უკვე რამ­დე­ნი­მე წე­ლია ნი­ნე­ლი ჭანკვე­ტა­ძე მსა­ხი­ო­ბო­ბას ქველ­მოქ­მე­დე­ბას უთავ­სებს. ის ქველ­მოქ­მედ­თა სახ­ლის "მო­მავ­ლის გზის" საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში აქ­ტი­უ­რა­დაა ჩარ­თუ­ლი. 2008 წელს და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი ფონ­დის მი­მარ­თუ­ლე­ბა თა­ვი­დან სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი მო­სახ­ლე­ო­ბის, მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხე­ბი­სა და ხან­დაზ­მუ­ლე­ბის დახ­მა­რე­ბა იყო, თუმ­ცა ბოლო პე­რი­ოდ­ში, ფი­ნან­სე­ბის სიმ­წი­რის გამო, მათი ძი­რი­თა­დი მი­მარ­თუ­ლე­ბა მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დე­ბის მოვ­ლა-პატ­რო­ნო­ბა გახ­და. ფონ­დის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი და­ვით კინ­წუ­რაშ­ვი­ლია. მას­თან ერ­თად საქ­ველ­მოქ­მე­დო ფონდს რამ­დე­ნი­მე თა­ნა­დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი ჰყავს და მათ შო­რი­საა ნი­ნე­ლი ჭანკვე­ტა­ძე. შე­ვე­ცა­დეთ გაგ­ვერ­კვია, რა სა­ხის მხარ­და­ჭე­რა ხორ­ცი­ელ­დე­ბა სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში. ვინ და რა სა­ხის ყუ­რა­დღე­ბას იჩენს თავ­შე­საფ­რის გა­რე­შე მყო­ფი დე­დე­ბი­სა და მათი შვი­ლე­ბის მი­მართ.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნი­ნე­ლი, ალბ­ათ ძა­ლი­ან რთუ­ლია საქ­ველ­მოქ­მე­დო ფონდმა პარტნი­ო­რე­ბი, დამ­ფი­ნან­სებ­ლე­ბი იპო­ვოს. რო­გორ ხდე­ბა თან­ხე­ბის მო­ძი­ე­ბა-გა­და­ნა­წი­ლე­ბა?

