ის ჯერ კი­დევ 20 წლის იყო, რო­დე­საც და­ა­პა­ტიმ­რეს. ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნას­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მძი­მე "კა­გე­ბეს" ცი­ხე­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი დღე­ე­ბი იყო. ნანა კა­კა­ბა­ძეს დღემ­დე თვალ­ზე ცრემ­ლი ად­გე­ბა, რო­დე­საც თა­ვის წარ­სულს და ცი­ხე­ში და­ტო­ვე­ბულ მე­გობ­რებს იხ­სე­ნებს. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, არა­ერ­თხელ ჰქონ­და შან­სი, გამ­ხდა­რი­ყო გავ­ლე­ნი­ა­ნი პო­ლი­ტი­კო­სი ან თუნ­დაც პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ის ლი­დე­რი, მაგ­რამ ერთხელ არ­ჩე­უ­ლი გზი­დან გა­დახ­ვე­ვის სურ­ვი­ლი არას­დროს გას­ჩე­ნია. ირ­წმუ­ნე­ბა, რომ სი­ცო­ცხლის უკა­ნას­კნელ წუ­თამ­დე პა­ტიმ­რე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის და­სა­ცა­ვად იბ­რძო­ლებს.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანა, რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, რომ თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა პა­ტიმ­რე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვის­თვის მი­გე­ძღვნათ?

- რო­დე­საც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში გორ­ბა­ჩო­ვი მო­ვი­და, ე.წ. "პე­რესტრო­ი­კა" და­ი­წყო და ხალ­ხს აზ­რის გა­მო­ხატ­ვის უფ­ლე­ბა მი­ე­ცა, მე და ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა "ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა" შევ­ქმე­ნით. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რე­ბი ვი­ყა­ვით, ბევ­რი კარ­გი საქ­მე გა­ვა­კე­თეთ. მერე ქარ­თულ­მა ხა­სი­ათ­მა თა­ვი­სი ქნა - ყვე­ლამ თა­ვის­კენ გა­ი­წია და ნელ-ნელა და­ვი­შა­ლეთ. სწო­რედ ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წევ­რებ­მა ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბეს ის პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა­მო­პო­ვე­ბულ სა­ქარ­თვე­ლო­ში პო­ლი­ტი­კურ ამინდს ქმნი­და. შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, რა თქმა უნდა, მეც მქონ­და, მაგ­რამ ეს ჩემი საქ­მე არ იყო... ჩვენ, ყო­ფილ­მა პო­ლიტ­პა­ტიმ­რებ­მა ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბი­სათ­ვის და­ვი­წყეთ ბრძო­ლა. მე დღემ­დე ამ საქ­მეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი.

- შე­გიძ­ლი­ათ გა­იხ­სე­ნოთ ის პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც ცი­ხე­ში აღ­მოჩ­ნდით?

- ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მძი­მეა, მაგ­რამ უარს არ გე­ტყვით. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მთე­ლი ჩემი დი­სი­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ვემ­ზა­დე­ბო­დი, რო­გორც ცი­ხე­ში, ისე ფსი­ქი­ატ­რი­ულ­ში მო­სახ­ვედ­რად (ალ­ბათ იცით, რომ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დროს პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბის და­სას­ჯე­ლად ფსი­ქი­ატ­რი­ულ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ებ­საც იყე­ნებ­დნენ), მა­ინც ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ჩემი მშობ­ლე­ბის გამო ვდარ­დობ­დი: მათ ჩემ გამო ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი დარ­ტყმა მი­ი­ღეს. დღეს სა­ა­კაშ­ვი­ლის "წყა­ლო­ბით", ცი­ხე­ში ჯდო­მა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი გახ­და, პა­ტი­მა­რი ან ყო­ფი­ლი პა­ტი­მა­რი ყო­ველ მე­სა­მე ოჯახს ჰყავს. იმ პე­რი­ოდ­ში კი ცი­ხე­ში ჯდო­მა მხო­ლოდ პა­ტიმ­რის­თვის კი არა, მთე­ლი მისი სა­ნა­თე­სა­ვოს­თვის უდი­დე­სი სირ­ცხვი­ლი იყო.

