ზოგს დღე­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარს, ზოგს მისი ცქე­რა მო­ბეზ­რდა; ზოგი კი­ცხავს და ემ­დუ­რის,ზოგი - ჭო­რა­ობს; მის­გან პა­სუ­ხებს კი ძნე­ლად თუ მო­ი­პო­ვებ - ჟურ­ნა­ლის­ტებს თით­ქმის არ გვწყა­ლობს. - ძვე­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა რომ არა, არც ახლა შეგ­ხვდე­ბო­დი ინ­ტერ­ვი­უს­თვი­სო, მი­თხრა და კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მთხო­ვა, პო­ლი­ტი­კა­სა და თე­ლა­ვის თე­ატრზე არ გვე­სა­უბ­რა. რუბ­რი­კის სტუ­მარ დუტა სხირტლა­ძეს (მგო­ნი, მე უფრო ვი­ყა­ვი მისი სტუ­მა­რი - ჩა­წე­რი­სას კაფე "თან წა­ი­ღე­ში" მისი და­წუ­რუ­ლი თე­ლა­ვუ­რი ღვი­ნოც კი და­ვა­გე­მოვ­ნე) უპირ­ვე­ლე­სად, უახ­ლე­სი ამ­ბე­ბი გა­მოვ­კი­თხე:

- 2012 წელი თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბით გა­ვა­ცი­ლე. დე­კემ­ბერ­ში თე­ატ­რშიც პრე­მი­ე­რა მქონ­და და კი­ნო­შიც - მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში სან­დრო ელოშ­ვილ­მა, იმა­ვე ან­ტოშ­კამ "არე­უ­ლი გრძნო­ბე­ბი" დად­გა და მე მთა­ვა­რი როლი შე­ვას­რუ­ლე, შემ­დეგ კი ფილმ "ცელ­ქი ბავ­შვე­ბის" პრე­მი­ე­რა გა­ი­მარ­თა და იქაც მთა­ვარ როლს ვას­რუ­ლებ. ამ დღე­ებ­ში პრე­მი­ე­რა გვქონ­და კი­ნოს სახ­ლშიც - ახალ­გაზ­რდა შე­მოქ­მედ­მა გი­ორ­გი ქავ­თა­რა­ძემ შპს "დუტა პრო­დაქ­შე­ნის" ბა­ზა­ზე გა­და­ი­ღო "ცრემლნაკ­რა­ვი სა­სა­ცი­ლო" დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი უნი­ჭი­ე­რეს მუ­სი­კოს რობი კუ­ხი­ა­ნი­ძე­ზე... მოკ­ლედ, კვლავ ხე­ლოვ­ნე­ბას და­ვუბ­რუნ­დი და ამ გზას და­ვარ­ქმევ­დი - "პაპ­სა­დან ხე­ლოვ­ნე­ბამ­დე". ბოლო ხანს კი­ნოს გა­და­ღე­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დი და ბევ­რი რამ შე­ვის­წავ­ლე კი­დეც. უჰ, რა მა­გა­რი რა­მეა იცი, ფილ­მის გა­და­ღე­ბა? ცხა­დია, ძნე­ლია, მაგ­რამ - გე­ნი­ა­ლუ­რი. პრე­მი­ე­რა გვქონ­და კომ­პა­ნია "ჯე­ო­სე­ლი­სა" და შპს "დუტა პრო­დაქ­შე­ნის" სა­ქარ­თვე­ლო­ზე ერ­თობ­ლი­ვად გა­და­ღე­ბუ­ლი ხუთი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მის კრე­ბუ­ლი­სა - "ია­სამ­ნის­ფე­რი ალ­მა­ნა­ხი - ...და მერე?!". მას­ში ჩემს ფილ­მს "37" ჰქვია. ამას გარ­და, სამი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში მინ­სკში ვი­ყა­ვი, ვა­ლე­რი ტო­დო­როვ­სკის სე­რი­ა­ლის - "ოტ­ტე­პელ"-ის გა­და­ღე­ბა­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი... ყმაწ­ვი­ლო­ბა­ში სპე­ცგეგ­მა და­ვი­სა­ხე - 40 წლი­დან მაქ­სი­მა­ლუ­რად მხო­ლოდ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად მე­მუ­შა­ვა. მო­მი­ახ­ლოვ­და კი­დეც ეს ხანა და რად­გან 40 წე­ლი­წა­დი მა­მა­კა­ცე­ბის­თვის ერთ-ერთი გარ­დამ­ტე­ხი პე­რი­ო­დია, ვცდი­ლობ, ისე შე­ვუდ­გე ამ ასაკს, რომ ბო­ლომ­დე გა­ვერ­კვე, რა მინ­და. ვფიქ­რობ, დარ­ჩე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბის საზ­რდოდ ყვე­ლა­ზე მე­ტად სწო­რედ თე­ატ­რი და კინო მჭირ­დე­ბა.