- ბუ­ნებ­რი­ვია, ამა­ში სა­ხელ­მწი­ფო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას არა­სო­დეს იღებ­და, თუმ­ცა, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, როცა ჩვენ­თან ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ, კონ­კრე­ტუ­ლი სა­კი­თხე­ბი მა­ინც სა­ხელ­მწი­ფოს გა­და­სა­წყვე­ტი იყო. როცა ფონდთან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა და­ვი­წყე, ერთ დღეს და­თომ მი­თხრა, რომ იმ თან­ხით, რაც მა­შინ მო­ვი­ძი­ეთ, პრო­დუქ­ტე­ბი უნდა დაგ­ვე­რი­გე­ბი­ნა. ცე­ლოფ­ნის პარკში ჩა­წყო­ბი­ლი ზეთი, ბრინ­ჯი, წი­წი­ბუ­რა, მა­კა­რო­ნი და სხვა პრო­დუქ­ტე­ბი რომ და­ვი­ნა­ხე, ვუ­თხა­რი, ადა­მი­ა­ნებს ეს რო­გორ ვა­კად­როთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ მერე სა­კუ­თა­რი თვა­ლით ვნა­ხე, რა­ო­დენ სა­სი­ცო­ცხლო მნიშ­ვნე­ლო­ბის იყო ეს ყვე­ლა­ფე­რი და რო­გორ ელოდ­ნენ ისი­ნი ამ პრო­დუქ­ტე­ბის მი­ღე­ბას. როცა მომ­დევ­ნო თვე­ებ­ში სპონ­სორს ვერ ვპო­უ­ლობ­დით, ან თან­ხა ყვე­ლა­ზე ვერ გვყოფ­ნი­და, მერე მივ­ხვდი, რომ მათ­თვის ამ­გვა­რი დახ­მა­რე­ბა ჰა­ე­რი­ვით სა­ჭი­რო იყო. ამის შემ­დეგ უკვე გა­ას­მა­გე­ბუ­ლი და გა­ა­თას­მა­გე­ბუ­ლი ენერ­გი­ის და­ხარ­ჯვამ მო­მი­წია. შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ამ ფონდმა ადა­მი­ა­ნე­ბი და­აკ­მა­ყო­ფი­ლოს ბი­ნით, გა­უ­კე­თოს ოპე­რა­ცი­ე­ბი, ეს ჩვენს ფუნ­ქცი­ა­ში არ შე­დის, მაგ­რამ ვცდი­ლობ­დით ხალ­ხი დაგ­ვეკ­ვა­ლი­ა­ნე­ბი­ნა, რე­კო­მენ­და­ცია გაგ­ვე­წია და მიგ­ვე­წო­დე­ბი­ნა მათი სა­ბუ­თე­ბი მე­რი­ა­ში, ჯან­მრთე­ლო­ბის სა­მი­ნის­ტრო­სა და სხვა უწყე­ბებ­ში. თუმ­ცა წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამ ადა­მი­ა­ნებს არა­ვინ ეხ­მა­რე­ბო­და, როცა ეს ზო­გი­ერ­თი უწყე­ბის უშუ­ა­ლო მო­ვა­ლე­ო­ბა იყო. დღეს მე­რი­ის თა­ნამ­შრომ­ლებ­სა და გან­სა­კუთ­რე­ბით გიგი უგუ­ლა­ვას რომ ვუს­მენ, მიკ­ვირს, ახლა გა­ახ­სენ­და სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი?! ეს სა­სა­ცი­ლოც აღარ არის. ჩვენ რე­ა­ლურ ფაქ­ტებ­ზე ვლა­პა­რა­კობთ და ეს არ არის მო­ნა­ჭო­რი. არ­სე­ბობ­და მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დედა ლალი მეტ­რე­ვე­ლი, რო­მე­ლიც თა­ვის შვიდ შვილ­თან ერ­თად რკი­ნის "კონ­ტე­ი­ნერ­ში" ცხოვ­რობ­და. დიდი წვა­ლე­ბის შემ­დეგ მე­რი­ამ მას ბინა უქი­რა­ვა და იქ გა­და­იყ­ვა­ნეს, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­რო ის იყო, რომ ამის გამო ქუ­ლე­ბი მო­უხ­სნეს, ანუ მე­რია მას ბი­ნის ქი­რას უხ­დი­და და ის ქუ­ლე­ბი, რაც სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლებს ენი­ჭე­ბათ, მას აღარ ერგო. ეს ძა­ლი­ან დიდი უსა­მარ­თლო­ბაა. გა­სა­გე­ბია, რომ ქალ­ბა­ტონს დრო­ე­ბი­თი თავ­შე­სა­ფა­რი ჰქონ­და, მაგ­რამ არ ჰქონ­და შე­მო­სა­ვა­ლი, რომ შვი­ლე­ბი გა­მო­ეკ­ვე­ბა. გა­მო­ყო­ფი­ლი თან­ხა კი პუ­რის შე­სა­ძე­ნა­დაც არ ჰყოფ­ნი­და. ამის გამო მას ჯარ­თის შეგ­რო­ვე­ბა უწევ­და. ერთხე­ლაც ისე მოხ­და, რომ ჯარ­თის შეგ­რო­ვე­ბის დროს და­შავ­და და სას­წრა­ფო ოპე­რა­ცია დას­ჭირ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენ ვერ ვი­შო­ვეთ ფი­ნან­სე­ბი, და­სახ­მა­რებ­ლად მივ­მარ­თეთ მე­რი­ას, მაგ­რამ ამას რე­აქ­ცია არ მოჰ­ყვა და ის ქალ­ბა­ტო­ნი გარ­და­იც­ვა­ლა. ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი არა­ერ­თია და ამი­ტომ მი­მაჩ­ნია უზ­ნე­ო­ბად, რომ მე­რი­ა­ში მსგავ­სი ტი­პის გა­და­უ­დე­ბე­ლი ოპე­რა­ცი­ე­ბის­თვის გან­კუთ­ვნი­ლი თუ სხვა თან­ხე­ბი არა­მიზ­ნობ­რი­ვად გა­იფ­ლან­გა. ადრე თუ გვი­ან ამა­ზე ყვე­ლა აგებს პა­სუხს.

- ერთხელ თე­ატ­რის ფო­ი­ე­ში ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი შემ­ხვდა, რო­მე­ლიც თქვენ გე­ლო­დე­ბო­დათ. მი­თხრა, რომ რამ­დენ­ჯერ­მე და­ეხ­მა­რეთ...

