მსა­ხი­ო­ბი ნა­ტა­ლია ბე­რე­ჟი­ა­ნი მუ­სი­კი­სა და დრა­მის თე­ატ­რის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი წევ­რი გახ­და, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში კი მიწ­ვე­უ­ლი მსა­ხი­ო­ბის სტა­ტუ­სით თა­მა­შობს. გარ­და ამი­სა, მუ­შა­ობს "ღა­მის შოუს" სტუ­დი­ის გა­და­ცე­მა­ში "რომ გა­დახ­ვალ გა­ა­ჩე­რე". მი­უ­ხე­და­ვად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რი­სა, მისი გმი­რი ცი­ცი­ნო სე­რი­ალ­ში "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" მა­ყუ­რებ­ლის­თვის და­უ­ვი­წყა­რი აღ­მოჩ­ნდა. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, გუ­რუ­ლი გე­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ის, რომ ყვე­ლა­ფერს ძა­ლი­ან სწრა­ფად აკე­თებს. სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში დე­დამ­თი­ლი ეხ­მა­რე­ბა, თუმ­ცა, როცა დრო აქვს, თა­ვა­დაც არ იშუ­რებს ძა­ლას და ენერ­გი­ას, რომ ოჯახს ასი­ა­მოვ­ნოს. ქმარ­ზე, შვილ­ზე, კა­რი­ე­რა­სა და თა­ვის მო­მა­ვალ­ზე ნა­ტა­ლია გვე­სა­უბ­რე­ბა.

დილა

- თუ დი­ლით სად­მე წა­სას­ვლე­ლი არ ვარ, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­ძი­ნებ 12 სა­ა­თამ­დე, და­ახ­ლო­ე­ბით 8 სა­ა­თი უნდა მე­ძი­ნოს, რომ კარ­გად გა­მო­ძი­ნე­ბულ­მა გა­ვიღ­ვი­ძო, თუ 6 ან 7 სა­ა­თი მძი­ნავს, ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვდგე­ბი, რად­გან ვიცი, ეს ჩემ­თვის საკ­მა­რი­სი არ არის. ჩემი დე­დამ­თი­ლი, ხა­თუ­ნა, ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა იმ თვალ­საზ­რი­სით, რომ ჩემს შვილს, რო­მე­ლიც ადრე დგე­ბა და სკო­ლა­ში წა­სას­ვლე­ლად ემ­ზა­დე­ბა, აცი­ლებს და ყვე­ლა­ნა­ი­რად ზრუ­ნავს მას­ზე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძილი მიყ­ვარს, თვა­ლის გა­ხე­ლის­თა­ნა­ვე ვდგე­ბი და მა­ლე­ვე ვფხიზ­ლდე­ბი, მო­წეს­რი­გე­ბის შემ­დეგ კი ყა­ვას მი­ვირ­თმევ.

გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ზრუნ­ვა

- სარ­კეს­თან დიდ­ხანს ტრი­ა­ლი არ მიყ­ვარს, ცოტა დრო მჭირ­დე­ბა მო­სა­წეს­რი­გებ­ლად, ერთ სა­ათ­ში ვას­წრებ ბა­ნა­ო­ბას, თმის გაშ­რო­ბა-და­ყე­ნე­ბას, ჩაც­მას და გას­ვლას. მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი არას­დროს გავ­დი­ვარ სახ­ლი­დან, თუმ­ცა ამა­ზე ბევრ დროს არ ვხარ­ჯავ. თუ სად­მე გან­სა­კუთ­რე­ბულ ად­გი­ლას, მა­გა­ლი­თად ქორ­წილ­ში მივ­დი­ვარ, შე­იძ­ლე­ბა მეტი დრო და­ვუთ­მო მა­კი­აჟს. ყო­ველ­დღი­უ­რად არ ვი­ღე­ბე­ბი, ისე­დაც მი­წევს გრი­მის და ვი­ზა­ჟის გა­კე­თე­ბა და გან­ვიც­დი, რომ ამით კანი ზი­ან­დე­ბა, ამი­ტომ არა­სა­მუ­შაო დღე­ებ­ში ვცდი­ლობ, ამ მხრივ და­ვის­ვე­ნო, ყო­ველ­დღი­უ­რად შე­იძ­ლე­ბა მაქ­სი­მუმ ტუში წა­ვის­ვა. რაც შე­ე­ხე­ბა ვარ­ცხნი­ლო­ბას, უკვე დიდი ხა­ნია მოკ­ლედ ვა­ტა­რებ თმას, ამა­ზე ბევ­რად მოკ­ლე­დაც მქო­ნია, თხე­ლი თმა მაქვს, რომ ვიზ­რდი, ვე­რა­ფერს ვუ­ხერ­ხებ, გაშ­ლი­ლიც არ მიხ­დე­ბა. ისე, ჩემი აზ­რით, გაშ­ლი­ლი თმა ლა­მა­ზი მა­ში­ნაა, როცა სქე­ლი და ჯან­მრთე­ლია, მე კი და­ვარ­დნი­ლი და თხე­ლი თმა მაქვს, ამი­ტომ მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბა ოპ­ტი­მა­ლუ­რი გა­მო­სა­ვა­ლია. როცა ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, გან­წყო­ბას გა­რეგ­ნუ­ლი ცვლი­ლე­ბა მი­უმ­ჯო­ბე­სებს. როცა არ გაქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა, წახ­ვი­დე მა­ღა­ზი­ებ­ში და ბევ­რი რა­ღაც იყი­დო, მარ­ტი­ვი გა­და­წყვე­ტაა, წახ­ვი­დე სა­ლონ­ში და თმა შე­იჭ­რა, ამ­ბო­ბენ კი­დეც, ამ დროს თმას უარ­ყო­ფით ემო­ცი­ას ატა­ნო, არ ვიცი, მე რას ვა­ტან, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ ცვლი­ლე­ბა ჩემ­ზე კარ­გად მოქ­მე­დებს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ ვარ ის ტიპი, სა­ლონ­ში ჯდო­მა, ყა­ვის სმა და ჭო­რა­ო­ბა სი­ა­მოვ­ნე­ბას რომ ანი­ჭებ­დეს.

წონა და ვარ­ჯი­ში

რაც შე­ე­ხე­ბა წო­ნას, სულ მგო­ნია, რომ პუტ­კუ­ნა ვარ და ვცდი­ლობ, ცოტა და­ვიკ­ლო. მით უმე­ტეს, რომ ეკ­რან­სა და სცე­ნა­ზე იმა­ზე მეტი წო­ნის ჩან­ხარ, ვიდ­რე რე­ა­ლუ­რად ხარ, ამი­ტომ სულ წო­ნის კონ­ტრო­ლი მი­წევს. ამას­თან, ვი­მა­ტებ ძა­ლი­ან სწრა­ფად და სწრა­ფად­ვე ვხდე­ბი. სამი დღე გემ­რი­ე­ლად რომ მი­ვირ­თვა, შე­სამ­ჩნე­ვად მე­ტყო­ბა და თუ არ შევ­ჭამ, ესეც აი­სა­ხე­ბა ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ზე. ძა­ლი­ან მინ­და ვარ­ჯი­ში, მაგ­რამ თავს ვერ ვა­ბამ. მან­ქა­ნა არ მყავს, ვცხოვ­რობ მცხე­თის ქუ­ჩა­ზე, სა­დაც ტრან­სპორ­ტი არ და­დის და ამის გამო ცოტა არ იყოს მე­ზა­რე­ბა. ამ სა­კი­თხთან მი­მარ­თე­ბით ვა­წყდე­ბი მე­ო­რე პრობ­ლე­მა­საც, თუ და­ვი­წყებ ვარ­ჯიშს, უნდა ავი­ღო თა­ვი­სუ­ფა­ლი გრა­ფი­კის აბო­ნე­მენ­ტი, რად­გან წი­ნას­წარ არას­დროს ვიცი, რო­დის მექ­ნე­ბა გა­და­ღე­ბა, რე­პე­ტი­ცია ან რო­დის მი­ვალ სახ­ლში, ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის უც­ნო­ბია მე­ო­რე დღის გან­რი­გი.

