ზაზა მარ­ჯა­ნიშ­ვილს ცხოვ­რე­ბა­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ძა­ლან უყ­ვარ­და. ოთხჯერ გა­და­წყვი­ტა, რომ მის ცხოვ­რე­ბა­ში მთა­ვა­რი სიყ­ვა­რუ­ლი მო­ვი­და. პირ­ველ სამ შემ­თხვე­ვა­ში შეც­და. სიყ­ვა­რუ­ლი მა­ლე­ვე დამ­თავ­რდა. ამ­ჯე­რად მა­რი­ნა სა­ლუქ­ვა­ძეს­თან იპო­ვა დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი, რო­მელ­საც მთე­ლი 43 წელი ელო­და.

რა­ტომ ვერ გა­იც­ნო პოლ მა­კარტნი

- მა­მა­ჩე­მი, გუ­რამ გა­ლოგ­რე, ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე პა­ტი­ო­სა­ნი კაცი იყო, ვინც ცხოვ­რე­ბა­ში მი­ნა­ხავს. გა­ლოგ­რე უძ­ვე­ლე­სი გუ­რუ­ლი გვა­რია. ამ კაც­მა მას­წავ­ლა მე­გობ­რო­ბაც, პრობ­ლე­მე­ბის გა­და­ლახ­ვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი კულ­ტუ­რაც, იმ თოკ­ზე სი­ა­რუ­ლი, რა­საც კა­ცო­ბა ჰქვია და რაც მთა­ვა­რია, მუ­სი­კა მას­წავ­ლა.

- პრო­ფე­სი­ით მუ­სი­კო­სი იყო?

- გა­მომ­ძი­ე­ბე­ლი იყო, მაგ­რამ მუ­სი­კა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. შე­მიძ­ლია და­ვიკვ­ეხნო, რომ იმ დრო­ის კო­რუმ­პი­რე­ბულ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მამა მცი­რე­რი­ცხო­ვან პა­ტი­ო­სან გა­მომ­ძი­ე­ბელ­თა რი­ცხვში შე­დი­ო­და. ჩვენს ოჯახ­ში რომ შე­მო­სუ­ლი­ყა­ვით, მიხ­ვდე­ბო­დით, რო­გო­რი პა­ტი­ო­სა­ნი ოჯა­ხი ვი­ყა­ვით. დედა, ცი­ა­ლა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლი, პე­და­გო­გია და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი დე­დაა. დღემ­დე დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე მი­რე­კავს და მე­კი­თხე­ბა, სახ­ლში გაზი ხომ არ დაგ­რჩა ჩარ­თუ­ლიო, და სხვა მსგავს კი­თხვებს მის­ვამს. მისი ეს თვი­სე­ბა ყო­ველ­თვის მხიბ­ლავ­და. ასე­თი დე­დო­ბის კოდი ქარ­თულ ფე­ნო­მენ­ში დევს და ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თია დე­და­ჩე­მი. ჩემი ბი­ო­ლო­გი­უ­რი მამა არ მახ­სოვს. მშობ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს და­შორ­დნენ.

- მამა არას­დროს გი­ნა­ხავთ?

- ბუნ­დოვ­ნად მახ­სოვს. მახ­სოვს, სი­გა­რეტს რო­გორ ეწე­ო­და. ხელ­ში რო­გორ ამიყ­ვა­ნა რამ­დენ­ჯერ­მე...

- რო­გორ გა­იც­ნეს მშობ­ლებ­მა ერ­თმა­ნე­თი?

- ძნე­ლა­ძის ქუ­ჩა­ზე იყო შე­ნო­ბა, სა­დაც ხმის ჩამ­წე­რი სტუ­დია გახ­ლდათ გან­თავ­სე­ბუ­ლი. ამა­ვე შე­ნო­ბა­ში იყო უსი­ნათ­ლო­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა. მამა მა­შინ ხმის რე­ჟი­სო­რი იყო და პა­რა­ლე­ლუ­რად იუ­რი­დი­ულ­ზე სწავ­ლობ­და. დედა რა­დი­ო­შიც მუ­შა­ობ­და და პა­რა­ლე­ლუ­რად უსი­ნათ­ლო­ე­ბის­თვის წიგ­ნებს წერ­და. რო­გორც რა­დი­ოს თა­ნამ­შრო­მე­ლი მი­ვი­და სტუ­დი­ა­ში ჩა­სა­წე­რად და იქ გა­იც­ნო მამა. მე მა­შინ და­ახ­ლო­ე­ბით ცხრა წლის ვი­ყა­ვი. ფო­ტო­ზე ჩემი მშობ­ლე­ბი არი­ან.

