მე­სა­მედ გა­თხო­ვე­ბის გამო ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი სა­ლო­მე გო­გი­აშ­ვი­ლი არა­ერ­თხელ აღ­მოჩ­ნდა კრი­ტი­კის ქარ­ცე­ცხლში. თუმ­ცა, რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, მის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი და ოჯა­ხის წევ­რე­ბის აზ­რია. ყვე­ლა სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში უპირ­ვე­ლე­სად, შვი­ლებ­ზე ფიქ­რობს. როცა რო­მე­ლი­მე ავად ჰყავს, ბავ­შვე­ბის ოთა­ხი­დან ვე­რა­ვინ და ვე­რა­ფე­რი გა­იყ­ვანს. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, სა­ლო­მე "გიჟი დე­დაა" და მი­ნი­მუმ, კი­დევ ორი შვი­ლის გა­ჩე­ნას გეგ­მავს, რად­გან მისი აზ­რით, - "შვი­ლის ყო­ლა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა არ არ­სე­ბობს"...

- მე და ჩემი მე­უღ­ლე დიდი ხნის მან­ძილ­ზე ვხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს, მაგ­რამ ჩვენს შვი­ლებს ერ­თურ­თი მხო­ლოდ მას მერე გა­ვა­ცა­ნით, როცა დავ­რწმუნ­დით, რომ ერ­თად ვიქ­ნე­ბო­დით. ნე­ბის­მი­ე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას პირ­ველ რიგ­ში, შვი­ლებ­ზე ვფიქ­რობ. იყო დრო, როცა ჩემ მიერ გა­დად­გმუ­ლი არას­წო­რი ნა­ბი­ჯის გამო ჩემ­მა ორი­ვე შვილ­მა ტრავ­მა მი­ი­ღო. ამ­ჯე­რად ვფიქ­რობ, რომ სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, რად­გან ვა­ხოს სა­ხით ჩემ­მა უფ­როს­მა შვილ­მა ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გო­ბა­რი, უმ­ცროს­მა - მამა შე­ი­ძი­ნა; ასე­ვე, ვა­ხოს შვი­ლე­ბის - სან­დრო­სა და და­თუ­ნას სა­ხით ახლა უკვე ორი ძმა ჰყავთ. მოკ­ლედ, ჩვენ ერთი დიდი ოჯა­ხი გვაქვს.

- ბავ­შვებს ახალ გა­რე­მოს­თან შე­გუ­ე­ბა ხომ არ გა­უ­ჭირ­დათ?

- თა­ვი­დან ეს მო­მენ­ტი ჰქონ­დათ, თუმ­ცა, თა­ვად ვახო ისე­თი კომ­ფორ­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნია, რომ მაქ­სი­მა­ლუ­რად იზ­რუ­ნა, ეს პრო­ცე­სი ბავ­შვე­ბის­თვის, რაც შე­იძ­ლე­ბა ბუ­ნებ­რი­ვი და უმ­ტკივ­ნე­უ­ლო ყო­ფი­ლი­ყო... ცი­ბუ­კა ჯერ ვე­რა­ფერს ხვდე­ბა. მან უბ­რა­ლოდ იცის, რომ მამა - ვა­ხოა. როცა გა­იზ­რდე­ბა და სა­ჭი­როდ ჩავ­თვლი, ყვე­ლა­ფერს მო­ვუყ­ვე­ბი, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ კაცი და არა­კა­ცი ერ­თმა­ნე­თის­გან გა­არ­ჩი­ოს; უნდა იცო­დეს, რო­გო­რი არ უნდა იყოს, რისი გა­კე­თე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა; გა­ი­გოს, რა გა­მო­იწ­ვია მა­მა­მი­სის საქ­ცი­ელ­მა და და­ა­ფა­სოს ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თა დახ­მა­რე­ბი­თაც მე შევ­ძე­ლი, ჯან­სა­ღი და ჯან­მრთე­ლი შვი­ლე­ბი მყო­ლო­და. მინ­და, ვა­ხოს მი­მართ გა­ას­მა­გე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი და პა­ტი­ვის­ცე­მა ჰქონ­დეს, რად­გან ის სწო­რედ ვა­ხომ გა­ზარ­და და ზუს­ტად ისე­ვე ანე­ბივ­რებს, რო­გორც სან­დრო­სა და და­თუ­ნას.

