სა­ლო­მე კო­კუ­აშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი არ არის, თუმ­ცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ის სე­რი­ა­ლე­ბი­დან გა­იც­ნო. პირ­ვე­ლად "მე­სა­მე თა­ო­ბა­ში" აიდ­გა ფეხი, ამას მოჰ­ყვა "ჩვე­ნი ოფი­სი", სა­დაც მყუდ­როს მე­გო­ბარ "ბომჟ" გო­გო­ნას თა­მა­შობ­და, ბო­ლოს კი სე­რი­ალ­ში "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" მომ­ხიბ­ვლე­ლი ნია გა­ნა­სა­ხი­ე­რა. ახ­ლაც "ღა­მის შოუს სტუ­დი­ა­ში" მუ­შა­ობს გა­და­ცე­მა­ში "რომ გა­დახ­ვალ, გა­ა­ჩე­რე", თუმ­ცა უნდა, უფრო სე­რი­ო­ზუ­ლად მოჰ­კი­დოს საქ­მეს ხელი და სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი უკეთ გა­მო­ავ­ლი­ნოს. სამ­სა­ხურ­თან ერ­თად ინ­გლი­სუ­რი ენის შეს­წავ­ლაც და­ი­წყო, რათა უცხო­ე­ლებ­თან კონ­ტაქ­ტი გა­ი­მარ­ტი­ვოს.

- სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში ახა­ლი არა­ფე­რი ხდე­ბა. მხო­ლოდ გა­და­ცე­მა­ში "რომ გა­დახ­ვალ გა­ა­ჩე­რე" ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. კბი­ლებ­ზე ბრე­კე­ტე­ბი გა­ვი­კე­თე და სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მუ­შა­ო­ბა ცოტა მი­ჭირს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ამის გამო სამ­სა­ხუ­რი­დან არ გა­მო­მიშ­ვეს, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ბრე­კე­ტე­ბი გამჭვირ­ვა­ლეა და თუ ძა­ლი­ან ახლო კად­რი არ არის აღე­ბუ­ლი, არც კი ჩანს. სხვა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი ხდე­ბა. ბოლო დროს კას­ტინ­გე­ბი ან აღარ არის, ან მე ვერ ვი­გებ, ადრე კას­ტინ­გმე­ნე­ჯე­რე­ბი მი­რე­კავ­დნენ და მიწ­ვევ­დნენ, ახლა ასე აღარ ხდე­ბა, მე კი და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვერ ვი­გებ, რო­დის, სად და რა კას­ტინ­გი ტარ­დე­ბა, შე­დე­გად გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლი ვარ სა­კუ­თარ თავ­ზე და კას­ტინ­გმე­ნე­ჯე­რებ­ზე (იღი­მის), არ ვიმ­სა­ხუ­რებ ასე უსაქ­მოდ ჯდო­მას (იცი­ნის).

ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი, თუ მო­მე­ცე­მა შან­სი ბო­ლომ­დე გა­მო­ვავ­ლი­ნო ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი. რამ­დე­ნა­დაც ვიცი, "ღა­მის შოუს სტუ­დია" სა­კუ­თა­რი ტე­ლე­ვი­ზი­ის გახ­სნას აპი­რებს, იმე­დია, საქ­მე ჩვენ­თვი­საც გა­მოჩ­ნდე­ბა, რო­გორც წესი, ეს სტუ­დია თა­ვის თა­ნამ­შრომ­ლებ­ზე ყო­ველ­თვის ზრუ­ნავს. წელს, ფაქ­ტობ­რი­ვად, გა­და­ღე­ბე­ბი არ გვქო­ნია, საკ­მა­ოდ გრძელ­ვა­დი­ა­ნი პა­უ­ზა გა­მოგ­ვი­ვი­და. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, "იმე­დის" რე­ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის დროს ტე­ლე­ვი­ზი­ამ უარი თქვა "ღა­მის შოუს" პრო­ექ­ტებ­ზე, გა­და­ცე­მე­ბი ახა­ლი წლის წინა პე­რი­ოდ­ში და­უბ­რუნ­და სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სივ­რცეს და მხო­ლოდ ორ­ჯერ გვქონ­და გა­და­ღე­ბა, მაგ­რამ 20 იან­ვრი­დან ვა­პი­რებთ მუ­შა­ო­ბის აქ­ტი­უ­რად და­წყე­ბას. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, "რომ გა­დახ­ვალ გა­ა­ჩე­რე"-ზე მუ­შა­ო­ბა ზედ­მე­ტად მარ­ტი­ვია ჩემ­თვის, მი­ნი­მა­ლუ­რი სამ­სა­ხი­ო­ბო მო­ნა­ცე­მე­ბი და ტექ­სტის სწო­რად გა­მოთ­ქმა მჭირ­დე­ბა.

- სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტე­ტი გაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი?

- არა, მარ­კე­ტინ­გი და მე­ნე­ჯმენ­ტი და­ვამ­თავ­რე, დე­დას ხათ­რით ჩა­ვა­ბა­რე ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე, რამ­დენ­ჯერ­მე მქონ­და შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემი პრო­ფე­სი­ით ვი­მუ­შა­ვე და ცუ­დად ნამ­დვი­ლად არ გა­მომ­დი­ო­და ეს საქ­მე, შე­ქე­ბა­საც ვიმ­სა­ხუ­რებ­დი. თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვერ ჩა­ვა­ბა­რე, ჩა­ვი­ჭე­რი, ყო­ველ­გვა­რი მომ­ზა­დე­ბის გა­რე­შე მი­ვე­დი გა­მოც­და­ზე და შე­დეგ­მაც არ და­ა­ყოვ­ნა. თურ­მე გა­მოც­და­ზე შეკ­რუ­ლი თმით და მოკ­ლე კა­ბით უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, მე კი შარ­ვლით და გა­ჩე­ჩი­ლი თმით გა­მოვ­ცხად­დი და შეს­ვლის­თა­ნა­ვე პირ­ვე­ლი შე­ნიშ­ვნა ამის გამო მომ­ცეს. შემ­დეგ გა­ვე­დი ეროვ­ნულ გა­მოც­დებ­ზე და ზე­მოთ ხსე­ნე­ბულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვი­რი­ცხე. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩემი ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბაა ლოს-ან­ჯე­ლე­სის კი­ნო­ა­კა­დე­მი­ა­ში სწავ­ლა და ვი­მე­დოვ­ნებ, ავიხ­დენ. სა­ნამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა სე­რი­ალ­ში "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" მნა­ხავ­და და გა­მიც­ნობ­და, მა­ნამ­დე ვმუ­შა­ობ­დი "რუს­თა­ვი 2"-ში სხვა­დას­ხვა სე­რი­ალ­ზე, "ჩვე­ნი ოფი­სის" ბოლო სე­ზონ­ში მყუდ­როს მე­გო­ბარ "ბომჟ" გო­გოს გან­ვა­სა­ხი­ე­რებ­დი. ჩემი პირ­ვე­ლი სე­რი­ა­ლი "მე­სა­მე თა­ო­ბა" იყო, რო­მე­ლიც "პირ­ველ არხზე" გა­დი­ო­და, 16 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ამიყ­ვა­ნეს, პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი სწო­რედ იქ გა­დავ­დგი და გა­საკ­ვი­რი არაა, რომ ის პე­რი­ო­დი ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა.

თა­ვის მოვ­ლა

- ვარ­ჯი­ში და­ვი­წყე და ცოტა მი­ჭირს, სუ­ლაც არ ყო­ფი­ლა ად­ვი­ლი ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვა. ზა­ფხულ­ში დაახ­ლო­ე­ბით ოთხი კილო მო­ვი­მა­ტე, არ მი­ვიჩ­ნიე ეს სა­გან­გა­შოდ, მაგ­რამ ზუს­ტად იმ პე­რი­ოდ­ში "რომ გა­დახ­ვალ გა­ა­ჩე­რე"-ში გა­და­ღე­ბე­ბი აუზ­ზე გვქონ­და. როცა ტე­ლე­ვი­ზი­ით ეს სე­რი­ე­ბი ვნა­ხე, შევ­წუხ­დი, რად­გან ძა­ლი­ან არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნოდ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი, ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე სას­წრა­ფოდ ჩავ­მდგა­რი­ყა­ვი ფორ­მა­ში.

