გა­ნახ­ლე­ბულ "იმე­დის დი­ლა­ში" სა­ინ­ფორ­მა­ცი­ოს წამ­ყვა­ნად მომ­ხიბ­ვლე­ლი ნუცა ქავ­თა­რა­ძე მოგ­ვევ­ლი­ნა, რო­მე­ლიც მა­ნა­მა­დე ოთხი წელი "რუს­თა­ვი 2"-ში კო­რეს­პონ­დენ­ტად მუ­შა­ობ­და. ნუცა ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი­სა და რე­ჟი­სო­რის გოგი ქავ­თა­რა­ძის შვი­ლიშ­ვი­ლი და იმავდრო­უ­ლად მსა­ხი­ობ აჩი­კო სო­ლო­ღაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლეა. მათი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი სწო­რედ "რუს­თა­ვი 2"-ს უკავ­შირ­დე­ბა. გუ­ლი­ა­ნად და­მა­ლუ­ლი სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი რო­მა­ნი აჩი­კომ და ნუ­ცამ მალე ქორ­წი­ნე­ბით და­აგ­ვირ­გვი­ნეს, მარ­თა­ლია, წყვილს შო­რის 11-წლი­ა­ნი ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბაა, მაგ­რამ ნუცა ამ­ბობს, აჩი­კო ჩემ­ზე უფ­რო­სი რომ არ იყოს, მისი ცოლი არ ვიქ­ნე­ბო­დიო.

- ვი­ნა­ი­დან დი­ლის ეთერ­ში სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­და­ცე­მა მიმ­ყავს, 6-ის ნა­ხე­ვარ­ზე ვიღ­ვი­ძებ, 8-ის 15 წუთ­ზე კი უკვე სამ­სა­ხურ­ში ვარ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე­გო­ნა, ასე ადრე გაღ­ვი­ძე­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ, რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, 10-ის ნა­ხე­ვარ­ზე გა­მო­ფხიზ­ლე­ბა უფრო მი­ჭირს, ვიდ­რე ადრე ად­გო­მა. ალ­ბათ ეს იმი­ტომ ხდე­ბა, რომ წინა დღეს მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვი­ძი­ნებ, რომ დი­ლით ადრე ავ­დგე, მო­ვემ­ზა­დო, დავ­წე­რო ტექ­სტი და ეთერ­ში სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­და­ცე­მა წა­ვიყ­ვა­ნო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემ­თვის დილა ძა­ლი­ან ადრე იწყე­ბა, სა­ღა­მოს ადრე მა­ინც არ ვი­ძი­ნებ, სა­ერ­თო ჯამ­ში სამი, მაქ­სი­მუმ, ოთხი სა­ა­თი მძი­ნავს, მაგ­რამ როცა საყ­ვა­რელ საქ­მეს აკე­თებ, ასეთ დე­ტა­ლებს ყუ­რა­დღე­ბას არ აქ­ცევ. შე­იძ­ლე­ბა ხუთი წლის შემ­დეგ ამ რე­ჟიმ­ში ყოფ­ნა ჩემ­თვის დამ­ღლე­ლი იყოს, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე ასე­თი გრა­ფი­კი არ მზღუ­დავს, მით უმე­ტეს, რომ გვერ­დით მყავს ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მაქ­სი­მა­ლუ­რად მი­წყო­ბენ ხელს.

"რუს­თა­ვი 2"-იდან "იმედ­ში"

- საკ­მა­ოდ სპონ­ტა­ნუ­რად გა­და­ვე­დი "იმედ­ში", შე­მომ­თა­ვა­ზეს და ბევ­რი ფიქ­რის გა­რე­შე დავ­თან­ხმდი. ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, ალ­ბათ კონ­ფლიქ­ტი გქონ­და "რუს­თა­ვი 2"-ში და ამი­ტომ წა­მოხ­ვე­დიო, მაგ­რამ ასე არ არის, უბ­რა­ლოდ, როცა გეძ­ლე­ვა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა რა­ღაც შეც­ვა­ლო, ეს უნდა გა­ა­კე­თო. ოთხი წელი ვი­მუ­შა­ვე "რუს­თა­ვი 2" -ში კო­რეს­პონ­დენ­ტად და როცა მო­მე­ცა ცვლი­ლე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, უარი არ მით­ქვამს. სხვა­თა შო­რის, "იმედ­შიც" თა­ვი­დან კო­რეს­პონ­დენ­ტად გად­მო­ვე­დი, გა­რე­მოს შეც­ვლა მო­მინ­და. უნდა გი­თხრათ, რომ დღემ­დე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ყვე­ლა ის თა­ნამ­შრო­მე­ლი, რომ­ლე­ბიც "რუს­თა­ვი 2"-ში დავ­ტო­ვე.

