ნუნუ გა­ბუ­ნი­ას სიმ­ღე­რებს დღეს ბევ­რი მღე­რის. ის თბი­ლი­სის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქეა. ცოტა ხნის წინ ვარ­სკვლა­ვი გა­უხ­სნეს. წლე­ბის წინ, როცა მო­მა­ვა­ლი კომ­პო­ზი­ტო­რი სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­და და არა­ვინ იცო­და, რა მო­მა­ვა­ლი ექ­ნე­ბო­და, სა­დე­დამ­თი­ლოს მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მოს­წონ­და, რად­გან ღა­რი­ბი იყო.

რო­დის შე­ას­რუ­ლეს პირ­ვე­ლად მისი სიმ­ღე­რა

- ოჯა­ხუ­რი სუ­რა­თი ნო­რი­ოს ღვთა­ე­ბის მო­ნას­ტერ­ში გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. დე­დას ლუბა ერ­ქვა, გვა­რად დი­ა­სა­მი­ძე გახ­ლდათ. ლუბა ბა­ბუ­ა­ჩემ­მა რა­ტომ და­არ­ქვა, ვერ ვხვდე­ბი. ალ­ბათ ვინ­მე რუსი ლუბა მოს­წონ­და. დედა იმე­რე­ლი დი­ა­სა­მი­ძეა, მამა - აჭა­რა­ში, ბა­თუმ­ში და­ი­ბა­და. ერ­თმა­ნეთს თბი­ლის­ში შეხ­ვდნენ. დედა სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე სწავ­ლობ­და.

- მა­მას რა პრო­ფე­სია ჰქონ­და?

- მამა ჯერ ლე­ნინ­გრად­ში სწავ­ლობ­და გე­ოგ­რა­ფი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე. მერე თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვი­და და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­ინ­ჟინ­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ა­ბა­რა. მამა პირ­ველ კურ­სზე იყო, დედა რომ გა­იც­ნო. ერ­თმა­ნე­თი შე­უყ­ვარ­დათ და იქორ­წი­ნეს. მამა ძა­ლი­ან ადრე, 42 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. "პროფ­კავ­ში­რის" დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე იყო. პი­ო­ნერ­თა ბა­ნა­კებ­ში ჩვენ­თვის ერთი ოთა­ხი იყო გა­მო­ყო­ფი­ლი. ნო­რი­ო­ში ვის­ვე­ნებ­დით მე, დედა და ჩემი ძმა. ერთ სა­ღა­მოს დე­დამ ცაზე ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვარ­სკვლა­ვი და­ი­ნა­ხა, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ვარ­სკვლა­ვი ცას მოს­წყდა. შემ­დეგ ერ­თმა მო­ნა­ზონ­მა უთხრა, მალე სა­სი­ხა­რუ­ლო ამ­ბავს გა­ი­გებ, მაგ­რამ სი­ხა­რულს ნაღ­ვე­ლი შეც­ვლი­სო. მარ­თლაც, შა­ბათს მამა ჩა­მო­ვი­და და გვი­თხრა, რომ ლა­ტა­რი­ის ბი­ლე­თით 5000 მა­ნე­თი მო­ვი­გეთ. იმ პე­რი­ოდ­ში ეს საკ­მა­ოდ დიდი თან­ხა იყო. ის თან­ხა მა­მას მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე და­ი­ხარ­ჯა. სამ­წუ­ხა­როდ, ექი­მებ­მა ვერ უშ­ვე­ლეს.

- სად იზ­რდე­ბო­დით?

- თბი­ლის­ში. ოპე­რის გვერ­დით ვცხოვ­რობ­დით. ფოტო სა­მა­მუ­ლო ომის დროს მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. დიდი წი­თე­ლი ბაფ­თა მი­კე­თია. მა­შინ და­ახ­ლო­ე­ბით 4-5 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი.

