14 იან­ვა­რი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის დღეა და თუ რო­გორ აღი­ნიშ­ნა ის წელს თბი­ლის­ში, ამის შე­სა­ხებ სა­ქარ­თვე­ლოს თე­ატ­რის, მუ­სი­კის, კი­ნო­სა და ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ის სა­ხელ­მწი­ფო მუ­ზე­უ­მის დი­რექ­ტორ გი­ორ­გი კა­ლან­დი­ას ვე­სა­უბ­რეთ. ის ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე 2009 წლის 17 მარტს და­ი­ნიშ­ნა და დღემ­დე არა­ერ­თი გა­მო­ფე­ნის ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რად მოგ­ვევ­ლი­ნა. სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ფორ­მა­ცი­ას­თან ერ­თად, მან ისიც გაგ­ვიმ­ხი­ლა, რომ 26 იან­ვარს ქარ­თველ რე­ჟი­სორ ელ­დარ შენ­გე­ლა­ი­ას 80 წელი უს­რულ­დე­ბა და ამ თა­რიღ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, მუ­ზე­უმ­ში გა­იხ­სნე­ბა გა­მო­ფე­ნა სა­ხელ­წო­დე­ბით "ელ­დარ შენ­გე­ლა­ია - არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­მო­ფე­ნა"...

- 14 იან­ვა­რი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის დღეა, მაგ­რამ წელს ის კი­დევ უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბი­სა და მთე­ლი ქვეყ­ნის­თვის იმი­თაც იყო, რომ გი­ორ­გი ერის­თა­ვის და­ბა­დე­ბი­დან 200 წლის იუ­ბი­ლე გახ­ლავთ. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვთვლი­დით, რომ ეს დღე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უნდა აღგ­ვე­ნიშ­ნა. ალ­ბათ ტრა­გი­კუ­ლია ის ფაქ­ტიც, რომ ერს არ აქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა თა­ვი­სი პირ­ვე­ლი დრა­მა­ტურ­გის საფ­ლავ­თან მი­ვი­დეს, ყვა­ვი­ლე­ბი მი­ი­ტა­ნოს და სან­თე­ლი და­ან­თოს. ბევ­რი ვი­ფიქ­რეთ, სად შე­იძ­ლე­ბო­და გი­ორ­გი ერის­თა­ვი გაგ­ვეხ­სე­ნე­ბი­ნა და ამის­თვის ყვე­ლა­ზე კარ­გი ად­გი­ლი აღ­მოჩ­ნდა პირ­ვე­ლი გიმ­ნა­ზი­ის სა­აქ­ტო დარ­ბა­ზი, ანუ იქ, სა­დაც პირ­ვე­ლად და­იდ­გა "გაყ­რა". სხვა­თა შო­რის, მა­შინ პირ­ველ წარ­მოდ­გე­ნას მი­ხე­ილ ვო­რონ­ცო­ვი ეს­წრე­ბო­და და მან ასე­თი წე­რი­ლი მის­წე­რა იმ­პე­რა­ტორს: წარ­მოდ­გე­ნამ კარ­გად ჩა­ი­ა­რა, ეს გვაძ­ლევს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას, რომ ქარ­თვე­ლებს შე­ვუქ­მნათ ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი, რაც დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა ტუ­ზემ­ცე­ბის რუ­სებ­ში ათ­ქვე­ფა­შიო. ამ დროს პი­რი­ქით მოხ­და, ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი აღ­მოჩ­ნდა ეროვ­ნულ-გან­მა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბე­ლი მოძ­რა­ო­ბის სა­თა­ვე­ში და ის ოც­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ვო­რონ­ცოვს ჰქონ­და, ქარ­თულ­მა თე­ატრმა ჩა­შა­ლა.

ძა­ლი­ან მიყ­ვარს გი­ორ­გი ერის­თა­ვი, მისი დრა­მა­ტურ­გია და მისი შვი­ლი და­ვი­თი, რო­მელ­მაც "სამ­შობ­ლო" შექ­მნა. "გაყ­რი­დან" - "სამ­შობ­ლომ­დე" არის მთე­ლი ის ეპო­ქა, რო­მელ­მაც ჩვე­ნი ქვეყ­ნის და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა მო­ი­ტა­ნა. არ ვიცი, რამ­დე­ნად გა­მო­ვა, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე ვა­წარ­მო­ებთ მო­ლა­პა­რა­კე­ბას იუ­ნეს­კოს­თან, გვინ­და, გი­ორ­გი ერის­თა­ვის იუ­ბი­ლე იუ­ნეს­კო­მაც შე­ი­ტა­ნოს თა­ვი­სი იუ­ბი­ლე­ე­ბის ნუს­ხა­ში. ვფიქ­რობთ, რომ გი­ორ­გი ერის­თა­ვი მსოფ­ლიო მნიშ­ვნე­ლო­ბის თუ არა, კავ­კა­სი­ა­ში პირ­ვე­ლი პრო­ფე­სი­უ­ლი თე­ატ­რის შემ­ქმნე­ლი და და­მა­არ­სე­ბე­ლია და მისი იუ­ბი­ლე რე­გი­ო­ნუ­ლი მას­შტა­ბით მა­ინც უნდა აღი­ნიშ­ნე­ბო­დეს.

