დიმიტრი ტატიშვილი - ჩვენს ქვეყანაში მსახიობობით გამდიდრებული კაცი არ მინახავს

"რუსთავი 2"-ის უცვლელ ხმასა და მაყურებლების საყვარელ მსახიობს დიმიტრი ტატიშვილს ტელევიზიაში ვესტუმრე. ინტერვიუს დაწყებამდე იმის ნახვაც მოვასწარი, როგორ იწერება მისი ხმა კადრს მიღმა. თავისი სახასიათო ტემბრით უცნობი ტექსტი ერთი ამოსუნთქვით, უშეცდომოდ წაიკითხა, ეს პროცესი კი სცენაზე მდგარი მსახიობის შემოქმედებით წვას უფრო ჰგავდა.

დიმიტრის მშობლები მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობები იყვნენ - გოგი ტატიშვილი და ზიზი ზალდასტანიშვილი. ჯერ კიდევ, სრულიად ახალგაზრდები იყვნენ დიმა და მისი დები, როდესაც მშობლების გარეშე დარჩნენ, მაგრამ გავიდა წლები და დედ-მამის მშობლიური თეატრის სცენიდან ისიც წარუდგა მაყურებელს. თეატრალური სპექტაკლები და ტელეროლები ფილმებსა და სერიალებში: "ქაღალდის ტყვია", "ჭამა და სექსი", "დეტექტივები", "ჩემი ცოლის დაქალები", პირველი არხის მეგაპროექტი "ოკუპაცია", რომლის გამოც 17 ქვეყანა შემოიარა და, რა თქმა უნდა, მის მიერ გახმოვანებული "ექიმი ჰაუსი", რომელიც მუდმივად მასთან ასოცირდება, ის მთავარი მიზეზებია, რომლის გამოც მაყურებლებს ძალიან, ძალიან უყვართ დიმიტრი ტატიშვილი.

ჩვენი საუბარი ყველაზე აქტუალური თემით დავიწყე.

ჩემი ცოლის დაქალები

- ისეთი პერსონაჟი გვინდა სერიალში შევიყვანოთ, შენ რომ ითამაშებ კარგადო, - დაახლოებით ასეთი ტექსტით დამირეკეს. როგორც მსახიობისთვის, საინტერესოა დემნას როლი, თუმცა მე დიდად არ მომწონს მისი ზოგი საქციელი. ჩემი პროფესია ამით არის საინტერესო, რომ სხვადასხვა ადამიანის თამაში მიწევს, ხანდახან ჩემგან რადიკალურად განსხვავებული პიროვნებების. ისეთი იდიოტიც მითამაშია, ჭექა-ქუხილის რომ ეშინია. გადაღებების პროცესი, საერთოდ, ფორმულა კრეატივი" - ეს ნიჭიერი ახალგაზრდები ძალიან მომწონს. სწორად აზროვნებენ, იციან, რა უნდათ და როგორ მიაღწიონ ამას. წლიდან წლამდე ხვეწენ ნამუშევრებს. ეს ნიშნავს, რომ სწორ გზაზე დგანან. პროფესიონალებთან მუშაობა ყოველთვის მსიამოვნებს. ფუჭად არ იხარჯება დრო და ენერგია - ეს ორი დასაფასებელი რამ. ჩვენს ქვეყანაში მსახიობობით გამდიდრებული კაცი არ მინახავს, უბრალოდ, ვცდილობთ, ვაკეთოთ ჩვენი საქმე, რაც გვევალება.

ახალი წლის შემდეგ, სიუჟეტი მხატვრული ფილმით განვითარდება, რომელიც იანვრის პირველ რიცხვებში გამოვა. ჩანაფიქრი ასეთია - სადაც დამთავრდება ფილმი, იქიდან გაგრძელდება მესამე სეზონი.

დემნას ადგილას ალბათ, დაახლოებით მასავით მოვიქცეოდი, მაგრამ, რასაკვირველია, ნაკლებად დაიჩაგრებოდა შეყვარებული. ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც სერიალი შეიყვარა მაყურებელმა, ის არის, რომ ამ პერსონაჟებში საკუთარ თავს ან ახლობლებს პოულობენ. დემნას გმირი შეიძლება, ცოტათი მეც დამემსგავსა, თუ გადასაღებ მოედანზე კონკრეტული სცენისთვის უფრო სხარტი და შესაფერისი რეპლიკა დაიბადება, ვამბობთ ხოლმე. სცენარისტი და რეჟისორი არ გვზღუდავენ, მთავარია, რომ არსებობს სიუჟეტური ხაზი და ჩარჩოები.