- სკო­ლის პე­რი­ო­დი რო­გორ გახ­სენ­დე­ბათ?

- და­ახ­ლო­ე­ბით ცხრა წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად პი­ო­ნე­რუ­ლი სიმ­ღე­რა დავ­წე­რე. სკო­ლა­ში გუნ­დის მას­წავ­ლე­ბელ­მა რომ მო­ის­მი­ნა ჩემი სიმ­ღე­რა, მთელ გუნდს ას­წავ­ლა. მერე სკო­ლა­ში ჩემ­ზე ამ­ბობ­დნენ, კომ­პო­ზი­ტო­რი­აო. თავი მარ­თლა კომ­პო­ზი­ტო­რი მე­გო­ნა, რად­გან ჩემს სიმ­ღე­რას მღე­როდ­ნენ და ვიპ­რან­ჭე­ბო­დი. კლა­სე­ლებ­თან ერ­თად სუ­რა­თი მე­სა­მე კლას­ში მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. მა­შინ ტა­ნად დიდი ვი­ყა­ვი. ფო­ტო­ზე ბოლო რიგ­ში ვდგა­ვარ და ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი ვარ, რო­გორც ხე­დავთ.

- რო­გორც ვიცი, სკო­ლის მოს­წავ­ლე იყა­ვით, რომ გა­თხოვ­დით.

- აპ­რილ­ში გავ­თხოვ­დი და ივ­ნის­ში სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე.

რა­ტომ ვერ ხე­დავს ვე­რას­დროს ლე­ი­ლა აბა­ში­ძეს

- მე­უღ­ლეს­თან, გოჩა აბა­ში­ძეს­თან ერ­თად

ფოტო სად გაქვთ გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- მუშ­ტა­ი­დის ბაღ­ში. მა­შინ იღებ­დნენ ფილ­მს "ჩვე­ნი ეზო". გოჩა ფილმში ისეთ ბიჭს თა­მა­შობს, სხვა­დას­ხვა გოგო რომ მოს­წონს. ფილმში მის ოთახს რომ აჩ­ვე­ნე­ბენ, კე­დელ­ზე სხვა­დას­ხვა გო­გოს­თან გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბია და მათ შო­რის ეს და ჩვე­ნი კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ფოტო ჩანს. ამ დროს ჩვენ უკვე ცოლ-ქმა­რი ვი­ყა­ვით.

- მა­შინ სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი ძა­ლი­ან იშვი­­ათად თხოვ­დე­ბოდ­ნენ.

