მო­დე­ლი ნინა ფო­ცხიშ­ვი­ლი 13 წლი­საა, თუმ­ცა უფრო დი­დის შე­ხე­დუ­ლე­ბა აქვს. სამი თვეა, რაც სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "ნა­ტა­ლი­ში" სი­ა­რუ­ლი და­ი­წყო და მო­დე­ლის პრო­ფე­სი­ას ეუფ­ლე­ბა, თუმ­ცა სა­ბო­ლო­ოდ, ვი­ნა­ი­დან ტექ­ნი­კურ საგ­ნებს კარ­გად სწავ­ლობს და მის ნა­თე­სა­ურ წრე­ში თით­ქმის ყვე­ლა ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბი­სად­მი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით გა­მო­ირ­ჩე­ვა, ძი­რი­თად პრო­ფე­სი­ად ვერც მო­დე­ლო­ბას ხე­დავს, ვერც სიმ­ღე­რას, თუმ­ცა კი "ნუ­ცას სკო­ლა­ში" მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და დღე­საც ფიქ­რობს, რო­მე­ლი­მე მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღოს.

ნინა ნო­დი­კო ტა­ტიშ­ვი­ლის ახა­ლი კლი­პი­დან გა­ვი­ცა­ნით, სა­დაც რუსა ჩა­ჩუ­ა­სა და კრის­ტი ყიფ­ში­ძეს­თან ერ­თად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ნო­დი­კოს მისი ფო­ტო­ე­ბი "ფე­ის­ბუქ­ზე" უნა­ხავს და მისი ეგ­ზო­ტი­კუ­რი გა­რეგ­ნო­ბით მო­ხიბ­ლუ­ლა. ნინა ნა­ხევ­რად ქარ­თვე­ლია, ნა­ხევ­რად - ჩი­ნე­ლი. დედა ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში ცხოვ­რობს, ნინა კი 4 წლი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­მას­თან, კარ­ლო ფო­ცხიშ­ვილ­თან, ბე­ბი­ა­სა და ძი­ძებ­თან იზ­რდე­ბა. ნი­ნას პა­ტა­რა და ჰყავს, რო­მე­ლიც 10 წლი­საა.

- 13 წლის ვარ, მაგ­რამ უფრო დიდს ვგა­ვარ. ყვე­ლას 16-17 წლის ვგო­ნი­ვარ. ისე, აზ­როვ­ნე­ბი­თაც უფრო დიდი ვარ, ვიდ­რე 13 წლის გო­გო­ნას შე­ე­ფე­რე­ბა. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე ჩემს თა­ნა­ტო­ლებ­თან შე­და­რე­ბით ყო­ველ­თვის მა­ღა­ლი ვი­ყა­ვი.

- სი­მაღ­ლის გარ­და ისიც გა­მო­გარ­ჩევს, რომ ჩი­ნე­ლის გა­რეგ­ნო­ბა გაქვს.

- ეს გა­რეგ­ნო­ბა დე­დის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. დედა ჩი­ნე­ლია, მამა - ქარ­თვე­ლი.

- რო­გორ შეხ­ვდნენ ერ­თმა­ნეთს?

- მამა ბიზ­ნეს­მე­ნია. ჩი­ნეთ­ში ჰქონ­და ბიზ­ნე­სი და იქ მუ­შა­ობ­და. გა­იც­ნო დე­და­ჩე­მი, უფრო ვრცლად მათი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი არ ვიცი. მერე და­ქორ­წინ­დნენ, ჯერ მე გავჩნდი, შემ­დეგ - ჩემი და. მე და ჩემი და მა­მას­თან, ბე­ბი­ა­სა და ძი­ძებ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობთ (იღი­მე­ბა).

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ი­ბა­დე?

