დიდ ტრა­დი­ცი­ულ ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. ინ­ჟი­ნე­რი მამა არ­ტის­ტო­ბას არა­სე­რი­ო­ზულ პრო­ფე­სი­ად მი­იჩ­ნევ­და და ამი­ტომ სა­კუ­თა­რი პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი თე­მი­კო ჭი­ჭი­ნა­ძემ პირ­ვე­ლად დე­დას გა­უმ­ხი­ლა. გა­უ­მარ­თლა და უმაღ­ლეს­ში პირ­ვე­ლი­ვე წელს ჩა­ი­რი­ცხა. მე­ო­თხე კურ­სზე­ვე რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში თა­მა­შობ­და. მას მერე მე­უღ­ლეს­თან, მსა­ხი­ობ ნინო თარ­ხან-მო­უ­რავ­თან ერ­თად ამ თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბად ირი­ცხე­ბა. ექი­მის ხა­ლა­თი მო­ირ­გო სე­რი­ალ­ში "კლი­ნი­კა", ახ­ლა­ხან "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" გა­მოჩ­ნდა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ემიგ­რან­ტის სტა­ტუ­სით. დღეს თე­მი­კო ჭი­ჭი­ნა­ძეს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- დიდ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე, რო­მე­ლიც ბე­ბია-ბა­ბუ­ას, მშობ­ლებ­სა და და-ძმას მო­ი­ცავ­და. ქა­შუ­ე­თის ეკ­ლე­სი­ას­თან ვცხოვ­რობ­დი. მშობ­ლე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ და ბავ­შვებს ბე­ბია გვზრდი­და. დედა მუ­სი­კათმცოდ­ნე გახ­ლავთ, კონ­სერ­ვა­ტო­რია და­ამ­თავ­რა. "სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის" და­არ­სე­ბის დღი­დან იქ მუ­შა­ობ­და, მა­შინ ამ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბას "ტელე-რა­დი­ო­კო­მი­ტე­ტი" ერ­ქვა. მუ­სი­კა­ლუ­რი რე­დაქ­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო. 40 წელ­ზე მეტი იმუ­შა­ვა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში. პირ­ვე­ლი­ვე რე­ფორ­მე­ბის დროს შე­ამ­ცი­რეს, როცა აღარ დას­ჭირ­დათ უფ­რო­სი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი. მამა ინ­ჟი­ნერ-მშე­ნე­ბე­ლი გახ­ლავთ. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სხვა­დას­ხვა ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში მუ­შა­ობ­და. არა­ერთ ცნო­ბილ ობი­ექ­ტზე უმუ­შა­ვია.

- მშობ­ლე­ბი­დან რო­მე­ლი უფრო მკაც­რი იყო?

- დიდი სიმ­კაც­რე არ ყო­ფი­ლა ოჯახ­ში, რა­დი­კა­ლურ ზო­მებს არ იღებ­დნენ ჩვენ და­სას­ჯე­ლად. პირ­ვე­ლი ინ­სტან­ცია იყო ბე­ბია. მის­გან მახ­სოვს ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გი. დე­და­ჩე­მის დე­და­ზე ვსა­უბ­რობ. მათ ოჯახ­ში ვიზ­რდე­ბო­დით. დიდი ბე­ბი­აც მახ­სოვს. ყვე­ლა შვი­ლიშ­ვილს აქვს მო­სა­გო­ნა­რი ბე­ბი­ებ­ზე და მეც მათ შო­რის. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ბე­ბი­ე­ბი მყავ­და. რჩე­ვა-და­რი­გე­ბე­ბი მახ­სოვს მათ­გან. მა­შინ კი მე­გო­ნა, რომ ჩემ სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ ლა­პა­რა­კობ­დნენ, რომ მტრე­ბი მყავ­და, მაგ­რამ დრო რომ გა­ვი­და, მივ­ხვდი, ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლი ალა­პა­რა­კებ­დათ. ვინც ყვე­ლა­ზე მე­ტად გიყ­ვარს, იმას უფრო იმე­ტებ გა­საბ­რა­ზებ­ლად, ისე­თი საქ­ცი­ე­ლით პა­სუ­ხობ, რო­მე­ლიც არ ეკად­რე­ბა, მაგ­რამ იმ ასაკ­ში ვერ აც­ნო­ბი­ე­რებ ამას, ჭი­ჭყი­ნა, "კაპ­რი­ზუ­ლი" ბავ­შვი­ვით იქ­ცე­ვი.