- გო­ჩა­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ ვყო­ფილ­ვარ. ის მხო­ლოდ ჩემი მე­გო­ბა­რი იყო. მის გარ­და სულ მე­გო­ბა­რი გო­გო­ნე­ბი მყავ­და. გოჩა სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე გა­ვი­ცა­ნი. მა­შინ კი­დევ რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ო­ბი გა­ვი­ცა­ნი. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად ვნა­ხე ცო­ცხა­ლი კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბე­ბი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დედა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და და მე ამ თე­ატ­რის მუდ­მი­ვი მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი, კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბი პი­რა­დად არას­დროს გა­მიც­ნია. და­ბა­დე­ბის დღის შემ­დეგ სახ­ლში გა­მოგ­ვა­ცი­ლეს. მე­ო­რე დღეს გოჩა სახ­ლში მოგ­ვად­გა. გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, გუ­შინ გა­ვი­ცა­ნი და დღეს სახ­ლში რო­გორ მო­ვი­და-მეთ­ქი. დედა ამ ამ­ბის გამო აღ­შფო­თე­ბუ­ლი იყო, მაგ­რამ გოჩა ძა­ლი­ან კონ­ტაქ­ტუ­რი და უშუ­ა­ლო იყო. ჩემ­თან რომ მო­დი­ო­და, მთელ მე­ზობ­ლებს მო­ი­კი­თხავ­და. ასე შე­მო­ვი­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ეს ადა­მი­ა­ნი. გო­ჩამ წა­მიყ­ვა­ნა პირ­ვე­ლად ნანი ბრეგ­ვა­ძეს­თან სტუმ­რად. ნანი მა­შინ გრი­ბო­ე­დო­ვის ქუ­ჩა­ზე ცხოვ­რობ­და. პა­წა­წი­ნა ოთა­ხი ჰქონ­და, სა­დაც ახალ­გაზ­რდე­ბი იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ. იქ ვნა­ხე თა­მაზ ტო­გო­ნი­ძე და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ვი­ცო­დი, რომ მას უკვე იღებ­დნენ "ცის­კა­რა­ში". გოჩა ჩემ­თვის მე­გო­ბა­რი იყო და ვუ­თხა­რი კი­დეც, რომ თა­მა­ზი მო­მე­წო­ნა. გა­და­ი­რია. სა­ვა­რა­უ­დოდ, მიხ­ვდა, რომ თა­მაზ­საც მო­ვე­წო­ნე და ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, რომ რაც შე­იძ­ლე­ბა მალე დავ­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით. გოჩა ძა­ლი­ან უბე­დუ­რი ბიჭი იყო. მამა გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლი ჰყავ­და. რო­გორც იქნა, ავად­მყო­ფო­ბის გამო გა­მო­უშ­ვეს. სახ­ლში კი ძა­ლი­ან ცუდი მდგო­მა­რე­ო­ბა დახ­ვდა. მე­გო­ბარს, რო­მელ­საც თა­ვი­სი ოჯა­ხი ჩა­ა­ბა­რა, ჩემს დე­დამ­თილ­თან რო­მა­ნი ჰქონ­და. ჩემი დე­დამ­თი­ლი იმ კაც­თან იყო წა­სუ­ლი. ეს ამ­ბა­ვი გო­ჩას მა­მამ ცოლს შვი­ლე­ბის გუ­ლის­თვის აპა­ტია (გო­ჩას ძმა ჰყავს, რო­მე­ლიც ახ­ლაც ცო­ცხა­ლია), მაგ­რამ ჩემი დე­დამ­თი­ლი არ და­უბ­რუნ­და. გო­ჩას მამა მალე გარ­და­იც­ვა­ლა. ჩემ­მა დე­დამ­თილ­მა და მის­მა მე­ო­რე ქმარ­მა მხო­ლოდ გო­ჩას სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ მო­ა­წე­რეს ხელი. გო­ჩას ძმა უფრო ურ­თი­ერ­თობ­და მა­მი­ნაც­ვალ­თან. გო­ჩას მე­გობ­რე­ბი ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, შენი მა­მის მკვლელს რო­გორ უშ­ვებ სახ­ლშიო. გო­ჩას დედა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, ის მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი იყო, მაგ­რამ მა­მი­ნაც­ვა­ლი ვერ მი­ი­ღო.

- შემ­დე­გი ფო­ტო სად გაქვთ გადა­ღე­ბუ­ლი? თქვენ აქ უკ­ვე ქა­ლიშ­ვი­ლი გყავთ.

- მა­ნა­ნა აქ ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა. ფოტო "მაია წყნე­თე­ლის" გა­და­ღე­ბე­ბის დრო­საა გა­და­ღე­ბუ­ლი. მა­ნა­ნამ ფეხი სწო­რედ ამ გა­და­ღე­ბებ­ზე გორ­ში აიდ­გა.

- თით­ქოს თქვე­ნსა და გო­ჩას შო­რის ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყო, მაგ­რამ გო­ჩას თქვე­ნი მე­გო­ბა­რი შე­უყ­ვარ­და. ლე­ი­ლა აბა­ში­ძე...

