მსა­ხი­ო­ბი ხა­თუ­ნა შურ­ღა­ია სე­რი­ა­ლის - "ცხე­ლი ძაღ­ლი" მე­ო­თხე და მე­ხუ­თე სე­ზონ­ში ანას როლს ას­რუ­ლებს. ახალ­გაზ­რდა და ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი წლე­ბის მან­ძილ­ზე, საყ­ვა­რე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბით იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, სფე­რო რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვა­ლა და სა­მაკ­ლე­რო ბიზ­ნეს­ში ჩა­ერ­თო. ამ­ბობს, რომ ახა­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბით ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლია და თა­ვი­სი ნი­ჭის გა­მოვ­ლე­ნას აქაც კარ­გად ახერ­ხებს. თუმ­ცა მსა­ხი­ო­ბო­ბა, რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან ენატ­რე­ბა.

- უკვე ოთხი წე­ლია, უძ­რა­ვი ქო­ნე­ბის კომ­პა­ნი­ა­ში მე­ნე­ჯე­რი გახ­ლა­ვართ. თა­ვი­დან პრო­ფე­სი­ის შეც­ვლა გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ შემ­დეგ ეს საქ­მი­ა­ნო­ბაც ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, აზარ­ტში შე­ვე­დი. არ მინ­დო­და, თვით­მარ­ქვია მე­ნე­ჯე­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი მსა­ხი­ო­ბის გა­ნათ­ლე­ბით, ამი­ტომ სპე­ცი­ა­ლუ­რი ტრე­ნინ­გე­ბი და კურ­სე­ბი გა­ვი­ა­რე, მე­ნე­ჯე­რის სერ­ტი­ფი­კა­ტი ავი­ღე. სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბას აქ ვახ­დენ. ჩემს კომ­პა­ნი­ას უკვე ათი წელი უს­რულ­დე­ბა და ბა­ზარ­ზე ლი­დე­რო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. ჩვენ ვცდი­ლობთ და­ვარ­ღვი­ოთ ქარ­თუ­ლი სტე­რე­ო­ტი­პი - მაკ­ლე­რე­ბი ხომ ცუდი ხალ­ხი ჰგო­ნი­ათ... აქ ბევრ რა­მეს გან­ვა­გებ, ბრო­კე­რებს ვა­კონ­ტრო­ლებ, საკ­მა­ოდ რთულ მო­ლა­პა­რა­კე­ბებს ვა­წარ­მო­ებ და ა.შ.

- რამ გა­ნა­პი­რო­ბა თქვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბის ასე რა­დი­კა­ლუ­რად შეც­ვლა?