- რამ­დე­ნი წელი გა­ა­ტა­რეთ პა­ტიმ­რო­ბა­ში?

- ჩემი პა­ტიმ­რო­ბა ორ ეტა­პად და­ი­ყო. და­კა­ვე­ბის დროს ორ­თა­ჭა­ლის ცი­ხე­ში წაგ­ვიყ­ვა­ნეს, პა­ტიმ­რო­ბის მოს­ჯის შემ­დეგ კი "კა­გე­ბეს" იზო­ლა­ტორ­ში გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას ჩვენ­თვის პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სის მო­ნი­ჭე­ბა არ უნ­დო­და, ამი­ტომ ხუ­ლიგ­ნო­ბი­სა და სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი წეს­რი­გის დარ­ღვე­ვის­თვის, 206-ე მუხ­ლით გაგ­ვა­სა­მარ­თლეს. ჯერ ორ­თვი­ა­ნი სან­ქცია გას­ცეს, შემ­დეგ - ოთხთვი­ა­ნი და ა.შ. სან­ქცი­ებს მოს­კო­ვი ახან­გრძლი­ვებ­და. შუ­ა­ლე­დებ­ში, ვიდ­რე მოს­კო­ვი სან­ქცი­ას გა­აგ­რძე­ლებ­და, ორ­თა­ჭა­ლის ცი­ხე­ში გა­დავ­ყავ­დით. ცი­ხე­ში სულ 2 წელი დავ­ყა­ვი. ორ­თა­ჭა­ლის ცი­ხე­ში სა­ში­ნე­ლი ან­ტი­სა­ნი­ტა­რია იყო, სა­პირ­ფა­რე­შო­ებ­ში უზარ­მა­ზა­რი ვირ­თხე­ბი დარ­ბოდ­ნენ, "კა­გე­ბეს" იზო­ლა­ტორ­ში კი სა­ნი­მუ­შო სი­სუფ­თა­ვე იყო, დე­რეფ­ნებ­ში ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი, სქე­ლი ნო­ხე­ბი გახ­ლდათ და­გე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ჩვენ­თვის "ორ­თა­ჭა­ლა" ნამ­დვი­ლი სა­ნა­ტო­რი­უ­მი იყო.

- ასე­თი რა ხდე­ბო­და "კა­გე­ბეს" იზო­ლა­ტორ­ში?

