ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი, რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, მოგ­ზა­უ­რო­ბი­დან მოგ­ზა­უ­რო­ბამ­დე ცხოვ­რობს-. თუკი სად­მე გამ­გზავ­რე­ბა უნდა და ფული არ აქვს, არც ეს არის პრობ­ლე­მა. ყო­ველ­თვის უფუ­ლოდ რჩე­ბა ბოლო დღეს, მაგ­რამ ესეც არ ანაღ­ვლებს. ერთხელ სოფო ნი­ჟა­რა­ძემ გა­და­არ­ჩი­ნა, ახლა მე­უღ­ლეც აი­ყო­ლია, თენ­გო წივ­წი­ვა­ძე ცოლს სი­ა­მოვ­ნე­ბით დაჰ­ყვე­ბა უცხო­ეთ­ში და თუკი სა­ჭი­როა, შო­პინ­გის დრო­საც ელო­დე­ბა. ნინა ახ­ლა­ხან დაბ­რუნ­და რო­მი­დან, სა­დაც მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად და­უ­ვი­წყა­რი ერთი კვი­რა გა­ა­ტა­რა.

- რო­მა­უ­ლი არ­და­დე­გე­ბი მქონ­და (იღი­მის). საქ­მე ისაა, რომ რომ­ში მყავს ახ­ლო­ბე­ლი, იტა­ლი­ე­ლია. სა­მო­მავ­ლო პრო­ექ­ტი აქვს, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს უკავ­შირ­დე­ბა. მო­ლა­პა­რა­კე­ბებ­ზე ვი­ყა­ვი წა­სუ­ლი. დღე-ნა­ხე­ვა­რი მქონ­და მხო­ლოდ საქ­მე. ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ გე­ტყვით, რა პრო­ექ­ტზეა სა­უ­ბა­რი. რად­გან მა­ინც მი­წევ­და ჩას­ვლა, მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ერ­თკვი­რი­ა­ნი დას­ვე­ნე­ბა და­ვამ­თხვი­ეთ. სულ რამ­დე­ნი­მე ქა­ლა­ქი მიყ­ვარს ამო­ჩე­მე­ბით, ერთი ნიუ-იორ­კია, მე­ო­რე - პა­რი­ზი, რად­გან ფრან­გუ­ლი ვიცი და იქა­უ­რებ­თან კონ­ტაქ­ტი არ მი­ჭირს, სულ მიკ­ვირს, რა­ტომ უწო­დე­ბენ ფრან­გებს ცივ ხალ­ხს, ფრან­გუ­ლად თუ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ქა­ლა­ქის ბო­ლო­ში წა­მოგ­ყვე­ბი­ან, და მე­სა­მე არის რომი, იტა­ლია სი­გი­ჟემ­დე მიყ­ვარს. იტა­ლუ­რიც ვიცი ცოტ-ცოტა, მო­ლა­პა­რა­კე­ბას ვერ წა­ვიყ­ვან ამ ენა­ზე, მაგ­რამ მომ­წონს გა­ტე­ხი­ლი იტა­ლი­უ­რით ლა­პა­რა­კი.

ტუ­რის­ტად ყოფ­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, პირ­ველ რიგ­ში, იმი­ტომ, რომ ფე­ხით ძა­ლი­ან ბევ­რს დავ­დი­ვარ, მაც­ვია რე­ზი­ნის შლო­პან­ცე­ბი, შორ­ტი და თმა მაქვს მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი, და­უ­ვარ­ცხნე­ლი. თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ. დღის ბო­ლოს რომ ვით­ვლი­დი, 35-40 კი­ლო­მეტ­რი მა­ინც მქონ­და გავ­ლი­ლი, აკი­დე­ბუ­ლი მქონ­და ზურგჩან­თა, ხელ­ში მუდ­მი­ვად ცივი სას­მე­ლი მე­ჭი­რა. რომ­ში მე­ო­რედ გახ­ლდით და რო­გორც იქნა, შე­მიშ­ვეს ვა­ტი­კან­ში.

- პირ­ველ ჩას­ვლა­ზე რა­ტომ არ შე­გიშ­ვეს?