დე­კემ­ბერ­ში, როცა "იმე­დი­დან" და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, რომ მათ­თან აღარ ვმუ­შა­ობ­დი, ძა­ლი­ან გავ­ნერ­ვი­ულ­დი, სა­ლონ­ში გავ­ვარ­დი და თმა მოკ­ლედ შე­ვი­ჭე­რი. მერე ვი­ნა­ნე, რად­გან ასე­თი ვარ­ცხნი­ლო­ბა არ მიხ­დე­ბო­და, მივ­ხვდი, რა­ღაც უნდა შე­მეც­ვა­ლა და ქი­მი­უ­რად და­ვიხ­ვიე, რი­თაც კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რად­გან არ მჭირ­დე­ბა თმის უთოს ან ფე­ნის ხში­რი გა­მო­ყე­ნე­ბა, ვი­ბან და ამით მთავ­რდე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი. გარ­და ასე­თი ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბი­სა, სა­ლონ­ში ფრჩხი­ლე­ბი­სა და წარ­ბე­ბის გა­სა­კე­თებ­ლა­დაც დავ­დი­ვარ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, თმას თუ მოკ­ლედ შე­ვიჭ­რი­დი, არას­დროს მე­გო­ნა, მაგ­რამ დეპ­რე­სი­ამ ჩემი ფე­ხით მი­მიყ­ვა­ნა სა­ლონ­ში და ეს ნა­ბი­ჯი ჩემი სურ­ვი­ლით გა­დავ­დგი. სა­ერ­თოდ, თა­ვის მოვ­ლის სა­კი­თხში ძა­ლი­ან ზარ­მა­ცი ვარ, გა­მი­მარ­თლა, რომ კარ­გი სა­ხის კანი მაქვს და კოს­მე­ტო­ლოგ­თან ვი­ზი­ტი 7-8 თვე­ში ერთხელ მჭირ­დე­ბა. სა­ხის კრე­მე­ბი არ მიყ­ვარს და არც ვი­ყე­ნებ, მა­კი­აჟს ყო­ველ­დღი­უ­რად არ ვი­კე­თებ, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არც ვიცი, რო­გორ უნდა შე­ვი­ღე­ბო, კარ­გად არ გა­მომ­დის ეს საქ­მე.

შო­პინ­გი

- ალ­ბათ პირ­ვე­ლი არ ვიქ­ნე­ბი, ვინც იტყვის, რომ შო­პინ­გი კარგ გან­წყო­ბა­ზე აყე­ნებს, მაგ­რამ ზო­გა­დად, მარ­ტო სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარს და ამ მხრივ არც სა­ყიდ­ლე­ბია გა­მო­ნაკ­ლი­სი. მას შემ­დეგ, რაც "თბი­ლი­სი მოლი" გა­იხ­სნა, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ად­გი­ლი გახ­და, ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის დროს ყო­ველ­დღე დავ­დი­ო­დი იმ სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრში, ახა­ლი აღა­რა­ფე­რი შე­მოჰ­ქონ­დათ, მაგ­რამ მე მა­ინც დავ­დი­ო­დი, მე­გობ­რე­ბი მე­ხუმ­რე­ბოდ­ნენ, რა­საც ბენ­ზინ­ში ხარ­ჯავ, იმით ერთ სახ­ლს აი­შე­ნე­ბო (იცი­ნის). თუ ვიცი, რომ უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში ფას­დაკ­ლე­ბე­ბი იგეგ­მე­ბა, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ გა­და­ვიხ­დი დიდ თან­ხას. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან ია­ფად ვშო­პინ­გობ ხოლ­მე, შე­იძ­ლე­ბა 5 და 10 ლა­რად ისე­თი რამ ვი­ყი­დო, რა­საც გემ­რი­ე­ლად მო­ვიხ­მარ... მა­გა­ლი­თად, ზა­ფხულ­ში 5 ლა­რად "მალ­სი­ში" ვი­ყი­დე სა­რა­ფა­ნი, რო­მელ­მაც ძა­ლი­ან მა­სი­ა­მოვ­ნა, სულ მეც­ვა, მგო­ნი არც გა­მო­მიც­ვლია (იცი­ნის). სი­სუ­ლე­ლე მგო­ნია სა­მოს­სა და აქ­სე­სუ­ა­რებ­ში დიდი თან­ხის გა­დახ­და, როცა არ­სე­ბობს უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რა­ღა­ცე­ბი, თუნ­დაც მოგ­ზა­უ­რო­ბა, რა­შიც შე­იძ­ლე­ბა ფული გემ­რი­ე­ლად და­ხარ­ჯო.

