მსა­ხი­ო­ბი თეა გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი პა­ტა­რა­ო­ბი­სას ბა­ლე­რი­ნო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, მაგ­რამ ფეხ­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი ტრავ­მა მი­ი­ღო და ბავ­შვო­ბის ამ ოც­ნე­ბას და­ემ­შვი­დო­ბა. შემ­დეგ მსა­ხი­ო­ბო­ბა გა­და­წყვი­ტა და 17 წლი­სამ პირ­ვე­ლი როლი შე­ას­რუ­ლა სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკლში - "მო­ძღვა­რი", ხოლო 18 წლის ასაკ­ში, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე გა­იც­ნო პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი - კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი ილია ჩა­ჩა­ნი­ძე, რო­მელ­საც ცო­ლა­დაც გაჰ­ყვა. თუმ­ცა, მათი ბედ­ნი­ე­რე­ბა ხან­მოკ­ლე აღ­მოჩ­ნდა - ილი­ამ თვით­მკვლე­ლო­ბით და­ას­რუ­ლა სი­ცო­ცხლე...

- სულ რამ­დე­ნი­მე თვეა, რაც მე­ო­რედ შექ­მე­ნით ოჯა­ხი? რო­გორ გა­ი­ცა­ნით შაკო?

- შაკო სა­ჯა­ია 4 წლის წინ, მე­გობ­რის წვე­უ­ლე­ბა­ზე გა­ვი­ცა­ნი. მა­ნამ­დე მას მხო­ლოდ შო­რი­დან ვიც­ნობ­დი. გაც­ნო­ბის­თა­ნა­ვე ჩვენ შო­რის სიმ­პა­თია გაჩ­ნდა, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ჩემ­ზე 9 წლით უმ­ცრო­სი აღ­მოჩ­ნდა, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­გან თავს ვი­კა­ვებ­დი. ვფიქ­რობ­დი, რომ შეც­დო­მის დაშ­ვე­ბის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და არც სა­კუ­თა­რი თა­ვის და არც ოჯა­ხის წი­ნა­შე. თუმ­ცა, ძა­ლი­ან მალე მივ­ხვდი, რომ სიყ­ვა­რულ­მა ასა­კი არ იცის. რო­დე­საც ჩვენ შო­რის პირ­ვე­ლი ფი­ზი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მოხ­და, ერთი წა­მი­თაც არ მი­ფიქ­რია, რომ შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი; პი­რი­ქით - სწო­რედ მა­შინ მივ­ხვდი, რომ შაკო ის მა­მა­კა­ცია, ვი­საც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვე­ძებ­დი.

- შაკო თქვენ­ზე ასა­კით პა­ტა­რა რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, სიყ­ვა­რულ­ში პირ­ვე­ლი გა­მო­უ­ტყდე­ბო­დით?

- სა­ერ­თოდ, მომ­ხრე ვარ, როცა მა­მა­კა­ცი დგამს პირ­ველ ნა­ბიჯს და არა - ქალი. ჰოდა, ამი­ტო­მაც, ამის გა­კე­თე­ბის­გან თავს შე­ვი­კა­ვებ­დი, მაგ­რამ ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას უფრო მე­ტად თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი. შაკო იმ­დე­ნად მა­მა­კა­ცუ­რია, იმ­დე­ნად თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი და ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი, რომ ასა­კი არც ეტყო­ბა. გაც­ნო­ბი­დან ერთ თვე­ში მას­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად ვფიქ­რობ­დი. თუმ­ცა, ვცდი­ლობ­დი, შა­კოს არა­ფე­რი შე­ემ­ჩნია...

- შაკო პრო­ფე­სი­ით ვინ არის?

- სტი­ლის­ტია. ერთ-ერთი გა­და­ღე­ბის წინ ვარ­ცხნი­ლო­ბის გა­სა­კე­თებ­ლად მას­თან მი­ვე­დი და ასე და­ი­წყო ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. მისი გაც­ნო­ბის შემ­დეგ ღმერ­თს ვეხ­ვე­წე­ბო­დი, ყვე­ლა­ფე­რი სა­ჭი­რო­ე­ბი­სა­მებრ მომ­ხდა­რი­ყო. წი­ნას­წარ არა­ფერს ვგეგ­მავ­დი და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, მე­გობ­რებ­საც კი არ გა­ვუმ­ხი­ლე ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა.

- რა­ტომ?

