21 წლის გი­ორ­გი ზე­რე­კი­ძე 13 იან­ვარს პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სით გა­თა­ვი­სუფ­ლდა. ის 14 წლის იყო, როცა პირ­ვე­ლად გი­სო­სებს მიღ­მა აღ­მოჩ­ნდა. გი­ორ­გი 2008 წლის 8 იან­ვარს და­ა­კა­ვეს და გა­მო­ძი­ე­ბამ მას ან­გა­რე­ბის მიზ­ნით მკვლე­ლო­ბის მცდე­ლო­ბა, ყა­ჩა­ღო­ბა და ხუ­ლიგ­ნო­ბა დას­დო ბრა­ლად. თუმ­ცა, სი­ნამ­დვი­ლე­ში ეს უბ­რა­ლოდ მცი­რე შე­ლა­პა­რა­კე­ბა იყო, რომ­ლის დრო­საც და­ზა­რა­ლე­ბულს სხე­ულ­ზე მცი­რე გა­ნა­კაწ­რი აღ­მო­აჩ­ნდა. ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი მო­ზარ­დებს შო­რის ხში­რია, კარ­გია ეს თუ არა, სხვა სა­კი­თხია, მაგ­რამ ამ­გვა­რი მძი­მე გა­ნა­ჩე­ნით ადა­მი­ა­ნის დას­ჯა არ მომ­ხდა­რა. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია ისიც, რომ გი­ორ­გი მა­მამ თა­ვად მი­იყ­ვა­ნა პო­ლი­ცი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, ეგო­ნა, ბავ­შვს უბ­რა­ლოდ გა­აფრ­თხი­ლებ­დნენ, სი­ტყვი­ე­რად დას­ჯიდ­ნენ, მაგ­რამ ის იქ იმა­ვე დღეს და­ტო­ვეს. რამ­დე­ნი­მე დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სხვა­დას­ხვა სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­შუ­ა­ლე­ბი­დან მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნე­ბი მას კრი­მი­ნა­ლად მო­იხ­სე­ნი­ებ­დნენ და წა­ყე­ნე­ბულ ბრალ­დე­ბას სა­მარ­თლი­ა­ნად მი­იჩ­ნევ­დნენ. მისი და­კა­ვე­ბა უნდა გამ­ხდა­რი­ყო მა­გა­ლი­თი სხვე­ბის­თვის და ეს ყვე­ლა­ფე­რი მო­ზარ­დე­ბის ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ზე იყო გათ­ვლი­ლი.

თა­ვი­დან ით­ქვა ათი წელი, შემ­დეგ კი სა­სა­მარ­თლომ მას შვიდ­წ­ლი­ა­ნი პა­ტიმ­რო­ბა მი­უ­სა­ჯა. ოჯახ­მა ასე­თი და­უნ­დო­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნი გა­აპ­რო­ტეს­ტა და საქ­მე სტრას­ბურ­გში გა­ა­სა­ჩივ­რა. და­კა­ვე­ბუ­ლის მშობ­ლებს სტრას­ბურ­გი­დან სარ­ჩე­ლის გა­მო­ტა­ნას სთხოვ­დნენ, სა­ნაც­ვლოდ კი გი­ორ­გის ვა­და­ზე ადრე გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ჰპირ­დე­ბოდ­ნენ. ოჯახ­მა საქ­მის გა­მო­თხო­ვა­ზე გა­ნა­ცხა­დი და­წე­რა და ზე­რე­კი­ძე­ე­ბი სტრას­ბურ­გში სა­ბუ­თე­ბის გა­მო­სა­ტა­ნად ჩაფ­რინ­დნენ. გი­ორ­გის მამა - მა­მუ­კა ზე­რე­კი­ძე, ნარ­კო­და­ნა­შა­უ­ლის ბრალ­დე­ბით, სპე­ცი­ა­ლურ­მა ოპე­რა­ტი­ულ­მა დე­პარ­ტა­მენ­ტმა 2010 წლის 24 მარტს თბი­ლი­სის სა­ერ­თა­შო­რი­სო აე­რო­პორ­ტში თვითმფრი­ნა­ვი­დან ჩა­მოს­ვლი­სას და­ა­კა­ვა. მის ბარ­გში დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით ნარ­კო­ტი­კუ­ლი ნივ­თი­ე­რე­ბა - 230 აბი სუ­ბუ­ტექ­სი აღ­მო­ა­ჩი­ნეს. მა­მუ­კა ზე­რე­კი­ძემ და­ნა­შა­უ­ლი აღი­ა­რა და მას სა­მუ­და­მო პა­ტიმ­რო­ბა მი­უ­სა­ჯეს. ერთი წლის შემ­დეგ, 16 აგ­ვის­ტოს, რუს­თა­ვის #6 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში პა­ტი­მა­რი მა­მუ­კა ზე­რე­კი­ძე გარ­და­იც­ვა­ლა. ოჯახს სიკ­ვდი­ლის მი­ზე­ზად დე­ნის დარ­ტყმა და­უ­სა­ხე­ლეს. არა­და, გარ­დაც­ვლილს და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი ჰქონ­და მი­ყე­ნე­ბუ­ლი თა­ვი­სა და კის­რის არე­ში. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მა­მუ­კა ზე­რე­კი­ძის მე­უღ­ლის, ლი­კას მო­თხოვ­ნით, ცხე­დარს ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი ექ­სპერ­ტი­ზა ჩა­უ­ტარ­და, რომ­ლის დრო­საც გა­მო­იკ­ვე­თა, რომ ცხე­დარს სხე­ულ­ზე სხვა­დას­ხვა სა­ხის და­ზი­ა­ნე­ბა აღე­ნიშ­ნე­ბო­და და არ­სად იყო დე­ნის კვა­ლი.