- ხში­რად ახ­სე­ნებ ასაკს.

- არ უნდა გა­ვუს­ვა ხაზი? გა­მო­დის, რომ 40 წლი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 25 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე ვდგა­ვარ. ცო­ტაა?

- არც ისე... რო­მე­ლი­მე ტე­ლეპ­რო­ექ­ტში რომ მი­გიწ­ვი­ონ, მა­ინც და­თან­ხმდე­ბი, თუ ამის დრო აღარ გექ­ნე­ბა?

- ტე­ლე­ვი­ზი­ას დიდი დრო არ მი­აქვს, ხალ-ხო! კვი­რა­ში ერთი დღე არა­ფე­რია, მე კი ენერ­გი­ის მეტი რა მაქვს!

- აბა, აქამ­დე რა­ტომ არ ჩან­დი თე­ატ­რში?

- რა­ღაც ხნით წა­მო­ვე­დი თე­ატ­რი­დან. "თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი" რომ აღარ იყო, სხვა თე­ატ­რებს თით­ქოს ვერ შე­ვე­გუე. სხვა­თა შო­რის, მარ­ტში კვლავ გა­იხ­სნე­ბა და მერე უწინ­დე­ბუ­რად აქ­ტი­უ­რად "ვი­ცხოვ­რებ" იქ.

- შენ­მა ენერ­გი­უ­ლო­ბამ რა­ღაც დო­ნე­ზე არ­ცთუ სა­სი­ა­მოვ­ნო სამ­სა­ხუ­რი გა­გი­წია - სწო­რედ "სარ­და­ფი­სა" და ტე­ლეპ­რო­ექტ "ვის უნდა ოცი ათა­სის" პე­რი­ოდ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარ­დი მა­ყუ­რე­ბელს, მერე კი ზოგს ეკ­რან­ზე შენი ხში­რი გა­მო­ჩე­ნა აღი­ზი­ა­ნებ­და, ზოგს - შენი პო­ლი­ტი­კუ­რი პა­სი­უ­რო­ბა, უმოქ­მე­დო­ბა და ასე შემ­დეგ.

- მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ვი­ღაც სხვაგ­ვა­რად იფიქ­რებს, რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბას არ უნდა შე­უ­შინ­დე. ცხოვ­რე­ბა­ზე ქარ­თუ­ლი თვალ­საზ­რი­სი კი ასე­თია - სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ­მა აზ­რმა შე­იძ­ლე­ბა პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბაც კი და­გინ­გრი­ოს. პი­რა­დი თვალ­საზ­რი­სი ერ­თია, ხოლო შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა, პრო­ფე­სია და ხალ­ხის სი­ა­მოვ­ნე­ბის­კენ მი­მარ­თუ­ლი შენი ენერ­გია - მე­ო­რე. ჩემს თვალ­საზ­რისს ახ­ლობ­ლებ­თან და­უ­ფა­რა­ვად ვი­ტყვი, სა­ხალ­ხოდ კი შე­იძ­ლე­ბა სი­მარ­თლე არც გი­თხრა, ამი­ტომ მო­ტყუ­ე­ბას გა­ჩუ­მე­ბას ვამ­ჯო­ბი­ნებ. ან, იქ­ნებ, გირ­ჩევ­ნია, მო­გა­ტყუო? მაგ­რამ მა­შინ მა­ტყუ­ა­რა გა­მო­ვალ, არა­და, არ მიყ­ვარს ტყუ­ი­ლი, არც მით­ქვამს და არც ვი­ტყვი (ბრა­ზობს)! მა­ინც პო­ლი­ტი­კამ­დე მი­ვე­დით, არა? ხომ ვთქვით, არ ვი­ლა­პა­რა­კებ­დით ამა­ზე? შო­რი­დან კი მო­მი­ა­რე-შე­მო­მი­ტიე, მაგ­რამ კარ­გი ფსი­ქო­ა­ნა­ლი­ტი­კო­სი ვარ და ვერ გა­მო­მა­პა­რებ.

