წიგ­ნე­ბის კი­თხვა­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რით და­ინ­ტე­რე­სე­ბას მა­მას და მე­გობ­რებს "აბ­რა­ლებს" და ამ­ბობს, რომ ისეთ თა­ო­ბა­ში იზ­რდე­ბო­და, სა­დაც წიგ­ნის­კენ სა­მე­გობ­რო წრე უბიძ­გებ­და. წიგ­ნის კი­თხვა ძა­ლი­ან მა­გა­რი საქ­მე იყო და თუ აქ­ტი­ურ მკი­თხვე­ლად მი­იჩ­ნე­ო­დი, ეს იმას ნიშ­ნავ­და, რომ "მა­გა­რი" იყა­ვი. ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კებ­ში აქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. იქ დიდ დროს გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­შინ ატა­რებ­და, როცა დი­სერ­ტა­ცი­ა­ზე მუ­შა­ობ­და. ფიქ­რობს, რომ მთა­ვა­რია, ადა­მი­ან­მა იკი­თხოს და ეს ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით მოხ­დე­ბა, "ქინდლით" თუ წიგ­ნით, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. მწერ­ლო­ბა თი­ხის ფირ­ფი­ტებ­ზე და­ი­წყო და ახლა, ჩვენს ეპო­ქა­ში "ქინდლი" თი­ხის ფირ­ფი­ტის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბუ­ლი "ვა­რი­ან­ტია", იგი­ვე ელექტრო­ნუ­ლი ფირ­ფი­ტა. ამ­ბობს, რომ კი­თხვა არა მხო­ლოდ ინ­ფორ­მა­ცი­ის დაგ­რო­ვე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბაა, არა­მედ კი­თხვის დროს ადა­მი­ა­ნის ტვი­ნი სხვა­ნა­ი­რად იწ­ვრთნე­ბა და მუ­შა­ობს. "დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, კი­ბოს უჯრე­დე­ბიც კი ჩერ­დე­ბი­ან და ვერ ვი­თარ­დე­ბი­ან კი­თხვის დროს", - ნა­ხევ­რად ხუმ­რო­ბით მი­თხრა მწე­რალ­მა ზუ­რაბ ქა­რუ­მი­ძემ. მას­პინ­ძელს მი­აჩ­ნია, რომ მწე­რალ­მა დღე­ში მი­ნი­მუმ ორი-სამი სა­ა­თი უნდა წე­როს. ამ­გვა­რი გრა­ფი­კი ბოლო ხანს და­ერ­ღვა და შე­სა­ბა­მი­სად, ეს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბა­ზეც აი­სა­ხა - ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბოლო ერთი წე­ლია ახა­ლი არა­ფე­რი გა­მო­უქ­ვეყ­ნე­ბია. ადრე წე­რის დროს კა­მე­რულ მუ­სი­კას უს­მენ­და, ახლა ეს აღარ სჭირ­დე­ბა, მუ­შა­ო­ბის დროს მხო­ლოდ სი­ჩუ­მეც საკ­მა­რი­სია.

ზუ­რაბ ქა­რუ­მი­ძეს რო­მა­ნი არას­დროს და­უ­ხე­ვია, მაგ­რამ მო­თხრო­ბა რამ­დე­ნიც გნე­ბავთ. ამას არ ნა­ნობს, რად­გან მი­იჩ­ნევს, რომ და­სა­ხე­ვი იყო და ასე იმი­ტომ მო­იქ­ცა. კომ­პი­უ­ტე­რის მეშ­ვე­ო­ბით წერს და თხუთ­მე­ტი წე­ლია, კა­ლა­მი და ფურ­ცე­ლი არ გა­მო­უ­ყე­ნე­ბია. კომ­პი­უ­ტერ­მა ტექ­სტის შექ­მნი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გა­ა­მარ­ტი­ვა და ძა­ლი­ან შეც­ვა­ლა. ასე შე­იქ­მნა მისი მთე­ლი რიგი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი, მათ შო­რის რო­მა­ნე­ბი: "ღვი­ნო­მუ­ქი ზღვა", "თხა და გიგო", "მე­ლია ტუ­ლი­ფია" და სხვა.

