ინ­ჟი­ნე­რი მა­მი­სა და ეკო­ნო­მის­ტი დე­დის ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. მსა­ხი­ო­ბო­ბა ად­რე­ულ ასაკ­ში გა­და­წყვი­ტა, მაგ­რამ 24 წლი­სამ ჩა­ა­ბა­რა თე­ატ­რა­ლურ­ში, ამ­ბობს, ბე­ბე­რი სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვიო. სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში ასაკს არაფ­რად მი­იჩ­ნევს. მე­ქალ­თა­ნის იარ­ლი­ყიც მი­აკ­რეს მსა­ხი­ობს, მაგ­რამ დი­დად არც ეს ადარ­დებს. "სხვებ­ზე ისე­თებს ამ­ბო­ბენ, მე­ქალ­თა­ნე მერ­ქვას მირ­ჩე­ვია", - მი­თხრა ინ­ტერ­ვი­უს ბო­ლოს ზაზა ბეჟაშ­ვილ­მა. მას ამ სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით ცოტა თუ იც­ნობს. ზუ­ზუს გმი­რი სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია. ის კა­ტოს პირ­ველ, უქ­ნა­რა და უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო ქმარს, ნი­კას თა­მა­შობს.

დღეს ზუ­ზუს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე. ორი უბა­ნი მახ­სოვს მშობ­ლი­უ­რად - მა­მის სახ­ლი დიღ­მის მა­სივ­ში იყო, სკო­ლაც იქ და­ვამ­თავ­რე, დედა ვე­რე­ლია და იქაც დიდ დროს ვა­ტა­რებ­დი, გან­სა­კუთ­რე­ბით მას მერე, რაც მამა გარ­და­იც­ვა­ლა, 4 წლის ვი­ყა­ვი მა­შინ. ვე­რი­დან დავ­დი­ო­დი სკო­ლა­ში, დიღ­მის მა­სივ­ში. ვე­რა­ზე იტა­ლი­უ­რი ეზო გვქონ­და და ძა­ლი­ან თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი მახ­სოვს. დედა ბუ­ღალ­ტერ-ეკო­ნო­მის­ტია. ზო­გა­დად ძა­ლი­ან ზარ­მა­ცი ქა­ლია, მაგ­რამ მა­ინც მუ­შა­ობ­და. კო­მუ­ნის­ტე­ბის პე­რი­ოდ­ში ხომ არ­სად არ აგ­ვი­ა­ნებ­დნენ, დედა ყო­ველ­თვის აგ­ვი­ა­ნებ­და და რა­ტომ­ღაც ყო­ველ­თვის ეპა­ტი­ე­ბო­და, თან სა­ა­თო­ბით აგ­ვი­ა­ნებ­და. პე­დი­ატ­რი­ის ინ­სტი­ტუ­ტში მუ­შა­ობ­და გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და მის სამ­სა­ხურ­ში მის­ვლა. მახ­სოვს, ვას­წრებ­დი კი­დეც დე­დას სამ­სა­ხურ­ში მის­ვლას. მამა ინ­ჟი­ნე­რი იყო, არა­ზარ­მა­ცი, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი. 41 წლის ასაკ­ში ინ­ფარ­ქტით გარ­და­იც­ვა­ლა.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი გყავს?

- სამი წლით უფ­რო­სი ძმა მყავს, კახა. სა­ერ­თოდ არ ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს და ორი­ვე ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვართ ამ ფაქ­ტით (იცი­ნის).

- რო­გორც უმ­ცროსს, გა­თა­მა­მებ­დნენ მშობ­ლე­ბი?