- მა­შინ პირ­და­პირ გკი­თხავ - რა­ტომ გა­ღი­ზი­ან­და შე­ნით მა­ყუ­რე­ბე­ლი?

- იცი, რამ­დე­ნი უკ­მა­ყო­ფი­ლო ჰყავ­და "ვის უნდა ოცი ათასს"? წე­ლი­წად­ში 48 ადა­მი­ან­ზე მეტს ვერ და­ეხ­მა­რე­ბო­დი, თვე­ში კი 3000-მდე წე­რი­ლი მო­დი­ო­და, ამი­ტომ უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი უკ­მა­ყო­ფი­ლო რჩე­ბო­და. ასე­ვე ხდე­ბო­და "ჯე­ო­სე­ლის" გა­თა­მა­შე­ბი­სას - 3 კაცი იგებ­და, და­ნარ­ჩე­ნი მე მა­გი­ნებ­და. მგო­ნი, სტა­დი­ონ­ზე მსაჯს არ აგი­ნე­ბენ იმ­დენს, რამ­დენ­საც მე მა­გი­ნებ­დნენ, - ჩემი ნო­მე­რი რა­ტომ არ ამო­ი­ღეო. რაც შე­ე­ხე­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ით ხშირ გა­მო­ჩე­ნას, ვიცი, რი­თაც და­ი­წყო გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა: ერთ-ერთ გა­და­ცე­მა­ში, ოღონდ არ და­ვა­სა­ხე­ლებ, თქვეს: შინ უთოც რომ ჩარ­თო, იქაც დუტა იქ­ნე­ბაო და ეს ხალ­ხმა აი­ტა­ცა. თო­რემ, თუ გა­იხ­სე­ნებ, მხო­ლოდ "ჯე­ო­სე­ლის" რეკ­ლა­მებ­ში ვი­ყა­ვი და "ჯე­ოს­ტარ­ში". და­ნარ­ჩე­ნი ერ­თმა­ნეთს ენაც­ვლე­ბო­და, პა­რა­ლე­ლუ­რად არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა და მხო­ლოდ რამ­დენ­ჯერ­მე და­ემ­თხვა ერთ დღეს ორი პრო­ექ­ტი.

- თუნ­დაც შე­მე­წი­ნა­აღ­მდე­გო, მა­ინც ვერ ავ­ცდე­ბით თე­ლა­ვის თე­ატრზე სა­უ­ბარს. ყო­ველ­თვის ამა­ყობ­დი შენი თე­ლა­ვე­ლო­ბით, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თე­ლა­ვის თე­ატ­რში გა­ი­ზარ­დე, რა­ტომ და­თან­ხმდი მის მარ­თვას, თუკი ამ საქ­მეს ვერ გას­წვდე­ბო­დი, თა­ნაც რამ­დე­ნი მო­იმ­დუ­რე?

