სპორ­ტი­სა და ახალ­გაზ­რდო­ბის საქ­მე­თა მი­ნის­ტრის ლე­ვან ყი­ფი­ა­ნის მი­სა­ღებ­ში უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ტრი­ა­ლებს, ყვე­ლა სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მე­ბით აკი­თხავს. გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და, მათ შო­რის სპორ­ტსმე­ნებ­ზე უფრო სხვა­დას­ხვა სპე­ცი­ა­ლო­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, რო­მელ­თაც იმე­დი აქვთ, რომ სპორ­ტის სა­მი­ნის­ტრო­ში და­საქმდე­ბი­ან...

მი­ნის­ტრმა ჩვენ­თან ინ­ტერ­ვი­უს­თვის საკ­მაო დრო გა­მო­ნა­ხა და არა მხო­ლოდ საქ­მე­ზე, პი­რად თე­მებ­ზეც გვე­სა­უბ­რა. გვერ­დი ვერ ავუ­ა­რეთ მისი ცხოვ­რე­ბის ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვან ადა­მი­ანს, მა­მას, ცნო­ბილ ფეხ­ბურ­თელ და­ვით ყი­ფი­ანს...

- სპორ­ტი თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბაა და ეს ნათ­ქვა­მი გაქვთ, მაგ­რამ რო­გო­რია მი­ნის­ტრო­ბა?

- რო­დე­საც საქ­მეს იწყებ, ყო­ველ­თვის იმე­დი­ა­ნად ხარ გან­წყო­ბი­ლი, მაგ­რამ ვი­ტყო­დი, რომ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მი­ნის­ტრო­ბა­ზე მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო. ნამ­დვი­ლად არ ვფიქ­რობ­დი, რომ სპორ­ტის მი­ნის­ტრი გავ­ხდე­ბო­დი. ფეხ­ბურთში და ზო­გა­დად სპორ­ტის სხვა სა­ხე­ო­ბებ­ში და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი და იგი­ვე პრობ­ლე­მე­ბია. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! პი­რა­დად ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის­გან მი­ვი­ღე. დიდი პა­ტი­ვია, რომ ასე­თი ნდო­ბა და­ვიმ­სა­ხუ­რე. ამ კა­ბი­ნეტ­ში იმე­დი­ა­ნი გან­წყო­ბით შე­მო­ვე­დი. ჩვენ უნდა შევ­ქმნათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე­თი პი­რო­ბე­ბი, რომ ამ ქვეყ­ნის­თვის სპორ­ტი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი გახ­დეს. ჩვე­ნი უწყე­ბა ახალ­გაზ­რდო­ბის საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტროც გახ­ლავთ, ამი­ტო­მაც ვფიქ­რობ ახალ­გაზ­რდე­ბის პრობ­ლე­მე­ბის გა­და­წყვე­ტის გზებ­ზეც, არა მხო­ლოდ სპორ­ტში ჩაბ­მის კუ­თხით, არა­მედ ზო­გა­დად ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სა­კი­თხებ­საც ვგუ­ლის­ხმობ. მინ­და, ახალ­გაზ­რდებ­მა იპო­ვონ ისე­თი სა­მუ­შაო ად­გი­ლი, სა­დაც სწავ­ლის­გან თა­ვი­სუ­ფალ დროს და­კავ­დე­ბი­ან.

- ვიცი, რომ თქვენს სა­მი­ნის­ტროს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი აკი­თხავს და დღე­ში ასე­უ­ლო­ბით ადა­მი­ანს იღებთ. რა პრობ­ლე­მე­ბით მო­დი­ან?

