მომ­ღე­რა­ლი, ახლა კი უკვე "ბიზ­ნეს­ვუ­მე­ნი" ია ჩანტლა­ძე 18 წლის იყო, როცა მისი სიმ­ღე­რა - "არ მიყ­ვარ­ხარ" გა­ჰიტ­და და ჯერ კი­დევ მო­ზარ­დი, პო­პუ­ლა­რულ, წარ­მა­ტე­ბულ მომ­ღერ­ლად იქცა. მა­შინ ყვე­ლას ეგო­ნა, რომ ია მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სცე­ნა­ზე იქ­ნე­ბო­და და მხო­ლოდ ამ სფე­როს მი­უ­ძღვნი­და თავს, მაგ­რამ მერე ისე მოხ­და, რომ მომ­ღე­რალ­მა სულ სხვა გზა აირ­ჩია და თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს გული დას­წყვი­ტა.

- ძა­ლი­ან კარ­გი ბავ­შვო­ბა მქონ­და. თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. ვი­ყა­ვი ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი, კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი, აქ­ტი­უ­რი. რაც თავი მახ­სოვს, სცე­ნა­ზე ვი­დე­ქი და ვმღე­რო­დი, კონ­ცერ­ტებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. გას­ტრო­ლე­ბი, ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი ჩემ­თვის უცხო ხილი არ იყო, ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი მშობ­ლე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბა გახ­ლავთ; მა­თაც უყ­ვართ ხე­ლოვ­ნე­ბა და რა გა­საკ­ვი­რია, რომ ყვე­ლა­ნა­ი­რად მი­წყობ­დნენ ხელს... მერე მახ­სოვს ის ცუდი პე­რი­ო­დი, როცა ქვე­ყა­ნა­ში იყო უშუ­ქო­ბა. მახ­სოვს სან­თლის შუქ­ზე მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა, "კე­რა­სინ­კა", ომი, 9 აპ­რი­ლი... მერე იყო სტუ­დენ­ტო­ბის წლე­ბი, როცა ბევ­რი რა­მის სწავ­ლა შევ­ძე­ლი და ბევ­რი რა­მეც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, ომის პე­რი­ოდ­მა, უშუ­ქო­ბამ და ა.შ. რა გას­წავ­ლა?

- მა­შინ ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი ამ ყვე­ლაფ­რის გა­საც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად. უბ­რა­ლოდ, ვხე­დავ­დი, რომ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო ცუ­დად ცხოვ­რობ­და. გე­ნე­რა­ტო­რი თუ ჰქონ­და ვინ­მეს და სახ­ლს გა­ა­ნა­თებ­და ან ტე­ლე­ვი­ზო­რის ყუ­რე­ბა შე­ეძ­ლო, ეს იმას ნიშ­ნავ­და, რომ ფუ­ფუ­ნე­ბა ჰქონ­და... წლე­ბის შემ­დეგ, როცა სა­ზღვარ­გა­რეთ მო­მიხ­და გამ­გზავ­რე­ბა, სწო­რედ მა­შინ მივ­ხვდი, რომ უცხო­ე­ლი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. მე და ჩემს რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბარს ყვე­ლა ერ­თსა და იმა­ვეს გვე­უბ­ნე­ბო­და: რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რე­ბი ხართ, მაგ­რამ რო­გო­რე­ბი, ამას ვერ აგიხ­სნი­თო. მერე გა­მო­ი­ტა­ნეს დას­კვნა: ძა­ლი­ან სიღ­რმი­სე­უ­ლე­ბი ხარ­თო. ჩვე­ნი ევ­რო­პე­ლი თა­ნა­ტო­ლე­ბი სხვა­ნა­ირ ცხოვ­რე­ბას არი­ან მიჩ­ვე­უ­ლე­ბი. მათ ის გზა არ გა­უვ­ლი­ათ, რისი გავ­ლაც და გა­და­ტა­ნაც ჩვენ მოგ­ვიხ­და. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ისე­თი კვა­ლი დაგ­ვამ­ჩნია, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა, ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში არ ჩანს, მაგ­რამ უცხო­ე­ლე­ბი ამას ამ­ჩნე­ვენ. ჩვენ უფრო მეტი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა გვაქვს და სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნის ინ­სტინ­ქტიც გა­მოგ­ვი­მუ­შავ­და.