2010 წლის დე­კემ­ბერ­ში გი­ორ­გი ზე­რე­კი­ძე გა­თა­ვი­სუფ­ლდა. მან ბო­ლომ­დე მო­ი­ხა­და ის სას­ჯე­ლი, რაც სა­ბო­ლო­ოდ მის საქ­მე­ში ეწე­რა, მაგ­რამ რო­გორც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით დე­და­მის­მა გვი­თხრა, მო­ზარდს ორ თვე­ში პრო­ვო­კა­ცია მო­უ­წყვეს და ხუ­ლიგ­ნო­ბის ბრალ­დე­ბით ისევ შე­აბ­რუ­ნეს ცი­ხე­ში. ამ­ჯე­რად მას 8 წლით თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა ჰქონ­და მის­ჯი­ლი. რა­ტომ და­აბ­რუ­ნეს გი­ორ­გი კვლავ გი­სო­სებს მიღ­მა, ამა­ზე მას თა­ვი­სი ვერ­სია აქვს. ამ­ბობს, რომ არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას აპი­რებს, რო­მე­ლიც სა­პა­ტიმ­რო­ებ­ში არას­რულ­წლო­ვან­თა უფ­ლე­ბებს და­ი­ცავს. გა­მოვ­ლი­ლი წლე­ბის შემ­დეგ, გი­სო­სებს მიღ­მა მყო­ფი არას­რულ­წლოვ­ნე­ბი­სა და მათი შემ­დგო­მი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის თე­მა­ზე პრო­ექ­ტი და­წე­რი­ლი აქვს და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­მოკ­რე­ბის შემ­დეგ ჩა­ნა­ფიქ­რს სის­რუ­ლე­ში მო­იყ­ვანს...

- გი­ორ­გი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წილს აქვს ეს შე­კი­თხვა და უნდა გკი­თხო, რო­გორ მო­გე­ნი­ჭა პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სი?