- ახა­ლი წელი რო­გორ გა­ა­ტა­რეთ?

- ახალ წელს ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში შევ­ხვდი. ახა­ლი წლის ღა­მეს რა­ღაც შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! კი მქონ­და, მაგ­რამ ვა­ხომ მთხო­ვა, - არ­სად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და მეც, შინ დავ­რჩი. მო­ვამ­ზა­დე კერ­ძე­ბი, დავ­პა­ტი­ჟეთ ჩემი და ვა­ხოს ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და ყვე­ლა ერ­თად, გემ­რი­ე­ლად შევ­ხვდით ახალ წელს.

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ მო­ას­წრო თქვენ­თან მოს­ვლა?

- მაშ­კამ პირ­და­პირ მი­თხრა, რაც უნ­დო­და, ცი­ბუ­კამ კი წე­რი­ლი და­წე­რა და ნაძ­ვის ხეში ჩა­მა­ლა, რომ თოვ­ლის ბა­ბუ­ას გარ­და, არა­ვის ენა­ხა. მეც მივ­წე­რე წე­რი­ლი თოვ­ლის ბა­ბუ­ას და მან ყვე­ლა­ნი გაგ­ვა­ხა­რა (იცი­ნის).

- მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობთ. სა­ზღვარ­გა­რეთ სა­მუ­და­მოდ წას­ვლას ხომ არ გეგ­მავთ?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით ყვე­ლა­ფე­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი და ვიცი, სა­ზღვარ­გა­რეთ ამ ყვე­ლაფ­რის და­წყე­ბა ნუ­ლი­დან მო­მი­წევს, წას­ვლა­ზე მა­ინც ვფიქ­რობ ხოლ­მე. სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­ცხოვ­რებ­დი ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც ბავ­შვე­ბიც კარ­გად ის­წავ­ლი­ან და მეც კომ­ფორ­ტუ­ლად ვი­ცხოვ­რებ. პე­რი­ო­დუ­ლად, აუ­ცი­ლებ­ლად ჩა­მო­ვი­დო­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რად­გან მე­გობ­რე­ბი­სა და ოჯა­ხის წევ­რე­ბის გა­რე­შე ყოფ­ნა დიდ­ხანს არ შე­მიძ­ლია. ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად მეც და ვა­ხოც მზად ვართ იმის­თვის, რომ ქვეყ­ნი­დან წა­ვი­დეთ, თუ რა თქმა უნდა, ამას მისი ან ჩემი კა­რი­ე­რა მო­ი­თხოვს.

- გა­იხ­სე­ნე შენ­თვის, რო­გორც დე­დის­თვის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პე­რი­ო­დი...

- ყვე­ლა დე­დას რთუ­ლი პე­რი­ო­დი მა­შინ აქვს, როცა მისი შვი­ლი ავად არის. შე­იძ­ლე­ბა იდე­ა­ლუ­რი დედა არ ვარ, მაგ­რამ არ მეს­მის იმ ქა­ლის, ვი­საც შე­უძ­ლია, სი­ცხი­ა­ნი შვი­ლი შინ და­ტო­ვოს, თა­ვად საქ­მე­ზე წა­ვი­დეს და ბავ­შვზე არც ინერ­ვი­უ­ლოს. როცა ჩემს შვილს სი­ცხე აქვს, თავს ვერ ვა­კონ­ტრო­ლებ, ასეთ დროს ოთა­ხი­დან ვე­რა­ვინ გა­მიყ­ვანს.

- თუკი რა­ი­მე გა­და­უ­დე­ბე­ლი საქ­მე გაქვს, რო­გორ მო­იქ­ცე­ვი?..

