"ახლა ვხე­დავ ხალ­ხში გულ­წრფელ იმედს და იმის მო­ლო­დინს, რომ ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ შე­იც­ვლე­ბა. რა თქმა უნდა, არი­ან ისე­თე­ბიც, ვინც რა­დი­კა­ლუ­რად უკ­მა­ყო­ფი­ლოა და პი­რი­ქით, მაგ­რამ მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას ვგრძნობ, რომ მოთ­მი­ნე­ბით არი­ან გამ­სჭვა­ლუ­ლი", - აცხა­დებს "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის" სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი ავთო ვარ­სი­მაშ­ვი­ლი, რო­მელ­საც ბო­ლოდ­რო­ინ­დელ აქ­ტუ­ა­ლურ მოვ­ლე­ნებ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ. რა შე­იც­ვა­ლა პო­ლი­ტი­კუ­რი ცვლი­ლე­ბის შემ­დეგ მის ცხოვ­რე­ბა­ში, ამა­ზე რე­ჟი­სო­რი თა­ვად გვი­ამ­ბობს.

- ბა­ტო­ნო ავთო, რა ხდე­ბა თქვ­ენს შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში?

- "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში" გარ­კ­ვე­უ­ლი სი­ახ­ლე­ე­ბი გვაქვს. ახ­ლა­ხან შედ­გა პრე­მი­ე­რა სპექ­ტაკ­ლი­სა "ვალ­სი ძი­ლის წინ". ეს არის ჩემი პი­ე­სა, რო­მე­ლიც თვი­თონ დავ­დგი და მას­ში "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის" მსა­ხი­ობ ქალ­თა უმე­ტე­სო­ბა მო­ნა­წი­ლე­ობს ერ­თა­დერთ მა­მა­კაც­თან, კახა მი­ქი­აშ­ვილ­თან ერ­თად.

- ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი ვინ არი­ან?

- მაია დო­ბორჯგი­ნი­ძე, მა­რი­ამ ჯო­ლო­გუა, თა­მუ­ნა ნი­კო­ლა­ძე, ქეთა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე, თიკო კორ­ძა­ძე, სა­ლო­მე ჭუ­ლუ­ხა­ძე, ნა­თია კვა­შა­ლი... ეს სპექ­ტაკ­ლი ჩვენს დე­დებს, ბე­ბი­ებ­სა და მათ მე­გობ­რებს მი­ვუ­ძღვე­ნი. სულ სამ­ჯერ იხი­ლა მა­ყუ­რე­ბელ­მა და უკვე დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით სარ­გებ­ლობს.

- წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ­სე­ბობ­და მო­საზ­რე­ბა, რომ ავთო ვარ­სი­მაშ­ვი­ლი წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ფა­ვო­რი­ტი ხე­ლო­ვა­ნი იყო. პო­ლი­ტი­კუ­რი ცვლი­ლე­ბის შემ­დეგ რა შე­იც­ვა­ლა თქვენ­თვის?

- როცა ამას ამ­ბო­ბენ, ყვე­ლას მინ­და გულ­წრფე­ლად ვთხო­ვო, ერთხელ და სა­მუ­და­მოდ ამიხ­სნან, რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და ჩემი პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა იმ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის დროს? ერთი ფაქ­ტი მა­ინც და­მი­სა­ხე­ლონ, რი­თიც მე სა­ა­კაშ­ვი­ლის გუნ­დმა წა­მა­ხა­ლი­სა. ამას რომ ვამ­ბობ, ვე­რა­ვინ ვე­რა­ფერს მი­სა­ხე­ლებს. ამ ცხრა წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ არ­სე­ბობს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­და­ცე­მა, სა­დაც მე გა­მო­ვე­დი და მათი პო­ზი­ცია და­ვი­ცა­ვი. ვე­რა­ვინ მე­ტყვის, რომ სა­ა­კაშ­ვი­ლის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში რა­ი­მე მა­ღა­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბა მე­ჭი­რა, იმი­ტომ, რომ ამ ად­გილ­ზე შე­ვარ­დნა­ძის დრო­ი­დან ვმუ­შა­ობ და ყვე­ლა პრე­მია, მათ შო­რის სა­ხელ­მწი­ფო, მისი პრე­ზი­დენ­ტო­ბის დროს მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი. შე­ვარ­დნა­ძის მმარ­თვე­ლო­ბის დროს მი­ვი­ღე ყვე­ლა სი­გე­ლი და მა­ინც ვერ გა­ვი­გე, რა­ტომ ვით­ვლე­ბი მი­შას ფა­ვო­რი­ტად... თუ ჩუ­მად ავი­ღე მის­გან რა­ღაც თან­ხა, ისიც "შე­მახ­სე­ნონ", იქ­ნებ არ მახ­სოვს...