- დედა ქი­მი­კო­სი გახ­ლდათ. მამა - ექიმ-პე­დი­ატ­რი, მე­ლო­მა­ნი კაცი, რო­მელ­მაც მუ­სი­კა და იტა­ლი­უ­რი ოპე­რა შე­მაყ­ვა­რა, ხოლო ბი­ძამ - ჯაზი. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მამა და სა­ერ­თოდ ოჯა­ხის რჩე­ვა წიგ­ნებ­თან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ში ერ­თია, მაგ­რამ მე­ო­რეა, როცა მე­გობ­რე­ბი გე­ჯიბ­რე­ბი­ან კი­თხვა­ში. ასე ვკი­თხუ­ლობ­დით და ძა­ლი­ან ადრე ეს იყო ძი­რი­თა­დად სა­თავ­გა­და­სავ­ლო ლი­ტე­რა­ტუ­რა: "სამი მუშ­კე­ტე­რი", "კა­პი­ტან ბლა­დის ოდი­სეა" და ა.შ.

- სა­ნამ თა­ვად და­ი­წყებ­დით კი­თხვას, რას გი­კი­თხავ­დნენ მშობ­ლე­ბი?

- "ლურ­სმა­ნას თავ­გა­და­სა­ვალს", "ჩი­პო­ლი­ნოს", "პი­ნო­ქი­ოს" და შარლ პე­როს ზღაპ­რებს. პირ­ვე­ლი დიდი სე­რი­ო­ზუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ჩემ­ზე "სამ­მა მუშ­კე­ტერ­მა" მო­ახ­დი­ნა, რო­მე­ლიც უკვე და­მო­უ­კი­დებ­ლად წა­ვი­კი­თხე. მუშ­კე­ტე­რე­ბი­დან გა­მორ­ჩე­უ­ლად არა­მი­სი მომ­წონ­და - ყვე­ლა­ზე დახ­ვე­წი­ლი და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი პერ­სო­ნა­ჟი.

- სა­თავ­გა­და­სავ­ლო ლი­ტე­რა­ტუ­რას რო­მა­ნე­ბი, დე­ტექ­ტი­ვე­ბი ცვლის ხოლ­მე...

- ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ცოტა სხვა­ნა­ი­რად იყო. კი, ერთი პე­რი­ო­დი დე­ტექ­ტი­ვე­ბით გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, თან იმ­დე­ნად, რომ VII კლას­ში თა­ვად შე­ვე­ცა­დე დე­ტექ­ტი­ვის და­წე­რას, მაგ­რამ ჩემი კი­თხვის მი­მარ­თუ­ლე­ბა მა­ინც სხვაგ­ვა­რად "წა­ვი­და". 47-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, როცა VIII კლას­ში "რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა" ინ­გლი­სურ ენა­ზე დავ­დგით. სპექ­ტაკლში ტი­ბალტს ვთა­მა­შობ­დი. იმა­ვე წელს ეკ­რა­ნებ­ზე გა­მო­ვი­და ფრან­კო ძე­ფი­რე­ლის "რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა", რო­მელ­მაც შოკ­ში ჩა­აგ­დო მთე­ლი ჩემი თა­ო­ბა. ყვე­ლა­ნი ოლი­ვია ჰას­ზე ვი­ყა­ვით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი. შექ­სპირ­ზე ხომ სა­ერ­თოდ, ყვე­ლამ "გავ­რე­კეთ".

- რე­ჟი­სო­რიც მოს­წავ­ლე იყო?

- არა. სპექ­ტაკ­ლის რე­ჟი­სო­რი მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი თა­მარ თვა­ლი­აშ­ვი­ლი გახ­ლდათ. რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი მას­თან ერ­თად გა­ვი­ა­რეთ, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად მა­ინც თავ­ზე გვად­გნენ ინ­გლი­სუ­რი ენის მას­წავ­ლებ­ლე­ბი. ამის შემ­დეგ ჩა­ვუ­ჯე­ქი შექ­სპირს და VIII-IX კლა­სებ­ში შექ­სპი­რის მთე­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბა წა­ვი­კი­თხე.

