მსა­ხი­ობ ნა­ტუ­კა გუ­ლი­საშ­ვილს "იმე­დის დი­ლა­ში" კუ­ლი­ნა­რი­ის ბლო­კი მიჰ­ყავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სა­დი­ლე­ბის კე­თე­ბაც უყ­ვარს და ამავდრო­უ­ლად გურ­მა­ნი­ცაა, საკ­მა­ოდ ბევ­რი და­იკ­ლო წო­ნა­ში, ახლა კი სწო­რი კვე­ბით ინარ­ჩუ­ნებს ფორ­მას. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი არც ერთი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი აღა­რაა. დიდი სით­ბო­თი იხ­სე­ნებს ვა­კის თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდს და იმე­დოვ­ნებს, რომ ამ თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბებს კი­დევ ერთხელ ექ­ნე­ბათ კუ­დის მოქ­ნე­ვის შან­სი.

- როცა გვი­ან იძი­ნებ, ძნე­ლია დი­ლით ადრე ად­გო­მა, მაგ­რამ იმ­დე­ნად კარგ გა­რე­მო­ში მი­წევს მუ­შა­ო­ბა, იმ­დე­ნად კარგ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით იწყე­ბა დილა, რომ სამ­სა­ხურ­ში ასე ადრე წას­ვლაც მი­ხა­რია. პა­რას­კევს გა­და­ცე­მის დას­რუ­ლე­ბი­სას ვამ­ბობთ, რა კარ­გია, ხვალ შა­ბა­თია და გა­მო­ვი­ძი­ნებ­თო, მაგ­რამ შა­ბათ­საც კი ადრე მეღ­ვი­ძე­ბა. ეს მარ­ტო მე არ მჭირს, ჩვენს ყვე­ლა თა­ნამ­შრო­მელს უკვე გა­მო­უ­მუ­შავ­და ამ დროს გაღ­ვი­ძე­ბა.

სარ­კეს­თან...