ექიმი ჰაუსი

როდესაც "რუსთავი 2"-ში ეს სერიალი მოიტანეს, პირდაპირ თქვეს, რომ მე უნდა გამეხმოვანებინა. საერთოდ, მხოლოდ მხატვრულ ფილმებს ან ამერიკულ-ევროპულ სერიალებს ვახმოვანებ, ამის გამო ბევრი კარგი ფილმი მაქვს ნანახი. ჰაუსის როლის შემსრულებელი, ჰიუ ლორი ძალიან ნიჭიერი ადამიანია. პატარაობიდანვე შრომაშია, მას ამით ვგავარ. სკოლა დამთავრებული არ მქონდა, როცა ჩემს საქმეში ვიყავი ჩართული. ჰიუს უფრო გაუმართლა - "ჰაუსის" ერთ სერიაში ოთხას ათას დოლარს იღებს. მუსიკოსია. ისეთი მუსიკა უყვარს, რაც მე - როკი და ჯაზი. თავისი ბენდი ჰყავს. სამწუხაროდ, მე არ მაქვს ფუფუნება, რომ ამით გავირთო თავი, თუმცა სიამოვნებით მეყოლებოდა. ჰიუც წერს მუსიკას. მეც დამიწერია. მარჯანიშვილის თეატრის ერთი სპექტაკლი, - "ქამუშაძის გაჭირვება" მუსიკალურად გავაფორმე. ჩემმა მეგობარმა დადგა და იმიტომ გავბედე. ბევრი ვიცინე მერე - აფიშაზე ეწერა - კომპოზიტორი დიმიტრი ტატიშვილი. მეტჯერ აღარ "მითავხედია". როდესაც სპექტაკლს თემურ ჩხეიძე დგამს, ცოტა მეტიჩრობად მიმაჩნია, მივიდე და ვუთხრა, ბატონო თემურ, მოდით, მუსიკას მე დავწერ-მეთქი. როლზე მუშაობისას ყოველთვის მიჩნდება ჩემეული ვერსია, ამ სპექტაკლს ან ტელეპროექტს როგორი მუსიკა მოუხდებოდა.

ცხოვრება მუსიკაში

მელოდიები სულ მიტრიალებს თავში, ხან - ჩემი, ხან - სხვისი. ბავშვობიდან, როდესაც ჩემი მეგობრები ლექსებს წერდნენ ან ხატავდნენ, მე - სულ მელოდიები მომდიოდა აზრად. ხანდახან, აბსოლუტურად სხვა გარემოში ვარ და ჩემში სულ სხვანაირი მელოდია ჟღერს. აუდიტორიას რომ ესმოდეს, ალბათ, ძალიან შევრცხვებოდი (იცინის). დიდი დისკომფორტია, როდესაც ისეთ ადგილას ვარ, სადაც ის მუსიკაა, რომელიც არ მომწონს. საყვარელი მუსიკოსები!? - ბითლები, ერიკ კლაპტონი, როლინგ სტოუნზი, ქვინი... ბევრის ჩამოთვლა მომიწევს. საერთოდ, მუსიკა მაგარი რამეა, ჯადოსნური ძალა აქვს.

"დეტექტივები" შრომატევადი და ამავე დროს, ძალიან საინტერესო სერიალი იყო. წყვილი სერია, ფაქტობრივად, თითო ფილმი გამოვიდა, სულ - 16. გადაღებები მრავალ სხვადასხვა და უჩვეულო ადგილას გვქონდა. ვალდებული ვიყავით, რეალური პოლიციელები გვეთამაშა. მგონი, ეს შევძელით, რადგან ხალხმა ეს პერსონაჟები შეიყვარა. პოლიციის თანამშრომლები დღემდე თავისიანებად გვთვლიან და გვესალმებიან.