ძა­ლი­ან ეკო­ნო­მი­უ­რი ვარ, შე­მიძ­ლია ფუ­ლის გა­და­ნახ­ვა. ჩემი პირ­ვე­ლი სე­რი­ა­ლი­დან ჩემს ოთახ­ში ევ­რო­რე­მონ­ტი გა­ვა­კე­თე, აი­ვა­ნი შე­მო­ვი­ერ­თე და საყ­ვა­რე­ლი და მყუდ­რო გა­რე­მო შე­ვიქ­მე­ნი. იმ პე­რი­ოდ­ში საკ­მა­ოდ კარ­გად გვიხ­დიდ­ნენ, ბევ­რად უკეთ, ვიდ­რე დღეს, ამი­ტომ და­ნა­ზო­გის გა­კე­თე­ბა და­ვი­წყე, შე­დე­გად კი ბევ­რი რამ შევ­ცვა­ლე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. რე­მონ­ტი­სა და მან­ქა­ნის გარ­და, ჩემი ფუ­ლით საფ­რან­გეთ­შიც და­ვის­ვე­ნე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არა­ნა­ირ მნიშ­ვნე­ლო­ბას არ ვა­ნი­ჭებ, რა ბრენ­დის ტან­საც­მე­ლი მაც­ვია. შე­იძ­ლე­ბა ბაზ­რო­ბა­ზე ვი­ყი­დო სა­მო­სი და ეს არა­ნა­ირ პრობ­ლე­მას არ წარ­მო­ად­გენს ჩემ­თვის. მომ­წონს თა­ვი­სუ­ფა­ლი სა­მო­სი, რო­მელ­შიც თავს კარ­გად ვგრძნობ. ჩემ­თვის ჩაც­მის სა­კი­თხში ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი კომ­ფორ­ტია.