- ბავ­შვო­ბა­ში, გარ­და სიმ­ღე­რი­სა და თა­მა­ში­სა, კი­დევ რით იყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, სწავ­ლით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი და ძა­ლი­ან კარ­გი მოს­წავ­ლეც გახ­ლდით. ვსწავ­ლობ­დი უცხო ენებს, მუ­სი­კას; დავ­დი­ო­დი ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზეც და ყვე­ლას ეგო­ნა, რომ მო­მა­ვალ­ში პი­ა­ნის­ტი გავ­ხდე­ბო­დი, მაგ­რამ სიმ­ღე­რა უფრო ახ­ლოს აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თან... პი­ა­ნის­ტო­ბას ძა­ლი­ან დიდი შრო­მა სჭირ­დე­ბა, მე კი ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, რომ სმე­ნით ვუკ­რავ­დი ბახს და მო­ცარტს, ნო­ტე­ბის გარ­ჩე­ვა კი მე­ზა­რე­ბო­და; ვცდი­ლობ­დი, სმე­ნის, ნი­ჭის ხარ­ჯზე გა­მოვმძვრა­ლი­ყა­ვი...

- რო­გორც ვიცი, კლა­სი­კურ ვო­კალ­შიც ემ­ზა­დე­ბო­დი.

- ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ის სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბი, რაც არის კლა­სი­კურ ვო­კალ­ში. ვგუ­ლის­ხმობ სწო­რად სუნ­თქვას და იმ დე­ტა­ლებს, რაც შე­საძ­ლოა, ესტრა­დის მომ­ღე­რალ­მა არც იცო­დეს. ჰოდა, ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის და­საკ­მა­ყო­ფი­ლებ­ლად, ეს სკო­ლაც გა­ვი­ა­რე. მზია და­ვი­თაშ­ვი­ლი მა­მე­ცა­დი­ნებ­და. მა­საც გა­ვუც­რუე იმე­დი, როცა ამ საქ­მეს შე­ვეშ­ვი. ჩემს პე­და­გოგს ჰქონ­და უდი­დე­სი სურ­ვი­ლი იმი­სა, რომ ამ სფე­რო­ში მე­ცა­და ბედი და დღე­საც, და­მი­ნა­ხავს თუ არა, მე­უბ­ნე­ბა: ნე­ტავ, იცო­დე, რა და­კარ­გა კლა­სი­კურ­მა მუ­სი­კამ შენი სა­ხი­თო (იღი­მის). რა მექ­ნა, სა­კუ­თა­რი თავი კლა­სი­კურ ვო­კალ­ში ვერ და­ვი­ნა­ხე. თან, მა­შინ უკვე ორი პრო­ფე­სია მქონ­და და ვი­ფიქ­რე, კი­დევ 5 წელი უნდა ვის­წავ­ლო კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში და მერე ან გა­მო­ვა ჩემ­გან რამე, ან არ-მეთ­ქი და ხელი ჩა­ვიქ­ნიე...

- ამ­ბობ, - გა­მორ­ჩე­უ­ლი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვიო. ყვე­ლა სა­განს ერ­თნა­ი­რად კარ­გად სწავ­ლობ­დი?

- ე.წ. წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბის და­ფა­ზე ჩემი სუ­რა­თიც იყო გა­მოკ­რუ­ლი. თა­ვის სა­ქებ­რად არ ვამ­ბობ, მაგ­რამ თით­ქმის ყვე­ლა სა­განს კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი. გა­მო­ნაკ­ლი­სი იყო მხო­ლოდ ფი­ზი­კა. ალ­ბათ, როცა ამ საგ­ნის სწავ­ლა და­ვი­წყეთ, სა­დღაც რა­ღაც გა­მოვ­ტო­ვე და ფი­ზი­კა ჩემ­თვის დღე­საც ჩი­ნუ­რი­ვი­თაა. ვიცი, რომ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სა­გა­ნია, მაგ­რამ არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და... ახ­ლაც "ინ­ფორ­მა­ცი­ის ჭია" ვარ. ვგიჟ­დე­ბი თე­ატრზე, მხატ­ვრო­ბა­ზე, არ­ქი­ტექ­ტუ­რა­ზე. მოკ­ლედ, ხე­ლოვ­ნე­ბა ჩემი სფე­როა, მაგ­რამ სხვა რა­ღა­ცე­ბიც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მე სო­ცი­ა­ლურ მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა მა­გის­ტრი ვარ. დოქ­ტუ­რან­ტუ­რა­ში მინ­დო­და ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და სო­ცი­ო­ლო­გია და კულ­ტუ­რო­ლო­გია, საკ­მა­ოდ კარ­გი იდე­აც მქონ­და, რა­შიც შე­იძ­ლე­ბო­და, სა­დოქ­ტო­რო და­მეც­ვა, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, გა­და­ვი­ფიქ­რე... სხვა­თა შო­რის, ჩემი ლექ­ტო­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბა გახ­ლავთ, სო­ცი­ო­ლო­გია რომ მა­ინ­ტე­რე­სებს.

