და­ვით მალ­ტე­ზე, ანუ და­ვით მა­ღალ­და­ძე უკვე 18 წე­ლია, სა­ბერ­ძნეთ­ში ცხოვ­რობს, თე­ატ­რა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი იქ და­ამ­თავ­რა და ამ­ჟა­მად ათენ­ში საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი მსა­ხი­ო­ბია, უკვე რამ­დე­ნი­მე რეკ­ლა­მა­შიც გა­და­ი­ღეს, ჯერ­ჯე­რო­ბით ბედი კი­ნო­ში არ უც­დია. რო­გორც თა­ვად გვი­თხრა, სა­ბერ­ძნეთ­ში ისე­თი დო­ნის მსა­ხი­ო­ბებ­თან თა­მა­შობს, რო­გო­რიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი გახ­ლდათ.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, დღეს წარ­მა­ტე­ბის რა ეტაპ­ზე ხართ?

- 2009 წელს წარ­მად­გი­ნეს მა­მა­კა­ცის სა­უ­კე­თე­სო რო­ლის ჯილ­დო­ზე, ჩემი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი ბერ­ძე­ნი მსა­ხი­ო­ბე­ბი გახ­ლდნენ, რო­მელ­თა­გან არც ერთს არ ჰქო­ნია თე­ატ­რა­ლურ სამ­ყა­რო­ში მუ­შა­ო­ბის 15-წლი­ან გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ნაკ­ლე­ბი.

- რო­მელ თე­ატ­რში თა­მა­შობთ?

- სა­ბერ­ძნეთ­ში არ არის ასე­თი წესი, რომ მსა­ხი­ო­ბი რო­მე­ლი­მე კონ­კრე­ტულ თე­ატ­რში მოღ­ვა­წე­ობ­დეს. სა­დაც და­გი­ძა­ხე­ბენ, შე­გიძ­ლია, იქ ითა­მა­შო. მეც ასე ვარ. ყო­ველ წელს სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რში მი­წევს თა­მა­ში. იყო ისე­თი პე­რი­ო­დიც, რომ 2-3 წე­ლი­წა­დი ერ­თსა და იმა­ვე თე­ატ­რში ვთა­მა­შობ­დი.

- თქვენ ჯილ­დო ახ­სე­ნეთ, მო­ი­პო­ვეთ ის?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ მო­ვი­პო­ვე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, გული არ დამ­წყვე­ტია, რად­გან ჩემი მი­ზა­ნი არას­დროს ყო­ფი­ლა, თე­ატ­რში ჯილ­დო­ე­ბის გამო მე­თა­მა­შა. წარ­მად­გი­ნეს სპექ­ტაკ­ლის­თვის, რომ­ლის სცე­ნა­რიც ერთ-ერთი რე­პე­ტი­ცი­ის დროს დავ­წე­რეთ. სპექ­ტაკ­ლი ემიგ­რან­ტე­ბის ცხოვ­რე­ბას ასა­ხავ­და. ეს იყო ჩემი, რო­გორც ემიგ­რან­ტის და ასე­ვე, რამ­დე­ნი­მე სხვა ემიგ­რან­ტის ის­ტო­რი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც თავს გა­დაგ­ვხდა. ეს თემა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, უცხო სა­ხელ­მწი­ფო­ში 16 წე­ლია, ემიგ­რან­ტი ვარ. ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც ერთი წუ­თით არ მიგ­რძნია თავი აქა­უ­რად. სა­ინ­ტე­რე­სოა ასე­ვე, რო­გორ აღიქ­ვამს ად­გი­ლობ­რი­ვი მცხოვ­რე­ბე­ლი უცხო ქვეყ­ნი­დან ჩა­მო­სუ­ლებს, რად­გან მათ შო­რის ბევ­რია სხვა­დას­ხვა კულ­ტუ­რის, რე­ლი­გი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი. უამ­რა­ვი ქარ­თვე­ლია აქ. რო­გორ გრძნო­ბენ უცხო­ე­ლე­ბი თავს სა­ბერ­ძნეთ­ში და რა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვთ მათ­და­მი ად­გი­ლობ­რივ მცხოვ­რებ­ლებს, სა­ხელ­მწი­ფოს - ეს თე­მა­ტი­კა აი­სა­ხა სპექ­ტაკლში.