- ლე­ი­ლა და გოჩა მარ­ტო მოგ­ვა­რე­ე­ბი არ ყო­ფი­ლან. დე­დის და მა­მის მხრი­დან ნა­თე­სა­ვე­ბი იყ­ვნენ. ლე­ი­ლას­თან მარ­თლა ძა­ლი­ან ვმე­გობ­რობ­დი. ჩემს თავს ყვე­ლას აც­ნობ­და, რო­გორც რძალს. ჩემი მული იყო და მი­ხა­რო­და, რომ "ჭრი­ჭი­ნა" ჩემი ასე­თი ახ­ლო­ბე­ლი იყო. მერე სულ ვამ­ბობ­დი, კა­ცებ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ ცო­ლებს ღა­ლა­ტო­ბენ და გა­სა­გე­ბია, მაგ­რამ ლე­ი­ლამ მე რო­გორ მი­ღა­ლა­ტა-მეთ­ქი.

- რო­გორც ვიცი, დე­დამ­თი­ლი მათ ემ­ხრო­ბო­და.

- დე­დამ­თილს ვერც გა­ვამ­ტყუ­ნებ. მე ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, მამა არ მყავ­და. დე­დას ჩემ­თვის ბევ­რი, არაფ­რის გა­კე­თე­ბა არ შე­ეძ­ლო. დე­დამ­თილ­მა რომ გა­ი­გო, გო­ჩას ვი­ღაც მოს­წონ­და და მნა­ხა, მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მო­ვე­წო­ნე. მა­მა­ჩე­მის ავად­მყო­ფო­ბას, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ყვე­ლა­ფე­რი დას­ჭირ­და. სახ­ლში აღა­რა­ფე­რი აღარ გვქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი. ალ­ბათ ფიქ­რობ­და, რად მინ­და ეს ღა­რი­ბი გოგო, რო­დე­საც სა­დღაც ვარ ნა­ქი­რა­ვებ­ში იმ კაც­თან ერ­თად, რო­მე­ლიც მიყ­ვარს და გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ოჯა­ხის შვი­ლი რაში მჭირ­დე­ბაო. ჩემი ნიჭი ნაკ­ლე­ბად აინ­ტე­რე­სებ­და. თან მა­შინ სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, ან ვიქ­ნე­ბო­დი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, ან - არა. ცხა­დია, რძლად არ მო­ვე­წო­ნე. იქვე მის მე­ზობ­ლად ცხოვ­რობ­და ექი­მი, რო­მე­ლიც შეძ­ლე­ბუ­ლი იყო და მისი ქა­ლიშ­ვი­ლი გო­ჩა­ზე იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი.

- ე.ი. დე­დამ­თილ­მა თა­ვი­დან­ვე ცუდი თვა­ლით შე­მოგ­ხე­დათ.