- არა, მექ­სი­კა­ში, ქა­ლაქ პუ­ერ­ტო-რი­კო­ში. შემ­დეგ ჩი­ნეთ­ში ჩა­ვე­დით, რად­გან დედა ორ­სუ­ლად იყო. მერე კი, რო­დე­საც 4 წლის გავ­ხდი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვე­დით.

- იცი ჩი­ნუ­რი?

- არა. მინ­და, ვის­წავ­ლო, მაგ­რამ ჯერ მინ­და, რუ­სულ­სა და ინ­გლი­სურს და­ვე­უფ­ლო კარ­გად. მგო­ნია, რომ ჩი­ნუ­რის სწავ­ლა არ გა­მიძ­ნელ­დე­ბა, რად­გან მა­ინც გე­ნე­ტი­კა­ში მაქვს.

- სკო­ლა­ში სწავ­ლობ?

- მერ­ვეკ­ლა­სე­ლი ვარ. კერ­ძო სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ.

- თავს უცხოდ არ გრძნობ­დი, როცა პა­ტა­რა იყა­ვი?

- თა­ვი­დან­ვე ასე იყო, რად­გან ხში­რად მი­ყუ­რებ­დნენ უცხო­ე­ბი, იყო კო­მენ­ტა­რე­ბი, ცუ­დიც და კარ­გიც. ბავ­შვებს არას­დროს არა­ფე­რი უთ­ქვამთ, უფრო დი­დებს. რომ და­მი­ნა­ხავ­დნენ, ჩი­ნე­ლიო, ამ­ბობ­დნენ და უსი­ა­მოვ­ნოდ მი­ყუ­რებ­დნენ. ეს ადრე ხდე­ბო­და, მაგ­რამ ახლა უკვე აღარ ხდე­ბა. სუფ­თა ჩი­ნე­ლის ტი­პა­ჟი არც ვარ, რად­გან ნა­ხევ­რად ქარ­თვე­ლი ვარ, უფრო სხვა­ნა­ი­რი გა­რეგ­ნო­ბა მაქვს. ის ცუდი კო­მენ­ტა­რე­ბი ხში­რად არ უთ­ქვამთ, ათას­ში ერთხელ იყო, მაგ­რამ მა­ინც და­მა­მახ­სოვ­რდა. ხში­რად მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ კომ­პლი­მენ­ტებს ჩემი გა­რეგ­ნო­ბის გამო. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ, რომ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბა მაქვს და ამა­ზე არას­დროს მი­ნერ­ვი­უ­ლია.

- მამა რას საქ­მი­ა­ნობს ამ­ჟა­მად?

- ახ­ლაც ბიზ­ნეს­შია. კარ­ლო ჰქვია.

- რო­გო­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბით გა­ი­ზარ­დე?

- მამა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად გვზრდი­და მეც და ჩემს და­საც, ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბით. ოჯახ­ში ამა­ზე ყუ­რად­ღე­ბას არ ამახ­ვი­ლებ­დნენ, რომ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ვარ. მეც და ჩემი დაც მო­ნათ­ლუ­ლე­ბი ვართ. 3 წლის ვი­ყა­ვი, როცა მომ­ნათ­ლეს.

- მო­დე­ლო­ბა რო­გორ გა­და­წყვი­ტე?

- სა­ნამ მო­დე­ლო­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დე­ბო­დი, მა­ნამ­დე სიმ­ღე­რით და­ვინ­ტე­რეს­დი. 7 წლის ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად ტე­ლე­ვი­ზი­ით რომ გა­მოვ­ჩნდი. "ბას­ტი-ბუ­ბუ­ში" დავ­დი­ო­დი და სიმ­ღე­რა შე­ვას­რუ­ლე. "ბას­ტი-ბუ­ბუ­ში" სკო­ლი­დან მოვ­ხვდი, პა­ტა­რე­ბის ასარ­ჩე­ვად იყ­ვნენ მო­სუ­ლე­ბი. "თბი­ლი­სოს" ვმღე­რო­დი. შემ­დეგ "ნუ­ცას სკო­ლა­ში" მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