- სუ­რა­თი, რო­მელ­ზეც რამ­დე­ნი­მე თვის იქ­ნე­ბით იცით, სა­დაა გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- ზუს­ტად არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა, ბა­თუმ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. დედა ხში­რად მაც­მევ­და შავ მა­ი­სუ­რებს, იმი­ტომ რომ ძა­ლი­ან თეთ­რი ვი­ყა­ვი. ბა­თუმ­ში ხში­რად ვის­ვე­ნებ­დი. სახ­ლი გვაქვს და არ­და­დე­გე­ბის დროს ერთ თვეს მა­ინც ვა­ტა­რებ­დით ბა­თუმ­ში.

- გა­რეგ­ნუ­ლად დე­დას ჰგავ­ხართ?

- ალ­ბათ დე­დას ვგა­ვარ.

- ალ­ბომ­ში რამ­დე­ნი­მე ფოტო ბურ­თით ხელ­ში გაქვთ გა­და­ღე­ბუ­ლი. რო­გორც ჩანს, ბურ­თი გიყ­ვარ­დათ.

- სპორ­ტი ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და, ფეხ­ბურ­თი გან­სა­კუთ­რე­ბით, მაგ­რამ დე­დამ თა­ვი­დან­ვე შე­ამ­ჩნია, რომ მუ­სი­კა­ლუ­რი სმე­ნა მქონ­და. დე­დაც ძა­ლი­ან მუ­სი­კა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნია და უც­ბად მიხ­ვდა, რომ მო­მა­ვა­ლი მუ­სი­კო­სი ვიზ­რდე­ბო­დი. მი­მიყ­ვა­ნა ან­სამ­ბლ "ნერ­გებ­ში".

- შემ­დე­გი ფოტო ამ პე­რი­ოდ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- არა, "ნერ­გებ­ში" მის­ვლამ­დე. ფო­ტო­ზე და­ახ­ლო­ე­ბით ხუთი წლის ვიქ­ნე­ბი.

- მექ­სი­კუ­რად ხართ გა­მო­წყო­ბი­ლი. მოგ­წონ­დათ მექ­სი­კუ­რი მუ­სი­კა?

- სომ­ბრე­რო უბ­­რა­ლოდ მა­ხუ­რავს. ქუდი ატე­ლი­ე­ში ჰქონ­დათ და და­მა­ხუ­რეს. იმ პე­რი­ოდ­ში მექ­სი­კუ­რი მუ­სი­კა, სა­ვა­რა­უ­დოდ, მოს­მე­ნე­ლიც არ მექ­ნე­ბო­და.

- ახლა მოგწ­ონთ?

- მექ­სი­კურ მუ­სი­კას ძა­ლი­ან ბევ­რი მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბა აქვს. და­ახ­ლო­ე­ბით ისე­თი სი­ტუ­ა­ცი­აა, რო­გო­რიც სა­ქარ­თვე­ლო­შია, გუ­რუ­ლი სიმ­ღე­რა რომ გან­სხვავ­დე­ბა კა­ხუ­რის­გან. ძა­ლი­ან კარგ მექ­სი­კელ მუ­სი­კო­სებ­თან და­მიკ­რავს. ამე­რი­კა­ში რომ ვცხოვ­რობ­დი, მა­შინ ვე­ზი­ა­რე მექ­სი­კურ და ლა­თი­ნურ-ამე­რი­კულ მუ­სი­კას და ახლა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ძა­ლი­ან მომ­წონს.

- პირ­ვე­ლად რო­მე­ლი მუ­სი­კა მო­გე­წო­ნათ ყვე­ლა­ზე მე­ტად, რა­მაც თქვენ­ზე დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა?

- "ბითლზი" მო­მე­წო­ნა ძა­ლი­ან.

- ბით­ლო­მა­ნი იყა­ვით?

- დღემ­დე ვარ. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ყვე­ლა ეზო­ში ბავ­შვე­ბის ჯგუ­ფი იყო, რომ­ლე­ბიც "ბითლზის" სიმ­ღე­რებს მღე­როდ­ნენ. დღემ­დე ვარ და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი "ბითლზის" სა­ო­ცა­რი სიმ­ღე­რე­ბით.

- ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ოდ­ში "ბითლზის" რო­მე­ლი­მე წევ­რი ხომ არ გა­ი­ცა­ნით?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ გა­ვი­ცა­ნი. ერთხელ სა­ჩუქ­რე­ბის მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვე­დი, სა­დაც პოლ მა­კარტნი იყო, მაგ­რამ ვერ შევ­ბე­დე მის­ვლა, იმ­დე­ნად დიდი იყო ჩემ­თვის. ძა­ლი­ან მინ­დო­და მეთ­ქვა, შენი ბრა­ლია, სა­შინ­ლად რთუ­ლი პრო­ფე­სია რომ ავირ­ჩიე-მეთ­ქი. სა­ო­ცა­რი, გე­ნი­ო­სი ადა­მი­ა­ნი იდგა ჩემ წინ და სა­ფოს­ტო მარ­კას ყი­დუ­ლობ­და.

რო­დის იყო უფ­ლის­წუ­ლი

- შემ­დეგ ფო­ტო­ზეც ბურ­თით ხელ­ში ხართ.

- სუ­რა­თი 1976 წელს კო­ჯორ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. ფო­ტო­ზე და­ახ­ლო­ე­ბით შვი­დი წლის ვიქ­ნე­ბი. "ნერ­გე­ბის" წევ­რე­ბი ვის­ვე­ნებ­დით იქ და პა­რა­ლე­ლუ­რად რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი გვქონ­და ხოლ­მე. სე­ზო­ნი რომ და­ი­წყე­ბო­და, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში დავ­დი­ო­დით და კონ­ცერ­ტებს ვმარ­თავ­დით.

- რო­მელ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დით?

- რკი­ნიგ­ზის პირ­ველ სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა­ში, რო­მე­ლიც დგე­ბუ­ა­ძის ქუ­ჩა­ზე იყო. ეს სკო­ლა და­ამ­თავ­რეს ჩემ­თვის დი­ად­მა გია ყან­ჩელ­მა, ვაჟა აზა­რაშ­ვილ­მა, ზურა წე­რე­თელ­მა, დებ­მა ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე­ებ­მა.

- რო­გორც მი­თხა­რით, მომ­დევ­ნო სუ­რა­თი გა­და­ღე­ბუ­ლი გაქვთ თქვენს კლა­სელ სო­ფი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძეს­თან.

- სკო­ლა­ში და­იდ­გა სპექ­ტაკ­ლი "კონ­კია", სა­დაც მე უფ­ლის­წულს ვთა­მა­შობ­დი. კონ­კია სო­ფი­კო იყო.

- ასეთ რო­ლებს რომ თა­მა­შობ­დნენ, მერე ბავ­შვებს მოს­წონ­დათ ხოლ­მე ერ­თმა­ნე­თი...

- ჩემი თა­ო­ბის კლა­სე­ლე­ბი დაძ­მუ­რი ორი­ენ­ტა­ცი­ის იყ­ვნენ და ერ­თმა­ნე­თი არ უყ­ვარ­დე­ბო­დათ.

- მუ­სი­კის სიყ­ვა­რუ­ლი სწავ­ლა­ში ხელს ხომ არ გიშ­ლი­დათ?

- კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. დედა მკაც­რი მყავ­და და უნდა მეს­წავ­ლა. დედა გერ­მა­ნუ­ლის სპე­ცი­ა­ლის­ტი იყო, მაგ­რამ ჩემ გამო ყვე­ლა­ფერს თავი და­ა­ნე­ბა.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი არ გყავთ?

- უფ­რო­სი და და უმ­ცრო­სი ძმა მყავს. და - მეგი მაღ­ლა­ფე­რი­ძე, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვი­ცა­ნი, მეგი ჩემი ბი­ო­ლო­გი­უ­რი მა­მის შვი­ლია, რო­მე­ლიც მას პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან ჰყავ­და. მე და მე­გიმ ერ­თმა­ნე­თის არ­სე­ბო­ბა ვი­ცო­დით, მაგ­რამ არ ვურ­თი­ერ­თობ­დით. მერე ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა. შემ­დე­გი ფოტო ჩემს დას, მე­გის, რამ­დე­ნი­მე ხნის წინ აქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი. დე­დას მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბი­დან მყავს ძმა, რო­მელ­საც იგი­ვე სა­ხე­ლი ჰქვია, რაც მა­მას, თუმ­ცა ყვე­ლა ბა­ჩოს ვე­ძა­ხით.