- ინა­უ­გუ­რა­ცი­ას შე­გახ­სე­ნე­ბენ...

- ამა­ზეც მაქვს პა­სუ­ხი, - ეს ჩემი ბოლო შე­ხე­ბა იყო იმ სა­ხე­ლი­სუფ­ლე­ბო გუნდთან. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც ერთ სა­ხელ­მწი­ფო პროგ­რა­მა­ში არ მი­მი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და არც სა­ხელ­მწი­ფო კონ­ცერ­ტი და­მიდ­გამს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რა გახ­და ამ აზ­რის გავ­რცე­ლე­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი?

- ისევ და ისევ ინა­უ­გუ­რა­ცია და კი­დევ ის, რომ მე არ ვაკ­რი­ტი­კებ­დი მათ, ისე­ვე, რო­გორც არც ერთ სხვა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, რო­გორც მის წი­ნა­მორ­ბედს, ასე­ვე მის შემ­დგომს. არ არის ეს ჩემი საქ­მე და მი­მაჩ­ნია, რომ ხე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნი არც უნდა აკ­რი­ტი­კებ­დეს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას და არც კოჭს უგო­რებ­დეს. თა­ვი­სი პო­ზი­ცია რე­ჟი­სორ­მა სპექ­ტაკ­ლებ­ში უნდა გა­მო­ხა­ტოს. თუ ვინ­მეს ჩემი პო­ზი­ცი­ის გა­გე­ბა უნ­დო­და, ენა­ხა ჩემი სპექ­ტაკ­ლე­ბი და გა­ი­გებ­და. ბევ­რჯერ მქონ­და კარ­გი თა­ნამ­დე­ბო­ბე­ბის მი­ღე­ბის შან­სი, მაგ­რამ უარი ვთქვი, რად­გან ჩემს საყ­ვა­რელ საქ­მეს ვერ შე­ვე­ლიე.

- პო­ლი­ტი­კა­ში გთა­ვა­ზობ­დნენ ად­გილს თუ კულ­ტუ­რის სფე­რო­ში?

