"რუს­თა­ვი 2"-ის უც­ვლელ ხმა­სა და მა­ყუ­რებ­ლე­ბის საყ­ვა­რელ მსა­ხი­ობს დი­მიტ­რი ტა­ტიშ­ვილს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვეს­ტუმ­რე. ინ­ტერ­ვი­უს და­წყე­ბამ­დე იმის ნახ­ვაც მო­ვას­წა­რი, რო­გორ იწე­რე­ბა მისი ხმა კადრს მიღ­მა. თა­ვი­სი სა­ხა­სი­ა­თო ტემ­ბრით უც­ნო­ბი ტექ­სტი ერთი ამო­სუნ­თქვით, უშეც­დო­მოდ წა­ი­კი­თხა, ეს პრო­ცე­სი კი სცე­ნა­ზე მდგა­რი მსა­ხი­ო­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბით წვას უფრო ჰგავ­და.

დი­მიტ­რის მშობ­ლე­ბი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბი იყ­ვნენ - გოგი ტა­ტიშ­ვი­ლი და ზიზი ზალ­დას­ტა­ნიშ­ვი­ლი. ჯერ კი­დევ, სრუ­ლი­ად ახალ­გაზ­რდე­ბი იყ­ვნენ დიმა და მისი დები, რო­დე­საც მშობ­ლე­ბის გა­რე­შე დარ­ჩნენ, მაგ­რამ გა­ვი­და წლე­ბი და დედ-მა­მის მშობ­ლი­უ­რი თე­ატ­რის სცე­ნი­დან ისიც წა­რუდ­გა მა­ყუ­რე­ბელს. თე­ატ­რა­ლუ­რი სპექ­ტაკ­ლე­ბი და ტე­ლე­რო­ლე­ბი ფილ­მებ­სა და სე­რი­ა­ლებ­ში: "ქა­ღალ­დის ტყვია", "ჭამა და სექ­სი", "დე­ტექ­ტი­ვე­ბი", "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი", პირ­ვე­ლი არ­ხის მე­გაპ­რო­ექ­ტი "ოკუ­პა­ცია", რომ­ლის გა­მოც 17 ქვე­ყა­ნა შე­მო­ი­ა­რა და, რა თქმა უნდა, მის მიერ გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი "ექი­მი ჰა­უ­სი", რო­მე­ლიც მუდ­მი­ვად მას­თან ასო­ცირ­დე­ბა, ის მთა­ვა­რი მი­ზე­ზე­ბია, რომ­ლის გა­მოც მა­ყუ­რებ­ლებს ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან უყ­ვართ დი­მიტ­რი ტა­ტიშ­ვი­ლი.

ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი ყვე­ლა­ზე აქ­ტუ­ა­ლუ­რი თე­მით და­ვი­წყე.

ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი

- ისე­თი პერ­სო­ნა­ჟი გვინ­და სე­რი­ალ­ში შე­ვიყ­ვა­ნოთ, შენ რომ ითა­მა­შებ კარ­გა­დო, - და­ახ­ლო­ე­ბით ასე­თი ტექ­სტით და­მი­რე­კეს. რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის­თვის, სა­ინ­ტე­რე­სოა დემ­ნას როლი, თუმ­ცა მე დი­დად არ მომ­წონს მისი ზოგი საქ­ცი­ე­ლი. ჩემი პრო­ფე­სია ამით არის სა­ინ­ტე­რე­სო, რომ სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ა­ნის თა­მა­ში მი­წევს, ხან­და­ხან ჩემ­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბე­ბის. ისე­თი იდი­ო­ტიც მი­თა­მა­შია, ჭექა-ქუ­ხი­ლის რომ ეში­ნია. გა­და­ღე­ბე­ბის პრო­ცე­სი, სა­ერ­თოდ, ფორ­მუ­ლა კრე­ა­ტი­ვი" - ეს ნი­ჭი­ე­რი ახალ­გაზ­რდე­ბი ძა­ლი­ან მომ­წონს. სწო­რად აზ­როვ­ნე­ბენ, იცი­ან, რა უნ­დათ და რო­გორ მი­აღ­წი­ონ ამას. წლი­დან წლამ­დე ხვე­წენ ნა­მუ­შევ­რებს. ეს ნიშ­ნავს, რომ სწორ გზა­ზე დგა­ნან. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­თან მუ­შა­ო­ბა ყო­ველ­თვის მსი­ა­მოვ­ნებს. ფუ­ჭად არ იხარ­ჯე­ბა დრო და ენერ­გია - ეს ორი და­სა­ფა­სე­ბე­ლი რამ. ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში მსა­ხი­ო­ბო­ბით გამ­დიდ­რე­ბუ­ლი კაცი არ მი­ნა­ხავს, უბ­რა­ლოდ, ვცდი­ლობთ, ვა­კე­თოთ ჩვე­ნი საქ­მე, რაც გვე­ვა­ლე­ბა.