90-იან წლებ­ში, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის, იუ­გოს­ლა­ვი­ის დაშ­ლის შემ­დეგ, სა­ბერ­ძნეთს უამ­რა­ვი ემიგ­რან­ტი შე­მო­ე­სია. გერ­მა­ნი­ა­ში, ინ­გლის­ში, საფ­რან­გეთ­ში ეს სის­ტე­მა უფრო და­ლა­გე­ბუ­ლი იყო. აქ კი სა­ხელ­მწი­ფო ამის­თვის მზად არ იყო და სი­მარ­თლე რომ ვთქვათ, არც ახლა არის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ემიგ­რან­ტე­ბის მი­მართ. ისე იბა­დე­ბი­ან და იზ­რდე­ბი­ან ბავ­შვე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო!, არც სამ­შობ­ლოს მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა აქვთ და არც სა­ბერ­ძნე­თის. იბა­დე­ბი და იზ­რდე­ბი ქვე­ყა­ნა­ში და ის არ გი­ღებს, რო­გორც სა­კუ­თარ შვილს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სომ­ხე­ბი, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბი სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ცხოვ­რო­ბენ და სულ სხვა­ნა­ი­რი სტა­ტუ­სი აქვთ, აქ კი ისე­თი გა­გე­ბა არ არის, რომ არ­სე­ბობს ბერ­ძე­ნი ქარ­თვე­ლი.

სპექ­ტაკლში ვთა­მა­შობ­დით ქარ­თვე­ლი, ალ­ბა­ნე­ლი, ბულ­გა­რე­ლი, რე­ჟი­სო­რი კი გახ­ლდათ ნა­ხევ­რად ბერ­ძე­ნი და ნა­ხევ­რად ალ­ბა­ნე­ლი. სპექ­ტაკ­ლის­თვის იმპრო­ვი­ზა­ცია მო­ვიშ­ვე­ლი­ეთ რე­ა­ლურ ამ­ბებ­თან ერ­თად, ერთი გო­გო­ნა დაგ­ვეხ­მა­რა, რომ დრა­მა­ტურ­გია შე­ეკ­რა და სცე­ნა­რი გამ­ზა­დე­ბუ­ლი­ყო, 2007 წელს სპექ­ტაკ­ლი პირ­ვე­ლად ვი­თა­მა­შეთ. იმ­დე­ნი ხალ­ხი მო­დი­ო­და, რომ თე­ატ­რში ბა­ლი­შე­ბის შეკ­ვე­თა მის­ცეს და ხალ­ხი კი­ბე­ებ­ზე ის­ხდა. ვი­თა­მა­შეთ ორი სე­ზო­ნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, თით­ქმის ერთი წელი, გა­უ­ჩე­რებ­ლად მი­დი­ო­და ეს სპექ­ტაკ­ლი, პა­რას­კევს, შა­ბათ­სა და კვი­რას დღე­ში ორ­ჯე­რაც ვთა­მა­შობ­დით.

- ალ­ბათ ამ სპექ­ტაკლმა მო­გი­ტა­ნათ პო­პუ­ლა­რო­ბა?

