კას­პის რა­ი­ო­ნის გამ­გებ­ლის - ოლეგ ია­ძი­სა და ამა­ვე რა­ი­ო­ნის მკვიდ­რის - მა­რეხ ყამ­ბე­გაშ­ვი­ლის და­პი­რის­პი­რე­ბა პო­ლი­ტი­კურ-იუ­მო­რის­ტულ შოუს ემ­სგავ­სე­ბა. ქალ­ბა­ტო­ნი მა­რე­ხი თა­ვი­სი "ფრთი­ა­ნი" ფრა­ზე­ბით პო­პუ­ლა­რო­ბის ზე­ნი­ტში გახ­ლავთ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად პო­პუ­ლა­რუ­ლია მისი ფრა­ზა - "კას­პი არის ტა­ტა­მი, ოლე­გაა ჩვე­ნი მწვრთნე­ლი". გა­დავ­წყვი­ტეთ, ლა­მის ვარ­სკვლა­ვად ქცე­უ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი მკი­თხვე­ლის­თვის უფრო ახ­ლოს გაგ­ვეც­ნო. ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას სიმ­კაც­რეს და იუ­მორს ვა­ბა­ლან­სე­ბო, - გვი­თხრა...

- ქალ­ბა­ტო­ნო მა­რეხ, რო­დემ­დე შე­იძ­ლე­ბა, კას­პი "ტა­ტა­მი" იყოს?

- არ ვიცი. რამ­დენ­ჯე­რაც ოლე­გა თავს და­მეს­ხმე­ბა, იმ­დენ­ჯერ­ვე პა­სუხს მი­ი­ღებს ჩემ­გან! ჩემი გა­მოს­ვლე­ბით ერთი პო­ზი­ტი­უ­რი რა­ღაც მა­ინც მოხ­და: ხალ­ხმა კას­პი "აღ­მო­ა­ჩი­ნა" და იქ­ნებ ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ცი­ონ. არა­ნორ­მა­ლუ­რად დან­გრე­უ­ლი ინფრას­ტრუქ­ტუ­რა გვაქვს... კას­პში არა­ვის უთ­ქვამს, - ოლე­გას უსა­მარ­თლოდ ერ­ჩიო. ყვე­ლამ კარ­გად იცის, რაც ხდე­ბა. ჩვე­ნი რა­ი­ო­ნი მის­ნა­ი­რი "ელე­მენ­ტე­ბის­გან" უნდა გა­იწ­მინ­დოს, რომ "ნა­ცი­ო­ნა­ლებს" ჩვენ­კენ თი­თის გა­მოშ­ვე­რის სა­ბა­ბი არ ჰქონ­დეთ: - აი, ნა­ხეთ, რო­გო­რი ხალ­ხი ჰყავ­თო! უკვე "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბიც" "აკი­კინ­დნენ"... ჩემს შვილ­საც არ და­ვი­ცავ, თუკი დამ­ნა­შა­ვე იქ­ნე­ბა! პირ­ვე­ლად მე ვამ­ხელ და გა­ვაკ­რი­ტი­კებ. დე­მოკ­რა­ტი­ის­თვის ვიბ­რძო­დი, ჩემო კარ­გო...

- ქალ­ბა­ტო­ნო მა­რეხ, კას­პში და­ბა­დე­ბულ-გაზ­რდი­ლი ხართ?

- არა. მცხე­თის რა­ი­ონ­ში - ძა­ლის­ში ვცხოვ­რობ­დი. ბინა თბი­ლის­ში, თემ­ქა­ზეც გვქონ­და, მაგ­რამ ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რე­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბა არ იყო - ძა­ლი­სი თბი­ლის­თან ახ­ლოს არის...

- კას­პში რო­გორ მოხ­ვდით?

- ყვე­ლა და­სავ­ლე­თი­დან აქეთ გა­მორ­ბის და მე უკუღ­მარ­თი რომ ვარ, არ მე­ტყო­ბა? "უკუღ­მა" წა­ვე­დი... კას­პში გავ­თხოვ­დი. ჩემი მე­უღ­ლე ქვე­მო­ჭა­ლე­ლი გახ­ლდათ. ისე სწრა­ფად და­ვო­ჯახ­დი, რომ ვშა­ყი­რობ ხოლ­მე, - ჩემს ქორ­წილ­ში თავი მა­ყა­რი მე­გო­ნა-მეთ­ქი...