ახა­ლი წლის შემ­დეგ, სი­უ­ჟე­ტი მხატ­ვრუ­ლი ფილ­მით გან­ვი­თარ­დე­ბა, რო­მე­ლიც იან­ვრის პირ­ველ რი­ცხვებ­ში გა­მო­ვა. ჩა­ნა­ფიქ­რი ასე­თია - სა­დაც დამ­თავ­რდე­ბა ფილ­მი, იქი­დან გაგ­რძელ­დე­ბა მე­სა­მე სე­ზო­ნი.

დემ­ნას ად­გი­ლას ალ­ბათ, და­ახ­ლო­ე­ბით მა­სა­ვით მო­ვიქ­ცე­ო­დი, მაგ­რამ, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ნაკ­ლე­ბად და­ი­ჩაგ­რე­ბო­და შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ერთ-ერთი მი­ზე­ზი, რის გა­მოც სე­რი­ა­ლი შე­იყ­ვა­რა მა­ყუ­რე­ბელ­მა, ის არის, რომ ამ პერ­სო­ნა­ჟებ­ში სა­კუ­თარ თავს ან ახ­ლობ­ლებს პო­უ­ლო­ბენ. დემ­ნას გმი­რი შე­იძ­ლე­ბა, ცო­ტა­თი მეც და­მემ­სგავ­სა, თუ გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე კონ­კრე­ტუ­ლი სცე­ნის­თვის უფრო სხარ­ტი და შე­სა­ფე­რი­სი რეპ­ლი­კა და­ი­ბა­დე­ბა, ვამ­ბობთ ხოლ­მე. სცე­ნა­რის­ტი და რე­ჟი­სო­რი არ გვზღუ­და­ვენ, მთა­ვა­რია, რომ არ­სე­ბობს სი­უ­ჟე­ტუ­რი ხაზი და ჩარ­ჩო­ე­ბი.