- ალ­ბათ, ამ სფე­რო­ში არას­დროს მოვ­ხვდე­ბო­დი, რომ არა ჩემი მე­უღ­ლე - ეს მისი კომ­პა­ნი­აა. იყო პე­რი­ო­დი, როცა გა­და­ღე­ბე­ბი არ გვქონ­და, არ ვთა­მა­შობ­დი, ეს ჩემ­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებ­და და დეპ­რე­სი­ა­ში ვი­ყა­ვი. ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში დიდი შრო­მა ჩავ­დე - თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი წი­თელ დიპ­ლომ­ზე და­ვამ­თავ­რე. მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი და მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ კი­დეც: ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლი არ შე­იძ­ლე­ბაო. უფრო ადრე, ქარ­თუ­ლი ცეკ­ვე­ბის სტუ­დი­ა­ში დავ­დი­ო­დი, ასე­ვე სკო­ლა-სტუ­დია "ბე­რი­კებ­ში", სა­ი­და­ნაც ფეს­ტი­ვა­ლე­ბით თით­ქმის მთე­ლი მსოფ­ლიო მო­ვი­ა­რე. თუმ­ცა, შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა მარ­ტი­ვი პრო­ფე­სია არ არის; შე­იძ­ლე­ბა დრო ისე გა­ვი­დეს, არა­ფე­რი შე­მოგ­თა­ვა­ზონ ან შენ­თვის ნაკ­ლე­ბად მი­სა­ღე­ბი როლი მოგ­ცენ... მე­უღ­ლემ მი­თხრა, - სახ­ლში რომ არ იჯდე, უბ­რა­ლოდ, სცა­დე და მუ­შა­ო­ბა ჩემს კომ­პა­ნი­ა­ში და­ი­წყე, გა­ერ­თეო. თა­ვი­დან ვამ­ბობ­დი: მსა­ხი­ო­ბი მთე­ლი დღე კომ­პი­უ­ტერ­თან რო­გორ უნდა ვიჯ­დე-მეთ­ქი?! ვტი­რო­დი, ახალ საქ­მეს ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი, მაგ­რამ ნელ-ნელა მივ­ხვდი, რომ არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, სად მუ­შა­ობ, მთა­ვა­რია, შენი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის რე­ა­ლი­ზა­ცია მო­ახ­დი­ნო და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო. ლი­დე­რო­ბის სურ­ვი­ლი ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მქონ­და და ისე გა­მო­ვი­და, რომ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, ჩემი შრო­მი­თა და მონ­დო­მე­ბით, კომ­პა­ნი­ის სა­თა­ვე­ში მო­ვე­ქე­ცი. სხვა­თა შო­რის, მე­ნე­ჯე­რი და უფ­რო­სი თა­ვად თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა და­მარ­ქვეს. ნო­ვა­ტო­რუ­ლი, წა­მა­ხა­ლი­სე­ბე­ლი სის­ტე­მე­ბი დავ­ნერ­გე, გარ­კვე­უ­ლი წე­სე­ბი შე­მო­ვი­ღე... ვფიქ­რობ, სა­მარ­თლი­ა­ნი მე­ნე­ჯე­რი ვარ.

- ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვი? ვიცი, რომ შვი­ლი გყავს...

- ჩემი მე­უღ­ლე პა­ა­ტა თაკ­ვა­რე­ლია გახ­ლავთ. ერთი წლის ზუკა გვყავს, რო­მელ­საც ბა­ბუ­ე­ბის სა­ხე­ლი და­ვარ­ქვით (მა­მა­ჩემ­საც და მა­მამ­თილ­საც ზურა ჰქვი­ათ), მაგ­რამ მოვ­ნათ­ლეთ რო­გორც შიო, რად­გან ში­ომ­ღვი­მე­ში ჩა­ვი­ფიქ­რე, რომ ბიჭი მყო­ლო­და და ნატ­ვრა ამის­რულ­და... ახალ­გაზ­რდა დედა მყავს, რო­მე­ლიც არ მუ­შა­ობს. მოკ­ლედ, გა­მი­მარ­თლა, რომ ზუ­კას ის ზრდის და ჩემ­ზე ბევ­რად კარ­გა­დაც უვ­ლის. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძიძა არ ამიყ­ვა­ნია.

- "ბე­რი­კებ­ში" დავ­დი­ო­დიო, - აღ­ნიშ­ნეთ. ვინ იყ­ვნენ თქვე­ნი თა­ო­ბის მსა­ხი­ო­ბე­ბი?

