მნიშვნელოვანი ინფორმაცია
პოლიტიკა
მეცნიერება
სამხედრო

22

მაისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

ხუთშაბათი, მთვარის ოცდამეხუთე დღე დაიწყება 03:21-ზე, მთვარე ვერძს ესტუმრება 20:21-ზე – ახალ საქმეებს ნუ წამოიწყებთ, მაგრამ დაწყებულები დაასრულეთ. კარგი დღეა ვაჭრობისთვის, სასამართლო საქმეებისთვის. არასასიამოვნო დღეა კონტაქტებისთვის, აკონტროლეთ თქვენი ემოციები. არ იკამათოთ და მოერიდეთ უსიამოვნო საუბრებს. კარგი დღეა მოგზაურობის დასაწყებად, მგზავრობისათვის. სხვა დღისთვის გადადეთ ქორწინება და ნიშნობა. მოერიდეთ ალკოჰოლსა და სიგარეტს. დღის რთული ორგანოა თავი. ამიტომ მოერიდეთ ყოველგვარ ოპერაციასა და პროცედურას: თვალებზე, პირის ღრუში, ყურებზე.
მსოფლიო
საზოგადოება
მოზაიკა
Faceამბები
კონფლიქტები
კულტურა/შოუბიზნესი
სპორტი
მნიშვნელოვანი ინფორმაცია
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
ვისი "მეშჩანობის" შერბილებას ცდილობს რუსუდან ბოლქვაძე
ვისი "მეშჩანობის" შერბილებას ცდილობს რუსუდან ბოლქვაძე

თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ობ რუ­სუ­დან ბოლ­ქვა­ძის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლის, ანა კა­ლან­და­ძი­სა და ბე­სიკ ხა­რა­ნა­უ­ლის წიგ­ნე­ბი ჭარ­ბობს. მის­თვის ძვირ­ფა­სი ბევ­რი წიგ­ნი აქვს, რო­მელ­საც ავ­ტო­რი­სე­უ­ლი ხელ­მო­წე­რა ახ­ლავს. მათ შო­რის ერთ-ერთი მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ნა­ჩუ­ქა­რია. მის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში გუ­რამ ოდი­შა­რი­ას ორი წიგ­ნი­ცაა, ასე­ვე ავ­ტო­რი­სე­უ­ლი ხელ­მო­წე­რით. მწე­რალ­მა და ახლა უკვე კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრმა ისი­ნი ქალ­ბა­ტონ რუ­სი­კოს რამ­დე­ნი­მე წლის წინ უსახ­სოვ­რა. ასე­ვე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით გა­მო­ყოფს რეზო გაბ­რი­ა­ძის წიგ­ნებს და სა­ერ­თოდ, მთელ მის შე­მოქ­მე­დე­ბას...

რუ­სი­კო ბოლ­ქვა­ძე თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ლილი იო­სე­ლი­ა­ნის ჯგუფ­ში სწავ­ლობ­და, შემ­დეგ მიშა თუ­მა­ნიშ­ვილ­მა ის თა­ვის­თან წა­იყ­ვა­ნა. დიდი მა­ესტროს გვერ­დით თე­ატ­რში 25 წელი გა­ა­ტა­რა. გა­სულ წელს ამა­ვე თე­ატ­რში რუ­სუ­დან ბოლ­ქვა­ძემ სპექ­ტაკ­ლი "ზვა­ვი" დად­გა. მა­ნამ­დე სა­რე­ჟი­სო­რო პრაქ­ტი­კა და გა­მოც­დი­ლე­ბა რამ­დე­ნი­მე სკო­ლა­ში ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბი­სას მი­ი­ღო. თურ­ქი დრა­მა­ტურ­გის თუნ­ჯერ ჯუ­ჯე­ნ­ოღ­ლუს პი­ე­სა "ზვა­ვის" პრე­მი­ე­რას თბი­ლის­ში ავ­ტო­რი თა­ვად და­ეს­წრო და და­დე­ბი­თი შე­ფა­სე­ბაც მის­ცა რუ­სუ­და­ნის ნა­მუ­შე­ვარს. მას სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში ამ პი­ე­სის მი­ხედ­ვით დად­გმუ­ლი 20-მდე სპექ­ტაკ­ლი ჰქონ­და ნა­ნა­ხი და რუ­სუ­დან ბოლ­ქვა­ძი­სე­უ­ლი "ზვა­ვი" დრა­მა­ტურ­გმა სა­უ­კე­თე­სო სა­მე­ულ­ში გა­იყ­ვა­ნა.

დღეს რუ­სუ­დან ბოლ­ქვა­ძე თე­ატ­რში რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკლშია და­კა­ვე­ბუ­ლი და სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ირაკ­ლი ხურ­ცი­ლა­ვას დე­დის როლს ას­რუ­ლებს... სა­უ­ბა­რი წიგ­ნე­ბით და­ვი­წყეთ და ბო­ლოს თე­ატრსა და სე­რი­ალ­ზე ვი­სა­უბ­რეთ...

