მსა­ხი­ო­ბი ას­მათ ტყაბ­ლა­ძე "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" მკაც­რი დე­დამ­თი­ლის რო­ლის მორ­გე­ბის შემ­დეგ ბევ­რს მკაც­რი ჰქო­ნია, მაგ­რამ ასე­თი სუ­ლაც არაა. ბევ­რს ბევ­რი რამე მი­უ­ტე­ვა ცხოვ­რე­ბა­ში. მხო­ლოდ ერთ ადა­მი­ანს, გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ას ვერ პა­ტი­ობს იმას, რომ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი­დან გა­მო­აშ­ვე­ბი­ნა მის მე­უღ­ლეს.

პა­პის და ბე­ბი­ის სა­ო­ცა­რი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია

- მინ­და, პირ­ველ რიგ­ში, დე­და­ზე მი­ამ­ბოთ, რო­მე­ლიც, რო­გორც ინ­ტერ­ვი­უმ­დე მი­თხა­რით, ცოტა ხნის წინ ასი წლის გახ­და.

- დე­დას­თან ერ­თად გა­და­ღე­ბულ ფო­ტო­ზე ჩემი პე­და­გო­გი დაა. დე­დაც პრო­ფე­სი­ით პე­და­გო­გი იყო. იმ პე­რი­ოდ­ში ერთ ინ­სტი­ტუტს და­ამ­თავ­რებ­დი და ყველ­გან შე­გეძ­ლო მუ­შა­ო­ბა. დედა ბუ­ღალ­ტრა­დაც არის ნა­მუ­შე­ვა­რი და ბან­კშიც იმუ­შა­ვა რა­ღაც პე­რი­ო­დი. დედა 1913 წელს ორ­ჯო­ნი­კი­ძე­ში და­ი­ბა­და. ბა­ბუა ორ­ჯო­ნი­კი­ძე­ში ცხოვ­რობ­და. დუ­შე­თის მხა­რეს მცხოვ­რე­ბი ხალ­ხი უფრო ორ­ჯო­ნი­კი­ძის­კენ პო­უ­ლობ­დნენ სამ­სა­ხურს. ბა­ბუ­ამ იქ და­ამ­თავ­რა სკო­ლა და სა­ტყეო-სა­ინ­ჟინ­რო ფა­კულ­ტე­ტი. ჰქონ­და თა­ვი­სი სა­კუ­თა­რი რეს­ტო­რა­ნი და სამ­კერ­ვა­ლო. ბე­ბია-ბა­ბუ­ის შე­უღ­ლე­ბის ის­ტო­რია ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა. ბე­ბი­ამ ბა­ბუა პირ­ვე­ლად ქორ­წილ­ში ნახა, რო­გორ ცეკ­ვავ­და. ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­უ­რი ბაბუ მყავ­და. ბე­ბი­ას უთ­ქვამს, თუ ეს ბიჭი მი­თხოვს, გავ­თხოვ­დე­ბი, თუ არა­და - არაო. მთხოვ­ნე­ლე­ბი ჰყავ­და, მაგ­რამ ბა­ბუ­ას ელო­დე­ბო­და. ბა­ბუს თეფ­შზე ფე­ხის წვე­რებ­ზე უცეკ­ვია და ბე­ბია ამი­ტომ გა­გიჟ­და. ბა­ბუ­ას დედა კი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეძებ­და სარ­ძლოს. უთხრეს, ივა­ნე ბე­ჟი­ტაშ­ვილს კარ­გი გოგო ჰყავს გა­სა­თხო­ვა­რიო. მი­ვი­და, ნახა და მო­ე­წო­ნა. ბე­ბი­ას რომ უთხრეს, ორ­ჯო­ნი­კი­ძე­ში უნდა წახ­ვი­დე სა­ცხოვ­რებ­ლა­დო, უარი თქვა, არ იცო­და, ვის­ზე იყო სა­უ­ბა­რი. მერე უთ­ქვამთ, ქორ­წილ­ში თეფ­შზე რომ იცეკ­ვა, იმი­სი დე­და­აო და თურ­მე გა­გიჟ­და სი­ხა­რუ­ლით. ორ­შა­ბათს მნა­ხეს, სამ­შა­ბათს ნი­შა­ნი მო­მი­ტა­ნეს, ოთხშა­ბათს ჯვა­რი და­ვი­წე­რე და ხუთ­შა­ბათს ფრე­ნით გავ­ყე­ვი ცო­ლად ვლა­დი­კავ­კაზ­შიო, ჰყვე­ბო­და ხოლ­მე. ორი წელი უყ­ვარ­და ბე­ბი­ას ქორ­წილ­ში ერთხელ ნა­ნა­ხი კაცი და ის თა­ვი­სი ფე­ხით მო­ვი­და მას­თან...