- ახ­ლან­დე­ლი ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი­დან - გოგა ბარ­ბა­ქა­ძე, ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი, აპო­ლონ კუბ­ლაშ­ვი­ლი, ბაჩო ქა­ჯა­ია, შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვი­ლი, ლელა მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი - თით­ქმის ერთი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ვართ. პი­რა­დად მე, რო­გორც მსა­ხი­ობს, უფრო მეტი წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა­ში ალ­ბათ, იმა­ნაც შე­მი­შა­ლა ხელი, რომ კონ­ტაქ­ტუ­რო­ბა მაკ­ლდა. სა­ერ­თოდ, როცა გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი ან დასი პრე­მი­ე­რის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად სად­მე მი­დი­ო­და, მე შინ გავ­რბო­დი, ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ მხიბ­ლავ­და... "ბე­რი­კე­ბი­დან" სე­რი­ო­ზულ ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე მივ­ყავ­დით და ბევრ სპექ­ტაკლშიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. მა­გა­ლი­თად, "ლურჯ ფრინ­ველ­ში"; ლაშა თა­ბუ­კაშ­ვი­ლის "ჭრი­ლო­ბა­ში" კი მე და აპო­ლონ კუბ­ლაშ­ვილ­მა მთა­ვა­რი გმი­რე­ბი გან­ვა­სა­ხი­ე­რეთ. საკ­მა­ოდ ტრა­გი­კუ­ლი როლი მქონ­და და მახ­სოვს, დარ­ბაზ­ში ხალ­ხი ტი­რო­და. ბა­ტო­ნი გოგი თო­და­ძე ყო­ველ­თვის და­ჟი­ნე­ბით მთხოვ­და, მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სია ამერ­ჩია. მე­უბ­ნე­ბო­და: ისე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და ბედ­ნი­ე­რი ვერ­სად იქ­ნე­ბი, რო­გორც სცე­ნა­ზეო. პან­ტო­მი­მის სპექ­ტაკ­ლე­ბიც გვქონ­და, რომ­ლი­თაც გერ­მა­ნი­ა­ში გა­მარ­თულ ფეს­ტი­ვალ­ზე წარ­მა­ტე­ბა მო­ვი­პო­ვეთ.

- თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ვის ჯგუფ­ში იყა­ვით?

- შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ას ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი, ეს ჩემი ოც­ნე­ბა იყო. იგი ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე მკაც­რი, მაგ­რამ თა­ვის საქ­მე­ში კომ­პე­ტენ­ტუ­რი და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი რე­ჟი­სო­რი იყო. მის ჯგუფ­ში მოხ­ვედ­რის ყვე­ლას ეში­ნო­და, მე კი პი­რი­ქით - მი­ხა­რო­და. სხვებს თუ რე­პე­ტი­ცია დღის ბო­ლოს უმ­თავ­რდე­ბო­დათ, ჩვენ გვი­ან ღა­მემ­დე იქ ვი­ყა­ვით და მე ეს რე­ჟი­მი მომ­წონ­და.

- მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბამ რა გა­მოც­დი­ლე­ბა შეგ­ძი­ნათ?

- ჩვენ წი­ნას­წარ არას­დროს ვი­ცო­დით, სცე­ნა­ზე ვის გა­იყ­ვან­და. შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც მო­მენ­ტში რო­მე­ლი­მე ჩვენ­გა­ნი "მოშ­ვე­ბუ­ლი­ყო", რად­გან ბა­ტო­ნი შალ­ვას ყუ­რა­დღე­ბა თით­ქოს, მხო­ლოდ ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი მსა­ხი­ო­ბის­კენ იყო მი­მარ­თუ­ლი. ჰოდა, სწო­რედ ასეთ დროს გე­ტყო­და, - ახლა შენი ჯე­რი­აო. ჩე­ხო­ვის "სამ დაში" ნა­ტა­ლი­ას ვთა­მა­შობ­დი. ერთ დღეს, როცა თავს ცუ­დად ვგრძნობ­დი, ზუს­ტად მა­შინ და­მა­ვა­ლა რე­პე­ტი­ცი­ის გავ­ლა. მი­თხრა, - შენი ცუ­დად ყოფ­ნა გა­მო­ი­ყე­ნეო. მარ­თლა არ შე­მეძ­ლო სცე­ნა­ზე გას­ვლა და მახ­სოვს, ბევ­რი ვი­ტი­რე. სა­ერ­თოდ, ბა­ტო­ნი შალ­ვას­გან კომ­პლი­მენ­ტის მი­ღე­ბა სას­წა­უ­ლის ტოლ­ფა­სი იყო, არა­და, სწო­რედ იმ დღეს მი­თხრა, - "ტი მა­ლად­ჩი­ნაო". სხვა დროს, უმე­ტე­სად, ყვე­ლას "ბეზ­დარ­ნა­ი­ას" გვე­ძახ­და (იცი­ნის). იგი ხში­რად მაძ­ლევ­და რჩე­ვებს: თუ მარ­თლა გინ­და, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და სე­რი­ო­ზუ­ლი მსა­ხი­ო­ბი გახ­დე, დღე­ში რო­მე­ლი­მე წიგ­ნისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! 50 გვერ­დი მა­ინც უნდა წა­ი­კი­თხო, გა­ნათ­ლე­ბა რომ გა­იღ­რმა­ვო... არ ვიცი, რა და­ვა­კე­ლი ჩემს პრო­ფე­სი­ას და რა ვერ გა­ვა­კე­თე სწო­რად. შე­იძ­ლე­ბა, ისე­თი ნი­ჭი­ე­რი არ ვი­ყა­ვი, რო­გო­რიც მა­გა­ლი­თად, ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლია. მი­მაჩ­ნია, რომ ახალ­გაზ­რდა ქალ მსა­ხი­ო­ბებს შო­რის, ის ყვე­ლა­ზე ნი­ჭი­ე­რია, მსა­ხი­ო­ბო­ბის­თვის არის და­ბა­დე­ბუ­ლი; ისე­თი ლა­მა­ზიც არ ვარ, რო­გო­რიც შო­რე­ნა ან ლელა არი­ან და ფო­ტო­გე­ნუ­რიც არ გახ­ლა­ვართ. ალ­ბათ, ამ ყვე­ლა­ფერ­მაც შე­მი­შა­ლა ხელი, რომ ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი გავმხდა­რი­ყა­ვი.

