"დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლი აღორ­ძი­ნე­ბის ფონ­დი" - ასე ჰქვია ფონდს, რო­მე­ლიც დე­დის დღეს პატ­რი­არ­ქი­სა და პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრ ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის მხარ­და­ჭე­რით შე­იქ­მნა. ფონდს ექ­ვსი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი ჰყავს - დი­მიტ­რი ხუნ­და­ძე, თა­მარ ჩუ­ბი­ნი­ძე, ზა­ქა­რია ქუც­ნაშ­ვი­ლი, ან­ზორ თო­თა­ძე, მა­ნა­ნა კო­ბა­ხი­ძე და მო­დე­ლი თაკო ჩხე­ი­ძე. თაკო წლე­ბია, რაც სა­მო­დე­ლო ბიზ­ნეს­შია ჩარ­თუ­ლი და სა­კუ­თა­რი სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტოც აქვს. ზრდის სამ შვილს და მე­უღ­ლე, რუს­ლან აბა­ში­ძე, რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, რაც ეს­ტო­ნეთ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს ელ­ჩია. თაკო დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბით რამ­დე­ნი­მე თვის წინ და­ინ­ტე­რეს­და და დღეს ბედ­ნი­ე­რია, რომ ამ კუ­თხით სა­კუ­თარ წვლილს შე­ი­ტანს.

- თაკო, 3 მარტს "დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლი აღორ­ძი­ნე­ბის ფონ­დი" შე­იქ­მნა, რომ­ლის ერთ-ერთი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი თა­ვად ხართ.

- ძა­ლი­ან კარგ საქ­მეს ჩა­ე­ყა­რა სა­ფუძ­ვე­ლი. ფონ­დი პატ­რი­არ­ქის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით და პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრის მხარ­და­ჭე­რით შე­იქ­მნა. ფონდში გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი არი­ან პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი და მე, რო­გორც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ერთ-ერთი წევ­რი, ცნო­ბი­ლი სახე, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ჩა­ვერ­თე. სამი შვი­ლის დედა ვარ და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ რა­დი­კა­ლუ­რად სხვა სფე­რო­ში ვმოღ­ვა­წე­ობ, ყო­ველ­თვის ვინ­ტე­რეს­დე­ბი ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნე­ბით და დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბიც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. რა­ტომ­ღაც მე­გო­ნა, რომ ამ მხრივ უკე­თე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა გვქონ­და, რად­გან ჩემ ირ­გვლივ რომ გა­დავ­ხე­დე, ბევრ ადა­მი­ანს ჰყავს სამი შვი­ლი და ვფიქ­რობ­დი, რომ შო­ბა­დო­ბა გა­ი­ზარ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი პატ­რი­არ­ქის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ნა­ბი­ჯის შემ­დეგ მოხ­და. ჩემ­თვის პი­რა­დად დიდი სტი­მუ­ლი იყო, რომ ჩემი მე­სა­მე შვი­ლი პატ­რი­არ­ქს მო­ე­ნათ­ლა. ფეხ­მძი­მო­ბის შე­სა­ხებ რომ გა­ვი­გე, პირ­ველ რიგ­ში, ეს გა­მახ­სენ­და. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა იყო, რომ მოვ­ნათ­ლეთ. ამ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ინი­ცი­ა­ტი­ვას სა­ხელ­მწი­ფოს მხარ­და­ჭე­რა და ხელ­შე­წყო­ბა სჭირ­დე­ბა. ქვე­ყა­ნა­ში ბევ­რი პრობ­ლე­მაა და ყვე­ლას კარ­გად გვეს­მის, რომ მარ­ტო შვი­ლის გა­ჩე­ნა არ არის, მას აღ­ზრდა, გაზ­რდა სჭირ­დე­ბა. ახლა ჩვე­ნი ფონ­დის მეშ­ვე­ო­ბით ძა­ლი­ან კარ­გი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­და­იდ­გმე­ბა.

- თქვენ ვინ და­გი­კავ­შირ­დათ?