- გა­სუ­ლი წლის 5 დე­კემ­ბრის დად­გე­ნი­ლე­ბით, სა­ქარ­თვე­ლოს პარ­ლა­მენ­ტმა, ევ­რო­საბ­ჭოს სა­პარ­ლა­მენ­ტო ასამ­ბლე­ის კრი­ტე­რი­უ­მე­ბით, პო­ლიტ­პა­ტი­მარ­თა რიც­ხვი გან­სა­ზღვრა. 190 პირს პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სი მოგ­ვა­ნი­ჭა და ეს და­ეყ­რდნო ხუთ ძი­რი­თად კრი­ტე­რი­უმს. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, გან­სა­ზღვრე­ბი­სას ერთ-ერთი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ფაქ­ტო­რი ისაა, როცა პირი პო­ლი­ტი­კურ საქ­მი­ა­ნო­ბას ეწე­ვა, მაგ­რამ მე პირ­ვე­ლი და­კა­ვე­ბი­სას 14 წლის ვი­ყა­ვი და შე­სა­ბა­მი­სად, არც ერთ პარ­ტი­ა­ში არ ვყო­ფილ­ვარ გა­წევ­რე­ბუ­ლი. მე­ო­რე მო­მენ­ტი იყო ჩემი ოჯა­ხი - დედ-მამა, ისი­ნი არც ერთ პო­ლი­ტი­კურ პარ­ტი­ას­თან არ თა­ნამ­შრომ­ლობ­დნენ, მაგ­რამ ოპო­ზი­ცი­უ­რი პარ­ტი­ე­ბის აზრს იზი­ა­რებ­დნენ. ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში და­ირ­ღვა უდა­ნა­შა­უ­ლო­ბის პრე­ზუმფცია, რო­დე­საც მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილ­მა "კრი­მი­ნა­ლი" მი­წო­და. ასე­თი რამ არც ერთ ქვე­ყა­ნა­ში არ ხდე­ბა. დე­ტა­ლე­ბი იუ­რის­ტებ­მა უკეთ იცი­ან და იმ კო­მი­სი­ამ, რო­მელ­მაც სტა­ტუ­სი გან­გვი­სა­ზღვრა, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ ჩემი საქ­მე მოხ­ვდა იმ სამ კრი­ტე­რი­უმ­ში, რო­მე­ლიც სა­ერ­თა­შო­რი­სო სტან­დარ­ტე­ბი­თაა მი­ღე­ბუ­ლი. დიდი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც 1-ელ ოქ­ტომ­ბერს გა­ბე­დუ­ლად და­ა­ფიქ­სი­რა თა­ვი­სი პო­ზი­ცია და არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თა სი­კე­თე­სა და ბო­რო­ტე­ბას, მო­ნო­ბა­სა და თა­ვი­სუფ­ლე­ბას შო­რის. ასე­ვე მად­ლო­ბა ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილს, რო­მელ­მაც უმოკ­ლეს დრო­ში შეძ­ლო ფა­შის­ტუ­რი რე­ჟი­მის შეც­ვლა. ასე­ვე მად­ლო­ბა იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­მაც ჩვენს საქ­მე­ებ­ზე იმუ­შა­ვეს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ეკა ბე­სე­ლი­ას და ყვე­ლას, ვინც წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის აღ­დგე­ნა­ში.

- სტუ­დენ­ტი ხარ, რო­გორც ვიცი...