- ორი­ო­დე სი­ტყვა ექ­სპო­ნა­ტე­ბის შე­სა­ხე­ბაც გვი­თხა­რით...

- ჩვენ ვთქვით, რომ ამ დღეს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე ქარ­თულ თე­ატრთან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ბრწყინ­ვა­ლე ხუ­თე­უ­ლი გა­მო­ვი­ტა­ნეთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, გი­ორ­გი ერის­თა­ვის პორ­ტრე­ტე­ბით გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლე­ბი არ ვართ. მისი ერთ-ერთი პორ­ტრე­ტი 1930-იან წლებ­ში ცნო­ბილ­მა ქარ­თველ­მა პორ­ტრე­ტის­ტმა ქე­თე­ვან მა­ღა­ლაშ­ვილ­მა შექ­მნა და სწო­რედ ის იყო გა­მო­ფე­ნი­ლი. ასე­ვე - ქარ­თუ­ლი რე­ა­ლიზ­მის ფუ­ძემ­დებ­ლის ალექ­სან­დრე ბე­რი­ძის მიერ შექ­მნი­ლი ფარ­დის ეს­კი­ზი. სამ­წუ­ხა­როდ, პირ­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი და­იწ­ვა, მაგ­რამ ეს არის პირ­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი ფარ­დის ეს­კი­ზი, რო­მე­ლიც ჩვენს მუ­ზე­უმ­ში ინა­ხე­ბა. გარ­და ამი­სა, გა­მო­ფე­ნი­ლია პირ­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი დრა­მა­ტუ­ლი და­სის ფო­ტოც. ჩვენ ვი­ცით, რომ გი­ორ­გი ერის­თავს სპექ­ტაკ­ლი "გაყ­რა" პრო­ფე­სი­ულ დას­თან არ და­უდ­გამს და წარ­მოდ­გე­ნა­ში ნა­თე­სა­ვე­ბი და­ა­კა­ვა. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ერთ კუ­რი­ო­ზულ ამ­ბავს გი­ამ­ბობთ. ერის­თავ­მა ერთ-ერთ ნა­თე­სავს, რე­ვაზ ერის­თავს, სპექ­ტაკლში თა­მა­შის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მის­ცა. ამა­ზე რე­ვა­ზი ძა­ლი­ან გაბ­რაზ­და და ერთ-ერთი რე­პე­ტი­ცი­ის დროს იქ მესტვი­რე­ებ­თან ერ­თად მი­ვი­და, ერის­თავს სტვი­რის დაკ­ვრით შე­უ­ვარ­და და რე­პე­ტი­ცია ჩა­შა­ლა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ამ თე­მა­ზე პეტ­რე უმი­კაშ­ვილ­მა სპექ­ტაკ­ლიც გა­ა­კე­თა და მას "სამ­ზა­დი­სი" ერ­ქვა.

ეს იმას მო­ვა­ყო­ლე, რომ პრო­ფე­სი­უ­ლი დრა­მა­ტუ­ლი დასი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გაჩ­ნდა და სწო­რედ ის ფო­ტო­მა­ტი­ა­ნე გა­მოვ­ფი­ნეთ. ასე­ვე სა­ინ­ტე­რე­სო იყო იმ დარ­ბა­ზის ფოტო, სა­დაც უწინ "გაყ­რა" და­იდ­გა. ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო ექ­სპო­ნა­ტი გახ­ლდათ ასე­ვე ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის პირ­ვე­ლი ყრი­ლო­ბის ფოტო, რო­მე­ლიც 1914 წელს ჩა­ტარ­და. თავ­მჯდო­მა­რედ აკა­კი წე­რე­თე­ლი აირ­ჩი­ეს. ფო­ტო­ზე ის შუ­ა­ში ზის და მის გარ­შე­მო - 174 დე­ლე­გა­ტი, მა­შინ­დე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ღირ­სე­ბა, მათ შო­რის არი­ან: შალ­ვა და­დი­ა­ნი, ალექ­სან­დრე წუ­წუ­ნა­ვა, დი­მიტ­რი შე­ვარ­დნა­ძე, იო­სებ გრი­შაშ­ვი­ლი, ლადო გუ­დი­აშ­ვი­ლი და სხვე­ბი.