- ვა­ტი­კან­ში რომ შე­გიშ­ვან, გრძე­ლი კაბა ან შარ­ვა­ლი უნდა გეც­ვას, არც მოკ­ლემკლა­ვი­ა­ნის ჩაც­მა შე­იძ­ლე­ბა, პირ­ვე­ლად რომ ვი­ყა­ვი, ჩაც­მუ­ლო­ბის გამო არ შე­მიშ­ვეს. გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე გა­მოც­დი­ლე­ბა და გრძე­ლი შარ­ფი წა­ვი­ღე. ძი­რი­თა­დად, კა­ცებს უშ­ვებ­დნენ, ძა­ლი­ან ცხე­ლო­და, 40 გრა­დუ­სი იყო და ლა­მის ტრუ­სი­კის ამა­რა დარ­ჩე­ნი­ლი ქა­ლე­ბი ვა­ტი­კა­ნის გა­რეთ რჩე­ბოდ­ნენ (იცი­ნის). იქ იმ სი­ცხე­ში გა­მო­რი­ცხუ­ლია სხვა რა­მის ჩაც­მა, თუმ­ცა ჰავა სხვა­ნა­ი­რია და 40 გრა­დუს­ში ჩვენ­თან უფრო ცხე­ლა. თა­ნაც, მთელ ქა­ლაქ­ში შად­რევ­ნე­ბია, ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად იწუ­წე­ბი. რა ბედ­ნი­ე­რე­ბა იქ­ნე­ბა, თბი­ლის­შიც გა­დავ­ლა­ხოთ ბა­რი­ე­რი და როცა დაგ­ვცხე­ბა, შად­რე­ვან­ში ჩავ­ყოთ ფეხი ან ხელი შე­ვუშ­ვი­როთ. იქ ყვე­ლა ასეა, პი­ჯა­კით, ჰალ­სტუ­ხით სამ­სა­ხუ­რი­დან, თუკი დას­ცხე­ბათ, იხ­დი­ან ფეხ­საც­მელს და სველ­დე­ბი­ან შად­რევ­ნებ­ში. სა­დაც თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა, იქ მიყ­ვარს ყოფ­ნა.

- მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად პირ­ვე­ლად იყა­ვი რომ­ში?

- თაფ­ლო­ბის თვე პა­რიზ­ში გვქონ­და ზამ­თარ­ში, მაგ­რამ ისე გა­მო­ვი­და, რომ რომ­შიც თაფ­ლო­ბის თვე იყო. სულ ვხუმ­რობ, გორს ვერ გავ­ცდი-მეთ­ქი. ჩემი მე­უღ­ლე ხომ გორ­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს სა­მუ­შა­ოდ, ამი­ტომ ხან მე ჩავ­დი­ვარ, ხან ის ჩა­მო­დის და მუდ­მი­ვად გვე­ნატ­რე­ბა ერ­თმა­ნე­თი. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი­ვით ვართ, ამი­ტომ რად­გან ყო­ველ­დღე ერ­თად ვერ ვართ, ეს ერთი კვი­რა, როცა დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ვა­ტა­რებ­დით დროს, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო ჩვენ­თვის.

ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, რომ თენ­გო კომ­ფორ­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. სა­მოგ­ზა­უ­როდ სწო­რედ ასე­თი ადა­მი­ა­ნია სა­სი­ა­მოვ­ნო მეგ­ზუ­რი. ერთ დროს გვშივ­დე­ბა, ერთ დროს გვე­ძი­ნე­ბა, მოგ­ვწონს ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი. ად­რეც მით­ქვამს, რომ კა­ცებს არ უყ­ვართ მა­ღა­ზი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი, თენ­გოს კი შე­უძ­ლია, მშვი­დად და­გე­ლო­დოს, სა­ნამ ას რა­ღა­ცას მო­ი­ზო­მებ. ბი­ჟუ­ტე­რი­ას რომ ვარ­ჩევ, მა­ში­ნაც არ აქვს პრობ­ლე­მა. ამ სა­კი­თხში მშვი­დი ხა­სი­ა­თი აქვს, ეს კი ქა­ლის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თე­მაა.