- რა­ტომ რჩე­ბა ეს ავ­ტო­რი დღემ­დე სა­ოც­რად აქ­ტუ­ა­ლუ­რი?

- შექ­სპი­რის აქ­ტუ­ა­ლო­ბას მისი მრა­ვალ­წახ­ნა­გო­ბა გან­სა­ზღვრავს. ცნო­ბი­ლი შე­კი­თხვაა, უკაც­რი­ელ კუნ­ძულ­ზე რო­მელ წიგნს წა­ი­ღებ­დიო და მე შექ­სპი­რის პი­ე­სე­ბის სრულ კრე­ბულს ვა­სა­ხე­ლებ... შექ­სპი­რი სი­ტყვის თა­მა­ში­დან აწყობს პერ­სო­ნაჟს, სხვა­დას­ხვა გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში შლის, რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ანს ერთ პერ­სო­ნაჟ­ში აერ­თი­ა­ნებს და ამა­შია მისი უნი­ვერ­სა­ლუ­რო­ბა. ბიბ­ლი­ა­სა და შექ­სპირს ხში­რად ვუბ­რუნ­დე­ბი, ასე­ვე ჯე­იმს ჯო­ისს, დოს­ტო­ევ­სკის... ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში შექ­სპი­რის კი­თხვას მოჰ­ყვა და­ნარ­ჩე­ნი ინ­გლი­სუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რა და ჩემი შემ­დგო­მი ბე­დიც ამან გა­და­წყვი­ტა. ჩა­ვა­ბა­რე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, და­სავ­ლეთ ევ­რო­პულ ენებ­ზე და და­ვი­წყე ინ­გლი­სუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რის ინ­ტენ­სი­უ­რი შეს­წავ­ლა. დი­სერ­ტა­ცი­აც XVII სა­უ­კუ­ნის პო­ე­ზი­ა­ზე და­ვი­ცა­ვი.

- მშობ­ლებს არ სურ­დათ, მათი პრო­ფე­სია აგერ­ჩი­ათ?

- არა. ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სოვს ის დღე, როცა მათ გან­ვუ­ცხა­დე, თუ სად მსურ­და ჩა­ბა­რე­ბა. ეს მოხ­და ქო­ბუ­ლეთ­ში, სა­დაც მამა ექი­მად მუ­შა­ობ­და. მას­თან ზა­ფხუ­ლო­ბით ჩავ­დი­ო­დით ხოლ­მე. გა­ზეთ­ში მქონ­და წა­კი­თხუ­ლი, რომ თსუ აცხა­დებ­და მი­ღე­ბას სხვა­დას­ხვა სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ზე, რო­მელ­თა შო­რის იყო და­სავ­ლეთ ევ­რო­პუ­ლი ენე­ბის ფა­კულ­ტე­ტი და როცა ეს ვუ­თხა­რი, ორი­ვეს ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა. ჩემი და ჩემ­ზე რამ­დე­ნი­მე წლით უფ­რო­სია და ის პი­ა­ნის­ტია. ჩვენს ოჯახ­ში არ ყო­ფი­ლა არა­ვი­თა­რი ზე­წო­ლა, რომ ტექ­ნი­კუ­რი ან სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა მიგ­ვე­ღო, პი­რი­ქით, ყო­ველ­თვის იყო წა­ხა­ლი­სე­ბა ხე­ლოვ­ნე­ბის­კენ.

- დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან რომ უყუ­რებთ, თა­ვად რომ და­ი­წყეთ წერა, გან­სა­კუთ­რე­ბით რო­მე­ლი მწერ­ლის გავ­ლე­ნის ქვეშ იყა­ვით?