- იქამ­დეც იცოდ­ნენ, რომ ასე­თი მსა­ხი­ო­ბი არ­სე­ბობ­და, თუმ­ცა მარ­თა­ლი ხართ, ამ სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ ჩე­მით და­ინ­ტე­რეს­და პრე­სა, რა­დიო და ტე­ლე­ვი­ზია. სა­ბერ­ძნეთ­ში ემიგ­რან­ტის ზო­გა­დი სუ­რა­თი ასე­თია - ნაწ­ვა­ლე­ბი, მში­ე­რი ადა­მი­ა­ნი, აუ­ცი­ლებ­ლად უსა­ბუ­თო, ქურ­დი, მოკ­ლედ, ამ ყვე­ლა­ფერს ძა­ლი­ან ცუ­დად უყუ­რე­ბენ. უც­ბად კი გა­მოჩ­ნდა სამი ადა­მი­ა­ნი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც მშვე­ნივ­რად მე­ტყვე­ლე­ბენ ბერ­ძნუ­ლად, რომ­ლებ­მაც სას­წავ­ლებ­ლე­ბი სა­ბერ­ძნეთ­ში და­ამ­თავ­რეს. ამი­ტო­მაც ამან დიდი რე­ზო­ნან­სი გა­მო­იწ­ვია. კი­თხუ­ლობ­დნენ, რო­გორ, ემიგ­რან­ტებს თე­ატ­რშიც შე­უძ­ლი­ათ თა­მა­ში? ამის­თვი­საც სცა­ლი­ა­თო? და­მის­ვეს შე­კი­თხვე­ბი იმის შე­სა­ხებ, რო­გორ ვა­ხერ­ხებ­დი სა­კუ­თა­რი თა­ვის რჩე­ნას და პა­რა­ლე­ლუ­რად თე­ატ­რში მუ­შა­ო­ბა­საც. ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში რომ გვიწ­ვევ­დნენ, იმ­დე­ნად უაქ­ცენ­ტოდ ვლა­პა­რა­კობთ ბერ­ძნუ­ლად, რომ ვერ იგებ­დნენ, რო­მე­ლი იყო ჩვენ შო­რის ემიგ­რან­ტი. რად­გან და­ვი­თი მქვია, ებ­რა­ე­ლი ვე­გო­ნე.

- თქვენ გვა­რი შე­იც­ვა­ლეთ?

- დიახ, და­ვით მა­ღალ­და­ძე გახ­ლა­ვართ, მალ­ტე­ზედ გა­და­ვი­კე­თე, რად­გან ჩემი გვა­რის და­წე­რა ძა­ლი­ან უჭირ­დათ ჟურ­ნა­ლის­ტებს. ამან მა­ი­ძუ­ლა, რა­ღაც მო­მე­გო­ნე­ბი­ნა, რომ გა­მო­სათ­ქმე­ლად და და­სა­წე­რად ად­ვი­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. არ მინ­დო­და, რომ ბერ­ძნულ გვარს დამ­სგავ­სე­ბო­და, რად­გან და­სა­მა­ლი არა­ფე­რი მქონ­და. მალ­ტე­ზე ბერ­ძნულ გვარს არა­ნა­ი­რად არ ჰგავს და ეტყო­ბა, რომ მისი მა­ტა­რე­ბე­ლი უცხო­ე­ლია. ეს იყო ჩემი მი­ზა­ნი, რო­დე­საც ფსევ­დო­ნიმს ვარ­ჩევ­დი.

- სპექ­ტაკლმა, რო­მელ­ზეც ვი­სა­უბ­რეთ, რა­ი­მე გარ­და­ტე­ხა მო­ახ­დი­ნა თქვენს კა­რი­ე­რა­ში?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, წა­მო­ვი­და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, მსა­ხი­ო­ბო­ბის გარ­და მუ­სი­კო­სი გახ­ლა­ვართ, ვუკ­რავ საქ­სო­ფონ­ზე, გი­ტა­რა­ზე, ცოტა პი­ა­ნი­ნო­სა და და­სარ­ტყამ ინ­სტრუ­მენ­ტებ­ზე. მსა­ხი­ო­ბის­თვის ეს ისე­თი­ვე სა­ჭი­როა, რო­გორც მშე­ნებ­ლის­თვის ჩა­ქუ­ჩი. რო­დე­საც მსა­ხი­ობს ბევ­რი რამ შე­უძ­ლია, უფრო მეტი შან­სი აქვს, რომ როლი მი­ი­ღოს. ენე­ბის ცოდ­ნაც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბო­და, რუ­სულ და ინ­გლი­სურ ენებ­საც ვფლობ. ამ სპექ­ტაკ­ლის წარ­მა­ტე­ბის შემ­დეგ მი­მიწ­ვია სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცნო­ბილ­მა ბერ­ძენ­მა რე­ჟი­სორ­მა მი­ხა­ილ მარ­მა­რი­ნოს­მა. მას­თან ერთ სე­ზონ­ზე ვი­თა­ნამ­შრომ­ლე, შემ­დეგ კი უკვე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბებ­მა იმა­ტა. იმ ეტა­პამ­დე მი­ვე­დი დღეს, რომ იშ­ვი­ა­თად მიწ­ვევს კას­ტინ­გებ­ზე წას­ვლა, თა­ვად მიწ­ვე­ვენ სპექ­ტაკ­ლებ­ზე.