- პა­ტიმ­რის სრუ­ლი იზო­ლა­ცია. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, კა­მე­რა ისე­თი პა­ტა­რა იყო, რომ რკი­ნის "ნა­რის" ერთი ბოლო კე­დელ­ზე იყო მიბ­ჯე­ნი­ლი, მე­ო­რე კი - კარ­ზე. "ნა­რის" გვერ­დით ისე­თი წვრი­ლი ტუმ­ბო იდგა, რომ მას­ზე ორ თეფშს ვერ დად­გამ­დით. არა­ნა­ი­რი გა­ზე­თი და რა­დიო, ტე­ლე­ვი­ზორ­ზე ლა­პა­რა­კიც კი ზედ­მე­ტი იყო. იზო­ლა­ტორ­ში ისე­თი სა­მა­რი­სე­ბუ­რი სი­ჩუ­მე იყო, რო­გო­რიც სა­საფ­ლა­ო­ზე, თუმ­ცა არა, სა­საფ­ლა­ო­ზე ნი­ა­ვის ქროლ­ვი­სა და ფოთ­ლე­ბის შრი­ა­ლის ხმა მა­ინც ის­მის. იქ კი შემ­ზა­რა­ვი სი­ჩუ­მე იდგა. სხვა­თა შო­რის, იმ მდიდ­რუ­ლი, სქე­ლი ხა­ლი­ჩე­ბის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა ის იყო, რომ დაბ­ლა და­ვარ­დნი­ლი ნივ­თის ან ნა­ბი­ჯე­ბის ხმა არა­ვის გა­ე­გო­ნა. სი­ჩუ­მეს ხან­და­ხან ზა­რის ხმა არ­ღვევ­და, რაც იმის ნი­შა­ნი იყო, რომ "ნად­ზო­რი" ანუ კონ­ტრო­ლი­ო­რი მო­დი­ო­და. პა­ტიმ­რე­ბი მისი ფეხ­საც­მლის ჭრა­ჭუ­ნის ხმის მი­ხედ­ვით ვხვდე­ბო­დით, თუ ვის "კარ­მუშ­კას­თან" აპი­რებ­და გა­ჩე­რე­ბას. იქ ყვე­ლას ერ­თნა­ი­რი, შავი ტყა­ვის ფეხ­საც­მე­ლი და ასე­ვე შავი ტან­საც­მე­ლი ეცვა. სა­კან­ში შე­მო­სულ "ნად­ზორს", და­ვა­ლე­ბუ­ლი ტექ­სტის გარ­და, ერთი სი­ტყვის თქმის უფ­ლე­ბაც კი არ ჰქონ­და. და­ვა­ლე­ბუ­ლი ტექ­სტი კი ასე­თი იყო, - თქვე­ნი გვა­რი? თქვე­ნი სა­ხე­ლი? (თუმ­ცა ეს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად იცოდ­ნენ) წა­მომ­ყე­ვით! დე­რე­ფან­ში ორი "ვი­ვად­ნოი" გვხვდე­ბო­და: ერთი წინ მიგ­ვი­ძღო­და, მე­ო­რე - უკან. კო­რი­დორ­ში ისე გავ­დი­ო­დით, რომ კა­ციშ­ვი­ლი არ გვხვდე­ბო­და. ბო­ლო­ში კიბე იყო, შემ­დეგ - კი­დევ ერთი კო­რი­დო­რი, რომ­ლის ბო­ლო­შიც სა­გა­მო­ძი­ე­ბო­ში კა­ბი­ნე­ტი გახ­ლდათ. რო­გორც კი კი­ბის უჯრედ­ზე შევ­დგე­ბო­დი, "ვი­ვად­ნოი" კე­დელ­ზე მი­მაგ­რე­ბულ ღი­ლაკს ხელს აჭერ­და; გარ­და იმი­სა, რომ ზარი ირე­კე­ბო­და, დე­რე­ფა­ნი წით­ლად ინ­თე­ბო­და, რაც იმას ნიშ­ნავ­და, რომ პა­ტი­მა­რი მო­დი­ო­და. რო­გორც კი "ვი­ვად­ნოი" ზარს და­რე­კავ­და, სა­გა­მო­ძი­ე­ბო კა­ბი­ნე­ტამ­დე მი­სას­ვლელ კო­რი­დორ­ში კა­რის რა­ხა­რუ­ხი ატყდე­ბო­და. იქ მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩვენს და­ნახ­ვა­ზე სულ კის­რის­ტე­ხით გარ­ბოდ­ნენ; ვინც ოთახ­ში შეს­ვლას ვერ ას­წრებ­და, ჩვენ­კენ ზურ­გით დგე­ბო­და და სა­ხე­ზე ხე­ლებს იფა­რებ­და. ასე­თი ფაქ­ტი რამ­დენ­ჯერ­მე რომ გან­მე­ორ­და, ვი­ფიქ­რე, ამ უწყე­ბა­ში არა­ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ. ერთხელ ვე­ღარ მო­ვით­მი­ნე და გა­მომ­ძი­ე­ბელს ვკი­თხე, - თქვენს თა­ნამ­შრომ­ლებს ხომ არ აკ­ლი­ათ, კო­რი­დორ­ში რას დარ­ბი­ან-მეთ­ქი? ამიხ­სნა, რომ ეს ჩემ გამო ხდე­ბო­და: თურ­მე პა­ტი­მარს იქ მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნის სახე არ უნდა და­ე­ნა­ხა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მძი­მე ასა­ტა­ნი იყო.

- "კა­გე­ბე­ში" პა­ტიმ­რე­ბის მი­მართ მუ­ქა­რა ან შან­ტა­ჟი თუ ხორ­ცი­ელ­დე­ბო­და?