- სტუ­დენ­ტო­ბის შემ­დეგ, თე­ატ­რში თუ გი­მუ­შა­ვი­ათ?

- თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი რომ და­ვამ­თავ­რეთ, ლე­ვან წუ­ლა­ძემ კონ­კურ­სი ჩა­ა­ტა­რა და სხვა მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად, თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში მი­მიწ­ვია. ამ დროს იქ "კაფე რო­სი­ნი" გა­დი­ო­და, სა­დაც კონ­კი­ას როლს ნინო იო­სე­ლი­ა­ნი თა­მა­შობ­და (მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი და ირაკ­ლი ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე). იმ პე­რი­ოდ­ში ნინო ორ­სუ­ლად იყო. ერთხე­ლაც, ბა­ტონ­მა ლე­ვან­მა მისი როლი შე­მომ­თა­ვა­ზა. ჩემ­თვის ეს დიდი პა­ტი­ვი იყო. ტექსტს მთე­ლი ღამე ვსწავ­ლობ­დი, მსა­ხი­ო­ბე­ბიც და­მეხ­მარ­ნენ და და­კის­რე­ბულ მო­ვა­ლე­ო­ბას კარ­გად გა­ვარ­თვი თავი. ნი­ნოს დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, ჭოლა სარ­და­ფის შე­სას­ვლელ­თან შემ­ხვდა და მკი­თხა: - გინ­და, კონ­კია ისევ ითა­მა­შოო? ცრემ­ლე­ბი წა­მო­მი­ვი­და. ეს მარ­თლა ძა­ლი­ან მინ­დო­და. - გულს არ დაგ­წყვეტ, ერთი დღე შენ იყა­ვი კონ­კია, მე­ო­რე დღეს კი ნინო იქ­ნე­ბაო, - მი­თხრა. ეს ჩემ­თვის დიდი სა­ჩუ­ქა­რი იყო...

- "ცხელ ძაღლში" რო­გორ მოხ­ვდით?