უბედ­ნი­ე­რე­სი ოჯა­ხი ჰქონ­დათ. ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ, დიდ­ხანს ბედ­ნი­ე­რად ცხოვ­როდ­ნენ. მერე რა­ღაც არე­უ­ლო­ბა მოხ­და ქარ­თვე­ლებ­სა და ოსებს შო­რის. პა­პამ და ბე­ბი­ამ და­ტო­ვეს სახ­ლი და სა­ქარ­თვე­ლო­ში წა­მო­ვიდ­ნენ სა­ცხოვ­რებ­ლად. დუ­შეთ­ში და­სახ­ლდნენ. დე­დამ მე და ჩემს დას რუ­სუ­ლიც კი გვას­წავ­ლა. მე ქარ­თულ სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნა, ჩემი და - რუ­სულ­ში. მე ვუ­თხა­რი, არ მინ­და არა­ნა­ი­რი რუ­სუ­ლი სკო­ლა-მეთ­ქი. პა­ტა­რა ბავ­შვი თა­ვი­დან­ვე სა­ო­ცა­რი პატ­რი­ო­ტი ვი­ყა­ვი. მომ­დევ­ნო ფო­ტო­ზე ზუს­ტად ის პე­რი­ო­დია, როცა სკო­ლა­ში შევ­დი­ო­დი. ფოტო მე­ზობ­ლის ბავ­შვებ­თან მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. დე­დას მერე რუ­სუ­ლი და­ა­ვი­წყდა, მაგ­რამ ხუთი წლის წინ 95 წლის რომ გახ­და, ისევ და­ი­წყო ამ ენა­ზე ლა­პა­რა­კი. რომ ვე­კი­თხე­ბი, დედა, რუ­სუ­ლად რა­ტომ გვე­ლა­პა­რა­კე­ბი-მეთ­ქი, ამ­ბობს, ყო­ველ­თვის რუ­სუ­ლად ვლა­პა­რა­კობ­დიო. ის პე­რი­ო­დი, როცა რუ­სუ­ლი აღარ ახ­სოვ­და, და­ვი­წყე­ბუ­ლი აქვს.

- ქარ­თუ­ლი არ ახ­სოვს?

- ქარ­თუ­ლად გა­და­სა­რე­ვად ლა­პა­რა­კობს, მაგ­რამ რუ­სუ­ლად გვე­სა­უბ­რე­ბა. მარ­თა­ლია, ასი წლი­საა, მაგ­რამ ყველ­ას გვცნობს, შვი­ლებს, შვი­ლიშ­ვი­ლებს და ძა­ლი­ან ახლო ნა­თე­სა­ვებს, რომ­ლე­ბიც ხში­რად მო­დი­ან ჩვენ­თან. ყვე­ლას ლო­ცავს. კე­თი­ლი და და­დე­ბი­თი პი­როვ­ნე­ბა იყო სულ და ახ­ლაც ასეა. მა­მას მე­ო­რე ცოლი ჰყავ­და. ამ ქორ­წი­ნე­ბი­დან ძმა და ორი და მყავს, რომ­ლებ­თა­ნაც გა­და­სა­რე­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. მა­მას­თან არ გვქონ­და ისე­თი კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა, რო­გო­რიც მის მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბი­დან შე­ძე­ნილ დედ­მა­მიშ­ვი­ლებ­თან.

- სად და­ი­ბა­დეთ?

