გი­ორ­გი ზე­რე­კი­ძეს ტრა­გი­კუ­ლი ბედი არ­გუ­ნა ცხოვ­რე­ბამ - 14 წლი­სა და­ა­პა­ტიმ­რეს, მო­ი­ხა­და ხუ­თწ­ლი­ა­ნი სას­ჯე­ლი, მაგ­რამ ორ თვე­ში ისევ და­კარ­გა თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და გლ­და­ნის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში მოხ­ვდა. მა­მას - მა­მუ­კა ზე­რე­კი­ძეს პრო­ტეს­ტი არ აპა­ტი­ეს და მალე ისიც და­ა­პა­ტიმ­რეს, სამ­წუ­ხა­როდ, იგი ცი­ხე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა, რო­გორც ამ­ბო­ბენ - დე­ნის დარ­ტყმით. "ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ უსა­მარ­თლო­ბამ არ გა­მა­ბო­რო­ტა, პი­რი­ქით, სა­ა­კაშ­ვი­ლი 14 წლის ბავ­შვს კრი­მი­ნალს რომ მე­ძახ­და, ეს ჩემ­თვის დიდი სტი­მუ­ლი იყო. ხალ­ხის მხარ­და­ჭე­რამ გა­და­მარ­ჩი­ნა. სულ ვცდი­ლობ­დი, სა­ა­კაშ­ვი­ლი­სა და მისი გუნ­დის­თვის და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ მათ, სურ­ვი­ლის მი­უ­ხე­და­ვად, ვერ გამ­ტე­ხეს", - გან­გვი­ცხა­და 21 წლის, ასე ვთქვათ, ცი­ხე­ში და­ვაჟ­კა­ცე­ბულ­მა ადა­მი­ან­მა. პო­ლიტ­პა­ტიმ­რად აღი­ა­რე­ბუ­ლი გი­ორ­გი ზე­რე­კი­ძე შავი ზღვის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და­ე­უფ­ლე­ბა მო­მა­ვალ პრო­ფე­სი­ას და, ალ­ბათ, იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტიც შემ­თხვე­ვით არ აურ­ჩე­ვია.

- ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­წყო 2006 წელს, რო­დე­საც წვრილ­მა­ნი ხუ­ლიგ­ნო­ბის­თვის ჩამ­სვეს ცი­ხე­ში, დის­ტრი­ბუ­ტორ­თან შევ­კა­მათ­დი და გან­ზრახ­ვის გა­რე­შე, "ბრე­ლო­კის" და­ნით მკლა­ვი გა­ვუ­ჩხაპ­ნე, ღრმა ჭრი­ლო­ბა არ მი­მი­ყე­ნე­ბია. 14 წლის ვი­ყა­ვი და მა­მა­ჩემ­მა, ჰქონ­და რა მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რი­ვი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, პო­ლი­ცი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მი­მიყ­ვა­ნა - ეგო­ნა, რო­გორც არას­რულ­წლო­ვანს, მხო­ლოდ საყ­ვე­დურს მე­ტყოდ­ნენ და ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად გან­ვაგ­რძობ­დი ცხოვ­რე­ბას. თუმ­ცა მოხ­და სხვაგ­ვა­რად - და­მა­კა­ვეს და წა­მი­ყე­ნეს უმ­ძი­მე­სი მუხ­ლე­ბი. თავ­და­პირ­ვე­ლად 10, სა­ბო­ლო­ოდ კი 5 წელი მო­მი­სა­ჯეს.

- რო­გორ ახ­სნი სა­მარ­თალ­დამ­ცველ­თა მიერ გა­მო­ჩე­ნილ ასეთ სიმ­კაც­რეს?

- ის რე­ჟი­მი მოქ­მე­დებ­და შან­ტა­ჟით, ძალ­მომ­რე­ო­ბით და უნ­დო­და, ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვე­ბის­თვის სა­მა­გა­ლი­თოდ და­ე­სა­ჯათ. მათ ხალ­ხს ჩემი თავი გა­აც­ნეს, რო­გორც ურჩხუ­ლი, სა­ხელ­მწი­ფოს მტე­რი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის სა­ში­ში. ამ ამ­ბავს ჩემი ოჯა­ხი­სა და ახალ­გაზ­რდე­ბის პრო­ტეს­ტი მოჰ­ყვა, რის გა­მოც მიშა და მისი გუნ­დი გა­ღი­ზი­ან­დნენ. სწო­რედ ამის შემ­დეგ უწო­და მან ინ­ტე­ლი­გენ­ცი­ას "ჩა­რე­ცხი­ლე­ბი" - ვინც კრი­მი­ნალ ზე­რე­კი­ძეს იცავს, ისი­ნი არი­ან ჩა­რე­ცხი­ლე­ბიო. ვა­პი­რებ სარ­ჩე­ლის შე­ტა­ნას სა­ა­კაშ­ვი­ლის და სხვა მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ, მათ შო­რის, გი­ორ­გი ღვი­ნი­აშ­ვი­ლის, რო­მე­ლიც იმ­ჟა­მად პრო­კუ­რო­რი იყო და არას­წო­რად იყო ჩარ­თუ­ლი ჩემს საქ­მე­ში - არ ჰქონ­და უფ­ლე­ბა, არას­რულ­წლო­ვა­ნის საქ­მე გა­მო­ე­ძი­ე­ბი­ნა და ფა­რუ­ლი ჩა­ნა­წე­რე­ბი ეკე­თე­ბი­ნა.