- გავ­ლე­ნა ყო­ველ­თვის არის. ცა­რი­ელ ალა­გას არა­ფე­რი იწე­რე­ბა, მით უმე­ტეს დღე­ვან­დელ ეპო­ქა­ში, რო­მელ­საც ჯერ კი­დევ პოსტმო­დერ­ნიზ­მი ჰქვია და სულ ცი­ტა­ტებ­ზეა აწყო­ბი­ლი. თა­ვი­დან, როცა წერა და­ვი­წყე, ეს იყო მა­შინ­დე­ლი დე­ტექ­ტი­ვე­ბის გავ­ლე­ნით, მაგ­რამ ჩემ­ზე უზარ­მა­ზა­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა კაფ­კას "მე­ტა­მორ­ფო­ზამ". თან ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ალა­გას, წიგ­ნი პარ­ტის­ტო­რი­ის ლექ­ცი­ა­ზე, მერ­ხის ქვეშ მედო. მა­შინ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში უკვე გა­მო­სუ­ლი იყო ეს ავ­ტო­რი. "მე­ტა­მორ­ფო­ზა" რომ წა­ვი­კი­თხე, რამ­დე­ნი­მე დღე აბ­სო­ლუ­ტუ­რად და­რე­ტი­ა­ნე­ბუ­ლი დავ­დი­ო­დი. მისი გავ­ლე­ნით 18-19 წლის ასაკ­ში და­ვი­წყე იგა­ვი­ვით მო­თხრო­ბე­ბის წერა და ამით და­ი­წყო.

- აკ­რძა­ლუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის მო­პო­ვე­ბას რო­გორ და რა გზით ახერ­ხებ­დით?

- ეს უდი­დე­სი მის­ტე­რი­აა საბ­ჭო­თა ცხოვ­რე­ბის წე­სი­სა და ბაზ­რის. ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ იყო აკ­რძა­ლუ­ლი, და­წყე­ბუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რით და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მუ­სი­კით, მაგ­რამ ხალ­ხი მა­ინც შო­უ­ლობ­და. თუმ­ცა, 70-იან წლებ­ში, ბრეჟნე­ვის პე­რი­ოდ­ში, უკვე მიშ­ვე­ბუ­ლი იყო რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბი და პირ­ველ კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა პას­ტერ­ნა­კის "დოქ­ტო­რი ჟი­ვა­გო" ორი დღით მო­მი­ტა­ნეს. უზარ­მა­ზა­რი რო­მა­ნია და, რა თქმა უნდა, მა­შინ, იმ ორ­დღი­ა­ნი კი­თხვი­სას, გო­ნე­ბა­ში არა­ფე­რი დამ­რჩა, გარ­და იმ ლექ­სე­ბი­სა, რომ­ლე­ბიც ბო­ლო­ში წე­რია. შემ­დგომ ეს რო­მა­ნი კი­დევ წა­ვი­კი­თხე, მაგ­რამ ეს იყო ჩემი ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი შე­ჯა­ხე­ბა აკ­რძა­ლულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას­თან. ქარ­თვე­ლი ავ­ტო­რე­ბი­დან იმ­დე­ნად ბევ­რი ავ­ტო­რი აკ­რძა­ლუ­ლი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ახ­ლაც მახ­სოვს ჩემი მე­გობ­რის მიერ ხე­ლით გა­და­წე­რი­ლი გრი­გოლ რო­ბა­ქი­ძის "გვე­ლის პე­რან­გი­დან" რამ­დე­ნი­მე პა­სა­ჟი. ძა­ლი­ან დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბის ქვეშ აღ­მოვ­ჩნდი. ამის შემ­დეგ გა­და­ვე­დი ბიბ­ლი­ის ძვე­ლი ქარ­თუ­ლი თარ­გმა­ნი­სა და "ვის­რა­მი­ა­ნის" ქარ­თუ­ლი თარ­გმა­ნის შტუ­დი­ებ­ზე. მას მოჰ­ყვა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქარ­თუ­ლი თარ­გმა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც ჩემი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი გე­მოვ­ნე­ბა და ენა ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბეს. ესე­ნია ჯე­მალ აჯი­აშ­ვი­ლის ებ­რა­უ­ლი პო­ე­ზი­ის თარ­გმა­ნე­ბი, გუ­რამ გო­გი­აშ­ვი­ლის "გარ­გან­ტუა და პან­ტაგ­რუ­ე­ლი", და­ვით წე­რე­დი­ა­ნის "ფრან­სუა ვი­ი­ო­ნი". როცა ნიკო ყა­ი­საშ­ვი­ლი "ული­სეს" თარ­გმნი­და, იმ დროს მისი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი და მის გვერ­დით მყო­ფებს წიგ­ნი­დან ახალ-ახალ ეპი­ზო­დებს გვა­კი­თხებ­და.