- დუ­შეთ­ში. სკო­ლა თხუთ­მე­ტი წლის ასაკ­ში და­ვამ­თავ­რე. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვსწავ­ლობ­დი დი­მიტ­რი არა­ყიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის პირ­ველ მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში. მისი დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე. ყო­ველ­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. სკო­ლა ოქ­როს მე­დალ­ზე და­ვამ­თავ­რე. პირ­ვე­ლად სცე­ნა­ზე მე­ო­თხე კლას­ში გა­მო­ვე­დი. ფოტო, თუ არ ვცდე­ბი, და­ახ­ლო­ე­ბით იმ პე­რი­ოდ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. რო­დე­საც სპექ­ტაკ­ლის­თვის ბავ­შვე­ბი შე­არ­ჩი­ეს, მე არ ამირ­ჩი­ეს, რად­გან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. სკო­ლა­ში არა­ვის­თვის მიჩ­ვე­ნე­ბია, რომ გული დამ­წყდა. სახ­ლში რომ მი­ვე­დი, ბევ­რი ვი­ტი­რე. სა­ა­ხალ­წლო სა­ღა­მო­ზე ძა­ლი­ან მინ­დო­და ცეკ­ვა. მერე დე­დამ სთხო­ვა მას­წავ­ლე­ბელს, უკა­ნა რიგ­ში და­ა­ყე­ნე და თუ არ ივარ­გებს, გა­მო­უშ­ვიო. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ყვე­ლა­ზე კარ­გად მე ვცეკ­ვავ­დი და მერე სოლო მომ­ცეს. მა­შინ და­ი­წყო ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ლექ­სებ­საც კარ­გად ვკი­თხუ­ლობ­დი. მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის რეს­პუბ­ლი­კურ ოლიმ­პი­ა­და­ზე გამ­გზავ­ნეს, სა­დაც პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი ავი­ღე. სა­ჩუქ­რად მი­ვი­ღე ოქ­როს სა­ა­თი. მომ­დევ­ნო სუ­რა­თი სწო­რედ მა­შინ გა­და­მი­ღეს, რო­მე­ლიც გა­ზეთ­შიც და­ი­ბეჭ­და.

- ოქ­როს სა­ა­თი დღე­მდე გაქვთ შე­ნა­ხუ­ლი?

- რა თქმა უნდა. სა­ა­თი ჩემს შვილს გა­და­ვე­ცი. სა­ათ­თან ერ­თად გად­მო­მე­ცა დიპ­ლო­მი, რო­მელ­შიც წე­რია, რომ მოს­წავ­ლე­თა შო­რის სა­უ­კე­თე­სო მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის ოს­ტა­ტი ვარ. ომი რომ დამ­თავ­რდა, მე­ხუ­თე კლას­ში ვი­ყა­ვი. სპექ­ტაკ­ლი იდ­გმე­ბო­და ომზე და ჰიტ­ლე­რის რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი ბიჭი სჭირ­დე­ბო­დათ. ვე­რა­ვინ ნა­ხეს, რო­მე­ლიც სცე­ნა­ზე გა­მო­ვი­დო­და და თა­მა­მად ამო­ი­ღებ­და ხმას. თან რა­ტომ­ღაც ფიქ­რობ­დნენ, რომ ჰიტ­ლერს ქერა თმა და ცის­ფე­რი თვა­ლე­ბი უნდა ჰქო­ნო­და. მე მწვა­ნე თვა­ლე­ბი მაქვს და რად­გან დიდი მკერ­დი არ მქონ­და და თმას მოკ­ლედ ვა­ტა­რებ­დი, ერ­თმა თქვა, მოდი, ამას ჩა­ვაც­ვათ ჰიტ­ლე­რის ფორ­მაო. მე­ხუ­თეკ­ლა­სე­ლი ბი­ჭიც და გო­გოც ერთ ხმა­ზე ლა­პა­რა­კო­ბე­ნო. ბი­ჭის ფორ­მა ჩა­მაც­ვეს და ვე­რა­ვინ მიხ­ვდა, რომ გოგო ვთა­მა­შობ­დი ჰიტ­ლერს. ძა­ლი­ან ნაზი ხმა არც არას­დროს მქო­ნია. დარ­ბა­ზი და­ი­ხო­ცა სი­ცი­ლით, მე რომ გა­მო­ვე­დი სცე­ნა­ზე გერ­მა­ნე­ლის ფორ­მით. სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით, გო­გო­ნას­თვის უნდა გა­მერ­ტყა. გან­ვა­ცხა­დე, ვე­რა­ვის გა­ვარ­ტყამ-მეთ­ქი. ფეხი და­ვუ­ბა­კუ­ნე და გო­გოს ისე ვუბ­რძა­ნე რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა. ეს იყო ჩემი პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი როლი. დუ­შეთ­ში მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი ხში­რად ჩა­მო­დი­ო­და. მათი ყვე­ლა სპექ­ტაკ­ლი ვნა­ხე. ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძე მყავს ნა­ნა­ხი სცე­ნა­ზე სპექ­ტაკლში "ხე­ე­ბი ზე­ზე­უ­რად კვდე­ბი­ან". მა­შინ ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. იმ­დე­ნად კარ­გად თა­მა­შობ­დნენ, რომ პა­ტა­რა ბავ­შვს და­მა­მახ­სოვ­რდა. ბავ­შვო­ბა­ში ავირ­ჩიე მსა­ხი­ო­ბო­ბა და ბრწყინ­ვა­ლედ ჩა­ვა­ბა­რე გა­მოც­დე­ბი, ყვე­ლა­ფერ­ში ხუთი მი­ვი­ღე.