- რა თქმა უნდა, ასე იქ­ნე­ბო­და. ლე­ი­ლა კი უკვე ცნო­ბი­ლი მსა­ხო­ბი იყო. მერე რა, თუ ის გო­ჩა­ზე თერ­თმე­ტი წლით უფ­რო­სი იყო. მერე რა, რომ ისი­ნი ნა­თე­სა­ვე­ბი იყ­ვნენ. ჩემ­მა დე­დამ­თილ­მა მი­თხრა, მე რა, ცუდი შვი­ლე­ბი მყავს, ჩემი ქმა­რიც აბა­ში­ძე იყო და მეც აბა­ში­ძე ვარ, მაგ­რამ მშვე­ნი­ე­რი შვი­ლე­ბი მყავ­სო... "მაია წყნე­თე­ლის" გა­და­ღე­ბებ­ზე გოჩა ძა­ლი­ან ცუ­დად გახ­და. თე­ლავ­ში გა­და­ღე­ბებ­ზე ჩა­ვე­დი. სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო. მე­გო­ნა, გოჩა მკვდა­რი დამ­ხვდე­ბო­და. ექი­მებს უკვე ხელი ჰქონ­დათ ჩაქ­ნე­უ­ლი. სის­ხლი ეწამ­ლე­ბო­და. გა­და­ღე­ბე­ბის დროს ცხენ­ზე იჯდა, ცხე­ნი დაფრ­თხა და სა­და­ვე რომ მო­ქა­ჩა, ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად დამ­ბა­ჩას გა­მოჰ­კრა ხელი. სა­ფან­ტი მა­ჯას­თან იყო დაგ­რო­ვი­ლი. ექი­მე­ბი ჭრი­ლო­ბას უსუფ­თა­ვებ­დნენ, მაგ­რამ სის­ხლი ეწამ­ლე­ბო­და. ბო­ლოს მიხ­ვდნენ, რომ სა­დაც სა­ფან­ტი იყო, იმ ად­გი­ლას უნდა გა­ეჭ­რათ და ასე გა­მო­ვი­და მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. სა­ნამ მი­ვი­დო­დი, ლე­ი­ლამ თა­ვის ოთახ­ში გა­და­იყ­ვა­ნა და უვ­ლი­და. რო­გორც მო­უ­ა­რა, ყვე­ლამ და მათ შო­რის მეც ვნა­ხე. გა­და­ღე­ბებ­ზე რომ ჩა­ვე­დი, ერთ ოთახ­ში იყ­ვნენ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ლე­ი­ლა სა­ოც­რად კარ­გად შემ­ხვდა. მერე მსა­ხი­ო­ბე­ბი მიყ­ვე­ბოდ­ნენ, გა­ო­ცე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, რო­გორ თბი­ლად გე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დაო.

- მერე, რო­გორც ვიცი, გოჩა აბა­ში­ძემ სა­წამ­ლა­ვი და­ლია და თავი მო­იკ­ლა.