- მე და ჩემს ძმას წიგ­ნებს ბე­ბია გვი­კი­თხავ­და. მშობ­ლე­ბი ძი­რი­თა­დად სამ­სა­ხურ­ში იყ­ვნენ და ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან დიდ დროს ვა­ტა­რებ­დით. ისი­ნი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ხალ­ხი იყ­ვნენ, სე­რი­ო­ზუ­ლი ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­დათ გავ­ლი­ლი. სა­ბავ­შვო ბაღ­ში არ მივ­ლია. ერთი მხრივ, ეს ცუდი იმით იყო, რომ ჩემს თა­ნა­ტო­ლებ­თან აქ­ტი­უ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მქონ­და, თუმ­ცა სკო­ლამ­დე მა­ინც მყავ­და მე­გობ­რე­ბი. ისი­ნი ძი­რი­თა­დად დე­და­ჩე­მის მე­გობ­რე­ბის შვი­ლე­ბი იყ­ვნენ. თუმ­ცა ისე "სავ­სე" იყო ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი დრო, რომ არა­სო­დეს ვი­წყენ­დით და ნაკ­ლუ­ლო­ბის შეგ­რძნე­ბა არა­სო­დეს მქო­ნია. ბა­ბუ­ას­თან ერ­თად ხში­რად ვსე­ირ­ნობ­დით. ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ხა­ტავ­და და თა­ვის მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ცეკ­ვებს "პოლ­კა­სა" და "მა­ზურ­კას" გვას­წავ­ლი­და (იღი­მის). ბა­ბუა სამ­ხედ­რო იყო და მისი თა­ო­ბის, უდი­დე­სი ნა­წი­ლი­ვით, ისიც და­ი­ჭი­რეს და გა­და­ა­სახ­ლეს. რაც შე­ე­ხე­ბა ბე­ბი­ას, მას არა­სო­დეს უმუ­შა­ვია, რო­გორც კი გიმ­ნა­ზია და­ამ­თავ­რა, რე­ვო­ლუ­ცია მოხ­და. ახალ­გაზ­რდა იყო, როცა პირ­ველ მსოფ­ლიო ომში მედ­დად წა­ვი­და.

- თა­ვი­ან­თი ცხოვ­რე­ბის მძი­მე წლებ­ზე გე­სა­უბ­რე­ბოდ­ნენ?

- კი, რო­გორ არა.

- რას გი­კი­თხავ­დნენ?

- ბე­ბია და ბა­ბუა გვი­კი­თხავ­დნენ ქარ­თულ ხალ­ხურ ზღაპ­რებს, ასე­ვე რუ­სულს. ერთხელ, პა­ტა­რა­ო­ბა­ში ბოტ­კი­ნი და­მე­მარ­თა და სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. შინ ერთი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი წიგ­ნი გვქონ­და და ისიც თან წა­ვი­ღეთ. როცა შინ უნდა დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით, წიგ­ნი აღარ წა­მო­ვი­ღეთ - არ შე­იძ­ლე­ბაო და იქვე დავ­ტო­ვეთ. ეს იყო სა­ბავ­შვო "ჯე­ჯი­ლის" პირ­ვე­ლი გა­მო­ცე­მა. გული მწყდე­ბა, დიდი სქე­ლი წიგ­ნი იყო და ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და.

მე და ჩემ­მა ძმამ სკო­ლა­ში შეს­ვლამ­დე და­ვი­წყეთ და­მო­უ­კი­დებ­ლად კი­თხვა. 55-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დით. სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში წიგ­ნე­ბი­სად­მი ინ­ტე­რე­სი კი­დევ უფრო გა­ი­ზარ­და. შინ ერთი სა­ვარ­ძე­ლი გვქონ­და, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მო­ხერ­ხე­ბუ­ლად იდგა ფან­ჯა­რას­თან და წიგნს სი­ნათ­ლე კარ­გად ხვდე­ბო­და. იმ სა­ვარ­ძელ­ზე დაჯ­დო­მა დას­წრე­ბა­ზე იყო (იღი­მის). ისე ვი­ყა­ვით კი­თხვით გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, სკო­ლი­დან რომ დავ­ბრუნ­დე­ბო­დით, ჩემი ძმა შო­რი­დან­ვე გა­ის­ვრი­და ჩან­თას, სა­ვარ­ძელ­ში ჩა­აგ­დებ­და და ამ­გვა­რად იკა­ვებ­და ხოლ­მე ად­გილს. ამ­დე­ნი კა­ფე­ე­ბი, ბა­რე­ბი, დის­კო­თე­კე­ბი, რაც ახ­ლაა, ჩვენს დროს არ ყო­ფი­ლა. სკო­ლის შემ­დეგ ვსე­ირ­ნობ­დით, შემ­დეგ ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დით და სა­ღა­მო­ო­ბით სტუმ­რად ან თე­ატ­რში მივ­დი­ო­დით. მა­მა­ჩე­მი რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე ყი­დუ­ლობ­და ბი­ლე­თებს და დიდი ინ­ტე­რე­სით ვე­ლო­დით სპექ­ტაკ­ლის დღეს.