- ვერ მიხ­ვდნენ, რა მინ­დო­და და გა­მო­მიშ­ვეს. ახლა კი იმ ხალ­ხს დავ­პირ­დი: რაც იყო, იყო, ყვე­ლა­ფე­რი და­ვი­ვი­წყოთ და არც მე ვი­ტყვი რა­ი­მეს, არც თქვენ ილა­პა­რა­კოთ ამა­ზე-მეთ­ქი. ამი­ტომ თავს შე­ვი­კა­ვებ და არა­ფერს გი­პა­სუ­ხებ, რად­გან იქა­უ­რებს და ჩვენს სი­ტყვას პა­ტივს ვცემ.

- მხო­ლოდ ის მი­თხა­რი, რას ვერ მი­გიხ­ვდნენ?

- თა­ვი­დან­ვე ვერ ავუხ­სე­ნი კარ­გად, რის­თვის ჩა­ვე­დი. ეს ჩემი პრობ­ლე­მა იყო. დი­რექ­ტო­რად არ ჩავ­სულ­ვარ მათ­თან, და­სახ­მა­რებ­ლად ჩა­ვე­დი.

- ძა­ლი­ან რომ და­გი­პი­რის­პირ­დნენ, მა­შინ­ვე წა­მო­სუ­ლი­ყა­ვი.

- წა­მო­ვე­დი კი­დეც. მაგ­რამ საქ­მე ის არის, რომ ყვე­ლა არ დამ­პი­რის­პი­რე­ბია... მი­ხა­რია, რომ დღეს პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვი­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლობს იმ თე­ატრს და ვი­სურ­ვებ, ბევ­რი კარ­გი რა­მის გა­კე­თე­ბა მო­ა­ხერ­ხოს. თუმ­ცა იმა­საც ვი­ტყვი, რომ ჩემი ჩას­ვლი­თაც მო­ვა­ხერ­ხე თე­ლა­ვის თე­ატ­რის ცხოვ­რე­ბა­ში გარ­და­ტე­ხის შე­ტა­ნა - თუნ­დაც ამით უძ­რა­ო­ბის ხანა დას­რულ­და იქ. საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექ­ტი მქონ­და და­წე­რი­ლი, კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბიც გა­ვი­ა­რე. ბევ­რი რა­მეც გა­ვა­კე­თე იქ სა­კუ­თა­რი ხე­ლით, ძა­ლით და ხარ­ჯით, მაგ­რამ მა­ინც გა­მაკ­რი­ტი­კეს...

- შეც­დი, თე­ატ­რის თუნ­დაც და­სახ­მა­რებ­ლად მარ­თვას რომ და­თან­ხმდი?

- არა, რად­გან დღეს ზუს­ტად ვიცი, ვის­თან შე­იძ­ლე­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა და ვის­თან - არა. მარ­ტო თე­ატ­რში არა, თე­ლავ­შიც (იღი­მის). ადრე ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა, ახლა კი შევ­ძე­ლი, რომ ვი­ღა­ცას მი­ვე­სალ­მო, ვი­ღა­ცას - არა.

- "რუს­თა­ვი 2"-და­ნაც წა­მოხ­ვე­დი... არ ნა­ნობ?

- არა. ცხელ გულ­ზე არა­ფე­რი გა­და­მი­წყვე­ტია, ვი­ფიქ­რე და საღ, და­წყნა­რე­ბულ გო­ნე­ბა­ზე გა­დავ­წყვი­ტე. სე­ზო­ნი ბო­ლომ­დე რომ მი­ვიყ­ვა­ნე, გა­მო­ვა­ცხა­დე, მივ­დი­ვარ-მეთ­ქი, გა­დავ­კოც­ნე მე­გობ­რე­ბი და წა­მო­ვე­დი. ისე წყნა­რად და მშვი­დად წა­მო­ვე­დი, ვე­რა­ვინ და­ი­ჯე­რა ჩემი წა­მოს­ვლა. მაგ­რად ეწყი­ნათ და აღარ მე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან. არა­და, დიდ­ხანს შე­მიძ­ლია მოთ­მე­ნა, ვუფრ­თხი­ლდე­ბი ურ­თი­ერ­თო­ბებს, მაგ­რამ თუ ყელ­ში ამო­მას­ხა, ძა­ლი­ან რა­დი­კა­ლუ­რი ვარ.