- ასე ვერ ვი­ტყო­დი, თვი­თონ ვი­თა­მა­მებ­დი თავს. მე რო­გო­რი ბავ­შვიც ვი­ყა­ვი, ისე­თი შვი­ლი რომ მყავ­დეს, შე­იძ­ლე­ბა მოვ­კლა. შე­მეძ­ლო უმი­ზე­ზოდ დავ­წო­ლი­ლი­ყა­ვი ია­ტაკ­ზე და ფე­ხე­ბი მე­ბა­კუ­ნე­ბი­ნა. ეგო­ის­ტუ­რად ვი­თხოვ­დი ყვე­ლა­ფერს.

- გაგ­დი­ო­და?

- რა­ღაც ეტა­პამ­დე გამ­დი­ო­და, დე­დის წყა­ლო­ბით. თუმ­ცა მახ­სოვს 2-3 შემ­თხვე­ვა, როცა იმ­დე­ნად გა­და­ვიყ­ვა­ნე დე­და­ჩე­მი ჭკუ­ი­დან, ტან­ზე და­მა­ხია ყვე­ლა­ფე­რი და გა­რეთ გა­მაგ­დო. 9 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი. ზამ­თა­რი არ იყო მა­შინ, ამა­ში გა­მი­მარ­თლა. ფსი­ქი­ატ­რი­უ­ლის პა­ცი­ენ­ტი ვი­ყა­ვი ბავ­შვო­ბა­ში და ვერ მომ­ხე­დეს, არ მიმ­კურ­ნა­ლეს. ჩემ­ნა­ირ ბავ­შვს არ უნდა გა­უ­ვი­დეს ერთხელ, იმი­ტომ, რომ მერე სულ თა­ვი­სას გა­ი­ტანს.

- მა­მის­გან რა გახ­სოვს, რით ჰგავ­ხარ მას?

- გა­რეგ­ნო­ბით ვგა­ვარ, ჩემი და მისი ფოტო ერ­თად რომ ნა­ხოთ, სიძ­ვე­ლით მიხ­ვდე­ბით, რო­მე­ლია მა­მა­ჩე­მი. ხა­სი­ა­თით დე­დას ვგა­ვარ. თვი­თონ არ უნდა ამის აღი­ა­რე­ბა, მაგ­რამ ფაქ­ტი ფაქ­ტად რჩე­ბა. ზარ­მა­ცი ვარ, ოღონდ არა საქ­მე­ში. საქ­მეს არ გა­ვა­ფუ­ჭებ, მაგ­რამ ურე­ჟი­მო­ბა, ღა­მის თე­ნე­ბა, დაგ­ვი­ა­ნე­ბა - ჩემი სტი­ლია.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა თუ გახ­სენ­დე­ბა მშობ­ლე­ბის­გან?

- დე­დის­გან მახ­სოვს, რომ არ უნდა მო­ვი­ტყუო. ვცდი­ლობ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნო. შე­იძ­ლე­ბა, ზოგ­ჯერ მარ­თლაც დამ­ჭირ­დეს ტყუ­ი­ლის თქმა, ვერც იმას ვი­ტყვი, რომ არ გა­მომ­დის, მაგ­რამ ეს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა და მარ­თლა გან­ვიც­დი, რომ ვიც­რუე.

- 4 წლი­სამ თუ გა­აც­ნო­ბი­ე­რე მა­მის და­კარ­გვა?

- არა... მამა მახ­სოვს რა­ტომ­ღაც ერთი დი­ლის ფრაგ­მენ­ტი­დან, რო­გორ მი­დი­ო­და სამ­სა­ხურ­ში. მახ­სოვს, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, დე­დამ ნა­თე­სავ­თან წაგ­ვიყ­ვა­ნა, გაგ­ვა­რი­დეს სი­ტუ­ა­ცი­ას. ბო­ლოს მა­ინც მოგ­ვიყ­ვა­ნეს. მახ­სოვს პა­ნაშ­ვი­დე­ბი, სა­ცო­და­ვად რომ გი­ყუ­რე­ბენ, დაგ­ტი­რი­ან.

- რო­გო­რი იყო ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი ოჯახ­ში...