- კი­თხვი­სას გაგვღი­მე­ბია, ცრემ­ლიც მოგ­ვრე­ვია. ამ მხრივ ყვე­ლა­ზე დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან დღემ­დე რა მოგ­ყვე­ბათ?

- ძა­ლი­ან ბევ­რს ვკი­თხუ­ლობ­დით იმ ასაკ­ში რო­გორც ქარ­თულ, ისე რუ­სულ, სა­ზღვარ­გა­რე­თის ლი­ტე­რა­ტუ­რას, დოს­ტო­ევ­სკის, ჩე­ხოვს, სტენ­დალს, ცვა­იგს, მაგ­რამ მახ­სოვს, რამ­დე­ნად დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე ლე­ვან გო­თუ­ას "გმირ­თა ვა­რა­მის­გან". არ ვიცი, ახლა რომ წა­ვი­კი­თხო, რა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დამ­რჩე­ბა, მაგ­რამ მა­შინ ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე. მახ­სოვს, იქ ერთი პერ­სო­ნა­ჟია, თა­მა­რი, რო­მელ­საც მა­მა­მი­სი დიდი სიმ­დიდ­რის სა­ნაც­ვლოდ შა­ჰის ცო­ლად გა­უშ­ვებს. ამ ქა­ლის ტრა­გე­დი­ამ ჩემ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და. წიგ­ნებს კლა­სე­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთ­ში ვცვლი­დით ხოლ­მე. კლას­ში გვყავ­და ერთი "გან­მა­ნათ­ლე­ბე­ლი", კახა ჯამ­ბუ­რია, რო­მე­ლიც ახლა ფი­ლო­ლო­გია და ძა­ლი­ან ბევრ კარგ საქ­მეს აკე­თებს. ეს არის "კაცი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძა­ლი­ან უყ­ვარს" (იღი­მის). წიგ­ნე­ბი­სად­მი მისი სიყ­ვა­რუ­ლი და და­ინ­ტე­რე­სე­ბა იმ­დე­ნად გა­დამ­დე­ბი იყო, რომ როცა რა­მეს წა­ი­კი­თხავ­და, მერე ჩვენ გვა­თხო­ვებ­და ხოლ­მე. თან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მო­ყო­ლა იცო­და, დღემ­დე წიგ­ნებ­სა და ფილ­მებს იმ­დე­ნად კარ­გად ჰყვე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ბევ­რი წიგ­ნი და ფილ­მი კა­ხას მო­ყო­ლით მაქვს შეთ­ვი­სე­ბუ­ლი (იღი­მის). მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, სკო­ლის ბოლო წლებ­სა და თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის პე­რი­ოდ­ში, გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბით ვი­ყა­ვით გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. ჩვე­ნი აღ­ტა­ცე­ბა ამ ავ­ტო­რით დღემ­დე გრძელ­დე­ბა.

- ბა­ტო­ნი მიშა რას გირ­ჩევ­დათ სა­კი­თხა­ვად?