- დუტა, ახ­ლა­ხან გა­მოქ­ვეყ­ნდა კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს მიერ 2012 წელს და­ფი­ნან­სე­ბულ პრო­ექტთა სია და და­ხარ­ჯუ­ლი კო­ლო­სა­ლუ­რი თან­ხე­ბი...

- მეც წა­ვი­კი­თხე. მანდ პრო­ექ­ტე­ბის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო რეკ­ლა­მე­ბის თან­ხე­ბი­ცაა შე­სუ­ლი. ეს კი ძა­ლი­ან ძვი­რად ფა­სობს... თუმ­ცა მა­ინც შო­კის­მომ­გვრე­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­აა...

- გა­ვი­გე, ხეზე მუ­შა­ო­ბამ გა­გი­ტა­ცა.

- ამ ზა­ფხულს გა­მო­ფე­ნა­საც ვგეგ­მავ­დი, მაგ­რამ მინ­სკის გა­და­ღე­ბამ შე­მი­შა­ლა ხელი. მა­გარ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ, ოღონდ ახლა ვერ გა­გიმ­ხელ. ვი­მე­დოვ­ნებ, წინ კარ­გი ამ­ბე­ბი მე­ლის. მთა­ვა­რია, მთვა­რის ფა­ზე­ბის ცვლი­ლე­ბამ არ ამი­რი­ოს გუ­ნე­ბა (იცი­ნის). კირჩხი­ბი ვარ, წყლის ნი­შა­ნი და, თურ­მე, ეს ცვლი­ლე­ბე­ბი საგ­რძნობ­ლად მოქ­მე­დებს ჩემ­ზე - და­ვაკ­ვირ­დი: ნა­ხე­ვარ თვეს კარ­გად ვარ, ნა­ხე­ვარ თვეს - ცუ­დად, სა­ერ­თო­დაც, ას­ტრო­ლო­გი­ის მჯე­რა (მეც წყლის ნი­შა­ნი ვარ-მეთ­ქი, დას­რუ­ლე­ბუ­ლი არ მქონ­და, ამო­მიც­ნო: თევ­ზე­ბი ხარო. ჩანს, მარ­თლაც ერ­კვე­ვა ფსი­ქო­ლო­გი­ა­სა და ას­ტრო­ლო­გი­ა­ში - ი.ხ.)

- სამი შვი­ლი გყავს, მსა­ხი­ო­ბო­ბას აპი­რებს რო­მე­ლი­მე?

- უფ­რო­სი გო­გო­ნა 20 წლი­საა, გერ­მა­ნი­ა­ში ცხოვ­რობს და ინ­ფორ­მა­ტი­კას სწავ­ლობს. შუ­ა­თა­ნა - 14 წლის ნინი რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკლში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, ვაჟი - ლუკა რვა წლი­საა და ჩვენს ერთ-ერთ ფილმში გა­და­ვი­ღეთ მთა­ვარ როლ­ში. მგო­ნი, კარ­გად გა­მო­უ­ვი­და. სი­მარ­თლე გი­თხრა, არც ვე­ლო­დი, ამ­დენს თუ შეძ­ლებ­და. ცოტა უც­ნა­უ­რი ბი­ჭია. თუ რა­ი­მე ეწყი­ნა, თა­ვის ოთახ­ში შე­ი­კე­ტე­ბა და შე­უძ­ლია სამ სა­ათს გა­უნ­ძრევ­ლად და მდუ­მა­რედ იყოს. რო­გორც მე გამ­ზარ­დეს თა­ვი­სუფ­ლად, ვცდი­ლობ, შვი­ლე­ბიც და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას მი­ვაჩ­ვიო, ასე რომ, პრო­ფე­სი­ა­საც თვი­თონ შე­ირ­ჩე­ვენ, მე არ ჩა­ვე­რე­ვი...

ინ­ტერ­ვიუ: დუტა სხირტლა­ძე - "პაპ­სა­დან ხე­ლოვ­ნე­ბამ­დე"

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)