- ეს უკვე სხვა კა­ტე­გო­რი­აა, ეს არ არის იმ ფონ­დის ხალ­ხი. ისი­ნი, ვი­საც ჩვენ ვეხ­მა­რე­ბით, აღ­წე­რი­ლი გვყავს. სამ­წუ­ხა­როდ, მათ მი­სა­მარ­თე­ბი არ აქვთ და ხან­და­ხან ჩვენს ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რებს ამის გამო ვკარ­გავთ. ზოგი ოფის­ში მო­დის. რაც შე­ე­ხე­ბა ისეთ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც თე­ატ­რში ნა­ხეთ, ისი­ნი გვხვდე­ბი­ან ჩვენს სა­მე­ზობ­ლო­ში, სახ­ლში გვი­კა­კუ­ნე­ბენ. მათ იცი­ან, სა­დაც ვმუ­შა­ობ და... ვე­კი­თხე­ბი ხოლ­მე, რა­ტომ ჩემ­თან, თქვენ გგო­ნი­ათ, მდი­და­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ?! ჩემი პრობ­ლე­მე­ბი ყვე­ლამ იცის, მაგ­რამ რამ­დე­ნა­დაც შე­მიძ­ლია, მათ მა­ინც ვეხ­მა­რე­ბი. ახლა ეს არ არის სა­ლა­პა­რა­კო თემა. როცა ვხე­დავ, რომ ამას მათ­თვის სა­სი­ცო­ცხლო მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, ბევ­რჯერ გა­მიყ­ვია მათ­თვის ის თან­ხა, რაც ჩან­თა­ში მედო და მხო­ლოდ შინ და­საბ­რუ­ნე­ბე­ლი ფული და­მი­ტო­ვე­ბია.

- თქვე­ნი აზ­რით, ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პი­რო­ბებ­ში სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის მხარ­და­სა­ჭე­რად რამე შე­იც­ვლე­ბა?

- მინ­და გი­თხრათ, რომ უკვე შე­იც­ვა­ლა. ეს კი­დევ სხვა თე­მაა. ეს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ იქ­ცე­ვა. უწინ­დე­ლი ქმე­დე­ბა მხო­ლოდ პი­არ­ზე იყო აგე­ბუ­ლი. არა­ფე­რი ჰქონ­დათ გა­კე­თე­ბუ­ლი და მა­ინც რამ­დენ­ჯერ­მე ჭრიდ­ნენ ერ­თსა და იმა­ვე ლენტს, სამ­ჯერ-ოთხჯერ ხსნიდ­ნენ ერ­თსა და იმა­ვე სა­ა­ვად­მყო­ფოს, რო­მე­ლიც სულ ცა­რი­ე­ლი იყო. ისიც გვი­ნა­ხავს, რო­გორ იწვა ერთ-ერთ სა­წოლ­ზე ჩაც­მუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ალ­ბათ და­ი­ჭი­რეს და ძა­ლით ჩა­აწ­ვი­ნეს ახალ ზე­წარ­გა­და­ფა­რე­ბულ ლო­გინ­ზე. ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ამის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ იქ­ცე­ვა. მათ უკვე უამ­რა­ვი საქ­მე აქვთ გა­კე­თე­ბუ­ლი, მაგ­რამ უარს ამ­ბო­ბენ ყო­ველ­გვარ პი­არ­სა და რეკ­ლა­მა­ზე. ისი­ნი გა­კე­თე­ბულ საქ­მე­ებ­სა და მათ შე­დე­გებ­ზეც არ ლა­პა­რა­კო­ბენ, რაც მთლად სწო­რა­დაც არ მი­მაჩ­ნია. მე კი ვიცი, რამ­დენს აკე­თე­ბენ, მაგ­რამ რე­გი­ო­ნებ­ში, ან სა­ზღვარ­გა­რეთ ადა­მი­ა­ნე­ბი ამას ვერ ხვდე­ბი­ან.

- ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა პი­არს ისევ აგ­რძე­ლებს, თუნ­დაც ის ფაქ­ტი რად ღირს, პრე­ზი­დენ­ტი ელექტრო­მო­ბილ­ზე რომ გა­დაჯ­და...