- ორი­ვე­გან. ინა­უ­გუ­რა­ცი­ის შემ­დეგ ვთქვი, რომ მე არ გავმხდარ­ვარ პრე­ზი­დენ­ტის მე­გო­ბა­რი, ჩემი მე­გო­ბა­რი გახ­და პრე­ზი­დენ­ტი-მეთ­ქი, მაგ­რამ ამას ყუ­რა­დღე­ბა არა­ვინ მი­აქ­ცია, სა­მა­გი­ე­როდ, ინა­უ­გუ­რა­ცია შე­მახ­სე­ნეს უამ­რავ­ჯერ... არ ვა­პი­რებ იმის და­მალ­ვას, რომ წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის გუნდთან ვმე­გობ­რობ, მაგ­რამ ეს არას­დროს გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია. არა­და, სურ­ვი­ლი რომ მქო­ნო­და, დე­პუ­ტა­ტიც გავ­ხდე­ბო­დი და სხვა, საკ­მა­ოდ მა­ღალ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­საც მპირ­დე­ბოდ­ნენ. თუმ­ცა მა­ში­ნაც ვთქვი და ახ­ლაც ვამ­ბობ, მე არ მინ­და პო­ლი­ტი­კუ­რი თა­მა­ში, რად­გან ვე­რას­დროს გავ­ხდე­ბი ისე­თი პო­ლი­ტი­კო­სი, რო­გო­რე­ბიც ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი ან გიგა ბო­კე­რი არი­ან. ამ სფე­რო­ში ყო­ველ­თვის მეშ­ვი­დე პლან­ზე ვიქ­ნე­ბი და ბოლო ად­გილ­ზე ყოფ­ნის სურ­ვი­ლი არ მაქვს. ყვე­ლამ თა­ვი­სი საქ­მე უნდა აკე­თოს, მე პო­ლი­ტი­კო­სი არ ვარ. სა­კუ­თარ თავს ხე­ლო­ვან ადა­მი­ა­ნად მი­ვიჩ­ნევ და რა­ი­მე ღი­რე­ბუ­ლის შექ­მნის ამ­ბი­ცია მაქვს. რაც შე­ე­ხე­ბა იმას, რა შე­იც­ვა­ლა ჩემ­თვის ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პი­რო­ბებ­ში, ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ფე­რი, მაგ­რამ თუ შე­ვა­და­რებთ წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, ახლა იმედს მა­ინც გვაძ­ლე­ვენ.

სა­ა­კაშ­ვი­ლის მოს­ვლამ­დე "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რი" მე­რი­ის­გან გრანტს იღებ­და, შემ­დგომ სულ რა­ღაც ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში გვქონ­და და­ფი­ნან­სე­ბა და გიგი უგუ­ლა­ვას მოს­ვლის შემ­დგომ შეგ­ვი­წყდა... გრი­ბო­ე­დო­ვის თე­ატრთან და­კავ­ში­რე­ბით დაგვპირ­დნენ, რომ მარ­ტი­დან და­ფი­ნან­სე­ბას გაგ­ვიზ­რდი­ან. სი­ა­მოვ­ნე­ბით მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლე ალექ­სან­დრე მარ­გოშ­ვი­ლი შეგ­ვპირ­და, რომ და­მო­უ­კი­დე­ბელ თე­ატ­რებს და­ა­ფი­ნან­სე­ბენ. ასე რომ, ოპ­ტი­მის­ტუ­რი გან­წყო­ბა მაქვს. თუ ბოლო სამ­თვი­ან მუ­შა­ო­ბას შე­ვა­ჯა­მებთ, ვი­ტყვი, რომ წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის "ფა­ვო­რიტ" რე­ჟი­სორ­ზე არა­ნა­ი­რი ზე­წო­ლა არ ყო­ფი­ლა. პი­რი­ქით, ყუ­რა­დღე­ბას ვგრძნობთ იმ კუ­თხით, რომ კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრი ორ­ჯერ და­ეს­წრო გრი­ბო­ე­დო­ვის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რში გა­მარ­თულ სპექ­ტაკლს. ეს არის უპ­რე­ცე­დენ­ტო შემ­თხვე­ვა, რად­გან წინა მი­ნის­ტრე­ბი, არც ნიკა რუ­რუა და არც გოკა გა­ბაშ­ვი­ლი, არ მი­ნა­ხავს ჩვენს სპექ­ტაკ­ლებ­ზე. რაც შე­ე­ხე­ბა "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატრს", აქ ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი შემ­თხვე­ვა მოხ­და, მო­პა­ტი­ჟე­ბის გა­რე­შე, სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლით მო­ვი­და ალექ­სან­დრე მარ­გოშ­ვი­ლი, ჩემს სპექ­ტაკლს "მიყ­ვარ­ხარ, მიყ­ვარ­ხარ, მიყ­ვარ­ხარ" სა­კუ­თა­რი სურ­ვი­ლით და­ეს­წრო. რო­გორც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მო­ქა­ლა­ქე, ისე მო­ვი­და. ცოტა სი­ვიწ­რო­ვე ყო­ფი­ლა, ჩემ­მა დი­რექ­ტორ­მა სკა­მე­ბი ჩა­უდ­გა თურ­მე და ახალ­გაზ­რდებ­თან ერ­თად დამ­ჯდა­რა. ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბა იყო, რად­გან წინა მი­ნის­ტრე­ბის მო­ად­გი­ლე­ე­ბის­გან ასე­თი ყუ­რა­დღე­ბით გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვართ. არ ვი­ცო­დი, თო­რემ უზ­რდე­ლი ხომ არ ვარ, მი­ვი­დო­დი და გა­ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი. ერ­თა­დერ­თი, ვინც კულ­ტუ­რის სფე­რო­დან სპექ­ტაკ­ლებს ეს­წრე­ბო­და, მახ­სოვს, ვა­ლე­რი ასა­თი­ა­ნი იყო.