- რო­გო­რი იყო შენი ყოფა არას­რულ­წლო­ვან­თა კო­ლო­ნი­ა­ში?

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ უსა­მარ­თლო­ბამ არ გა­მა­ბო­რო­ტა, პი­რი­ქით, სა­ა­კაშ­ვი­ლი 14 წლის ბავ­შვს კრი­მი­ნალს რომ მე­ძახ­და, ეს ჩემ­თვის დიდი სტი­მუ­ლი იყო. ხალ­ხის მხარ­და­ჭე­რამ გა­და­მარ­ჩი­ნა. სულ ვცდი­ლობ­დი, სა­ა­კაშ­ვი­ლი­სა და მისი გუნ­დის­თვის და­მემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ მათი სურ­ვი­ლის მი­უ­ხე­და­ვად, ვერ გამ­ტე­ხეს, თუმ­ცა, სამ­წუ­ხა­როდ, მა­მას სი­ცო­ცხლე შე­ი­წი­რეს. აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვად­გენ, რით გარ­და­იც­ვა­ლა მა­მა­ჩე­მი ცი­ხე­ში. ექ­სპერ­ტი­ზის დას­კვნით, იგი გარ­დაც­ვლი­ლია დე­ნის დარ­ტყმით.

- გი­ორ­გი, შენ შე­ძე­ლი და პა­ტიმ­რო­ბა­ში გახ­დი იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი, თუმ­ცა სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მოგ­ცეს.

- მა­მამ, რო­დე­საც პა­ტი­მა­რი იყო, მთხო­ვა, ეროვ­ნულ გა­მოც­დებ­ზე გავ­სუ­ლი­ყა­ვი. 2010 წელს ჩა­ვა­ბა­რე იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე. მინ­დო­და, უფ­ლე­ბე­ბი აღ­მედ­გი­ნა. მა­მის და­კა­ვე­ბის შემ­დეგ მძი­მე ფსი­ქო­ლო­გი­ურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ბევ­რს ვკი­თხუ­ლობ­დი და ეს და­მეხ­მა­რა მიზ­ნის მიღ­წე­ვა­ში. უნდა ით­ქვას, რომ მათ ჩემ­თვის ხელი არ შე­უშ­ლი­ათ. რო­დე­საც ჩემი ქუ­ლე­ბი გა­მოქ­ვეყ­ნდა, სა­მი­ნის­ტრო­ში თურ­მე ბევ­რს ბჭობ­დნენ, რა ექ­ნათ ჩემი წარ­სუ­ლის­თვის. შაშ­კი­ნის პი­რო­ბა იყო ასე­თი: ვინც კი მოხ­ვდე­ბო­და უმაღ­ლეს­ში, გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლებ­და. მე სამი თვე­ღა მქონ­და მო­სახ­დე­ლი, მაგ­რამ ვერ მო­ა­ხერ­ხეს სა­ა­კაშ­ვი­ლის­თვის ეც­ნო­ბე­ბი­ნათ, რომ მის მიერ კრი­მი­ნა­ლად შე­რა­ცხილ­მა ზე­რე­კი­ძემ ჩა­ა­ბა­რა სა­მარ­თალმცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე და მოხ­ვდა შავი ზღვის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. ამის გამო შე­ფერ­ხდა ცი­ხი­დან იმა­თი გა­მოს­ვლაც, რომ­ლე­ბიც ჩემ­თან ერ­თად ჩა­ი­რი­ცხნენ. სა­ბო­ლო­ოდ, ისი­ნი გან­თა­ვი­სუფ­ლდნენ, მე ცი­ხე­ში დავ­რჩი.

- გი­ორ­გი, ფიქ­რობ, რომ მა­მას და­პა­ტიმ­რე­ბა წი­ნას­წარ იყო ინ­სცე­ნი­რე­ბუ­ლი?