- ყო­ველ­თვის გვაქვს ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბის სურ­ვი­ლი, მაგ­რამ სა­მი­ნის­ტრო­ში კად­რე­ბის ლი­მი­ტი­რე­ბუ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბაა. შტა­ტე­ბი სრუ­ლად არის შევ­სე­ბუ­ლი, რად­გან ძვე­ლი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა დარ­ჩა თა­ვის სა­მუ­შაო ად­გილ­ზე, მო­ვიდ­ნენ ახა­ლი კად­რე­ბიც და სა­მუ­შაო გუნ­დი უკვე ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლია. უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გვა­კი­თხავს სამ­სა­ხუ­რის სა­თხოვ­ნე­ლად. სხვა­დას­ხვა სპე­ცი­ა­ლო­ბის ადა­მი­ანს ჰგო­ნია, რომ სპორტთან ურ­თი­ერ­თო­ბა ყვე­ლას ად­ვი­ლად შე­უძ­ლია, სი­ნამ­დვი­ლე­ში ეს სპე­ცი­ფი­კუ­რი სფე­როა, სა­დაც სხვა­დას­ხვა ფე­დე­რა­ცი­ას­თან, და­მო­უ­კი­დე­ბელ სპორ­ტულ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას­თან, სპორ­ტსმე­ნებ­თან, მწვრთნე­ლებ­თან, ახალ­გაზ­რდულ თვით­მმარ­თვე­ლო­ბებ­თან გი­წევს კონ­ტაქ­ტი. ამ სა­მი­ნის­ტროს შტატ­ში სულ 91 კა­ცია. ამას ვერც ვაკ­ლებთ და ვერც ვა­მა­ტებთ. ვინც აქ მუ­შა­ობს, მათ­და­მი ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ნა­ი­რი პრე­ტენ­ზია არ მაქვს, თუკი ახა­ლი კად­რი დაგ­ვჭირ­დე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად სა­იტ­ზე გა­მო­ცხად­დე­ბა კონ­კურ­სი. უკვე 4 თვე გა­ვი­და, ეს ის დროა, რო­დე­საც გუნ­დი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლია და შე­სა­ბა­მი­სად, მო­ხა­რუ­ლი ვიქ­ნე­ბით, თუკი ადა­მი­ა­ნე­ბი კონ­კრე­ტუ­ლი პრო­ექ­ტე­ბით და წი­ნა­და­დე­ბე­ბით მოვ­ლენ.

- სპორ­ტსმე­ნებს რა თხოვ­ნე­ბი აქვთ მი­ნის­ტრთან?

- სო­ცი­ა­ლუ­რი სა­კი­თხე­ბი. გა­მო­ხა­ტა­ვენ იმ უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას, რაც წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში დაგ­როვ­და, ასე­ვე და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის რე­გუ­ლა­ცი­ით.

- იყო და­პი­რის­პი­რე­ბე­ბი ძი­უ­დოს ფე­დე­რა­ცი­ა­ში. არის სხვა კონ­ფლიქ­ტე­ბიც.

- რა თქმა უნდა, კონ­ფლიქ­ტი არ არის კარ­გი, მაგ­რამ, მე­ო­რე მხრივ, სპორ­ტი ჯან­სა­ღი სფე­როა, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა იყოს უთან­ხმო­ე­ბა, რო­მე­ლიც არ უნდა გაღ­რმავ­დეს და სწო­რედ ამ კუ­თხით ვართ აქ­ტი­უ­რად ჩარ­თუ­ლე­ბი, რათა და­პი­რის­პი­რე­ბუ­ლი მხა­რე­ე­ბი ერ­თად დას­ხდნენ და პრობ­ლე­მე­ბი მა­გი­დის გარ­შე­მო მო­აგ­ვა­რონ. მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი ვართ, რომ კონ­ფლიქ­ტე­ბი მი­ნი­მუ­მამ­დე და­ვიყ­ვა­ნოთ, თუმ­ცა სპორ­ტი ოჯა­ხია, სა­დაც სხვა­დას­ხვა ხა­სი­ა­თის, ინ­ტე­ლექ­ტის ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან და ამის ბო­ლომ­დე და­რე­გუ­ლი­რე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ეს პრო­ცე­სია. მთა­ვა­რია და­ვიც­ვათ ობი­ექ­ტუ­რო­ბა. ვფიქ­რობთ, ამ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში ოქ­როს შუ­ა­ლედს მოვ­ძებ­ნით.

- ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა ახ­სე­ნა ნაც­ნო­ბო­ბა, რი­თაც სამ­სა­ხურ­ში ხში­რად ინიშ­ნე­ბი­ან. თქვენ რას ფიქ­რობთ ამ თე­მა­ზე? ალ­ბათ დიდი სა­ნაც­ნო­ბო წრე გყავთ.