...დი­ლით ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მივ­დი­ვართ სრუ­ლი­ად "სუფ­თე­ბი", მა­კი­აჟს ვგუ­ლის­ხმობ, შემ­დეგ იქ მი­დის პრო­ცე­დუ­რე­ბი - მა­კი­ა­ჟი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ვარ­ცხნი­ლო­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. თუ სიმ­პა­თი­უ­რად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბით, ეს ჩვე­ნი ვი­ზა­ჟის­ტის და იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ­ლე­ბიც ჩვენს ვი­ზუ­ალ­ზე ზრუ­ნა­ვენ. გა­და­ცე­მის შემ­დეგ თუ სად­მე ვარ წა­სას­ვლე­ლი, იქვე ვი­შო­რებ მა­კი­აჟს, თუ არა­და სახ­ლში მი­სუ­ლი ვაქ­ცევ ამ საქ­მეს ყუ­რა­დღე­ბას და მერე მსუ­ბუ­ქად ვი­ღე­ბე­ბი. ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რი მა­კი­ა­ჟია: ტუში, ცოტა ფე­რუ­მა­რი­ლი და ტუ­ჩის უფე­რო მბზი­ნა­ვი სა­ცხი. მი­მაჩ­ნია, ქალ­მა არ უნდა მის­ცეს სა­კუ­თარ თავს უფ­ლე­ბა, ქუ­ჩა­ში მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი გა­ვი­დეს. ხში­რად მსმე­ნია, თა­ვის მოვ­ლა ფი­ნან­სებ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლიო... მთა­ვა­რია მონ­დო­მე­ბა, თო­რემ ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლა­ფერს მო­ა­ხერ­ხებს. შე­იძ­ლე­ბა გა­მო­ი­ყე­ნო ძა­ლი­ან ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ბრენ­დის ნა­წარ­მი, მაგ­რამ შენს კანს არ მო­უხ­დეს, ამი­ტომ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, სწო­რად შე­არ­ჩიო კოს­მე­ტი­კუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა. მა­გა­ლი­თად, მე ვი­ყე­ნებ ერთ-ერთი რუ­სუ­ლი კომ­პა­ნი­ის პარ­ფი­უ­მე­რი­ას და ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, სუ­ლაც არ არის ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ჩემს სა­ხეს უხ­დე­ბა. წლე­ბის წინ თბი­ლი­სი კოს­მე­ტო­ლო­გე­ბის სიმ­რავ­ლით არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, ბე­ბი­ა­ჩე­მი კი გახ­ლდათ იმ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი კოს­მე­ტო­ლო­გი ბა­ბუ­ლია თარ­ხნიშ­ვი­ლი, რო­მელ­მაც ბევ­რი კარ­გი რამ გვას­წავ­ლა. ზა­ფხულ­ში კიტ­რის კანს აქ­ტი­უ­რად ვი­ყე­ნებ და კმა­ყო­ფი­ლიც ვარ. გარ­და ამი­სა, კარ­გია, თუ კიტრს დაჭ­რით რგო­ლე­ბად, გა­ყი­ნავთ და შემ­დეგ თვა­ლებ­ზე და­ი­ლა­გებთ, ასე­ვე ძა­ლი­ან კარ­გია ამა­ვე რგო­ლე­ბით სა­ხის გაწ­მენ­და, კარ­გად ატე­ნი­ა­ნებს კანს, ეფექ­ტუ­რია გა­რუ­ჯვის დრო­საც. სი­ცხე­ში რთუ­ლია წა­ის­ვა და­მა­ტე­ნი­ა­ნე­ბე­ლი ან მკვე­ბა­ვი, ეს ბუ­ნებ­რი­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბა კი კარ­გად ატე­ნი­ა­ნებს სა­ხეს. სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში ძი­რი­თა­დად მა­შინ დავ­დი­ვარ, როცა გა­და­ხა­ლი­სე­ბის სურ­ვი­ლი მიჩ­ნდე­ბა, მა­გა­ლი­თად, როცა მინ­დე­ბა თმის სიგ­რძის შე­მოკ­ლე­ბა. ზა­ფხუ­ლო­ბით ვცდი­ლობ ფენი არ გა­მო­ვი­ყე­ნო და თმა და­ვას­ვე­ნო.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩაც­მუ­ლო­ბას, მიყ­ვარს, როცა ქალს უხ­დე­ბა მოკ­ლე კაბა, დე­კოლ­ტე, ქალი თუ ლა­მა­ზია, ეს სი­ლა­მა­ზე უნდა ჩან­დეს; მაგ­რამ ჩემი გა­რეგ­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ასე ვერ ვიც­ვამ, ამი­ტომ უფრო თა­ვი­სუ­ფა­ლი სტი­ლის სა­მოსს ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას. როცა თე­ატ­რში რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე მი­დი­ხარ, არ უნდა გეც­ვას ქუს­ლი­ა­ნი, რად­გან იქ ხან ია­ტაკ­ზე წევ­ხარ, ხან ხტე­ბი და კლა­სი­კუ­რი ჩაც­მუ­ლო­ბა არ გა­მო­გად­გე­ბა. თუ რა­ღაც არ მიხ­დე­ბა, მაგ­რამ მომ­წონს, ვცდი­ლობ, იმგვა­რი სა­მო­სი მა­ინც მო­ვირ­გო, ან სუ­ლაც სახ­ლში ჩა­ვიც­ვა ის, რაც მომ­წონს და ეს სურ­ვი­ლი და­ვიკ­მა­ყო­ფი­ლო (იღი­მე­ბა). ძა­ლი­ან მიყ­ვარს აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი, კა­ჭ­კა­ჭს მე­ძა­ხი­ან ამის გამო. სამ­კა­ულ­მა შე­იძ­ლე­ბა ძვე­ლი სა­მო­სი ისე შეც­ვა­ლოს, რომ სხვებს ახა­ლი ეგო­ნოთ. მიყ­ვარს მწვა­ნე, შა­ბი­ამ­ნის­ფე­რი, ლურ­ჯი, წი­თე­ლი ფე­რის აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი. ყვი­თელ­თან, ია­სამ­ნის­ფერ­სა და ყა­ვის­ფერ­თან ცუდი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა თე­ატ­რში ჩემს რო­მე­ლი­მე კოს­ტი­უმ­ში შე­რე­უ­ლა ისე­თი ფერი, რო­მე­ლიც არ მომ­წონს, ვთქვათ ალის­ფე­რი, ხმა არ ამო­მი­ღია, მაგ­რამ მხატ­ვა­რი თვი­თონ მიმხვდა­რა, რომ ეს ჩემი ფერი არ არის და შე­უც­ვლია.