- პი­ე­სა­ზე მუ­შა­ო­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, კი­თხვას ნიშ­ნავს და იმავდრო­უ­ლად, როცა რო­მე­ლი­მე ავ­ტორ­ზე მუ­შა­ობ, მის მხო­ლოდ ერთ პი­ე­სას არ კი­თხუ­ლობ - სხვა­საც ეც­ნო­ბი. როცა, ვთქვათ, შექ­სპირს ან ჩე­ხოვს დგამ­და, ორი­ვე მათ­განს მთლი­ა­ნად ვკი­თხუ­ლობ­დით. ვეც­ნო­ბო­დით ეპო­ქას, თე­ო­რი­ულ ნაშ­რო­მებს, კრი­ტი­კას... სა­ერ­თოდ, ბა­ტო­ნი მიშა ძა­ლი­ან დიდ ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევ­და იმას, რომ მსა­ხი­ო­ბი გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. ამ­ბობ­და, მსა­ხი­ო­ბის ბი­ნა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი ად­გი­ლი უნდა ეჭი­როს სა­წერ მა­გი­და­სო, ანუ ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ ბევ­რი უნდა იკი­თხო, შე­გეძ­ლოს ანა­ლი­ზი, რად­გან პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი უნდა იყოს. მას ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და მხატ­ვრე­ბი და სულ გვი­თი­თებ­და, გვე­ნა­ხა მათი ნა­მუ­შევ­რე­ბი. ის მსა­ხი­ო­ბის სა­ერ­თო გა­ნათ­ლე­ბა­ზე ზრუ­ნავ­და. ხში­რად არც მე­ცა­ლა, რომ ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად რამე სხვა მე­კი­თხა, რო­მე­ლიც იმ დროს "ინას­ტრან­ნა­ია ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში" იბეჭ­დე­ბო­და. ამ ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით ვეც­ნო­ბო­დით, რა ხდე­ბო­და სა­ზღვარ­გა­რეთ. წიგ­ნე­ბი იმის მი­ხედ­ვით ითარ­გმნე­ბო­და, რა იდე­ო­ლო­გია იყო ქვე­ყა­ნა­ში. არ­სე­ბობ­და ქსე­რო­ქ­სის მაგ­ვა­რი აპა­რა­ტი, რო­მელ­საც "ერას" ვე­ძახ­დით და მახ­სოვს, ახ­მა­ტო­ვას, ცვე­ტა­ე­ვას და გუ­მი­ლი­ო­ვის ლექ­სე­ბი მას­ზე გა­და­ვი­ღე. "ერა­ზე" გა­და­ღე­ბუ­ლი არა­ერ­თი ნა­წარ­მო­ე­ბი გავ­რცე­ლე­ბუ­ლა. გრი­გოლ რო­ბა­ქი­ძეც ასე მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი. სახ­ლებ­ში ვიკ­რი­ბე­ბო­დით, ვსხდე­ბო­დით და ერ­თად ჩუ­მად ვკი­თხუ­ლობ­დით. ალ­ბათ ამას თა­ვი­სე­ბუ­რი "გე­მოც" ჰქონ­და (იღი­მის).

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რე­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბას თუ ეც­ნო­ბით?

- ვცდი­ლობ, თუმ­ცა ვერ ვი­ტყვი, რომ ამას ხში­რად ვა­ხერ­ხებ. სამ­წუ­ხა­როდ, ძა­ლი­ან ცოტა დრო გვაქვს. თან ჩქა­რა კი­თხვა არ შე­მიძ­ლია. ვი­ღა­ცამ შე­იძ­ლე­ბა დიდი ნა­წარ­მო­ე­ბი ორ დღე­ში წა­ი­კი­თხოს, მე კი ასე არ ვარ. გარ­და ამი­სა, როცა რა­ღაც ნა­წარ­მო­ებ­ზე ვმუ­შა­ობ, მის ირ­გვლივ რაც კი რამე და­წე­რი­ლა, ვცდი­ლობ ყვე­ლაფრს გა­ვეც­ნო. თუმ­ცა მეტ-ნაკ­ლე­ბად "კვალ­ში მივ­ყვე­ბი" აკა მორ­ჩი­ლა­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბას.

- ბა­ტო­ნი მი­შას­გან რამე წიგ­ნი ხომ არ გაქვთ სახ­სოვ­რად?

- ერ­თა­დერ­თი წიგ­ნი მაქვს, მისი "რე­ჟი­სო­რი თე­ატ­რი­დან წა­ვი­და", რო­მე­ლიც თა­ვად მა­ჩუ­ქა წარ­წე­რით "ჩემს რუ­სი­კოს სიყ­ვა­რუ­ლით". ამ ფაქ­ტმა ძა­ლი­ან გა­მა­ხა­რა.

- სე­რი­ალ­ზეც გკი­თხავთ. "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" პო­პუ­ლა­რუ­ლია, თვალს თა­ვად თუ ადევ­ნებთ? რას გვე­ტყვით, რო­გო­რია თქვე­ნი გმი­რი?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ვა­დევ­ნებ, გან­სა­კუთ­რე­ბით მას შემ­დეგ, რაც სე­რი­ალ­ში მეც "ჩა­ვე­წე­რე". თუმ­ცა ვერ ვი­ტყვი, რომ იქ რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი რა­ღაც სა­ხეს ვქმნი, რად­გან ასე ნამ­დვი­ლად არ არის. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სე­რი­ა­ლე­ბი რო­გორ კეთ­დე­ბა. მთა­ვა­რი სის­წრა­ფეა და გა­და­ღე­ბაც ამა­ვე რე­ჟიმ­ში მი­დის. რო­დე­საც ამ როლ­ზე მი­მიწ­ვი­ეს, ფაქ­ტობ­რი­ვად, დრო არ იყო გვე­ფიქ­რა, რო­გო­რი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი. წე­სი­ე­რად არც ვი­ცო­დი, ვის სა­თა­მა­შოდ მივ­დი­ო­დი. ნელ-ნელა მო­ვერ­გე, მაგ­რამ თა­ვი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით ასე­თი სი­ტუ­ა­ცია იყო, სად­მე ძა­ლი­ან რომ გეჩ­ქა­რე­ბა, პალ­ტოს სა­დარ­ბა­ზო­ში რომ მო­იც­ვამ, ხელ­თათ­მანს ქუ­ჩა­ში... ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ხში­რად არ ჩანს და შე­სა­ბა­მი­სად, სა­ხის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა გზა­დაგ­ზა მოხ­და. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს გა­და­ღე­ბებ­ზე მის­ვლა, რად­გან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ჯგუ­ფია. გა­და­სა­რე­ვი შვი­ლი მყავს, გა­და­სა­რე­ვი ქმა­რი და გა­და­სა­რე­ვი რძა­ლი, მეტი რა უნდა ქალს (იღი­მის)?!.