- არა, ასე პრი­მი­ტი­უ­ლად იქ არ იქ­ცე­ოდ­ნენ, ძა­ლი­ან დახ­ვე­წი­ლად და კულ­ტუ­რუ­ლად გხდიდ­ნენ სულს. ფი­ზი­კუ­რად არა­ვინ გვე­ხე­ბო­და, ტკი­ვილს არ გვა­ყე­ნებ­დნენ, მაგ­რამ... სტრე­სი, რო­მელ­საც სრუ­ლი იგ­ნო­რი­რე­ბის შე­დე­გად ვი­ღებ­დით, დე­დის გი­ნე­ბა­სა და ცე­მა­ზე მძი­მე იყო. ხში­რად ორ­თა­ჭა­ლის ცი­ხე­ში მოს­მე­ნი­ლი გი­ნე­ბაც კი მე­ნატ­რე­ბო­და; იცით, რა­ტომ? ის ემო­ცი­უ­რი, ადა­მი­ა­ნუ­რი ხმა იყო. ორ­თა­ჭა­ლა­ში ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის წევ­რებს ემო­ცი­ე­ბი, მი­მი­კა ჰქონ­დათ, გაბ­რა­ზე­ბაც შე­ეძ­ლოთ, გა­ცი­ნე­ბაც, გა­ო­ცე­ბაც, ხან­და­ხან - თა­ნაგ­რძნო­ბაც. თა­ნაც კა­მე­რა­ში რამ­დე­ნი­მე პა­ტი­მარ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი და ერ­თმა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვი­სა და თა­ნაგ­რძნო­ბის გა­მო­ხატ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა გვქონ­და. იცით, "კა­გე­ბე­ში" ყვე­ლა­ზე დიდი და­ცინ­ვა რა იყო? პრო­კუ­რო­რი რომ გვე­კი­თხე­ბო­და, - რა­ი­მე პრე­ტენ­ზია ხომ არ გაქ­ვთო? ხომ ძა­ლი­ან მძი­მე დღე­ში ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ვე­რა­ფერს ვამ­ბობ­დით, მხო­ლოდ სიმ­წრით გვე­ცი­ნე­ბო­და.

- ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა რო­გორ შეგ­ხვდათ?

- პირ­ველ რიგ­ში მინ­და გი­თხრათ, რომ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას საკ­მა­ოდ დიდ­ხანს ვერ შე­ვე­გუე. გა­მუდ­მე­ბით იმ პა­ტიმ­რებ­ზე ვფიქ­რობ­დი, რომ­ლე­ბიც ორ­თა­ჭა­ლა­ში დარ­ჩნენ. რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა ჰქონ­და, რა მუხ­ლე­ბით ის­ხდნენ, ისი­ნი ხომ გა­ჭირ­ვე­ბა­ში თა­ნა­მიგ­რძნობ­დნენ, ჩემ­ზე ზრუ­ნავ­დნენ. "კა­გე­ბე­დან" დაბ­რუ­ნე­ბულს გულ­ში მი­ხუ­ტებ­დნენ და მა­ნუ­გე­შებ­დნენ. ერთი პე­რი­ო­დი ღამე ვდგე­ბო­დი და ტაქ­სით ცი­ხის ფან­ჯრებ­თან ჩა­ვივ­ლი­დი ხოლ­მე.

- თქვენ­თვის მარ­თლა არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რა და­ნა­შა­უ­ლი აქვს ჩა­დე­ნი­ლი პა­ტი­მარს?..

- ჯერ ერთი, ორ­თა­ჭა­ლა­ში ჩემს სა­კან­ში მძი­მე და­ნა­შა­ულ­ში ბრალ­დე­ბუ­ლე­ბი არ იყ­ვნენ. თუმ­ცა ასეც რომ ყო­ფი­ლი­ყო, განა შე­იძ­ლე­ბა, ოჯა­ხის წევ­რი არ გიყ­ვარ­დეს იმი­ტომ, რომ ის დამ­ნა­შა­ვეა? რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გან­წყო­ბას ჩემ მი­მართ, - მათი დიდი ნა­წი­ლი გა­მო­ფხიზ­ლე­ბუ­ლი დამ­ხვდა... მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი სა­მე­ბის ეკ­ლე­სი­ის მრევ­ლი ვი­ყა­ვით. იქ ყვე­ლამ იცო­და, რომ დი­სი­დენ­ტე­ბი ვი­ყა­ვით. ჩვე­ნი და­პა­ტიმ­რე­ბა იმ ადა­მი­ა­ნებ­მაც კი გა­აპ­რო­ტეს­ტეს, რომ­ლე­ბიც მა­ინ­ცდა­მა­ინც ეროვ­ნუ­ლი იდე­ე­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ოდ­ნენ. თუმ­ცა იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩვენს და­ნახ­ვა­ზე ლო­ყას იხო­კავ­დნენ, - ვა­ი­მე, ნა­ციხ­რე­ბიო!..