- მერ­წმუ­ნე, ასეთ დროს შვი­ლის გარ­და, არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებს! ერთ-ერთი პრო­ექ­ტის ჟი­უ­რის წევ­რი ვი­ყა­ვი და პირ­და­პირ ეთერ­ში მი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა, მაგ­რამ ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! სკა­მი­დან გად­მო­ვარ­და და ისე შევ­შინ­დი, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში დავ­რე­კე, - ვერ მო­ვალ-მეთ­ქი. გა­და­ცე­მა უვარ­დე­ბო­დათ, მაგ­რამ ესეც არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და: ვიდ­რე შვი­ლი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში არ წა­ვიყ­ვა­ნე და იმა­ში არ დავ­რწმუნ­დი, რომ სა­ში­ში არა­ფე­რი იყო, ვერ მი­ვა­ტო­ვე. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მა­შინ მი­ვე­დი, როცა გა­და­ცე­მა მთავ­რდე­ბო­და... სამი წლის წინ მაშ­კას ბრმა ნაწ­ლა­ვის ოპე­რა­ცი­ის გა­კე­თე­ბა დას­ჭირ­და და მა­შინ დე­დას ვუ­თხა­რი: რომ მცოდ­ნო­და, ამ­დე­ნი უნდა მე­ნერ­ვი­უ­ლა, შვილს არა­სო­დეს გა­ვა­ჩენ­დი-მეთ­ქი... მი­უ­ხე­და­ვად ამ ყვე­ლაფ­რი­სა, მზად ვარ, კი­დევ 2 შვი­ლი გა­ვა­ჩი­ნო. ვფიქ­რობ, ქა­ლის­თვის შვი­ლის ყო­ლა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა არ არ­სე­ბობს. როცა ავად ვარ ან რა­მე­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ, მაშ­კა გვერ­დით მიწ­ვე­ბა და მარ­წმუ­ნებს, რომ ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ ღირს; ცდი­ლობს, და­მამ­შვი­დოს და თუ ცუ­დად ვარ, მივ­ლის კი­დეც... ცი­ბუ­კა ჯერ­ჯე­რო­ბით, გა­მო­ძალ­ვი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი (იცი­ნის): ერთი კოც­ნის­თვის, ჩა­ხუ­ტე­ბის­თვის რა­ღაც უნდა აჩუ­ქო.

- ბავ­შვე­ბის მოვ­ლა, სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა, სამ­სა­ხუ­რი - ამ ყვე­ლა­ფერს რო­გორ ას­წრებ? დროს რო­გორ ანა­წი­ლებ?

- სახ­ლში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი გვყავს, რო­მელ­ზეც სი­ტყვა - "ძი­ძას" თქმა ცოტა არ იყოს, მე­ხა­მუ­შე­ბა. ის ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჩვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რია. ცი­ბუ­კა ბე­ბოს ეძა­ხის. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ლია ყვე­ლა­ზე დიდი შე­ნა­ძე­ნია. ის არა მარ­ტო ბავ­შვებ­ზე, ხში­რად ჩემ­სა და ჩემს მე­უღ­ლე­ზეც ზრუ­ნავს. თუმ­ცა, ბუ­ნებ­რი­ვია, ბავ­შვებს მა­ინც დე­დის ყუ­რა­დღე­ბა სჭირ­დე­ბათ. ამი­ტო­მაც, როცა სამ­სა­ხუ­რი­დან დაღ­ლი­ლი მოვ­დი­ვარ, თავს დას­ვე­ნე­ბის უფ­ლე­ბას არ ვაძ­ლევ და ბავ­შვებ­თან ერ­თად ყი­რა­ზე გა­დავ­დი­ვარ ხოლ­მე (იცი­ნის).

- რო­გორც ჩანს, "გიჟი დედა" ხარ. ბავ­შვე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი შიშ­ში თუ გა­დაგ­დის ხოლ­მე?

- ასე­თი შიში მათი ჩვი­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში უფრო მე­ტად მქონ­და. მა­შინ მარ­თლაც, ათას სი­სუ­ლე­ლე­სა და სა­ში­ნე­ლე­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი, მაგ­რამ ნელ-ნელა და­ვარ­წმუ­ნე თავი, რომ ამა­ზე ფიქ­რი არ ღირს... გან­ზრა­ხუ­ლი მაქვს, მო­მა­ვალ­ში ცი­ბუ­კა სპორ­ტით დავ­ტვირ­თო. ის აუ­ცი­ლებ­ლად, ფეხ­ბურ­თე­ლი უნდა გა­მო­ვი­დეს; ეს ისე ძა­ლი­ან მინ­და, რომ უკვე ყვე­ლა "და­ვარ­წმუ­ნე", მო­მა­ვალ­ში ჩემი ბიჭი აუ­ცი­ლებ­ლად, მა­გა­რი ფეხ­ბურ­თე­ლი იქ­ნე­ბა (იცი­ნის). სხვა­თა შო­რის, ვა­ხოს მე­გო­ბა­რი ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რობს და მე­სის მე­ზო­ბე­ლია. მას ვთხო­ვე და მე­სის მა­ი­სუ­რი გა­მო­ვაგ­ზავ­ნი­ნე, მი­სი­ვე ხელ­წე­რით: "დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, შენ მა­გა­რი ფეხ­ბურ­თე­ლი იქ­ნე­ბი, მე კი შენი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი"; მა­ი­სურს მე­ო­რე მხა­რეს "ციბუ" აწე­რია.