- "შვი­ლი", ვა­ნი­კო თარ­ხნიშ­ვი­ლი, თქვე­ნი­ვე თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია, "ქმა­რი", ალე­კო ალა­ვი­ძე, ახ­მე­ტე­ლის თე­ატ­რის...

- ვა­ნი­კო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მარ­თლაც შვი­ლი­ვით. რაც შე­ე­ხე­ბა ბა­ტონ ალე­კოს, ჯერ კი­დევ ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, როცა ბა­ტო­ნი ალე­კო ალა­ვი­ძე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში თა­მა­შობ­და, ახლა კი ახ­მე­ტე­ლის თე­ატ­რშია. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია, კულ­ტუ­რუ­ლი და წე­სი­ე­რი კაცი. რძა­ლი კი ოქრო მყავს - ეკუ­ნა (იღი­მის).

- საკ­მა­ოდ ლმო­ბი­ე­რი "დე­დამ­თი­ლი" ხართ...

- კი (იღი­მის). ტექ­სტის მი­ხედ­ვით, ჩემი შვი­ლის უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვარ, მაგ­რამ რა­ღაც თვალ­საზ­რი­სით პი­რა­დად მე მეს­მის და თა­ნა­ვუგ­რძნობ ამ ბიჭს, უფრო სწო­რად, მის პერ­სო­ნაჟს. უბ­რა­ლოდ, მე ვთა­მა­შობ დე­დას, რო­მელ­საც მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ ეს­მის თა­ვი­სი შვი­ლის.

- ბოლო დროს ხურ­ცი­ლა­ვა ხომ უკე­თე­სო­ბის­კენ შე­იც­ვა­ლა...

- დიახ, ჩემი შვი­ლი შე­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ სა­ერ­თოდ, ცუდი ბიჭი არ არის. არც უსაქ­მუ­რია, უბ­რა­ლოდ, პრო­ტეს­ტი უჩ­ნდე­ბა იმ სი­ყალ­ბი­სა და "მეშ­ჩა­ნუ­რი" თვი­სე­ბე­ბის მი­მართ, რაც ჩვენს ქა­ლაქს ახა­სი­ა­თებს. ჩემ­ზე რომ იყოს და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ჩემს ტექსტს ცოტა შე­ვარ­ბი­ლებ­დი. რო­გორც ვხე­დავ, ჩემი პერ­სო­ნა­ჟიც მთლად "მეშ­ჩა­ნი" არაა, მაგ­რამ "მო­მეშ­ჩა­ნოა" და ვცდი­ლობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი თა­მა­შით შე­ვარ­ბი­ლო ხოლ­მე (იღი­მის).

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
ჩრდილოეთ კორეის ახალმა სამხედრო ხომალდმა კატასტროფა განიცადა
მნიშვნელოვანი ინფორმაცია

ვისი "მეშჩანობის" შერბილებას ცდილობს რუსუდან ბოლქვაძე

ვისი "მეშჩანობის" შერბილებას ცდილობს რუსუდან ბოლქვაძე

თუმანიშვილის თეატრის მსახიობ რუსუდან ბოლქვაძის ბიბლიოთეკაში გურამ დოჩანაშვილის, ანა კალანდაძისა და ბესიკ ხარანაულის წიგნები ჭარბობს. მისთვის ძვირფასი ბევრი წიგნი აქვს, რომელსაც ავტორისეული ხელმოწერა ახლავს. მათ შორის ერთ-ერთი მიშა თუმანიშვილის ნაჩუქარია. მის ბიბლიოთეკაში გურამ ოდიშარიას ორი წიგნიცაა, ასევე ავტორისეული ხელმოწერით. მწერალმა და ახლა უკვე კულტურის მინისტრმა ისინი ქალბატონ რუსიკოს რამდენიმე წლის წინ უსახსოვრა. ასევე განსაკუთრებული სიყვარულით გამოყოფს რეზო გაბრიაძის წიგნებს და საერთოდ, მთელ მის შემოქმედებას...

