ჩვენ­თვის არა­ერთ ადა­მი­ანს მო­უ­მარ­თავს თხოვ­ნით, მას­ზე რა­ი­მე დაგ­ვე­წე­რა, მაგ­რამ აქამ­დე არას­დროს მყო­ლია რეს­პონ­დენ­ტი, რო­მე­ლიც მი­უ­ხე­და­ვად თა­ვი­სი შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი­სა, გი­სო­სებს მიღ­მა აღ­მოჩ­ნდე­ბო­და. ცოტა ხნის წინ მი­ვი­ღე ასე­თი მე­სი­ჯი: "გა­მარ­ჯო­ბა, ლიკა. მე 29 წლის ხა­თუ­ნა ქო­ქაშ­ვი­ლი ვარ. სი­ა­რუ­ლი მი­ჭირს, ხე­ლე­ბი არ მე­მორ­ჩი­ლე­ბა და არც გა­მარ­თუ­ლად მე­ტყვე­ლე­ბა შე­მიძ­ლია. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებ­მა ძარ­ცვა­ში დამ­დეს ბრა­ლი, ხოლო მო­სა­მარ­თლემ პრო­კუ­რორს მხა­რი და­უ­ჭი­რა და გა­მამ­ტყუ­ნა... ცი­ხი­დან უკვე გა­მო­ვე­დი. მსურს, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით ხალ­ხს ხმა მი­ვაწ­ვდი­ნო. იმე­დია, თქვენ მა­ინც გა­მო­ი­ჩენთ ადა­მი­ა­ნო­ბას და დახ­მა­რე­ბა­ზე უარს არ მე­ტყვით..."

წე­რი­ლის ავ­ტო­რის ნახ­ვის სურ­ვი­ლი კი გა­მიჩ­ნდა, მაგ­რამ მას­თან შეხ­ვედ­რი­სა და და­ლა­პა­რა­კე­ბის შემ­დეგ, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, იმ­დე­ნად ცუ­დად ვიგ­რძე­ნი თავი, რომ ვთქვი: ნე­ტავ, ხა­თუ­ნას გაც­ნო­ბა­ზე უარი მეთ­ქვა-მეთ­ქი. რა­ტომ? ბარ­ში, სა­დაც მას შევ­ხვდი, მშვე­ნი­ე­რი გა­რეგ­ნო­ბის გო­გო­ნა დამ­ხვდა. ის სკამ­ზე იჯდა და თა­ვი­დან მთე­ლი მისი უბე­დუ­რე­ბა ვერც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე. პირ­ვე­ლი შოკი მა­შინ მი­ვი­ღე, როცა ხა­თუ­ნამ ხმა ამო­ი­ღო. მისი სი­ტყვე­ბი ვერ გა­ვარ­ჩიე. იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, ნი­კა­პი ხე­ლით და­ე­ჭი­რა და სი­ტყვე­ბის­თვის ასე მო­ე­ყა­რა თავი. მა­ინც ძლივს ვარ­ჩევ­დი, რის თქმას ცდი­ლობ­და. ცხა­დია, თავი უხერ­ხუ­ლად ვიგ­რძე­ნი. ვთხო­ვე: იქ­ნებ შენი ოჯა­ხის წევ­რებს და­მა­ლა­პა­რა­კო, არ მინ­და, ის ტკი­ვი­ლი გა­გახ­სე­ნო, რაც გა­და­ი­ტა­ნე-მეთ­ქი. გა­ი­ღი­მა და მი­პა­სუ­ხა:

- მე ვიცი, ჩემ­თან ლა­პა­რაკს რა­ტო­მაც გა­ურ­ბი­ხარ. ნუ გე­რი­დე­ბა, თუ რა­მეს ვერ გა­გა­გე­ბი­ნებ, და­უს­რუ­ლებ­ლად და­მის­ვი კი­თხვე­ბი და ვეც­დე­ბი, რა­ღაც­ნა­ი­რად მი­გახ­ვედ­რო...

სო­ლო­ლაკ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. მამა არ მყავს. დედა დი­ა­ბე­ტით არის ავად, და და ძმა კი სა­მუ­შა­ოდ სა­ზღვარ­გა­რეთ არი­ან. ქმა­რი მყავ­და, მაგ­რამ მას მერე, რაც ავად გავ­ხდი, ხელი მკრა...