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა

- მყავს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, რომ­ლის­თვი­საც სულ ერ­თია, რას ჩა­ვიც­ვამ, ყვე­ლა­ნა­ირ სა­მოს­ში მოვ­წონ­ვარ და სწო­რედ მისი ბრა­ლია, რომ არას­დროს ვცდი­ლობ კარ­გად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დე. ამ ბოლო დროს ისე­თი ჩაც­მუ­ლი დავ­დი­ვარ, დედა მე­უბ­ნე­ბა, შვი­ლო, სამ­სა­ხუ­რი­და­ნაც გა­მო­გაგ­დე­ბენ და შეყ­ვა­რე­ბულ­საც და­კარ­გავ, თუ ასე გა­აგ­რძე­ლე­ბო. ძი­რი­თა­დად მაც­ვია ელას­ტი­კი, "უგე­ბი", რო­მე­ლიც "ციგ­ნებ­ში" 30 ლა­რად ვი­ყი­დე და მა­მა­ჩე­მის 40 წლის წი­ნა­ნა­დე­ლი პე­რან­გი, რო­მელ­შიც თავს ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს შეყ­ვა­რე­ბულს, მის ვი­ნა­ო­ბას ვერ გა­გიმ­ხელთ, სა­ერ­თოდ არ მიყ­ვარს ამ თე­მა­ზე ჟურ­ნა­ლის­ტებ­თან სა­უ­ბა­რი, მაგ­რამ თქვენ გე­ტყვით, რომ ერ­თმა­ნე­თი ერთი წლი­სა და რამ­დე­ნი­მე თვის წინ გა­ვი­ცა­ნით და ერთი წე­ლია ერ­თად ვართ. ქო­რე­ოგ­რა­ფი და მო­ცეკ­ვა­ვეა, თა­ნა­მედ­რო­ვე ცეკ­ვებს ას­რუ­ლებს, მაგ­რამ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­თან" სა­ერ­თო არა­ფე­რი აქვს. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში უყუ­რებს გა­და­ცე­მას, რო­მელ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ, დი­დად აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ალ­ბათ არ არის ჩემი მსა­ხი­ო­ბო­ბით და იმით, რომ ხან­და­ხან ლო­გი­ნის სცე­ნებ­ში მი­წევს თა­მა­ში, მაგ­რამ მი­გებს და ყვე­ლა­ნა­ი­რად ხელს მი­წყობს. ჯერ­ჯე­რო­ბით ოჯა­ხის შექ­მნას არ ვა­პი­რებთ, რად­გან ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი ვართ, თა­ნაც ორი­ვეს გვიყ­ვარს ჩვე­ნი სამ­სა­ხუ­რი, ვართ კა­რი­ე­რის­ტე­ბი და სა­ნამ ამ მხრივ მაქ­სი­მა­ლურ მწვერ­ვალ­ზე არ ავალთ, და­ო­ჯა­ხე­ბას არ ვგეგ­მავთ.

ახალ­ბე­და მძღო­ლი…

- სამი წლის წინ გა­დავ­წყვი­ტე მარ­თვის მოწ­მო­ბის აღე­ბა, ოთხჯერ გა­ვი­ა­რე კურ­სი ავ­ტოს­კო­ლა­ში, მაგ­რამ ერთხელ ძლივს მო­ვა­ხერ­ხე გა­მოც­და­ზე გას­ვლა და ჩა­ბა­რე­ბა. ყო­ველ­თვის რა­ღაც მიშ­ლი­და ხელს და ვერ მივ­დი­ო­დი გა­მოც­დის ჩა­სა­ბა­რებ­ლად, მერე მა­ვი­წყდე­ბო­და ნას­წავ­ლი და ახ­ლი­დან შევ­დი­ო­დი ავ­ტოს­კო­ლა­ში. ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვაგ­რო­ვებ­დი მან­ქა­ნის ფულს, ბო­ლოს, რო­გორც იქნა, ვი­ყი­დე, მაგ­რამ მარ­თვის მოწ­მო­ბა ისევ არ მქონ­და. "იმე­დი­დან" რომ დაგ­ვი­თხო­ვეს, დრო გა­მო­მიჩ­ნდა, წა­ვე­დი, ავი­ღე მარ­თვის მოწ­მო­ბა და სა­ჭე­საც მი­ვუ­ჯე­ქი. მინ­და პატ­რულს ვაჩ­ვე­ნო ჩემი "პრა­ვა", მაგ­რამ ჯერ არ გა­ვუ­ჩე­რე­ბი­ვარ არა­ვის, ნორ­მა­ლუ­რად ვმარ­თავ მან­ქა­ნას, შუ­მა­ხე­რი არ ვარ, მაგ­რამ არც ისე ვა­ტა­რებ, ვი­ღა­ცამ თქვას, "ამ მან­ქა­ნა­ზე უეჭ­ვე­ლად ქალი ზისო", თუმ­ცა უკა­ნა მი­ნა­ზე მა­ინც მაქვს მიკ­რუ­ლი სტი­კე­რი - "ფრთხი­ლად, სა­ჭეს­თან ქა­ლია". ისე მიყ­ვარს ჩემი მან­ქა­ნა, რომ სი­ტყვე­ბით ვერ გად­მოვ­ცემ, არც კი მე­გო­ნა, თუ "ჟეშ­ტი" ასე შე­იძ­ლე­ბო­და გყვა­რე­ბო­და, მაგ­რამ შენი ნაწ­ვა­ლე­ბით რომ არის ნა­ყი­დი, ალ­ბათ ეს უფრო მე­ტად ამ­ძაფ­რებს ამ შეგ­რძნე­ბას.