- დიახ. 14 წლის ასაკ­ში, 2006 წლის 6 იან­ვარს და­მა­კა­ვეს და გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლეს 2010 წლის 14 დე­კემ­ბერს, მაგ­რამ სა­ნამ გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლებ­დნენ, ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბი ჩა­ვა­ბა­რე. არ ეგო­ნათ, რომ მე ეროვ­ნულ გა­მოც­დებს დავძლევ­დი და ფიქ­რობ­დნენ, ჩა­ვიჭ­რე­ბო­დი. ასე არ მოხ­და და შავი ზღვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­მარ­თალმცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ეს პრო­ფე­სია იმი­ტომ ავირ­ჩიე, რომ რაც უსა­მარ­თლო­ბა გა­დამ­ხდა, მინ­დო­და, ამ ნა­ბი­ჯის მეშ­ვე­ო­ბით სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა და კარ­გი საქ­მე მე­კე­თე­ბი­ნა. მა­შინ დი­მიტ­რი შაშ­კი­ნი კო­ლო­ნი­ა­ში მო­ვი­და და ღია ეთერ­ში გა­ნა­ცხა­და, რომ გა­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბო­და ყვე­ლა ბავ­შვი, ვინც ეროვ­ნულ გა­მოც­დებს ჩა­ა­ბა­რებ­და. სა­მი­ნის­ტრო­ში ფო­რი­ა­ქი ყო­ფი­ლა, რო­გორ გა­და­ეგ­ზავ­ნათ ჩემი სა­ბუ­თე­ბი პრე­ზი­დენ­ტთან, რად­გან ჩვე­ნი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მისი შე­წყა­ლე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე უნდა მომ­ხდა­რი­ყო. პრო­ცე­სი დრო­ში გა­ი­წე­ლა. 2010 წლის 9 სექ­ტემ­ბერს თეა თუთ­ბე­რი­ძემ გა­მარ­თა ბრი­ფინ­გი და თქვა, რომ მე პო­ლი­ტი­კუ­რი ინ­ტე­რე­სე­ბის გამო ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი და ჩემ გამო სხვებ­საც არ უშ­ვებ­დნენ. თუმ­ცა, სა­ბო­ლო­ოდ ისე მოხ­და, რომ სხვა ბავ­შვე­ბი გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს და მე არა, სას­ჯე­ლი ბო­ლომ­დე მო­ვი­ხა­დე. როცა გა­მო­ვე­დი, ვა­პი­რებ­დი სწავ­ლას და სა­მო­ქა­ლა­ქო სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ჩარ­თვას. მინ­დო­და, ის ინ­ფორ­მა­ცია, რაც ცი­ხის შიგ­ნით მქონ­და, სა­ჯა­რო გა­მე­ხა­და. რო­გორც ვიცი, ეს მათ ყუ­რამ­დე მი­ვი­და, ადე­იშ­ვილ­მა ჩემი უბ­ნის პო­ლი­ცი­ის უფ­როს­თან და­რე­კა და უთხრა, რომ მე ისევ უნდა და­ვე­ჭი­რე. გა­ნა­ჩენ­ში წე­რია, რომ ჩხუ­ბი ჩემს ეზო­ში, მე­ზობ­ლებს შო­რის 20 იან­ვარს მოხ­და, მაგ­რამ მე და­მი­ჭი­რეს 10 თე­ბერ­ვალს. სა­სა­მარ­თლო­ზე ერთ-ერ­თმა ე.წ. და­ზა­რა­ლე­ბულ­მა თქვა, რომ მე ხელი და­მარ­ტყა და შემ­დეგ მე გა­ვარ­ტყი. თუ ჩვე­ნი ქმე­დე­ბე­ბი ერ­თმა­ნეთს ჰგავს და იდენ­ტუ­რია და ამას ღიად აფიქ­სი­რებს, მე რა­ტომ გა­მიშ­ვეს 8 წლით ცი­ხე­ში და რა­ტომ დარ­ჩა ის თა­ვი­სუ­ფა­ლი?! ეს უბ­რა­ლოდ პრო­ვო­კა­ცია იყო. იმ დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რაც 20 იან­ვრი­დან 10 თე­ბერ­ვლამ­დე გა­ვი­და, მე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში დავ­დი­ო­დი და ჩემი გეგ­მე­ბის შე­სა­ხებ სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ან­თან მო­ლა­პა­რა­კე­ბას ვა­წარ­მო­ებ­დი. როცა და­მი­ჭი­რეს, წა­მო­მი­ყე­ნეს ხუ­ლიგ­ნო­ბი­სა და ქო­ნე­ბის და­ზი­ა­ნე­ბის ბრალ­დე­ბა. ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა­ტომ და­მა­კა­ვეს, მაგ­რამ ზე­რე­კი­ძე­ე­ბის გვა­რის აქ­ტი­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან არ მოს­წონ­დათ. არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბის პრო­ტეს­ტი, ჩემი საქ­მის სტრას­ბურ­გში გა­სა­ჩივ­რე­ბა - ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ აწყობ­დათ, აში­ნებ­დათ.

- ჯამ­ში სულ რამ­დე­ნი წელი იყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- შვი­დი. ალ­ბათ ძა­ლი­ან რთუ­ლია, როცა 14 წლის ასაკ­ში გა­პა­ტიმ­რე­ბენ, მაგ­რამ ჩემი ოჯა­ხის, მე­გობ­რე­ბის მხრი­დან დიდი მხარ­და­ჭე­რა მქონ­და. მინ­დო­და, რომ მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ჩემი ცხოვ­რე­ბა სწო­რად წარ­მე­მარ­თა. მახ­სოვს, ერთხელ ლი­კამ, დე­და­ჩემ­მა მი­თხრა, შენი მიკ­რო­სამ­ყა­რო შექ­მე­ნიო და მარ­თლაც ასე მოხ­და.