წინა წლის ზამ­თარს ფო­ტოგ­რაფ ქეთა გვი­ნე­ბა­ძეს­თან პირ­ვე­ლი ფო­ტო­სე­სია მქონ­და. რად­გან პირ­ვე­ლად ვი­დე­ქი კა­მე­რის წინ, არ ვი­ცო­დი, რო­გორ უნდა მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ კარ­გი ფო­ტო­ე­ბი გა­მო­ვი­და. როცა ფო­ტო­ე­ბი ახ­ლობ­ლებს ვაჩ­ვე­ნე, ყვე­ლას მო­ე­წო­ნა.

- სა­ა­გენ­ტო­ში რამ­დე­ნი ხა­ნია, რაც მიხ­ვე­დი?

- "ნა­ტა­ლი­ში" ჩემი სურ­ვი­ლით მი­ვე­დი სამი თვის წინ. ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი მეხ­მა­რე­ბო­და სა­ა­გენ­ტოს არ­ჩე­ვა­ში. რამ­დე­ნი­მე სა­ა­გენ­ტოს პი­რო­ბას გა­ვე­ცა­ნი და ბო­ლოს "ნა­ტა­ლი" შე­ვარ­ჩიე. 13 წლის რად­გან ვარ, უკვე დრო დად­გა, რომ სა­ა­გენ­ტო მე­პო­ვა. ყვე­ლაფ­რის გაკ­ვე­თი­ლი გვაქვს, ცეკ­ვის, დი­ზა­ი­ნის, იმის, რაც მო­დელს ყვე­ლა­ზე მე­ტად სჭირ­დე­ბა. გვას­წავ­ლი­ან, რო­გორ გა­ვი­კე­თოთ მა­კი­ა­ჟი.

- შენ ალ­ბათ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მა­კი­ა­ჟი გჭირ­დე­ბა.

- ვი­ზა­ჟის­ტებს უთ­ქვამთ ჩემ­თვის, სა­ინ­ტე­რე­სო სახე გაქვს და სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­მუ­შა­ვებ­დით შენ­თა­ნო. ახლა ვი­ზა­ჟის გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე ყო­ველ­დღი­უ­რი მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბას ვსწავ­ლობთ, მალე უფრო რთულ მა­კი­აჟ­საც გვას­წავ­ლი­ან, გა­მო­სას­ვლელ და სა­ღა­მოს მა­კი­ა­ჟებს. მო­დელ­მა ეს ყვე­ლა­ფე­რი უნდა იცო­დეს.

- ნო­დი­კო ტა­ტიშ­ვილ­მა რო­გორ გი­პო­ვა?

- ვიცი, რომ "ფე­ის­ბუქ­ზე" ნახა ფო­ტო­ე­ბი, შემ­დეგ კრის­ტიმ და­მა­კავ­ში­რა ნო­დი­კოს­თან. კა­მე­რის წინ პირ­ვე­ლად არ აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ. ერთ-ერ­თმა კომ­პა­ნი­ამ გა­და­მი­ღო მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან ფილმში, სა­ხე­ლად "ენ­ტრე". მთა­ვა­რი როლი მქონ­და, ძვე­ლი თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში ვი­ღებ­დით, პერ­სო­ნა­ჟე­ბი გი­ორ­გი ქე­ბუ­რი­ას სა­მოს­ში ვი­ყა­ვით გა­მო­წყო­ბი­ლე­ბი. სა­ში­ნე­ლე­ბა­თა ფილ­მია, მაგ­რამ ძა­ლი­ან არ შე­გე­შინ­დე­ბათ (იცი­ნის). ოფი­ცი­ა­ლუ­რი პრე­მი­ე­რა არ ყო­ფი­ლა, 5-წუ­თი­ა­ნი ფილ­მი გა­მო­ვი­და.

- ნო­დი­კოს კლი­პის გა­და­ღე­ბებ­ზე გა­ვი­გე, ტექ­სტი ვერ და­გი­მახ­სოვ­რე­ბი­ათ.