- ბედ­ნი­ე­რე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა თით­ქოს, არა­ვის­თვის მინ­დო­და. მსურ­და, ამ სი­ხა­რუ­ლით მარ­ტო დავმტკბა­რი­ყა­ვი. 4 წელი ვი­ყა­ვით ერ­თად და ამის შე­სა­ხებ არა­ვინ არა­ფე­რი იცო­და. ყვე­ლა­ფე­რი ორი­გი­ნა­ლუ­რად ხდე­ბო­და და ჩვე­ნი პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნიც ორი­გი­ნა­ლუ­რი იყო: 26 ნო­ემ­ბერს და­ბა­დე­ბის დღე მო­მი­ლო­ცა და მკი­თხა, - "უხა" თუ გი­ჭა­მი­აო? ვუ­თხა­რი, რომ ეს კერ­ძი გა­სინ­ჯუ­ლი არ მქონ­და. ჰოდა, პირ­ველ პა­ე­მან­ზე რეს­ტო­რან­ში, სწო­რედ "უხა­ზე" დამ­პა­ტი­ჟა.

- ამ ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­სა­ხებ თქვენ­მა შვილ­მაც არა­ფე­რი იცო­და?

- არა. შვი­ლის­თვის არაფ­რის თქმა არ გამ­ჭირ­ვე­ბია ისე, რო­გორც ჩემი და შა­კოს ამ­ბის გამ­ხე­ლა. ჩემი შვი­ლის­თვის (მა­საც შაკო ჰქვია) სი­მარ­თლის სათ­ქმე­ლად მთე­ლი 4 წელი ვემ­ზა­დე­ბო­დი. არც ის მინ­დო­და, რომ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მე­სა­მე პი­რის­გან გა­ე­გო - ეს მის­თვის ტრა­გე­დია იქ­ნე­ბო­და... როცა სი­მარ­თლე­ში გა­მო­ვუ­ტყდი, ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დად მი­ი­ღო, გა­მი­გო.

- თუ ერ­თმა­ნე­თი ასე გიყ­ვარ­დათ, 4 წელი რო­გორ ახერ­ხებ­დით ამ გრძნო­ბის და­ფარ­ვას?

- ისევ შვი­ლის გამო: არ მინ­დო­და ეფიქ­რა, რომ თუ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, მეც დამ­კარ­გავ­და. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მას ხომ მა­მის და­კარ­გვით გა­მოწ­ვე­უ­ლი ტკი­ვი­ლი უკვე გა­და­ტა­ნი­ლი ჰქონ­და. ახლა შაკო 20 წლის არის და რო­გორც ზრდას­რულ­მა მა­მა­კაც­მა, გა­მი­გო. არც იმის გამო გაბ­რა­ზე­ბუ­ლა, რომ სი­მარ­თლეს წლე­ბის მან­ძილ­ზე არ ვუმ­ხელ­დი.

- ვიცი, რომ პირ­ველ მე­უღ­ლე­ზე ლა­პა­რა­კი დღე­საც გი­ჭირთ, მაგ­რამ მა­ინც უნდა გკი­თხოთ: რო­გორ ფიქ­რობთ, რამ უბიძ­გა თვით­მკვლე­ლო­ბის­კენ?

- მისი საქ­ცი­ე­ლის ახ­სნას დღემ­დე ვცდი­ლობ, მაგ­რამ - უშე­დე­გოდ. ალ­ბათ, პრო­ფე­სი­ა­ში შე­ექ­მნა პრობ­ლე­მე­ბი და სი­ცო­ცხლე თვით­მკვლე­ლო­ბით ამი­ტო­მაც და­ას­რუ­ლა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, წლე­ბის წინ ქვე­ყა­ნა­ში არე­უ­ლო­ბა იყო და ხე­ლო­ვან ადა­მი­ანს თვით­რე­ა­ლი­ზე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ ჰქონ­და. ილია სუ­ლით შე­მოქ­მე­დი გახ­ლდათ და ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და, ფილ­მს რომ ვერ იღებ­და... მისი თვით­მკვლე­ლო­ბა ჩემ­თვის ძნე­ლად გა­და­სა­ტა­ნი აღ­მოჩ­ნდა. დღე­საც, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მას მერე ბევ­რი წელი გა­ვი­და, ამ ამ­ბის გახ­სე­ნე­ბა დიდ ტკი­ვილს მა­ნი­ჭებს.

- მა­ნამ­დე არა­სო­დეს ჰქო­ნია თვით­მკვლე­ლო­ბის მცდე­ლო­ბა?

