რამ გააოცა სალომე ღვინიაშვილი თურქეთში ყოფნისას

სალომე ღვინიაშვილი ავტომობილს 11 წელია, მართავს. თავს კარგ მძღოლად მიიჩნევს და სულაც არ ეთანხმება იმ მოსაზრებას, რომ ამ საქმეს მამაკაცები უფრო კარგად ართმევენ თავს...

- ავტომობილს 16 წლიდან ვმართავ. მართვის შესასწავლად სპეციალურ სკოლაში არასდროს მივლია. ზოგადად, თეორიული წარმოდგენა მქონდა, თუ როგორ უნდა გამეტარებინა მანქანა და როგორც კი საჭესთან დავჯექი, უპრობლემოდ დავძარი, გავატარე. სხვათა შორის, თხილამურზეც ასე დამემართა: პირველად დავდექი თუ არა, აღმოჩნდა, რომ უკვე ვიცოდი, თუ როგორ უნდა მესრიალა...

პირველი ავტომობილი

- 17 წლის რომ გავხდი და პირველი შვილი - დათუნა შემეძინა, პირველმა მეუღლემ ორკარიანი, ვერცხლისფერი BMW მაჩუქა. უკვე 11 წელია, საჭესთან ვზივარ და ბევრი მანქანაც გამოვიცვალე: ინგლისში ყოფნისას - ორი, თბილისში - სამი. ინგლისში ზურას "ბენტლი" ჰყავდა, მე კი - "რეინჯ როვერი". საერთოდ, კარგი მძღოლი ვარ. ღვთის წყალობით, მშვიდობიანად ვმგზავრობ ხოლმე; სხვისი მანქანისთვის ოდნავ თუ "გამისვია". ერთხელ იყო შემთხვევა, როცა დავარტყი, მაგრამ ეს ჩემი დაუდევრობით ნამდვილად არ მომხდარა: იმ პერიოდში თბილისი ძალიან ჩაბნელებული იყო და ავტომობილი ეზოში რომ შევაყენე, შემთხვევით, უკან მდგომ მანქანას დავარტყი... სულ ამბობენ, ქალი საჭესთან არ უნდა დაჯდესო, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ბევრი ქალი მამაკაცზე უკეთ მართავს ავტომობილს.

საგზაო მოძრაობის წესები თბილისსა და საზღვარგარეთ

- ადრე ვამბობდი, - თუ ავტომობილის მართვას თბილისში ისწავლი, ნებისმიერ ქვეყანაში ძალიან მაგარი მძღოლი იქნები-მეთქი, მაგრამ მთლად ასეც არ ყოფილა საქმე: თბილისთან შედარებით, სტამბოლი საგიჟეთია. ჩემი მეგობარი თურქები საჭესთან თავად არ სხედან, მძღოლები ჰყავთ დაქირავებული. თუმცა, მე იქაც გავრისკე და მანქანა დამოუკიდებლად გავატარე. საბედნიეროდ, პრობლემა არ შემქმნია... მიუხედავად იმისა, რომ ინგლისში ავტომობილებს საჭე მარჯვენა მხარეს აქვთ, მოძრაობის წესებს ალღო ადვილად ავუღე. ამაში ისიც დამეხმარა, რომ იქ ყველაფერი ძალიან მოწესრიგებულია. ინგლისელებისთვის წარმოუდგენელია წესების დარღვევა. თბილისში დაბრუნებისას, სულ ხაზში დავდიოდი, საგზაო მოძრაობის წესებს პირნათლად ვიცავდი, მაგრამ როცა შევხედე, სხვები როგორ იქცეოდნენ, თავი გიჟი მეგონა (იცინის). ინგლისში ექვსი წელი ვიცხოვრე და პოლიციას არასდროს დავუჯარიმებივარ. სხვათა შორის, პოლიციასთან პრობლემა არც თბილისში მქონია. შესაძლოა, მანქანა არასწორად დავაყენო და შენიშვნა მხოლოდ პარკინგისთვის მომცენ.

ავტომობილის მოვლა

- ახლა სპორტული "რეინჯ როვერი" მყავს. ვერ ვიტყვი, რომ მანქანას კარგად ვუვლი - ბავშვების გამო ავტომობილში საოცარი არეულობა მაქვს (იცინის). ისინი ხან "ჩიფსს" ჭამენ, ხან - ყავიან ჭიქებს ყრიან... ხშირად ვრეცხავ, მაგრამ მაინც, იშვიათად არის მოწესრიგებული. მანქანის ნაწილებში, რა თქმა უნდა, ვერ ვერკვევი, მაგრამ როცა რაღაც ფუჭდება, ამას კი ვხვდები ხოლმე.

სისწრაფე

- სიჩქარის მოყვარული ვარ, მაგრამ ქალაქში სწრაფად არ დავდივარ. სხვათა შორის, ბოლო დროს უფრო მეტად თავშეკავებული გავხდი, ვიდრე თინეიჯერობისას ვიყავი. მაშინ "მემარიაჟებოდა" და ჭავჭავაძეზე გიჟივით დავქროდი ხოლმე, მაგრამ ახლა, როცა სამი შვილის დედა ვარ, მსგავსი სიგიჟის გაკეთება აზრადაც არ მომივა (იცინის).

ოჯახი და შვილები

- დათუნა უკვე დიდი ბიჭია - 11 წლის არის და სწავლაზეა გადართული. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ჭკვიანი ბიჭია. ტასუნა მეორე კლასშია, ნიტა კი ბაღში დადის. გოგონები ბალეტზეც დადიან - ცეკვა მოსწონთ და ძალიან მონდომებულებიც არიან. დათუნა თხილამურებზე სრიალით არის გატაცებული და ახლა "ზბორებზე" მიდის. მარტოს პირველად ვუშვებთ და ძალიან ვნერვიულობ; არ ვიცი, მის გარეშე როგორ უნდა გავძლო... დათუნა პატარა დაიკოებზე ზრუნავს და თუ საჭიროა, თავისუფლად შემიძლია, მოსავლელად ორივე მას დავუტოვო. მართალია, ესენი ძალიან ცელქები არიან და ჭიდაობენ ხოლმე, მაგრამ მაინც. როცა უნდათ, სულ დათუნასთან გარბიან, ეთამაშებიან, ეფერებიან. მოკლედ, ერთმანეთი ძალიან უყვართ. როცა არდადეგები აქვთ, თურქეთში ერთად მივდივართ, სხვა დროს კი მარტო მივფრინავ ხოლმე: მოგეხსენებათ, ზურა იქ მარტო ცხოვრობს, უჭირს იქ ყოფნა. ჰოდა, ოჯახის წევრები, მეგობრები ვცდილობთ, არ მოვაწყინოთ. თურქეთიდან ცოტა ხნის წინ ჩამოვედი და მალე ისევ გავემგზავრები.

თამთა დადეშელი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)