თურ­მე, 17 წლის იყო, როცა გა­თხოვ­და. ამ­ბობს, - ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყო მა­ნამ, ვიდ­რე ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში მე­უღ­ლის ნარ­კო­მა­ნი ბი­ძაშ­ვი­ლი გა­მოჩ­ნდე­ბო­და. ის წლე­ბის მან­ძილ­ზე სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რობ­და და სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა, ჩემს ქმარ­საც და­ა­წყე­ბი­ნა წამ­ლის კე­თე­ბაო. ქმა­რი კი თურ­მე, მა­შინ 24 წლის გახ­ლდათ, ერთ-ერთ სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ობ­და და კარ­გი შე­მო­სა­ვა­ლიც ჰქონ­და. მერე, როცა გო­გო­ნამ მე­უღ­ლე კა­იფ­ში გა­მო­ი­ჭი­რა და მოს­თხო­ვა, - ამ საქ­მეს შე­ეშ­ვიო, ბიჭ­მა ცოლს თვა­ლე­ბი აუხ­ვია და წა­მა­ლი ძა­ლით გა­უ­კე­თა... მას მერე, ხა­თუ­ნას ოჯახ­ში მსგავ­სი რამ ხში­რად ხდე­ბო­და...

- უკვე გი­თხა­რით, რომ ჯერ კი­დევ სკო­ლის მოს­წავ­ლე გავ­თხოვ­დი. სკო­ლის ბან­კე­ტი მცხე­თა­ში გა­და­ვი­ხა­დეთ. მშვე­ნი­ე­რი დრო გა­ვა­ტა­რეთ თა­ნაკ­ლა­სე­ლებ­მა, მაგ­რამ უკან რომ ვბრუნ­დე­ბო­დით, ის მან­ქა­ნა, რო­მელ­შიც ვი­ჯე­ქი, ავა­რი­ა­ში მოყ­ვა. ჩემი სამი თა­ნაკ­ლა­სე­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა, მე კი ცენ­ტრა­ლუ­რი ნერ­ვუ­ლი სის­ტე­მა და­მი­ზი­ან­და (ტი­რის)... ჯერ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცდი­ლობ­დნენ, ფეხ­ზე და­ვე­ყე­ნე­ბი­ნე, მერე კი, როცა ექი­მებ­მა ხელი ჩა­იქ­ნი­ეს, დე­დამ სახ­ლი გა­ყი­და და სამ­კურ­ნა­ლოდ თურ­ქეთ­ში წა­მიყ­ვა­ნა, სა­დაც და­ახ­ლო­ე­ბით წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი გა­ვა­ტა­რე. მარ­თა­ლია, იქ სა­ბო­ლო­ოდ ვერ გა­მოვ­ჯან­მრთელ­დი, მაგ­რამ ფეხ­ზე დგო­მა, "ჩოჩ­ვით" სი­ა­რუ­ლი შე­მეძ­ლო. ახლა რომ სა­ერ­თოდ ვმე­ტყვე­ლებ (მარ­თა­ლია, ძა­ლი­ან ცუ­დად, მაგ­რამ მა­ინც), ესეც თურ­ქი ექი­მე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, მე­უღ­ლემ ახ­ლოს არ გა­ი­კა­რა. მის სა­ნა­ხა­ვა­დაც არ მი­დი­ო­და. ხა­თუ­ნა ამ­ბობს, რომ ყვე­ლა­ფერს აქვს და­დე­ბი­თი მხა­რე: ავად­მყო­ფი ხომ არა­ვის უნდა, ჰოდა, ქმარ­მაც არ მი­მი­ღო ასეთ მდგო­მა­რე­ბა­ში მყო­ფი. არ ვიცი, დღეს რო­გორ ცხოვ­რობს, რას აკე­თებს... ავა­რი­ის დროს იმ მან­ქა­ნა­ში რომ არ ვმჯდა­რი­ყა­ვი, შე­იძ­ლე­ბა ქმარს ჩემ­ზე ძა­ლა­დო­ბა, ნარ­კო­ტი­კის კე­თე­ბა და­უს­რუ­ლებ­ლად გა­ეგ­რძე­ლე­ბი­ნა და ახლა ნარ­კო­მა­ნი ვიქ­ნე­ბო­დიო...