- ბა­ტო­ნი დი­მიტ­რი ხუნ­და­ძე, რო­მე­ლიც ჯან­დაც­ვის კო­მი­ტე­ტის თავ­მჯდო­მა­რე გახ­ლავთ. მა­ნამ­დე წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა საქ­ველ­მოქ­მე­დო სა­ღა­მო გა­ვა­კე­თეთ უპატ­რო­ნო ბავ­შვე­ბის­თვის. ლიკა სა­კუ­თარ რეს­ტო­რან­ში ყო­ველ წელს ატა­რებს მსგავს ღო­ნის­ძი­ე­ბას, ყო­ველ­გვა­რი პი­ა­რის გა­რე­შე. წელს გა­დავ­წყვი­ტე, რომ მეც ჩავ­რთუ­ლი­ყა­ვი და მა­შინ მივ­ხვდი, რომ ძა­ლი­ან სხვა­გან ვი­ყა­ვით. რო­დე­საც თემა ბავ­შვებს ეხე­ბა, ფილ­მის ყუ­რე­ბაც მი­ჭირს. სა­ღა­მო­ზე მო­სულ დე­დებს რომ ვკი­თხე, ყვე­ლას 5-6 შვი­ლი ჰყავ­და. მარ­თლა სა­ა­მა­ყო საქ­მეს აკე­თე­ბენ და მათ მხარ­და­ჭე­რა სჭირ­დე­ბათ. ამ დღის შემ­დეგ და­ვინ­ტე­რეს­დი, რით ეხ­მა­რე­ბო­და სა­ხელ­მწი­ფო მრა­ვალ­შვი­ლი­ან დე­დებს. ეს იყო კა­ტას­ტრო­ფა. რო­გორც გა­ვარ­კვიე, აქამ­დე მრა­ვალ­შვი­ლი­ან დე­დად შვი­დი შვი­ლის დედა მი­იჩ­ნე­ო­და. ამა­ზე რა და­მე­მარ­თა, არ იცით.

- შე­გიძ­ლი­ათ, ფონ­დის საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბოთ, რა ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის გა­ტა­რე­ბას აპი­რებთ?

- პირ­ველ რიგ­ში, მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბა სამი შვი­ლი­დან გა­ნი­სა­ზღვრე­ბა. აქვე ყო­ვე­ლი მე­სა­მე შვი­ლი სა­კუ­თარ ოჯახ­ში ერ­თგვა­რი "შე­მომ­ტა­ნი" იქ­ნე­ბა და 2014 წლი­დან ყო­ველ­თვი­უ­რი თან­ხა და­უ­წეს­დე­ბა, რა­საც სრულ­წლო­ვა­ნე­ბამ­დე ყო­ველ წელს მი­ი­ღებს. მშო­ბი­ა­რო­ბა ივ­ლი­სი­დან უფა­სო გახ­დე­ბა და ახლა მი­დის მსჯე­ლო­ბა, რომ ფეხ­მძი­მო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბიც უფა­სო იყოს. ბევ­რჯერ მო­მის­მე­ნია ტე­ლე­ვი­ზი­ით, რომ უფუ­ლო­ბის გამო ფეხ­მძი­მე ქალ­ბა­ტო­ნი სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მო­ჩე­ნი­ლა. გული თუ არ გა­მის­კდე­ბო­და, არ მე­გო­ნა. ერთი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა, უსახ­სრო­ბის გამო ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა მშო­ბი­ა­რო­ბას გა­დაჰ­ყვა. ფული არ ჰქონ­და და სა­ში­ნელ სამ­შო­ბი­ა­რო­ში წა­ვი­და, რო­მე­ლიც შემ­დეგ და­ი­კე­ტა. 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ უნდა ხდე­ბო­დეს. ძა­ლი­ან ბევ­რი სა­მუ­შა­ოა მთელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბაა რე­გი­ო­ნებ­ში.

- მა­ნამ­დე ფონ­დის და­ნარ­ჩენ დამ­ფუძ­ნებ­ლებს თუ იც­ნობ­დით? მხო­ლოდ თქვენ ხართ ხე­ლო­ვა­ნი მათ შო­რის.