სა­მო­სი

ჩემი ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი სა­მო­სი შარ­ვა­ლი და ზო­გა­დად ჯინ­სია. ქვე­და­ბო­ლო იშ­ვი­ა­თად მაც­ვია, მიყ­ვარს ფარ­თო, მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლი სა­მო­სი, რო­მე­ლიც არ მა­წუ­ხებს, იშ­ვი­ა­თად ვიც­ვამ ქუს­ლი­ა­ნებ­საც, უფრო კე­დებს ან ბა­თინ­კებს ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას, მოკ­ლედ, თა­ვი­სუ­ფალ სტილ­ში ვიც­ვამ, მაგ­რამ მიყ­ვარს აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­მა­ჯუ­რე­ბი და ბეჭ­დე­ბი, ადრე ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ყელ­სა­ბა­მე­ბი, მაგ­რამ ახლა ვე­ღარ ვი­კე­თებ, რად­გან ყო­ველ­დღი­უ­რად ისე მაც­ვია, რომ ყელ­სა­ბა­მი ამო­ვარ­დნი­ლი იქ­ნე­ბა ჩემი სტი­ლი­დან. რაც შე­ხე­ბა სა­ყუ­რე­ებს, მომ­წონს, მაგ­რამ ოქ­როს გარ­და ყვე­ლა­ფე­რი ყურს მი­ღი­ზი­ა­ნებს, ამი­ტომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვე­ბის გარ­და, არ ვი­კე­თებ.

ნა­ტა­ლია - მე­ო­ჯა­ხე

- მშვე­ნი­ე­რი მე­ო­ჯა­ხე ვარ (იცი­ნის), უს­წრა­ფე­სად შე­მიძ­ლია და­ლა­გე­ბა, საჭ­მლის მომ­ზა­დე­ბა, ეტყო­ბა, გუ­რუ­ლი გენი მეხ­მა­რე­ბა ამა­ში. ვერ ვი­ტან არე­უ­ლო­ბას, ამი­ტომ ყო­ველ­თვის სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად ვა­ლა­გებ. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ დე­დამ­თილ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ, სა­დი­ლე­ბის გა­კე­თე­ბა მას აქვს აღე­ბუ­ლი სა­კუ­თარ თავ­ზე, ამ მხრივ გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვარ, ხა­თუ­ნა ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა, მაგ­რამ როცა სახ­ლში ვარ, ვცდი­ლობ, ის შრო­მა ავუ­ნა­ზღა­უ­რო, რა­საც ჩემი შვი­ლი­სა და ოჯა­ხის კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის სწევს.

შვი­ლი

- და­თუ­ნა 7 წლი­საა, და­დის სკო­ლა­ში, ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, ახლა ფეხ­ბურთზე უნდა შეს­ვლა. მინ­და, სულ დატ­ვირ­თუ­ლი იყოს, რად­გან კომ­პი­უ­ტერ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ყო­ველ­დღი­უ­რად მძი­მე ბრძო­ლა გვაქვს. მგო­ნი, ეს პრობ­ლე­მა დღე­ვან­დე­ლი თა­ო­ბის ყვე­ლა ბავ­შვსა და მშო­ბელს აქვს, ჭი­და­ო­ბა სჭირ­დე­ბა კომ­პი­უ­ტე­რის გა­მორ­თვა­ზე, და­კა­ვე­ბუ­ლი რომ იქ­ნე­ბა, ცოტა დრო დარ­ჩე­ბა კომ­პი­უ­ტე­რის­თვის და ყვე­ლა კმა­ყო­ფი­ლი ვიქ­ნე­ბით. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან ცელ­ქი იყო, მაგ­რამ ახლა დამ­შვიდ­და, რაც მთა­ვა­რია, არ არის უზ­რდე­ლი და თავ­ხე­დი. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­დან მხო­ლოდ ჩემი ეში­ნია, კომ­პი­უ­ტერ­თან და­კავ­ში­რე­ბით წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას მი­წევს ხოლ­მე, მაგ­რამ თუ წა­მოვ­დე­ქი, იცის, რომ მა­შინ­ვე უნდა გა­მორ­თოს. ...ჩემს ისეთ სპექ­ტაკ­ლებს ყო­ველ­თვის ეს­წრე­ბა, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა ბავ­შვმა ნა­ხოს, გიზო ჟორ­და­ნი­ას "რე­ვი­ზორ­ზე" იყო, რო­მე­ლიც ორ სა­ათს გაგ­რძელ­და, მაგ­რამ ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა, ბო­ლოს მი­თხრა, ისე მო­მე­წო­ნა, მთე­ლი სპექ­ტაკ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში პირი მქონ­და ღიაო. ცოტა ეჭ­ვი­ა­ნია, ვი­ღაც ბიჭ­მა სცე­ნა­ზე ფეხ­ზე რომ გა­კო­ცა და­ვი­ნა­ხეო, აღ­ნიშ­ნა ეს ფაქ­ტი, რად­გან იეჭ­ვი­ა­ნა, ალ­ბათ ნელ-ნელა ყვე­ლა­ფერს შე­ეჩ­ვე­ვა. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან მოვ­წონ­ვარ ქა­ლურ სა­მოს­ში, რო­დე­საც გა­და­ღე­ბი­დან ვბრუნ­დე­ბი და მაქვს მა­კი­ა­ჟი, აუ­ცი­ლებ­ლად აღ­ნიშ­ნავს, რა ლა­მა­ზად გაქვს თვა­ლე­ბიო, იმ იშ­ვი­ათ შემ­თხვე­ვა­ში, როცა ქვე­და­ბო­ლო მაც­ვია, აუ­ცი­ლებ­ლად მე­უბ­ნე­ბა კომ­პლი­მენტს. მა­ღა­ზი­ა­ში ერ­თად რომ შევ­დი­ვართ, დარ­ბის და ტან­საც­მელს მირ­ჩევს, ძი­რი­თა­დად ბრჭყვი­ა­ლა რა­ღა­ცე­ბი მო­აქვს, რაც მე არ მომ­წონს. არ არ­სე­ბობს, სად­მე გა­მოპ­რან­ჭუ­ლი წა­ვი­დე და ეს და­თუ­ნას გა­მო­ე­პა­როს, აუ­ცი­ლებ­ლად მე­უბ­ნე­ბა კომ­პლი­მენტს.