- ბინა რომ გავ­ყი­დეთ, მას მერე ნა­ქი­რა­ვებ­ში ვცხოვ­რობთ. ჩემს ოჯახს თა­ვის რჩე­ნა ძა­ლი­ან უჭირ­და და იმის­თვის, რომ მათ დავ­ხმა­რე­ბო­დი, გა­დავ­წყვი­ტე, ქუ­ჩა­ში გავ­სუ­ლი­ყა­ვი და მო­წყა­ლე­ბა მე­თხო­ვა. მარ­თა­ლია, დე­დას არ უნ­დო­და, ეს და­ინ­ვა­ლი­დე­ბუ­ლი გოგო ფუ­ლის სა­შოვ­ნე­ლად გა­ვეშ­ვი, მაგ­რამ ჩემი გა­ვი­ტა­ნე. მათ ისე­დაც მძი­მე ტვირ­თად და­ვა­წე­ქი...

ჰოდა, სწო­რედ მა­შინ, როცა ფუ­ლის სა­შოვ­ნე­ლად იყო სახ­ლი­დან გა­სუ­ლი, პო­ლი­ცი­ამ ხელი სტა­ცა და გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში წა­იყ­ვა­ნა. ამ­ბობს: - ბრა­ლად ორი ადა­მი­ა­ნის გა­ძარ­ცვა წა­მი­ყე­ნეს.

სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებს ვე­მუ­და­რე­ბო­დი, ჩემ­თვის თავი და­ე­ნე­ბე­ბი­ნათ, ისი­ნი კი მე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ, თუ შენს ბრა­ლე­უ­ლო­ბას არ აღი­ა­რებ, ვი­ტყვით, რომ გიჟი ხარ და ხონ­ში, სა­გი­ჟეთ­ში გა­მო­გამ­წყვდევ­თო... სა­ბო­ლო­ოდ, 2 წლით ცი­ხე­ში მიკ­რეს თავი. იქ მე­დი­კა­მენ­ტებს არ მაწ­ვდიდ­ნენ, ჩემ მი­მართ გულ­ცი­ვე­ბი იყ­ვნენ, რაც მე­ტად მა­გი­ჟებ­და. ყვე­ლა­ფერ­ში პა­ტიმ­რე­ბი მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, თო­რემ და­მო­უ­კი­დებ­ლად ჩაც­მაც არ შე­მიძ­ლია. ხომ ხე­დავ, თი­თე­ბიც არ მე­მორ­ჩი­ლე­ბა... ბევ­რჯერ მომ­ხდა­რა ისე, რომ გა­და­ად­გი­ლე­ბი­სას თავი ვერ შე­მი­კა­ვე­ბია, წო­ნას­წო­რო­ბა ვერ და­მი­ცავს და ბე­ტონ­ზე წავ­ქცე­ულ­ვარ. აი, ამის შე­დე­გი...

ხა­თუ­ნამ მთხო­ვა, მისი შარ­ვლის ტოტი ამე­წია და გა­შა­ვე­ბუ­ლი მუხ­ლი მიჩ­ვე­ნა, რო­მელ­შიც, თუ არ ვცდე­ბი, წყა­ლი აქვს ჩამ­დგა­რი.

დამ­შვი­დო­ბე­ბი­სას, როცა წა­მოდ­გა და წა­ბარ­ბაც­და, ვკი­თხე: აქ მარ­ტო რო­გორ მოხ­ვე­დი? თუ სი­ა­რუ­ლი გი­ჭირ­და, შინ მო­გა­კი­თხავ­დი-მეთ­ქი. - ეჰ, აბა, სად უნდა მი­მეყ­ვა­ნეო? - თავი გა­აქ­ნია და კე­დელს ხე­ლის­ცე­ცე­ბით გა­უყ­ვა...