რუსიკო ბოლქვაძე თეატრალურ ინსტიტუტში ლილი იოსელიანის ჯგუფში სწავლობდა, შემდეგ მიშა თუმანიშვილმა ის თავისთან წაიყვანა. დიდი მაესტროს გვერდით თეატრში 25 წელი გაატარა. გასულ წელს ამავე თეატრში რუსუდან ბოლქვაძემ სპექტაკლი "ზვავი" დადგა. მანამდე სარეჟისორო პრაქტიკა და გამოცდილება რამდენიმე სკოლაში ბავშვებთან მუშაობისას მიიღო. თურქი დრამატურგის თუნჯერ ჯუჯენოღლუს პიესა "ზვავის" პრემიერას თბილისში ავტორი თავად დაესწრო და დადებითი შეფასებაც მისცა რუსუდანის ნამუშევარს. მას სხვადასხვა ქვეყანაში ამ პიესის მიხედვით დადგმული 20-მდე სპექტაკლი ჰქონდა ნანახი და რუსუდან ბოლქვაძისეული "ზვავი" დრამატურგმა საუკეთესო სამეულში გაიყვანა.

დღეს რუსუდან ბოლქვაძე თეატრში რამდენიმე სპექტაკლშია დაკავებული და სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები" ირაკლი ხურცილავას დედის როლს ასრულებს... საუბარი წიგნებით დავიწყეთ და ბოლოს თეატრსა და სერიალზე ვისაუბრეთ...

- მე და ჩემს ძმას წიგნებს ბებია გვიკითხავდა. მშობლები ძირითადად სამსახურში იყვნენ და ბებია-ბაბუასთან დიდ დროს ვატარებდით. ისინი ძალიან საინტერესო ხალხი იყვნენ, სერიოზული ცხოვრება ჰქონდათ გავლილი. საბავშვო ბაღში არ მივლია. ერთი მხრივ, ეს ცუდი იმით იყო, რომ ჩემს თანატოლებთან აქტიური ურთიერთობა არ მქონდა, თუმცა სკოლამდე მაინც მყავდა მეგობრები. ისინი ძირითადად დედაჩემის მეგობრების შვილები იყვნენ. თუმცა ისე "სავსე" იყო ბებია-ბაბუასთან გატარებული დრო, რომ არასოდეს ვიწყენდით და ნაკლულობის შეგრძნება არასოდეს მქონია. ბაბუასთან ერთად ხშირად ვსეირნობდით. ის არაჩვეულებრივად ხატავდა და თავის მეუღლესთან ერთად ცეკვებს "პოლკასა" და "მაზურკას" გვასწავლიდა (იღიმის). ბაბუა სამხედრო იყო და მისი თაობის, უდიდესი ნაწილივით, ისიც დაიჭირეს და გადაასახლეს. რაც შეეხება ბებიას, მას არასოდეს უმუშავია, როგორც კი გიმნაზია დაამთავრა, რევოლუცია მოხდა. ახალგაზრდა იყო, როცა პირველ მსოფლიო ომში მედდად წავიდა.

- თავიანთი ცხოვრების მძიმე წლებზე გესაუბრებოდნენ?

- კი, როგორ არა.

- რას გიკითხავდნენ?

- ბებია და ბაბუა გვიკითხავდნენ ქართულ ხალხურ ზღაპრებს, ასევე რუსულს. ერთხელ, პატარაობაში ბოტკინი დამემართა და საავადმყოფოში წამიყვანეს. შინ ერთი არაჩვეულებრივი წიგნი გვქონდა და ისიც თან წავიღეთ. როცა შინ უნდა დავბრუნებულიყავით, წიგნი აღარ წამოვიღეთ - არ შეიძლებაო და იქვე დავტოვეთ. ეს იყო საბავშვო "ჯეჯილის" პირველი გამოცემა. გული მწყდება, დიდი სქელი წიგნი იყო და ძალიან მიყვარდა.

მე და ჩემმა ძმამ სკოლაში შესვლამდე დავიწყეთ დამოუკიდებლად კითხვა. 55-ე სკოლაში ვსწავლობდით. სკოლის პერიოდში წიგნებისადმი ინტერესი კიდევ უფრო გაიზარდა. შინ ერთი სავარძელი გვქონდა, რომელიც ძალიან მოხერხებულად იდგა ფანჯარასთან და წიგნს სინათლე კარგად ხვდებოდა. იმ სავარძელზე დაჯდომა დასწრებაზე იყო (იღიმის). ისე ვიყავით კითხვით გატაცებული, სკოლიდან რომ დავბრუნდებოდით, ჩემი ძმა შორიდანვე გაისვრიდა ჩანთას, სავარძელში ჩააგდებდა და ამგვარად იკავებდა ხოლმე ადგილს. ამდენი კაფეები, ბარები, დისკოთეკები, რაც ახლაა, ჩვენს დროს არ ყოფილა. სკოლის შემდეგ ვსეირნობდით, შემდეგ ვმეცადინეობდით და საღამოობით სტუმრად ან თეატრში მივდიოდით. მამაჩემი რამდენიმე დღით ადრე ყიდულობდა ბილეთებს და დიდი ინტერესით ველოდით სპექტაკლის დღეს.