ახა­ლი ამ­პლუა

- რა­საკ­ვირვვე­ლია, პირ­ვე­ლი ეთე­რის წინ ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, მაგ­რამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დი არ შემმჩნე­ო­და, ის კი ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ ეთერს არ ჩა­ვაგ­დებ­დი, რად­გან ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს, პირ­და­პირ ეთერ­ში ჩარ­თვებ­ზეც ხში­რად ვი­დე­ქი, რა­საც უკ­ვა­ლოდ არ ჩა­უვ­ლია, და­მიგ­როვ­და გა­მოც­დი­ლე­ბა, რაც მეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ შე­და­რე­ბით ნაკ­ლე­ბი შეც­დო­მე­ბი და­ვუშ­ვა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, პა­ტარ-პა­ტა­რა შეც­დო­მე­ბი მაქვს, მაგ­რამ იმ­დე­ნად სე­რი­ო­ზუ­ლი არა­ფე­რი და­მი­შა­ვე­ბია, რომ ვი­ღა­ცას ჩემ­თვის თითი და­ექ­ნია, მო­მა­ვალ­ში ალ­ბათ უკეთ წა­ვიყ­ვან, გა­მოც­დი­ლე­ბი­სა და სა­კუ­თარ თავ­ზე მუ­შა­ო­ბის ხარ­ჯზე პრო­ფე­სი­უ­ლად ვიზ­რდე­ბი. ყვე­ლა ჩემი კო­ლე­გა, რო­მე­ლიც ცდი­ლობს, ბო­ლომ­დე და­ი­ხარ­ჯოს და მაქ­სი­მა­ლუ­რად კარ­გად გა­ა­კე­თოს თა­ვი­სი საქ­მე, უფრო რთულ სა­მუ­შა­ოს ას­რუ­ლებს, ვიდ­რე მე, რო­მელ­საც დი­ლის ცხრა სა­ათ­ზე ეთერ­ში გას­ვლი­სას მე­ვა­ლე­ბა ღი­მი­ლი­ა­ნი სა­ხით მო­ვუყ­ვე მა­ყუ­რე­ბელს, რა მოხ­და ღა­მით. რა­საც მე დი­ლით გიყ­ვე­ბით, იმის მო­სამ­ზა­დებ­ლად ჩემი კო­ლე­გე­ბი მთე­ლი ღამე მუ­შა­ო­ბენ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ვარ წამ­ყვა­ნი, უარი არ მით­ქვამს ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა­ზე, ეთე­რის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ვი­წყებ კო­რეს­პონ­დენ­ტო­ბას. რაც შე­ე­ხე­ბა ცნო­ბა­დო­ბას, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ხალ­ხის­გან ვგრძნობ სით­ბოს, რაც ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ ჩემ­მა პო­პუ­ლა­რო­ბამ ყო­ველ­გვარ ზღვარს გა­და­ა­ჭარ­ბა.