- ბა­ტო­ნო ავთო, თქვენს საყ­ვა­რელ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრზეც გკი­თხავთ, რომ­ლის მმარ­თვე­ლა­დაც რო­ბი­კო სტუ­რუა დაბ­რუნ­და. ამა­ზე რას ფიქ­რობთ, რა ცვლი­ლე­ბებს ელო­დე­ბით თე­ატ­რში მისი დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ?

- უნდა ვა­ღი­ა­რო, რომ ამ ეტაპ­ზე ბა­ტონ რო­ბი­კო სტუ­რუ­ას­გან მა­ინ­ცდა­მა­ინც არა­ფერს ვე­ლო­დე­ბი. იმი­ტომ, რომ ბა­ტო­ნი სტუ­რუა, ეს ერთი წელი კი არა, ბოლო რამ­დე­ნი­მე ხა­ნია თა­ვი­სი შე­მოქ­მე­დე­ბით მა­ყუ­რებ­ლის მო­თხოვ­ნას სცილ­დე­ბა. მან და­კარ­გა ის, რა­საც ჩვენ მუდ­მი­ვად გვას­წავ­ლი­და - მუდ­მი­ვად გე­დოთ ხელი მა­ყუ­რებ­ლის მა­ჯის­ცე­მა­ზე და თქვე­ნი სპექ­ტაკ­ლე­ბი ამის პა­სუ­ხი უნდა იყო­სო. სწო­რედ ეს არის რე­ჟი­სო­რის უმ­თავ­რე­სი თვი­სე­ბა, თუმ­ცა ვა­ღი­ა­რებ, რომ რო­გორც ოს­ტა­ტი, ახლა უფრო დახ­ვე­წი­ლია, ვიდ­რე 30 წლის წინ იყო, რო­დე­საც დგამ­და შე­დევ­რებს - "კავ­კა­სი­ურ ცარ­ცის წრეს" და "რი­ჩარდ III"-ს. ახლა ის უფრო და­მა­ჯე­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ ვერ გრძნობს მა­ყუ­რებ­ლის მა­ჯის­ცე­მას.

