ყო­ველ­დღი­უ­რად ქუ­ჩა­ში, პრე­სით თუ ტე­ლე­ვი­ზი­ით თვალ­ში უამ­რა­ვი ფოტო გვხვდე­ბა. ზოგი გან­სა­კუთ­რე­ბით მოგ­ვწონს, ბევ­რსაც სა­ერ­თოდ არ ვაქ­ცევთ ყუ­რა­დღე­ბას, თუმ­ცა იმ ფო­ტო­ე­ბის ავ­ტო­რის ვი­ნა­ო­ბა, რომ­ლე­ბიც ჩვენს ყუ­რა­დღე­ბას იქ­ცევს, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში უც­ნო­ბი რჩე­ბა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ვერც იგებს, ვინ გა­და­ი­ღო ესა თუ ის პე­ი­ზა­ჟი, პორ­ტრე­ტი თუ ის­ტო­რი­უ­ლი კად­რი.

ამას წი­ნათ ჩემს პი­რად არ­ქივ­ში ორი­ო­დე წლის წინ გა­და­ღე­ბულ ფო­ტო­ებს წა­ვა­წყდი, რომ­ლის ავ­ტო­რი ჟურ­ნა­ლის­ტი, ფო­ტო­ხე­ლო­ვა­ნი და ყო­ფი­ლი დიპ­ლო­მა­ტი ბად­რი ვა­და­ჭ­კო­რია გახ­ლავთ.

- ლან­ჩხუთ­ში და­ვი­ბა­დე. სკო­ლაც იქვე და­ვამ­თავ­რე. ამის შემ­დეგ ის შე­ნო­ბა და­ან­გრი­ეს, არი­ქა, მე­მო­რი­ა­ლუ­რი და­ფის გა­კე­თე­ბა არ მოგვ­თხო­ვო­ნო (იღი­მის). სი­ნამ­დვი­ლე­ში ხის, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი სკო­ლა იყო. ნორ­მა­ლუ­რი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემს ატეს­ტატ­ში არც ხუ­თი­ა­ნი ჭა­ჭა­ნებს და არც სა­მი­ა­ნი. ერთი სი­ტყვით, კარ­გი ბიჭი ვი­ყა­ვი.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლი?

- სამი ძმა­ნი გუ­რუ­ლე­ბი ვიზ­რდე­ბო­დით. ჩემი ძმე­ბი ჩემ­ზე უფ­რო­სე­ბი იყ­ვნენ, ერთ-ერთი, ზურა, დღეს ცო­ცხა­ლი აღარ არის, აცხო­ნოს ღმერ­თმა.

- სამი ძმა­ნი გუ­რუ­ლე­ბი ყა­ნა­ში თუ მუ­შა­ობ­დით?

- კი, იყო, მაგ­რამ ვერ გე­ტყვით, რომ ფი­ზი­კურ მუ­შა­ო­ბა­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი. ასე ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა. ერთხელ სახ­ლს ვა­შე­ნებ­დით. მა­მამ ხრე­ში მო­ა­ტა­ნი­ნა. შე­ვე­სი­ეთ და და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა. ვტა­ცე ნი­ჩაბს ხელი და იმ­დე­ნად გულ­მოდ­გი­ნეთ ვიქ­ნევ­დი, რომ მა­მას კი­სერ­ში ვაყ­რი­დი. სამი-ოთხი "ხრე­შის შხა­პის" მი­ღე­ბის შემ­დეგ, მა­მამ შე­მო­მიყ­ვი­რა, და­მე­კარ­გე აქე­და­ნო. ეს იყო ყვე­ლა­ზე მძი­მე შრო­მა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. ბავ­შვო­ბის პე­რი­ოდ­ში ჩაიც მიკ­რე­ფია, მაგ­რამ როცა სხვე­ბი 5-6 კი­ლოგ­რამს კრეფ­დნენ, მე ნა­ხე­ვარ კი­ლოს ვერ ავ­ცდი.

- თბი­ლის­ში რო­დის წა­მოხ­ვე­დით?