- ნა­ცი­ხა­რის იარ­ლიყ­მა პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის აწყო­ბა­ში ხელი არ შე­გი­შა­ლათ?

- იმ პე­რი­ოდ­ში ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩემი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ჩემი საქ­მე იყო. მინ­დო­და, ჩემი თავი ცი­ხე­ში დარ­ჩე­ნი­ლი პა­ტიმ­რე­ბის­თვის მი­მე­ძღვნა. სხვა­თა შო­რის, ჯერ კი­დევ და­პა­ტიმ­რე­ბამ­დე, თამ­რი­კო ჩხე­ი­ძემ მი­თხრა, - ან გვექ­ნე­ბა ოჯა­ხი, ქმა­რი, შვი­ლი, მშვი­დი სამ­სა­ხუ­რი, ან ცხოვ­რე­ბას მი­ვუ­ძღვნით ქვე­ყა­ნას, ორი­ვეს ვერ შე­ვა­თავ­სებ­თო. ჩვენ არ­ჩე­ვა­ნი სამ­შობ­ლო­სა და საქ­მის სა­სარ­გებ­ლოდ გა­ვა­კე­თეთ...

- და ცხოვ­რე­ბა რო­გორ გა­აგ­რძე­ლეთ?

- პირ­ველ რიგ­ში, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში დავ­ბრუნ­დი. ქი­მი­ის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე. უნი­ვერ­სი­ტე­ტი რომ და­ვამ­თავ­რე, გავ­თხოვ­დი და ქა­ლიშ­ვი­ლი შე­მე­ძი­ნა. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, საქ­მე ვერ მი­ვა­ტო­ვე. რო­დე­საც საქ­მე და ოჯა­ხი სას­წორ­ზე დად­გა, არ­ჩე­ვა­ნი ისევ საქ­მის სა­სარ­გებ­ლოდ გა­ვა­კე­თე.

- ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე რა­ტომ და­დე­ქით? უამ­რა­ვი და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი ემ­სა­ხუ­რე­ბა თა­ვის საქ­მეს ერ­თგუ­ლად.

- მა­შინ სხვა­ნა­ი­რი ცხოვ­რე­ბის წესი იყო. დღეს ყვე­ლა მი­ტინგზე და­დის, არც 2 სა­ა­თამ­დე მუ­შა­ო­ბაა პრობ­ლე­მა. მა­შინ გა­თხო­ვი­ლი ქალი სა­ღა­მოს შინ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. მე­უღ­ლემ ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­სა­ხებ იცო­და და თა­ნა­მიგ­რძნობ­და კი­დეც, მაგ­რამ საქ­მე საქ­მე­ზე რომ მიდ­გა, ცო­ლის შუ­ა­ღა­მემ­დე ქუ­ჩა­ში ყოფ­ნას ვერ შე­ე­გუა. ვერც ვამ­ტყუ­ნებ, მეს­მის მისი. სკან­და­ლე­ბით არ დავ­შო­რე­ბულ­ვართ, ოფი­ცი­ა­ლუ­რა­დაც კი არ განვქორ­წი­ნე­ბულ­ვართ, უბ­რა­ლოდ ცალ-ცალ­კე ცხოვ­რე­ბა გა­ვაგ­რძე­ლეთ.

- ამის გამო ქა­ლიშ­ვი­ლი ხომ არ გსაყ­ვე­დუ­რობთ?