გარ­თო­ბა

- არ მიყ­ვარს ხმა­უ­რი­ა­ნი ად­გი­ლე­ბი, ხალ­ხმრავ­ლო­ბა, კლუ­ბე­ბი, და­ლე­ვა და მო­წე­ვა, ვერ ვი­ტან ხმა­მაღ­ლა ჩარ­თულ მუ­სი­კას, თავი მტკივ­დე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, პა­ტა­რა პენ­სი­ო­ნე­რი ვარ. მირ­ჩევ­ნია, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ვუ­ყუ­რო კარგ ფილ­მს, მოვ­ყვეთ სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს და მშვი­დად გა­ვერ­თოთ.

ჭო­რა­ო­ბა

- ამას წი­ნათ გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი ჭორი გა­ვი­გე, ნარ­კო­მა­ნი­აო, ამ­ბო­ბენ, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ვარ და სა­ხე­ზე ყო­ველ­თვის თეთ­რი ფერი მა­დევს, რაც და­ბა­ლი ჰე­მოგ­ლო­ბი­ნის ბრა­ლია. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, ბევ­რს სა­კუ­თა­რი თვა­ლით ჰქო­ნია ნა­ნა­ხი ჩემი "ნარ­კო­მა­ნო­ბა", ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი მიყ­ვე­ბო­და, ჩემი მე­გობ­რის შეყ­ვა­რე­ბულ­მა გნა­ხა, რო­გორ იკე­თებ­დი წა­მალ­სო, კი­ნა­ღამ გავ­გიჟ­დი, ნემ­სის გა­კე­თე­ბის სას­ტი­კად მე­ში­ნია, რო­მელ ნარ­კო­ტიკ­ზეა ლა­პა­რა­კი. გარ­და ამი­სა, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის "საყ­ვა­რე­ლი" რომ ვარ, ეს უკვე ძა­ლი­ან ძვე­ლია, თუმ­ცა ერთხელ ისე სე­რი­ო­ზუ­ლად გა­მივ­რცე­ლეს ჭორი, გა­თხოვ­დაო, რომ უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბიც კი მი­ლო­ცავ­დნენ. არ და­მა­ვი­წყდე­ბა გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას მე­სი­ჯი, "აკი 30 წლამ­დე გა­თხო­ვე­ბას არ ვა­პი­რე­ბო" (იცი­ნის) საკ­მა­ოდ ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ბიჭი მყავს, ად­ვი­ლად ვურ­თი­ერ­თობ მამ­რო­ბით სქეს­თან, ამი­ტომ ვინ­მეს­თან ერ­თად თუ და­მი­ნა­ხა­ვენ, მას აუ­ცი­ლებ­ლად ჩემს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბას მი­ა­წე­რენ ხოლ­მე. ადრე ჭო­რე­ბი მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და და ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ ეს ერთი მხრივ კარ­გია, რად­გან ჭო­რა­ო­ბენ, ესე იგი ახ­სოვ­ხარ და არ და­ვი­წყე­ბი­ხარ, ამი­ტომ ახლა რე­აქ­ცია აღარ მაქვს, უბ­რა­ლოდ მიკ­ვირს, სა­ი­დან მოს­დით თავ­ში ასე­თი აზ­რე­ბი. დღეს ბრმა­ნაწ­ლა­ვის ექოს­კო­პია გა­ვი­კე­თე და არ გა­მიკ­ვირ­დე­ბა, ხვა­ლი­დან რომ გა­ვი­გო ჭორი ჩემს ორ­სუ­ლო­ბა­ზე (იცი­ნის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)