- 1970 წლი­დან, როცა თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი. იმ დროს მე ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ზეც ვოც­ნე­ბობ­დი და რე­ჟი­სუ­რა­ზეც, მაგ­რამ, რო­გორც ჩანს, ბო­ლოს ჟურ­ნა­ლის­ტი­კამ გა­და­წო­ნა. არ და­მი­წყონ ახლა, რომ მა­შინ უმაღ­ლეს­ში ყვე­ლა ჩა­წყო­ბით ხვდე­ბო­და. ასე ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა. ჩა­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში. მა­მა­ჩემ­მა 60 მა­ნე­თი გა­მო­მა­ტა­ნა. შენ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კურ­ზე ჩამ­ბა­რე­ბე­ლი არ ხარ, ერთი ტი­ლოს შარ­ვა­ლი მი­ყი­დე და წა­მო­მი­ღე თბი­ლი­სი­და­ნო, მაგ­რამ (იღი­მის)... თან, არ და­გა­ვი­წყდეთ, რომ მა­შინ თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტის ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე დღის სწავ­ლე­ბა­ზე 10 აბი­ტუ­რი­ენტს იღებ­დნენ და სა­ღა­მო­ზე - 20-ს. სხვა უმაღ­ლე­სი სას­წავ­ლე­ბე­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტებს არ უშ­ვებ­და. გა­მოც­დე­ბი კარ­გად ჩა­ვა­ბა­რე და მი­მი­ღეს. მა­შინ უკვე ვმე­გობ­რობ­დი ფო­ტო­ა­პა­რატ­თან. ფო­ტოგ­რა­ფია სკო­ლის ასა­კი­დან მი­ტა­ცებ­და. ამ კუ­თხით ფო­ტოწ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი შალ­ვა მურ­ვა­ნი­ძე გვა­ნათ­ლებ­და. თა­ვის დრო­ზე მან მას­წავ­ლა "პრა­ი­ა­ვი­ტე­ლი", "ზაკ­რე­პი­ტე­ლი", ნე­გა­ტივს "ნე­კან­ტინს" ეძახ­და. სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში­ვე ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი რო­გორც ად­გი­ლობ­რივ, ასე­ვე რეს­პუბ­ლი­კურ პრე­სას­თან. 1971 წელს და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში. ჯერ კი­ნო­ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი, მცი­რე ხნის შემ­დეგ კი ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტად გა­და­მიყ­ვა­ნეს. შემ­დეგ­ში კი წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვმუ­შა­ობ­დი ტე­ლე­ვი­ზი­ის სპე­ცი­ა­ლურ კო­რეს­პონ­დენ­ტად, ერ­თდრო­უ­ლად ვი­ყა­ვი ჩემი პა­ტარ-პა­ტა­რა სი­უ­ჟე­ტე­ბის რე­ჟი­სო­რი, ავ­ტო­რი და ოპე­რა­ტო­რიც. ასე გრძელ­დე­ბო­და 1994 წლამ­დე. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ყვე­ლა გა­ზე­თის ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტი და სპე­ცი­ა­ლუ­რი კო­რეს­პონ­დენ­ტიც გახ­ლდით. რამ­დე­ნი­მე გა­ზეთ­ში ჩემი რუბ­რი­კაც მქონ­და: "...და მა­ინც, ცხოვ­რე­ბა მშვე­ნი­ე­რია!" (გა­ზე­თი "ახა­ლი ეპო­ქა"), "სამ­ყა­რო ბად­რი ვა­და­ჭ­კო­რი­ას თვა­ლით" ("დი­ლის გა­ზე­თი") და სხვა, ტექ­სტის ავ­ტო­რიც ვი­ყა­ვი და ფო­ტოც მე მე­კუთ­ვნო­და. ახ­ლაც ვფიქ­რობ, რომ რა­საც სხვა ორ თვეს უნ­დე­ბა, მე შე­იძ­ლე­ბა ის საქ­მე ერთი დღე­ში გა­ვა­კე­თო. ამას ტრა­ბა­ხით არ ვამ­ბობ, ფაქ­ტე­ბით ვამ­ტკი­ცებ. ამის მა­გა­ლი­თია თუნ­დაც აჭა­რის შე­სა­ხებ ჩემ მიერ გა­მო­ცე­მუ­ლი ალ­ბო­მი, რო­მელ­შიც ერთი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბია შე­სუ­ლი. ხში­რად ვამ­ბობ, რომ ფო­ტოგ­რა­ფია არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სპე­ცი­ა­ლო­ბაა. თავი პრო­ფე­სი­ო­ნალ ფო­ტოგ­რა­ფად არ მი­მაჩ­ნია, ეს ჩემ­თვის უფრო ჰო­ბია, მაგ­რამ საკ­მა­ოდ შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი და სა­ინ­ტე­რე­სოა. ზოგ­ჯერ ერთი ფო­ტო­კად­რი მთელ იმ გვერდს მირ­ჩევ­ნია, რო­მელ­ზეც რა­ი­მე ტექ­სტი წე­რია. მსოფ­ლი­ოს არა­ერ­თი ქვეყ­ნი­დან შე­გიძ­ლია მი­ი­ღო ინ­ფორ­მა­ცია ტე­ლე­ფო­ნით, მაგ­რამ ფოტო გა­ცი­ლე­ბით "ტე­ვა­დი" შე­იძ­ლე­ბა გა­მოდ­გეს და ის მხო­ლოდ წა­მის მე­ა­სე­დებ­ში უნდა შე­იქ­მნას.

