"მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია" ... - ასე იწყებს სა­უ­ბარს მსა­ხი­ო­ბი ლილი ჩი­ბა­ლაშ­ვი­ლი, რო­მელ­მაც ვასო აბა­ში­ძის სა­ხე­ლო­ბის მუ­სი­კა­ლუ­რი კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში თით­ქმის 50 წელი გა­ა­ტა­რა. ამა­ვე თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლდათ მისი მე­უღ­ლე ზუ­რაბ კა­ხი­ა­ნიც. პარტნი­ო­რო­ბა სცე­ნა­ზე და რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდ მო­წო­ნე­ბას იმ­სა­ხუ­რებ­და - სა­ინ­ტე­რე­სოა ეს და სხვა დე­ტა­ლე­ბი ლილი ჩი­ბა­ლაშ­ვი­ლის ცხოვ­რე­ბი­დან...

ბავ­შვო­ბა

- ნო­ვო­ჩერ­კასკში და­ვი­ბა­დე. მამა სამ­ხედ­რო იყო, პოლ­კის უფ­რო­სი და ოჯახ­თან ერ­თად ხში­რად უწევ­და სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ად­გი­ლე­ბის გა­მოც­ვლა. თბი­ლის­ში კი სო­ლო­ლაკ­ში ვცხოვ­რობ­დით. ჩემი ერთ-ერთი მე­ზო­ბე­ლი, სო­მე­ხი არის­ტოკ­რა­ტი ზა­ხარ ნა­რი­მა­ნო­ვი, გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რში იუ­რის­ტად მუ­შა­ობ­და. მას თე­ატ­რში ლო­ჟა­ში ორი ად­გი­ლი ჰქონ­და და მისი წყა­ლო­ბით მა­შინ­დე­ლი გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატ­რის რე­პერ­ტუ­ა­რი ზე­პი­რად ვი­ცო­დი. "ლი­ლო­ხა, მო­ამ­ზა­დე გაკ­ვე­თი­ლე­ბი, დღეს თე­ატ­რში მივ­დი­ვართ!" - მე­ტყო­და ხოლ­მე და იმ დღეს ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. ალ­ბათ იმ ბავ­შვურ­მა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებ­მა და გან­ცდებ­მა გან­სა­ზღვრეს ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბა...

თე­ატ­რა­ლუ­რი...

... ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს რა­ღა­ცამ "წა­მო­მი­ა­რა" და ვთქვი, მსა­ხი­ო­ბი უნდა გავ­ხდე-მეთ­ქი. მა­შინ სწო­რედ ისე­თი დრო იყო, როცა თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში გა­მოც­დე­ბი იწყე­ბო­და. ვი­ფიქ­რე, ბედს ვცდი-მეთ­ქი და წა­ვე­დი. მა­შინ გამ­ხდა­რი ვი­ყა­ვი, 40 კი­ლოს ვი­წო­ნი­დი. წვრი­ლი წელი მქონ­და, ქერა თმა - რუს გო­გოს ვგავ­დი. ტაფ­ტის "პა­დი­უბკი­ა­ნი" ქვე­და­ბო­ლო მეც­ვა და შავი ზე­და­ტა­ნი დიდი დე­კოლ­ტე­თი. მე­ცხრე აუ­დი­ტო­რი­ა­ში ბოლო შე­ვე­დი. რა­ღა­ცას ფეხი წა­მოვ­კა­რი, წა­ვი­ქე­ცი და ეს ჩემი ქვე­და­ბო­ლო თავ­ზე წა­მო­მემ­ხო. ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოვ­ჩნდი. ატყდა სი­ცი­ლი და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, და­ვი­ბე­ნი. მერე მა­ლი­კო მრევ­ლიშ­ვილ­მა რუ­სუ­ლად ლა­პა­რა­კი და­მი­წყო და თა­ვის­თან მიხ­მო. როცა ვუ­თხა­რი, რომ ქარ­თვე­ლი ვი­ყა­ვი, მერე ქარ­თუ­ლად მომ­მარ­თეს. ლექ­სის წა­კი­თხვა რომ მთხო­ვეს, გა­ლა­კტი­ო­ნის წა­კი­თხვა ვარ­ჩიე. მერე მა­ცეკ­ვეს, მაგ­რამ ფეხი ვერ ავა­წყვე. არც ეტი­უ­დის გა­კე­თე­ბა გა­მო­მი­ვი­და. ბო­ლოს თავ­ხე­დუ­რად გან­ვა­ცხა­დე, იქ­ნებ "ქარ­თუ­ლი" მე­ცეკ­ვა-მეთ­ქი. ნება დამ­რთეს და ეს უკვე კარ­გად გა­მო­მი­ვი­და. მახ­სოვს, აკა­კი ხო­რა­ვა რო­გორ იცი­ნო­და, მერე სკა­მი­დან წა­მოდ­გა, აუ­დი­ტო­რი­ი­დან ჩა­მო­ვი­და და ხე­ლე­ბი გა­შა­ლა. ჩვენ ერ­თად ვი­ცეკ­ვეთ და მაგ წუ­თებს რა და­მა­ვი­წყებს (იღი­მის). მე­ო­რე დღეს ინ­სტი­ტუ­ტში მი­ვე­დი და რას ვხე­დავ?! მი­ღე­ბულ სტუ­დენ­ტთა სი­ა­ში ვწე­რი­ვარ (იღი­მის).

მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. მას ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი. პირ­ველ კურ­სზე ცოტა გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ მერე ბა­ტონ­მა მი­შამ დად­გა ერთი სპექ­ტაკ­ლი, მე­ო­რე, მე­სა­მე... სიმ­ღე­რას­თან "კარ­გად" ვერ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ გა­ნა­წი­ლე­ბით მა­ინც მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში მოვ­ხვდი. მა­ნამ­დე ვო­კალ­ში გა­მოც­დე­ბი გვქონ­და. გა­მოვ­ვარ­დი ეს ტინ­გი­ცა გოგო და და­ვი­წყე სიმ­ღე­რა. ხუ­თი­ა­ნი მხო­ლოდ მე და­მი­წე­რეს. მიშა რომ მო­ვი­და და ეს ამ­ბა­ვი გა­ი­გო, გა­უკ­ვირ­და, გო­გოშ­კა, ასე­თი რა იმ­ღე­რე, რომ ხუ­თი­ა­ნი და­გი­წე­რე­სო?! (იღი­მის). ალ­ბათ ამის მი­ზე­ზი ის იყო, რომ თავს შე­ბო­ჭი­ლად არა­სო­დეს ვგრძნობ­დი. ეს მეხ­მა­რე­ბო­და იმა­ში, რომ შემ­დეგ­ში თე­ატ­რში სულ მთა­ვა­რი რო­ლე­ბი მქონ­და, და ამას ტრა­ბახ­ში ნუ ჩა­მით­ვლით. თე­ატ­რში იყო რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი, მათ შო­რის ჩემი მე­უღ­ლე ზურა კა­ხი­ა­ნი, ბად­რი ბე­გა­ლიშ­ვი­ლი და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე, რო­მელ­თაც იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის ნიჭი გვქონ­და და ეს თვი­სე­ბა მსა­ხი­ო­ბის­თვის აუ­ცი­ლებ­ლად მი­მაჩ­ნია.