- მე და გოჩა ოფი­ცი­ა­ლუ­რად გა­ცი­ლე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვით. გა­მო­ვი­და, რომ ქვრი­ვი ვარ, არა­და, ეს სი­ტყვა სა­შინ­ლად მე­ზი­ზღე­ბო­და. მა­შინ ხალ­ხში ხმა გავ­რცელ­და, რომ ლე­ი­ლას გამო მო­იკ­ლა თავი. გო­ჩას სიკ­ვდილს ლე­ი­ლას ვერ და­ვაბ­რა­ლებ. გო­ჩას მან­ქა­ნა ჰყავ­და, რო­მე­ლიც იმ იმე­დით იყი­და, რომ "თეთრ ქა­რა­ვან­ში" უნდა გა­და­ე­ღოთ. უკვე დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი იყო როლ­ზე. იფიქ­რა, მან­ქა­ნას ვი­ყი­დი და ფილ­მის შემ­დეგ ჰო­ნო­რარს რომ ავი­ღებ, მერე გა­და­ვიხ­დი მთლი­ა­ნად მან­ქა­ნის ფულ­სო. ვი­ღაც კაცი გა­მოჩ­ნდა, რო­მელ­მაც თქვა, მან­ქა­ნას მე გა­ვი­ფორ­მე­ბო და თან­ხის ნა­წი­ლი გა­და­ი­ხა­და. ამ დროს უკვე სახ­ლში ვი­ყა­ვი წა­მო­სუ­ლი. დე­დამ­თი­ლი ქმარ­თან ერ­თად იმ ბი­ნა­ში გა­და­სახ­ლდა, სა­დაც მე და გოჩა ვი­ყა­ვით. ალ­ბათ იფიქ­რა, არ ჩავ­სახ­ლე­ბუ­ლი­ყა­ვი. არა­და, მე სად მქონ­და ამის თავი. მა­მი­ნაც­ვალ­თან გო­ჩას თურ­მე სულ ომი ჰქონ­და. იმ კაც­მა, ვინც მან­ქა­ნა წა­იყ­ვა­ნა, ფუ­ლის ნა­წი­ლი და­ტო­ვა, და­ახ­ლო­ე­ბით 35 ათა­სი მა­ნე­თი. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით თქვა, ვერ გა­ვი­ფორ­მეო და მან­ქა­ნა და­უბ­რუ­ნა. ფული კი გო­ჩამ დე­და­მისს მი­ა­ბა­რა, არ და­მე­ხარ­ჯო­სო. დე­და­მის­მა კი ბოლო კა­პი­კე­ბამ­დე და­ხარ­ჯა. მერე თქვა, ვი­ფიქ­რე, სა­ნამ ფილ­მს გა­და­ი­ღებ­დნენ, ფულს მო­ვაგ­რო­ვებ­დიო. არ მუ­შა­ობ­და არც თვი­თონ და არც მისი ქმა­რი და რით მო­უგ­რო­ვებ­და, კაც­მა არ იცის. ფაქ­ტი ის იყო, რომ ფული აღარ იყო, რო­მე­ლიც უნდა და­ებ­რუ­ნე­ბი­ნათ. გოჩა კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში რომ მი­ვი­და, სა­ნამ დი­რექ­ტორ­თან შე­ვი­დო­და, ელ­დარ შენ­გე­ლა­ი­ას შეხ­ვდა, რო­მე­ლიც "თეთრ ქა­რა­ვანს" იღებ­და და მან უთხრა, რო­ლი­დან მოხ­სნი­ლი ხარო. გოჩა თა­მა­მიც იყო და ხან­და­ხან ცოტა უზ­რდე­ლიც. რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ელ­დარ­თან რა­ღაც შე­ე­შა­ლა, მაგ­რამ ელ­დარს არ ვამ­ტყუ­ნებ. შე­იძ­ლე­ბა, მან იმე­და კა­ხი­ან­ში და­ი­ნა­ხა ის ტი­პა­ჟი, რო­მე­ლიც რო­ლის­თვის გა­მო­ად­გე­ბო­და. გოჩა კი­ნოს­ტუ­დი­ის დი­რექ­ტორ­თან შე­ვი­და. მერე მდი­ვა­ნი ჰყვე­ბო­და, რომ შე­ვე­დი, დი­რექ­ტო­რის პა­სუ­ხი მო­ვის­მი­ნე, რო­მე­ლიც ამ­ბობ­და, შენ კი არა, შავ­გუ­ლი­ძე მოკ­ვდა და მას არა­ვინ გაჰ­ყო­ლი­აო. ეტყო­ბა, გო­ჩამ უთხრა, თავს მო­ვიკ­ლა­ვო. დი­რექ­ტო­რის პა­სუ­ხის მერე გოჩა გი­ჟი­ვით გა­მო­ვარ­დნი­ლა კა­ბი­ნე­ტი­დან. ზუს­ტად იმ დროს დევი აბა­ში­ძე და ლე­ი­ლა აბა­ში­ძე მი­ვიდ­ნენ დი­რექ­ტორ­თან. მერე დევი აბა­ში­ძე ჰყვე­ბო­და, მდი­ვან­მა გვი­თხრა, მი­ხე­დეთ ამ ბიჭს, მარ­თლა თავი არ მო­იკ­ლა­სო. დე­ვის ლე­ი­ლას­თვის უთხო­ვია, გეხ­ვე­წე­ბი, გაჰ­ყე­ვიო. ლე­ი­ლამ გო­ჩას სახ­ლში მი­ა­კი­თხა. მერე გოჩა ამ­ბობ­და, სიკ­ვდი­ლი რომ მნდო­მე­ბო­და, სად­მე გა­და­ვი­ჩე­ხე­ბო­დიო. სახ­ლში ერთი ძირი ვაზი ედ­გათ და მის შე­სა­წამ­ლად შა­ბი­ა­მა­ნი ჰქონ­დათ. არ ვიცი, სახ­ლში მი­სულ­მა დე­და­მი­სი შე­ა­ში­ნა თუ კი­ნოს­ტუ­დია, მაგ­რამ ის შა­ბი­ა­მა­ნი და­ლია. ლე­ი­ლამ რამ­დენ­ჯერ­მე შე­უგ­ზავ­ნა ვი­ღაც ბიჭი, უთხა­რი, გა­რეთ გა­მო­ვი­დე­სო, მაგ­რამ არ გა­ვი­და. მისი გა­დარ­ჩე­ნა შე­იძ­ლე­ბო­და, ექი­მებს რომ დრო­ზე გა­ეჭ­რათ. შე­იძ­ლე­ბა ინ­ვა­ლი­დი ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ იცო­ცხლებ­და. ექი­მე­ბი ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, კრის­ტა­ლე­ბი და­ლი­ეო? რა იცო­და მან, კრის­ტა­ლი და­ლია თუ არა... რვა დღე იცო­ცხლა. ექი­მე­ბი უბ­რა­ლოდ კუჭს ურე­ცხავ­დნენ და ამო­რე­ცხვის დროს კრის­ტა­ლე­ბი იხ­სნე­ბო­და. სიკ­ვდი­ლის წინა დღეს მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ მის სა­ნა­ხა­ვად და უმ­ღე­რია კი­დეც. მა­შინ უთ­ქვამს, რომ მცოდ­ნო­და, ასე მეტ­კი­ნე­ბო­და, იმას რა და­მა­ლე­ვი­ნებ­დაო. სიკ­ვდილ­ზე არც უფიქ­რია. მა­შინ გოჩა 24 წლის იყო. მისი მე­გობ­რე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, უნდა წა­მოხ­ვი­დე პა­ნაშ­ვიდ­ზეო. არ წა­ვე­დი, მაგ­რამ სახ­ლში რომ მო­ას­ვე­ნეს, მა­შინ მი­ვე­დი. მერე არ გა­მო­ვემ­შვი­დო­ბე. უამ­რა­ვი ხალ­ხი იყო და ყვე­ლას აინ­ტე­რე­სებ­და, რა­ტომ არ ვი­ყა­ვი, კი­თხუ­ლობ­დნენ, ცოლი სა­და­აო. ალ­ბათ კარ­გად მო­ვი­ქე­ცი, რომ არ მი­ვე­დი.