- მი­ნის­ტრად და­ნიშ­ვნის შემ­დეგ აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ძა­ლი­ან დიდი სა­ნაც­ნო­ბო წრე მყო­ლია (იცი­ნის). არ მე­გო­ნა, რომ სა­ერ­თოდ ამ­დენ ადა­მი­ანს ვიც­ნობ­დი. ხან­და­ხან ჩემ თავს ვე­უბ­ნე­ბი ხოლ­მე, და­სა­ნა­ნია, რომ მნიშ­ვნე­ლო­ვან მო­მენ­ტებ­ში, რო­დე­საც ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, ჩემ­და სა­უ­ბე­დუ­როდ, ეს ხალ­ხი არ­სად ჩან­და. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი ხდე­ბა ხოლ­მე. მახ­სოვს, როცა მა­მა­ჩე­მი ცო­ცხა­ლი იყო, კარი არას­დროს იხუ­რე­ბო­და და სულ მის­ვლა-მოს­ვლა იყო, მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა. და­სა­ნა­ნია, რომ ზო­გი­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი ასე იქ­ცე­ვა. ჩემ­თვის მთა­ვა­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბაა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა­ფე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე დგას და ნაც­ნო­ბო­ბას ვე­რა­ვინ მოს­პობს, მაგ­რამ ამით სა­მი­ნის­ტრო არ უნდა და­ზა­რალ­დეს და მის მუ­შა­ო­ბა­ში პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი უნდა იყ­ვნენ ჩარ­თუ­ლი.

- რა­ღაც მა­ინც ხომ შე­იც­ვა­ლა, რაც მი­ნის­ტრი გახ­დით? მა­გა­ლი­თად, ალ­ბათ არ იქე­ი­ფებთ გა­თე­ნე­ბამ­დე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად.

- რა თქმა უნდა, შე­იც­ვა­ლა. ძა­ლი­ან მცი­რე დრო მაქვს ოჯა­ხი­სა და მე­გობ­რე­ბის­თვის. ორი ბიჭი მყავს, 17 და 14 წლის. მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მაკ­ლია. ასე­ვე მე­გობ­რებ­თა­ნაც, რომ­ლებ­საც ჩემს ოჯა­ხად გან­ვი­ხი­ლავ. უფრო და­ფიქ­რე­ბუ­ლი გავ­ხდი, ახალ­მა რე­ა­ლო­ბამ შეც­ვა­ლა ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი. დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე სა­მი­ნის­ტრო­ში შეს­ვე­ნე­ბის გა­რე­შე ვმუ­შა­ობ, რაც, ვფიქ­რობ, დრო­ე­ბი­თია. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, ადა­მი­ანს ამო­სუნ­თქვა შე­ეძ­ლოს, ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცეს, თუკი ნორ­მა­ლუ­რი ძი­ლის, კვე­ბი­სა და ვარ­ჯი­შის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გექ­ნა, გა­მო­ი­ფი­ტე­ბი და ნაკ­ლე­ბად პრო­დუქ­ტი­უ­ლი გახ­დე­ბი. დღეს ნორ­მა­ლუ­რად კვე­ბა­სა და ძილს ნამ­დვი­ლად ვერ ვა­ხერ­ხებ. ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი ვარ, მაგ­რამ მივ­დი­ვარ დღის რე­ჟი­მის და­ლა­გე­ბის­კენ. გა­მოწ­ვე­ვა მი­ვი­ღე და ვცდი­ლობ, თა­ვად მო­ვაგ­ვა­რო ეს სა­კი­თხე­ბი. ახლა ჩემ­თვის გა­დამ­წყვე­ტია, ის მთა­ვა­რი თე­მე­ბი და­რე­გუ­ლირ­დეს, რაც ჩვე­ნი სა­მი­ნის­ტროს საქ­მი­ა­ნო­ბის სფე­როს ეხე­ბა.

- ვერ გა­ვექ­ცე­ვით ბა­ტონ და­ვით ყი­ფი­ან­ზე სა­უ­ბარს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ალ­ბათ ერთი და იგი­ვე შე­კი­თხვე­ბი მის შე­სა­ხებ მო­ბეზ­რე­ბუ­ლი გექ­ნე­ბათ. ფიქ­რობთ ხოლ­მე, მამა რას იტყო­და ამა თუ იმ ნა­ბიჯ­ზე?