- რა უნდა ნა­ხოს რომ­ში ჩა­სულ­მა, პირ­ველ რიგ­ში?

- ვა­ტი­კა­ნი, ტრე­ვის შად­რე­ვა­ნი, რო­მე­ლიც და­უ­ჯე­რებ­ლად ლა­მა­ზია და ადა­მი­ა­ნის ხელ­მა რო­გორ შექ­მნა, ვერ მიხ­ვდე­ბი. რომი მთლი­ა­ნად მუ­ზე­უ­მია. რომ გგო­ნია, ამო­წუ­რე და ყვე­ლა­ფე­რი ნახე, გა­ი­ხე­დავ მარ­ცხნივ და კი­დევ უფრო სა­ო­ცა­რი სი­ლა­მა­ზეა. მთე­ლი ქა­ლა­ქი ხე­ლით არის გა­კე­თე­ბუ­ლი. კო­ლი­ზე­უ­მი ხომ სას­წა­უ­ლია, იქ რომ მოხ­ვდე­ბი, თვალ­წინ გიდ­გე­ბა გლა­დი­ა­ტო­რე­ბის ცხოვ­რე­ბა, ბორ­გე­ზეს ულა­მა­ზე­სი ბა­ღია, იქ შოთა რუს­თა­ვე­ლის ბი­უს­ტი დგას, რო­მე­ლიც, თუ არ ვცდე­ბი, ორი წლის წინ გახ­სნეს. ვე­ნე­ცი­ის მო­ედ­ნით ძა­ლი­ან მო­ვი­ხიბ­ლე.

- როცა ქა­ლაქ­ში ჩა­დი­ხარ, პირ­ველ რიგ­ში, რა გა­ინ­ტე­რე­სებს?

- თუკი პირ­ვე­ლად ჩავ­დი­ვარ, ვყი­დუ­ლობ ტუ­რის­ტუ­ლი ავ­ტო­ბუ­სის ბი­ლეთს, თან ქა­ლაქს ათ­ვა­ლი­ე­რებ, თან გიდი გიყ­ვე­ბა ძა­ლი­ან ბევრ რა­მეს ქა­ლა­ქის შე­სა­ხებ. ყველ­გან არის სა­ყუ­რი­სე­ბი, აირ­ჩევ შენ­თვის სა­სურ­ველ ენას და შე­სა­ბა­მი­სად, ის­მენ გი­დის მო­ნა­თხრობს. ამ დროს აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­წერ ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სოს მისი მო­ნა­თხრო­ბი­დან, ტუ­რის­ტე­ბის­თვის გან­კუთ­ვნილ რუ­კას ვი­ძენ და იმის მი­ხედ­ვით ვე­ძებ ამ სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლებს. გა­ი­ხა­როს "აი-ფონ­მა", რაც ნა­ვი­გა­ცია და­ვა­ყე­ნე, უფრო ად­ვი­ლად ვაგ­ნებ ყვე­ლა­ფერს.

თენ­გო იტა­ლი­ა­ში კი იყო ნამ­ყო­ფი, მაგ­რამ არა რომ­ში. წელს თენ­გოს­თვის გიდი მე ვი­ყა­ვი. შე­საძ­ლოა, ყვე­ლა ად­გი­ლას არ შე­ვი­დე, მაგ­რამ რაც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ყვე­ლა­ფე­რი მოვ­ლი­ლი მაქვს. პა­რიზ­ში რომ ჩა­დი­ხარ და ლუვრში შეს­ვლის სურ­ვი­ლი არ გა­გიჩ­ნდე­ბა, ალ­ბათ ცოტა გიჟი უნდა იყო. როცა ასეთ სი­დი­დე­ებს ვუ­ყუ­რებ, ვხვდე­ბი, რო­გო­რი არა­რა­ო­ბა ვარ. ამ­დე­ნი ხალ­ხი მიდი-მო­დის და რა გაგ­ვი­კე­თე­ბია ამას­თან შე­და­რე­ბით, ძა­ლი­ან პა­ტა­რავ­დე­ბი და უსუ­სუ­რად გრძნობ თავს. მე­ო­რე-მე­სა­მე დღეს შო­პინ­გი რომ გინ­დე­ბა, კი­დევ უფრო დიდ არა­რა­ო­ბად გრძნობ თავს.