- 6 წელი ვი­ყა­ვით ერ­თად და მის­თვის მსგავ­სი რამ არა­სო­დეს შე­მი­ნიშ­ნავს. ალ­ბათ, აფექ­ტში იყო და წო­ნას­წო­რო­ბა და­კარ­გა. ვნა­ნობ, რომ გან­ზრახ­ვას ვერ მი­ვუხ­ვდი. იმ დღეს შინ მო­ვი­და, თა­ვი­სი ნივ­თე­ბი და­ტო­ვა და მი­თხრა: გა­ვალ და მალე მო­ვა­ლო. მან­ქა­ნა­ში ჩაჯ­და... მერე კი თავი მო­იკ­ლა. 23 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ილია დავ­კარ­გე; მა­შინ შაკო 5 წლის იყო. რა­ღაც პე­რი­ო­დი, ის ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და უმა­მო­ბას და ამი­ტო­მაც ვცდი­ლობ­დი, მის­თვის დე­დობ­რი­ვი სით­ბო, მზრუნ­ვე­ლო­ბა მა­ინც არ მო­მეკ­ლო. მის­თვის დე­დაც ვი­ყა­ვი, მე­გო­ბა­რიც და ახ­ლაც ასეა! ილი­ას ტრა­გე­დი­ამ ძა­ლი­ან დაგ­ვა­ახ­ლო­ვა. სულ მის გვერ­დით ვი­ყა­ვი, არ მინ­დო­და მარ­ტო­ო­ბის გან­ცდა ჰქო­ნო­და; ორი ადა­მი­ა­ნის - დე­დის და მა­მის საქ­მე ერ­თდრო­უ­ლად მქონ­და შე­თავ­სე­ბუ­ლი. ძნე­ლი კი იყო, მაგ­რამ გა­მომ­დი­ო­და. ვფიქ­რობ, გა­მი­მარ­თლა - ძა­ლი­ან კარ­გი შვი­ლი მყავს. ახლა შაკო სტუ­დენ­ტია.

- 18 წლის იყა­ვით, რო­დე­საც ილი­ას ცო­ლად გაჰ­ყე­ვით, არა?

- ასე იყო. ერ­თმა­ნე­თი კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში გა­ვი­ცა­ნით. ილია ფილ­მს - "ია­სა­მა­ნი" იღებ­და და მთა­ვარ როლ­ზე მი­მიწ­ვია, მაგ­რამ ქვე­ყა­ნა­ში არე­უ­ლო­ბა და­ი­წყო და ფილ­მი ვე­ღარ და­ას­რუ­ლა. გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ერ­თმა­ნე­თი შეგ­ვიყ­ვარ­და, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ის ჩემ­ზე 15 წლით უფ­რო­სი იყო. ჩვენ ერ­თმა­ნეთს ძა­ლი­ან კარ­გად ვუ­გებ­დით.

- ქმრის სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ ალ­ბათ, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც გა­მო­გიჩ­ნდნენ...

- იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც მოვ­წონ­დი, პა­ტივს მცემ­დნენ, ჩემ­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად ფიქ­რობ­დნენ, მაგ­რამ მე ყო­ველ­თვის უკან ვი­ხევ­დი; ისეთ ადა­მი­ანს ვე­ძებ­დი, რო­მელ­საც კლდე­სა­ვით შე­ვე­ფა­რე­ბო­დი, ვინც თავს ქა­ლად მაგ­რძნო­ბი­ნებ­და.

- და ასე­თი მა­მა­კა­ცი იპო­ვეთ, არა?