მე­უღ­ლე

... მი­შას რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკ­ლი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის რე­პერ­ტუ­არ­ში იყო. როცა მას რამე ან­ტუ­რა­ჟი სჭირ­დე­ბო­და, სტუ­დენ­ტო­ბი­სას მე და იურა ვა­სა­ძე იქ ჩავ­ყავ­დით და ეს ჩემ­თვის დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო. მე­გო­ნა, მუ­შა­ო­ბას იქვე, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში და­ვი­წყებ­დი, მაგ­რამ შევ­ცდი. როცა მი­თხრეს, რომ მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში გა­მა­ნა­წი­ლეს, თით­ქოს მდუ­ღა­რე გა­და­მეს­ხა, მაგ­რამ სხვა გზა არ იყო. იქ მი­ნი­მუმ ორი წელი უნდა მე­მუ­შა­ვა და მერე შე­მეძ­ლო სა­დაც მსურ­და, იქ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში პირ­ველ მის­ვლას გა­ვიხ­სე­ნებ. მა­შინ არ ვი­ცო­დი, ის შე­ნო­ბა სად იყო, რად­გან მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რში მა­ნამ­დე არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ. რუს­თა­ვე­ლის, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის, გრი­ბო­ე­დო­ვის და ოპე­რის თე­ატ­რე­ბის გარ­და არ­სად ნამ­ყო­ფი არ ვი­ყა­ვი. სა­ერ­თოდ, არ­სე­ბობს ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც დამ­თხვე­ვა თუ ბე­დის­წე­რა და ესეც ამ­გვა­რი შემ­თხვე­ვა იყო: ტრო­ლე­ი­ბუს­ში რომ ჩავ­ჯე­ქი, ცოტა ხან­ში ვი­ღაც ქალს ვთხო­ვე, ჩემ­თვის მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატ­რის ად­გილმდე­ბა­რე­ო­ბა მი­ეს­წავ­ლე­ბი­ნა. თურ­მე ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე ზუ­რი­კო გვერ­დით მედ­გა და ეს რომ მო­ეს­მა, მი­თხრა, მე მი­გას­წავ­ლით, წა­მომ­ყე­ვით და თე­ატ­რში მე მი­გიყ­ვან­თო. წა­მიყ­ვა­ნა და წა­მიყ­ვა­ნა (იღი­მის). მა­შინ ჩემი მე­უღ­ლე უკვე თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და. ერ­თად ძა­ლი­ან ბევრ სპექ­ტაკლში ვი­თა­მა­შეთ. ძა­ლი­ან კარ­გი პარტნი­ო­რი იყო. თქვენ არ იცით, რა ხდე­ბო­და დარ­ბაზ­ში, როცა ზუ­რი­კო სცე­ნა­ზე გა­მოჩ­ნდე­ბო­და ხოლ­მე. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით რე­ჟი­სუ­რამ გა­ი­ტა­ცა და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სპექ­ტაკ­ლე­ბი დად­გა. მათ შო­რის ერთ-ერთი "სი­დედ­რი" იყო. ერთხელ ეს სპექ­ტაკ­ლი ოპე­რის თე­ატ­რში წარ­მო­ად­გი­ნეს. იქ რამ­დე­ნი­მე თე­ატ­რა­ლურ­მა დას­მა თავ­თა­ვი­ან­თი ნო­მე­რი წა­რად­გი­ნა. ოპე­რა­ში მთე­ლი თბი­ლი­სი იყო თავ­შეყ­რი­ლი. ზუ­რი­კოს სპექ­ტაკ­ლის ბო­ლოს დარ­ბა­ზი ტა­შით და­ინ­გრა. სამ­ჯერ და­უშ­ვეს და ას­წი­ეს ფარ­და. ხალ­ხს ყო­ველ­თვის უნ­დო­და სი­ცი­ლი და დღე­საც ასეა, არა?!

ჩემი მე­უღ­ლე ერთი წლის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა. მე და ზუ­რი­კომ 49 წელი გა­ვა­ტა­რეთ თე­ატ­რში, მაგ­რამ ბო­ლოს სი­ბე­რე ჩაგ­ვშხამ­და...

თე­ატ­რი

... უამ­რა­ვი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გვყავ­და. მსა­ხი­ო­ბე­ბი თე­ატ­რი­დან ისე არ გა­მოვ­დი­ო­დით, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი ყვა­ვი­ლე­ბით არ დაგ­ვხვედ­რო­და. ბევრ სა­ჩუ­ქარს ვი­ღებ­დით, 8 მარტს ტორ­ტე­ბი მოჰ­ქონ­დათ... თუ თე­ატ­რი კარ­გი არ არის, ის 90 წელი ვერ იარ­სე­ბებს. სწო­რედ ამი­ტომ ვა­ქებ მა­შინ­დელ მუს­კო­მე­დი­ის თე­ატრს და მე­ნატ­რე­ბა. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ორ­კესტრი გვყავ­და. ჩვენ­თან ცნო­ბი­ლი დი­რი­ჟო­რე­ბი და კომ­პო­ზი­ტო­რე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ: რეზო ლა­ღი­ძე, გი­ორ­გი ცა­ბა­ძე, სულ­ხან ცინ­ცა­ძე, შოთა მი­ლო­რა­ვა და პრე­მი­ე­რე­ბის მე­ო­რე დღეს, მთე­ლი თბი­ლი­სი მღე­რო­და იმ სიმ­ღე­რებს... ბი­ლე­თე­ბის რიგ­ში იმ­დე­ნი ხალ­ხი იდგა, მო­ლა­რე­ე­ბის­თვის კა­ბე­ბი რომ არ შე­მო­ე­ხი­ათ, მი­ლი­ცია მო­დი­ო­და. ასე­თი სი­ტუ­ა­ცია იყო არა მხო­ლოდ თბი­ლის­ში, არა­მედ გას­ტრო­ლებ­ზეც, სა­დაც უამ­რა­ვი ხალ­ხი სულ­მო­უთ­ქმე­ლად გვე­ლო­და...