- ამით, დედა უფრო ბედ­ნი­ე­რია თუ შვი­ლი?

- დედა უბედ­ნი­ე­რე­სია, შვი­ლი კი ჯერ­ჯე­რო­ბით, ვე­რა­ფერს ხვდე­ბა.

- სა­ხე­ლი - ცი­ბუ­კა საკ­მა­ოდ უც­ნა­უ­რად ჟღერს...

- როცა და­ი­ბა­და, ჩემ­და უნე­ბუ­რად, ასე­თი მო­სა­ფე­რე­ბე­ლი სა­ხე­ლი წარ­მოვ­თქვი. ჰოდა, ახლა და­თუ­ნა რომ და­უ­ძა­ხო, არც შე­მოგ­ხე­დავს.

- რო­გორ ფიქ­რობ, რო­დის არის ქალი შემ­დგა­რი - როცა სრულ­ფა­სო­ვა­ნი დედა და დი­ა­სახ­ლი­სია თუ როცა თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­შია წარ­მა­ტე­ბუ­ლი?

- ვფიქ­რობ, ეს ორი რამ ერ­თმა­ნეთ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა შენი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი იყო და კარ­გი კა­რი­ე­რა გქონ­დეს, მაგ­რამ რად გინ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, თუკი გვერ­დით არა­ვინ გყავს? იგი­ვეა მე­ო­რე შემ­თხვე­ვა­შიც - შე­იძ­ლე­ბა გყავს შვი­ლე­ბი, ოჯა­ხი, მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბას თუ ვერ ახ­დენ, ეს ფაქ­ტი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა დაგ­ტან­ჯავს. ძლი­ე­რი ქალი ყო­ველ­თვის იმას უნდა ეცა­დოს, რომ ოჯა­ხის გარ­და, საქ­მე­შიც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყოს. ქალ­მა უნდა იცო­დეს, რომ ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხვე­ვა­ში, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბას შეძ­ლებს.

- გა­და­ცე­მამ - "ყო­ფი­ლი ცო­ლე­ბის კლუ­ბი" რა­ი­მე­ზე თვა­ლი ხომ არ აგი­ხი­ლა?

- რო­გორ არა! იმ პე­რი­ოდ­ში და­ვი­ნა­ხე, თუ რამ­დე­ნი თვა­ლით უხი­ლა­ვი ჭუ­ჭყია გარ­შე­მო. ტრა­გე­დია ის კი არ არის, რომ ოჯა­ხებ­ში ხდე­ბა ძა­ლა­დო­ბა, არა­მედ ის, რომ არა­ა­და­მი­ა­ნურ პი­რო­ბებ­ში მცხოვ­რე­ბი ქალი მხო­ლოდ იმი­ტომ არ მო­დის ქმრის სახ­ლი­დან, რომ "ვინ­მემ რამე არ თქვას". ჩვენ მი­ვე­ცით გა­და­ცე­მის გმი­რებს სა­შუ­ა­ლე­ბა, სხვა მხრი­დან შე­ე­ხე­დათ სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის­თვის. ბევრ მათ­განს თურ­მე, რამ­დენ­ჯერ­მე თვით­მკვლე­ლო­ბის მცდე­ლო­ბაც კი ჰქონ­და. ნა­ცე­მი დე­დის ყუ­რე­ბა ბავ­შვის­თვის უფრო მეტი ტრა­გე­დი­აა, ვიდ­რე ცოლ-ქმრის და­შო­რე­ბა. ამ გა­და­ცე­მამ და­მარ­წმუ­ნა, რომ წარ­სულ­ში, ამა თუ იმ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში რამ­დე­ნი­მე სა­რის­კო, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მქონ­და მი­ღე­ბუ­ლი და ამის შეგ­რძნე­ბამ კი­დევ უფრო გა­მაძ­ლი­ე­რა.