- ბავ­შვო­ბა­შიც ასე­თი ენაკ­ვი­მა­ტი იყა­ვით?

- 4 ძმა მყავ­და. ნა­ბო­ლა­რა შვი­ლი გახ­ლა­ვართ. მა­ნე­ბივ­რებ­დნენ. ძმე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - მა­მამ გა­გა­თა­მა­მა და გა­გა­ტუ­ტუ­ცაო... უშ­ვი­ლო ბიძა მყავ­და. მისი ნე­ბი­ე­რაც გახ­ლდით. რაც მეტ სი­სუ­ლე­ლეს ჩა­ვი­დენ­დი და ვი­ტყო­დი, ახ­ლობ­ლებს მით უფრო ვა­ხა­ლი­სებ­დი. ქმა­რიც არა­ფერ­ში მზღუ­დავ­და. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა შინ ძმა­კა­ცე­ბი მო­უყ­ვა­ნია, კარ­ტის სა­თა­მა­შოდ დამ­სხდა­რან და ქმრის­თვის მით­ქვამს, - ერთ ხელს მე ვი­თა­მა­შებ-მეთ­ქი. მე­უღ­ლე ბავ­შვს და­ი­ჭერ­და, მე - ვთა­მა­შობ­დი...

მერე ჩემი ქმა­რი მძი­მედ გახ­და ავად. შე­ეძ­ლო, თა­ვის დე­ი­დაშ­ვილ­თან - მდი­დარ ბიზ­ნეს­მენ მე­რაბ სა­მა­დაშ­ვილ­თან მი­სუ­ლი­ყო და დახ­მა­რე­ბა ეთხო­ვა, მაგ­რამ ამ­ბობ­და: ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლის­გან, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც მთე­ლი ბავ­შვო­ბა გა­ვა­ტა­რე, სი­ცო­ცხლეს არ ვი­ყი­დი. მან ჩემი პრობ­ლე­მის შე­სა­ხებ იცის და ამის მოგ­ვა­რე­ბა მის­თვის არა­ფე­რი­აო. მე­ო­რე დე­ი­დაშ­ვი­ლი ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ში მუ­შა­ობ­და. ის ცო­ცხა­ლი აღარ არის და მის გვარ-სა­ხელ­საც აღარ ვახ­სე­ნებ. ჩემი ქმრის პრობ­ლე­მას ისიც უყუ­რა­დღე­ბოდ მო­ე­კი­და. ზედ­მე­ტი სი­კე­თე სა­კუ­თა­რი თა­ვის წი­ნა­შე ჩა­დე­ნი­ლი ბო­რო­ტე­ბა გახ­ლავთ. ჩემს მე­უღ­ლეს ასე და­ე­მარ­თა. ქმრის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, ბრძო­ლის ქარ­ცე­ცხლში ვარ: 25 წლის ასაკ­ში 2 ბავ­შვით მარ­ტო დავ­რჩი. არ ვი­ცო­დი, რა უნდა მე­ღო­ნა? ჩემი გო­ნე­ბა მა­ლე­ვე ამუ­შავ­და და ოჯახ­ზე და­მო­უ­კი­დებ­ლად ზრუნ­ვა და­ვი­წყე. ახლა სულ ზე­პი­რად ვიცი, ხორ­ბლის თეს­ვის, ნი­ა­და­გის მოხ­ვნის, სა­სუ­ქის და თაგ­ვის წამ­ლის შე­ტა­ნის დრო და ა.შ. იცით, ვამ­ბობ ხოლ­მე, - დე­და­კა­ცი ვარ-მეთ­ქი ანუ რად­გან ქმა­რი არ მყავს, ოჯახ­ში დე­დაც მე ვარ და კა­ციც! კა­ცე­ბი იგი­ნე­ბი­ან, ქა­ლე­ბი კი - იწყევ­ლე­ბი­ან. მე "ოქ­როს შუ­ა­ლე­დი" მაქვს არ­ჩე­უ­ლი... იუ­მო­რის გრძნო­ბა რომ არ მქო­ნო­და, ამ­დე­ნი პრობ­ლე­მის ფონ­ზე, ახლა ან სა­გი­ჟეთ­ში ვიქ­ნე­ბო­დი, ან - სა­საფ­ლა­ო­ზე. იუ­მორ­მა ძა­ლი­ან მიშ­ვე­ლა. რომ იცო­დეთ, სა­კუ­თარ თავ­ზე ყვე­ლა­ზე მე­ტად ვშა­ყი­რობ და ეს ძა­ლი­ან მშვე­ლის. უკი­დუ­რე­სი ფი­ნან­სუ­რი გა­ჭირ­ვე­ბა როცა მაქვს, რა თქმა უნდა, ვნერ­ვი­უ­ლობ. თმა ისე შე­მიჭ­რია, სარ­კეს­თან რომ დავ­მდგარ­ვარ, ჩემი ორე­უ­ლის და­ნახ­ვი­სას ბევ­რი მი­ცი­ნია: - სა­კუ­თარ თავს რას ვერ­ჩო­დი-მეთ­ქი?