- პირ­ველ რიგ­ში, იმას ვი­ტყვი, რომ მა­მა­ზე კი­თხვე­ბი არას­დროს არ იქ­ნე­ბა მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლი. ამ­გვა­რი კომ­პლექ­სე­ბის­გან თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ. ეს რე­ა­ლო­ბა და ჩემი ცხოვ­რე­ბა ჩემი მშობ­ლე­ბი­დან მო­დის. მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ ასე­თი მშობ­ლე­ბის შვი­ლი ვარ. რა თქმა უნდა, მა­მის როლი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია. სა­ა­მა­ყო და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლოა, როცა მამა ქვეყ­ნის­თვის ასე­თი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნია და ქუ­ჩა­ში ხალ­ხი გლო­ცავს, როცა მის გვარს ატა­რებ და მისი შვი­ლი ხარ. ბავ­შვო­ბი­დან ვიგ­რძე­ნი ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, როცა ხე­ლი­ხელ­ჩა­კი­დე­ბუ­ლი დავ­დი­ო­დით ქუ­ჩა­ში. ზოგ­ჯერ თვე­ო­ბით ვერ ვხე­დავ­დი, როცა 2-3-თვი­ა­ნი შეკ­რე­ბე­ბი ჰქონ­და. სულ მქონ­და იმის მო­ლო­დი­ნი, რო­დის დაბ­რუნ­დე­ბო­და. მახ­სოვს ის ემო­ცი­ე­ბი და ახ­ლაც მავ­სებს ის გრძნო­ბა. გარ­კვე­უ­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მეც მა­კის­რია, ამი­ტო­მაც ვცდი­ლობ, ყვე­ლას­თვის ღია ვიყო და ჩემი ოჯა­ხიშ­ვი­ლო­ბა გა­მოკ­ვე­თი­ლი იყოს. არ მინ­და, ჩემი ოჯა­ხი რა­ი­მე არას­წო­რი ნა­ბი­ჯით და­ვა­ზა­რა­ლო.

- მა­მას რით ჰგავ­ხართ?

- ალ­ბათ მი­ზან­და­სა­ხუ­ლო­ბით. ფეხ­ბურთში ვერ და­ვემ­სგავ­სე. რა­ღაც დო­ნე­ზე კომ­პლექ­სი, რა­ზეც თქვენ გა­ა­მახ­ვი­ლეთ ყუ­რა­დღე­ბა, ალ­ბათ მა­ინც მქონ­და. ეს ყვე­ლა ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის შვილს ჰქო­ნია. მე ჩემი წილი სპორ­ტუ­ლი კა­რი­ე­რა განვვლე და აქ­ტი­ურ სპორ­ტში ჩემი ჟი­ნიც და­ვიკ­მა­ყო­ფი­ლე. მაგ­რამ ამ სფე­რო­ში დავ­რჩი და განვვი­თარ­დი სა­მე­ნე­ჯე­რო კუ­თხით, თუმ­ცა პრო­ფე­სი­ით იუ­რის­ტი გახ­ლა­ვართ. ალ­ბათ ამა­ნაც მო­მიყ­ვა­ნა დღე­ვან­დელ დღემ­დე. მქონ­და წარ­მა­ტე­ბის წყურ­ვი­ლიც. სპორ­ტში წარ­მა­ტე­ბე­ბის მიღ­წე­ვა დიდ შრო­მას, ტრავ­მებს, იმედ­გაც­რუ­ე­ბებს უკავ­შირ­დე­ბა. თუმ­ცა, როცა ამ იმედ­გაც­რუ­ე­ბე­ბის შემ­დეგ გა­მარ­ჯვე­ბა მო­დის, ეს ძა­ლი­ან ტკბი­ლია. რად­გან ეს ვიცი, ამი­ტო­მაც ჩვენს სპორ­ტმე­ნებს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ და მეტი მო­ტი­ვა­ცი­აც მაქვს, რომ მათ მხა­რი და­ვუ­ჭი­რო და პი­რო­ბე­ბი შე­ვუქ­მნა. მათი გა­მარ­ჯვე­ბე­ბი დიდ სტი­მულს მაძ­ლევს. ამა­ზე უფრო მეტი ფიქ­რი მმარ­თებს. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რომ ახალ­გაზ­რდე­ბი სპორ­ტში ჩა­ე­ბან და ამის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი ინფრას­ტრუქ­ტუ­რა გან­ვი­თარ­დეს. ჩვენ­და სა­უ­ბე­დუ­როდ, დღეს სპორ­ტი ყვე­ლას­თვის ხელ­მი­საწ­ვდო­მი არ არის. სა­ხელ­მწი­ფოს ამა­ში დიდი როლი აქვს. უნდა გა­უ­წი­ოს პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცია და შექ­მნას პი­რო­ბე­ბი. მო­ედ­ნე­ბის და დარ­ბა­ზე­ბის კე­თილ­მო­წყო­ბა იწ­ვევს პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ას და მა­სობ­რი­ო­ბას. ასე­ვე სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ბა­ზის შექ­მნაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. თუნ­დაც ის და­პი­რის­პი­რე­ბე­ბი და საქ­მე­ე­ბის გარ­ჩე­ვა, რომ­ლე­ბიც სპორ­ტულ სამ­ყა­რო­ში ხდე­ბა, შე­სა­ბა­მი­სი კა­ნო­ნის არარ­სე­ბო­ბით არის გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი და ასეთ ვი­თა­რე­ბა­ში კონ­ფლიქ­ტის და­რე­გუ­ლი­რე­ბა პი­რა­დი ავ­ტო­რი­ტე­ტის სა­ფუძ­ველ­ზე გვი­წევს. 1996 წელს მი­ღე­ბუ­ლი კა­ნო­ნი დღემ­დე მოქ­მე­დებს, მას მერე არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა, და­ა­მა­ტეს, რომ სპორ­ტის სა­მი­ნის­ტრო შე­უ­ერ­თდა კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს და მერე გა­მო­ე­ყო.