- ერთხელ, "კაფე რო­სი­ნის" სა­ნა­ხა­ვად ზაზა ურუ­შა­ძე და ლია გო­გე­ლია მო­ვიდ­ნენ. სწო­რედ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი არ­ჩევ­დნენ მსა­ხი­ო­ბებს "ცხე­ლი ძაღ­ლის" მე­ო­თხე სე­ზო­ნის­თვის. ზა­ზას მოვ­წო­ნე­ბი­ვარ და უთ­ქვამს, - მოდი, ეს გოგო რო­მე­ლი­მე რო­ლის­თვის და­ი­ბა­რეო. მათ ეგო­ნათ, ნინო იო­სე­ლი­ა­ნი მერ­ქვა... მოკ­ლედ, მი­ვე­დი, სუ­რა­თე­ბი გა­და­მი­ღეს. სხვა­თა შო­რის, მა­შინ უფრო მე­ტად პუტ­კუ­ნა ვი­ყა­ვი, დიდი ლო­ყე­ბი მქონ­და. ზა­ზამ მი­თხრა: მკაც­რი დი­ე­ტა და­ი­ცა­ვი და შე­იძ­ლე­ბა, სხვა როლი შე­მოგ­თა­ვა­ზოო. მეც თავს ვიკ­ლავ­დი დი­ე­ტით, სატ­რე­ნა­ჟო­რო დარ­ბაზ­ში სი­ა­რუ­ლით. ჰოდა, ერთხე­ლაც გული წა­მი­ვი­და და ნი­შა­დუ­რით მო­სუ­ლი­ე­რე­ბა დამ­ჭირ­და (იცი­ნის). თმის სა­სურ­ვე­ლი ფერი რომ მი­ე­ღოთ, რამ­დენ­ჯერ­მე შე­მი­ღე­ბეს. ცოტა ხან­ში ზა­ზამ მი­თხრა: დი­ე­ტა შე­წყვი­ტე. შენი ად­რინ­დე­ლი ფო­ტო­ე­ბი ვნა­ხე, სა­დაც გამ­ხდა­რი ხარ და მგო­ნი, შენ­ში ზუს­ტად ეგ ლო­ყე­ბი მო­მე­წო­ნა. ნუ­ღარ გახ­დე­ბი, მთა­ვარ როლ­ზე და­გამ­ტკი­ცე­თო. იმ პე­რი­ოდ­ში 23 წლის ვი­ყა­ვი და ჩემ­თვის ეს დიდი წარ­მა­ტე­ბა იყო. უბ­რა­ლოდ, მერე ისე მოხ­და, რომ ფილ­მი დაბ­ლო­კეს და მას­თან ერ­თად, ჩემი სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რაც გა­ჩერ­და. ერეკ­ლე ბა­დუ­რაშ­ვილ­მა ფილ­მის მე­ხუ­თე სე­ზონ­შიც გა­და­მი­ღო, მაგ­რამ ის ისე­თი რე­ზო­ნან­სუ­ლი არ იყო.

- სე­რი­ალ­ში გა­და­ღე­ბის, დიდ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის პრო­ცე­სი სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო?

- რა თქმა უნდა, სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო. იქ თავს ისე ვგრძნობ­დი, რო­გორც თევ­ზი - წყალ­ში. გა­და­ღე­ბე­ბი ექ­ვსი თვე გრძელ­დე­ბო­და. გიო ყიფ­ში­ძე­სა და ჟან­რი ლო­ლაშ­ვილ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. თა­ვი­დან გა­და­ღე­ბე­ბი ზოგ­ჯერ, მთე­ლი ღამე გვქონ­და. კი­ნო­ში თა­მა­ში საკ­მა­ოდ რთუ­ლი ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ არ ვიღ­ლე­ბო­დი, უფრო მე­ტიც - ჩემ­თვის ეს სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სი აღ­მოჩ­ნდა. ძა­ლას ისიც მმა­ტებ­და, რომ ზა­ზას­გან ბევრ კომ­პლი­მენტს ვი­ღებ­დი და დუბლს ხში­რად არ ვა­ფუ­ჭებ­დი. იმა­საც კი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - რა­ღა­ცით ბელა მი­რი­ა­ნაშ­ვილს გამ­სგავ­სებთ, ეს ფილ­მი რომ გავა, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გახ­დე­ბიო. ეი­ფო­რი­ა­ში ვი­ყა­ვი და მე­გო­ნა, ამ ყვე­ლა­ფერს მარ­თლაც, კარ­გი გაგ­რძე­ლე­ბა ექ­ნე­ბო­და...

- "ცხე­ლი ძაღ­ლის" შემ­დეგ, რო­მე­ლი­მე რე­ჟი­სო­რის­გან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! არ მი­გი­ღი­ათ?