- კო­მუ­ნის­ტე­ბის პე­რი­ოდ­ში შიმ­ში­ლი ნაკ­ლე­ბად იყო, თუმ­ცა ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში არ გვი­ცხოვ­რია. დედა მა­ინც ცდი­ლობ­და, არ გვეგ­რძნო უმა­მო­ბა. მოს­კო­ვის ფორ­მა გვეც­ვა, გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დით სას­კო­ლო ჩან­თით, რვე­უ­ლე­ბით და "პე­ნა­ლი­თაც" და­ნარ­ჩე­ნე­ბის­გან. 43 მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვით კლას­ში და მარ­ტო მე არ მყავ­და მამა. ერთხელ შე­მო­ვიდ­ნენ კლას­ში დი­რექ­ტო­რი, სას­წავ­ლო ნა­წი­ლი, დამ­რი­გე­ბე­ლი სლუ­კუ­ნით, რა სა­წყა­ლია ბეჟაშ­ვი­ლიო და მა­ჩუ­ქეს ქურ­თუ­კი. ეს სკო­ლის ში­ნა­გა­ნა­წე­სი იყო, ობ­ლის­თვის ქურ­თუ­კი უნდა ეჩუ­ქე­ბი­ნათ. სა­ში­ნე­ლი ქურ­თუ­კი იყო. მოკ­ლე მქონ­და მკლა­ვე­ბი, მი­წე­ლავ­დნენ და იყ­ვნენ ერთ ამ­ბავ­ში. მერე დე­და­ჩე­მი მი­ვი­და სკო­ლა­ში და ეჩხუ­ბა პე­და­გო­გებს. ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი დარ­ტყმა იყო ეს ჩემ­თვის. სა­ცო­და­ვის იმი­ჯი ყვე­ლა­ზე სა­ში­ნე­ლია ჩემ­თვის. ზოგს მოს­წონს ეს იმი­ჯი. ზოგს, ფული რომ აქვს, მა­ინც ამ­ბობს, არ მაქ­ვსო. მოს­წონთ, რომ ეცო­დე­ბათ... გა­ჭირ­ვე­ბა მახ­სოვს 90-იანი წლე­ბი­დან. ეს იყო ქვის ხანა. იყო ოჯა­ხე­ბი, რო­მელ­თაც ამას გა­უძ­ლეს, რა­ღაც ჰქონ­დათ გა­და­ნა­ხუ­ლი, ვი­ღა­ცებ­მა ოქ­რო­ე­ბი გა­ყი­დეს, ზოგ­მა მუ­თა­ქე­ბი გახ­სნა. ჩვენ­თან და­ი­წყო შიმ­ში­ლი, სი­ცი­ვე, დეპ­რე­სია. გა­ყი­ნულ სახ­ლშიც გა­მიღ­ვი­ძია და მში­ე­რიც წავ­სულ­ვარ სკო­ლა­ში.

- ზუზუ, ქუ­ჩამ რა გა­მოც­დი­ლე­ბა მოგ­ცა?

- მე "ქუ­ჩის აკა­დე­მი­ას" ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში "და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის აკა­დე­მი­ას" და­ვარ­ქმევ­დი. სახ­ლი­დან წა­ვე­დი, გა­მო­ვე­დი მე-9 კლა­სი­დან, სიმ­ღე­რა მინ­დო­და. სა­ესტრა­დო სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ვა­ბა­რე. და­ვი­წყე და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბა, ავირ­ჩიე ის ხალ­ხი მე­გობ­რად, ვინც მე მინ­დო­და, უბ­ნი­და­ნაც წა­ვე­დი. ვერ გე­ტყვი, რომ ბირ­ჟა­ზე ვი­დე­ქი. ჩემი ძმა იყო მაგ ცხოვ­რე­ბის ოს­ტა­ტი და მისი ხათ­რით ვე­რა­ვინ ვე­რა­ფერს მი­ბე­დავ­და. ისე, მომ­წონ­და ეს მფარ­ვე­ლო­ბა...