- ხა­სი­ა­თით ვის ჰგავ­ხართ?

- რო­გორც ამ­ბო­ბენ, საგ­ვა­რე­უ­ლო ხა­სი­ა­თის თვი­სე­ბე­ბი მაქვს. ძა­ლი­ან უთ­ქმე­ლი ვარ სახ­ლში, ჩუ­მად მირ­ჩევ­ნია ჯდო­მა. რომ მე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან, თა­ვის მოძ­რა­ო­ბით ვპა­სუ­ხობ.

- ე.წ. ქუ­ჩის აკა­დე­მი­აც იყო ალ­ბათ თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში. რა მოგ­ცათ ამ ინ­სტი­ტუტ­მა გა­მოც­დი­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით?

- პირ­ველ რიგ­ში, ბევ­რი მე­გო­ბა­რი შემ­ძი­ნა. ცოტა ხნის წინ სი­ტყვა "უბ­ნის" გა­მო­ყე­ნე­ბა ლა­მის გვეკ­რძა­ლე­ბო­და. ადა­მი­ა­ნე­ბი არ ამ­ბობ­დნენ, რომ უბან­ში გა­ი­ზარ­დნენ, რომ უბ­ნე­ლე­ბი ჰყავ­დათ. არა­ბუ­ნებ­რი­ვად მი­მაჩ­ნია ეს ყვე­ლა­ფე­რი. ეზო­ში რომ ჩა­დი­ხარ, ის უკვე შენი უბა­ნია. იქ ვი­ღა­ცას აირ­ჩევ სა­მე­გობ­როდ, ვი­ღა­ცას - არა. უბან­მა, სკო­ლამ, ამ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­მა ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი შემ­ძი­ნა. ისე­თე­ბიც, რომ­ლე­ბიც დღე­საც ჩემ გვერ­დით არი­ან. არა­ფე­რი კრი­მი­ნა­ლუ­რი არ ჩაგ­ვი­დე­ნია. ქუ­ჩა­შიც ვმდგარ­ვართ, გვი­ჩხუ­ბია კი­დეც, უსი­ა­მოვ­ნე­ბაც გვქო­ნია, ფეხ­ბურ­თიც გვი­თა­მა­შია და ცხვი­რე­ბიც გაგ­ვი­ტე­ხია, ჩხუ­ბის­თვის თავი არ აგ­ვი­რი­დე­ბია, ვი­ღა­ცას და­ნაც გა­უხ­სნია. ყო­ფი­ლა ასე­თი ინ­ცი­დენ­ტე­ბიც, მაგ­რამ ჩემ­მა სა­მე­გობ­რო წრემ ისე გა­ვი­ა­რეთ ეს პე­რი­ო­დი, რომ ცუდი გზით სი­ა­რუ­ლის ცდუ­ნე­ბას ავ­ცდით.

- გო­გო­ნას გა­მოც გი­ჩხუ­ბი­ათ?

- რა თქმა უნდა. აქე­დან იწყე­ბა უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბი ბი­ჭებს შო­რის. ძმა­კა­ცის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის გა­მოც მი­ჩხუ­ბია.

- ყო­ველ­თვის გი­მარ­თლებ­დათ სიყ­ვა­რულ­ში თუ ცალ­მხრი­ვად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც იყა­ვით?

- ტრა­ბახს ხომ არ მოვ­ყვე­ბი. ცალ­მხრი­ვად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც ვყო­ფილ­ვარ. იმ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო სიყ­ვა­რუ­ლის ახ­სნა გო­გო­ნას­თვის. თუ ამას მო­ა­ხერ­ხებ­დი "ზე­ნი­ჭით" და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლის იმიჯს აიკ­რავ­დი. ძა­ლი­ან მორ­ცხვი თა­ო­ბა ვი­ყა­ვით ამ მხრივ. გვერ­ჩივ­ნა, ჩუ­მად, ჩვენ­თვის გვყვა­რე­ბო­და, ვიდ­რე ამის აფი­ში­რე­ბა გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა.