- ექ­სტრე­მა­ლურ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში, ვთქვათ, ომის დროს თუ გი­მუ­შა­ვი­ათ?

- რა თქმა უნდა, აფხა­ზე­თი, ოსე­თი... რამ­დე­ნი­მე წლის წინ და­ი­ბეჭ­და სტა­ტია სა­თა­უ­რით "ვინ იხ­დი­და ქარ­თვე­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტის თავ­ში 25 ათასს?!" და არის სა­ინ­ტე­რე­სო, ოსეთ­ში რო­გორ მოვ­ხვდი?

- რა თქმა უნდა, გვი­ამ­ბეთ...

- ოსე­თი­დან რე­პორ­ტა­ჟე­ბი გა­მო­ვი­ტა­ნე. იმ პე­რი­ოდ­ში ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დია ახა­ლი მო­სუ­ლი იყო ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში. მე და თა­მუ­ნა ჩი­ქო­ვა­ნი მა­შინ­დელ სა­გა­რეო საქ­მე­თა მი­ნის­ტრ გოგი ხოშ­ტა­რი­ას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე ვი­ყა­ვით მი­სუ­ლე­ბი. იქი­დან რომ გა­მო­ვე­დით, ორი ადა­მი­ა­ნი შეგ­ვხვდა. ერთი ახა­ლი ამ­ბე­ბის სა­ა­გენ­ტოს წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი და მე­ო­რე ჟურ­ნალ "ვეჟას" მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი გახ­ლდათ. ფურ­ცელ­ზე და­წე­რი­ლი ჩემი სა­ხე­ლი და გვა­რი გა­მო­მი­წო­დეს. მე­ძებ­დნენ და როცა გა­ვე­ცა­ნი, შე­მომ­თა­ვა­ზეს, ორი დღე მათ­თვის მე­მუ­შა­ვა. კარ­გად გა­და­გიხ­დი­თო და დავ­თან­ხმდი. ცხინ­ვალ­ში მა­შინ ძა­ლი­ან და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყო. იქ იმ უცხო­ელ ჟურ­ნა­ლის­ტებ­თან ერ­თად აღ­მოვ­ჩნდი, მაგ­რამ ვუ­თხა­რი, რომ მეც მათ­სა­ვით თავი უცხო­ე­ლად უნდა გა­მე­სა­ღე­ბი­ნა. ვი­თომ ეს­პა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი და ხუან არ­მან­დო ვე­ლას­კე­სი და­მარ­ქვეს. ეს­პა­ნურ ენა­ზე მხო­ლოდ "სი სე­ნი­ორ" და "გრა­ცი­ას სე­ნი­ორ" ვი­ცო­დი, მაგ­რამ, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ვი­თა­მა­შე ჩემი როლი. ოსებს ჩემი თავი პი­ნო­ჩე­ტის პი­რად რე­პორ­ტი­ო­რად გა­აც­ნეს და იმ მა­ი­მუ­ნო­ბა-მა­ი­მუ­ნო­ბით ცხინ­ვა­ლი­დან ფო­ტო­ე­ბი გა­მო­ვი­ტა­ნე. რაც უფრო მეტ ფო­ტოს ვი­ღებ­დი, მით უფრო მე­ტად მის­კდე­ბო­და გული, მაგ­რამ გა­დავ­რჩი. და­ი­ბეჭ­და რე­პორ­ტა­ჟე­ბი ცხინ­ვა­ლი­დან. ამა­ზე ოსე­ბი გა­და­ი­რივ­ნენ და ჩემი თავი იმ თან­ხად შე­ა­ფა­სეს, რაც და­სა­წყის­ში ვთქვით. უცხო­ე­ლებ­მა ფო­ტო­ებ­ში სო­ლი­დუ­რი ჰო­ნო­რა­რი გა­და­მი­ხა­დეს. აფხა­ზეთ­შიც ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვე. იმ დროს პა­რა­ლე­ლუ­რად შე­ვარ­დნა­ძის პრეს­ცენ­ტრშიც ვმუ­შა­ობ­დი და სულ იქ ვი­ყა­ვი. სხვე­ბი­ვით მეც ფე­ხით გად­მო­ვი­ა­რე ჭუ­ბე­რის ხე­ო­ბა.