წონა და კუ­ლი­ნა­რია…

... მინ­და გი­თხრათ, რომ დი­ე­ტა­ზე ყოფ­ნი­სას ძა­ლი­ან ვბო­როტ­დე­ბი (იცი­ნის) გვი­ან, მაგ­რამ ამ ასაკ­ში მა­ინც მივ­ხვდი, რომ სწო­რი კვე­ბა ყვე­ლა­ზე კარ­გი დი­ე­ტაა. მსა­ხი­ო­ბებ­სა და ხე­ლო­ვან ადა­მი­ა­ნებს ისე­თი რე­ჟი­მი გვაქვს, შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ ვჭა­მოთ, მაგ­რამ სა­ღა­მოს გემ­რი­ე­ლად მი­ვირ­თვათ, რაც სა­შინ­ლად აი­სა­ხე­ბა წო­ნა­ზე. დღეს­დღე­ო­ბით ვერ ვი­ტყვი, რომ ამ მხრივ თავს ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ, უბ­რა­ლოდ ვცდი­ლობ, არ ვჭა­მო ცო­მე­უ­ლი, ტკბი­ლე­უ­ლი და არ მი­ვირ­თვა სა­ღა­მოს ექ­ვსი სა­ა­თის შემ­დეგ, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავს, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, არას­დროს ვა­ყე­ნებ სტრე­სულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში და არ ვშიმ­ში­ლობ. ერთხელ მქონ­და ასე­თი დი­ე­ტის მცდე­ლო­ბა, მაგ­რამ ორ­გა­ნიზ­მი ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­ვარ­და, ერთი ვაშ­ლის ჭა­მის შემ­დე­გაც კი იმ­დენს ვი­მა­ტებ­დი, რამ­დენ­საც დიდი ტორ­ტის მირ­თმე­ვი­სას, ორ­გა­ნიზ­მმა პრო­დუქ­ტი ას­მა­გად შე­ით­ვი­სა. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვცდი­ლობ, სწო­რად ვიკ­ვე­ბო. თუ ზედ­მე­ტი ჭამა მო­მი­წევს, მე­ო­რე დღეს გან­ტვირ­თვას ვი­წყობ.

კუ­ლი­ნა­რი­ით და­წყე­ბუ­ლი დილა...

... ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სა­დი­ლე­ბის კე­თე­ბა და ამა­ზე მე­ტად ის მსი­ა­მოვ­ნებს, როცა სხვებს ჩემი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი საჭ­მე­ლი მოს­წონთ. ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, დე­და­ჩე­მი და ჩემი შვი­ლი ძა­ლი­ან ცუდი მჭა­მე­ლე­ბი არი­ან. ჩემს შვილს ხორ­ცი არას­დროს უჭა­მია. ჩემ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბულ კერ­ძებს არას­დროს ვი­კე­თებ. "იმე­დის დი­ლა­ში" მო­მე­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა, ის საქ­მე, რაც მარ­თლა მიყ­ვარს, დი­ლი­დან ვა­კე­თო, სამ­სა­ხუ­რის მერე სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი ოჯახ­საც მე ვუმ­ზა­დებ კერ­ძებს. ნე­ტავ იცო­დეთ, რა ხდე­ბა სტუ­დი­ა­ში გა­და­ცე­მის დას­რუ­ლე­ბი­სას, ყო­ველ­თვის მთხო­ვენ, უხ­ვად მო­ვამ­ზა­დო იმ დღის­თვის გან­კუთ­ვნი­ლი კერ­ძი, რათა ყვე­ლამ და­ა­გე­მოვ­ნოს, მაგ­რამ დრო­ის სიმ­ცი­რის გამო ბევ­რს ვერ ვა­კე­თებ. ლუკ­მა გა­სინ­ჯუ­ლი არ აქვთ, რომ მათ­გან უკვე კომ­პლი­მენტს ვე­ლო­დე­ბი. ერთხელ მო­ვამ­ზა­დე ტკბი­ლე­უ­ლი, რო­მე­ლიც ისე­თი არ გა­მო­ვი­და, რო­გორ­საც ვე­ლო­დი.ყვე­ლას მო­ე­წო­ნა, მაგ­რამ მე არ დავ­რჩი კმა­ყო­ფი­ლი და სა­ში­ნელ ხა­სი­ათ­ზე დავ­დე­ქი, მთე­ლი დღე გამ­ყვა ეს გან­წყო­ბა. დღეს ყვე­ლა ოჯახ­ში არ არის იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ დე­ლი­კა­ტე­სე­ბი მო­ამ­ზა­დონ, ჩემი პრინ­ცი­პი კი ის არის, რომ ჩემი კერ­ძე­ბი ხელ­მი­საწ­ვდო­მი იყოს ყვე­ლას­თვის და ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ინ­გრე­დი­ენ­ტე­ბი შევ­ცვა­ლოთ სხვა რა­ღა­ცით. ვცდი­ლობ, გო­ნივ­რუ­ლი ალ­ტერ­ნა­ტი­ვა შევ­თა­ვა­ზო. კუ­ლი­ნა­რია უსა­ზღვროა, ქარ­თვე­ლებს ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს ჭამა და ძნე­ლია ეკ­რა­ნი­დან ვინ­მეს რამე ას­წავ­ლო, თუმ­ცა მინ­და გი­თხრათ, რომ მე არა­ვის არა­ფერს ვას­წავ­ლი, უბ­რა­ლოდ, ვუ­ზი­ა­რებ ჩემს გა­მოც­დი­ლე­ბას მათ, ვინც ამ საქ­მი­თაა და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი.

უთე­ატ­რო მსა­ხი­ო­ბი

... პირ­და­პირ მინ­და გი­თხრათ, რომ ჩემ­თვის თე­ატ­რში ყვე­ლა­ფე­რი გა­ჩე­რე­ბუ­ლია. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩვენ მოვ­დი­ვართ ვა­კის თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი­დან, ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც თე­ატ­რში მა­სულ­დგმუ­ლებ­და და მა­ცო­ცხლებ­და, დღეს მკვდა­რია. აღარ ვარ ამ თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი, ჩემი ნე­ბით წა­მო­ვე­დი, რად­გან მან თა­ვი­სი სახე და­კარ­გა და გახ­და ილი­ა­უ­ნის თე­ატ­რი. იქ აღარ არის ის სი­ტუ­ა­ცია, რაც 1997 წლი­დან ამ­დენ ადა­მი­ანს ერთ მუშ­ტად გვკრავ­და და გვა­ცო­ცხლებ­და. რომ გი­თხრათ, სხვა თე­ატ­რე­ბი კალ­თებს მა­ხე­ვენ-მეთ­ქი, ასეც არ არის. თუ ვინ­მე მი­მიწ­ვევს რო­მე­ლი­მე თე­ატ­რში, დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდე­ბი. მჯე­რა, რომ ახა­ლი ეტა­პი და­ი­წყე­ბა და თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფის მსა­ხი­ო­ბე­ბი ერთხელ კი­დევ მო­ვიქ­ნევთ კუდს. უნდა ვთქვა, რომ ძა­ლი­ან ცუდი მა­ყუ­რე­ბე­ლი ვარ, ცუდ­ში კრი­ტი­კუ­ლო­ბას ვგუ­ლის­ხმობ, რო­გორც მე ვი­თხოვ კრი­ტი­კუ­ლო­ბას ჩემ მი­მართ, ასე­ვე ვარ მე­გობ­რე­ბის მი­მართ. ხან­და­ხან ადა­მი­ა­ნი თვი­თონ ვერ ხე­დავ იმას, რაც შე­იძ­ლე­ბა შენ­ში და­ი­ნა­ხოს კარ­გმა თვალ­მა, კარ­გი თვა­ლი კი არის ის, რო­მე­ლიც კრი­ტი­კუ­ლად, ისევ შენ სა­სი­კე­თოდ გა­ფა­სებს. თუ როლი, რე­ჟი­სო­რი, პარტნი­ო­რი ჩემ­თვის არაფ­რის მომ­ცე­მია, მა­შინ მუ­შა­ო­ბა­ზე უარს ვამ­ბობ. ადა­მი­ა­ნი სულ უნდა ეცა­დოს გა­ი­ზარ­დოს, წინ წა­ვი­დეს, როცა ამის პერ­სპექ­ტი­ვას ვერ ხე­დავ, ჯობს იმ საქ­მეს თავი და­ა­ნე­ბო.