- მაგ თვალ­საზ­რი­სით შე­მარ­ჩი­ეს. ფონდს სჭირ­დე­ბო­და ცნო­ბი­ლი სახე, რო­მე­ლიც პო­ლი­ტი­კო­სი არ იქ­ნე­ბო­და. ერთ-ერთი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი ან­ზორ თო­თა­ძე პრო­ფე­სო­რი გახ­ლავთ და ფონ­დის და­არ­სე­ბამ­დე კონ­ფე­რენ­ცი­ას და­ვეს­წა­რი, სა­დაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­მოს­ვლა ჰქონ­და. რო­დე­საც იმ რი­ცხვებ­სა და მო­ნა­ცე­მებს გა­ვე­ცა­ნი, შო­კი­რე­ბუ­ლი წა­მო­ვე­დი. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, ერი თუ არ გამ­რავ­ლდა, 30 წე­ლი­წად­ში ქარ­თვე­ლი მხო­ლოდ 700 000 იქ­ნე­ბა. ეს არის კა­ტას­ტრო­ფუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა, კონ­ფე­რენ­ცი­ი­დან რომ წა­მო­ვე­დი, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რა კულ­ტუ­რა, რა ეკო­ნო­მი­კა, პირ­ველ რიგ­ში, ეს პრობ­ლე­მაა მი­სა­ხე­დი. თან სა­ქარ­თვე­ლო მრა­ვა­ლე­რო­ვა­ნი ქვე­ყა­ნაა და ყვე­ლას ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი. სხვა ერის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ბევ­რად გვის­წრე­ბენ ამ კუ­თხით. სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ას რომ გა­დავ­ხე­დოთ, უფრო რთუ­ლი პე­რი­ო­დე­ბი გაგ­ვივ­ლია, გა­დავ­რჩე­ნილ­ვართ და ენა, სარ­წმუ­ნო­ე­ბა შეგ­ვი­ნარ­ჩუ­ნე­ბია.

- თაკო, სამი შვი­ლის დედა ხართ და სა­მო­დე­ლო სტუ­დია გაქვთ, ახლა ახა­ლი საქ­მე გა­მო­გიჩ­ნდათ, რო­გორ ანა­წი­ლებთ დროს?

- ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ, რად­გან ასე­ვე თბი­ლი­სის მო­დის კვი­რე­უ­ლის ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რი ვარ, რო­მე­ლიც აპ­რილ­ში იწყე­ბა და უამ­რა­ვი საქ­მე მაქვს, მაგ­რამ დროს სწო­რად ვა­ნა­წი­ლებ. მივ­ხვდი, რომ რაც უფრო და­კა­ვე­ბუ­ლი ხარ, უფრო მეტ რა­მეს ას­წრებ. სა­ღა­მოს სახ­ლში გავ­რბი­ვარ, რომ ბავ­შვებ­თან ერ­თად ვიყო, მაგ­რამ იმ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვან საქ­მე­ებს ვა­კე­თებ, მგო­ნი, ჩემი შვი­ლე­ბიც გა­მი­გე­ბენ, რო­დე­საც გა­იზ­რდე­ბი­ან (იღი­მე­ბა).

- მე­უღ­ლე რო­გორ შეხ­ვდა თქვენს ახალ ამ­პლუ­ას?

- მე­უღ­ლე ჩემი ძა­ლი­ან დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია. ამა­ყობს და მოს­წონს, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ცოლი რომ ჰყავს. დე­მოგ­რა­ფი­ულ პრობ­ლე­მებ­ზე, რო­მე­ლიც ბოლო დროს ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებ­და, სულ ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი და კი­თხვებს ვუს­ვამ­დი. ბო­ლოს მი­თხრა, აი, აიხ­დი­ნე ოც­ნე­ბა და მი­ხე­დე ახლა საქ­მე­სო. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი, ჩვე­ნი ფონ­დის ინი­ცი­ა­ტი­ვებს რომ გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლებთ.

- სე­რი­ო­ზულ საქ­მეს მო­ე­კი­დეთ, რო­გორ ფიქ­რობთ, რამ­დე­ნად გა­არ­თმევთ თავს?

- არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი არც ის არის, რა­საც მა­ნამ­დე ვა­კე­თებ­დი. მო­დის სფე­როს მთლი­ა­ნად მო­ვე­ჭი­დეთ, მის აღორ­ძი­ნე­ბას ვგეგ­მავთ. გა­მი­მარ­თლა, რომ რა­საც ვა­კე­თებ, ყვე­ლა­ფერს დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით ვა­კე­თებ. მე მგო­ნი, ყვე­ლა­ფერს მო­ვას­წრებ.

- ბავ­შვო­ბა­ში ოც­ნე­ბობ­დით ბევ­რი შვი­ლის ყო­ლა­ზე?

- არა, იმა­ზე არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია, რომ სამი შვი­ლი მე­ყო­ლე­ბო­და. ვინ­მეს რომ ეთ­ქვა, სამი ბი­ჭის დედა იქ­ნე­ბიო, გა­მე­ცი­ნე­ბო­და. არა­სო­დეს თქვა არა­სო­დეს - ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყო­ველ­თვის ასე ხდე­ბა. რაც დრო გა­დის ვხვდე­ბი, რომ ეს არის ყვე­ლა­ზე დიდი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა, რისი შექ­მნაც ქალს შე­უძ­ლია.