- თქვე­ნი ოჯა­ხის­თვის რო­გო­რია მა­მი­სა და მე­უღ­ლის დრო­ის დე­ფი­ცი­ტი?

- წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­თვის პერ­სო­ნა ნონ-გრა­ტა ვი­ყა­ვი, ამი­ტომ სა­მუ­შა­ოდ წას­ვლამ სა­ზღვარ­გა­რეთ მო­მი­წია, ოჯა­ხის­გან მო­შო­რე­ბით ვი­ყა­ვი. უცხო­ეთ­ში მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით სხვა­დას­ხვა ბიზ­ნე­სით გახ­ლდით და­კა­ვე­ბუ­ლი. ამას იმის­თვის ვა­კე­თებ­დი, რომ ელე­მენ­ტა­რუ­ლი ოჯა­ხუ­რი პი­რო­ბე­ბი მო­მეგ­ვა­რე­ბი­ნა. ამ­დე­ნი ხალ­ხი რომ ყო­ფი­ლი­ყო ჩემ გვერ­დით, ვინც დღეს გა­მოჩ­ნდა, ალ­ბათ, იმ პრობ­ლე­მებს უფრო კარ­გად გა­დავ­წყვეტ­დი. კი­დევ ერთხელ ვამ­ბობ, ასე­თი ყო­ფი­ლა ცხოვ­რე­ბა, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ მეც ასე მო­ვიქ­ცე­ვი. თუკი მექ­ნე­ბა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვეხ­მა­რე­ბი ყვე­ლას.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ოჯახს - შვი­ლებს და­ვი­თი და ზუ­რა­ბი ჰქვი­ათ, მე­უღ­ლე მა­რი­ამ ცქი­ტიშ­ვი­ლი გახ­ლავთ, თე­ატრმ­ცოდ­ნეა, მაგ­რამ ერთ-ერთ კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ობს სხვა კუ­თხით.

- ქალ­ბა­ტო­ნი მა­რი­ა­მი რო­გორ მო­ხიბ­ლეთ?