- ქუ­ჩა­ში გცნო­ბენ?

- დიახ, შე­მიძ­ლია ასე ვთქვა, რომ არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემ გამო და­დი­ან სპექ­ტაკ­ლებ­ზე. მერე მწე­რენ იმე­ილ­ზე, "ფე­ის­ბუქ­ზე". თუკი ცენ­ტრში ვიმ­ყო­ფე­ბი, 30-40-ჯერ მომ­ხდა­რა ისე­თი ფაქ­ტი, რომ ქუ­ჩა­ში გა­ვუ­ჩე­რე­ბი­ვარ თაყ­ვა­ნის­მცე­მელს, თუმ­ცა ვერ გე­ტყვით, რომ ყო­ველ­დღე მა­ჩე­რე­ბენ. ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა მა­ყუ­რებ­ლის სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი. ეს არის ჩემ­თვის დიდი ჯილ­დო და არა ვთქვათ, "ოს­კა­რი" ან სხვა რა­ი­მე ჯილ­დო. რო­დე­საც ხალ­ხი აღი­ა­რებს შენს ტა­ლანტს, ეს ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

- ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან არ გქო­ნი­ათ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, კი­ნო­დან?

- სე­რი­ა­ლე­ბის კას­ტინ­გებ­ზე რამ­დენ­ჯერ­მე დამ­პა­ტი­ჟეს, მაგ­რამ უარი ვუ­თხა­რი. მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მომ­წონს სე­რი­ა­ლებ­ში მუ­შა­ო­ბა, რად­გან იქ საქ­მეს ცოტა არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად უდ­გე­ბი­ან. რაც შე­ე­ხე­ბა კი­ნოს, რამ­დე­ნი­მე ფილმში პა­ტარ-პა­ტა­რა რო­ლე­ბი შე­ვას­რუ­ლე, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით სხვა შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! არ მქო­ნია. რამ­დე­ნი­მე ტე­ლე­რეკ­ლა­მა­ში გა­და­მი­ღეს.

- რა გახ­და იმის მი­ზე­ზი, რომ სა­ბერ­ძნეთ­ში წახ­ვე­დით?