- ე.ი. მი­იჩ­ნევ, რომ პე­და­გოგ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მოს­წავ­ლე მის სა­განს ის­წავ­ლის თუ არა.

- ამა­ში აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გე­თან­ხმე­ბი. პი­რა­დად მე, მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში სულ სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით მინ­დო­და წას­ვლა, მაგ­რამ პრო­ფე­სორ გია ჟორ­ჟო­ლი­ანს ლექ­ცი­ე­ბით (ის დე­მოკ­რა­ტი­ზა­ცი­ას გვას­წავ­ლი­და) ისე მო­ვი­ხიბ­ლე, რომ აზრი შე­ვიც­ვა­ლე და თემა მას­თან და­ვი­ცა­ვი.

- უკვე პო­პუ­ლა­რულ მომ­ღე­რალს ლექ­ტო­რე­ბი, სტუ­დენ­ტე­ბი ან­გა­რიშს თუ გი­წევ­დნენ?

- ლექ­ტო­რებს ჩემ მი­მართ კუ­რი­ო­ზუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­დათ. რას ვგუ­ლის­ხმობ? მა­გა­ლი­თად, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: რად გინ­და სწავ­ლა? ასე კარ­გად მღე­რი, კა­რი­ე­რა გაქვს და თავს რა­ტომ იკ­ლავ მე­ცა­დი­ნე­ო­ბი­თო? ლა­მის გა­გიჟ­დნენ, მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე. არ მეს­მის, რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნი შო­უ­ბიზ­ნეს­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო და სხვა რა­მეც გა­ინ­ტე­რე­სებ­დეს?

- ბევ­რს აქვს ცნო­ბილ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის კომ­პლექ­სი...

- ამ­ქვეყ­ნად უკომ­პლექ­სო არა­ვი­ნაა... მეც მიგ­რძნია, რომ ჩემი პო­პუ­ლა­რო­ბის გამო ვი­ღა­ცე­ბი თავს მა­რი­დებ­დნენ, აგ­რე­სი­უ­ლად იყ­ვნენ გან­წყო­ბი­ლე­ბი; ისიც არ მომ­წონ­და, როცა ჩემ­თან მხო­ლოდ იმის გამო მე­გობ­რობ­დნენ, რომ ცნო­ბი­ლი ვი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ, მომ­ღე­რა­ლი, მსა­ხი­ო­ბი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია. უბ­რა­ლოდ, მას აქვს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ თა­ვი­სი ნა­მუ­შე­ვა­რი სამ­ზე­ო­ზე, ფარ­თო მა­სე­ბის წი­ნა­შე გა­მო­ი­ტა­ნოს, სხვე­ბი კი საქ­მეს ჩუ­მად აკე­თე­ბენ...

- წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე პე­და­გო­გებს სი­ცელ­ქის გამო მა­ინც არ და­უს­ჯი­ხართ?

- ასე­თი შემ­თხვე­ვა არ მახ­სენ­დე­ბა. მხო­ლოდ ერთი პე­რი­ო­დი ვი­ღებ­დი შე­ნიშ­ვნებს: როცა სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნეს, ასო­ე­ბის ცნო­ბა უკვე ვი­ცო­დი და მას­წავ­ლე­ბე­ლი ან­ბანს სხვებს რომ ას­წავ­ლი­და, მე ერთ ად­გი­ლას ვერ ვჩერ­დე­ბო­დი, სულ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ­დი, ვერ­თო­ბო­დი. ბო­ლოს, როცა ყვე­ლა­ფე­რი წა­მარ­თვეს, თი­თე­ბით და­ვი­წყე თა­მა­ში... სხვა­თა შო­რის, ან­ბა­ნი ჩე­მით ვის­წავ­ლე. მშობ­ლე­ბი ცდი­ლობ­დნენ, არ ეს­წავ­ლე­ბი­ნათ, მაგ­რამ ამის სურ­ვი­ლი მქონ­და და ჩემს წი­ნა­აღ­მდეგ ვე­რა­ფერს გახ­დნენ (იცი­ნის). ბოლო კლა­სებ­ში საკ­ლა­სო ჟურ­ნა­ლი მე ჩა­მა­ბა­რეს. ჰოდა, როცა "შა­ტა­ლო­ზე" მივ­დი­ო­დით, ჟურ­ნა­ლიც თან მიმ­ქონ­და.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ ერ­თო­ბო­დით ხოლ­მე?