- შე­იძ­ლე­ბა, მე­ო­თხე შვილ­ზეც იფიქ­როთ?

- რა­ტო­მაც არა, შე­იძ­ლე­ბა ხვალ-ზეგ არა, მაგ­რამ არა­სო­დეს თქვა, არა­სო­დეს (იღი­მე­ბა).

- შვი­ლი­ან ქალ­ბა­ტო­ნებს ხში­რად აქვთ ძი­ძის პრობ­ლე­მა. მისი აყ­ვა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ აქვთ და ხში­რად უსამ­სა­ხუ­როდ რჩე­ბი­ან.

- ამ თე­მა­ზე ფონდს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ინი­ცი­ა­ტი­ვა გვაქვს. დეკ­რე­ტუ­ლი შვე­ბუ­ლე­ბის სა­კი­თხი დად­გე­ბა და კა­ნო­ნი შე­იც­ვლე­ბა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ქალი, რო­მე­ლიც ბავ­შვს ელო­დე­ბი, დეკ­რეტ­ში მე­ცხრე თვეს გა­დი­ხარ და ორ თვე­ში სამ­სა­ხურ­ში უნდა გა­იქ­ცე. ბევ­რს ძი­ძის აყ­ვა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ აქვს და არც დამ­ხმა­რე­ე­ბი ჰყავს. შვილს კი იმი­ტომ არ აჩე­ნენ, რომ სამ­სა­ხუ­რი არ და­კარ­გონ. სხვა­თა შო­რის, ეს­ტო­ნეთ­შიც იგი­ვე პრობ­ლე­მა დგას. ეს ალ­ბათ პა­ტა­რა ერე­ბის პრობ­ლე­მაა. იქაც კა­ტას­ტრო­ფის წი­ნა­შე იდ­გნენ და კა­ნო­ნი შე­მო­ი­ღეს, რომ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბი­თაც შე­გიძ­ლია, წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი დეკ­რე­ტუ­ლი შვე­ბუ­ლე­ბა აიღო და ხელ­ფასს ჩვე­უ­ლებ­რივ გიხ­დი­ან. ამის შემ­დეგ შო­ბა­დო­ბამ იმა­ტა.

- თქვენ ვინ გეხ­მა­რე­ბათ ბავ­შვე­ბის გაზ­რდა­ში?

- ამ­დე­ნი დამ­ხმა­რე რომ არ მყავ­დეს, ვე­რა­ფერს შევ­ძლებ­დი. ბუ­ნებ­რი­ვია, მყავს ბავ­შვე­ბის მომ­ვლე­ლი და ასე­ვე ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბი­ან დედა და დე­დამ­თი­ლი. ხან­და­ხან ისეც ხდე­ბა, რომ ბავ­შვე­ბი გა­და­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი მყავს.

- უფ­რო­სი შვი­ლი რამ­დე­ნი წლის არის, ძა­ლი­ან გგავთ.

- სერ­გი უკვე დიდი ბი­ჭია, ივ­ნის­ში 13 წლის გახ­დე­ბა. რაც გა­ი­ზარ­და, ჩემ­კენ წა­მო­ვი­და. ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბა, ქუ­ჩა­ში რომ გვხდე­ბა, ვხვდე­ბით, რომ შენი შვი­ლი­აო. ნუთუ ასე მგავს, მე ვერ ვხვდე­ბი.

- პირ­ვე­ლი შვი­ლე­ბი ხში­რად და-ძმებ­ზე ეჭ­ვი­ა­ნო­ბენ.

- პირ­ველ­სა და მე­ო­რეს შო­რის ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა ცხრა წე­ლია. გა­მო­ხა­ტუ­ლი ეჭ­ვი­ა­ნო­ბა არ ჰქო­ნია, მით უმე­ტეს, ამ­დე­ნი წელი მარ­ტო­ო­ბას რომ ხარ მიჩ­ვე­უ­ლი, პრინ­ცი­ვით იზ­რდე­ბი და უცებ ჩნდე­ბა მე­ო­რე, მერე კი­დევ მე­სა­მე, მაგ­რამ არა, ძა­ლი­ან უყ­ვარს პა­ტა­რე­ბი. ისი­ნიც, სახ­ლში რომ არის, სულ თავ­ზე ას­ხე­დან და ეთა­მა­შე­ბი­ან.

სა­ღა­მო­ო­ბით სა­ოც­რე­ბა ხდე­ბა. ერთი სკო­ლი­დან მო­დის, მე­ო­რე ბა­ღი­დან, მე­სა­მე სახ­ლში ხვდე­ბათ და მერე ფეხ­ბურთს თა­მა­შო­ბენ.