- შო­პინგზე გა­მახ­სენ­და. "აი-ფონ­ზე" ყურ­მი­ლი რომ გაქვს მი­ერ­თე­ბუ­ლი, თა­ვი­დან სა­თა­მა­შო მე­გო­ნა.

- წელს გა­მო­ვი­და. ნინო ჩხე­ი­ძეს ჰქო­ნდა პირ­ვე­ლად და რომ ვნა­ხე, მოვ­კვდი სი­ცი­ლით, ნი­ნო­სი უფრო მა­გა­რია, ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ნი­ნოს ძვე­ლე­ბუ­რი ყურ­მი­ლი აქვს, ეს შე­და­რე­ბით პა­ტა­რაა. ივ­ლის­ში მთელ მსოფ­ლი­ო­ში 70%-იანი ფას­დაკ­ლე­ბე­ბია. როცა იტა­ლი­ა­ში ხარ, ერთი-ორი ფეხ­საც­მე­ლი რომ არ იყი­დო, ხომ არ შე­იძ­ლე­ბა?!.. "ზა­რა­ზე" იაფი ღირს ბრენ­დუ­ლი ფეხ­საც­მე­ლე­ბი. ძა­ლი­ან კარგ ფეხ­საც­მელს ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის- გა­რე­შე 400 ევ­როდ შე­ი­ძენ, ფას­დაკ­ლე­ბით- კი 120 ევ­როდ. "მოს­კი­ნოს" ფეხ­საც­მელს ამ ფა­სად რომ იყი­დი, ძა­ლი­ან კარ­გია. "ზარა" ღირს ხოლ­მე თბი­ლის­ში ამ­დე­ნი. არ ჯო­ბია, სა­ზღვარ­გა­რეთ წახ­ვი­დე, თუ გაქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა?

- ყურ­მი­ლი რომ შე­ი­ძი­ნე, თენ­გოს არ გა­ე­ცი­ნა?

- კი, ძა­ლი­ან. ყვე­ლას სა­ჩუქ­რე­ბი ჩა­მო­ვუ­ტა­ნე და ამ ჩემს ყურ­მილ­ზე გა­და­ი­რია ყვე­ლა, გან­სა­კუთ­რე­ბით ჩემი დის­შვი­ლე­ბი. ერთი ვა­ტი­რე კი­დეც, ისე უნ­დო­და და მივ­ხვდი, რომ არა­ა­და­მი­ა­ნი ვარ (იცი­ნის). ჩემს შვილ­საც ძა­ლი­ან უნდა და იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ა­ში შე­ვიყ­ვა­ნე, ვი­საც უნდა ვა­თხო­ვო რამ­დე­ნი­მე დღით ტე­ლე­ფო­ნის ყურ­მი­ლი...

- სათ­ვა­ლეც გა­მორ­ჩე­უ­ლი გი­ყი­დია, პი­ლო­ტის სათ­ვა­ლეს ჰგავს.

- რომ ვი­კე­თებ, ვე­რა­ფერს ვხე­დავ (იცი­ნის). ბრენ­დუ­ლი არ არის. ამ სათ­ვა­ლის გამო, რო­მე­ლიც ბოლო დღეს ვი­ყი­დე, მშივ­რე­ბი დავ­რჩით, 40 ევრო გა­და­ვი­ხა­დე და მეტი ფული აღარ გვქონ­და. მარ­ტო ყა­ვის ფული და­ვი­ტო­ვე აე­რო­პორ­ტში. თენ­გოს არ მო­ე­წო­ნა ეს სათ­ვა­ლე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ვეხ­ვე­წე, ვი­ყი­დოთ-მეთ­ქი და ბო­ლოს დამ­თან­ხმდა.

- სხვა დრო­საც დარ­ჩე­ნილ­ხარ უც­ხო­ეთ­ში ასე უკა­პი­კოდ?