რა­ტომ არ აქვს "ფე­ის­ბუ­ქი"

- მე და კომ­პი­უ­ტე­რი ძა­ლი­ან შო­რის ვართ ერ­თმა­ნე­თის­გან, არც "ფე­ის­ბუ­ქი" მაქვს, არა­და, სულ ისეთ გა­რე­მო­ში ვარ, სა­დაც ძი­რი­თა­დად ამა­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ. გუ­შინ მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ ჩემ­თან, ეჭი­რათ ტე­ლე­ფო­ნე­ბი და ამ­ბობ­დნენ, ამან ის მომ­წე­რა, იმან ასე­თი ფოტო დადო, სხვამ რა­ღაც და­ა­ლა­ი­ქაო. უცებ რა­ღაც ის­ტო­რი­ის მო­ყო­ლა და­ი­წყეს და ერ­თმენთს ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, ნახე, რა აც­ვია იმ გო­გოს ახალ ფო­ტო­ებ­ზეო? შე­ვარ­დნენ ვი­ღა­ცის "ფე­ის­ბუქ­ში" და და­ი­წყეს და­ცინ­ვა, სწო­რედ მა­შინ ვთქვი, აი, რა კარ­გია, რომ "ფე­ის­ბუ­ქი" არ მაქვს-მეთ­ქი, ვე­რას­დროს ვე­რა­ვინ შე­მო­ვა ჩემს გვერ­დზე და ვე­რა­ვინ ნა­ხავს, რა მაც­ვია, სად ვი­ყა­ვი და რა ვჭა­მე. მე მი­მაჩ­ნია, რომ "ფე­ის­ბუ­ქი" უნდა გქონ­დეს სა­ჭი­რო ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­სა­ღე­ბად და არა იმის­თვის, რის­თვი­საც 90% აქვს. პი­რა­დად მე ინ­ფორ­მა­ცი­ას უფრო ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვი­ღებ. რო­დე­საც მე­უბ­ნე­ბი­ან, სცე­ნარს გად­მო­გიგ­ზავ­ნი­თო და ვამ­ბობ, მე­ი­ლი არ მაქვს-მეთ­ქი, ალ­ბათ ფიქ­რო­ბენ, ცოტა ავად­მყო­ფი­აო (იცი­ნის) მერე ვრე­კავ ჩემს მე­უღ­ლეს­თან, ვთხოვ მომ­წე­როს მე­ი­ლის მი­სა­მარ­თი და იქ ვაგ­ზავ­ნი­ნებ ჩემ­თვის სა­ჭი­რო ინ­ფორ­მა­ცი­ას, სა­ღა­მოს, სა­ნამ აკო არ მოვა სახ­ლში და არ გად­მო­მი­ტანს დეს­კტოპ­ზე, მა­ნამ­დე ვერ ვეც­ნო­ბი ვე­რა­ფერს. სხვა­თა შო­რის, ახლა უკვე მაქვს მე­ი­ლი, მაგ­რამ არც შეს­ვლა ვიცი და არც გა­მოს­ვლა, აკოს გა­რე­შე ჯერ ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებ, მაგ­რამ აუ­ცი­ლებ­ლად ვის­წავ­ლი.