- რო­დე­საც სახ­ლში დაღ­ლი­ლი ბრუნ­დე­ბით, რამ­დე­ნად გაქვთ იმის ენერ­გია, რომ სამ შვილს თა­ნაბ­რად გა­უ­ნა­წი­ლოთ სით­ბო და ყუ­რა­დღე­ბა?

- სა­მო­დე­ლო სტუ­დი­ა­ში ფსი­ქო­ლო­გი გვყავს, თა­მუ­ნა, მა­ინ­ტე­რე­სებს ეს სფე­რო და ხში­რად ვუს­ვამ კი­თხვებს. ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რო­გორ გა­რე­მო­ში იზ­რდე­ბა ბავ­შვი. ხან­და­ხან სინ­დი­სი მქენ­ჯნი­და, რა­ტომ არ ვა­ტა­რებ­დი უფრო მეტ დროს ბავ­შვებ­თან და შემ­დეგ ფსი­ქო­ლოგ­მა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო რამე მი­თხრა, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, რამ­დენ დროს გა­ა­ტა­რებ ბავ­შვებ­თან, მთა­ვა­რია, რამ­დე­ნად ხა­რის­ხი­ა­ნი იქ­ნე­ბა ეს პე­რი­ო­დი. შე­იძ­ლე­ბა, მთე­ლი დღე სახ­ლში იჯდე და ბავ­შვი თა­ვის­თვის კომ­პი­უ­ტერ­თან თა­მა­შობ­დეს, მაგ­რამ 20 წუთი გა­ა­ტა­რო და ხა­რის­ხი­ა­ნად. რაც უნდა დაღ­ლი­ლი ვიყო, ვცდი­ლობ, ერთს ძი­ლის წინ ზღა­პა­რი მო­ვუყ­ვე, მე­ო­რეს თავ­ზე ხელი გა­და­ვუს­ვა, მე­სა­მეს ვე­სა­უბ­რო. ყვე­ლა ბავ­შვი რომ იძი­ნებს, მერე ვა­ხერ­ხებ მე­გობ­რებ­თან წას­ვლას.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ცხოვ­რე­ბა­ში მთა­ვა­რი ოჯა­ხია და არა კა­რი­ე­რა?

- ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში ასეა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რი მე­კი­თხე­ბა რო­გორ ვა­თავ­სებ ოჯახ­სა და კა­რი­ე­რას. თა­ვი­სით მოხ­და, მაგ­რამ მე თვი­თონ ბევრ რა­მე­ზე მით­ქვამს უარი, ოჯა­ხი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ოღონდ ეს არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა მე­უღ­ლის მო­თხოვ­ნა. თვი­თონ ვარ ასე­თი ტიპი, ჩემ­თვის ბევ­რად უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლია ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მო.

- რომ არ და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი­ყა­ვით, შე­იძ­ლე­ბო­და, დღეს მსოფ­ლი­ო­ში აღი­ა­რე­ბუ­ლი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მო­დე­ლი ყო­ფი­ლი­ყა­ვით.

- ყვე­ლა­ფე­რი შე­იძ­ლე­ბო­და, მაგ­რამ ამა­ზე არ ვფიქ­რობ (იღი­მე­ბა). ბედ­ნი­ე­რი ვარ ახლა რო­გო­რიც ვარ. შვი­ლე­ბი ყვე­ლა­ფე­რი არი­ან ამ ქვე­ყა­ნა­ზე.

- რო­დის იყ­რით თავს ერ­თად დიდი ოჯა­ხი?

- ახლა ისე­თი პე­რი­ო­დი გვაქვს, რომ მე­უღ­ლე ეს­ტო­ნეთ­შია და მე აქ. ბოლო წლე­ბი სულ მიდი-მო­დის რე­ჟიმ­ში ვი­ყა­ვი. სექ­ტემ­ბრი­დან ბავ­შვებ­თან ერ­თად სა­ქარ­თვე­ლო­ში გად­მო­ვე­დი და ახლა უფრო მე­ტად მე­უღ­ლე ჩა­მო­დის. იმ­დე­ნი საქ­მე და­მიგ­როვ­და, რომ ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი იქ ყოფ­ნას. ბოლო ორი-სამი წელი ნა­ხევ­რად იქ ვი­ყა­ვი. მა­ის­ში მე­უღ­ლეს ელ­ჩო­ბის ვადა ეწუ­რე­ბა და დრო­ე­ბით ასე გა­დავ­წყვი­ტეთ.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)