ზრუნ­ვა სა­კუ­თარ თავ­ზე

- მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, მა­კი­ა­ჟი დას­ვე­ნე­ბის დღე­ებ­ში ან არ გა­ვი­კე­თო, ან მსუ­ბუ­ქად შე­ვი­ღე­ბო, ზა­ფხუ­ლო­ბით სა­ერ­თოდ არა­ფერს ვის­ვამ სა­ხე­ზე. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ კვი­რა­ში მხო­ლოდ ერთი დას­ვე­ნე­ბის დღე მაქვს, კვი­რა­ო­ბით დი­ლის 11 სა­ათ­ზე მივ­დი­ვარ სა­ლონ­ში და ვი­ტა­რებ ყვე­ლა იმ პრო­ცე­დუ­რას, რაც მჭირ­დე­ბა. ჩემი პრო­ფე­სია მო­ი­თხოვს, რომ ყო­ველ­თვის ფორ­მა­ში ვიყო, რად­გან მა­ღა­ზი­ა­ში პუ­რის სა­ყიდ­ლად ჩა­სულ­საც მხვდე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ეკ­რან­ზე მი­ყუ­რე­ბენ, ამი­ტომ ვგრძნობ ვალ­დე­ბუ­ლე­ბას და პა­ტი­ვის­ცე­მას მა­ყუ­რებ­ლის მი­მართ. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ე­თე­რო ჩაც­მუ­ლო­ბას, მას­ზე ძი­რი­თა­დად ავ­თან­დი­ლი ზრუ­ნავს, ყო­ველ­თვის ერ­თად გან­ვი­ხი­ლავთ სა­მო­სის ეს­კიზს, თუმ­ცა ყვე­ლა­ნა­ირ სა­მოს­ში ვდებ ჩე­მე­ულ დე­ტალს, არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ავ­თან­დი­ლი ჩა­მაც­მევს თუ შა­ნე­ლი, ჩაც­მუ­ლო­ბა­ში ჩე­მე­უ­ლი დე­ტა­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იყოს. ისე, ჩაც­მა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ყო­ველ­დღი­ურ სა­მოსს ვყი­დუ­ლობ იქ, სა­დაც მო­მე­წო­ნე­ბა, ბრენ­დს მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, რო­დე­საც ჩემი მე­უღ­ლე სა­ზღვარ­გა­რეთ მი­დის, ამ მხრივ მა­ნე­ბივ­რებს. სა­ერ­თოდ, ტან­საც­მელს ხა­სი­ა­თის მი­ხედ­ვით ვირ­ჩევ, შე­იძ­ლე­ბა სუ­ლაც არ მჭირ­დე­ბო­დეს იმ დღეს ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი, მაგ­რამ ვიყო გან­წყო­ბა­ზე და ჩა­ვიც­ვა ან პი­რი­ქით, მინ­დო­დეს კე­დის ჩაც­მა და ჩა­ვიც­ვა. ვე­რი­დე­ბი შავ ფერს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მომ­წონს. ჭუ­ჭყი­ა­ნი ვარ­დის­ფე­რი და მწვა­ნე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ასე­ვე მიყ­ვარს აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი, მა­თაც იქ ვი­ძენ, სა­დაც მომ­წონს და თვალს მჭრის (იღი­მე­ბა).

სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი, კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა მსი­ა­მოვ­ნებს და ორ­მა­გად მა­ხა­რებს, როცა მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ჩემი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძი ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია. სამ­წუ­ხა­როდ, უდ­რო­ო­ბის გამო ხში­რად ვერ ვა­ხერ­ხებ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის გა­კე­თე­ბას, ამ მხრივ ჩემი მე­უღ­ლის მშობ­ლე­ბი ყვე­ლა­ნა­ი­რად მი­წყო­ბენ ხელს, როცა აჩი­კო სახ­ლში ჩემ­ზე გვი­ან ბრუნ­დე­ბა, ჩემი დე­დამ­თი­ლის დახ­მა­რე­ბით ვა­ხერ­ხებ იმას, რომ სუფ­რა ლა­მა­ზად გა­ვუ­შა­ლო და ვა­სი­ა­მოვ­ნო, მას ძა­ლი­ან უყ­ვარს ჩემი გა­კე­თე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბი. მეც და აჩი­კო­საც ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს ქა­თა­მი ყვე­ლა­ნა­ირ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, ქა­თა­მი მო­ხარ­შუ­ლი, ქა­თა­მი შემ­წვა­რი, ქათ­მის სა­ლა­თა (იღი­მე­ბა).

ცოლ-ქმრის ურ­თი­ერ­თო­ბა

- ორი­ვე ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვართ, მაგ­რამ ალ­ბათ ამა­შიც ძა­ლი­ან გაგ­ვი­მარ­თლა, რად­გან ორი­ვემ ვი­ცით შრო­მის ფასი და არას­დროს ვსაყ­ვე­დუ­რობთ ერ­თმა­ნეთს შინ გვი­ან დაბ­რუ­ნე­ბის გამო. და­ქორ­წი­ნე­ბის შემ­დეგ ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა, უფრო ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ, მა­შინ დრო­ის დე­ფი­ცი­ტი უფრო იგ­რძნო­ბო­და, რად­გან ერ­თად არ ვცხოვ­რობ­დით, ახლა კი უფრო ლა­ღად ვართ.