- ბა­ტო­ნო გი­ორ­გი, პრო­ფე­სი­ით ის­ტო­რი­კო­სი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში რო­გორ მოხ­ვდით?

- ვამ­ბობ ხოლ­მე, რომ ის­ტო­რი­კო­სებ­ში მე­ძა­ხი­ან ჟურ­ნა­ლისტს და ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში პი­რი­ქით (იღი­მის). სულ მქონ­და სურ­ვი­ლი, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში არ­სე­ბუ­ლი არა­ერ­თი თემა ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ინ­ტე­რე­სებ­ში მოქ­ცე­უ­ლი­ყო. თუმ­ცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას სა­ინ­ტე­რე­სო თე­მე­ბი ღრმა სა­მეც­ნი­ე­რო ენით არ უნდა მი­ვა­წო­დოთ და ამის ბრწყინ­ვა­ლე სა­შუ­ა­ლე­ბას ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა იძ­ლე­ვა. შე­გიძ­ლია გა­ა­კე­თო დო­კუ­მენ­ტურ-პუბ­ლი­ცის­ტუ­რი, ად­ვი­ლად გა­სა­გე­ბი, სა­ინ­ტე­რე­სო თე­მე­ბი. ამ სურ­ვი­ლით მი­ვე­დი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში. ახა­ლი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მქონ­და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და მე­გო­ნა, რომ იქ მხო­ლოდ ერთი წელი დავ­რჩე­ბო­დი, მაგ­რამ დღემ­დე ვერ შე­ვეშ­ვი და სულ მინ­და ამ სფე­როს­თან კონ­ტაქ­ტი. მუ­შა­ო­ბა "აუ­დი­ენ­ცი­ა­ში" და­ვი­წყე, სა­დაც კონ­კურ­სის შე­დე­გად მოვ­ხვდი. არა­სო­დეს არ­სად არ მყო­ლია პრო­ტექ­ცი­ო­ნე­რე­ბი. არ ვიცი, ეს კარ­გია თუ ცუდი, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ თუ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩემი არც ერთი გზის და­სა­წყის­ში ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ მყავ­და. დამ­კვიდ­რე­ბა ყო­ველ­თვის სა­კუ­თა­რი თა­ვი­თა და ენერ­გი­ით მი­წევ­და.

- მშობ­ლე­ბი რა პრო­ფე­სი­ის არი­ან?

- მა­მა­ჩე­მი ეკო­ნო­მის­ტია, ხოლო დედა - მე­დი­კო­სი. ასე რომ, ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ყვე­ლა გზა­ზე, რა­საც ვირ­ჩევ­დი, ყვე­ლა­ფერს ჩე­მით ვაღ­წევ­დი.

- ის­ტო­რი­კო­სო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან გსურ­დათ?

- არა, ის­ტო­რი­კო­სო­ბა სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის დროს გა­დავ­წყვი­ტე, როცა დე­დამ და­დი­ა­ნე­ბის სა­სახ­ლე­ში წა­მიყ­ვა­ნა. სა­სახ­ლის ძველ­მა კედ­ლებ­მა და სა­გან­ძურ­მა ჩემ­ზე იმ­დე­ნად დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა, რომ გა­დავ­წყვი­ტე, მო­მა­ვალ­ში ამ საქ­მეს­თან კონ­ტაქ­ტი მქო­ნო­და. თა­ვი­დან სი­უ­ჟე­ტებ­სა და ფილ­მებს სულ და­დი­ა­ნე­ბის სა­სახ­ლე­ზე ვა­კე­თებ­დი. ამას მოჰ­ყვა ლო­გი­კუ­რი ინ­ტე­რე­სი ქარ­თუ­ლი კვა­ლი­სად­მი უცხო­ეთ­ში. მა­შინ ჩვენ­თვის აკ­რძა­ლუ­ლი ხილი იყო ოშკი და ხანძთა, ისი­ნი მხო­ლოდ წიგ­ნის ფურ­ცლებ­ზე შეგ­ვეძ­ლო გვე­ნა­ხა და რო­გორც კი მათი ნახ­ვის რე­ა­ლუ­რი შან­სი მო­მე­ცა, მათ მო­სა­ნა­ხუ­ლებ­ლად გა­ვემ­გზავ­რე. ეს და­ახ­ლო­ე­ბით ათი წლის წინ მოხ­და. გუ­რამ პა­ტა­რა­ი­ას შემ­დეგ, ეს იყო პირ­ვე­ლი ფილ­მე­ბი თურ­ქე­თი­სა და სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ. თუმ­ცა ჩვენ ბევ­რი ისე­თი ის­ტო­რი­უ­ლი ად­გი­ლი გა­და­ვი­ღეთ, რო­მე­ლიც იმ ლე­გენ­და­რულ ფილმში "შო­რია გურ­ჯის­ტა­ნამ­დე" არ მოხ­ვედ­რი­ლა. სულ მიკ­ვირ­და ის ფაქ­ტი, რომ მი­უ­ხე­და­ვად უკვე გახ­სნი­ლი სა­ზღვრე­ბი­სა, ქარ­თუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ლო­გი­კუ­რი ინ­ტე­რე­სი იმ მხა­რი­სად­მი მა­ინც არ არ­სე­ბობ­და.