- ეს დიდი ის­ტო­რი­აა (იღი­მის). ესეც ჩემი შემ­თხვე­ვი­თი ბე­დუ­კუღ­მარ­თო­ბის გამო მოხ­და (იცი­ნის). უცხო­ეთ­ში ვთა­მა­შობ­დი, მე­ნის­კის პრობ­ლე­მა გა­მიჩ­ნდა, ჩა­მო­ვე­დი ოპე­რა­ცი­ის გა­სა­კე­თებ­ლად და თბი­ლის­ში დავ­რჩი, სწო­რედ ამ პე­რი­ოდ­ში სა­ერ­თო მე­გობ­რებ­თან გა­ვი­ცა­ნი მა­რი­ა­მი. მა­შინ ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, 23 წლის, ახ­ლაც ახალ­გაზ­რდა ვარ (იღი­მე­ბა). მა­რი­ა­მი მა­შინ 16 წლის გახ­ლდათ, სკო­ლის მოს­წავ­ლე. უც­ბად გან­ვი­თარ­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა.

- რო­მან­ტი­კო­სი ხართ?

- ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ახლა ნაკ­ლე­ბად.

- რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და თქვე­ნი რო­მან­ტიზ­მი?

- სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვიხ­სე­ნებ­დი, მაგ­რამ ჩემი მე­უღ­ლე მაკ­რი­ტი­კებს, რო­დე­საც მას­ზე ვსა­უბ­რობ. ასე რომ, თავს შე­ვი­კა­ვებ, რომ არ ვა­წყე­ნი­ნო.

- სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­მოს­ვლე­ბის შემ­დეგ თუ გაკ­რი­ტი­კებთ?

- რა თქმა უნდა, ოჯახ­მა აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მოგ­ცეს შე­ნიშ­ვნე­ბი, რჩე­ვე­ბი, რომ­ლებ­საც ან­გა­რიშს ვუ­წევ. ძი­რი­თა­დად, იმა­ზეა ლა­პა­რა­კი, რა­ტომ ვარ გა­უ­პარ­სა­ვი, მისი შე­ნიშ­ვნე­ბი ვი­ზუ­ალს უკავ­შირ­დე­ბა ხოლ­მე. ამას უკვე მი­ვეჩ­ვიე (იღი­მის).

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა­ი­მე გა­ტა­ცე­ბა თუ გაქვთ?

- სპორ­ტი თან ჰო­ბიც არის. ვერ გე­ტყვით, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ნა­დი­რო­ბა ან თევ­ზა­ო­ბა მიყ­ვარს-მეთ­ქი. სხვა­თა შო­რის, ნა­დი­რო­ბის ყუ­რე­ბა მიყ­ვარს უფრო, ვიდ­რე თა­ვად პრო­ცე­სი, თუმ­ცა ბევ­რჯერ მი­ნა­დი­რია. ჩემი ჰობი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ყოფ­ნაა. მიყ­ვარს კარ­გი წი­თე­ლი ღვი­ნო, ქე­ი­ფი და თა­მა­დო­ბაც კარ­გად გა­მომ­დის. ბა­ბუ­ე­ბი­დან მომ­დევს ეს ტრა­დი­ცია. დე­და­ჩე­მის ბა­ბუ­ის გაზ­რდი­ლი ვარ. და­ვით მი­ქე­ლა­ძე გახ­ლდათ რენტგე­ნო­ლო­გი­ის ერთ-ერთი ფუ­ძემ­დე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ქე­ი­ფობ­და (იცი­ნის). 80 წელს იყო გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი, მე­გობ­რე­ბის­თვის თვი­თონ რომ აწყობ­და სუფ­რას. პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და ამას დიდი ინ­ტე­რე­სით ვუ­ყუ­რებ­დი. ეტყო­ბა, ჩამ­რჩა მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში. ასე­ვე კარ­გი მო­ქე­ი­ფე გახ­ლდათ დიდი და­ვით ყი­ფი­ა­ნი. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ეს ტრა­დი­ცია ჩემს ცხოვ­რე­ბა­შიც არ­სე­ბობს. შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცის­თვის ძველ­მო­დუ­რიც იყოს, მაგ­რამ, ჩემი აზ­რით, ეს ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ლა­მა­ზი ფორ­მაა, ადა­მი­ა­ნის გაც­ნო­ბის, სი­ლა­ღის, სიმ­ღე­რის, ლექ­სის თქმის კე­რაა.

- თა­ვად მღე­რით?