- რო­გორ არა. ძი­რი­თა­დად, ასე ვარ ხოლ­მე (იცი­ნის). მახ­სოვს, ერთი-ორი წლის წინ მოვფრი­ნავ­დი სა­ი­დან­ღაც, ტრან­ზი­ტი იყო. კა­პი­კი არ მქონ­და. სამი სა­ა­თი აე­რო­პორ­ტში უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ყა­ვის და­ლე­ვა მინ­დო­და და ბა­რა­თი რომ გა­ვა­ტა­რე, იმ­დე­ნი თან­ხაც კი არ მქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი, რომ ყავა და­მე­ლია. უც­ბად და­ვი­ნა­ხე სოფო ნი­ჟა­რა­ძე და ისე გა­მი­ხარ­და... ვთხო­ვე, ყავა მინ­და ძა­ლი­ან და და­მა­ლე­ვი­ნე-მეთ­ქი. თან მში­ო­და. სოფო თან დამ­ცი­ნო­და, თან მე­ჩხუ­ბე­ბო­და, ამ­ხე­ლა გოგო ხარ და ასე უფუ­ლოდ რო­გორ უნდა დარ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, სა­მა­გი­ე­როდ, ვიცი, რამ­დენს გა­და­იხ­დი­დი გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი ბარ­გის გა­მოო. მოკ­ლედ, წა­მიყ­ვა­ნა, ყა­ვაც და­მა­ლე­ვი­ნა და ბუ­ტერბრო­დიც მი­ყი­და. და­მა­პუ­რა სოფო ნი­ჟა­რა­ძემ. მი­პატ­რო­ნა აე­რო­პორ­ტში. ისე­დაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სოფო და ათ­მა­გად გა­მი­ხარ­და მისი და­ნახ­ვა (იცი­ნის). სულ ვიცი ხოლ­მე ფუ­ლის გა­და­დე­ბა და ჩემ­თვის ვამ­ბობ, ვი­თომ არ მაქვს-მეთ­ქი, მაგ­რამ ვის ვა­ტყუ­ებ ნე­ტავ, სა­კუ­თარ თავს? მერე მა­ინც ვხარ­ჯავ.

- რომ­ში ორი­ენ­ტი­რე­ბა არ გა­გი­ჭირ­და?

- ძა­ლი­ან ად­ვი­ლია იქ ორი­ენ­ტი­რე­ბა. სა­ერ­თოდ, სა­ნამ სად­მე ჩა­ვალ, თბი­ლი­სი­დან­ვე ვი­წყებ მზა­დე­ბას და რუ­კას ისე კარ­გად ვსწავ­ლობ, რომ ამ­დე­ნი ხა­ნია, არ­სად დავ­კარ­გულ­ვარ. რომ­ში სახ­ლე­ბიც კი ზე­პი­რად ვიცი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ხალ­ხის თვა­ლი­ე­რე­ბა, ვგიჟ­დე­ბი იტა­ლი­ელ მო­ხუ­ცებ­ზე. 80 წლის ქა­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც ძა­ლი­ან მაგ­რად აც­ვი­ათ, ბევ­რი ოქრო აქვთ ას­ხმუ­ლი, ძაღ­ლებს და­ა­სე­ირ­ნე­ბენ და მაგ­რად არი­ან გა­რუ­ჯუ­ლე­ბი. ხან "შა­ნე­ლის" მა­ღა­ზი­ა­ში შევ­ლენ, ხან ღია კა­ფე­ში დას­ხდე­ბი­ან და ხმა­მაღ­ლა ლა­პა­რა­კო­ბენ ჩვენ­სა­ვით (იღი­მის), ძა­ლი­ან გვგვა­ნან. მა­მა­კა­ცე­ბიც მოვ­ლი­ლე­ბი არი­ან. ვერ ნა­ხავ მო­უვ­ლელ მო­ხუცს. ალ­ბათ, რა­საც აგ­რო­ვე­ბენ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა, მერე ტკბე­ბი­ან ცხოვ­რე­ბით.