- კითხვისას გაგვღიმებია, ცრემლიც მოგვრევია. ამ მხრივ ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება ბავშვობიდან დღემდე რა მოგყვებათ?

- ძალიან ბევრს ვკითხულობდით იმ ასაკში როგორც ქართულ, ისე რუსულ, საზღვარგარეთის ლიტერატურას, დოსტოევსკის, ჩეხოვს, სტენდალს, ცვაიგს, მაგრამ მახსოვს, რამდენად დიდი შთაბეჭდილება მივიღე ლევან გოთუას "გმირთა ვარამისგან". არ ვიცი, ახლა რომ წავიკითხო, რა შთაბეჭდილება დამრჩება, მაგრამ მაშინ ძალიან განვიცადე. მახსოვს, იქ ერთი პერსონაჟია, თამარი, რომელსაც მამამისი დიდი სიმდიდრის სანაცვლოდ შაჰის ცოლად გაუშვებს. ამ ქალის ტრაგედიამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა. წიგნებს კლასელები ერთმანეთში ვცვლიდით ხოლმე. კლასში გვყავდა ერთი "განმანათლებელი", კახა ჯამბურია, რომელიც ახლა ფილოლოგია და ძალიან ბევრ კარგ საქმეს აკეთებს. ეს არის "კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძალიან უყვარს" (იღიმის). წიგნებისადმი მისი სიყვარული და დაინტერესება იმდენად გადამდები იყო, რომ როცა რამეს წაიკითხავდა, მერე ჩვენ გვათხოვებდა ხოლმე. თან არაჩვეულებრივი მოყოლა იცოდა, დღემდე წიგნებსა და ფილმებს იმდენად კარგად ჰყვება, შეიძლება ითქვას, ბევრი წიგნი და ფილმი კახას მოყოლით მაქვს შეთვისებული (იღიმის). მოგვიანებით, სკოლის ბოლო წლებსა და თეატრალური ინსტიტუტის პერიოდში, გურამ დოჩანაშვილის შემოქმედებით ვიყავით გატაცებული. ჩვენი აღტაცება ამ ავტორით დღემდე გრძელდება.

- ბატონი მიშა რას გირჩევდათ საკითხავად?

- პიესაზე მუშაობა, პირველ რიგში, კითხვას ნიშნავს და იმავდროულად, როცა რომელიმე ავტორზე მუშაობ, მის მხოლოდ ერთ პიესას არ კითხულობ - სხვასაც ეცნობი. როცა, ვთქვათ, შექსპირს ან ჩეხოვს დგამდა, ორივე მათგანს მთლიანად ვკითხულობდით. ვეცნობოდით ეპოქას, თეორიულ ნაშრომებს, კრიტიკას... საერთოდ, ბატონი მიშა ძალიან დიდ ყურადღებას აქცევდა იმას, რომ მსახიობი განათლებული ყოფილიყო. ამბობდა, მსახიობის ბინაში სერიოზული ადგილი უნდა ეჭიროს საწერ მაგიდასო, ანუ ეს იმას ნიშნავს, რომ ბევრი უნდა იკითხო, შეგეძლოს ანალიზი, რადგან პროფესიონალი მსახიობი განათლებული უნდა იყოს. მას ძალიან უყვარდა მხატვრები და სულ გვითითებდა, გვენახა მათი ნამუშევრები. ის მსახიობის საერთო განათლებაზე ზრუნავდა. ხშირად არც მეცალა, რომ ამის პარალელურად რამე სხვა მეკითხა, რომელიც იმ დროს "ინასტრანნაია ლიტერატურაში" იბეჭდებოდა. ამ ჟურნალის მეშვეობით ვეცნობოდით, რა ხდებოდა საზღვარგარეთ. წიგნები იმის მიხედვით ითარგმნებოდა, რა იდეოლოგია იყო ქვეყანაში. არსებობდა ქსეროქსის მაგვარი აპარატი, რომელსაც "ერას" ვეძახდით და მახსოვს, ახმატოვას, ცვეტაევას და გუმილიოვის ლექსები მასზე გადავიღე. "ერაზე" გადაღებული არაერთი ნაწარმოები გავრცელებულა. გრიგოლ რობაქიძეც ასე მქონდა წაკითხული. სახლებში ვიკრიბებოდით, ვსხდებოდით და ერთად ჩუმად ვკითხულობდით. ალბათ ამას თავისებური "გემოც" ჰქონდა (იღიმის).

- თანამედროვე ავტორების შემოქმედებას თუ ეცნობით?

- ვცდილობ, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ ამას ხშირად ვახერხებ. სამწუხაროდ, ძალიან ცოტა დრო გვაქვს. თან ჩქარა კითხვა არ შემიძლია. ვიღაცამ შეიძლება დიდი ნაწარმოები ორ დღეში წაიკითხოს, მე კი ასე არ ვარ. გარდა ამისა, როცა რაღაც ნაწარმოებზე ვმუშაობ, მის ირგვლივ რაც კი რამე დაწერილა, ვცდილობ ყველაფრს გავეცნო. თუმცა მეტ-ნაკლებად "კვალში მივყვები" აკა მორჩილაძის შემოქმედებას.