საინტერესო პროფესია მაქვს. ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, მაგრამ ეჭვი მეპარება, რომ ისეთი რამ მოხდეს, ჩემი პროფესიის მიმართ ინტერესი დავკარგო. მაგალითად, არ წავალ პოლიტიკაში, არ მიმაჩნია სუფთა საქმედ. ყველაფერზე მაქვს ჩემი აზრი, ბევრი მახსოვს და შემიძლია ვივარაუდო, ვინ რისი გამკეთებელია, მაგრამ ამაში არ ჩავერევი.

მარჯანიშვილის თეატრი

მსახიობობა ბავშვობიდანვე მინდოდა. ეს ამბავი მამაჩემმა, თურმე, ვერიკო ანჯაფარიძეს უთხრა და როცა ერთხელ მასთან სტუმრად წამიყვანა, ვერიკომ ჩემი სადღეგრძელო დალია და გზა დამილოცა. ეს ჩემთვის უდიდესი ემოცია იყო. მარჯანიშვილის თეატრში 1990 წელს მოვხვდი - თეატრალური ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ. მიხეილ თუმანიშვილის ჯგუფში ვსწავლობდი, 18 წლისა ორი წლით ჯარში წამიყვანეს ბელორუსიაში. იქ ძალიან დიდი ცხოვრებისეული გამოცდილება მივიღე და ერთი ახლო მეგობარიც შევიძინე, ვისთანაც დღემდე ვახლობლობ. პირველად მოვხვდი გარემოში, სადაც აბსოლუტურად ყველა და ყველაფერი უცხო იყო და არც ერთი კომპონენტი, რასაც ვეხებოდი, არ იყო კეთილგანწყობილი ჩემ მიმართ. საინტერესო იყო ამ ყველაფრის გადალახვა. მანამდე ცინიკური ვიყავი, ჯარში მივხვდი, რომ ცინიზმით ცხოვრება არ ღირს. კიდევ ბევრ რამეს მივხვდი იქ, ეს თემა შორს წაგვიყვანს...

მარჯანიშვილის თეატრში თემურ ჩხეიძემ მიმიყვანა. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემი სამსახიობო კარიერის გზა თავიდანვე ია-ვარდით იყო მოფენილი... თეატრში რომ მივედი, მეგონა, მორჩა, მივედი, მე ვარ, რაც ვარ და ჩემი თაობის სხვა მსახიობები დარჩნენ უსაქმოდ (იცინის)! მეცოდებოდნენ, თქვე საწყლებო, რაც მოასწარით - გეყოფათ, ახლა მე მოვედი-მეთქი; მაგრამ ერთ-ორ რეპეტიციას რომ დავესწარი, მივხვდი რომ ჯერ არაფერიც არ ვიცოდი. ცხოვრებამ დამანახვა, რომ არასოდეს არ უნდა გეთაკილებოდეს რჩევა - არც თანატოლისგან, არც უფროსი ადამიანისგან. თუ რამე არ იცი - უნდა ისწავლო. ბოლო წლებში საინტერესო სამუშაო პირობები მაქვს.

პედაგოგებში ძალიან გამიმართლა: მიშა თუმანიშვილი, რამაზ ჩხიკვაძე, ანზორ ქუთათელაძე და თემურ ჩხეიძე. მათგან უამრავი რამ ვისწავლე: დამოკიდებულება საქმის მიმართ, რა არის მსახიობი, რა იმპულსები უნდა მოდიოდეს მისგან, როგორი ურთიერთობა უნდა ჰქონდეს რეჟისორთან... რამდენიმე წლის წინ, მიხაილ კოზაკოვი იყო ჩამოსული, მის სპექტაკლ "თოლიაში" ვითამაშე. ბევრი რამ მომცა ამ ორმა თვემ, დიდი ოსტატი იყო.

თეატრი ჩემი მშობლების გამო ჩემთვის ყოველთვის ახლობელი იყო, თუმცა მაშინ გოგის და ზიზის შვილი ვიყავი, ახლა კი - დიმიტრი ტატიშვილი. მამაჩემი ილია ჭავჭავაძის სურათის წინ, როგორც ხატთან, ისე ლოცულობდა. წლების შემდეგ ეკლესიამ მართლაც, წმინდანად შერაცხა ილია. ასეთი ეროვნული სულისკვეთებით ვიზრდებოდი და ალბათ, ამიტომ საბჭოთა იდეოლოგია არასოდეს ყოფილა ჩემთან ახლოს.