- ნინო რო­გორ გა­ი­ცა­ნით?

- თე­ატ­რა­ლურ­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, მა­შინ. პირ­ვე­ლი კურ­სი­დან ვიც­ნობ. 22 წე­ლია ერ­თად ვართ.

- თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნებ­ში ამ­დენ­წლი­ა­ნი ცოლ­ქმრუ­ლი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა იშ­ვი­ა­თია. რით კვე­ბავთ ამ გრძნო­ბას, ამის რე­ცეპ­ტი არ­სე­ბობს?

- და­წე­რი­ლი რე­ცეპ­ტი არ გა­მაჩ­ნია, იმა­ვეს გი­პა­სუ­ხებთ ნი­ნოც. ადა­მი­ა­ნე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა ეტა­პებს გა­დის, თა­ვი­დან სხვა ქი­მი­აა, სხვა ლტოლ­ვაა, მერე სხვა ეტა­პი იწყე­ბა, პა­ტი­ვის­ცე­მაა, შვი­ლე­ბი ჩნდე­ბი­ან... მთა­ვა­რი არ უნდა და­ი­ვი­წყო ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, თუ რა­ტომ ის და არა სხვა. ეს თუ გახ­სოვს, ე.ი. სიყ­ვა­რუ­ლის სახ­ლს ისევ აშე­ნებ. შე­იძ­ლე­ბა უც­ბად ჩა­მო­ინ­გრეს, ბზა­რი გაჩ­ნდეს, მაგ­რამ ამან არ უნდა შე­გა­ში­ნოს, უნდა გა­აგ­რძე­ლო შე­ნე­ბა.

- თქვენ გახ­სოვთ, რა­ტომ ნინო და არა სხვა?

- რა გი­თხრათ. ჩვენ დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვით მე­გობ­რე­ბი, კო­ლე­გე­ბი, ახ­ლოს გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი. ერთი ნახ­ვით არ შეგვყვა­რე­ბია ერ­თმა­ნე­თი. უბ­რა­ლოდ, ერთ დღეს, გაც­ნო­ბი­დან რვა წლის თავ­ზე სხვაგ­ვა­რად შევ­ხე­დეთ ერ­თმა­ნეთს. რა­ტომ ნინო და არა სხვა? ძა­ლი­ან ლა­მა­ზია, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მსა­ხი­ო­ბი, კარ­გი ოჯა­ხის შვი­ლი, ბევ­რი სა­ერ­თო ინ­ტე­რე­სი გვაქვს, სა­ერ­თო მე­გობ­რე­ბი გვყავს. არ არის მო­სა­წყე­ნი. მე შე­იძ­ლე­ბა ვიყო მო­სა­წყე­ნი, ნი­ნო­ზე ეს ნამ­დვი­ლად არ ით­ქმის. აკი გი­თხა­რით, უნდა ამომ­გლი­ჯო სი­ტყვე­ბი, წი­ნა­და­დე­ბე­ბი. მარ­ტო ნი­ნოს­თან არ ვარ ასე­თი, ზოგ­ჯერ მა­მა­ჩემს და დე­და­ჩემს ვა­გი­ჟებ ხოლ­მე. უც­ნა­უ­რი ბგე­რე­ბის გა­მოთ­ქმით ვიძ­ლე­ვი პა­სუ­ხებს. რამ­დენ ხანს შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს "პრო­პოშ­ნი­კით" ამოგ­ლი­ჯო სი­ტყვე­ბი?! ზოგ­ჯერ თა­ვა­დაც კი ვბრა­ზობ სა­კუ­თარ თავ­ზე. ბი­ძა­ჩემს ვგა­ვარ ამით. იმი­ტომ ვამ­ბობ­დი, საგ­ვა­რე­უ­ლო ხა­სი­ა­თის თვი­სე­ბე­ბი მაქვს-მეთ­ქი.