- ლე­ი­ლა აბა­ში­ძეს აღარ შეხ­ვედ­რი­ხართ?

- ხე­ლო­ვა­ნი ხალ­ხი ვართ. შემ­თხვე­ვით რა­ი­მე ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე ერ­თად მოვ­ხვედ­რილ­ვართ. ერთხელ "გე­პე­ი­ში" რა­ღაც სა­ღა­მო იყო, რომ­ლის მერე ერთ ოჯახ­ში შე­ვიკ­რი­ბეთ. მა­შინ თქვა ლე­ი­ლამ, ღმერ­თის და ნუ­ნუს წი­ნა­შე ბო­დიშს ვიხ­დიო, რა­ზეც ბო­რის წი­ფუ­რია აღ­ფრთო­ვან­და, ეს რა თქვიო. მას მერე სად­მე შემ­თხვე­ვით რომ ვხვდე­ბით, შე­მომ­ხე­დავს ხოლ­მე და მე ვერ ვხე­დავ.

რა აჩუ­ქა მი­ხე­ილ ჭი­ა­უ­რელ­მა

- რო­გორც ვიცი, პი­რა­დი პრობ­ლე­მე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, კონ­სერ­ვა­ტო­რია წარ­მა­ტე­ბით და­ა­მთავ­რეთ.