ვი­ნა­ი­დან ხა­თუ­ნას სი­ტყვებს ნა­ხევ­რად ვერ ვი­გებ­დი, გა­დავ­წყვი­ტე, მის ად­ვო­კატს დავ­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. ბა­ტო­ნი ელ­გუ­ჯა ჩხა­ი­ძე მე­დი­ა­კავ­ში­რის - "ობი­ექ­ტი­ვი" ად­ვო­კა­ტი გახ­ლავთ. ის ხა­თუ­ნა ქო­ქაშ­ვი­ლის ბე­დით ჯერ კი­დევ მა­შინ და­ინ­ტე­რეს­და, როცა გო­გო­ნა ცი­ხე­ში იჯდა. მარ­თა­ლია, იმ პე­რი­ოდ­ში მის და­სახ­მა­რებ­ლად ვე­რა­ფე­რი გა­ა­წყო, მაგ­რამ ახლა ცდი­ლობს, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თოს სა­ი­მი­სოდ, რომ არა მარ­ტო სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებს, არა­მედ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას და­უმ­ტკი­ცოს, რომ ხა­თუ­ნა უდა­ნა­შა­უ­ლოდ და­ი­სა­ჯა და რომ ის, ყვე­ლა უბე­დუ­რე­ბას­თან ერ­თად, ნამ­დვი­ლად პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლი­დია, რომ მისი ცი­ხე­ში გა­მო­კეტ­ვა არ შე­იძ­ლე­ბო­და...

ელ­გუ­ჯა ჩხა­ი­ძე:

- ხა­თუ­ნას შე­სა­ხებ ჩემ­მა კო­ლე­გებ­მა შე­მა­ტყო­ბი­ნეს. გან­ცვიფ­რე­ბუ­ლებ­მა მი­თხრეს, რომ ქალ­თა კო­ლო­ნი­ა­ში იჯდა შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე გოგო, რომ­ლის ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა სა­გან­გა­შო იყო. ცი­ხე­ში ერთ-ერთი შეს­ვლის დროს ხა­თუ­ნა თა­ვა­დაც ვნა­ხე. მისი თა­ნა­მო­საკ­ნე­ე­ბი ამ­ბობ­დნენ, რომ მას და­მო­უ­კი­დებ­ლად არაფ­რის კე­თე­ბა არ შე­ეძ­ლო. უჭ­მე­ლო­ბის­გან, მო­უვ­ლე­ლო­ბის­გან, უწამ­ლო­ბის­გან მისი მდგო­მა­რე­ო­ბა თან­და­თან მძიმ­დე­ბო­და. სა­ცო­და­ვი კე­დელ-კე­დელ და­დი­ო­და, ხე­ლებს და ენას ვერ იმორ­ჩი­ლებ­და, გა­მუდ­მე­ბით ტი­რო­და. ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, ამ ადა­მი­ანს ფსი­ქი­კუ­რი აშ­ლი­ლო­ბაც აქვს. სა­ერ­თოდ, პი­როვ­ნე­ბა, რო­მელ­საც უკურ­ნე­ბე­ლი სენი აქვს ან პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლი­დია, გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა, მაგ­რამ ეს ხა­თუ­ნას არ შე­ე­ხო. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ის სა­მე­დი­ცი­ნო ექ­სპერ­ტი­ზა­ზეც კი არ წა­უყ­ვა­ნი­ათ... გა­დავ­წყვი­ტეთ, ამ გო­გოს დავ­ხმა­რე­ბო­დით და ან­გა­რი­ში გა­ვუხ­სე­ნით. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ვთხოვ­დით, დახ­მა­რე­ბოდ­ნენ. მა­შინ და­ახ­ლო­ე­ბით 1.000 ლარი მა­ინც რომ შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი­ყო, მის­თვის ექ­სპერ­ტი­ზის ჩა­ტა­რე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ეს თან­ხა ვერ შეგ­როვ­და. ამი­ტო­მაც, ხა­თუ­ნამ სას­ჯე­ლი ბო­ლომ­დე მო­ი­ხა­და.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ის უდა­ნა­შა­უ­ლოდ და­ი­სა­ჯა?