- სახ­ლი­დან რა­ტომ წახ­ვე­დი?

- პრო­ტეს­ტი მქონ­და იმის, რომ უნდა მე­ცხოვ­რა ისე, რო­გორც მოს­წონს სხვას. არ მიყ­ვარს რე­ჟიმ­ში ცხოვ­რე­ბა, როცა გი­თი­თე­ბენ, რა არის ცუდი და რა - კარ­გი. ჩვენ­თან სახ­ლში ყო­ველ­თვის "წე­სი­ე­რი" ხალ­ხი მო­დი­ო­და და ეს მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და, პრო­ტეს­ტი დაგ­როვ­და და წა­ვე­დი, ჩემ­ნა­ი­რე­ბი ვი­პო­ვე.

- რო­გო­რე­ბი იყ­ვნენ შენ­ნა­ი­რე­ბი?

- ისე­თე­ბი, რო­გო­რე­ბიც დღეს მყავს გარ­შე­მო. ხალ­ხი, რო­მელ­საც უყ­ვარს მუ­სი­კა, გარ­თო­ბა, ღამე არ სძი­ნავს. მა­შინ გავ­სინ­ჯეთ ალ­კოჰო­ლიც. 14 წლის ვი­ყა­ვი, ნიკა ლო­მი­ძე რომ გა­მაც­ნეს. აი, ასე­თი ტი­პე­ბი იყ­ვნენ ჩემ­ნა­ი­რე­ბი.

- დედა არ გა­ნიც­დი­და შენს სწრაფ­ვას და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის­კენ?

- დედა ჩე­მი­ა­ნი იყო და დღემ­დე ასეა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ისე­თი არა­ფე­რი ჩა­მი­დე­ნია, მის­თვის გული რომ მეტ­კი­ნა.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- იმ­დე­ნად ადრე მო­ვინ­დო­მე მსა­ხი­ო­ბო­ბა, რომ ყვე­ლა­ზე გვი­ან გა­მო­მი­ვი­და. რო­გორც გი­თხა­რით, მე-9 კლა­სი­დან გა­მო­ვი­ტა­ნე სა­ბუ­თე­ბი და სა­ესტრა­დო სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ვა­ბა­რე თე­ატ­რა­ლუ­რი გან­ხრით. მა­პა­ტი­ოს ამ სას­წავ­ლე­ბელ­მა, მაგ­რამ სა­ში­ნე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა დამ­ხვდა, არ მო­მე­წო­ნა სი­ტუ­ა­ცია, ხალ­ხი, ცოტა ვერ მას­წავ­ლეს, ცოტა არ ვის­წავ­ლე, მივ­ხვდი, რომ არ იყო ჩემი. მერე ღა­მის სკო­ლა­ში შე­ვი­ტა­ნე სა­ბუ­თე­ბი, და­ვამ­თავ­რე და ჩა­ვა­ბა­რე თე­ატ­რა­ლურ­ში. ბე­ბე­რი სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, 24 წლის, მაგ­რამ ჩემი კურ­სე­ლე­ბი უფრო ჰგავ­დნენ 30 წლი­სებს, ვიდ­რე მე. ჯგუ­ფე­ლებ­მა ჩემი ასა­კი რომ გა­ი­გეს, მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, ბალ­ზამს ხომ არ იკე­თე­ბო (იცი­ნის).

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი...