- დიახ, და ამის აქ­ტი­უ­რი პი­ა­რი ყვე­ლა ტე­ლე­არხზე მი­დის. გა­მო­დი­ან ის ადა­მი­ა­ნე­ბი და გვიმ­ტკი­ცე­ბენ, რო­გო­რი ფრთი­ა­ნი ან­გე­ლო­ზე­ბი იყ­ვნენ. ალა­პა­რა­კე­ბუ­ლი მე­რა­ბიშ­ვი­ლიც ახლა პირ­ვე­ლად ვნა­ხე. ცხრა წე­ლია ამ ადა­მი­ა­ნის­გან ერთი სი­ტყვა არ მოგ­ვის­მე­ნია. მას არც ბო­დი­ში მო­უხ­დია გირ­გვლი­ა­ნის საქ­მე­ზე, რომ­ლის შემ­დეგ ის მი­ნის­ტრის პოსტზე არ უნდა დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. თა­ნაც ეს ვაჟ­ბა­ტო­ნე­ბი და ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი დე­მოკ­რა­ტი­ა­ზე გვე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან. გერ­მა­ნი­ა­ში გა­ნათ­ლე­ბის მი­ნისტრს პლა­გი­ატ­ში დას­დეს ბრა­ლი. მან კი თქვა, თუ არ გჯე­რათ, რომ ეს ერთი ფრა­ზა ჩემი და­წე­რი­ლია, მა­შინ თა­ნამ­დე­ბო­ბას დავ­ტო­ვე­ბო და გა­დად­გო­მის შე­სა­ხებ გან­ცხა­დე­ბა და­წე­რა. აქ ამ­დე­ნი გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი საქ­მე დაგ­როვ­და, რო­მე­ლიც თუ პირ­და­პირ მე­რა­ბიშ­ვილ­თან არა, მისი ოჯა­ხის წევრთან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ეს უზარ­მა­ზა­რი სკან­და­ლია და ამ ადა­მი­ა­ნებს დიდი ხნის წინ უნდა და­ე­ტო­ვე­ბი­ნათ თა­ვი­ან­თი პოს­ტე­ბი, მაგ­რამ ამის ნაც­ვლად ვხე­დავ ჩი­ო­რა­სა­ვით აჭი­კ­ჭი­კე­ბულ მთელ ნაც­მოძ­რა­ო­ბას, რომ­ლე­ბიც ტყუ­ი­ლე­ბის მო­ყო­ლას აგ­რძე­ლე­ბენ. ეს ძა­ლი­ან ძნე­ლი მო­სას­მე­ნია. ამი­ტომ მინ­და, ჟურ­ნა­ლის­ტებს მო­გი­წო­დოთ, უფრო კარ­გად ჩა­ი­ხე­დოთ ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის საქ­მე­ებ­ში და თქვენ ილა­პა­რა­კოთ მათ­ზე. ადა­მი­ა­ნე­ბი ამას მალე იგ­რძნო­ბენ და ეს რე­ა­ლო­ბაა. მთე­ლი კა­ხე­თი ლო­ცავს ბა­ტონ ბი­ძი­ნას, სა­დაც უამ­რავ ოჯახს და­უ­რი­გა ფული. ეს ნამ­დვი­ლად ცი­დან ჩა­მოც­ვე­ნის ტოლ­ფა­სია. მას ეს არ ეხე­ბა, არა­ნა­ი­რი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა არ აქვს, მაგ­რამ რად­გან შეჰ­პირ­და, აკე­თებს. სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბა­ში უზარ­მა­ზა­რი თან­ხაა ჩა­დე­ბუ­ლი და ამა­ზეც არა­ვინ არა­ფერს ამ­ბობს. სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ ადა­მი­ა­ნებ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი ბი­უ­ჯე­ტი, რო­მე­ლიც პარ­ლა­მენ­ტმა მი­ი­ღო, ბოლო ცხრა წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ გვქო­ნია და მგო­ნი არც მა­ნამ­დე. ჯან­დაც­ვის სფე­რო­შიც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­და­იდ­გა და ახა­ლი სა­და­ზღვე­ვო სის­ტე­მაც უკვე ძა­ლა­ში შე­ვი­და...