- თე­მი­კო, ამ­დენ­წლი­ა­ნი ცოლ­ქმრუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბი­დან რა დას­კვნა გა­მო­ი­ტა­ნეთ, რა სჭირ­დე­ბა ქალს, ცოლს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის?

- ბევ­რი რამ სჭირ­დე­ბა ქალს, ამა­ზე ორი აზრი არ არ­სე­ბობს, ყვე­ლა­ფე­რიც გჭირ­დე­ბათ და ყვე­ლა­ფე­რიც გე­კუთ­ვნით, მაგ­რამ უმ­თავ­რე­სი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლია. ფუ­ფუ­ნე­ბის კოშ­კე­ბის აგე­ბა და მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა, სუ­ლაც არ აღ­მოჩ­ნდეს ეფექ­ტუ­რი. ცა­რი­ე­ლი არ იყო, ესაა მთა­ვა­რი. გული თუ გაქვს სავ­სე სიყ­ვა­რუ­ლით, ესაა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი.

- ამ სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რულ­შიც უტყვი ხართ?

- (იღი­მე­ბა) არა მგო­ნია.

- ის პე­რი­ო­დი გა­მოგ­ვრჩა, როცა პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ეთ...

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან მი­ახ­ლო­ე­ბულ წრე­ში გა­ვი­ზარ­დე, ჩემს მო­მა­ვალ პრო­ფე­სი­ად მსა­ხი­ო­ბო­ბა ნამ­დვი­ლად არ გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და. იმ პე­რი­ო­დის­თვის ექი­მო­ბა იყო ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი, სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი პრეს­ტი­ჟულ სას­წავ­ლებ­ლე­ბად მი­იჩ­ნე­ო­და. მე­ცხრე კლა­სის ჩათ­ვლით არა­ფერ­ზე არ ვფიქ­რობ­დი, დი­ნე­ბას მივ­ყვე­ბო­დი. ცო­ტას ვსპორ­ტსმე­ნობ­დი კი­დეც, ფეხ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დი.

- მა­შინ მუ­სი­კაც სა­ვალ­დე­ბუ­ლო იყო, ბავ­შვებს ძა­ლით და­ა­ტა­რებ­დნენ მუ­სი­კა­ლურ შვიდ­წლედ­ში.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დედა მუ­სი­კო­სი იყო და მშვე­ნივ­რად უკ­რავ­და ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, ერთი დღეც არ გვივ­ლია მე და ჩემს ძმას მუ­სი­კა­ზე. ნო­ტე­ბით სი­ა­რუ­ლი მა­შინ ძა­ლი­ან "ტე­ხავ­და". ეტყო­ბა, დე­და­მაც არ და­მა­ძა­ლა. ნე­ტავ და­ე­ძა­ლე­ბი­ნა და სიმ­კაც­რე გა­მო­ე­ჩი­ნა, დავ­რჩი მუ­სი­კა­ლუ­რად გა­უ­ნათ­ლე­ბე­ლი... მე-9 კლას­ში მე­გობ­რე­ბი თე­ატ­რში წა­ვე­დით, "კავ­კა­სი­უ­რი ცარ­ცის წრე" ვნა­ხეთ. და­მო­უ­კი­დებ­ლად, არა­ნა­ი­რი მი­თი­თე­ბით, ჩვე­ნი­ვე სურ­ვი­ლით. სპექ­ტაკ­ლი რომ დამ­თავ­რდა, კარ­გა ხანს არ გავ­დი­ო­დით დარ­ბა­ზი­დან. არა­და, დიდი თე­ატ­რა­ლე­ბი არ ვყო­ფილ­ვართ. თე­ატ­რი თავ­შე­საქ­ცე­ვი ად­გი­ლი იყო ჩვენ­თვის. არც ვუ­ყუ­რებ­დით სპექ­ტაკლს, სხვა ინ­ტე­რე­სე­ბი გვქონ­და, გო­გო­ებს ვეპ­რან­ჭე­ბო­დით. ამ სპექ­ტაკლმა შოკი მო­ახ­დი­ნა ჩვენ­ზე. იმ დღეს მო­მინ­და, სცე­ნა­ზე ვმდგა­რი­ყა­ვი და იმ ზე­ი­მის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, რო­მე­ლიც იქი­დან მო­დი­ო­და. ამის თქმა ოჯახ­ში ცოტა რთუ­ლი იყო. მა­მა­ჩემს სხვა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და ამ პრო­ფე­სი­ას­თან, არა­სე­რი­ო­ზულ პრო­ფე­სი­ად მი­აჩ­ნდა. თან მა­შინ ჩემი ძმა უკვე "გე­პე­ი­ში" სწავ­ლობ­და და მეც იქით მე­ქა­ჩე­ბო­და მამა. დე­დას გა­ვუმ­ხი­ლე ჩემი სურ­ვი­ლი. მისი დახ­მა­რე­ბი­თა და თა­ნად­გო­მით გა­დავ­ლა­ხე ეს ბა­რი­ე­რი... თე­ატ­რა­ლურ­ში ბევ­რად ადრე იყო გა­მოც­დე­ბი, ვიდ­რე და­ნარ­ჩენ უმაღ­ლე­სებ­ში. დე­დამ თქვა, თუ ვერ ჩა­ა­ბა­რებ, მერე "გე­პე­ი­ში" სცა­დე ბე­დიო. ამ წი­ნა­და­დე­ბას მამა და­თან­ხმდა.