- თქვე­ნი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო რა არის?

- რო­გორც მარ­ჩე­ნალ­და­კარ­გუ­ლი, პენ­სი­ას - 110 ლარს და სო­ცი­ა­ლურ დახ­მა­რე­ბას - 75 ლარს ვი­ღებ. სო­ფელ­ში მო­სა­ვა­ლი მომ­ყავს. ქერს ან სხვა პრო­დუქტს ვყი­დი, აღე­ბუ­ლი ფუ­ლით კი ბავ­შვე­ბის­თვის წიგნს ან ტან­საც­მელს ვყი­დუ­ლობ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ზამ­თარ­ში გვი­ჭირს: გა­ზის გა­მათ­ბო­ბე­ლი გვაქვს და ძი­რი­თა­დად, გა­და­სა­ხად­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლე­ბი ვართ. მა­ღა­ზი­ებ­ში რა­ღა­ცებს ნი­სი­ად ვყი­დუ­ლობთ...

- მკაც­რი დედა ხართ?

- მგო­ნი, სიმ­კაც­რე­სა და იუ­მორს შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­შიც ვა­ბა­ლან­სებ. უწეს­რი­გო­ბა არ მიყ­ვარს. ცოტა კრი­ტი­კუ­ლი დედა ვარ: მინ­და, რომ უკე­თე­სე­ბი იყ­ვნენ. ჩემი გო­გო­ნა კარ­გად სწავ­ლობს, ბიჭი ცოტა ფუქ­სა­ვა­ტობს და სწავ­ლას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, პრობ­ლე­მე­ბი მაქვს. მარ­თა­ლია, მას­წავ­ლებ­ლე­ბი და­დე­ბი­თად ახა­სი­ა­თე­ბენ, მაგ­რამ სწავ­ლა ეზა­რე­ბა... ბავ­შვე­ბის­გან მხო­ლოდ სწავ­ლას ვი­თხოვ, ყვე­ლა­ნა­ირ პი­რო­ბას ვუქ­მნი, თა­ვად კი ყვე­ლა­ფერს ვიკ­ლებ. სხვა­თა შო­რის, გა­და­ცე­მა­ში სტუმ­რად რომ მივ­დი­ო­დი, მე­გობ­რებ­მა ფული ამიგ­რო­ვეს - ერთი ხელი ტან­საც­მე­ლი იყი­დე და ისე წა­დიო. პა­რიკ­მა­ხე­რი არ მჭირ­დე­ბა - ალ­ბათ, სა­ლონ­ში ქორ­წი­ლის მერე არ ვყო­ფილ­ვარ. სა­კუ­თარ თავს თა­ვად ვუვ­ლი...

- რო­გორც ვიცი, მე­ზობ­ლე­ბის ვარ­ცხნი­ლო­ბა­ზეც თქვენ ზრუ­ნავთ...

- სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი სტი­ლის­ტი ვარ. 3-თვი­ა­ნი კურ­სი გა­ვი­ა­რე.

- მუდ­მი­ვი კლი­ენ­ტე­ბი გყავთ?