- ამ გო­გოს საქ­მით და­ვინ­ტე­რეს­დი. მას ორგზის ძარ­ცვა­ში დას­დეს ბრა­ლი. მისი საქ­მე გა­მო­ვი­თხო­ვე, სა­დაც წე­რია (სტი­ლი და­ცუ­ლია): "2007 წლის 9 მა­ისს, და­ახ­ლო­ე­ბით 8.00 სა­ათ­ზე, ხა­თუ­ნა ქო­ქაშ­ვი­ლი იმ­ყო­ფე­ბო­და პუშ­კი­ნის ქუ­ჩის მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე, სა­დაც გა­ა­ჩე­რა სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი და მძღოლს სთხო­ვა, ლერ­მონ­ტო­ვის ქუ­ჩა­ზე წაყ­ვა­ნა. იმ დროს, მან­ქა­ნის დაძ­ვრამ­დე, ტაქ­სი­ში ჩაჯ­და თურ­ქე­თის მო­ქა­ლა­ქე - იუ­სუფ ალი-ოღლი შა­ჰი­ნი... რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში, გარ­კვე­უ­ლი მან­ძი­ლის გავ­ლის შემ­დეგ, ისი­ნი მი­უ­ახ­ლოვ­დნენ პუშ­კი­ნის ქუ­ჩა­ზე, სკვერ­თან არ­სე­ბულ ერთ-ერთ სა­ვაჭ­რო ჯი­ხურს, სა­დაც იუ­სუფ შა­ჰინ­მა სთხო­ვა მძღოლს, რომ სი­გა­რე­ტის ყიდ­ვა სურ­და და იქვე გა­ა­ჩე­რე­ბი­ნა მან­ქა­ნა... ეს უკა­ნას­კნე­ლი გა­და­ვი­და მან­ქა­ნი­დან, მი­უ­ახ­ლოვ­და ჯი­ხურს, ჯი­ბი­დან ამო­ი­ღო 70 აშშ დო­ლა­რი და 100 ლა­რის ოდე­ნო­ბის თან­ხა. აღ­ნიშ­ნუ­ლი ფუ­ლის და­ნახ­ვი­სას ხა­თუ­ნა ქო­ქაშ­ვი­ლი გა­და­ვი­და მან­ქა­ნი­დან, უკა­ნა მხრი­დან მი­უ­ახ­ლოვ­და მას და გას­ტა­ცა თან­ხა. ვი­ნა­ი­დან იუ­სუფ შა­ჰი­ნი და­ე­დევ­ნა, ად­გი­ლი­დან მი­მალ­ვი­სა და შა­ჰი­ნის თა­ვი­დან მო­ცი­ლე­ბის მიზ­ნით, გა­ტა­ცე­ბუ­ლი თან­ხის ნა­წი­ლი 65 ლა­რის ოდე­ნო­ბით და­ყა­რა ძირს, ხოლო და­ნარ­ჩე­ნი 70 აშშ დო­ლა­რი და 40 ლარი მარ­თლსა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ მი­ი­სა­კუთ­რა და შემ­თხვე­ვის ად­გი­ლი­დან მი­ი­მა­ლა, რი­თაც და­ზა­რა­ლე­ბულს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ზი­ა­ნი მი­ა­ყე­ნა".

- ხა­თუ­ნა 2007 წელს ხომ უკვე და­ინ­ვა­ლი­დე­ბუ­ლი იყო?