ექი­მი ჰა­უ­სი

რო­დე­საც "რუს­თა­ვი 2"-ში ეს სე­რი­ა­ლი მო­ი­ტა­ნეს, პირ­და­პირ თქვეს, რომ მე უნდა გა­მეხ­მო­ვა­ნე­ბი­ნა. სა­ერ­თოდ, მხო­ლოდ მხატ­ვრულ ფილ­მებს ან ამე­რი­კულ-ევ­რო­პულ სე­რი­ა­ლებს ვახ­მო­ვა­ნებ, ამის გამო ბევ­რი კარ­გი ფილ­მი მაქვს ნა­ნა­ხი. ჰა­უ­სის რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, ჰიუ ლორი ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე შრო­მა­შია, მას ამით ვგა­ვარ. სკო­ლა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არ მქონ­და, როცა ჩემს საქ­მე­ში ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი. ჰიუს უფრო გა­უ­მარ­თლა - "ჰა­უ­სის" ერთ სე­რი­ა­ში ოთხას ათას დო­ლარს იღებს. მუ­სი­კო­სია. ისე­თი მუ­სი­კა უყ­ვარს, რაც მე - როკი და ჯაზი. თა­ვი­სი ბენ­დი ჰყავს. სამ­წუ­ხა­როდ, მე არ მაქვს ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ ამით გა­ვირ­თო თავი, თუმ­ცა სი­ა­მოვ­ნე­ბით მე­ყო­ლე­ბო­და. ჰიუც წერს მუ­სი­კას. მეც და­მი­წე­რია. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის ერთი სპექ­ტაკ­ლი, - "ქა­მუ­შა­ძის გა­ჭირ­ვე­ბა" მუ­სი­კა­ლუ­რად გა­ვა­ფორ­მე. ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა დად­გა და იმი­ტომ გავ­ბე­დე. ბევ­რი ვი­ცი­ნე მერე - აფი­შა­ზე ეწე­რა - კომ­პო­ზი­ტო­რი დი­მიტ­რი ტა­ტიშ­ვი­ლი. მეტ­ჯერ აღარ "მი­თავ­ხე­დია". რო­დე­საც სპექ­ტაკლს თე­მურ ჩხე­ი­ძე დგამს, ცოტა მე­ტიჩ­რო­ბად მი­მაჩ­ნია, მი­ვი­დე და ვუ­თხრა, ბა­ტო­ნო თე­მურ, მო­დით, მუ­სი­კას მე დავ­წერ-მეთ­ქი. როლ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ყო­ველ­თვის მიჩ­ნდე­ბა ჩე­მე­უ­ლი ვერ­სია, ამ სპექ­ტაკლს ან ტე­ლეპ­რო­ექტს რო­გო­რი მუ­სი­კა მო­უხ­დე­ბო­და.

ცხოვ­რე­ბა მუ­სი­კა­ში

მე­ლო­დი­ე­ბი სულ მიტ­რი­ა­ლებს თავ­ში, ხან - ჩემი, ხან - სხვი­სი. ბავ­შვო­ბი­დან, რო­დე­საც ჩემი მე­გობ­რე­ბი ლექ­სებს წერ­დნენ ან ხა­ტავ­დნენ, მე - სულ მე­ლო­დი­ე­ბი მომ­დი­ო­და აზ­რად. ხან­და­ხან, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა გა­რე­მო­ში ვარ და ჩემ­ში სულ სხვა­ნა­ი­რი მე­ლო­დია ჟღერს. აუ­დი­ტო­რი­ას რომ ეს­მო­დეს, ალ­ბათ, ძა­ლი­ან შევ­რცხვე­ბო­დი (იცი­ნის). დიდი დის­კომ­ფორ­ტია, რო­დე­საც ისეთ ად­გი­ლას ვარ, სა­დაც ის მუ­სი­კაა, რო­მე­ლიც არ მომ­წონს. საყ­ვა­რე­ლი მუ­სი­კო­სე­ბი!? - ბით­ლე­ბი, ერიკ კლაპ­ტო­ნი, რო­ლინგ სტო­უნ­ზი, ქვი­ნი... ბევ­რის ჩა­მოთ­ვლა მო­მი­წევს. სა­ერ­თოდ, მუ­სი­კა მა­გა­რი რა­მეა, ჯა­დოს­ნუ­რი ძალა აქვს.

"დე­ტექ­ტი­ვე­ბი" შრო­მა­ტე­ვა­დი და ამა­ვე დროს, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სე­რი­ა­ლი იყო. წყვი­ლი სე­რია, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თითო ფილ­მი გა­მო­ვი­და, სულ - 16. გა­და­ღე­ბე­ბი მრა­ვალ სხვა­დას­ხვა და უჩ­ვე­უ­ლო ად­გი­ლას გვქონ­და. ვალ­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით, რე­ა­ლუ­რი პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი გვე­თა­მა­შა. მგო­ნი, ეს შევ­ძე­ლით, რად­გან ხალ­ხმა ეს პერ­სო­ნა­ჟე­ბი შე­იყ­ვა­რა. პო­ლი­ცი­ის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი დღემ­დე თა­ვი­სი­ა­ნე­ბად გვთვლი­ან და გვე­სალ­მე­ბი­ან.

სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ფე­სია მაქვს. ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა, მაგ­რამ ეჭვი მე­პა­რე­ბა, რომ ისე­თი რამ მოხ­დეს, ჩემი პრო­ფე­სი­ის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი დავ­კარ­გო. მა­გა­ლი­თად, არ წა­ვალ პო­ლი­ტი­კა­ში, არ მი­მაჩ­ნია სუფ­თა საქ­მედ. ყვე­ლა­ფერ­ზე მაქვს ჩემი აზრი, ბევ­რი მახ­სოვს და შე­მიძ­ლია ვი­ვა­რა­უ­დო, ვინ რისი გამ­კე­თე­ბე­ლია, მაგ­რამ ამა­ში არ ჩა­ვე­რე­ვი.

მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი

მსა­ხი­ო­ბო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მინ­დო­და. ეს ამ­ბა­ვი მა­მა­ჩემ­მა, თურ­მე, ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძეს უთხრა და როცა ერთხელ მას­თან სტუმ­რად წა­მიყ­ვა­ნა, ვე­რი­კომ ჩემი სა­დღეგ­რძე­ლო და­ლია და გზა და­მი­ლო­ცა. ეს ჩემ­თვის უდი­დე­სი ემო­ცია იყო. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში 1990 წელს მოვ­ხვდი - თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ. მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ჯგუფ­ში ვსწავ­ლობ­დი, 18 წლი­სა ორი წლით ჯარ­ში წა­მიყ­ვა­ნეს ბე­ლო­რუ­სი­ა­ში. იქ ძა­ლი­ან დიდი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე და ერთი ახლო მე­გო­ბა­რიც შე­ვი­ძი­ნე, ვის­თა­ნაც დღემ­დე ვახ­ლობ­ლობ. პირ­ვე­ლად მოვ­ხვდი გა­რე­მო­ში, სა­დაც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი უცხო იყო და არც ერთი კომ­პო­ნენ­ტი, რა­საც ვე­ხე­ბო­დი, არ იყო კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი ჩემ მი­მართ. სა­ინ­ტე­რე­სო იყო ამ ყვე­ლაფ­რის გა­და­ლახ­ვა. მა­ნამ­დე ცი­ნი­კუ­რი ვი­ყა­ვი, ჯარ­ში მივ­ხვდი, რომ ცი­ნიზ­მით ცხოვ­რე­ბა არ ღირს. კი­დევ ბევრ რა­მეს მივ­ხვდი იქ, ეს თემა შორს წაგ­ვიყ­ვანს...

მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში თე­მურ ჩხე­ი­ძემ მი­მიყ­ვა­ნა. ვერ ვი­ტყვი, რომ ჩემი სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რის გზა თა­ვი­დან­ვე ია-ვარ­დით იყო მო­ფე­ნი­ლი... თე­ატ­რში რომ მი­ვე­დი, მე­გო­ნა, მორ­ჩა, მი­ვე­დი, მე ვარ, რაც ვარ და ჩემი თა­ო­ბის სხვა მსა­ხი­ო­ბე­ბი დარ­ჩნენ უსაქ­მოდ (იცი­ნის)! მე­ცო­დე­ბოდ­ნენ, თქვე სა­წყლე­ბო, რაც მო­ას­წა­რით - გე­ყო­ფათ, ახლა მე მო­ვე­დი-მეთ­ქი; მაგ­რამ ერთ-ორ რე­პე­ტი­ცი­ას რომ და­ვეს­წა­რი, მივ­ხვდი რომ ჯერ არა­ფე­რიც არ ვი­ცო­დი. ცხოვ­რე­ბამ და­მა­ნახ­ვა, რომ არა­სო­დეს არ უნდა გე­თა­კი­ლე­ბო­დეს რჩე­ვა - არც თა­ნა­ტო­ლის­გან, არც უფ­რო­სი ადა­მი­ა­ნის­გან. თუ რამე არ იცი - უნდა ის­წავ­ლო. ბოლო წლებ­ში სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შაო პი­რო­ბე­ბი მაქვს.