- თქვე­ნი აზ­რით, რას კი­თხუ­ლობს დღე­ვან­დე­ლი, ახა­ლი თა­ო­ბა?

- ალ­ბათ ძი­რი­თა­დად თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რებს, მაგ­რამ არა­ვი­თა­რი აზრი არ აქვს მათ კი­თხვას, თუ მა­ნამ­დე კლა­სი­კას არ წა­ი­კი­თხა­ვენ. მათი მეს­მის, მო­დას მის­დე­ვენ, მაგ­რამ კლა­სი­კა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი წა­სა­კი­თხია.

- და რა არის დღეს მო­და­ში?

- გა­აჩ­ნია ვის­თვის. ძა­ლი­ან მცი­რე ჯგუ­ფის­თვის მო­და­შია საკ­მა­ოდ სე­რი­ო­ზუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა. ისი­ნი კი­თხუ­ლო­ბენ არა მხო­ლოდ პრო­ზას, არა­მედ ფი­ლო­სო­ფი­ა­საც, მაგ­რამ ასე­თე­ბი ძა­ლი­ან ცო­ტა­ნი არი­ან. უმ­რავ­ლე­სო­ბას ისევ და ისევ გოჩა მან­ვე­ლი­ძის­ნა­ი­რი ტექ­სტე­ბი მოს­წონს, მაგ­რამ იმავდრო­უ­ლად კი­თხუ­ლო­ბენ ისეთ თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რებს და მოს­წონთ, რო­გო­რე­ბიც არი­ან: აკა მორ­ჩი­ლა­ძე, ლაშა ბუ­ღა­ძე, ზაზა ბურ­ჭუ­ლა­ძე... ადა­მი­ა­ნი სო­ცი­ა­ლუ­რი არ­სე­ბაა და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რა ის­მის მის სო­ცი­ა­ლურ კონ­ტექ­სტში, რა წიგნ­ზეა ლა­პა­რა­კი მის ირ­გვლივ, ტე­ლე­ვი­ზი­ით რას მო­ის­მენს, ან ინ­ტერ­ნეტ­ში რას გა­და­ე­ყა­რა. რეკ­ლა­მა­საც დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ჩვენს დროს არ ყო­ფი­ლა რეკ­ლა­მა, მაგ­რამ თა­ნა­მედ­რო­ვე მსოფ­ლიო ლი­ტე­რა­ტუ­რის აღ­ქმის ძა­ლი­ან კარ­გი წყა­რო გვქონ­და და ეს იყო რუ­სუ­ლი ჟურ­ნა­ლი "ინას­ტრან­ნა­ია ლი­ტე­რა­ტუ­რა", რო­მე­ლიც თვე­ში ერთხელ გა­მო­დი­ო­და. ამ­გვა­რად იმ პე­რი­ოდ­ში ფეხ­და­ფეხ მივ­დევ­დით მსოფ­ლიო ლი­ტე­რა­ტუ­რას. ზოგ­ჯერ, ხალ­ხი სუფ­რას­თან რომ იკ­რი­ბე­ბო­და, სა­ლა­პა­რა­კო იყო, რა წა­ი­კი­თხა იმ ჟურ­ნალ­ში და ეს იყო ერ­თგვა­რი სა­ლო­ნუ­რი თემა.

- ბევ­რი მე­უბ­ნე­ბა, რომ დღეს თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თულ პო­ე­ზი­ა­ში უკე­თე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბაა, ვიდ­რე პრო­ზა­ში...