- შემ­დეგ ფო­ტო­ზე ჯგუ­ფე­ლებ­თან ერ­თად ხართ?

- ჩვენ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პე­და­გო­გი ალექ­სან­დრე მი­ქე­ლა­ძე გვყავ­და. რო­მე­ლიც ამ ფო­ტო­ზეც არის. გვერ­დით ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი გო­გო­ნა უზის, რო­მე­ლიც, სამ­წუ­ხა­როდ, გარ­და­იც­ვა­ლა. მე­ო­რე მხა­რეს მე ვზი­ვარ. ჩემ გვერ­დით ნა­ნუ­ლი სა­რა­ჯიშ­ვი­ლია. ჩვე­ნი ჯგუ­ფე­ლი იყო გია ფე­რა­ძე, რო­მე­ლიც ამ ფო­ტო­ზეა. რამ­დე­ნი­მე ჩვენ­მა ჯგუ­ფელ­მა თავი და­ა­ნე­ბა მსა­ხი­ო­ბო­ბას, მაგ­რამ ბევ­რი დავ­რჩით სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რში. თე­ატ­რა­ლუ­რი წი­თელ დიპ­ლომ­ზე და­ვამ­თავ­რე და მერე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა.

რო­გორ და­უ­მე­გობ­რდა სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვილს

- მომ­დევ­ნო ფოტო კი სე­სი­ა­ლია თა­ყა­იშ­ვილ­თან გაქვთ გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- ერთი პე­რი­ო­დი ბარ­ნოვ­ზე სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის მე­ზობ­ლად ვცხოვ­რობ­დი. 1969 წელს სე­სი­ლია თე­ატ­რი­დან წა­ვი­და. მე­ზობ­ლე­ბი რომ გავ­ხდით, გა­ვი­ცა­ნი და სა­ოც­რად დავ­მე­გობ­რდით. მე სე­სი­ლი­ას­თვის თე­ატ­რის ამ­ბე­ბი მიმ­ქონ­და. თით­ქოს ხიდი ვი­ყა­ვი მასა და თე­ატრს შო­რის. მე რო­გორც შვი­ლი, ისე მი­მი­ღო. დღე­საც მის შვი­ლიშ­ვი­ლებ­თან დიდი მე­გობ­რო­ბა მაქვს. მათ­თან ისე მივ­დი­ვარ, რო­გორც ნა­თე­სა­ვებ­თან. სე­სი­ლია ჩემ­თან, დუ­შეთ­შიც მო­დი­ო­და და­სას­ვე­ნებ­ლად.