მე და აჩი­კოს ყვე­ლა­ფერ­ზე იმ­დე­ნად იდენ­ტუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვაქვს, რომ ძნე­ლია რა­მე­ზე კა­მა­თი (იღი­მე­ბა). ვკა­მა­თობთ მხო­ლოდ უმ­ნიშ­ვნე­ლო სა­კი­თხზე, გა­ბუტ­ვა ჩვენ შო­რის გა­მო­რი­ცხუ­ლია, ან რო­გორ უნდა გა­ე­ბუ­ტო ადა­მი­ანს, როცა მას 24 სა­ა­თი­დან მხო­ლოდ 4-5 სა­ა­თი ხე­დავ? და­ნარ­ჩენ დროს ორი­ვე სამ­სა­ხურ­ში ვა­ტა­რებთ. ჩვენ შო­რის არ­სე­ბულ ასა­კობ­რივ სხვა­ო­ბას ვერ ვგრძნობთ, ეს ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე მხო­ლოდ და­დე­ბი­თად აი­სა­ხე­ბა. აჩი­კო ჩემ­ზე უფ­რო­სი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მისი ცოლი არ ვიქ­ნე­ბო­დი, რად­გან ჩემი ასა­კის ბი­ჭე­ბის მი­მართ ყო­ველ­თვის ბავ­შვუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­და, არ ვიცი, ეს ცუ­დია თუ კარ­გი, მაგ­რამ ასე იყო. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ჩუქ­რებ­სა და სი­ურპრი­ზებს, აჩი­კო მთლი­ა­ნად სი­ურპრი­ზია, უნდა, ყო­ველ წუთს მა­სი­ა­მოვ­ნოს, მაგ­რამ თა­ვად არ უყ­ვარს სი­ურპრი­ზე­ბი. მე თვი­თონ იმ­დე­ნად მიყ­ვარს სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბი, რომ მგო­ნია, მა­საც გა­უ­ხარ­დე­ბა და მა­ინც ვუ­კე­თებ ხოლ­მე (იღი­მის).

რჩე­ვე­ბი და შე­ნიშ­ვნე­ბი მე­უღ­ლის­გან

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, აჩი­კო უფრო ახერ­ხებს უყუ­როს გა­და­ცე­მას, როცა ეთერ­ში ვარ, რად­გან მაგ დროს იღ­ვი­ძებს, ვიდ­რე მე. აჩი­კო ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლია, იმას, რაც შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლას გა­მო­ე­პა­როს, უყუ­რა­დღე­ბოდ არ და­ტო­ვებს და რა­საც ყვე­ლა მა­პა­ტი­ებს, იმას არ მა­პა­ტი­ებს აჩი­კო. შე­იძ­ლე­ბა ისიც კი შე­ამ­ჩნი­ოს, თმის ღერი რომ არას­წო­რად მქონ­დეს, ან ის, რომ რა­ღაც სი­ტყვა შე­იძ­ლე­ბო­და სხვა სი­ნო­ნი­მით მეთ­ქვა. ერთი მხრივ, ეს კარ­გი­ცაა, რად­გან მერე უფრო მე­ტად ვმუ­შა­ობ სა­კუ­თარ თავ­ზე და უფრო მე­ტად ვიზ­რდე­ბი. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს შე­ნიშ­ვნებს, აჩი­კოს საქ­მი­ა­ნო­ბა იმ­დე­ნად ლა­ღია ჩემს საქ­მეს­თან შე­და­რე­ბით, რომ შე­ნიშ­ვნის მი­სა­ცე­მი არა­ფე­რია. "რუს­თა­ვი 2"-ში მუ­შა­ო­ბის დროს უფრო ვა­ხერ­ხებ­დი მე­ყუ­რე­ბი­ნა აჩი­კოს­თვის, ახლა "სხვა შუა დღის" დროს მე ძი­რი­თა­დად გა­და­ღე­ბებ­ზე ვარ, მაგ­რამ თუ თვა­ლი მოვ­კა­რი ეკ­რან­ზე აჩი­კოს, მა­შინ­ვე ვიბ­ნე­ვი, ყუ­რა­დღე­ბა მე­ფან­ტე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა მის სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რას, ძი­რი­თა­დად პრე­მი­ე­რამ­დე ვსა­უბ­რობთ იმ როლ­ზე, რო­მელ­ზეც მუ­შა­ობს, თუ შე­მიძ­ლია რა­ი­მე რჩე­ვა მივ­ცე, ასეც ვიქ­ცე­ვი. მი­უ­ხე­და­ვად და­კა­ვე­ბუ­ლო­ბი­სა, მისი ყვე­ლა სპექ­ტაკ­ლი მაქვს ნა­ნა­ხი მას შემ­დეგ, რაც ერ­თად ვართ, მის ყვე­ლა პრე­მი­ე­რა­ზე ვარ ნამ­ყო­ფი, მხო­ლოდ ერთ სპექ­ტაკლს ვერ და­ვეს­წრი პრე­მი­ე­რის დღეს, მაგ­რამ მე­ო­რე დღეს ვნა­ხე.