- რა თქმა უნდა, მა­მას და­კა­ვე­ბა იყო წი­ნას­წარ გათ­ვლი­ლი, კარ­გად და­გეგ­მი­ლი პი­ა­რაქ­ცია. მათ ეგო­ნათ, რომ ამას ხალ­ხში უარ­ყო­ფი­თი რე­აქ­ცია მოჰ­ყვე­ბო­და ჩვე­ნი ოჯა­ხის მი­მართ. ვინც წინა რე­ჟი­მის მე­თო­დებ­სა და პო­ლი­ტი­კას იც­ნობს, კარ­გად იცის, რო­გორ და რის ფა­სად მი­მარ­თავ­და ის ამ­გვარ ხრი­კებს. ყვე­ლამ იცის, რო­გო­რია ზე­რე­კი­ძე­ე­ბის ოჯა­ხი და ამის მტკი­ცე­ბას არ და­ვი­წყებ. აბ­სურ­დია, რომ მამა უცხო­ე­თი­დან ჩა­მო­ი­ტან­და 230 აბ სუ­ბო­ტექსს, თა­ნაც, რამ­დე­ნი­მე სა­ბა­ჟოს გავ­ლით. დე­დას და­პა­ტიმ­რე­ბა უნ­დო­დათ, მაგ­რამ მა­მამ და­ი­კის­რა "და­ნა­შა­უ­ლი". წი­ნას­წარ არ მინ­და მკვლე­ლო­ბა­ზე ვი­ლა­პა­რა­კო, მაგ­რამ მა­მას ალ­ბათ ბევ­რი კომ­პრო­მა­ტი ჰქონ­და ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ და არ გა­მოვ­რი­ცხავ, რომ მან და­ა­პი­რა ყვე­ლაფ­რის სა­აშ­კა­რა­ო­ზე გა­მო­ტა­ნა, რაც მისი მო­შო­რე­ბის მი­ზე­ზი გახ­და.

- გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­დან ორ თვე­ში ხელ­მე­ო­რედ და­გა­პა­ტიმ­რეს...

- ხუ­თწ­ლი­ა­ნი სას­ჯე­ლის მოხ­დის შემ­დეგ, 2010 წლის დე­კემ­ბერ­ში გავ­თა­ვი­სუფ­ლდი. ამის შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტე, სა­მო­ქა­ლა­ქო სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში აქ­ტი­უ­რად ჩავბმუ­ლი­ყა­ვი.

ვა­პი­რებ­დი, ბნე­ლით მო­ცუ­ლი საქ­მე­ე­ბის სამ­სჯავ­რო­ზე გა­მო­ტა­ნას, იმის, რაც ხდე­ბო­და ქარ­თულ სა­პა­ტიმ­რო­ებ­ში. მქონ­და ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია, რა ხერ­ხე­ბით იმარ­თე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს ცი­ხე­ე­ბი, უფრო სწო­რად - "გუ­ლა­გე­ბი". რო­გორც ჩანს, ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ამ მი­აღ­წია მათ ყუ­რამ­დე. ვიცი, რომ ჩვე­ნი უბ­ნის პო­ლი­ცი­ის უფ­როსს ურე­კავ­და ზუ­რაბ ადე­იშ­ვი­ლი და ეუბ­ნე­ბო­და, ზე­რე­კი­ძე კი­დევ გა­რეთ რო­გორ გყავთ, დრო­ზე და­ი­ჭი­რე­თო. ჩემი სიძე ორ­გა­ნოს თა­ნამ­შრო­მე­ლია, ჩემ გამო ორ­ჯერ და­ი­თხო­ვეს სამ­სა­ხუ­რი­დან და მის­გან ვიცი, რომ იყო ასე­თი ლა­პა­რა­კი. მე­ო­რე საქ­მე, რის­თვი­საც და­მა­კა­ვეს, იყო სრუ­ლი აბ­სურ­დი. ამას არც ჰქვია და­კა­ვე­ბა - უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან მო­მა­ვალს, თავს ბან­და და­მეს­ხა, ჩამ­ტე­ნეს მან­ქა­ნა­ში და გან­მი­ცხა­დეს, რომ და­პა­ტიმ­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. მა­ნამ­დე სულ მით­ვალ­თვა­ლებ­დნენ, ფო­ტო­ებს მი­ღებ­დნენ, მჩხრეკ­დნენ, მხვდე­ბოდ­ნენ სა­დარ­ბა­ზოს­თან და არ მას­ვე­ნებ­დნენ. მი­თხრეს, 20 იან­ვარს ჩა­ი­დი­ნე ხუ­ლიგ­ნო­ბა და მე­ზო­ბე­ლი ფი­ზი­კუ­რად და სი­ტყვი­ე­რად შე­უ­რა­ცხყა­ვიო.