- მსოფ­ლი­ოს ულა­მა­ზეს ად­გი­ლებს, სხვა­დას­ხვა პრო­ფე­სი­ის, თა­ნამ­დე­ბო­ბის ადა­მი­ა­ნებს იღებთ. თავს და­ჩაგ­რუ­ლად არ გრძნობთ, რომ თქვენ არ გი­ღე­ბენ ასეთ ბუ­ნე­ბა­ში, ან იმ ადა­მი­ან­თა გვერ­დით?

- კი, მაგ­რამ მაქვს ასე­თი ფო­ტო­ე­ბიც. სხვა­თა შო­რის, ერთ-ერთი, ვინც მე შე­მომ­თა­ვა­ზა მის გვერ­დით ფოტო გა­და­მე­ღო, მილა იო­ვო­ვი­ჩი გახ­ლდათ. საკ­მა­ოდ ხან­გრძლი­ვად ვი­ღებ­დი და მერე თა­ვად მთხო­ვა, ჩემ­თან ერ­თად ფოტო გა­და­ე­ღო. ცოტა კი შევ­ყოყ­მან­დი, მაგ­რამ ხათ­რი ვე­ღარ გა­ვუ­ტე­ხე და ვსხედ­ვართ სკამ­ზე გვერ­დიგ­ვერდ (იცი­ნის). ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ის იყო, რომ ჩემი ცოლი გა­და­მე­რია, ბად­რი­კო, თავი რა­ტომ მომ­ჭე­რი?! ეს ან­გე­ლო­ზი­ვით გოგო შენ­ზეა ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი და შენ რა ჩან­თას ჩაფ­რე­ნილ­ხა­რო?! ასე­ვე თა­ვად ითხო­ვა ჩემ­თან ერ­თად ფო­ტოს გა­და­ღე­ბა უკ­რა­ი­ნის პრე­ზი­დენ­ტმა ვიქ­ტორ იუშ­ჩენ­კომ ვარ­ძი­ა­ში. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პი­როვ­ნე­ბაა. ვუ­ყუ­რებ­დი, რო­გორ იქ­ცე­ო­და და რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და ჩვენს ის­ტო­რი­ას­თან, ჩვენს პატ­რი­არ­ქთან, მუხ­ლებ­ზე და­ჩო­ქი­ლი რო­გორ ეფე­რე­ბო­და. ეს კად­რე­ბი მაქვს და ამას იმი­ტომ ვამ­ბობ. სხვა­თა შო­რის, იუშ­ჩენ­კო სე­რი­ო­ზუ­ლი ფო­ტო­მოყ­ვა­რუ­ლია, კარ­გი აპა­რა­ტუ­რა აქვს და მის­თვის ამ საქ­მე­ში კონ­სულ­ტა­ცი­აც მი­მი­ცია.