- იცი, ახლა რომ ვაკ­ვირ­დე­ბი, დღე­ვან­დე­ლი თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ჩემი თა­ო­ბა ძა­ლი­ან ბავ­შვუ­რი იყო. თო­ჯი­ნე­ბი, მან­ქა­ნე­ბი, "რე­ზი­ნო­ბა­ნა", "შვიდ­ქვა­ო­ბა­ნა", "წრე­ში ბურ­თი" - აი, ეს იყო ჩვე­ნი გა­სარ­თო­ბი. ახლა კი მო­ზარ­დებს ასე­თი თა­მა­შე­ბი აღარ იზი­დავს, მათ ხომ მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი, კომ­პი­უ­ტე­რი აქვთ...

- ამ­ბო­ბენ, რომ ის გა­სარ­თო­ბი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც შენ ჩა­მოთ­ვა­ლე, ბავ­შვე­ბის ფან­ტა­ზი­ის გან­ვი­თა­რე­ბას უწყობ­და ხელს, თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნი­კა კი მათ ყვე­ლა­ფერს მზამ­ზა­რე­უ­ლად აწ­ვდის და ბევ­რი ფიქ­რი, რა­ღა­ცის გა­მო­გო­ნე­ბა არ სჭირ­დე­ბათ...

- ამ მო­საზ­რე­ბას ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი ისე­ვე, რო­გორც იმ ამ­ბავს, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე ბავ­შვე­ბი უფრო მე­ტად ნი­ჭი­ე­რე­ბი არი­ან, ვიდ­რე მათ ასაკ­ში ჩვენ ან ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ზოგი ტრა­ბა­ხობს: ჩემ­მა ორი წლის შვილ­მა უკვე კომ­პი­უ­ტე­რის ჩარ­თვა იცის. მის ასაკ­ში კი მე ამ­დენს ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ­დიო. ეცო­დი­ნე­ბა, აბა, რა იქ­ნე­ბა? ჩვენ დროს სად იყო ასე­თი ტექ­ნი­კა? მე რომ ვთა­მა­შობ­დი თო­ჯი­ნით, ახლა - რო­ბო­ტი აქვთ, მე ტე­ლე­ვი­ზო­რის ყუ­რე­ბით თუ ვერ­თო­ბო­დი, ესე­ნი კომ­პი­უ­ტერ­თან სხე­დან. რა­ტომ არის, რომ ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბის თა­ო­ბის ბევ­რმა წარ­მო­მად­გე­ნელ­მა მო­ბი­ლურ­საც ვერ აუღო ალღო, ვე­რაფ­რით ის­წავ­ლა "ესე­მე­სის" აკ­რე­ფა, გაგ­ზავ­ნა? იმი­ტომ, რომ მათი ტვი­ნი სხვა­ნა­ი­რად არის მო­წყო­ბი­ლი. მოკ­ლედ, ინ­ტერ­ნე­ტის ავ­კარ­გი­ა­ნო­ბა­ზე ლა­პა­რა­კი შორს წაგ­ვიყ­ვანს...

- ჩვენს თა­ო­ბას ბევ­რი უწიგ­ნურს ეძახ­და...

- უწიგ­ნუ­რე­ბი ყვე­ლა თა­ო­ბა­ში იყ­ვნენ. ბო­დი­ში, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბი­დან­ვე ომის კად­რე­ბის ყუ­რე­ბა რომ გი­წევს, როცა ქვე­ყა­ნა­ში გა­მუდ­მე­ბით მი­ტინ­გია, ის­მის "გა­და­დექ-გად­მო­დე­ქი", როცა სა­ცო­და­ო­ბა გვჭირს, როცა ხალ­ხს შია, მა­პა­ტი­ეთ და რო­მელ გა­ნათ­ლე­ბა­ზე, წიგ­ნის კი­თხვა­ზეა ლა­პა­რა­კი? რა­ტომ გვიკ­ვირს, რომ ასეთ ქვე­ყა­ნა­ში შე­საძ­ლოა, ვი­ღა­ცას წიგ­ნის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი არ ჰქონ­დეს? და კი­დევ, ჩემი აზ­რით, არ შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა ერთ ქვაბ­ში მო­ხარ­შო.