- ვინ­მე რომ მოვა, მა­წონს მო­მი­ტანს და სა­ნაც­ვლოდ თმის შეჭ­რას მთხოვს, იმას კლი­ენ­ტი რო­გორ ვუ­წო­დო? სო­ფელ­ში ხალ­ხს ფული არ აქვს... პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვარ-დი­ზა­ი­ნე­რიც გახ­ლა­ვართ - კო­ლე­ჯში ვსწავ­ლობ­დი. ძა­ლი­ან ცუდი პე­რი­ო­დი იდგა: არც "გაზი" იყო, არც - დენი. მა­შინ სო­ფე­ლი უფრო ძლი­ე­რი გახ­ლდათ, ვიდ­რე - ქა­ლა­ქი. კას­პში გა­თხო­ვე­ბამ­დე, სას­მე­ლი წყლის ევ­რო­პუ­ლი დო­ნის ქარ­ხა­ნა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ტან­და­ბა­ლი უფ­რო­სი მყავ­და. "ჭი­კარ­ტას" ვე­ძახ­დი. ერთხელ ქარ­ხა­ნა­ში თა­ნამ­შრო­მე­ლი ბი­ჭე­ბი "ტა­ჩკით" მი­მაქ­რო­ლებ­დნენ. უცებ კარი გა­ი­ღო და "ჭი­კარ­ტა" შე­მო­ვი­და. თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა და­ი­ნა­ხეს და "ტა­ჩკას" ხელი გა­უშ­ვეს. "ჭი­კარ­ტა" გა­და­ვარ­და, მე ზე­მო­დან და­ვახ­ტი... უფ­რო­სი სამ­სა­ხუ­რი­დან ვერ მაგ­დებ­და, რად­გან ჩემი ონავ­რო­ბა ბევ­რს ახა­ლი­სებ­და, თა­ვად მას კი - ქარ­ხა­ნა­ში მოს­ვლა აღარ უნ­დო­და. მერე გავ­თხოვ­დი და სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მო­ვე­დი. ერთხელ ჩემი მაზ­ლის ცოლს ღა­მით სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გავ­ყე­ვი. აღ­მოჩ­ნდა, რომ "ჭი­კარ­ტას" ცო­ლიც იქ მშო­ბი­ა­რობ­და. ყო­ფილ­მა უფ­როს­მა რომ და­მი­ნა­ხა, ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რო­გორ ჩა­მე­ხუ­ტა - ვერ მაგ­ლეჯ­დნენ! - რო­გორ მო­მე­ნატ­რე, შენ გე­ნაც­ვა­ლე, რას მერ­ჩო­დიო? - მე­უბ­ნე­ბო­და. თან, შვი­ლის შე­ძე­ნის გამო, გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო...

- მშვე­ნივ­რად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბით. მე­ო­რედ და­ო­ჯა­ხე­ბა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ?

- წე­ღან ვშა­ყი­რობ­დი, - ევ­რო­კავ­შირ­ში რომ შე­ვალთ, "ე ხა­ლა­თი და­მი­ჭერს"-მეთ­ქი (იცი­ნის)? რო­გორც დე­დას და ადა­მი­ანს, იმ­დე­ნი პრობ­ლე­მა მაქვს, ჩემო კარ­გო, რომ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე სა­ერ­თოდ არ დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ. ჩემი ოჯა­ხის უფ­რო­სი მე ვარ. პა­ემ­ნე­ბის­თვის სად მცა­ლია? ჩემი შვი­ლე­ბის პრობ­ლე­მე­ბით და "ო"-თი ვცხოვ­რობ. "ო" ოლე­გას და­ვარ­ქვი: ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ომა­რი ჰქვია...

- ზოგს თქვე­ნი საქ­ცი­ე­ლი ქა­ლის­თვის შე­უ­ფე­რებ­ლად მი­აჩ­ნია. მათ რას ეტყო­დით?

- ვა­მა­ყობ, რომ თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა მაქვს და ჩემი ღირ­სე­ბის­თვის ვიბ­რძვი. აბა, ჩემ­თან ერ­თად, ტრაქ­ტო­რით და კომ­ბა­ი­ნით წა­მო­ვიდ­ნენ, ჩემ გვერ­დით თოხ­ნონ და მერე, ვი­ღაც შე­უ­რა­ცხყო­ფას რომ მი­ა­ყე­ნებს, იქ­ნებ თოხი თავ­ზე გა­და­უ­ჭი­რონ! სა­ნამ გამ­კი­ცხა­ვენ, ჯერ იმის ნა­ხე­ვა­რი იშ­რო­მონ, რა­საც მე ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის ვშრო­მობ. ბა­ზარ­შიც დავ­დი­ვარ. მათ ჰგო­ნი­ათ, რომ ყვე­ლა გამ­ყიდ­ვე­ლი უღირ­სია? შვი­ლე­ბის­თვის იოლ ლუკ­მას არ ვე­ძებ! ჩემ­სა­ვით იწ­ვა­ლონ და ვნა­ხოთ, რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე დად­გე­ბი­ან...