ნა­ტუ­კა - გიჟი დედა

... იმ­დე­ნად გიჟი დედა ვარ, რომ ჩემს შვილს უკვე რა­ღა­ცე­ბი აღი­ზი­ა­ნებს. როცა ბავ­შვს 3 წლი­დან ზრდი ისე, რომ დე­დაც შენ ხარ და მა­მაც, გრძნო­ბე­ბი კი­დევ უფრო მძაფ­რდე­ბა. აპ­რილ­ში ჩემი შვი­ლი 18 წლის ხდე­ბა, აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბი ვართ ყვე­ლა, ვსწავ­ლობთ ერ­თად და ჩარ­თულ­ნი ვართ მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა­ში. როცა ბავ­შვო­ბა­ში ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, მსა­ხი­ო­ბი უნდა გა­მოხ­ვი­დეო? - ამ­ბობ­და, არა, მე მა­ყუ­რე­ბე­ლი უნდა გა­მო­ვი­დეო და მი­ხა­რია, რომ მარ­თლაც კარ­გი მსმე­ნე­ლი და მა­ყუ­რე­ბე­ლი გავ­ზარ­დე. პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვანს რაც შე­ე­ხე­ბა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი­სა და მე­ნე­ჯმენ­ტის­კენ აქვს გეზი აღე­ბუ­ლი, გარ­და ამი­სა, ძა­ლი­ან კარ­გად ხა­ტავს. ადა­მი­ანს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ჰქონ­დეს საქ­მე, რო­მელ­საც დამ­ღლე­ლი სა­მუ­შა­ოს შემ­დეგ სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ა­კე­თებს და ამით გა­ნი­მუხ­ტე­ბა, მი­ხა­რია, რომ ჩემს შვილს ამ მხრივ თა­ვი­სი სამ­ყა­რო აქვს.

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა

- არ ფიქ­რობს ნა­ტუ­კა პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის მო­წყო­ბა­ზე?

- რო­გორ არ ფიქ­რობს, მაგ­რამ მარ­ტო ფიქ­რი არაა საკ­მა­რი­სი (იცი­ნის). წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, ქალს მარ­ტო­ო­ბა უნ­დო­დეს, ქალს აუ­ცი­ლებ­ლად სჭირ­დე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლი, გვერ­დით მყო­ფი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მას­ზე იზ­რუ­ნებს. მაგ­რამ როცა ერთხელ რა­ღა­ცას შე­ჭამ და გა­წყენს, მე­ო­რედ შე­იძ­ლე­ბა მო­გინ­დეს, მაგ­რამ მი­კა­რე­ბის გე­ში­ნო­დეს, ზუს­ტად ასე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა მაქვს. პირ­და­პირ გე­ტყვით, რომ ჯერ­ჯე­რო­ბით არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მაგ­რძნო­ბი­ნებს გვერ­დში დგო­მას, სიყ­ვა­რულს. შვი­ლი უკვე გავ­ზარ­დე და მგო­ნი, ახლა დროა, პი­რად ცხოვ­რე­ბა­საც მივ­ხე­დო. 2013 წელი რომ და­ი­წყო, ვამ­ბობ­დი, ეს იქ­ნე­ბა ძა­ლი­ან კარ­გი წე­ლი­წა­დი-მეთ­ქი და ასე­ცაა, სწო­რედ ამ წლის და­სა­წყის­ში მი­მიწ­ვი­ეს "იმედ­ში", იმე­დია, გაგ­რძელ­დე­ბა წინსვლა და ჩემი პროგ­ნო­ზი გა­მარ­თლდე­ბა.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)