- ჰგავ­ხართ დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი?

- ცხოვ­რე­ბის პრინ­ცი­პით ვგა­ვართ, გა­რეგ­ნუ­ლად - არა.

- მომ­დევ­ნო ფოტო რო­დის გაქვთ გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტე­ბი სკო­ლებ­ში ხში­რად და­დი­ოდ­ნენ წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბის გა­და­სა­ღე­ბად. ერთ-ერთი ასე­თი სტუმ­რო­ბის დროს გა­მო­მარ­ჩი­ეს, რო­გორც ჩანს, მუ­სი­კა­ლუ­რო­ბის გამო და შე­იძ­ლე­ბა, "ნორჩ ლე­ნი­ნელ­ში" ან ჟურ­ნალ "პი­ო­ნერ­ში" და­ი­ბეჭ­და.

რა­ტომ გა­უ­ნა­წყენ­დნენ რუსი ოფიც­რე­ბი

- მომ­დევ­ნო ფო­ტო­დან ჩანს, რომ და­სარ­ტყამ

ინ­სტრუ­მენტზეც უკ­რავთ.

- რა­ო­დენ გა­საკ­ვი­რიც უნდა იყოს, ჩემი პირ­ვე­ლი ინ­სტრუ­მენ­ტი, რო­მელ­ზეც ვუკ­რავ­დი, და­სარ­ტყა­მი ინ­სტრუ­მენ­ტი იყო. დედა სახ­ლში ექ­სპე­რი­მენტს ატა­რებ­და. ჩა­მირ­თავ­და "ბითლზის" ფირ­ფი­ტას და სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან თვალს ადევ­ნებ­და, რო­გორ ვიქ­ცე­ო­დი. მე მუ­სი­კას ავ­ყვე­ბო­დი და ხე­ლებს მუხ­ლებ­ზე ვირ­ტყამ­დი. მერე დე­დამ მო­ი­ფიქ­რა სა­ო­ცა­რი რამ. გაბ­ზა­რულ ჭურ­ჭელს ტილო შე­მო­ახ­ვია, ჯო­ხე­ბი მომ­ცა და მი­თხრა, ამა­ზე და­არ­ტყიო. "ნერ­გებ­ში" კონ­კურ­სი რომ გა­მო­ცხად­და, რა­ტომ­ღაც თქვეს, ეს ბიჭი და­სარ­ტყამ ინ­სტრუ­მენტზე უნდა იჯ­დე­სო და რომ და­ვუ­კა­რი, და­ემ­თხვა ერთ-ერთ სტან­დარ­ტულ რიტმს, რო­მელ­საც დრა­მე­რე­ბი უკ­რა­ვენ, როცა და­სარ­ტყამ ინ­სტრუ­მენტს მი­უჯ­დე­ბი­ან. არ ვიცი, ასე რა­ტომ მოხ­და.

- რო­გორც ვიცი, მშობ­ლე­ბის თხოვ­ნით, მე­ტა­ლურ­გი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რეთ "გე­პე­ი­ში".

- კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ან სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში მინ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა. იმ პე­რი­ოდ­ში ბევ­რს ვხა­ტავ­დი. ხე­ლოვ­ნე­ბის­კენ მინ­დო­და წას­ვლა, მაგ­რამ რად­გან ხე­ლო­ვა­ნებს ყო­ფილ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში დიდი პერ­სპექ­ტი­ვა არ ჰქონ­დათ, ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა მირ­ჩი­ეს, "გე­პე­ი­ში" ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. მი­თხრეს, გექ­ნე­ბა შენი სამ­სა­ხუ­რი, რომ­ლის მერე რაც გინ­და, ის გა­ა­კე­თეო. ეს იმ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნუ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო.

- თუმ­ცა თქვენ ამ პრო­ფე­სი­ა­ში ბედი არც გიც­დი­ათ...

- ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, რომ მე­ტა­ლურ­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე მოვ­ხვდი. უფრო მე­ტა­ლურ­გი­ას არ გა­უ­მარ­თლა. "გე­პე­ის" მე­ო­რე კორ­პუს­ში მე­ხუ­თე სარ­თულ­ზე სწავ­ლობ­დნენ მე­ტა­ლურ­გე­ბი. მე­სა­მე სარ­თულ­ზე იყო კლუ­ბი, სა­დაც იდგა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი რო­ი­ა­ლი და რომ მივ­დი­ო­დი "გე­პე­ი­ში", ყო­ველ­თვის კლუბ­ში შე­ვუხ­ვევ­დი ხოლ­მე. ასე და­ვამ­თავ­რე ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. დიპ­ლო­მი ავი­ღე დე­და­ჩე­მის და­ბა­დე­ბის დღეს. მი­ვუ­ტა­ნე და ვუ­თხა­რი, ეს ჩემი სა­ჩუ­ქა­რია-მეთ­ქი და მერე წა­ვე­დი მუ­სი­კა­ში.

- შემ­დე­გი ფოტო რო­მელ წელს არის გა­და­ღე­ბუ­ლი?

- სა­ვა­რა­უ­დოდ, 1989-ში. მა­ნამ­დე ორი წელი ჯარ­ში ვი­ყა­ვი. სა­ა­ხალ­წლო პროგ­რა­მის მომ­ზა­დე­ბა და­მა­ვა­ლეს ოფი­ცერ­თა ცო­ლე­ბის გა­სარ­თო­ბად. ჯა­ზუ­რი პროგ­რა­მა გა­ვა­კე­თე და დრო­ე­ბით სა­კან­ში მოვ­ხვდი. ჯაზ­ზე ვერ იცეკ­ვეს რუსი ოფიც­რის ცო­ლებ­მა. დაგ­ვი­ჭი­რეს ყვე­ლა მუ­სი­კო­სი და სამი დღე ვის­ხე­დით სა­კან­ში.

- სად მსა­ხუ­რობ­დით?

- მოს­კოვ­თან ახ­ლოს.

- მე­ო­რედ კი­დევ და­გა­ვა­ლეს სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტის მო­წყო­ბა?

- არა, მე­ო­რედ ასე­თი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა აღარ და­უ­კის­რე­ბი­ათ. ძა­ლი­ან ცუ­დად მახ­სენ­დე­ბა ჯარ­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი პე­რი­ო­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, არა­ფე­რი კარ­გი არ მის­წავ­ლია.

- ალ­ბათ ია­რა­ღის სრო­ლა ან ტან­კის მარ­თვა მა­ინც ის­წავ­ლეთ.

- ვერ ვი­ტყვი, ომამ­დე ტან­კის­ტი ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი. სამ­შე­ნებ­ლო ნა­წილ­ში ვმსა­ხუ­რობ­დი, სა­დაც, სამ­წუ­ხა­როდ, 70% კრი­მი­ნა­ლე­ბი იყ­ვნენ. ძეხ­ვის ან პუ­რის ქურ­დო­ბა­ზე და­ჭე­რი­ლებს მერე ამ სამ­ხედ­რო ნა­წილ­ში უშ­ვებ­დნენ ხოლ­მე.

- თქვენ რა­ტომ მოხ­ვდით ასეთ სამ­ხედ­რო ნა­წილ­ში?

- ვერ გე­ტყვით, ასე გა­მა­ნა­წი­ლეს. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ მა­მა­ჩე­მი არ სარ­გებ­ლობ­და იმ პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბით, რაც შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ ჰქო­ნო­და.

- შემ­დეგ წახ­ვე­დით ამე­რი­კა­ში...

- ჩვიდ­მე­ტი წელი ვი­ცხოვ­რე ამე­რი­კა­ში. სა­ქარ­თვე­ლო ყო­ველ­დღე მე­ნატ­რე­ბო­და. მე ამოვხსე­ნი ამე­რი­კა და ჩემს ქვე­ყა­ნას ვურ­ჩევ­დი, რომ ამ ქვეყ­ნის­გან ბევ­რი რამ ის­წავ­ლოს. პირ­ველ რიგ­ში, პირ­და­პი­რო­ბა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ტაქ­სისტსაც რომ ჰკი­თხო, ვთქვათ, ვა­კე­ში რამ­დე­ნად გა­მიყ­ვა­ნო, გე­ტყვის, რამ­დენ­საც მომ­ცე­მო. პირ­და­პირ ისიც არ და­ა­სა­ხე­ლებს თან­ხას. ამე­რი­კა­ში ბევ­რად უფრო მარ­ტი­ვია ცხოვ­რე­ბა. იცი, ვი­ნაა შენი მე­გო­ბა­რი და ვინ - არა. აქ ყვე­ლა გი­ღი­მის და ვერ მიხ­ვდე­ბი, მას კარ­გი უნდა თუ არა შენ­თვის. ამე­რი­კას ძა­ლი­ან კარ­გად დავ­შორ­დი და ვა­პი­რებ, რამ­დე­ნი­მე თვე­ში ჩა­ვი­დე და ჩემი ახა­ლი ალ­ბო­მი ჩავ­წე­რო. რად­გან ფეს­ვე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში მაქვს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნა მინ­და.