- თქვენს პო­პუ­ლა­რო­ბას შვი­ლე­ბი რო­გორ ეგუ­ე­ბი­ან?

- ბიჭი - ძა­ლი­ან კარ­გად. გო­გო­ნას ხან მოს­წონს, ხან - არა. ორი­ვე ყვე­ლაფ­რის საქ­მის კურ­სში გახ­ლავთ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, შარ­შან, ოქ­ტომ­ბრი­დან სახ­ლში შტა­ბი მაქვს გახ­სნი­ლი. ჩემს სახ­ლში ოლეგ ია­ძეც ნამ­ყო­ფია. წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნოდ თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. პარ­ტი­ის გა­სა­მარ­ჯვებ­ლად არა­ნორ­მა­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ­დით. შემ­დეგ რა და­ე­მარ­თა, არ ვიცი...

- ვანო ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის წი­ნა­აღ­მდეგ მი­ტინ­გის მო­წყო­ბას ისევ აპი­რებთ?

- არა. ვუ­თხა­რი, - შენი "ნათ­ლია" ვარ-მეთ­ქი: ქამა სო­კო­საც პა­ტა­რა ტანი და დიდი თავი არა აქვს (იღი­მის)?

- ოლეგ ია­ძის და­მარ­ცხე­ბის გარ­და, რა მი­ზა­ნი გაქვთ?

- ოლეგ იაძე ამ­ბობს, - მი­წე­ბის დრო­უ­ლად აღ­წე­რის­თვის სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის მი­ნის­ტრმა მად­ლო­ბა გა­დაგ­ვი­ხა­დაო. არა­და, მი­წე­ბის აღ­წე­რა არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე მოხ­და! გამ­გე­ბელს არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია, - ქვა ქვა­ზე არ და­უდ­ვია, მაგ­რამ 2 პრე­მია უკვე აიღო! თუ გამ­გებ­ლად და­ტო­ვე­ბენ, ე.ი. კას­პი და სა­ქარ­თვე­ლო ამ ყვე­ლა­ფერს იმ­სა­ხუ­რებს, თო­რემ პი­რა­დად მე, "ო" თა­ნამ­დე­ბო­ბას ვერ და­მა­კარ­გვი­ნებს, ჩემს შვი­ლებს ცი­ხე­ში ვერ ჩას­ვამს, მეც ვერ და­მა­პა­ტიმ­რებს, რად­გან კრი­მი­ნა­ლი არა­სო­დეს ჩა­მი­დე­ნია, სო­ცი­ა­ლურ დახ­მა­რე­ბას ვერ მო­მიხ­სნის და თოხს და ბარს თუ წა­მარ­თმევს, ღმერ­თმა მშვი­დო­ბა­ში მო­ახ­მა­როს!.. შრო­მა და წვა­ლე­ბა და­მი­ფას­დე­ბა, თუკი ქვე­ყა­ნას 2 ღირ­სე­ულ ქარ­თველს გა­ვუზ­რდი. მინ­და, ჩემ­მა შვი­ლებ­მა სა­მარ­თლი­ან სა­ქარ­თვე­ლო­ში იცხოვ­რონ. ჩემი მი­ზა­ნი სწო­რედ ეს გახ­ლავთ!

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

ასე­ვე იხი­ლეთ:

ოლეგ იაძე "კო­ჰა­ბი­ტა­ცი­ას" ვერ ამ­ბობს და "კო­ხას" ეძა­ხის - მა­რეხ ყამ­ბე­გაშ­ვი­ლი

- "ამე­რი­კა­ში იცის კატ­რი­ნა, კას­პში გვყავს ქა­რიშ­ხა­ლი ოლე­გა" - ჩაშ­ლი­ლი შეხ­ვედ­რა გამ­გე­ბელ­თან

- თვითმფრი­ნა­ვის ბო­ლი­ვით გაქ­რა ოლე­გა ჩვენ­თვის - კას­პში გამ­გებ­ლის გა­დად­გო­მას მო­ი­თხო­ვენ