- როცა მე­სა­მედ გა­თხოვ­დი, საკ­მა­ოდ ბევ­რი კრი­ტი­კუ­ლი შე­ფა­სე­ბა მი­ი­ღე. მსგავ­სი კო­მენ­ტა­რე­ბი არ გთრგუ­ნავს?

- ამ ყვე­ლაფ­რის გამო გა­მუდ­მე­ბით მაკ­რი­ტი­კე­ბენ, მაგ­რამ არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, რას იტყვი­ან უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი; ჩემ­თვის მთა­ვა­რი ჩემი და ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის აზ­რია. სა­ქარ­თვე­ლო­ში და გან­სა­კუთ­რე­ბით თბი­ლის­ში, ადა­მი­ა­ნებს წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი ეზი­ზღე­ბათ. კარ­გს მხო­ლოდ მას­ზე იტყვი­ან, თუ გა­ი­გე­ბენ, რომ სა­სიკ­ვდი­ლო სა­რე­ცელ­ზეა, კი­ბოს ბოლო სტა­დია აქვს. ასეთ დროს ბევ­რჯერ გა­ლან­ძღულ ადა­მი­ა­ნებ­საც კი წმინ­და­ნად აცხა­დე­ბენ... თუ პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ, ყვე­ლა ცდი­ლობს ზე­მო­დან გი­ყუ­როს იმის და­სამ­ტკი­ცებ­ლად, რომ ის შენ­ზე მა­გა­რია...

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი თა­ვი­სუ­ფალ დროს რო­გორ ატა­რებთ?

- სა­ნამ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, ვი­ყა­ვი ყველ­გან და ყო­ველ­თვის... გავ­თხოვ­დი და მივ­ხვდი, რომ არ­სად სი­ა­რუ­ლი აღარ მინ­და, ახლა უკვე ჩუს­ტებ­ზე ვგიჟ­დე­ბი (იცი­ნის). მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ სახ­ლი სა­კუ­თა­რი გე­მოვ­ნე­ბით მო­ვა­წყვეთ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ვა­ხოს­თან ერ­თად კარ­გი ფილ­მის ნახ­ვა. ვცდი­ლობ, გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბი ვი­ყი­დო, რათა თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მის მომ­ზა­დე­ბა­ში არ დავ­კარ­გო. აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ როცა ქუ­ჩა­ში გავ­დი­ვარ, ერთი სული მაქვს, შინ მალე დავ­ბრუნ­დე.

- გა­თხო­ვი­ლი ად­რეც იყა­ვი. მა­ში­ნაც ასე იყო?

- არა, მა­შინ ასე ნამ­დვი­ლად არ იყო. ვფიქ­რობ, ემო­ცი­უ­რად ძა­ლი­ან გა­დაღ­ლი­ლი და გა­დამ­წვა­რი სა­ლო­მე ამ­ჯე­რად დამ­შვიდ­და...

- ქორ­წი­ლის გა­დახ­დას თუ აპი­რებთ?

- ჩემი მე­უღ­ლე სი­ურპრი­ზე­ბის მხრივ უკონ­ტრო­ლოა (იცი­ნის). მკაც­რად მყავს გაფრ­თხი­ლე­ბუ­ლი, რომ ყვე­ლა­ნა­ირ სი­ურპრიზს მი­ვი­ღებ, გარ­და - ქორ­წილ­თან და­კავ­ში­რე­ბულს. ქორ­წი­ლი ალ­ბათ, ზა­ფხულ­ში გვექ­ნე­ბა.

- შვი­ლის გა­ჩე­ნას ახლო მო­მა­ვალ­ში აპი­რებთ?

- ახლა, უკვე ახლო მო­მა­ვალ­ში. თა­ვი­დან სა­ერ­თო შვი­ლის ყო­ლა­ზე არ ვფიქ­რობ­დით, მაგ­რამ ახ­ლა­ხან მივ­ხვდით, რომ ეს ძა­ლი­ან გვინ­და.

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)