- 2008 წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს­პა­ნე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბი ჩა­მო­ვიდ­ნენ ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად. მათ "ცხე­ლი ძაღ­ლის" კად­რე­ბი უნა­ხავთ და მთა­ვა­რი როლი შე­მომ­თა­ვა­ზეს. ცხა­დია, მათ წი­ნა­და­დე­ბას დავ­თან­ხმდი. ამ ფილ­მს "ორი" ჰქვია - მას­ში ორი სი­უ­ჟე­ტია გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი. ერთ ნა­წილ­ში ნაჩ­ვე­ნე­ბია, რო­გორ ცხოვ­რობს ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა ომის შემ­დგომ თბი­ლის­ში, მე­ო­რე ნა­წილს კი გორ­ში იღებ­დნენ. ეს ფილ­მი სან-სე­ბას­ტი­ა­ნის ფეს­ტი­ვალ­ზე წა­რად­გი­ნეს, სა­დაც მეც დამ­პა­ტი­ჟეს და ლა­მა­ზი კა­ბით წი­თელ ხა­ლი­ჩა­ზეც გა­ვი­ა­რე... სა­ბო­ლო­ოდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს ფილ­მიც და­იბ­ლო­კა. ქარ­თუ­ლი რე­ა­ლო­ბა უარ­ყო­ფი­თი კუ­თხით იყო წარ­მო­ჩე­ნი­ლი - გა­ჭირ­ვე­ბა უფრო მე­ტად ჩან­და, ვიდ­რე კარ­გი ცხოვ­რე­ბა. კად­რე­ბი ძი­რი­თა­დად, გა­რე­უბ­ნებ­ში გა­და­ი­ღეს. ფილ­მის მთა­ვა­რი გმი­რი გო­გო­ნა ქორ­წილ­სა და თეთრ კა­ბა­ზე ოც­ნე­ბობს, ქმარს კი ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ აქვს და მი­უ­ხე­და­ვად დიდი მცდე­ლო­ბი­სა, ამ სურ­ვილს ვერ უს­რუ­ლებს. გო­გო­ნა სა­ქორ­წი­ლო კა­ბე­ბის მა­ღა­ზი­ებ­ში და­დის და მა­ინც იც­ვამს (იცი­ნის). სა­ინ­ტე­რე­სო როლი იყო. ეს ფილ­მიც რომ არ გა­უშ­ვეს, სა­ერ­თოდ, სა­მუ­შა­ოს გა­რე­შე დავ­რჩი. როცა ბა­ტო­ნი ლე­ვა­ნი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში გა­და­იყ­ვა­ნეს, ის ჯგუ­ფიც და­ი­შა­ლა, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე მან შეკ­რი­ბა; მერე გავ­თხოვ­დი და რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, სხვა საქ­მე­ზე გა­და­ვერ­თე.

სხვა­თა შო­რის, ერთი წლის წინ, გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ას ოსე­თის კონ­ფლიქტზე უნ­დო­და ფილ­მის გა­და­ღე­ბა. მთა­ვარ როლ­ში ზურა ყიფ­ში­ძე იყო. კას­ტინ­გი იქაც გა­ვი­ა­რე და მთა­ვარ როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცეს, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ამ ფილმში ოპო­ზი­ცი­უ­რი გან­წყო­ბა იყო ასა­ხუ­ლი, და­ფი­ნან­სე­ბა ვერ მი­ი­ღო. აი, ასე­თი ბედი მაქვს - ფილ­მე­ბი, რო­მელ­შიც მთა­ვა­რი როლი შე­მომ­თა­ვა­ზეს, რა­ტომ­ღაც იბ­ლო­კე­ბო­და...

სი­ა­მოვ­ნე­ბით და­ვუბ­რუნ­დე­ბო­დი ჩემს პრო­ფე­სი­ას; ბო­ლოს და ბო­ლოს, მე­ნე­ჯე­რო­ბი­სა და მსა­ხი­ო­ბო­ბის შე­თავ­სე­ბას ყო­ველ­თვის შევ­ძლებ. ოპ­ტი­მის­ტი ვარ და არ გა­მოვ­რი­ცხავ, რომ მო­მა­ვალ­ში რო­მე­ლი­მე რე­ჟი­სო­რი ჩე­მი­თაც და­ინ­ტე­რეს­დეს.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)