- იყო პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც ანა ამ­ბობ­და, - რა მოხ­დე­ბო­და, ერთი დი­ა­სახ­ლი­სი დედა მეც მყო­ლო­დაო?! ახლა 25 წლის არის და უფრო კარ­გად ეს­მის ჩემი.

- თქვენ რამ­დე­ნად კარ­გად უგებთ მას?

- მე მგო­ნი, კარ­გად ვუ­გებ.

- მის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში არ ერე­ვით?

- ჯერ ამის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა არ არის, მაგ­რამ თუ სა­ჭი­რო გახ­დე­ბა, ჩა­ვე­რე­ვი.

- ამ­ბო­ბენ, რომ ანა ჯაბა ჯიშ­კა­რი­ანს უყ­ვარ­და, მაგ­რამ თქვენ ის სა­სი­ძოდ არ მი­ი­ღეთ...

- ამის შე­სა­ხებ მეც მსმე­ნია, მაგ­რამ წარ­მოდ­გე­ნაც არ მაქვს, რის სა­ფუძ­ველ­ზე გავ­რცელ­და ასე­თი ჭორი. სა­ერ­თოდ, ჩემ ირ­გვლივ იმ­დე­ნი ჭორი ვრცელ­დე­ბა, რომ ვე­ღარ გა­ვი­გე, სად ტყუ­ი­ლია და სად - სი­მარ­თლე...

- "მხედ­რი­ო­ნე­ლებ­თან" თქვე­ნი მე­გობ­რო­ბის ამ­ბა­ვი ტყუ­ი­ლია თუ სი­მარ­თლე?

- ეს სი­მარ­თლეა. გამ­სა­ხურ­დი­ას ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ "მხედ­რი­ო­ნის" წი­ნა­აღ­მდეგ რეპ­რე­სი­ე­ბის გა­ტა­რე­ბა და­ი­წყო, მე კი თავი ვალ­დე­ბუ­ლად მი­ვიჩ­ნიე, მათი უფ­ლე­ბე­ბი და­მეც­ვა. საქ­მი­ან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ბევრ მათ­განს და­ვუ­მე­გობ­რდი და მათ­თან დღემ­დე ვურ­თი­ერ­თობ. არ ვამ­ბობ, "მხედ­რი­ო­ნე­ლებს" არა­ფე­რი და­უ­შა­ვე­ბი­ათ-მეთ­ქი, მაგ­რამ არც ის შე­იძ­ლე­ბა, რომ ყვე­ლა კარ­გი საქ­მე და­ვუ­კარ­გოთ. სხვა თუ არა­ფე­რი, 800 კაცი "ჩა­დეს" აფხა­ზე­თის მი­წა­ში.

- გამ­სა­ხურ­დი­ას მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვის მი­ზე­ზით და­უ­პი­რის­პირ­დით?

- არა მარ­ტო. მთე­ლი მისი პრო­ვინ­ცი­ულ-ფა­შის­ტუ­რი პო­ლი­ტი­კა იყო ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი.

- იმის მერე კი­დევ ორი პრე­ზი­დენ­ტის წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლამ მო­გი­წი­ათ. თქვე­ნი აზ­რით, ყვე­ლა­ზე ჰუ­მა­ნუ­რი მა­ინც რო­მე­ლი იყო?

- თუ ობი­ექ­ტუ­რი ვიქ­ნე­ბი, შე­ვარ­დნა­ძე.

- რო­გორ ატყობთ, ივა­ნიშ­ვილ­თა­ნაც ხომ არ მო­გი­წევთ და­პი­რის­პი­რე­ბა?

- მე ადა­მი­ა­ნებს სი­კე­თეს არ ვუ­კარ­გავ. ივა­ნიშ­ვილ­მა კა­ტას­ტრო­ფის წი­ნა­შე მდგა­რი ქვე­ყა­ნა გა­და­არ­ჩი­ნა. ამი­ტომ სულ რომ ჯვარს მაც­ვას, მისი მა­ინც მად­ლი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი. მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ დღეს ცი­ხე­ებ­ში ხალ­ხს არ აწა­მე­ბენ, არ კლა­ვენ და ქვე­ყა­ნას პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბი აღარ ჰყავს.