- ფო­ტო­ა­პა­რა­ტი ალ­ბათ სულ თან და­გაქვთ...

- კი, ვცდი­ლობ, მაგ­რამ სა­უ­კე­თე­სო კად­რე­ბი მა­ინც თვა­ლით გა­და­ღე­ბუ­ლი და და­მახ­სოვ­რე­ბუ­ლი მაქვს. შე­იძ­ლე­ბა აპატ­რა­ტი თან გქონ­დეს, მაგ­რამ მისი ჩან­თი­დან ამო­ღე­ბა ვერ მო­ას­წრო. მიყ­ვარს ცხოვ­რე­ბის, ყო­ველ­დღი­უ­რი ყო­ფის გა­და­ღე­ბა. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გო­რე­ბი არი­ან და რო­გორ ცხოვ­რო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, მაგ­რამ ამ ბოლო დროს ვა­ტყობ, რომ სი­ლა­მა­ზე უფრო მი­ზი­დავს. ეტყო­ბა, იმ­დე­ნად და­ვი­ძა­ბეთ უარ­ყო­ფი­თი ემო­ცი­ე­ბი­თა და გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ხალ­ხის ყუ­რე­ბით, რომ ამის­გან გაქ­ცე­ვას ვცდი­ლობთ. წე­ლი­წად­ში რამ­დე­ნი­მე ქვეყ­ნის შე­მოვ­ლა მი­წევს და იქაც სი­ლა­მა­ზეს ვე­ძებ. მა­გი­ჟებ­და და ახ­ლაც მა­გი­ჟებს, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი შე­სა­ხე­და­ო­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი ნაგ­ვის ურ­ნა­ში საკ­ვებს რომ ეძე­ბენ. რთუ­ლია ამას უყუ­რო. თუმ­ცა უწინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე არ იყო. თეთ­რი სახ­ლის წინ იმ­დენ მა­თხო­ვარს ნა­ხავ, ეს არ უნდა გიკ­ვირ­დეს, მაგ­რამ... შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში პირ­ვე­ლად 1993 წელს მოვ­ხვდი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი დას­რუ­ლე­ბუ­ლი იყო და ამე­რი­კა­ში შე­ვარ­დნა­ძეს­თან ერ­თად მო­მიხ­და ჩას­ვლა. მახ­სოვს, მა­შინ თეთ­რი სახ­ლის წინ მა­თხო­ვარ­თა სიმ­რავ­ლემ გა­მა­ო­ცა. მას შემ­დეგ იქ კი­დევ შვიდ­ჯერ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ამ მხრივ თეთ­რი სახ­ლის წინ არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა.

- ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მოგ­ხიბ­ლათ...

- სა­ქარ­თვე­ლო.

- ვი­ცო­დი, რომ ამ პა­სუხს მი­ვი­ღებ­დი, მაგ­რამ სხვა უნდა მი­თხრათ...

- მა­შინ ასე ვი­ტყვი, ჩემი ქვეყ­ნის გარ­და თავს კარ­გად სლო­ვა­კეთ­ში ვგრძნობ. სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­დეგ ევ­რო­პა­ში ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი ქვეყ­ნე­ბი შვე­ი­ცა­რია და ავ­სტრი­აა, მაგ­რამ ბევ­რგან ბუ­ნებ­რი­ო­ბას ვერ გრძნობ. ზო­გან ყვე­ლა­ფე­რი გა­დაპ­რი­ა­ლე­ბუ­ლია, გე­გო­ნე­ბა, ტყე­შიც კი ფო­თოლ­ზე ლა­ქია გა­დას­მუ­ლი.

- ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ტი­პა­ჟე­ბი სად გხვდე­ბათ?

- ამ მხრივ სამ­ხრეთ იტა­ლია გა­მორ­ჩე­უ­ლია. ეს­პა­ნე­ლე­ბიც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და თბი­ლი ხალ­ხია. 100 ქვე­ყა­ნას დიდი ხა­ნია გავ­ცდი. ევ­რო­პის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა­ში მრა­ვალ­ჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი. პირ­ვე­ლად უცხო­ეთ­ში 1988 წელს გა­ვე­დი და ეს იყო იუ­გოს­ლა­ვია. ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ვი­ყა­ვით და ულა­მა­ზე­სი ად­გი­ლე­ბი ვნა­ხეთ, ყვე­ლა ქვე­ყა­ნას თა­ვი­სი გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი ხიბ­ლი აქვს. თურ­ქეთ­ში დიპ­ლო­მა­ტი­ურ სამ­სა­ხურ­შიც გახ­ლდით. 1994 მა­ი­სი­დან 1998 წლის ივ­ლი­სამ­დე მო­მიხ­და ჩემი მრა­ვა­ლ­ჭირ­ნა­ხუ­ლი რე­პორ­ტი­ო­რის ჟი­ლე­ტის გა­დაც­ვლა სმო­კინგზე. 1998 წლის ზა­ფხუ­ლი­დან კი ოთხი წელი გა­ვა­ტა­რე ცენ­ტრა­ლუ­რი და აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პის ქვეყ­ნებ­ში, სა­დაც აკ­რე­დი­ტე­ბულ ჟურ­ნა­ლის­ტად ვი­მუ­შა­ვე.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სიც გეხ­სო­მე­ბათ...

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ავი­ღე. მახ­სოვს, 60 მა­ნე­თი იყო. წა­ვე­დით თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი და ზო­ო­პარკში სპი­ლოს­თან კარ­გი სო­სი­სე­ბი ვჭა­მეთ. იქვე კარ­გი ლუდი და არა­ყი იყი­დე­ბო­და და ასეთ "ოპე­რა­ცი­ებს" ხში­რად ვა­ტა­რებ­დით (იღი­მის). 70-80-იანი წლე­ბი ძა­ლი­ან კარ­გი პე­რი­ო­დი იყო. დღეს­დღე­ო­ბით სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ი­მი­ჯო წიგ­ნე­ბის სე­რი­ას ვა­კე­თებ. პირ­ვე­ლი წიგ­ნი 2003 წელს გა­მო­ვი­და, რო­მელ­შიც სა­ხელ­მწი­ფო პრე­მია მი­ვი­ღე. თითო წიგ­ნი ორ-კი­ლოგ­რამ-ნა­ხე­ვა­რია, ასე რომ, ჩხუბ­შიც გა­მოდ­გე­ბა (იღი­მის). ჯერ­ჯე­რო­ბით 12 წიგ­ნის ავ­ტო­რი გახ­ლა­ვართ, იმედს ვი­ტო­ვებ, წლის ბო­ლომ­დე 15-მდე ავალ. მა­ი­სის და­სა­წყის­ში გა­მო­ვა ჩემი ორ­ტო­მე­უ­ლი "სა­ქარ­თვე­ლო-თბი­ლი­სი".

- ბა­ტო­ნო ბად­რი, ხომ არ აპი­რებთ თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­დან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ფაქ­ტე­ბის, ჩა­ნა­ხა­ტე­ბის, რე­პორ­ტა­ჟებს ერთ წიგ­ნად თავ­მოყ­რას?

- ძა­ლი­ან ბევ­რი მა­სა­ლა მაქვს და ალ­ბათ კი. ჩემს წიგნ­ში თავ­მოყ­რი­ლი იქ­ნე­ბა ჩემი სა­უ­კე­თე­სო ფო­ტო­ე­ბი და პუბ­ლი­ცის­ტუ­რი წე­რი­ლე­ბი.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)