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- მის შეც­ვლას სხვა­დას­ხვა მი­ზე­ზი აქვს, ერთ-ერთი ის არის, რომ ის, რო­გორც ხე­ლო­ვა­ნი, და­წყნარ­და და აგიხ­სნით, რა­ტომ. რო­დე­საც რო­ბი­კო თა­ვი­სი სპექ­ტაკ­ლე­ბით დი­სი­დენ­ტი იყო და მისი ნა­მუ­შე­ვა­რი მა­ყუ­რებ­ლის გუ­ლე­ბამ­დე მი­დი­ო­და, ძა­ლი­ან კარგ ფორ­მა­ში იყო. რო­გორც კი მას პო­ლი­ტი­კუ­რი პლაც­დარ­მი გა­მო­ე­ცა­ლა, მო­ეშ­ვა. ეს მხო­ლოდ რო­ბერტ სტუ­რუ­ას დრა­მა არ არის. იმ თა­ო­ბის ყვე­ლა დიდ რე­ჟი­სორს ასე და­ე­მარ­თა. ვგუ­ლის­ხმობ საბ­ჭო­თა სივ­რცე­ში მოღ­ვა­წე რე­ჟი­სო­რებს, მათ შო­რის ლუ­ბი­მოვს, რო­მელ­თაც მთე­ლი თა­ვი­ან­თი შე­მოქ­მე­დე­ბა პო­ლი­ტი­კურ თე­ატრზე ჰქონ­დათ აწყო­ბი­ლი. რო­დე­საც მა­ყუ­რე­ბე­ლი ას­ჯერ მეტს ის­მენს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­სა და რა­დი­ო­ში, გა­ცი­ლე­ბით მძაფრ სი­უ­ჟე­ტებს კი­თხუ­ლობს ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებ­ში, რე­ჟი­სორს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მუზა ეც­ლე­ბა. ასე იცხოვ­რეს და იმუ­შა­ვეს მათ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში და ამა­სო­ბა­ში ის გა­მორ­ჩათ, რაც დღეს უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

- რა არის დღე­ვან­დე­ლი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი?

- ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, სო­ცი­ა­ლუ­რი სა­კი­თხე­ბი, კო­მუ­ნი­კა­ცია. ახლა ზე­პო­ლი­ტი­კუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი სცე­ნა­ზე არა­ვის სჭირ­დე­ბა. ვა­ღი­ა­როთ, რომ ამ ოცი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩვენ რა­ღაც დო­ზით მა­ინც გავ­ხდით დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლე­ბი და ხალ­ხს რაც აწუ­ხებს, ამ­ბობს კი­დეც. ის, რა­საც დღეს ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვის­მენთ, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დროს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო. ერთ მა­გა­ლითს მოგ­ვიყ­ვე­ბით, "რი­ჩარდ III"-ში იყო მო­მენ­ტი, რო­დე­საც გოგი გე­გეჭ­კო­რი მო­სას­ხამს სწევს და შიგ­ნით ჩანს წი­თე­ლი სარ­ჩუ­ლი, რო­მელ­საც გვერ­დზე მდგომს თავ­ზე აფა­რებს. ამის და­ნახ­ვა­ზე შოკ­ში ჩავცვივ­დით - კო­მუ­ნის­ტუ­რი პარ­ტია მი­წა­ში ჩა­დოო. ეს მა­შინ გმი­რო­ბის ტოლ­ფა­სი იყო. გარ­და ამი­სა, ეს რა­ღაც მიგ­ნე­ბის დიდი სიმ­ბო­ლო იყო, დღეს კი ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­სა­ცი­ლოა. თუ გინ­და, სცე­ნა­ზე დაწ­ვი საბ­ჭო­თა დრო­შა, ტაშ­საც არა­ვინ და­გიკ­რავს, რად­გან ეს თემა უკვე ყვე­ლას მოჰ­ბეზ­რდა.

მე საკ­მა­ოდ კარ­გად ვიც­ნობ ამ საქ­მეს და ვგრძნობ, რომ ეს იმ თა­ო­ბის ყვე­ლა­ზე მკვეთ­რი პრობ­ლე­მაა. ამას ისიც და­ე­მა­ტა, რომ იმ პე­რი­ო­დის მარ­თლაც გე­ნი­ა­ლუ­რი რე­ჟი­სო­რე­ბი იმ­დე­ნად მი­ეჩ­ვივ­ნენ სა­ყო­ველ­თაო აღი­ა­რე­ბას, რომ იმა­ვე რო­ბი­კო სტუ­რუ­ას­თვის და სხვე­ბის­თვი­საც დრა­მაა, მათ სპექ­ტაკ­ლებ­ზე ხალ­ხი რომ არ გიჟ­დე­ბა. სულ რა­ღაც 10-15 მა­ყუ­რე­ბე­ლი მო­დის და პარ­ტე­რიც არ ივ­სე­ბა.