მე­უღ­ლე

- ჩემი მე­უღ­ლე გახ­ლავთ 31 წლის აკო და­ვი­თუ­ლი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად უმუ­შე­ვა­რია და ძი­ე­ბის პრო­ცეს­შია, იმე­დია, რა­მეს იპო­ვის. ჩემს საქ­მი­ა­ნო­ბას და­დე­ბი­თად აფა­სებს, ალ­ბათ არ გიჟ­დე­ბა და არ უხა­რია, როცა თა­ვის ცოლს ანეკ­დოტ­გა­მოშ­ვე­ბით სხვა­დას­ხვა კაც­თან ლო­გინ­ში ხე­დავს, მაგ­რამ ამა­ზე მწვა­ვე რე­აქ­ცია არ აქვს და პრობ­ლე­მას არ მიქ­მნის. ქორ­წი­ნე­ბის პირ­ვე­ლი წელი ყვე­ლა წყვი­ლის­თვის რთუ­ლია, რად­გან, როცა ორი სხვა­დას­ხვა ინ­ტე­რე­სის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი იწყებს ერ­თად ცხოვ­რე­ბას, აუ­ცი­ლებ­ლად აწყდე­ბი­ან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას, ჩვენ­თა­ნაც ასე იყო, თა­ვი­დან ჰქონ­და რა­ღა­ცებ­ზე გარ­თუ­ლე­ბა, როცა მე­კი­თხე­ბო­და, რო­დის მოხ­ვა­ლო და ვპა­სუ­ხობ­დი, არ ვიცი-მეთ­ქი, ბრაზ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ხომ ვერ ჰკი­თხავ რე­ჟი­სორს, რო­დის გა­მიშ­ვებ სახ­ლშიო, შე­იძ­ლე­ბა ერთ დღე­საც გი­თხრას, თუ ძა­ლი­ან გინ­და, წადი და ნუ­ღარ მოხ­ვა­ლო. თა­ვი­დან ვერ ეგუ­ე­ბო­და ჩემს გრა­ფიკს, მაგ­რამ ახლა ამ ყვე­ლა­ფერს მი­ეჩ­ვია. თან იცის, რომ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე, ბევ­რჯერ გვი­ლა­პა­რა­კია ამ თე­მა­ზე და იცის, რომ არც შვი­ლის და არც სხვა ადა­მი­ა­ნის გამო ჩემს საქ­მე­ზე უარს არ ვი­ტყვი. ამი­ტომ თვი­თო­ნაც ჭკვი­ა­ნუ­რად მი­უდ­გა ამ სა­კითხს. მე რომ აკოს გამო ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ზე უარი მეთ­ქვა, ადრე თუ გვი­ან ერ­თმა­ნეთს დავ­შორ­დე­ბო­დით, რად­გან ამას არას­დროს ვა­პა­ტი­ებ­დი.

თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო

- არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სახ­ლში ყოფ­ნი­სას მშვიდ­დე­ბი­ან, მე ასე­თი არ ვარ, უფრო მა­წან­წა­ლა ვარ ბუ­ნე­ბით, ვიდ­რე "და­მა­სე­დი". მიყ­ვარს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად დრო­ის გა­ტა­რე­ბა, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არ არის კა­ფე­ში ან კლუბ­ში წა­ვი­დეთ, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად სახ­ლში ყოფ­ნაც ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს. სამი დღე თუ სახ­ლში ვარ, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­ვი­დე გა­რეთ, თო­რემ თავს ცუ­დად ვგრძნობ.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)