დე­ფი­ცი­ტუ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო

- გარ­თო­ბის მხრი­ვაც ემ­თხვე­ვა ჩვე­ნი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, არ მიყ­ვარს ხმა­უ­რი და ხალ­ხმრავ­ლო­ბა. მომ­წონს მშვი­დი, წყნა­რი ად­გი­ლე­ბი, სა­დაც შე­მიძ­ლია ჩემს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ჩაი დავ­ლიო, ვი­სა­უბ­რო ისე, რომ არ დამ­ჭირ­დეს კი­ვი­ლი და ხმის აწე­ვა. თა­ვი­სუ­ფალ დროს ძი­რი­თა­დად მე­გობ­რე­ბის წრე­ში ვა­ტა­რებთ, ან ჩვენ­თვის საყ­ვა­რელ ად­გი­ლებ­ში მივ­დი­ვართ, ხან ჩვენ­თან და ხან მე­გობ­რე­ბის სახ­ლებ­ში ვიკ­რი­ბე­ბით. ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რე­ბი ძი­რი­თა­დად სუფ­რი­თა და გი­ტა­რით მთავ­რდე­ბა, ოღონდ ამ სუფ­რას არ აქვს ტრა­დი­ცი­უ­ლი სახე ყან­წი­თა და აურ­ზა­უ­რით.

წიგ­ნე­ბი - კომ­ფორ­ტი

- ჩემი რე­ჟი­მის მი­უ­ხე­და­ვად, წიგ­ნის კი­თხვას ყო­ველ­თვის ვა­ხერ­ხებ, 10 წუ­თიც რომ მქონ­დეს თა­ვი­სუ­ფა­ლი, მა­ში­ნაც კი ვცდი­ლობ წა­ვი­კი­თხო, უფრო ხში­რად ინ­ტერ­ნეტ­ში ვკი­თხუ­ლობ. წიგ­ნის კი­თხვა არის ის, რაც კომ­ფორ­ტს მიქ­მნის, სწო­რედ ამი­ტო­მაც ჩემს სა­ძი­ნე­ბელ­ში წიგ­ნე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბა ნამ­დვი­ლად არ არის, ასე­თი გა­რე­მოც კი მამ­შვი­დებს. ბო­ლოს წა­კი­თხუ­ლე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად "მის­ტე­რი­ე­ბი" მახ­სენ­დე­ბა, "ჰომო ფა­ბე­რი" რომ წა­ვი­კი­თხე, დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მას­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დი. ჩემ­თვის უსაყ­ვარ­ლე­სი ნა­წარ­მო­ე­ბი რე­მარ­კის "სამი მე­გო­ბა­რია", რამ­დე­ნი წიგ­ნიც უნდა წა­ვი­კი­თხო, ესე­ნი ჩემ­თვის მა­ინც უსაყ­ვარ­ლე­სი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი იქ­ნე­ბა. როცა თა­ვი­სუ­ფა­ლი 10 წუთი მაქვს ან ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, "პა­ტა­რა უფ­ლის­წულს" ვკი­თხუ­ლობ. ვფიქ­რობ, რომ ის დი­ა­დი აზრი, რო­მე­ლიც ეკ­ზი­უ­პე­რიმ ზღაპ­რად გად­მო­ი­ტა­ნა, არ არის ბავ­შვე­ბის­თვის, უფრო სწო­რად, არის ბავ­შვე­ბის­თვის, მაგ­რამ 60 წლის ასაკ­შიც კარ­გი წა­სა­კი­თხია, რად­გან ყვე­ლა წა­კი­თხვი­სას სხვა­დას­ხვაგ­ვა­რად აღიქ­ვამ.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)