- ჰოდა, საქ­მეც ეს არის... სხვა­თა შო­რის, მე­ო­რე ეპი­ზო­დი, რა­შიც ასე­ვე დას­დეს ბრა­ლი, უფრო მე­ტად შთამ­ბეჭ­და­ვია. გა­ნა­ჩენ­ში ვკი­თხუ­ლობთ: "2010 წლის 10 მარტს, ხა­თუ­ნა ქო­ქაშ­ვი­ლი იმ­ყო­ფე­ბო­და მეტ­რო­სად­გურ "ნა­ძა­ლა­დე­ვის" ფო­ი­ე­ში, სა­დაც მა­თხოვ­რობ­და და ელო­დე­ბო­და მა­ტა­რე­ბელს, რომ­ლის მოს­ვლის შემ­დეგ შე­ვი­და ვა­გონ­ში და მო­წყა­ლე­ბას ითხოვ­და. იმა­ვე ვა­გონ­ში მყოფ­მა ინ­დო­ე­თის მო­ქა­ლა­ქემ - კე­ნად ვიშ­ვა­ნად ჯოშ­მა მო­წყა­ლე­ბის გა­ღე­ბის მიზ­ნით, ჯი­ბი­დან ამო­ი­ღო სა­ფუ­ლე, სა­დაც მო­თავ­სე­ბუ­ლი ჰქონ­და 300 აშშ დო­ლა­რი, რაც ქო­ქაშ­ვილ­მა შე­ნიშ­ნა... მან ხე­ლის სის­წრა­ფით ჯოშს სა­ფუ­ლი­დან ამო­ა­ცა­ლა 300 აშშ დო­ლა­რი და გა­იქ­ცა. და­ზა­რა­ლე­ბულ­მა ენის არ­ცოდ­ნის გამო, ვა­გონ­ში მყოფ ხალ­ხს ვერ გა­ა­გე­ბი­ნა, თუ რა მოხ­და, რი­თაც ისარ­გებ­ლა ქო­ქაშ­ვილ­მა და მა­ტა­რე­ბე­ლი გა­ჩერ­და თუ არა, ვა­გო­ნი­დან გა­მო­ვი­და და მი­ი­მა­ლა. 2010 წლის 1-ელ აპ­რილს, და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის უშუ­ა­ლო მი­თი­თე­ბით, ქო­ქაშ­ვი­ლი და­კა­ვე­ბუ­ლი იქნა ეჭ­ვმი­ტა­ნი­ლის სა­ხით". და­უ­ჯე­რე­ბე­ლია, რომ ეს ორი უცხო­ე­ლი ასე უც­ნა­უ­რად გა­ძარ­ვა გო­გო­ნამ, რო­მელ­საც სირ­ბი­ლი კი არა, და­მო­უ­კი­დებ­ლად თა­ვის მოვ­ლაც არ შე­უძ­ლია. ის მხო­ლოდ იმის გამო გა­წი­რეს, რომ კარ­გი პატ­რო­ნი არ ჰყავ­და და მისი და­პა­ტიმ­რე­ბა გა­უხ­სნე­ლი საქ­მის ჩა­მო­სა­წე­რად სა­უ­კე­თე­სო ვა­რი­ან­ტი იყო.

- რო­გორც ვიცი, პრო­კუ­რა­ტუ­რა­ში სარ­ჩე­ლის შე­ტა­ნას აპი­რებთ...

- ასეა! არ შე­იძ­ლე­ბა და­უს­ჯე­ლე­ბი დარ­ჩნენ პრო­კუ­რო­რი ხუ­ციშ­ვი­ლი და მო­სა­მარ­თლე ლელა შკუ­ბუ­ლი­ა­ნი, რომ­ლებ­მაც პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლი­დი ასე გა­წი­რეს. ცნო­ბის­თვის, მას ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ზე­წო­ლი­თა და მუ­ქა­რით აღი­ა­რე­ბი­ნეს და­ნა­შა­უ­ლი, რო­მე­ლიც არ ჩა­უ­დე­ნია და გა­უ­ფორ­მეს საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბა, მი­უ­სა­ჯეს 2 წლით თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა. არ­ჩა­დე­ნი­ლი და­ნა­შა­უ­ლი რომ არ ეღი­ა­რე­ბი­ნა, მი­ნი­მუმ, 10 წელს მა­ინც მი­უს­ჯიდ­ნენ... ის გა­ა­სა­მარ­თლეს რო­გორც გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი რე­ცი­დი­ვის­ტი, რო­მელ­მაც ერთხელ კი არა, ორ­ჯერ ჩა­ი­დი­ნა და­ნა­შა­უ­ლი. ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლის შემ­დეგ, თვი­თონ ხა­თუ­ნამ მთხო­ვა, ამ საქ­მე­ში დავ­ხმა­რე­ბო­დი. მი­თხრა: ჩემი უკა­ნო­ნო და­პა­ტიმ­რე­ბის­თვის და იმის­თვი­საც, რომ გიჟს მე­ძახ­დნენ, კონ­კრე­ტულ­მა სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებ­მა პა­სუ­ხი უნდა აგო­ნო. სხვა­თა შო­რის, წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პი­რო­ბებ­ში, მხო­ლოდ ხა­თუ­ნა არ იყო ასე­თი გულ­ქვა ადა­მი­ა­ნე­ბის მსხვერ­პლი. მერ­წმუ­ნეთ, კი­დევ ბევ­რი უდა­შა­უ­ლო ადა­მი­ა­ნის ზის ცი­ხე­ში.

P.S. თუ ხა­თუ­ნას დახ­მა­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნდე­ბათ, შე­გიძ­ლი­ათ, და­უ­კავ­შირ­დეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(98) 79.09.10.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)