­წონთ?

- კე­თი­ლე­ბი. ვი­ზუ­ა­ლუ­რად მა­კა­კას არ უნდა ჰგავ­დეს და არც ძრო­ხას. ლე­ვა­ნი თუ იტყვის, ძრო­ხა­აო, ე.ი. ძა­ლი­ან ცუ­დია. კონ­კრე­ტუ­ლად არ მყავს ტი­პა­ჟი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი, ქერა ცის­ფერ­თვა­ლე­ბა ბი­ჭებ­ზე ვგიჟ­დე­ბი-მეთ­ქი. კა­ხას­ნა­ი­რი ბი­ჭე­ბი არ მომ­წონს, მა­ხინ­ჯია (იცი­ნის). არ მომ­წონს, როცა ადა­მი­ა­ნი თა­მა­შობს. უნდა მო­ვე­წო­ნო ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ. ჩემ­თან ერ­თად უნდა გა­ერ­თოს. არ უნდა უტყდე­ბო­დეს ჩემ­თან ერ­თად გი­ჟო­ბა. ცხოვ­რე­ბით უკ­მა­ყო­ფი­ლო და მუდო არ მინ­და.

კახა:

- არ მიყ­ვარს კა­რი­ე­რის­ტი, ცივი და უყუ­რა­დღე­ბო ადა­მი­ა­ნე­ბი და ისი­ნი, ვი­საც ცხო­ვე­ლე­ბი არ უყ­ვარს.

- ახლა მარ­ტო ხართ?

- კი!..

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)