- პირ­ვე­ლი­ვე წელს ჩა­ი­რი­ცხეთ?

- რომ არ ჩავ­რი­ცხუ­ლი­ყა­ვი, ახლა ინ­ჟი­ნე­რი ვიქ­ნე­ბო­დი და თქვენ ჩემ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე არ მოხ­ვი­დო­დით.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი...

- ინ­სტი­ტუ­ტში მე-2 კურ­სზე ვი­ყა­ვი, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სა­ა­ხალ­წლო გა­და­ცე­მას აკე­თებ­დნენ. დედა მა­შინ იქ მუ­შა­ობ­და. დახ­მა­რე­ბა მთხო­ვეს. სი­ხა­რუ­ლით გა­ვი­ქე­ცი. გა­მი­კე­თეს წვე­რი, გრი­მი, ჩა­მაც­ვეს თოვ­ლის ბა­ბუ­ის კოს­ტი­უ­მი, და­მა­ფა­რეს ქუდი და კა­ციშ­ვი­ლი ვერ მიხ­ვდე­ბო­და, რომ მე ვი­ყა­ვი. 34 მა­ნე­თი გა­და­მი­ხა­დეს ამ როლ­ში. მა­ნამ­დე სტი­პენ­დი­აც მქონ­და, ხუ­თოს­ნის - 50 მა­ნე­თი. იმ დრო­ის­თვის ეს კარ­გი ფული იყო.

- რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე დარ­ჩით?

- გიზო ჟორ­და­ნი­ამ თა­ვის ჯგუფ­თან ერ­თად, რო­მელ­შიც იყ­ვნენ: მე­რაბ ნი­ნი­ძე, ნინო თარ­ხან-მო­უ­რა­ვი, ნა­ნუ­კა ხუს­კი­ვა­ძე, ნანა შო­ნია, გოჩა კა­პა­ნა­ძე, დაგ­ვა­კა­ვა თა­ვის სპექ­ტაკ­ლებ­ში ერთი კურ­სით უკა­ნა ჯგუ­ფის რამ­დე­ნი­მე სტუ­დენ­ტი: მე, გია გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე, მალ­ხაზ ქვრი­ვიშ­ვი­ლი და დათო ბახ­ტა­ძე. ბი­ჭე­ბის დე­ფი­ცი­ტია ყო­ველ­თვის და დაგ­ვი­მა­ტეს ეს ოთხე­უ­ლი. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მე­ო­თხე კურ­სი­დან ვმუ­შა­ობ. თა­ვი­დან უშ­ტა­ტო თა­ნამ­შრო­მე­ლი გახ­ლდით, სა­ნამ ინ­სტი­ტუტს და­ვამ­თავ­რებ­დი. ასე რომ, 1986 წლი­დან ამ თე­ატ­რში ვარ. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, აქ გა­ვი­ზარ­დე.