ლედი

... "ჩემი მშვე­ნი­ე­რი ლედი" პირ­ვე­ლად ჩვენს თე­ატ­რში და­იდ­გა. მხატ­ვა­რი ფარ­ნა ლა­პი­აშ­ვი­ლი იყო. მე ელი­ზას ვთა­მა­შობ­დი, ხოლო ნო­დარ პი­პი­ნაშ­ვი­ლი (გოგა პი­პი­ნაშ­ვი­ლის მამა) - პრო­ფე­სორ ჰი­გინსს. ყვე­ლა­ფერს გე­ფი­ცე­ბით, ეს სპექ­ტაკ­ლი სულ ანშლა­გე­ბით მი­დი­ო­და. ულა­მა­ზე­სი დად­გმა იყო. ოდრი ჰე­პ­ბერ­ნის კოს­ტი­უ­მე­ბი ფილ­მი­დან პირ­და­პირ გად­მო­ი­ღეს და სპექ­ტაკლში სწო­რედ ის კა­ბე­ბი მეც­ვა. ყო­ველ მომ­დევ­ნო სცე­ნას, სა­დაც ახა­ლი კა­ბით გა­მოს­ვლა მი­წევ­და, ტა­შის გრი­ა­ლი ერ­თვო­და. არ იფიქ­როთ, რომ ტაშს მე მიკ­რავ­დნენ, არა­მედ კოს­ტი­უ­მებს, იმ­დე­ნად ლა­მა­ზი იყო ეს ყვე­ლა­ფე­რი...

ერთხელ, სო­ლო­ლაკ­ში ჩემი სახ­ლის ეზო­დან გას­ვლი­სას ვი­ღა­ცის ხმა შე­მო­მეს­მა: "ელი­ზა, ელი­ზა". გავ­ხე­დე და ფარ­ნა ლა­პი­აშ­ვი­ლი იყო. ამ სპექ­ტაკ­ლის მერე სულ ასე მე­ძახ­და. ძა­ლი­ან კარ­გი კაცი იყო, სა­წყა­ლი...

სამ­წუ­ხა­როდ, ის კოს­ტი­უ­მე­ბიც და სხვაც რე­მონ­ტე­ბის დროს გა­იბ­ნა, და­ი­კარ­გა, ნა­წი­ლიც დაწ­ვეს. თა­ვის­თვის ვერ მი­პა­ტი­ე­ბია, რომ "ჩემი მშვე­ნი­ე­რი ლე­დის" კა­ბე­ბი შინ არ წა­მო­ვი­ღე. შე­ვი­ნა­ხავ­დი და გა­ვუფრ­თხილ­დე­ბო­დი. ამა­ზე გული ძა­ლი­ან მწყდე­ბა...

ერთხელ "ლე­დის" მე­დეა ჯა­ფა­რი­ძე და მისი მე­უღ­ლე და­ეს­წრნენ. სამ­მოქ­მე­დე­ბი­ა­ნი, საკ­მა­ოდ დიდი სპექ­ტაკ­ლი იყო. მა­შინ მან­ქა­ნა არ გვყავ­და და სპექ­ტაკ­ლის ბო­ლოს მე­უღ­ლე მე­ლო­და, რომ სახ­ლში ერ­თად წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით. 12-ის ნა­ხე­ვა­რი იქ­ნე­ბო­და, როცა საგ­რი­მი­ო­რო­ში მო­რი­გე ამო­ვი­და და მი­თხრა, რომ ვი­ღაც ქალ­სა და კაცს ჩემი ნახ­ვა სურ­დათ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ ვი­ცო­დი, ვინ იყ­ვნენ, მე­სი­ა­მოვ­ნა, რომ ვი­ღა­ცე­ბი ამ­დენ ხანს იც­დიდ­ნენ ჩემ სა­ნა­ხა­ვად. მა­შინ­ვე გა­ვე­დი და მე­დი­კო დამ­ხვდა. ღმერ­თო, რა საყ­ვა­რე­ლი და ზღაპ­რუ­ლად ლა­მა­ზი ქალი იყო, ასე­თე­ბი არ უნდა კვდე­ბოდ­ნენ. სა­ერ­თოდ, მი­მაჩ­ნია, რომ სცე­ნას აუ­ცი­ლებ­ლად სჭირ­დე­ბა სი­ლა­მა­ზე და ქალი, რო­მე­ლიც სცე­ნა­ზე დგას, აუ­ცი­ლებ­ლად ლა­მა­ზი უნდა იყოს. სულ რომ "გა­და­ი­რი­ოს", ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რიც იყოს, ის, პირ­ველ რიგ­ში, გა­რეგ­ნუ­ლად უნდა მო­მე­წო­ნოს. სხვაგ­ვა­რად ვუ­ყუ­რებ და რა ვქნა?! მე­დი­კოს მა­შინ არ ვიც­ნობ­დი და პირ­ვე­ლი რაც მი­თხრა, ეს იყო, - ლილი, რო­გორ ინარ­ჩუ­ნებ ტანს?! (იღი­მის). მა­შინ პა­ტა­რა გოგო ვი­ყა­ვი და სა­ა­მი­სოდ არა­ვი­თა­რი ძა­ლის­ხმე­ვა არ მჭირ­დე­ბო­და. ამის შემ­დეგ მე­დი­კომ ძა­ლი­ან ბევ­რი კომ­პლი­მენ­ტი მი­თხრა. მისი თბი­ლი სი­ტყვე­ბი დიდ­ხანს გამ­ყვა...