- თქვე­ნი აზ­რით, ამის მი­ზე­ზი რა იყო?

- არ ვიცი, ჩვენ ხომ უც­ნა­უ­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ვართ. ამას ჩემი ჩათ­ვლით ვამ­ბობ, რად­გან მეც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­გან გან­ყე­ნე­ბუ­ლად არ ვდგა­ვარ. მა­შინ აჩ­ვე­ნებ­დნენ და ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო მა­გა­ლი­თად, სი­უ­ჟე­ტე­ბი ნი­ან­გებ­ზე ნა­დი­რო­ბა­ზე, მაგ­რამ ოშკს, ხანძთას და სხვა ძეგ­ლებს არა­ვინ იღებ­და.

- შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ რთუ­ლი სა­მუ­შა­ოა, მა­სა­ლე­ბია მო­სა­ძი­ე­ბე­ლი, რაც დროს მო­ი­თხოვს...

- შე­იძ­ლე­ბა, არ გა­მოვ­რი­ცხავ. თან, არა­ვინ იფიქ­როს, რომ ეს კომ­ფორ­ტუ­ლი "პა­ეს­ტკაა", თუმ­ცა, ესეც ვის­თვის რო­გორ. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლია, რად­გან საფ­რან­გეთ­ში ეი­ფე­ლის კოშ­კის გა­და­ღე­ბას ოშ­კის გა­და­ღე­ბა მირ­ჩევ­ნია. ამას თან არ ახ­ლავს ხუთ­ვარ­სკვლა­ვი­ა­ნი სას­ტუმ­რო, დიდი სა­მივ­ლი­ნე­ბო თან­ხე­ბი და სხვა კომ­ფორ­ტი. მახ­სოვს, როცა გა­და­ღე­ბებ­ზე მივ­დი­ო­დით, 4-დო­ლა­რი­ან სას­ტუმ­რო­ში ვი­ძი­ნებ­დით. ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, იქ რა პი­რო­ბე­ბი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ თავი მა­ინც ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რად მი­მაჩ­ნდა. თქვენ თქვით, რომ ამ­გვარ თე­მებ­ზე მუ­შა­ო­ბა სირ­თუ­ლე­ებ­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, გე­თან­ხმე­ბით. კი­დევ ერთი მი­ზე­ზი ისი­ცაა, რომ ალ­ბათ სა­ჭი­როა ცოტა ის­ტო­რი­კო­სის გა­ნათ­ლე­ბაც. ანუ ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად, მაგ­რამ მე მა­ინც მი­ხა­რია, რომ ეს ფილ­მე­ბი გა­კეთ­და და ამ ყვე­ლა­ფერ­ში ჩემი მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნე.

- რამ­დენ ხანს გაგ­რძელ­და "ჩვე­ნე­ბუ­რე­ბი"?

- "ჩვე­ნე­ბუ­რე­ბი" ექ­ვსი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში გრძელ­დე­ბო­და. ეს საკ­მა­ოდ ხან­გრძლი­ვი პე­რი­ო­დი იყო ამ პრო­ექ­ტის­თვის, რად­გან გა­სარ­თო­ბი გა­და­ცე­მე­ბიც კი ვერ ძლე­ბენ 6-7 წელი. პირ­ვე­ლად ვამ­ბობ და არა­სო­დეს მით­ქვამს, რომ, სამ­წუ­ხა­როდ, ამ პრო­ექტს და­ხურ­ვა არ და­ე­მუქ­რე­ბო­და, რომ არა თა­ვის დრო­ზე "სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის" ძა­ლი­ან გულ­გრი­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ამ სა­კი­თხი­სად­მი. ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ მებ­რძო­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ...

- აბა, რო­გო­რი ხართ სი­ნამ­დვი­ლე­ში?