- კი­რო­ვის პარკში იყო "ელიტ კლუ­ბი", სა­დაც ჩემი მე­გო­ბა­რი მუ­შა­ობ­და და ერთ-ერთ ჩვე­ნე­ბა­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. რა­ღაც შოუს სტილ­ში იყო გა­კე­თე­ბუ­ლი, არც გაგ­ვივ­ლია, ვი­დე­ქით და 60 ლარი მომ­ცეს. მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­სე­ტე­ბი შე­ვი­ძი­ნე ამ ფუ­ლით. მერე ისე­თი მე­გობ­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე, რომ­ლე­ბიც იმ პე­რი­ო­დის­თვის შემ­დგარ­ნი იყ­ვნენ თა­ვი­ანთ პრო­ფე­სი­ა­ში. იმ პე­რი­ო­დის­თვის კო­ლო­სა­ლურ თან­ხებს მჩუქ­ნიდ­ნენ. ახლა რომ სახ­ლი მა­ჩუ­ქო, ისე მი­ხა­რო­და მა­შინ 100 დო­ლა­რი. ეს დიდი თან­ხა იყო, ხალ­ხი 100 დო­ლარ­ზე თვე­ო­ბით ცხოვ­რობ­და, ოჯახ­საც ვეხ­მა­რე­ბო­დი მა­შინ ნა­ჩუ­ქა­რი ფუ­ლით.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- პირ­ვე­ლად ალ­ბათ მზრუნ­ვე­ლო­ბის გამო შე­მიყ­ვარ­და. სხვა­ნა­ი­რად იღ­ვი­ძებ, როცა გიყ­ვარს.

- ზუზუ, სა­ხე­ლი გაქვს გა­ტე­ხი­ლი, ამ­ბო­ბენ, რომ ასა­კით შენ­ზე ბევ­რად უფ­როს ქა­ლებ­თან გაქვს რო­მა­ნი...

- მქო­ნია რამ­დე­ნი­მე ასე­თი რო­მა­ნი, მაგ­რამ მა­შინ იყო ეს დიდი სხვა­ო­ბა, დღეს ათი წელი არა­ფე­რია. არა­ფერ შუ­ა­შია ასა­კი, თუ ჰარ­მო­ნი­ა­ში ხარ ადა­მი­ან­თან. პრო­თე­ზი­ან ქალ­თან კი ნამ­დვი­ლად არ ვყო­ფილ­ვარ.

- მე­ქალ­თა­ნეს რომ გი­წო­დე­ბენ, ესეც გა­ღი­ზი­ა­ნებს?

- იცი რა, ისეთ სა­ში­ნე­ლე­ბებს ამ­ბო­ბენ ზოგ­ზე, ჯობს თქვან, რომ ქალი მიყ­ვარს. მარ­თლა მიყ­ვარს, მაგ­რამ არა ავად­მყო­ფუ­რად. უბ­რა­ლოდ, ბევრ გო­გოს­თან ვმე­გობ­რობ, ხში­რად მხე­და­ვენ გო­გო­ნებ­თან და ამი­ტომ მო­მაკ­რეს ეგ იარ­ლი­ყიც.

- ზუზუ, 36 წლის ხარ, არც ერთხელ არ გი­ფიქ­რია ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე?

- ოჯახ­ზე არა, მაგ­რამ სამი წელი რომ ადა­მი­ან­თან იცხოვ­რებ, რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, ოფი­ცი­ა­ლუ­რია თუ არა ურ­თი­ერ­თო­ბა, შე­მომ­ხე­დე და წარ­მო­იდ­გი­ნე, მე - ქმა­რი, ცო­ლე­უ­რე­ბი, სი­დედრ-სი­მამ­რი, არ შე­მიძ­ლია! არც ვტი­პობ, არც ვფი­ლო­სო­ფო­სობ. პა­ტა­რა ვარ ჯერ ალ­ბათ. დიდი ბიჭი რომ გა­ვიზ­რდე­ბი, ალ­ბათ დავ­ფიქ­რდე­ბი, რა ფორ­მა მივ­ცე ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას.

- ამა­სო­ბა­ში ამო­ი­ცა­ნი ქა­ლის ფე­ნო­მე­ნი? კარ­გად იც­ნობ ქა­ლებს?