- სე­რი­ა­ლებ­ში მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბაც გაქვთ. გვახ­სოვს თქვე­ნი გმი­რი სე­რი­ალ­ში "კლი­ნი­კა", ახ­ლა­ხან "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" გა­მოჩ­ნდით. რით ჰგავ­ხართ თქვენს ახალ გმირს?

- არაფ­რით. კა­ნა­და­ში გაზ­რდი­ლი კა­ცია, პი­ლო­ტი. არას­დროს მი­ცხოვ­რია უცხო­ეთ­ში ემიგ­რან­ტის სტა­ტუ­სით, თვითმფრი­ნავ­თა­ნაც საკ­მა­ოდ მწყრა­ლად ვარ. და­დე­ბი­თი გმი­რი ჩანს, თუმ­ცა არ ვიცი, რას მიმ­ზა­დე­ბენ სცე­ნა­რის­ტე­ბი.

- სხვა პრო­ფე­სი­ით გი­მუ­შა­ვი­ათ?

- კი, ერთი პე­რი­ო­დი მე­გობ­რებ­თან ნა­ყი­ნის ქარ­ხა­ნა­ში ვმუ­შა­ობ­დი.ფი­ზი­კუ­რი შრო­მის­თვის არ მი­მე­ტებ­დნენ მე­გობ­რე­ბი. პი­არ­სა და მარ­კე­ტინგს გან­ვა­გებ­დი, სა­რეკ­ლა­მო დი­რექ­ტო­რი გახ­ლდით. მძი­მე წლე­ბი იყო, 90-ია­ნე­ბი. პა­რა­ლე­ლურ რე­ჟიმ­ში ვი­ყა­ვი თე­ატ­რშიც.

- ერთი გო­გო­ნა გყავთ, რო­გორც მახ­სოვს...

- კი, 21 წლის ელი­სა­ბე­დი, სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში სწავ­ლობს დი­ზა­ი­ნის ფა­კულ­ტეტ­ზე. მე­სა­მე კურ­სის სტუ­დენ­ტია.

- თა­ვად რა გა­მოც­დი­ლე­ბას უზი­ა­რებთ შვილს?

- მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, თუმ­ცა არის სა­კი­თხე­ბი, რომ­ლებ­საც დე­დას უფრო უმ­ხელს.

- მა­გა­ლი­თად, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­ზე გი­ამ­ბობთ?

- არა, არ მიყ­ვე­ბა. ნინო უფრო ახერ­ხებს ამ თე­მებ­ზე სა­უ­ბარს შვილ­თან. თუმ­ცა, თუ რამე სე­რი­ო­ზუ­ლი იქ­ნე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად ჩა­მა­ყე­ნებს საქ­მის კურ­სში. მთა­ვა­რია, რომ ნდო­ბა არის ჩვენ შო­რის.

- თე­მი­კო, და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც მინ­და ვი­სა­უბ­როთ. რას ნა­ნობთ, რას შეც­ვლი­დით ცხოვ­რე­ბა­ში?

- რომ შე­იძ­ლე­ბო­დეს, იმ ადა­მი­ა­ნებს და­ვიბ­რუ­ნებ­დი, რომ­ლე­ბიც ჩემ გვერ­დით აღარ არი­ან. თუნ­დაც ოჯა­ხის წევ­რე­ბი. უკან რომ დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი, უფრო მე­ტად მო­ვუს­მენ­დი და გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დი მათ რჩე­ვებს. არ ვექ­ცე­ო­დი ისე, რო­გორც ის ადა­მი­ა­ნე­ბი იმ­სა­ხუ­რებ­დნენ. არ ვი­ყა­ვი მარ­თა­ლი.

- ამ­ბო­ბენ, ჭკვი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლო­ბენ, გე­ნი­ო­სე­ბი - სხვი­სა­ზე, ხოლო ბრიყ­ვე­ბი - ვერც ერ­თზეო.

- გე­ნი­ო­სო­ბა­ზე თავს ვერ დავ­დებ, მაგ­რამ სხვის შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლა უკე­თე­სია.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)