პე­და­გო­გებ­ში ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა: მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი, რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე, ან­ზორ ქუ­თა­თე­ლა­ძე და თე­მურ ჩხე­ი­ძე. მათ­გან უამ­რა­ვი რამ ვის­წავ­ლე: და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა საქ­მის მი­მართ, რა არის მსა­ხი­ო­ბი, რა იმ­პულ­სე­ბი უნდა მო­დი­ო­დეს მის­გან, რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა უნდა ჰქონ­დეს რე­ჟი­სორ­თან... რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, მი­ხა­ილ კო­ზა­კო­ვი იყო ჩა­მო­სუ­ლი, მის სპექ­ტაკლ "თო­ლი­ა­ში" ვი­თა­მა­შე. ბევ­რი რამ მომ­ცა ამ ორმა თვემ, დიდი ოს­ტა­ტი იყო.

თე­ატ­რი ჩემი მშობ­ლე­ბის გამო ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის ახ­ლო­ბე­ლი იყო, თუმ­ცა მა­შინ გო­გის და ზი­ზის შვი­ლი ვი­ყა­ვი, ახლა კი - დი­მიტ­რი ტა­ტიშ­ვი­ლი. მა­მა­ჩე­მი ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის სუ­რა­თის წინ, რო­გორც ხატ­თან, ისე ლო­ცუ­ლობ­და. წლე­ბის შემ­დეგ ეკ­ლე­სი­ამ მარ­თლაც, წმინ­და­ნად შე­რა­ცხა ილია. ასე­თი ეროვ­ნუ­ლი სუ­ლის­კვე­თე­ბით ვიზ­რდე­ბო­დი და ალ­ბათ, ამი­ტომ საბ­ჭო­თა იდე­ო­ლო­გია არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ჩემ­თან ახ­ლოს.

მხი­ა­რუ­ლი ამ­ბე­ბი

ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ერთი როლი - ალექ­სან­დრ ლო­ბო­ვი, სპექ­ტაკ­ლი­დან "მა­რა­დი ქმა­რი", სა­დაც შუა ჩხუ­ბის დროს, ჭექა-ქუ­ხი­ლის­გან შე­ში­ნე­ბუ­ლი ეს პერ­სო­ნა­ჟი მა­გი­დის ქვეშ იმა­ლე­ბა. პრო­ექტ "ოკუ­პა­ცი­ის" ქუ­ჩა­ში გა­და­ღე­ბი­სას, გამ­ვლე­ლი რუ­სე­ბი კა­მე­რის წინ ხში­რად "მა­ი­მუ­ნობ­დნენ." ერთხელ, ორი გოგო კა­მე­რას და­ეჭყა­ნა, ორიც - მე. მე­ო­რედ ვი­ღა­ცამ გა­ი­ხუმ­რა - აა, იუ­თუბ? მე, ცოტა გაბ­რა­ზე­ბულ­მა ამ­დე­ნი ჩა­რე­ვით, ვუ­პა­სუ­ხე: ნეტ, პორ­ნო-ჯი!

"ქა­ღალ­დის ტყვი­ა­ში" მღვდელს ვა­სა­ხი­ე­რებ­დი. ქუ­ჩა­ში ვი­ყა­ვით და ახალ­გაზ­რდა ქა­ლიშ­ვი­ლი მო­მი­ახ­ლოვ­და ღი­მი­ლით, თავი და­ხა­რა და დამ­ლო­ცე­თო, მთხო­ვა. გულ­და­წყვე­ტილ­მა ამომ­ხე­და, რომ არ დავ­ლო­ცე და მერე კა­მე­რის­კენ ვა­ნიშ­ნე. ერთი კაცი მო­ვი­და და ხელ­ზე სცა­და ეკოც­ნა. ერთ-ერთი ეკ­ლე­სი­ის ეზო­ში რომ ვი­დე­ქი, ტაძ­რის წი­ნამ­ძღვა­რი შე­მოს­ვლი­სას შეკ­რთა, ნეტა, ეს ვინ არის, აქ რა უნ­დაო.