- ამის მი­ზე­ზი ის ხომ არ იყო, რომ, მი­ზეზ­თა გამო, სპექ­ტაკ­ლის და­ა­ნონ­სე­ბა არ ხდე­ბო­და და კი­დევ ის, რომ ადა­მი­ა­ნებს თე­ატ­რის­თვის არ ეცა­ლათ?

- ამას ვერ და­ვი­ჯე­რებ. გთხოვთ კრი­ტი­კა­ში ნუ ჩა­მო­მარ­თმევთ, რად­გან ჩემი ღრმა რწმე­ნი­თა და დაკ­ვირ­ვე­ბით, რო­ბი­კო სტუ­რუა ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი რე­ჟი­სო­რია, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ დღე­საც დგამს ისეთ სპექ­ტაკ­ლებს, რომ­ლის მი­მარ­თაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ცხო­ვე­ლი ინ­ტე­რე­სი აქვს. ჩვენ­და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის ძი­რი­თა­დი მა­ყუ­რე­ბე­ლი არის ახალ­გაზ­რდა თა­ო­ბა და თუ ეს თა­ო­ბა ვერ ხე­დავს იმ პრობ­ლე­მებს სპექ­ტაკ­ლებ­ში, რო­მე­ლიც მას აღელ­ვებს, არც ინ­ტე­რეს­დე­ბა. ამი­ტომ არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მა­ყუ­რებ­ლის მა­ჯის­ცე­მა.

- თუმ­ცა ხში­რად გვეს­მის, რომ ახა­ლი თა­ო­ბა მა­ინ­ცდა­მა­ინც მა­ღა­ლი კულ­ტუ­რუ­ლი გე­მოვ­ნე­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ვა...

- თა­ო­ბა­თა შო­რის ბრძო­ლა ყო­ველ­თვის იყო და მო­დით, დროს მი­ვან­დოთ ყვე­ლა­ფე­რი. დღე­ვან­დე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ისე­დაც პო­ლი­ტი­ზე­ბუ­ლია და მე რა უნდა გი­თხრათ იმა­ზე მეტი სცე­ნი­დან, რაც თქვენ მე­გობ­რე­ბის­გან, კო­ლე­გე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის­გან გეს­მით. და თუ მა­ინც წახ­ვალთ ასეთ სპექ­ტაკლზე, მა­შინ თქვე­ნი ინ­ტე­რე­სის სფე­რო არც ისე მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ყო­ფი­ლა... ასე რომ, რო­ბი­კო სტუ­რუ­ას მოს­ვლის შემ­დეგ ჩემს საყ­ვა­რელ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში სი­ახ­ლეს არ ვე­ლო­დე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი ისე გაგ­რძელ­დე­ბა, რო­გორც რამ­დე­ნი­მე წლის წინ იყო. ასე მხო­ლოდ ჩვენ­თან კი არა, მსოფ­ლი­ოს სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რში ხდე­ბა, სა­ხელ­მწი­ფო აკა­დე­მი­უ­რი თე­ატ­რე­ბი თან­და­თან სა­მუ­ზე­უ­მო თე­ატ­რე­ბად იქ­ცე­ვი­ან, რო­მელ­თაც ჰყავთ არა მა­ყუ­რე­ბე­ლი, არა­მედ დამ­თვა­ლი­ე­რე­ბე­ლი. მე ხში­რად დავ­დი­ვარ პა­რიზ­ში, მაგ­რამ არას­დროს ვეს­წრე­ბი "კო­მე­დი ფრან­სე­ზის" სპექ­ტაკ­ლებს. არც ერთი ნორ­მა­ლუ­რი თე­ატ­რა­ლი იქ არ და­დის, ისი­ნი პა­ტა­რა თე­ატ­რებ­ში უფრო და­დი­ან. და­ახ­ლო­ე­ბით ასეთ ჭრილ­ში გა­და­ვა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რიც, და ეს არც ცუ­დია და არც კარ­გი.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)