- თე­ატ­რში შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლე­ბი­დან რო­მელს გა­მო­არ­ჩევ­დით?

- ყო­ველ­თვის სა­ხა­სი­ა­თო რო­ლებს ვთა­მა­შობ­დი. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში პირ­ვე­ლად გუ­რამ ფან­ჯი­კი­ძის "თვა­ლი პა­ტი­ო­სან­ში", ვი­თა­მა­შე, სა­დაც თენ­გიზ არჩვა­ძე და მე ვი­ყა­ვით პა­რტნი­ო­რე­ბი. დამ­წყე­ბი მს­უ­­ბუქი ქა­ლიშ­ვი­ლის როლი მქონ­და, მაგ­და ბრ­ეგ­ვა­ძე მერ­ქვა (იცი­ნის). ძა­ლი­ან ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო როლი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ბი. სხვე­ბი­ვით ვერ ვპატ­რო­ნობ­დი ჩემს თავს, რომ ჩემ­ზე სტა­ტი­ე­ბი და­ე­წე­რათ.

- შემ­დეგ ფო­ტო­ზე გვი­ამ­ბეთ.

- მომ­დევ­ნო ფოტო არის ფილ­მი­დან "ნატ­ვრის ხე". ეს ის მო­მენ­ტია, შეთე რომ გა­მე­არ­ში­ყე­ბა და მე ვე­უბ­ნე­ბი, მეხი კი და­გა­ყა­რე-მეთ­ქი. ეს ჩემი პირ­ვე­ლი ფილ­მი იყო. თენ­გიზ აბუ­ლა­ძემ მი­თხრა, ძა­ლი­ან მაგ­რად ით­ამა­შე, ნახე, შენ­ზე რა ამ­ბა­ვი ატყდე­ბაო. მაგ­რამ არ ატყდა და რა ვქნა. ერთხელ ალმა-ატა­ში მი­მიწ­ვი­ეს გა­და­ღე­ბა­ზე, სა­დაც ძა­ლი­ან კარ­გი როლი მქონ­და. ბრავ­დუ­გოვ­თან, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ერ მსა­ხი­ობ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ­დი, მისი ცოლი ვი­ყა­ვი. ერთ სცე­ნა­ში ბრავ­დუ­გოვ­ზე ვი­ეჭ­ვი­ა­ნე და უნდა გა­მერ­ტყა, მაგ­რამ ეს მსა­ხი­ო­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და და­ვინ­დე. ბრავ­დუ­გოვ­მა მი­თხრა, ახლა ისეთ რა­მე­ებს გე­ტყვი, გა­გაბ­რა­ზებ, ჩქა­რა მაგ­რად და­მარ­ტყიო. სუ­რა­თი მა­შინ გა­დაგ­ვი­ღეს, როცა მე­უბ­ნე­ბა, გა­მარ­ტყიო.

რა­ტომ არ აქვს ქმრის ფო­ტო­ე­ბი

- მომ­დევ­ნო ფო­ტო­ზე რა ხდე­ბა?

- იური მე­ჩი­თო­ვი ჩვე­ნი თე­ატ­რის ფო­ტოგ­რა­ფი იყო. ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბის ფოტო გა­და­ი­ღო, რო­მე­ლიც ახლა უკვე ჩა­მოხ­სნი­ლია თე­ატ­რი­დან. ჩემი ფოტო ძა­ლი­ან მოს­წო­ნე­ბია და ჩა­ი­ხუ­ტა სუ­რა­თის გა­და­ღე­ბის დროს. მერე მი­თხრა, ეს სუ­რა­თი რომ გა­მო­ვა­ჩი­ნო, ხომ არ გე­წყი­ნე­ბაო. ვუ­თხა­რი, პი­რი­ქით, გა­მი­ხარ­დე­ბა-მეთ­ქი. სუ­რა­თი დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით მაქვს შე­ნა­ხუ­ლი.

- თქვენს ალ­ბომ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი ფო­ტოა სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რელ­თან ერ­თად გა­და­ღე­ბუ­ლი.