- სხვა­თა შო­რის, "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" ამ­ბო­ბენ, რომ პო­ლიტ­პა­ტი­მარ­თა სი­ებ­ში ქრთა­მის სა­ნაც­ვლოდ, კრი­მი­ნა­ლე­ბიც შე­იყ­ვა­ნეთ.

- ეს "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის" ბინ­ძუ­რი ცი­ლის­წა­მე­ბაა, რო­მელ­საც ვე­რას­დროს და­ამ­ტკი­ცე­ბენ.

- "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" ამ­ბო­ბენ, რომ ამის დამ­ტკი­ცე­ბა შე­უძ­ლი­ათ, რად­გან თქვენ სულ ცოტა ხნის წინ ჭავ­ჭა­ვა­ძის გამ­ზირ­ზე ბინა შე­ი­ძი­ნეთ.

- სა­ჯა­რო რე­ესტრი ხომ არ­სე­ბობს? გა­და­ა­მოწ­მეთ და ნა­ხავთ, რომ 13 იან­ვრი­დან დღემ­დე არა­ფე­რი შე­მი­ძე­ნია. ჭავ­ჭა­ვა­ძის გამ­ზირ­ზე და­ბა­დე­ბი­დან ვცხოვ­რობ.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, უგუ­ლა­ვა რა­ტომ ითხოვ­და პრო­კუ­რა­ტუ­რის­გან თქვენს და­კი­თხვას?

- უგუ­ლა­ვამ "თხა­რა, თხა­რა და კატა გა­მო­თხა­რა". მე მარ­თლა მაქვს ისე­თი ინ­ფორ­მა­ცია, რაც უგუ­ლა­ვას სა­სი­კე­თოდ არ წა­ად­გე­ბა. გა­მო­ძი­ე­ბას ყვე­ლა­ფე­რი ვუ­ამ­ბე. იმე­დია, პრო­კუ­რა­ტუ­რა "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის" მი­მართ ლო­ი­ა­ლუ­რი აღარ იქ­ნე­ბა, ყვე­ლა­ფერს ობი­ექ­ტუ­რად გა­მო­ი­ძი­ებს და დამ­ნა­შა­ვე­ებს შე­სა­ბა­მი­სად დას­ჯის.

- რა ინ­ფორ­მა­ცი­ას გუ­ლის­ხმობთ?

- ვიცი, რო­გორ და­გეგ­მა უგუ­ლა­ვამ 8 თე­ბერ­ვალს პრო­ვო­კა­ცია და რო­გორ შე­იყ­ვა­ნა ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის შე­ნო­ბა­ში მერ­ვე ბრი­გა­დის ზონ­დერე­ბი. ისი­ნი იქ 11 სა­ა­თი­დან იყ­ვნენ მო­ბი­ლი­ზე­ბულ­ნი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი პი­რა­დად ვნა­ხე. იმე­დია, უგუ­ლა­ვა იმის მტკი­ცე­ბას არ და­ი­წყებს, რომ ზონ­დერე­ბი იქ წიგ­ნე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! წა­სა­კი­თხად მი­ვიდ­ნენ. მე და ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა ისიც და­ვი­ნა­ხეთ, რომ თბი­ლი­სის მერი ზონ­დერე­ბით გარ­შე­მორ­ტყმუ­ლი შე­ვარ­და ხალ­ხში და გამ­წა­რე­ბუ­ლი ხალ­ხის პრო­ვო­ცი­რე­ბა მო­ახ­დი­ნა. "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" იტყუ­ე­ბი­ან, რო­დე­საც ამ­ბო­ბენ, რომ უგუ­ლა­ვა ბრბო­ში ხე­ლე­ბა­წე­უ­ლი მო­დი­ო­და, ის ხე­ლებს ხალ­ხს ურტყამ­და. ასე­ვე იტყუ­ე­ბი­ან, რო­დე­საც ამ­ბო­ბენ, რომ მათ­თვის კო­რი­დო­რე­ბი არ იყო. აბა, რო­გორ მოხ­ვდნენ ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში მა­ნა­ნა მან­ჯგა­ლა­ძე, გია ბა­რა­მი­ძე და სხვა და­ნარ­ჩე­ნე­ბი?! მე ისიც ვიცი, რომ სა­ა­კაშ­ვი­ლი იქ მის­ვლას სა­ერ­თოდ არ აპი­რებ­და. ეს ერთ-ერ­თმა ზონ­დერ­მა თა­ვი­სი პი­რით მი­თხრა. ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში პრე­ზი­დენ­ტის­თვის იმა­თი სი­ე­ბის გა­და­ცე­მას ვი­თხოვ­დი, რომ­ლებ­საც კი­თხვე­ბის დას­მა სურ­დათ. სა­მო­ქა­ლა­ქო ფორ­მა­ში ჩაც­მულ­მა ზონ­დერ­მა პირ­და­პირ მი­თხრა, კარ­გი, ნუ გა­ა­წყა­ლე გული, მიშა აქ მა­ინც არ მო­ვაო. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, ჩი­ო­რა თაქთა­ქიშ­ვი­ლი­სა და სერ­გო რა­ტი­ა­ნის ცე­მის გამო რომ და­სა­ჯეს ადა­მი­ა­ნი, აქ­ცი­ისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის ცე­მის გამო რა­ტომ არა­ვინ ის­ჯე­ბა? კი­დევ რა მა­ინ­ტე­რე­სებს, იცით? უგუ­ლა­ვას რომ ელო­ლი­ავ­ნენ და ერთი კვი­რა ემუ­დარ­ნენ, - მობ­რძან­დით პრო­კუ­რა­ტუ­რა­შიო, მე­ლორ ვაჩ­ნა­ძე, მიშა მეს­ხი და სხვა და­ნარ­ჩე­ნე­ბი რა­ტომ და­ი­ბა­რეს იმ სა­ღა­მოს­ვე? რა, შერ­ჩე­ვი­თი სა­მარ­თა­ლია?!