- ნათ­ქვა­მია, სა­დაც არა სჯობს, გაც­ლა სჯობ­სო და მეც ასე მო­ვი­ქე­ცი. მახ­სოვს, "სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უ­წყებ­ლის" მა­შინ­დე­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ პრო­ექ­ტი არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ და­ი­ხუ­რე­ბო­და, მას მა­ღა­ლი რე­ი­ტინ­გი ჰქონ­და, მაგ­რამ სა­პი­რის­პი­რო რამ მოხ­და. რამ­დე­ნი­მე სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზარ­ზე მა­შინ­დელ­მა დი­რექ­ტორ­მა, ბა­ტონ­მა გია ჭან­ტუ­რი­ამ არ მი­პა­სუ­ხა. ჩავ­თვა­ლე, რომ პრო­ექ­ტი აღარ უნ­დო­დათ და მუ­შა­ო­ბა აღარც გა­მიგ­რძე­ლე­ბია. მახ­სოვს, მზად­დე­ბო­და ფილ­მი თურ­ქეთ­ში ცნო­ბილ სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე აჰ­მედ მე­ლაშ­ვილ­ზე. ის ძა­ლი­ან დიდი ქარ­თვე­ლია, რო­მელ­საც თურ­ქეთ­ში ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძეს ადა­რე­ბენ. ის მოკ­ლეს, ტრა­გი­კუ­ლად და­ი­ღუ­პა. აჰ­მედ მე­ლაშ­ვი­ლის საფ­ლავ­ზე არის ასე­თი წარ­წე­რა: "მე ვი­ცხოვ­რე ჩემი ხალ­ხის­თვის და არა უკ­ვდა­ვე­ბის­თვის". ამ ადა­მი­ანს სა­ქარ­თვე­ლო­ში კარ­გად არ იც­ნო­ბენ. მას­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი მქონ­და ფილ­მი, მხო­ლოდ მონ­ტა­ჟი აკ­ლდა და გული ძა­ლი­ან მწყდე­ბო­და, რომ ამ ფილ­მის გაშ­ვე­ბას ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით დავ­წე­რე წიგ­ნი "აჰ­მედ მე­ლაშ­ვი­ლი, ჩვე­ნე­ბურ­თა ბე­ლა­დი" და ის, რაც მო­გი­ყე­ვით, წიგ­ნის შე­სა­ვალ­ში დავ­წე­რე. ანუ, ვთქვი, რომ ეს იყო არა მხო­ლოდ ჩემ­და­მი, არა­მედ საქ­მი­სად­მი გულ­გრი­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, რად­გან მი­მაჩ­ნია, რომ "ჩვე­ნე­ბუ­რე­ბი" აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პრო­ექ­ტი იყო. არ ვარ ხელ­მო­ცა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ბევ­რი საქ­მე მაქვს: მუ­ზე­უ­მი, უნი­ვერ­სი­ტე­ტი, ვი­ღებ ფილ­მებს, მაგ­რამ ქვე­ყა­ნას, რო­მელ­საც სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვრებს მიღ­მა ის­ტო­რი­უ­ლი კო­ლო­ნი­ე­ბი გა­აჩ­ნია, ისე­თე­ბი, რო­გო­რე­ბი­ცაა თურ­ქე­თი, ფე­რე­ი­და­ნი და სა­ინ­გი­ლო, "სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ მა­უ­წყე­ბელ­ზე" იქ მცხოვ­რებ­ლე­ბის­თვის ერთი გა­და­ცე­მა მა­ინც უნდა გქონ­დეს. თურ­ქეთ­ში არ დავ­ბა­დე­ბულ­ვარ, მაგ­რამ იქ გა­ვი­ზარ­დე და კარ­გად ვიცი, რომ თურ­ქეთ­ში არ­სე­ბობს ერთი ცალ­კე არხი, რო­მე­ლიც უცხო­ეთ­ში მცხოვ­რე­ბი თურ­ქე­ბის­თვი­საა გან­კუთ­ვნი­ლი. ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში კი ერთი გა­და­ცე­მა რა გაგ­ვიხ­და?! ჩემ­ზე არ მაქვს ლა­პა­რა­კი, მე ჩემი მოვ­ჭა­მე, რო­გორც იტყვი­ან, მაგ­რამ ქვე­ყა­ნას თვე­ში ერთხელ მა­ინც უნდა ჰქონ­დეს გა­და­ცე­მა ემიგ­რან­ტე­ბის­თვის. ის ადა­მი­ა­ნე­ბი ამას იმ­სა­ხუ­რე­ბენ.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)