- ჩემი ძა­ლი­ან ახლო მე­გო­ბა­რი იყო სო­ფი­კო. ეს ფოტო სპექ­ტაკლ "მა­დამ სან­ჟენ­ზეა" გა­და­ღე­ბუ­ლი. სპექ­ტაკლში მა­და­მი სო­ფი­კო იყო და მე მის მო­სამ­სა­ხუ­რეს ვთა­მა­შობ­დი.

- რო­გორც ვიცი, ქა­ლიშ­ვი­ლი გყავთ.

- მყავს ერთი შვი­ლი, თა­მარ ტყაბ­ლა­ძე, სა­ოც­რად კარ­გი სიძე და კარ­გი შვი­ლიშ­ვი­ლი ბარ­ბა­რე. მომ­დევ­ნო ფო­ტო­ებ­ზე სწო­რედ ისი­ნი არი­ან.

- ალ­ბომ­ში, სამ­წუ­ხა­როდ, არ გაქვთ მე­უღ­ლის ფოტო, და შვი­ლიც ტყაბ­ლა­ძე ყო­ფი­ლა.

- არ მო­ი­ძებ­ნე­ბა ჩემს ალ­ბომ­ში ჩემი ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლის ფოტო და შვი­ლიც ჩემს გვარ­ზე მყავს, იმი­ტომ რომ მე უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ვარ ჩემი შვი­ლის­თვის, ვიდ­რე მა­მა­მი­სი. ხდე­ბა ცხოვ­რე­ბა­ში ასეც, რომ შვი­ლის­თვის დედა უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ვიდ­რე მამა. მე არ გამ­ჭირ­ვე­ბია ჩემი ქა­ლიშ­ვი­ლის გაზ­რდა. კარ­გი შვი­ლი მყავს. თა­ვი­სი დე­დი­კო უყ­ვარს და ძა­ლი­ან გა­ნათ­ლე­ბუ­ლია. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე, რომ ჩემი შვი­ლის­თვის კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მი­მე­ცა. არ მინ­დო­და, მსა­ხი­ო­ბი რომ ყო­ფი­ლი­ყო და არც თა­ვად მო­ი­სურ­ვა. მინ­დო­და, ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტი ყო­ფი­ლი­ყო. კარ­გი გა­რეგ­ნო­ბა აქვს და ნა­კი­თხი გო­გო­ნაა. კარ­გად იცის გერ­მა­ნუ­ლი, ინ­გლი­სუ­რი, რუ­სუ­ლი და იტა­ლი­უ­რი.

- მე­უღ­ლეს­თან და­შო­რე­ბის მერე უსიყ­ვა­რუ­ლოდ ცხოვ­რე­ბა არ გა­გი­ჭირ­დათ?

- რო­გორ გე­კად­რე­ბათ, უსიყ­ვა­რუ­ლოდ არ მი­ცხოვ­რია. ჩემ გარ­შე­მო ბევ­რი მა­მა­კა­ცი იყო, ვი­საც ძა­ლი­ან მოვ­წონ­დი.

- თქვენ არც ერთი არ შე­გიყ­ვარ­დათ?

- რო­გორ არ მიყ­ვარ­და. თე­ატ­რშიც იყ­ვნენ ისე­თე­ბი, ვინც მიყ­ვარ­და და თე­ატ­რის გა­რე­თაც. სა­ნამ თა­მა­რის მა­მას შევ­ხვდე­ბო­დი, ერთი ბიჭი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და, რო­მე­ლიც ავა­რი­ა­ში და­ი­ღუ­პა და მერე ძა­ლი­ან დიდი ხანი არა­ვინ მყვა­რე­ბია. ის 1972 წელს გარ­და­იც­ვა­ლა. თა­მა­რი 1988 წელს და­ი­ბა­და. მე­უღ­ლეს­თან და­შო­რე­ბის შემ­დეგ თე­ატ­რში ბევ­რს მოვ­წონ­დი, მაგ­რამ სულ ცო­ლი­ან კა­ცებს ვუყ­ვარ­დე­ბო­დი და არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია, რომ ვინ­მეს­თვის ოჯა­ხი და­მენგრია. ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი ჩემ­თვის გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო. დედა და მამა და­შო­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ და ვი­ცო­დი, ეს რა­საც ნიშ­ნავ­და. არა­და, რა­ტომ­ღაც სულ ცოლ­შვი­ლი­ან კა­ცებს მოვ­წონ­დი. არას­დროს არ წა­მირ­თმე­ვია ვინ­მეს­თვის არც ქმა­რი, არც სა­გა­ნი და არც ნივ­თი.