როლი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად არ მოს­წონ­და და პი­რი­ქით...

... ერთხელ პა­ტა­რა ბიჭი მა­თა­მა­შეს და ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. უფრო სწო­რად, მრცხვე­ნო­და (იღი­მის). მოტვლე­პი­ლი თავი და დიდი ყუ­რე­ბი უნდა მქო­ნო­და და ვერ ავი­ტა­ნე. რე­ჟი­სო­რი ძა­ლი­ან გა­ვამ­წა­რე, სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლი­სას რას ვლა­პა­რა­კობ­დი, თვი­თო­ნაც არ ვი­ცო­დი და ამის გამო იმ სპექ­ტაკ­ლი­დან მომხსნეს. სა­ერ­თოდ, თე­ატ­რში ბევ­რი კარ­გი როლი ვი­თა­მა­შე, მაგ­რამ ალ­ბათ მა­ყუ­რე­ბელს მა­ინც "ჩემი მშვე­ნი­ე­რი ლედი" და "ჩან­ჩუ­რა" და­ა­მახ­სოვ­რდა. ორი­ვე სპექ­ტაკ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ძა­ლი­ან დიდი სიმ­წა­რე ვნა­ხე, როცა ერთხელ, "ჩან­ჩუ­რას" მსვლე­ლო­ბი­სას სიმ­ღე­რის ტექ­სტი და­მა­ვი­წყდა. იქ ანუშ­კას ვთა­მა­შობ­დი. შვილს ვა­ძი­ნებ­დი და ვუმ­ღე­რო­დი: "შენ გე­ნაც­ვა­ლოს, დედა" და ამას სხვა და­ნარ­ჩე­ნი ტექ­სტი მოჰ­ყვე­ბო­და, მაგ­რამ გო­ნე­ბა გა­და­მე­კე­ტა და მთე­ლი ორი კუპ­ლე­ტი ეს სი­ტყვე­ბი ვი­ძა­ხე. ვე­რაფ­რით ვერ გა­ვიხ­სე­ნე, რა უნდა მეთ­ქვა. მცი­რე მუ­სი­კა­ლუ­რი პა­უ­ზის შემ­დეგ, კვლავ ჩემი ტექ­სტი უნდა მემ­ღე­რა და მეც ისევ თა­ვი­დან და­ვი­წყე: "შენ გე­ნაც­ვა­ლოს დედა, შენ გე­ნაც­ვა­ლოს, დედა" (იღი­მის). ვინ იცის, რამ­დე­ნი რამ გა­დაგ­ვი­ტა­ნია სცე­ნა­ზე, მაგ­რამ, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ამას უფრო მეტი კარ­გი მო­სა­გო­ნა­რი ახ­ლდა...

ბოლო ჩემი სპექ­ტაკ­ლი "მე­ჩექ­მე გაბო" იყო, რო­მე­ლიც გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ დად­გა. კარ­გი როლი მქონ­და და კარ­გი სპექ­ტაკ­ლიც გა­მო­ვი­და. ახლა რომ გა­დავ­ხე­დავ ხოლ­მე ჩემს ნა­თა­მა­შებ რო­ლებს, ხში­რად ვფიქ­რობ, რომ ამა თუ იმ პერ­სო­ნაჟს სხვა­ნა­ი­რად ვი­თა­მა­შებ­დი, მაგ­რამ გა­სულ წლებს ვე­რაფ­რით და­აბ­რუ­ნებ. ძა­ლი­ან ტკბი­ლად მახ­სენ­დე­ბა ჩემი თე­ატ­რი. დღეს თე­ატ­რი აღარ მა­ინ­ტე­რე­სებს, ახლა შენ ამა­ლა­პა­რა­კე, თო­რემ... არ მინ­და... რაღა დროს ჩემი თე­ატ­რია?!

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)