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც გვი­ამ­ბეთ.

- ჩემი რთუ­ლი ცხოვ­რე­ბის მერე მა­რი­ნა სა­ლუქ­ვა­ძე მერ­გო სა­ჩუქ­რად. მა­ნამ­დე რამ­დე­ნი­მე მცდე­ლო­ბა მქონ­და, ბედ­ნი­ე­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

- მა­რი­ნა სა­ლუქ­ვა­ძის­თვის მე­სა­მე ქორ­წი­ნე­ბაა, თქვენ­თვის?

- მე­ო­თხე.

- ყვე­ლა ქარ­თვე­ლი იყო?

- არა, ერთი ამე­რი­კე­ლია.

- ამ ურ­თი­ე­თო­ბე­ბის დამ­თავ­რე­ბის მი­ზე­ზი ალ­ბათ სხვა­დას­ხვა იყო.

- არა, ერთი მი­ზე­ზი იყო ყო­ველ­თვის - სიყ­ვა­რუ­ლის დე­ფი­ცი­ტი. ოჯა­ხი ინ­გრე­ვა მა­შინ, როცა სიყ­ვა­რუ­ლი არაა. მე სიყ­ვა­რულ­ში ისე ვარ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, ყო­ველ­თვის მჭირ­დე­ბა.

- რამ­დე­ნი შვი­ლი გყავთ?

- სამი ბიჭი მყავს ორი ქორ­წი­ნე­ბი­დან. უფ­რო­სი, გუგა, 22 წლი­საა. ლუკა და სან­დრო კი შვი­დი და ექ­ვსი წლის არი­ან.

- შვი­ლებ­თან, ისე­ვე რო­გორც მათ დე­დებ­თან, კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ.

- ყო­ფი­ლი ცო­ლე­ბი და მე ერ­თმა­ნე­თის­თვის მტრე­ბი არ ვართ.

- ბავ­შვე­ბი მუ­სი­კით არი­ან და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი?

- პა­ტა­რე­ბის­თვის ჯერ მა­გა­ზე ფიქ­რი ად­რეა. გუ­გას კი მუ­სი­კა ძა­ლი­ან უყ­ვარს და პა­ტა­რა სტუ­დი­აც გა­ვუ­კე­თე. შემ­დე­გი ფოტო სპე­ცი­ა­ლუ­რად გა­ვა­კე­თე­ბი­ნე. გუგა ახლა რო­მაა, იმ ასაკ­ში მაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი და სა­ოც­რად ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს.

- მა­რი­ნა სა­ლუქ­ვ­აძე მთლი­ა­ნად თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბა­შია ჩარ­თუ­ლი. არ გირ­ჩევ­ნი­ათ, რომ ის კვლავ აქ­ტი­უ­რად ჩა­ერ­თოს ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში?

- მა­რი­ნა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად თა­ვი­სუ­ფა­ლი ადა­მი­ა­ნია და მე არა­ნა­ი­რად არ ვზღუ­დავ. თუმ­ცა ჩვენ გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ ერ­თად ვი­ყოთ ყო­ველ წამს. ერ­თად ვმუ­შა­ობთ, ერ­თად ვყი­დუ­ლობთ სი­გა­რეტ­საც კი. მე დამ­ჭირ­და 43 წელი, რომ მა­რი­ნა მე­პო­ვა, მას - 42. ბო­ლოს ვი­პო­ვეთ ერ­თმა­ნე­თი და დარ­ჩე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბა გვინ­და, და­კარ­გუ­ლი ავი­ნა­ზღა­უ­როთ. მე და მა­რი­ნას სუ­რა­თი რამ­დე­ნი­მე თვის წინ გვაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ასე­თი ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვიქ­ნე­ბით.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)