მხიარული ამბები

ძალიან მიყვარდა ერთი როლი - ალექსანდრ ლობოვი, სპექტაკლიდან "მარადი ქმარი", სადაც შუა ჩხუბის დროს, ჭექა-ქუხილისგან შეშინებული ეს პერსონაჟი მაგიდის ქვეშ იმალება. პროექტ "ოკუპაციის" ქუჩაში გადაღებისას, გამვლელი რუსები კამერის წინ ხშირად "მაიმუნობდნენ." ერთხელ, ორი გოგო კამერას დაეჭყანა, ორიც - მე. მეორედ ვიღაცამ გაიხუმრა - აა, იუთუბ? მე, ცოტა გაბრაზებულმა ამდენი ჩარევით, ვუპასუხე: ნეტ, პორნო-ჯი!

"ქაღალდის ტყვიაში" მღვდელს ვასახიერებდი. ქუჩაში ვიყავით და ახალგაზრდა ქალიშვილი მომიახლოვდა ღიმილით, თავი დახარა და დამლოცეთო, მთხოვა. გულდაწყვეტილმა ამომხედა, რომ არ დავლოცე და მერე კამერისკენ ვანიშნე. ერთი კაცი მოვიდა და ხელზე სცადა ეკოცნა. ერთ-ერთი ეკლესიის ეზოში რომ ვიდექი, ტაძრის წინამძღვარი შემოსვლისას შეკრთა, ნეტა, ეს ვინ არის, აქ რა უნდაო.

შინ

ჩემი მეუღლე მაია ცხვედიანი, ჩემი დის თანაკურსელი იყო, ფილოლოგიურ ფაკულტეტზე ერთად სწავლობდნენ, ერთ დღეს ჩვენთან მოვიდა, ჯარიდან ახალჩამოსულმა ასე გავიცანი და ორი წელი შეყვარებულები ვიყავით. 22 წლისამ ცოლად მოვიყვანე. 23 წელია ცოლ-ქმარი ვართ, ესე იგი, ცხოვრების ნახევარზე მეტი მაქვს მასთან გატარებული. ვეუბნები ხოლმე, შენზე ჭკვიანი ვარ-მეთქი. რატომო? - იმიტომ, რომ შენ მოგიყვანე ცოლად-მეთქი (იცინის). ჩვენი სიყვარული წლებმა გააძლიერა, ერთგულება, მეგობრობა, თანადგომა და დიდი ახლობლობის გრძნობაა. არ მახსოვს და არც ვიცი, როგორი იყო ის დრო, როცა მაიას გარეშე ვცხოვრობდი. ტყუპი გოგონა გვყავს, ქეთი და ანა. ქართულ-ამერიკული უნივერსიტეტი დაამთავრეს, ერთმა - ბიზნესის ადმინისტრირების განხრით, მეორემ - იურიდიული ფაკულტეტი. როგორი მამა ვარ? - სამართლიანი!

მაყურებლის სითბო და სიყვარული მაძლევს ძალას, ვითამაშო, ყინვასა თუ თაკარა მზეში, ბოლომდე დავიხარჯო და გავაკეთო, რაც შემიძლია. ეს სუნთქვაა, როგორც ერთმა თქვა, რაც უფრო მეტს ამოისუნთქავ, მეტი ჰაერი ჩაგდის ფილტვებში.

მკითხველს ვულოცავ ახალ წელს და ვუსურვებ, სიყვარულით ეცხოვროთ. ერთმანეთს მეტი პატივისცემით, სიყვარულითა და გაგებით უნდა მოვეკიდოთ, ყველას თავისი სიმართლე აქვს. ცალსახად "ბოროტი" ან "კეთილი" მხოლოდ ზღაპრებში არიან. ამქვეყნად კი ყველა ღმერთის შვილები ვართ. სხვისი დადანაშაულება ყოველთვის ადვილია, საკუთარ თავში ჯობია ჩავიხედოთ, ვიპოვოთ ძალა და დავძლიოთ ის აგრესია, რომელიც ბოლო წლებში დაგროვდა.

თამუნა თოდუა

ყოველთვიური ჟურნალი "ბომონდი"