- ნა­ნობთ რა­მეს?

- არა. ისე­თი კარ­გი შვი­ლი და შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს, რომ არა­ფერს არ ვნა­ნობ. აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ხომ არაა 17-დან 97 წლამ­დე გი­ჟი­ვით სულ ერთი კაცი გიყ­ვარ­დეს. სა­ნა­ნე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ფე­რი არაა. ის პე­რი­ო­დი, როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ხომ კარ­გად ვგრძნობ­დი თავს.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი­დან თქვენ წა­მოს­ვლა­ზე გვი­ამ­ბეთ.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლად ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი და­ი­ნიშ­ნა და მსა­ხი­ო­ბე­ბის გაშ­ვე­ბა მო­ინ­დო­მა თე­ატ­რი­დან. ამის გამო მას­თან კონ­ფლიქ­ტი მქონ­და და მეც იმ მსა­ხი­ო­ბებს მი­მა­ყო­ლა. იმ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან კარგ მთა­ვარ რო­ლებს ვთა­მა­შობ­დი. თე­ატ­რი­დან წა­მოს­ვლა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მტკივ­ნე­უ­ლი მო­მენ­ტი იყო.

- მე­გო­ნა, გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ა­ზე ინ­ტერ­ვი­უს და­სა­წყის­ში ხუმ­რო­ბით თქვით, რომ ძა­ლი­ან ნა­წყე­ნი ხართ.

- არა, მთე­ლი გუ­ლით ვთქვი. თე­ატ­რი­დან გა­მოშ­ვე­ბა ჩემ­თვის უფრო დიდი ტკი­ვი­ლი იყო, ვიდ­რე რო­მე­ლი­მე სიყ­ვა­რუ­ლის და­კარ­გვა. იმი­ტომ, რომ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი თე­ატ­რია. თექ­ვსმე­ტი წელი გა­ვი­და მას შემ­დეგ, რაც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი­დან გა­მო­მიშ­ვეს და დღემ­დე ვამ­ბობ, ჩვენ­თან, თე­ატ­რში-მეთ­ქი. თუმ­ცა ბოლო ორი წე­ლია, რო­ლე­ბი მაქვს. ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, მთა­ვარ როლს ვი­თა­მა­შებ თუ ეპი­ზო­დურს. მთა­ვა­რია, მა­ყუ­რე­ბელ­მა და­მი­მახ­სოვ­როს. მაგ­რამ თე­ატ­რი მა­ინც დიდი ტრავ­მაა. ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცესს, ისე­ვე რო­გორც მის ცოლს, ვე­რას­დროს ვა­პა­ტი­ებ იმ ცოდ­ვას, რაც მან ჩემი და სხვა მსა­ხი­ო­ბე­ბის წი­ნა­შე ჩა­ი­დი­ნა. მე მათ სი­ტყვი­თაც კი ვერ ვა­პა­ტი­ებ. რო­გორც ჩანს, ასე­თი ხა­სი­ა­თი მაქვს. ღმერ­თმა აპა­ტი­ოს. არც ჩემი რო­ლე­ბი უთა­მა­შია გუ­რან­დას. ყვე­ლა­ფე­რი ეს იმი­ტომ მოხ­და, რომ გუ­რან­და დე­დო­ფა­ლი გამ­ხდა­რი­ყო. ვე­რას­დროს ვერ გახ­დე­ბა გუ­რან­და დე­დო­ფა­ლი. ადა­მი­ა­ნებ­ზე მათი მა­ნე­რე­ბი ლა­პა­რა­კო­ბენ.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)