- რა­ი­მე სა­ხა­ლი­სო შემ­თხვე­ვა გქონ­დათ რომ­ში?

- ჩვენ სა­დაც ვცხოვ­რობ­დით, ზღვას­თან ახ­ლოს მდე­ბა­რე­ობ­და. ერთ დღეს მოვ­ძებ­ნე პა­ტა­რა ქა­ლა­ქი­ვით ბევ­რი ბრენ­დის მა­ღა­ზია, რო­მე­ლიც ზღვას­თან ძა­ლი­ან ახ­ლოს იყო. თენ­გო გა­ვაღ­ვი­ძე, ჩქა­რა, ადე­ქი, ზღვას­თან მივ­დი­ვართ-მეთ­ქი. გა­უ­ხარ­და და და­ი­წყო პირ­სა­ხო­ცის მომ­ზა­დე­ბა, მაგ­რამ იმე­დე­ბი გა­ვუც­რუე, ზღვა­ზე არა, ზღვას­თან მივ­დი­ვართ მა­ღა­ზი­ებ­ში-მეთ­ქი (იცი­ნის). მერე ამ­ბობ­და, ნი­ნამ ზღვის წინ წა­მიყ­ვა­ნაო. გა­მი­მარ­თლა, რომ არ იჩხუ­ბა. მა­მა­ჩე­მი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, წარ­მო­მიდ­გე­ნია, იქ რა ამ­ბა­ვი იქ­ნე­ბო­და. სულ მე­ძონ­ძეს და­მი­ძა­ხებ­და ალ­ბათ.

- რომი და რო­მან­ტი­კა...

- სხვა­ნა­ი­რი ქა­ლა­ქია. როცა ღამ­დე­ბა, გან­სა­კუთ­რე­ბით. სა­ღა­მო­ო­ბით საქ­სო­ფონ­სა და გარ­მონ­ზე ძა­ლი­ან კარ­გი მუ­სი­კო­სე­ბი უკ­რა­ვენ, ღია ცის ქვეშ სვამ ყა­ვას, მო­ხუ­ცი ბა­ბუა საქ­სო­ფონ­ზე უკ­რავს, იქვე ვარ­დე­ბი და­აქვთ... რა თქმა უნდა, არის რო­მან­ტი­კა. მირ­ჩევ­ნია, აქ მქონ­დეს მხო­ლოდ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი და ვი­მოგ­ზა­უ­რო, ვიდ­რე ერთი სარ­თუ­ლი და­ვი­შე­ნო და თბი­ლისს ვერ გავ­ცდე. რამ­დე­ნი ვიცი ასე­თი ადა­მი­ა­ნი, ლარ­ნა­კებს რომ და­ახ­ვა­ვე­ბენ ხოლ­მე. ის გან­წყო­ბა ორი-სამი თვე მომ­ყვე­ბა. როცა იცი, რა კარ­გია მოგ­ზა­უ­რო­ბა და ცოტა ხანს გა­მო­თიშ­ვა ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბი­დან, უფრო მე­ტად გინ­დე­ბა. მოგ­ზა­უ­რო­ბი­დან მოგ­ზა­უ­რო­ბამ­დე ვცო­ცხლობ. სულ რომ არ მქონ­დეს ფული, სა­მომ­ხმა­რებ­ლო სესხს ვი­ღებ და მერე ნელ-ნელა დავ­ფა­რავ.

- დას­ვე­ნე­ბის­თვის გაქვს კი­დევ დრო?

- მაქვს 12 დღე. სამი-ოთხი დღით ვა­პი­რებ ზღვა­ზე წას­ვლას. "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ე­ბი" ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს. ამ­ბო­ბენ, რომ ასე­თი მი­უ­ზიკ­ლი ჯერ არ დად­გმუ­ლა, გან­სა­კუთ­რე­ბით ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ას აქე­ბენ. ჩა­ვალ და აუ­ცი­ლებ­ლად ვნა­ხავ.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

იხი­ლეთ ვი­დეო: ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვილ­მა მო­ნა­ზო­ნი გა­ნა­სა­ხი­ე­რა