- ამოც­ნო­ბი­ლი ქა­ლე­ბი არ მიყ­ვარს, წა­კი­თხუ­ლი წიგ­ნი­ვი­თაა. ვის­თა­ნაც მქო­ნია ურ­თი­ერ­თო­ბა, ყვე­ლამ ბევ­რი მას­წავ­ლა. ცუ­დად არა­ვინ მახ­სენ­დე­ბა. რა­ტომ­ღაც მერე არა­ვინ აღარ მე­ლა­პა­რა­კე­ბა, მაგ­რამ მე ყო­ველ­თვის მე­ნატ­რე­ბა მათ­თან მე­გობ­რო­ბა.

- შენ თუ ას­წავ­ლე მათ რამე?

- ალ­ბათ, ცალ­მხრი­ვად არა­ფე­რი ხდე­ბა. მაგ­რამ ამის აღი­ა­რე­ბა უჭირს ხალ­ხს. მე არ მი­ჭირს... ბევრ ქალ­თან მქო­ნია ურ­თი­ერ­თო­ბა, არა მხო­ლოდ სექ­სუ­ა­ლუ­რი. ბევ­რი "ძმა­კა­ცი" ქალი მყავს, ვინც თა­ვის პი­რა­დულ­ზე მე­ჭო­რა­ვე­ბა. ასე რომ, შე­მიძ­ლია თა­მა­მად ვთქვა, რომ ვიც­ნობ ქა­ლებს.

- მა­შინ გაგ­ვიმ­ხი­ლე, რა სჭირ­დე­ბა ქალს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის?

- ჰარ­მო­ნია სჭირ­დე­ბა ქალ­საც და კაც­საც. აქ სქე­სი არა­ფერ შუ­ა­შია. ადა­მი­ან­მა ყვე­ლა წუ­თის­გან სი­ა­მოვ­ნე­ბა უნდა მი­ი­ღოს, მა­შინ არის ბედ­ნი­ე­რი. თუ რამე სე­რი­ო­ზუ­ლი, ტრა­გი­კუ­ლი არ ხდე­ბა, ყვე­ლა­ფერს იუ­მო­რით უნდა შე­ხე­დო.

- დღეს რას აკე­თებს ზუზუ?

- ვუდი ალე­ნის პი­ე­სას "სიკ­ვდი­ლი აკა­კუ­ნებს" დგამს გაგა გო­შა­ძე და ამა­ზე ვმუ­შა­ობთ. სა­ვა­რა­უ­დოდ, ვა­კის სარ­დაფ­ში და­იდ­გმე­ბა ეს სპექ­ტაკ­ლი. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ­დი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმზე "თევ­ზი". ეს მის­ტი­კუ­რი დრა­მა სტუ­დენ­ტის გა­და­ღე­ბუ­ლია, დე­ტექ­ტი­ვი ვი­თა­მა­შე. თა­ვი­დან მე და მა­ნა­ნა აბ­რა­მიშ­ვილ­მა ჩავ­თვა­ლეთ, რომ და­ვეხ­მა­რეთ ამ სტუ­დენტს, მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ვერ­სია რომ ვნა­ხეთ, მივ­ხვდით, რომ თვი­თონ დაგ­ვეხ­მა­რა. კარ­გი გა­მო­ვი­და, სა­ფეს­ტი­ვა­ლო ფილ­მია. პა­რა­ლე­ლუ­რად "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წილ­ზე" ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი და სრუ­ლი სა­გი­ჟე­თი მქონ­და.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც ვი­სა­უბ­როთ, შენს რო­მელ ნა­ბიჯს ნა­ნობ ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

- ვნა­ნობ, რომ დე­დას ვუყ­ვი­რე რამ­დენ­ჯერ­მე, მე­გობ­რებს ვა­წყე­ნი­ნე, ვატ­კი­ნე, მაგ­რამ ასე­თია ზუზუ, ფი­ცხი, მაგ­რამ გულ­ჩვი­ლი. ესაა ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა, შეც­დო­მებ­ზე ვსწავ­ლობთ.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)