- არა­სო­დეს გქო­ნია გან­ცდა, რომ არა­ფე­რი შე­იც­ვლე­ბო­და, ან უბ­რა­ლოდ, უი­მე­დო­ბა არ გი­პყრობ­და?

- კი, ძა­ლი­ან ხში­რად მქონ­და დეპ­რე­სი­უ­ლი მო­მენ­ტე­ბი. ასე­თი გან­ცდე­ბი ცი­ხე­ში ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს, მაგ­რამ საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ე­ბი რომ და­ი­წყო და თა­ნა­ტო­ლე­ბი გვერ­დში და­მიდ­გნენ, ეს მა­შინ ჩემ­თვის დიდი სტი­მუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. და­დე­ბი­თად იმოქ­მე­და. და­ვი­ნა­ხე, რომ მათ ვჭირ­დე­ბო­დი, რო­გორც ადა­მი­ა­ნი, მე­გო­ბა­რი და სურ­დათ, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ამან დიდი როლი ითა­მა­შა ჩემ­თვის.

- რო­გო­რი იყო შენი ერთი დღე ცი­ხე­ში?

- რუს­თა­ვის #17 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბი­დან გავ­თა­ვი­სუფ­ლდი. ცი­ხე­ში სულ ფიქ­რობ, წიგნს კი­თხუ­ლობ, წერ, ცდი­ლობ, სულ რა­ღაც საქ­მით ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ პრე­სა შე­მო­დი­ო­და, მაგ­რამ მა­ნამ­დე სრულ ვა­კუ­უმ­ში ვი­ყა­ვით. უფრო სწო­რად, მხო­ლოდ სამ­თავ­რო­ბო არ­ხე­ბი გვქონ­და ჩარ­თუ­ლი და მათი ყუ­რე­ბი­სას ცი­ხე­შიც კი ბედ­ნი­ე­რი სა­ხით ივ­ლი­დი (იღი­მის). არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ სხვა არ­ხე­ბიც ჩარ­თეს. ცი­ხე­ში ერთი დღე?! ძა­ლი­ან სევ­დი­ა­ნია. მა­ინც დათ­რგუნ­ვი­ლი ხარ და გარე სამ­ყა­რო­ზე ფიქ­რობ. სა­კან­ში 9 ადა­მი­ა­ნი ვის­ხე­დით, რო­მელ­თა შო­რის ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ და ამ თვალ­საზ­რი­სით უკე­თე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა მქონ­და. ერ­თად გავ­თა­ვი­სუფ­ლდით: მე, ლე­ვან გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი, მე­ლორ ვაჩ­ნა­ძე, ვახ­ტანგ მა­ი­სა­ია, შალ­ვა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი... ჩვენ ერთ ზო­ნა­ში ვი­ყა­ვით, სხვა­დას­ხვა სა­კი­თხზე ვმსჯე­ლობ­დით. ეზო­ში გას­ვლის სა­შუ­ა­ლე­ბაც გვქონ­და.

- რა ინ­ფორ­მა­ცია გაქვთ ცი­ხეში მომ­ხდა­რი გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი ფაქ­ტ­ების შე­სა­ხებ? ფი­ზი­კურ ზე­წო­ლა­ზე და ა.შ.?