- წიგ­ნი შიმ­შილს არ აყუ­ჩებს?

- ნამ­დვი­ლად ვერ გა­ა­ყუ­ჩებს. როცა სახ­ლში მში­ე­რი შევ­დი­ვარ, წიგ­ნი კი არა, საჭ­მე­ლი თუ არ დამ­ხვდე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, დე­დაც არ მო­მინ­დეს (იცი­ნის).

- შენ­თვის ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე ბევ­რს ნიშ­ნავს, არა?

- ასეა! ჯერ ერთი, მა­ზოგ­ვი­ნებს დროს, ფულს. თუმ­ცა, დრო­საც მა­კარ­გვი­ნებს ხოლ­მე. ამ­ბო­ბენ: ამ "ფე­ის­ბუკ­ში" რომ "ზი­ხარ", წადი და ადა­მი­ა­ნი პი­რა­დად ნა­ხეო. ინ­ტერ­ნე­ტის წყა­ლო­ბით, სულ რა­ღაც ერთი "კლი­კით" უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის მო­კი­თხვაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი, ამ­დენ ადა­მი­ანს კი ერთ დღე­ში, "რე­ალ­ში" ვე­რაფ­რით ნა­ხავ. თა­ნაც - ჩემი ბევ­რი მე­გო­ბა­რი სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რობს და არც კი ვიცი, კომ­პი­უ­ტე­რი რომ არ გვქონ­დეს, ერ­თმა­ნე­თის მო­კი­თხვას რო­გორ ან რო­დის შევ­ძლებ­დით... მიკ­ვირს, წლე­ბის წინ ამ ტექ­ნი­კის გა­რე­შე რო­გორ ვცხოვ­რობ­დით? ერთხელ მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი სახ­ლში დამ­რჩა და მთე­ლი დღე ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს ცალი ხელი არ მქონ­და. კომ­პი­უ­ტერ­ზეც მი­ჯაჭ­ვუ­ლი ვარ. ასე მგო­ნია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი რომ არ მქონ­დეს, ქვე­ყა­ნა და­იქ­ცე­ვა.

- რას იტყვი ვირ­ტუ­ა­ლურ მე­გობ­რო­ბა­ზე, ფლირტზე?..

- ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა "ვირ­ტში" და­წყე­ბუ­ლი მე­გობ­რო­ბა რე­ა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გა­დაზ­რდი­ლა. ჩემი აზ­რით, არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს იმას, თუ სად გა­იც­ნობ ადა­მი­ანს. მთა­ვა­რია, ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა მუდ­მი­ვად ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი არ იყოს. თუ ასეთ ნაც­ნო­ბო­ბას და­სას­რუ­ლი არ ექ­ნე­ბა, გა­მო­დის, რომ ეს არა­ჯან­სა­ღი ნაც­ნო­ბო­ბაა.

- გარ­და კომ­პი­უ­ტე­რი­სა და მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი­სა, კი­დევ, რაზე ხარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი?

- ბლოკ­ნოტ­ზე. ეს არის ჩემი ტვი­ნი. მას­ში დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში რა­ი­მე რომ არ ჩავ­წე­რო, ჩათ­ვა­ლე, რომ ის დღე ცა­რი­ე­ლია...

- გა­იხ­სე­ნე დღე, რო­მელ­მაც თი­ნე­ი­ჯერ იაზე წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა...

- მახ­სოვს ერთი დღე, როცა ჩემ­თვის სამ­ყა­რო გა­იხ­სნა და და­ვი­წყე დღი­უ­რის წერა: მა­შინ 15 წლის გახ­ლდით. მე­გობ­რის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ვი­ყა­ვი, როცა ჩემ­თვის საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს შო­რის რა­ღაც გა­უ­გებ­რო­ბა მოხ­და და შინ მი­სუ­ლი ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე დიდ­ხანს ვფიქ­რობ­დი. სწო­რედ მა­შინ მივ­ხვდი, რომ ამ­ქვეყ­ნად ყვე­ლა­ფე­რი ისე­თი არ არის, რო­გო­რიც მა­ნამ­დე მე­გო­ნა და "ვარ­დის­ფე­რი სათ­ვა­ლე" მო­ვიხ­სე­ნი. და­ვი­წყე ფიქ­რი იმა­ზე, რომ სამ­ყა­რო არ­ცთუ ისე სა­მარ­თლი­ა­ნია...