და­სა­წყის­ში თქვენ მკი­თხეთ, რო­გორ ხდე­ბა სპონ­სო­რე­ბის მო­ძი­ე­ბა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ისი­ნი ძა­ლი­ან რთუ­ლი მო­სა­ძი­ე­ბე­ლია. რო­გორც ორ­გა­ნი­ზა­ცია, ასე­ვე კერ­ძო პირი, იშ­ვი­ა­თად გა­მოთ­ქვამს დახ­მა­რე­ბის სურ­ვილს. ვიცი, რომ მათ ბევ­რი აწუ­ხებს, ეს გა­სა­გე­ბი­ცაა, ამი­ტომ მათ მი­მართ მკაც­რი ვერ ვიქ­ნე­ბი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩვენ წლე­ბია ვარ­სე­ბობთ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბის ხარ­ჯზე და რომ არა ისი­ნი, ფონ­დი ვერ იმუ­შა­ვებ­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, როცა ბიზ­ნე­სი ტე­რორ­ში იყო, ბევ­რი ჩვე­ნი სპონ­სო­რი გვერ­დით ვე­ღარ დაგ­ვიდ­გა და ამის გამო მოგ­ვი­ბო­დი­შეს. ისი­ნი დიდი ზე­წო­ლის ქვეშ იყ­ვნენ. მე მათი მეს­მის, თუმ­ცა შე­მოგ­ვრჩნენ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბო­ლომ­დე მხარ­ში გვედგნენ და მათ არ მი­ა­ტო­ვეს ბავ­შვე­ბი. მათ შო­რის აუ­ცი­ლებ­ლად მინ­და და­ვა­სა­ხე­ლო "ახა­ლი ნა­თე­ბა" და "ნი­კო­რა". ამ­ჟა­მად ახა­ლი აქ­ცია გვაქვს "ახალ ნა­თე­ბას­თან" ერ­თად, რაც "მო­მავ­ლის გზა­ში" აღ­რი­ცხუ­ლი მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად კეთ­დე­ბა. ამ კომ­პა­ნი­ა­ში შე­ძე­ნი­ლი ეკო­ნა­თუ­რე­ბი­დან შე­მო­სუ­ლი თან­ხის ნა­წი­ლი ჩვენ­თან მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად გად­მო­ი­რი­ცხე­ბა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რომ ორი წლის წინ დე­დებ­მა, რომ­ლე­ბიც გა­უ­საძ­ლის პი­რო­ბებ­ში არი­ან, ბავ­შვე­ბი ჩვენ­თან სა­მო­თა­ხი­ან ოფის­ში მო­იყ­ვა­ნეს. ოცამ­დე ბავ­შვი იქ იმ­ყო­ფე­ბო­და. იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდით, ახალ შე­ნო­ბა­ზე გვეზ­რუ­ნა, სა­დაც ისი­ნი ნორ­მა­ლურ პი­რო­ბებ­ში იცხოვ­რებ­დნენ. ამ სა­კი­თხზე ინ­ფორ­მა­ცია და მათ შო­რის ან­გა­რი­შის ნო­მე­რი გა­ზეთ­ში დავ­ბეჭ­დეთ. როცა ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნამ ნახა, დახ­მა­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­მოთ­ქვა. შე­მოდ­გო­მა­ზე გად­მოგ­ვე­ცა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი შე­ნო­ბა ყიფ­ში­ძე­ზე, რო­მე­ლიც გაგ­ვი­რე­მონ­ტეს, ავე­ჯი შე­ი­ძი­ნეს. ეს ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნას და მისი ოჯა­ხის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ იქ ათი ბავ­შვი შე­ვიყ­ვა­ნეთ და ათიც ოფის­ში დარ­ჩა. გარ­და ამი­სა, 24 ბავ­შვი დღის ცენ­ტრში ივ­ლის და კი­დევ მაქვს თავ­შე­სა­ფა­რი მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დე­ბის­თვის. მთლი­ა­ნო­ბა­ში 60-მდე ბავ­შვი იქ­ნე­ბა უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი. ყიფ­ში­ძე­ზე შე­სახ­ლე­ბა მათ­თვის ისე­თი ემო­ცი­უ­რი იყო, რომ ორი ღამე არ ეძი­ნათ. სულ მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, ეს მარ­თლა ჩვე­ნია? აქ დავ­რჩე­ბით? ხვა­ლაც გვაჭ­მევთ იმ საჭ­მელს, რაც დღეს მოგ­ვი­ტა­ნეთ?! ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა ამ ამ­ბავს არ ახ­მა­უ­რებს და ახლა რომ ვთქვი, შე­იძ­ლე­ბა ამა­ზეც გა­მიბ­რაზ­დეს (იღი­მის)...

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)