- განა ოდეს­მე სხვა­ნა­ი­რად იყო ქარ­თუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის ის­ტო­რი­ა­ში?! ქარ­თულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში პო­ე­ზია შე­და­რე­ბით ხა­რის­ხი­ან პრო­დუქტს ქმნი­და, ვიდ­რე პრო­ზა. ეს ჩვე­ნი ის­ტო­რი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის შე­დე­გი­ცაა. კვა­ლი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი, ხა­რის­ხი­ა­ნი პრო­ზა ყა­ლიბ­დე­ბა იქ, სა­დაც არის თა­ვი­სუ­ფა­ლი ქა­ლა­ქი, ბურ­ჟუ­ა­ზია, ინ­დი­ვი­დის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. ჩვენ­თან ეს კარ­გა ხანს არ იყო. მე რომ მკი­თხოთ, პირ­ვე­ლი სრულ­ფა­სო­ვა­ნი ევ­რო­პუ­ლი რო­მა­ნი მი­ხე­ილ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის "კვა­ჭი კვა­ჭან­ტი­რა­ძეა"... ჩვენ­თან პრო­ზა ზან­ტად და ძა­ლი­ან ნელა გან­ვი­თარ­და. ეს­პა­ნე­თი არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ძა­ლი­ან კა­პი­ტა­ლის­ტუ­რი ქვე­ყა­ნა, ვთქვათ, რო­გო­რიც იყო ინ­გლი­სი ან ჰო­ლან­დია, სა­დაც ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან სწრა­ფად ვი­თარ­დე­ბო­და, მაგ­რამ XVII სა­უ­კუ­ნის და­სა­წყის­ში ეს­პა­ნეთ­ში დაჯ­და ერთი ეს­პა­ნე­ლი კაცი და გა­ა­ღა­და­ვა მთე­ლი წი­ნან­დე­ლი ეს­პა­ნუ­რი კულ­ტუ­რა და სა­რა­ინ­დო ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი. ჩვენ­თან ეს არ მოხ­და, იმა­ვე პე­რი­ოდ­ში აქ არა­ვინ დამ­ჯდა­რა, არც ერთი ქარ­თვე­ლი შე­მოდ­გო­მის აზ­ნა­უ­რი და არ და­უ­წე­რია ღა­და­ვი "ვე­ფხის­ტყა­ო­სან­ზე". არ უთ­ქვამს, რომ ვი­ღაც ტიპ­მა იმ­დე­ნი იკი­თხა "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი", რომ გა­გიჟ­და, გა­რე­კა, მო­აჯ­და ცხენს და წა­ვი­და ვი­ღაც დეს­პო­ნას გა­სა­თა­ვი­სუფ­ლებ­ლად გვერ­დზე სოფ­ლი­დან (იღი­მის). ჩვენ­თან პა­რო­დი­უ­ლი კულ­ტუ­რა არ გან­ვი­თარ­და, იმი­ტომ, რომ არ გვქონ­და თა­ვი­სუ­ფა­ლი ქა­ლა­ქე­ბი. პრო­ზა და რო­მა­ნი კი სწო­რედ პა­რო­დი­უ­ლი კულ­ტუ­რის კვა­ლო­ბა­ზე ვი­თარ­დე­ბა...

- თქვე­ნი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა პო­ე­ზი­ი­სად­მი... რა შემ­თხვე­ვა­ში შე­იძ­ლე­ბა, ლექ­სე­ბის კი­თხვა მო­გინ­დეთ?

- ლექ­სე­ბის კი­თხვა ყო­ველ­თვის მინ­დე­ბა (იღი­მის), და­წყე­ბუ­ლი მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბით, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი იმით, ვთქვათ, როცა ევ­რო­პი­დან ამე­რი­კა­ში ათ­სა­ა­თი­ა­ნი ფრე­ნა მაქვს და სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა. იმ დროს ვი­წყებ რა­ღაც ლექ­სე­ბის გახ­სე­ნე­ბას და ტვი­ნი სხვა თე­მა­ზე გა­და­ერ­თვე­ბა ხოლ­მე. პო­ე­ზია ამ დროს უდი­დე­სი შვე­ბაა.

- რა მი­გაქვთ თვითმფრი­ნავ­ში წა­სა­კი­თხად?

- მხო­ლოდ ჟურ­ნა­ლე­ბი. ერთი-ორ­ჯერ რა­ღაც რო­მა­ნიც წა­მი­ღია, მაგ­რამ აე­რო­პორ­ტებ­ში კარ­გი ჟურ­ნა­ლე­ბი იყი­დე­ბა, ვთქვათ, რო­გო­რი­ცაა ბრი­ტა­ნუ­ლი ჟურ­ნა­ლი "ის­ტო­რია" და მას სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვკი­თხუ­ლობ.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)