შინ

ჩემი მე­უღ­ლე მაია ცხვე­დი­ა­ნი, ჩემი დის თა­ნა­კურ­სე­ლი იყო, ფი­ლო­ლო­გი­ურ ფა­კულ­ტეტ­ზე ერ­თად სწავ­ლობ­დნენ, ერთ დღეს ჩვენ­თან მო­ვი­და, ჯა­რი­დან ახალ­ჩა­მო­სულ­მა ასე გა­ვი­ცა­ნი და ორი წელი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. 22 წლი­სამ ცო­ლად მო­ვიყ­ვა­ნე. 23 წე­ლია ცოლ-ქმა­რი ვართ, ესე იგი, ცხოვ­რე­ბის ნა­ხე­ვარ­ზე მეტი მაქვს მას­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი. ვე­უბ­ნე­ბი ხოლ­მე, შენ­ზე ჭკვი­ა­ნი ვარ-მეთ­ქი. რა­ტო­მო? - იმი­ტომ, რომ შენ მო­გიყ­ვა­ნე ცო­ლად-მეთ­ქი (იცი­ნის). ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი წლებ­მა გა­აძ­ლი­ე­რა, ერ­თგუ­ლე­ბა, მე­გობ­რო­ბა, თა­ნად­გო­მა და დიდი ახ­ლობ­ლო­ბის გრძნო­ბაა. არ მახ­სოვს და არც ვიცი, რო­გო­რი იყო ის დრო, როცა მა­ი­ას გა­რე­შე ვცხოვ­რობ­დი. ტყუ­პი გო­გო­ნა გვყავს, ქეთი და ანა. ქარ­თულ-ამე­რი­კუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ამ­თავ­რეს, ერ­თმა - ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის გან­ხრით, მე­ო­რემ - იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი. რო­გო­რი მამა ვარ? - სა­მარ­თლი­ა­ნი!

მა­ყუ­რებ­ლის სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი მაძ­ლევს ძა­ლას, ვი­თა­მა­შო, ყინ­ვა­სა თუ თა­კა­რა მზე­ში, ბო­ლომ­დე და­ვი­ხარ­ჯო და გა­ვა­კე­თო, რაც შე­მიძ­ლია. ეს სუნ­თქვაა, რო­გორც ერ­თმა თქვა, რაც უფრო მეტს ამო­ი­სუნ­თქავ, მეტი ჰა­ე­რი ჩაგ­დის ფილ­ტვებ­ში.

მკი­თხველს ვუ­ლო­ცავ ახალ წელს და ვუ­სურ­ვებ, სიყ­ვა­რუ­ლით ეცხოვ­როთ. ერ­თმა­ნეთს მეტი პა­ტი­ვის­ცე­მით, სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და გა­გე­ბით უნდა მო­ვე­კი­დოთ, ყვე­ლას თა­ვი­სი სი­მარ­თლე აქვს. ცალ­სა­ხად "ბო­რო­ტი" ან "კე­თი­ლი" მხო­ლოდ ზღაპ­რებ­ში არი­ან. ამ­ქვეყ­ნად კი ყვე­ლა ღმერ­თის შვი­ლე­ბი ვართ. სხვი­სი და­და­ნა­შა­უ­ლე­ბა ყო­ველ­თვის ად­ვი­ლია, სა­კუ­თარ თავ­ში ჯო­ბია ჩა­ვი­ხე­დოთ, ვი­პო­ვოთ ძალა და დავძლი­ოთ ის აგ­რე­სია, რო­მე­ლიც ბოლო წლებ­ში დაგ­როვ­და.

თა­მუ­ნა თო­დუა

ყო­ველ­თვი­უ­რი ჟურ­ნა­ლი "ბო­მონ­დი"