- ბატონი მიშასგან რამე წიგნი ხომ არ გაქვთ სახსოვრად?

- ერთადერთი წიგნი მაქვს, მისი "რეჟისორი თეატრიდან წავიდა", რომელიც თავად მაჩუქა წარწერით "ჩემს რუსიკოს სიყვარულით". ამ ფაქტმა ძალიან გამახარა.

- სერიალზეც გკითხავთ. "ჩემი ცოლის დაქალები" პოპულარულია, თვალს თავად თუ ადევნებთ? რას გვეტყვით, როგორია თქვენი გმირი?

- რასაკვირველია, ვადევნებ, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც სერიალში მეც "ჩავეწერე". თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ იქ როგორც მსახიობი რაღაც სახეს ვქმნი, რადგან ასე ნამდვილად არ არის. მოგეხსენებათ, სერიალები როგორ კეთდება. მთავარი სისწრაფეა და გადაღებაც ამავე რეჟიმში მიდის. როდესაც ამ როლზე მიმიწვიეს, ფაქტობრივად, დრო არ იყო გვეფიქრა, როგორი უნდა ყოფილიყო ჩემი პერსონაჟი. წესიერად არც ვიცოდი, ვის სათამაშოდ მივდიოდი. ნელ-ნელა მოვერგე, მაგრამ თავიდან დაახლოებით ასეთი სიტუაცია იყო, სადმე ძალიან რომ გეჩქარება, პალტოს სადარბაზოში რომ მოიცვამ, ხელთათმანს ქუჩაში... ჩემი პერსონაჟი ხშირად არ ჩანს და შესაბამისად, სახის ჩამოყალიბება გზადაგზა მოხდა. ძალიან მიყვარს გადაღებებზე მისვლა, რადგან არაჩვეულებრივი ჯგუფია. გადასარევი შვილი მყავს, გადასარევი ქმარი და გადასარევი რძალი, მეტი რა უნდა ქალს (იღიმის)?!.

- "შვილი", ვანიკო თარხნიშვილი, თქვენივე თეატრის მსახიობია, "ქმარი", ალეკო ალავიძე, ახმეტელის თეატრის...

- ვანიკო ძალიან მიყვარს, მართლაც შვილივით. რაც შეეხება ბატონ ალეკოს, ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი, როცა ბატონი ალეკო ალავიძე მარჯანიშვილის თეატრში თამაშობდა, ახლა კი ახმეტელის თეატრშია. არაჩვეულებრივი ადამიანია, კულტურული და წესიერი კაცი. რძალი კი ოქრო მყავს - ეკუნა (იღიმის).

- საკმაოდ ლმობიერი "დედამთილი" ხართ...

- კი (იღიმის). ტექსტის მიხედვით, ჩემი შვილის უკმაყოფილო ვარ, მაგრამ რაღაც თვალსაზრისით პირადად მე მესმის და თანავუგრძნობ ამ ბიჭს, უფრო სწორად, მის პერსონაჟს. უბრალოდ, მე ვთამაშობ დედას, რომელსაც მაინცდამაინც არ ესმის თავისი შვილის.

- ბოლო დროს ხურცილავა ხომ უკეთესობისკენ შეიცვალა...

- დიახ, ჩემი შვილი შეიცვალა, მაგრამ საერთოდ, ცუდი ბიჭი არ არის. არც უსაქმურია, უბრალოდ, პროტესტი უჩნდება იმ სიყალბისა და "მეშჩანური" თვისებების მიმართ, რაც ჩვენს ქალაქს ახასიათებს. ჩემზე რომ იყოს დამოკიდებული, ჩემს ტექსტს ცოტა შევარბილებდი. როგორც ვხედავ, ჩემი პერსონაჟიც მთლად "მეშჩანი" არაა, მაგრამ "მომეშჩანოა" და ვცდილობ, ეს ყველაფერი ჩემი თამაშით შევარბილო ხოლმე (იღიმის).

ანა კალანდაძე

ჟურნალი "რეიტინგი"

(გამოდის ორშაბათობით)

სალომე ჭაჭუა უცხოეთში მიემგზავრება - რომელი ქვეყნის "ცეკვავენ ვარსკვლავებში" გამოჩნდება მოცეკვავე

"სადაც არ უნდა ყოფილიყო, ყოველთვის სახლში ბრუნდებოდა... თბილისში..." - რას წერს გენიალურ კომპოზიტორზე ხელოვნებათმცოდნე

„თბილისური ჩუქურთმა“ - იმპრესიონისტი მხატვრის გამოფენა, რომელიც თბილისობას ეძღვნება