- რა თქმა უნდა, სხვა პრო­ფე­სი­ა­ზე არც მი­ფიქ­რია. კონ­სერ­ვა­ტო­რია ის ად­გი­ლი იყო, სა­დაც ყო­ველ­თვის მინ­დო­და სწავ­ლა. შემ­დეგ ფო­ტო­ზე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის კურ­სე­ლებ­თან ერ­თად ვარ. თერ­თმეტ­სარ­თუ­ლი­ან­ში ვი­ყა­ვით ერთ-ერთ მე­გო­ბარ­თან შეკ­რე­ბი­ლი. მომ­დევ­ნო ფოტო კი ჩემ­ზე პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მის მომ­ზა­დე­ბის დრო­საა გა­და­ღე­ბუ­ლი. "იავ­ნა­ნა" ერ­ქვა გა­და­ცე­მას. მახ­სოვს, მა­შინ ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. მე­დეა ძი­ძი­გურ­მა პირ­ვე­ლად იმ­ღე­რა ჩემი სიმ­ღე­რა და ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. მა­შინ ჩემს სიმ­ღე­რას "ცის­ფე­რი ტრი­ოც" მღე­რო­და.

- შემ­დეგ ფო­ტო­ზე გვი­ამ­ბეთ.

- ძა­ლი­ან კარ­გი სუ­რა­თი მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი ძია მი­შას­თან, მი­ხე­ილ ჭი­ა­უ­რელ­თან. ეს ფოტო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ძია მი­შას კარ­გად ვიც­ნობ­დი. მის­გან უამ­რა­ვი სიმ­ღე­რა მაქვს ნას­წავ­ლი. კარ­გად მღე­რო­და. რუ­სუ­ლი და ქარ­თუ­ლი რო­მან­სე­ბი იცო­და და ამას­თან ერ­თად, სა­ოც­რად კარ­გი გად­მო­ცე­მის ნიჭი ჰქონ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში მე უკვე ვწერ­დი ფილ­მე­ბის­თვის და მულ­ტფილ­მე­ბის­თვის მუ­სი­კას. მულ­ტფილ­მის­თვის მუ­სი­კის და­წე­რა ძა­ლი­ან რთუ­ლია. ხან სევ­დი­ა­ნი უნდა იყოს მუ­სი­კა, ხან მხი­ა­რუ­ლი. ძია მიშა მა­შინ მულ­ტფილ­მებ­ზე მუ­შა­ობ­და. მო­ნა­ხაზს მომ­ცემ­და ხოლ­მე სიმ­ღე­რის­თვის. მერე თა­ვი­სი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი კა­ლიგ­რა­ფი­ით და­წე­რი­ლი ლექ­სე­ბი მომ­ცა, რო­მე­ლიც წლე­ბის მერე სო­ფი­კოს ვა­ჩუ­ქე ძია მი­შას მუ­ზე­უ­მის­თვის.

- რამ­დე­ნი შვი­ლიშ­ვი­ლი გყავთ?

- ორი, ნი­ნუ­ცა და სო­ფი­კო. მომ­დევ­ნო ფო­ტო­ზე შვი­ლიშ­ვი­ლებ­თან ერ­თად ვარ.

- რო­მე­ლი­მე მღე­რის?

- ნი­ნუ­ცა მღე­რის. "ნუ­ცას სკო­ლის" ფი­ნა­ლის­ტიც იყო. მერე "იმე­დის ტალ­ღა­შიც" მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ახლა მე­რი­ას­თან არ­სე­ბულ ორ­კესტრში ერთ-ერთი სო­ლის­ტია.

- რო­გორც ინ­ტერ­ვი­უმ­დე მი­თხა­რით, შვილ­თაშ­ვი­ლიც გყავთ, რო­გორ ფიქ­რობთ, ის მო­მა­ვა­ლი მომ­ღე­რა­ლია? მომ­დევ­ნო ფოტო მას­თან ერ­თად გაქვთ გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- ნი­კუ­შა ჯერ ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა. ცოტა ხნის წინ რა­ღაც მე­ლო­დი­ას ვუკ­რავ­დი და ისიც ამ­ყვა. შე­იძ­ლე­ბა, მო­მა­ვა­ლი კომ­პო­ზი­ტო­რი­ცაა, ჯერ ვერ გე­ტყვით.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)