- მშობ­ლე­ბი რა­ი­მე­ში გზღუ­დავ­დნენ თუ არა?

- ისი­ნი თით­ქმის არა­ფერს მიკ­რძა­ლავ­დნენ; პრინ­ციპ­ში, ისეთს არა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, რომ მათ­თვის რა­ი­მე ცუ­დის გა­ფიქ­რე­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი მი­მე­ცა. თან, მა­შინ არც კლუ­ბე­ბი იყო, გა­სარ­თო­ბად შუა ღა­მემ­დე რომ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. მე­გობ­რე­ბის სახ­ლში წას­ვლა და სე­ირ­ნო­ბა კი ჩემ­თვის პრობ­ლე­მა არ იყო.

- დედ-მა­მას­თან არ მე­გობ­რობ­დი?

- კი, მაგ­რამ მა­ინც, მშო­ბელ­სა და შვილს შო­რის, რო­გორც უნდა მე­გობ­რობ­დნენ, მა­ინც არის რა­ღაც ბა­რი­ე­რი. პი­რა­დად მე, იმას, რაც ძა­ლი­ან ჩე­მია, არა მარ­ტო მშო­ბელს, არა­მედ მე­გობ­რებ­საც კი არ ვუმ­ხელ. ოღონდ, არა იმი­ტომ, რომ რა­ღაც და­სა­მა­ლი მაქვს, არა­მედ ამა­ზე უბ­რა­ლოდ, ვერ ვი­ლა­პა­რა­კებ!

- ალ­ბათ, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში შენც იყა­ვი ვი­ღა­ცის ფანი. სა­ინ­ტე­რე­სოა, უკვე პო­პუ­ლა­რულს, ისე­თი ადა­მი­ა­ნის გაც­ნო­ბის შან­სი თუ მო­გე­ცა, რო­მელ­საც პა­ტა­რა­ო­ბი­სას ჰბა­ძავ­დი?

- სხვა­თა შო­რის, როცა ის ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვი­ცა­ნი, ვინც წლე­ბის წინ ჩემ­თვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი იყო, სა­ო­ცა­რი გრძნო­ბა და­მე­უფ­ლა. მერე ზო­გი­ერთ მათ­განს და­ვუ­მე­გობ­რდი, ზოგ­თან უბ­რა­ლოდ, თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა, დუ­ე­ტი მა­კავ­ში­რებ­და... ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ყვე­ლა მო­ზარ­დი და­ფიქ­რდეს იმა­ზე, თუ რო­გო­რი უნდა, რომ მისი ცხოვ­რე­ბა იყოს. როცა წარ­სულ­ზე ვფიქ­რობ, ვხვდე­ბი, რომ დღეს ჩემი ცხოვ­რე­ბა ისე­თია, რო­გო­რიც ქვეც­ნო­ბი­ე­რის დო­ნე­ზე მინ­დო­და, მქო­ნო­და. ყვე­ლა უნდა დავ­ფიქ­რდეთ, თუ რა გვინ­და და მერე მიზ­ნის­კენ ვი­ა­როთ; და­სა­ხუ­ლის მი­საღ­წე­ვად ყო­ველ­დღე ერთი პა­ტა­რა აგუ­რი უნდა დადო, სხვა­ნა­ი­რად არა­ფე­რი გა­მო­ვა, ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თდრო­უ­ლად არ მოვა. დღეს უნდა დარ­გო ხე, რო­მე­ლიც ნა­ყოფს მარ­თა­ლია, ვთქვათ, 5 წლის შემ­დეგ, მაგ­რამ მა­ინც მოგ­ცემს...

ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და რა­შელ ფე­რე­რის გაც­ნო­ბა. ამ ქა­ლის მუ­სი­კას პირ­ვე­ლად რომ მო­ვუს­მი­ნე, ცუ­დად გავ­ხდი. მისი ალ­ბო­მი და­ახ­ლო­ე­ბით, 13 წლის წინ ჩა­მი­ვარ­და ხელ­ში და შოკ­ში ჩავ­ვარ­დი, ემო­ცი­ე­ბის­გან გული ცუ­დად გა­მიხ­და. სხვა­თა შო­რის, მისი დის­კი მა­თხო­ვეს, მე კი მთელ თბი­ლისს მოვ­დე; ყვე­ლას რა­შელ ფე­რე­რი­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. მის კონ­ცერ­ტზე მოხ­ვედ­რა ჩემ­თვის ბევ­რს ნიშ­ნავ­და და ამის შან­სიც მო­მე­ცა. კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ კუ­ლი­სებ­ში შე­ვე­დი და ცხა­დია, ავ­ტოგ­რა­ფიც ვთხო­ვე, ვეტ­რფი­ა­ლე...

- როცა ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყა­ვი, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს შენი გაც­ნო­ბის შანსს თუ აძ­ლევ­დი?

- წლე­ბის წინ კონ­ცერ­ტი ხში­რად იმარ­თე­ბო­და, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი კი კუ­ლი­სებ­ში შე­მო­დი­ოდ­ნენ და გვე­ლა­პა­რა­კე­ბოდ­ნენ; ტარ­დე­ბო­და შეხ­ვედ­რე­ბიც. მოკ­ლედ, მომ­ღე­რალ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მა­ში­ნაც ყვე­ლას ჰქონ­და და დღე­საც აქვთ. უბ­რა­ლოდ, ახლა ესეც გა­მარ­ტივ­და: პი­რა­დად მე, ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მწერს. უმე­ტე­სო­ბას არ ვიც­ნობ, მაგ­რამ მათ ე.წ. მე­გობ­რე­ბის სი­ა­ში მა­ინც ვა­მა­ტებ.

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ქვე­ყა­ნა­ში არე­უ­ლო­ბა იყო, გო­გო­ნებს რა­ტომ­ღაც, "ძვე­ლი ბი­ჭე­ბი", ე.წ. "ბირ­ჟა­ვი­კე­ბი" უფრო მე­ტად მოს­წონ­დათ...

- ეს კა­ტას­ტრო­ფა იყო. მაგ­რამ პი­რა­დად მე, უსაქ­მუ­რი ბი­ჭე­ბი არას­დროს მომ­წონ­და. შე­უ­რა­ცხყო­ფას არა­ვის ვა­ყე­ნებ, მაგ­რამ მი­ვე­სალ­მე­ბი იმ ფაქტს, რომ დღეს­დღე­ო­ბით, გო­გო­ნებს საქ­მი­ა­ნი, მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი მე­ტად მოს­წონთ. არა­და, ადრე სწავ­ლაც "ტე­ხავ­და"; ბიჭი ქუ­ჩა­ში გი­ტა­რით, ვი­ო­ლი­ნო­თი ვერ გა­მო­ვი­დო­და...

- და­ბო­ლოს, შენი აზ­რით, რა არის სა­ჭი­რო იმის­თვის, რომ მო­ზარ­დმა თავი და­მო­უ­კი­დე­ბელ ადა­მი­ა­ნად იგ­რძნოს?

- ში­ნა­გა­ნი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა სხვა რამ არის, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა კი იმას ნიშ­ნავს, როცა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც არ ხარ სხვა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, ქარ­თველ მშობ­ლებს შვი­ლის "გაშ­ვე­ბა" უჭირთ. არ უნ­დათ, რომ მათ პა­ტა­რას რა­ი­მე ეტ­კი­ნოს. არა­და, ვფიქ­რობ, გარ­კვე­ულ ეტაპ­ზე, ადა­მი­ან­მა უნდა და­უშ­ვას შეც­დო­მა იმის­თვის, რომ ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღოს, კარ­გი­სა და ცუ­დის ერ­თმა­ნე­თის­გან გარ­ჩე­ვა ის­წავ­ლოს. ია­პო­ნე­ლებს აქვთ ბავ­შვე­ბის აღ­ზრდის მშვე­ნი­ე­რი მე­თო­დი: პა­ტა­რამ ცე­ცხლში თითი რომ შე­ყოს, ამას არ და­უშ­ლი­ან. ამ­ბო­ბენ, მან თითი ერთხელ მა­ინც უნდა და­იწ­ვას, რომ მიხ­ვდეს, ცე­ცხლი რო­გო­რი სა­ში­ში­აო.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)