- ეს მა­მა­კა­ცი ჩემი მე­უღ­ლეა. ჩვენს ქორ­წი­ნე­ბას კუ­რი­ო­ზი ახ­ლდა - შა­კოს შა­ბათ-კვი­რას ძა­ლი­ან ბევ­რი კლი­ენ­ტი ჰყავს, მაგ­რამ ჯვრის­წე­რა მა­ინც შა­ბათს დავ­ნიშ­ნეთ. ივ­ლი­სის თვე იყო და თეთ­რი სა­ქორ­წი­ლო კა­ბის ნაც­ვლად, უბ­რა­ლოდ, თეთ­რი სა­რა­ფა­ნი ჩა­ვიც­ვი. შუ­ა­დღის 2 სა­ათ­ზე ვა­კის სა­მე­ბის ეკ­ლე­სი­ა­ში მა­მა­ოს ჯვა­რი უნდა და­ე­წე­რა ჩვენ­თვის. შა­კოს მღვდე­ლი ორი კვი­რით ადრე ჰყავ­და გაფრ­თხი­ლე­ბუ­ლი. ეკ­ლე­სი­ა­ში რომ მი­ვე­დით, მო­ძღვარს ეძი­ნა. შაკო მა­მა­ოს გა­საღ­ვი­ძებ­ლად შე­ვი­და, მო­ძღვარ­მა კი უთხრა: არა­ვინ მყავს ჩა­წე­რი­ლი, მე­ძი­ნე­ბაო. შაკო არ მო­ეშ­ვა და ბო­ლოს, რო­გორც იქნა, მო­ძღვა­რი გა­მო­ფხიზ­ლდა, ჯვა­რი დაგ­ვწე­რა... ხელი რომ უნდა მოგ­ვე­წე­რა, ხან ჩემს მეჯ­ვა­რეს არ ეცა­ლა, ხან - შა­კო­სას. 22 ნო­ემ­ბერს მმა­ჩის ბი­უ­რო­ში წა­ვე­დით, რათა შეგ­ვე­თან­ხმე­ბი­ნა, რომ სი­ა­ში 26 ნო­ემ­ბრის­თვის ჩა­ვე­წე­რეთ. მმა­ჩის ბი­უ­რო­ში გვი­თხრეს, რომ 26 ნო­ემ­ბე­რი ორ­შა­ბა­თი იყო ანუ ამ დღეს არ მუ­შა­ობ­დნენ (ორ­შა­ბა­თო­ბით მხო­ლოდ იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლში შე­იძ­ლე­ბა ხე­ლის მო­წე­რა). შა­კომ გა­და­წყვი­ტა, ხელი მა­შინ­ვე მოგ­ვე­წე­რა. ვი­ნა­ი­დან მეჯ­ვა­რე­ე­ბი არ გვახ­ლდნენ, ფო­ი­ე­ში მყოფ ორ უცხო მან­დი­ლო­სანს სთხო­ვა: ჩვე­ნი მოწ­მე­ე­ბი იყა­ვი­თო. ცხა­დია, ის ქა­ლე­ბი დაგ­ვთან­ხმდნენ. ხელი მო­ვა­წე­რეთ და ამ დღის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად, ჩვენს საყ­ვა­რელ კა­ფე­ში წა­ვე­დით. თაფ­ლო­ბის თვე ჯერ არ გვქო­ნია, მაგ­რამ ერ­თმა­ნეთს სი­ურპრი­ზებს ხში­რად ვუ­წყობთ, რო­მან­ტი­კუ­ლი სა­ღა­მო­ე­ბის­თვის არა­ვი­თა­რი სა­ბა­ბი არ გვჭირ­დე­ბა.

- შა­კოს ოჯა­ხი თქვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი არ იყო?

- არა. ისი­ნი ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბას გა­გე­ბით შეხ­ვდნენ. შა­კოს დე­დამ მი­თხრა, - ჩემ­მა შვილ­მა ისე კარ­გად გა­მაც­ნო და და­მა­ნახ­ვა შენი თავი, რომ მხო­ლოდ ის მინ­და, ბედ­ნი­ე­რე­ბი იყო­თო. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ოჯახს, მა­მა­ჩე­მიც და ჩემი ძმაც გა­გე­ბით მო­ე­კიდ­ნენ ჩვენს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას. სამ­წუ­ხა­როდ, დედა ილი­ას თვით­მკვლე­ლო­ბამ­დე ერთი წლით ადრე გარ­და­მეც­ვა­ლა... მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ რთუ­ლი და მძი­მე ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ვი­ა­რე, სულ მჯე­რო­და, რომ ადრე თუ გვი­ან, რა­ღაც კარ­გი მოხ­დე­ბო­და და მოხ­და კი­დეც!

- ამ ეტაპ­ზე რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- ამ ეტაპ­ზე მთლი­ა­ნად გა­დარ­თუ­ლი ვარ ოჯახ­სა და ბიზ­ნეს­ზე. მე და ჩემს მე­უღ­ლეს სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნი გვაქვს და ერ­თად ვუ­ძღვე­ბით ამ საქ­მეს. გული მწყდე­ბა, რომ პრო­ფე­სი­ა­ში წარ­მა­ტე­ბას ვერ მი­ვაღ­წიე, არა­და, შე­მეძ­ლო, სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. როცა ისე­თი ასა­კი მქონ­და, რომ წე­სით, კა­რი­ე­რა­ში წინსვლა უნდა მქო­ნო­და, ქვე­ყა­ნა­ში ხე­ლო­ვა­ნე­ბის­თვის არა­ვის ეცა­ლა, ახლა რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ უკვე სხვა საქ­მი­ა­ნო­ბით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, მო­მავ­ლის იმე­დი ყო­ველ­თვის მაქვს...

ლია ოსა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)