- სამ­წუ­ხა­როდ, არა. ჩემი მე­უღ­ლე მღე­რის, მაგ­რამ რაც ცო­ლად მო­ვიყ­ვა­ნე, მას მერე აღარ უმ­ღე­რია (იცი­ნის). ჩემი პა­ტა­რა ბიჭი მღე­რის, ასე­ვე სი­მამ­რი, რო­მე­ლიც გი­ტა­რა­ზე ძა­ლი­ან კარ­გად უკ­რავს.

- ბა­ტონ ბი­ძი­ნას­თან ერ­თად აღ­მო­ჩე­ნილ­ხართ სუფ­რა­ზე?

- დიახ. ძა­ლი­ან კარ­გი მოლ­ხე­ნა იცის. თა­ვა­დაც ამ ტრა­დი­ცი­ის მომ­ხრეა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ზო­მი­ე­რე­ბის ფარ­გლებ­ში. ჩვე­ნი პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა სწო­რედ სუფ­რას­თან შედ­გა, რო­დე­საც ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა სპორ­ტულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ხვდე­ბო­და. მა­შინ, სხვა­თა შო­რის, თა­მა­და ვი­ყა­ვი და ეტყო­ბა, კარ­გა­დაც გა­მო­მი­ვი­და. ქარ­თვე­ლებ­მა ზოგ­ჯერ ცოტა გა­და­მე­ტე­ბუ­ლად ვი­ცით სუფ­რა, მაგ­რამ ზო­მი­ე­რე­ბის ფარ­გლებ­ში ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ეს ტრა­დი­ცია ჩვენ­მა შვი­ლებ­მაც უნდა იცოდ­ნენ.

- რა გას­წავ­ლათ მა­მამ და თა­ვად შვი­ლებს რას ურ­ჩევთ?

- მამა ჩვენ მი­მართ ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი იყო, უსა­მარ­თლო­ბას ვერ იტან­და. მის­გან პირ­ვე­ლი შე­ნიშ­ვნა მახ­სოვს, როცა პა­ტა­რა­ო­ბი­დან გვას­წავ­ლა, რომ შარ­ვა­ლი სკამ­ზე დაგ­დე­ბუ­ლი არ უნდა ენა­ხა, აუ­ცი­ლებ­ლად და­კე­ცი­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, პი­ჯა­კი კი გა­და­კი­დე­ბუ­ლი. ამით დის­ციპ­ლი­ნას გვაჩ­ვევ­და და უფრო მო­ბი­ლი­ზე­ბულს გვხდი­და. სახ­ლში თუ არ ხარ მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, გა­რე­თაც ასე­თი­ვე იქ­ნე­ბი. ოჯა­ხის, მშობ­ლის ფასი ამ­ქვეყ­ნად არა­ფე­რია. არ მინ­და, ძა­ლი­ან ფი­ლო­სო­ფი­უ­რად ვი­ლა­პა­რა­კო, მაგ­რამ არ­სე­ბობს და­უ­წე­რე­ლი კა­ნო­ნე­ბი. რაც ოჯახ­ში ხდე­ბა, ის გა­გაქვს გა­რე­თაც, ამი­ტო­მაც ჩემს შვი­ლებ­საც ამას ვას­წავ­ლი. მა­მა­ჩე­მის­გან მი­ზან­და­სა­ხუ­ლო­ბა, დის­ციპ­ლი­ნა, ზრდი­ლო­ბა ვის­წავ­ლე და ამას გა­დავ­ცემ შვი­ლებ­საც. ადა­მი­ან­ზე შე­იძ­ლე­ბა აზრი იმის მი­ხედ­ვით შე­გეც­ვა­ლოს, რო­გორ იქ­ცე­ვა. ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოჯა­ხი­დან ვარ და ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცდი­ლობ, ეს პრინ­ცი­პე­ბი ჩემი შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­შიც ჩავ­დო. ისი­ნიც ალ­ბათ ამას­ვე ას­წავ­ლი­ან თა­ვი­ანთ შვი­ლებს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამ ტრა­დი­ცი­ებს ვე­რა­ვინ წაშ­ლის, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დრო წინ მი­დის და რა­ღა­ცე­ბი იც­ვლე­ბა.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)