- მარ­თლა არ ვი­ცო­დით. წინა სა­ღა­მოს გა­მო­მიგ­ზავ­ნა ტექ­სტი, მე­ო­რე დღეს რომ მი­ვე­დი, ნო­დი­კომ მი­თხრა, ახლა ტექ­სტი ჩა­მა­ბა­რეო. რა თქმა უნდა, არ ვი­ცო­დი, არა მარ­ტო მე, არა­მედ რუს­კა­საც და კრის­ტი­საც არ სცოდ­ნი­ათ. მერე ნო­დი­კო კა­მე­რის უკან დად­გა და სი­ტყვებს ხმა­მაღ­ლა გვიყ­ვი­რო­და. გა­და­ღე­ბებ­ზე ძა­ლი­ან გა­ვერ­თეთ.

- ნო­დი­კო ძა­ლი­ან მო­გი­ხიბ­ლავს. თა­ვად ასე გვი­თხრა.

- ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლია. ჩემ­თვის არა­ფე­რი უთ­ქვამს.

- სკო­ლა­ში კარ­გად სწავ­ლობ?

- კი, ნორ­მა­ლუ­რად (იღი­მე­ბა). დავ­დი­ვარ მა­თე­მა­ტი­კა­ზე. ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბი უფრო მე­ხერ­ხე­ბა.

- პო­დი­უმ­ზე გა­მო­სულ­ხარ?

- დე­ბი­უ­ტი მქონ­და ახ­ლან­დელ თბი­ლი­სის მო­დის კვი­რე­ულ­ზე. ძა­ლი­ან მე­ში­ნო­და. პირ­ვე­ლად გა­მოვ­დი­ო­დი და ეგ­რე­ვე მო­დის კვი­რე­ულ­ზე აღ­მოვ­ჩნდი. ბევრ დი­ზა­ი­ნერ­თან გა­მო­ვე­დი, მათ შო­რის ავ­თან­დილ­თან. მე­ში­ნო­და, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერ­მა კარ­გად ჩა­ი­ა­რა. ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ ღირ­და. პო­დი­უმ­ზე თავი კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძე­ნი. როცა პო­დი­უმ­ზე გა­დი­ხარ, დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებ.

- გინ­და, მო­დე­ლი გახ­დე?

- არა, მო­დე­ლო­ბა ჩემი ძი­რი­თა­დი პრო­ფე­სია არ იქ­ნე­ბა. მინ­და, ტექ­ნი­კუ­რი კუ­თხით წა­ვი­დე, მარ­კე­ტინ­გი, ბიზ­ნე­სი... მინ­და, მა­მის კვალს გავ­ყვე. გე­ნებ­ში მაქვს, ყვე­ლა ჩემ გარ­შე­მო ან მა­თე­მა­ტი­კო­სია, ან ბი­ო­ლო­გი, ან ქი­მი­კო­სი (იცი­ნის).

- მა­მას თუ მოს­წონს, მო­დე­ლო­ბით რომ და­ინ­ტე­რეს­დი?

- არ უთ­ქვამს, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ დი­დად არ მოს­წონს. პო­დი­უმ­ზე რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, არ მო­სუ­ლა, რად­გან სა­ზღვარ­გა­რეთ გახ­ლავთ. ისე, აინ­ტე­რე­სებს და ამ­ბებს კი­თხუ­ლობს ხოლ­მე.

- შენი და რო­გო­რი გო­გოა?

- ძა­ლი­ან ჯი­უ­ტი. მე ასე­თი ჯი­უ­ტი არ ვარ. დები ხში­რად ჩხუ­ბო­ბენ, მაგ­რამ ის ჩემი ცხოვ­რე­ბაა, ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს. ჩემს ფო­ტო­ებს ათ­ვა­ლი­ე­რებს და მოს­წონს. ერ­თა­დაც გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბი, მაგ­რამ მო­დე­ლო­ბა არ უნდა, პა­ტა­რა და პუტ­კუ­ცაა (იღი­მე­ბა).