და­მი­პი­რის­პი­რეს მე­ზობ­ლე­ბი - ნა­ცე­ბის მო­ნე­ბი. მყავ­და ად­ვო­კა­ტი გი­ორ­გი ყავ­ლაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ცნო­ბი­ლია, რო­გორც "საქ­მის მომ­გვა­რე­ბე­ლი". ეს ად­ვო­კა­ტი იმი­ტომ ავიყ­ვა­ნეთ, რომ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე ყოფ­ნა და სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა მინ­დო­და. ბო­ლოს მივ­ხვდი, რომ ნა­ცე­ბის რე­ჟი­მის პი­რო­ბებ­ში, ჩემი გა­რეთ თუ პა­ტიმ­რო­ბა­ში ყოფ­ნა ერ­თმა­ნე­თის­გან არაფ­რით იქ­ნე­ბო­და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი. მო­მი­სა­ჯეს 8 წელი. ამ­ჯე­რად მოვ­ხვდი მე-8 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში. ეს დიდი სტრე­სი და უი­მე­დო­ბა იყო, მაგ­რამ 1-ლი ოქ­ტომ­ბრის არ­ჩევ­ნებ­მა ყვე­ლა­ფე­რი შეც­ვა­ლა. დიდი მად­ლო­ბა ქალ­ბა­ტონ ეკა ბე­სე­ლი­ას და იმ კო­მი­სი­ას, რო­მე­ლიც მუ­შა­ობ­და ჩვე­ნი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­სა და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის აღ­დგე­ნის­თვის. მი­შას და მისი ზონ­დერე­ბის სირ­ცხვი­ლია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში 190-ზე მეტი პო­ლიტ­პა­ტი­მა­რია.

- ცი­ხის ცნო­ბილ კად­რებ­ში იყო არას­რულ­წლო­ვან­თა კო­ლო­ნი­ა­ში გა­და­ღე­ბუ­ლი წა­მე­ბი­სა და არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რი მო­პყრო­ბის რამ­დე­ნი­მე ეპი­ზო­დი..

- მა­მა­ჩე­მის აქ­ტი­უ­რო­ბის გამო სა­მე­დი­ცი­ნო ნა­წილ­ში ინ­ტრი­გა­ნის შვილს მე­ძახ­დნენ და ვე­რა­ფერს მი­ბე­დავ­დნენ. მაგ­რამ ვიცი, რომ მე­დი­კა­მენ­ტებს იყე­ნებ­დნენ არას­რულ­წლო­ვა­ნი პა­ტიმ­რე­ბის დეგ­რა­და­ცი­ის­თვის - მო­წამ­ვლა, გო­ნე­ბი­სა და პო­ტენ­ცი­ის დაქ­ვე­ი­თე­ბა და ა.შ. ვიცი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ამას ადას­ტუ­რებს და ყვე­ლა­ფერს იტყვის. ექი­მე­ბი ექ­სპე­რი­მენ­ტებს ატა­რებ­დნენ დი­რექ­ცი­ის და ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის მი­თი­თე­ბით იმ პა­ტიმ­რებ­ზე, რომ­ლებ­საც არ ჰყავ­დათ მომ­კი­თხა­ვი და ამის გამო მათ პა­სუხს არა­ვინ მოს­თხოვ­და. ეს ექი­მე­ბი დღე­საც იქ მუ­შა­ო­ბენ. მათ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ე­კის­როთ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა. ასე­თი მიდ­გო­მა ჰქონ­დათ თა­ვის დრო­ზე ფა­შის­ტებს და მერე - ნა­ცი­ო­ნა­ლებს. გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი მაქვს ჩემი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და არ მაქვს უფ­ლე­ბა, არ გა­ვა­მარ­თლო იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის იმე­დი, რომ­ლე­ბიც ასე ამო­მიდ­გნენ მხარ­ში. არ მინ­და, რაც მე თავს გა­დამ­ხდა, მო­მა­ვალ­ში სხვა­მაც გა­მოს­ცა­დოს. იქ გა­ტა­რე­ბულ­მა წლებ­მა კარ­გად და­მა­ნახ­ვა, რა იყო მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა კო­ლო­ნი­ა­ში მოხ­ვედ­რი­ლი ბავ­შვე­ბის მო­მავ­ლის­თვის. გა­დავ­წყვი­ტე, ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბო არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რო­მე­ლიც მიზ­ნად და­ი­სა­ხავს გი­სო­სებს მიღ­მა მყო­ფი ბავ­შვე­ბის რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში მათი სწო­რი გზით დაბ­რუ­ნე­ბას. ვეც­დე­ბი, და­ვა­ნახ­ვო მათ, რომ ისი­ნიც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სრულ­ფა­სო­ვა­ნი წევ­რე­ბი არი­ან და აუ­ცი­ლებ­ლად დაგ­ვიბ­რუნ­დე­ბი­ან ნა­თე­ლი გო­ნე­ბით.­

ესა­უბ­რა ნანა ფი­ცხე­ლა­უ­რი

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)