- ფი­ზი­კუ­რი ზე­წო­ლა ჩემ­ზე არას­დროს გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლა. იცოდ­ნენ, ამას რა გა­მოხ­მა­უ­რე­ბაც მოჰ­ყვე­ბო­და და ვერ ბე­დავ­დნენ, მაგ­რამ ჩვენ, ვინც გლ­და­ნის ციხე გა­მო­ვი­ა­რეთ, ყვე­ლამ ვი­ცით, რო­გორ ხდე­ბო­და იქ კა­რან­ტი­ნის დაშ­ლა. იქ გა­უ­საძ­ლი­სი პი­რო­ბე­ბია. როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი გლ­და­ნის ცი­ხე­ში ხვდე­ბი­ან, მათ ჯერ 30-40 კაცს 6-კა­ცი­ან სა­კან­ში ათავ­სე­ბენ და იქი­დან ანა­წი­ლე­ბენ კორ­პუ­სებ­ში. ეს კვი­რა­ში ერთხელ ხდე­ბა და მო­რიგ ჯერ­ზე მეც იქ ჩა­მიყ­ვა­ნეს, რომ მე­ყუ­რე­ბი­ნა, რო­გორ ურტყამ­დნენ პა­ტიმ­რებს. გლ­და­ნის ჯა­ლა­თე­ბი სრუ­ლი შე­მად­გენ­ლო­ბით ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ, თითო-თითო პა­ტი­მა­რი გა­მოჰ­ყავ­დათ, წრე­ში აქ­ცევ­დნენ და ფი­ზი­კუ­რად უს­წორ­დე­ბოდ­ნენ. ვინც წა­იქ­ცე­ო­და, იმას უფრო ურტყამ­დნენ, გო­ნე­ბის და­კარ­გვამ­დე მიჰ­ყავ­დათ. ორ თა­ნამ­შრო­მელს ხე­ლე­ბით ვე­კა­ვე და ვუ­ყუ­რე, 120 კაცს რო­გორ სცე­მეს და ეს რი­ცხვი იქი­დან მახ­სოვს, რომ ერ­თმა­ნეთ­ში თქვეს, დღეს ზე­ვით 120 კაცი აგ­ვყავ­სო. ვცდი­ლობ­დი, თვა­ლებ­ზე ხე­ლე­ბი ამე­ფა­რე­ბი­ნა და ყუ­რე­ბი და­მე­ფა­რა, რომ იმ გან­წი­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ყვი­რი­ლის ხმა არ გა­მე­გო. ასე­თი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ზე­წო­ლა იყო. ალ­ბათ ჯობ­და, ერთხელ მათ­თან ერ­თად მეც ვე­ცე­მე. რაც შე­ე­ხე­ბა გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბი­სა და ცო­ცხე­ბის თე­მას, პი­რა­დად ჩვენ არ გვი­ნა­ხავს, მაგ­რამ კად­რე­ბის გა­სა­ჯა­რო­ე­ბამ­დე ეს ცნო­ბი­ლი იყო თქვენ­თვის, ჩვენ­თვის და ამა­ზე სულ ლა­პა­რა­კობ­დნენ, უბ­რა­ლოდ, ტე­ლე­ვი­ზი­ით ნა­ნახ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ზე სხვა­ნა­ი­რად იმოქ­მე­და. ეს არ იყო ციხე, არა­მედ სა­კონ­ცენ­ტრა­ციო ბა­ნა­კი, სა­დაც და­კა­ვე­ბუ­ლებს ადა­მი­ა­ნე­ბად არ აღიქ­ვა­მენ, მათ კლა­ვენ და უს­წორ­დე­ბი­ან ფი­ზი­კუ­რად, მო­რა­ლუ­რად, ზნე­ობ­რი­ვად, ყვე­ლა­ნა­ი­რად ანად­გუ­რე­ბენ.

- გი­ორ­გი, დე­და­შე­ნი, ქალ­ბა­ტო­ნი ლიკა, ძა­ლი­ან გედ­გა მხარ­ში...

- კი... შინ და­რეკ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რად მქონ­და, მაგ­რამ როცა სხვა გე­ლო­დე­ბა, დროს უფრთხილ­დე­ბი. შეხ­ვედ­რა თვე­ში ერთხელ შეგ­ვეძ­ლო, მაგ­რამ არას­რულ­წლო­ვან­თა და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში ყოფ­ნი­სას სა­ტე­ლე­ფო­ნო კავ­ში­რი შე­ზღუ­დუ­ლი არ მქონ­და და ჩვენ ყო­ველ­დღი­უ­რად 4-5 სა­ა­თიც კი გვი­ლა­პა­რა­კია. მა­შინ თა­ვად არ ვკი­თხუ­ლობ­დი, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით და­ვი­წყე კი­თხვა და დედა ტე­ლე­ფონ­ში რა­ღა­ცებს მი­კი­თხავ­და ხოლ­მე. ხან ამო­ნა­რი­დებს სხვა­დას­ხვა ნა­წარ­მო­ე­ბი­დან, ხა­ნაც მთლი­ა­ნად. ლიკა ჩემი ფსი­ქო­ლო­გიც იყო და მე­გო­ბა­რიც. მან გან­სა­ზღვრა ჩემი მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბა.

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)