- ფიქ­რობთ, რომ პრო­კუ­რა­ტუ­რა სა­თა­ნა­დოდ ვერ მოქ­მე­დებს?

- არ მინ­და, ასე ვი­ფიქ­რო, მაგ­რამ ჯერ სა­სი­კე­თო დას­კვნე­ბი ვერ გა­მო­მაქვს. ძა­ლი­ან კარ­გია, რომ პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბი გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს, მაგ­რამ ისი­ნი ახლა სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის აღ­დგე­ნას ელო­დე­ბი­ან. ეს ხალ­ხი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ტყუ­ი­ლად იჯდა ცი­ხე­ში, არაფ­რის გამო ცხოვ­რე­ბა და­ენგრათ. ამ და­ნა­შა­უ­ლის ჩამ­დე­ნე­ბი კი ჯერ კი­დევ არ არი­ან დას­ჯილ­ნი. ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს ის ფაქ­ტიც, რომ ცი­ხე­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი ძვე­ლი კად­რია დარ­ჩე­ნი­ლი. ვერ ვი­ტყვი, რომ იქ სი­ტუ­ა­ცია არ გა­მოს­წორ­და. მარ­თვის პო­ლი­ტი­კა ნამ­დვი­ლად შეც­ვლი­ლია, პა­ტიმ­რებს ვე­ღარ აწა­მე­ბენ (ეს რომ მოხ­დეს, სო­ზარ სუ­ბარს უგუ­ლა­ვა­ზე ადრე წა­იყ­ვა­ნენ ცი­ხე­ში, თა­ნაც, დათა ახა­ლა­ი­ა­სა­ვით სა­სათ­ბუ­რე პი­რო­ბებ­ში ნამ­დვი­ლად არ ამ­ყო­ფე­ბენ), მაგ­რამ მათ ძვე­ლი ბად­რა­გი ისევ ემუქ­რე­ბა და ისევ აღი­ზი­ა­ნებს. ციხე ჯერ კი­დევ სავ­სეა ჯა­ლა­თე­ბით. იმე­დია, სი­ტუ­ა­ცია გა­მოს­წორ­დე­ბა, თუ არა და ჩვენ­თვის საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! უცხო არ არის, ქუ­ჩა­ში ისევ გა­მო­ვალთ.

ხა­თუ­ნა ბახ­ტუ­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)