- არის რა­ი­მე შენს გა­რეგ­ნო­ბა­ში, რაც არ მოგ­წონს?

- მეტ­რი და 72 სმ. ვარ და სი­მაღ­ლე არ მომ­წონს. რომ არ გა­ვი­ზარ­დო? მაგ­რამ მგო­ნია, რომ არ იქ­ნე­ბა პრობ­ლე­მა. მინ­და, რომ მა­ღა­ლი ვიყო. გარ­და ამი­სა, ყვე­ლას აქვს გა­რეგ­ნო­ბა­ში ის, რაც არ მოს­წონს, მაგ­რამ არ მინ­და გავთქვა (იღი­მის).

- მი­სა­ბა­ძი მო­დე­ლი თუ გყავს აქ ან სა­ზღვარ­გა­რეთ?

- ნა­ო­მი კემ­პბელს გა­მო­ვარ­ჩევ ყვე­ლას­გან, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევ­რი კარ­გი მო­დე­ლია, მაგ­რამ მი­სა­ბა­ძად ვე­რა­ვის და­ვა­სა­ხე­ლებ.

- უცხო­ეთ­ში აპი­რებ წას­ვლას?

- ვა­პი­რებ სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას. შე­იძ­ლე­ბა იმა­ზეც ვი­ფიქ­რო, რომ მო­დე­ლის კა­რი­ე­რაც იქ ავა­წყო.

- შენს გა­რეგ­ნო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით რა­ი­მე სა­ხა­ლი­სო ამ­ბა­ვი ხომ არ გქო­ნია?

- ბევ­რი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებს, ქარ­თუ­ლად რომ ვი­წყებ ლა­პა­რაკს, ცოტა შო­კია ხოლ­მე ბევ­რის­თვის.

- ალ­ბათ ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გყავს.

- ბევ­რი არა, რო­გორც ყვე­ლა გო­გო­ნას, მყავს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი. ყუ­რა­დღე­ბა ყვე­ლა გო­გო­ნას უყ­ვარს და მეც მიყ­ვარს, მაგ­რამ სი­უპ­რი­ზე­ბი არა­ვის გა­უ­კე­თე­ბია.

- რო­გო­რი უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მო­გე­წო­ნე­ბა?

- ჭკვი­ა­ნი. გა­რეგ­ნო­ბა­ზე მე­ტად ყუ­რა­დღე­ბას იმას ვაქ­ცევ, რო­გო­რია ში­ნა­გა­ნად, მაგ­რამ გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც კარ­გი უნდა იყოს, ასე­ვე საყ­ვა­რე­ლიც (იღი­მე­ბა).

- რაც შე­ე­ხე­ბა სიმ­ღე­რას, რა ჟანრს ანი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- უფრო მე­ტად ჯაზს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ემი უა­ი­ნ­ჰა­უ­სი, სუფ­თა ჯაზი არ არის, მაგ­რამ მა­ინც მიყ­ვარს.

- მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სებ­ში არ აპი­რებ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას?

- ვფიქ­რობ, მაგ­რამ ჯერ ვერ გა­დავ­წყვი­ტე.

- ცოტა ჩა­კე­ტი­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ?

- უცხო ხალ­ხთან არ ვიხ­სნე­ბი და არც მინ­და. ახ­ლობ­ლებ­სა და მე­გობ­რებ­თან, რა თქმა უნდა, გახ­სნი­ლი ვარ.

- რა­ი­მე ჰობი გაქვს?

- სიმ­ღე­რა, ხატ­ვა.

- რა ოც­ნე­ბა გაქვს?

- მინ­და, ჩემს ძი­რი­თად საქ­მე­ში წარ­მა­ტე­ბას მი­ვაღ­წიო.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)