- სა­ქარ­თვე­ლო­დან 1996 წელს წა­მო­ვე­დი და 26 აგ­ვის­ტოს ჩა­მო­ვე­დი სა­ბერ­ძნეთ­ში. მგო­ნი, არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ყვე­ლას გა­ვახ­სე­ნო, რა წლე­ბი იყო და რა გა­ჭირ­ვე­ბა 90-იანი წლე­ბის სა­ქარ­თვე­ლო­ში. 1993-დან 1996 წლამ­დე ჯარ­ში ვი­ყა­ვი. შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე თვე დავ­რჩი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ჩე­მე­ბი უკვე წა­მო­სუ­ლი იყ­ვნენ სა­ბერ­ძნეთ­ში. ყვე­ლა­ფერს ეტყო­ბო­და, რომ სი­ტუ­ა­ცია მალე ვერ გა­მოს­წორ­დე­ბო­და, ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე სა­ბერ­ძნეთ­ში გა­მომ­გზავ­რე­ბა. ტუ­რის­ტუ­ლი ვი­ზით ჩა­მო­ვე­დი, ავ­ტო­ბუ­სით და გზა­ში ორი დღე გა­ვა­ტა­რე. სა­ზღვარ­ზე რომ გა­დავ­დი­ო­დი, თან გული მწყდე­ბო­და, თან მი­ხა­რო­და. არ ვი­ცო­დი, რა იქ­ნე­ბო­და მო­მა­ვალ­ში, რო­დის დავ­ბრუნ­დე­ბო­დი სამ­შობ­ლო­ში... რო­დე­საც სპექ­ტაკლს ვდგამ­დით ემიგ­რან­ტე­ბის შე­სა­ხებ და ვე­ძებ­დით ამა თუ იმ სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბავს, გა­და­ვა­წყდით ის­ტო­რი­ას ბერ­ძნე­ბის შე­სა­ხებ, რომ­ლე­ბიც გერ­მა­ნი­ა­ში წა­ვიდ­ნენ 60-იან წლებ­ში. ისი­ნი წლე­ბი აგ­რო­ვებ­დნენ ნივ­თებს, რომ­ლე­ბიც სა­ბერ­ძნეთ­ში უნდა ჩა­მო­ე­ტა­ნათ, 30-40 წლის შემ­დეგ ეს ყუ­თე­ბი ხე­ლუხ­ლე­ბე­ლი ელა­გა მათ სახ­ლებ­ში გერ­მა­ნი­ა­ში. მეც ასე­თი­ვე შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, მაგ­რამ ამა­სო­ბა­ში 16 წელი გა­ვი­და...

- დღეს თავს რო­გორ გრძნობთ? ფიქ­რობთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, სა­მუ­და­მოდ დავ­ბრუნ­დე­ბი თუ არა, არ ვიცი. სა­ერ­თოდ, არ მიყ­ვარს გეგ­მე­ბის და­წყო­ბა. იმა­საც არ ვა­პი­რებ­დი, რომ სა­ბერ­ძნეთ­ში 16 წელი მე­ცხოვ­რა და არც მსა­ხი­ო­ბო­ბას ვგეგ­მავ­დი, მაგ­რამ ასე მოხ­და.

- ცნო­ბილ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად გი­თა­მა­ში­ათ სცე­ნა­ზე?

- მხო­ლოდ ცნო­ბილ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ. პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი ისე­თი დო­ნის მსა­ხი­ობ­თან ერ­თად ვი­თა­მა­შე, რო­გო­რიც სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი გახ­ლდათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მე­ო­რე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ერ­თმა მას­წავ­ლე­ბელ­მა და­მა­კა­ვა ამ სპექ­ტაკლზე. ჩა­ბა­რე­ბის დროს აქ ძა­ლი­ან დიდი კონ­კუ­რენ­ცია იყო, 1000-ზე მეტი ადა­მი­ა­ნი­დან 140 მი­ი­ღეს და იქი­დან უცხო­ე­ლი მხო­ლოდ მე გახ­ლდით. სა­ბერ­ძნეთ­ში უძ­ვე­ლე­სი და ყვე­ლა­ზე პრეს­ტი­ჟუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი და­ვამ­თავ­რე. 2005 წლი­დან სე­ზონ­ზე სამ-ოთხ სპექ­ტაკლში ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დიდი ხა­ნია არ ყო­ფილ­ხართ?

- მას მერე, რაც სა­ბერ­ძნეთ­ში ჩა­მო­ვე­დი.

- და­ვით, სა­ინ­ტე­რე­სოა, პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა თუ მო­ა­წყვეთ ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში?

- ჯერ რჩე­ულს ვე­ლო­დე­ბი (იღი­მე­ბა). სი­მარ­თლე გი­თხრათ, და­ო­ჯა­ხე­ბა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად არ მი­ფიქ­რია. ტრა­დი­ცი­ე­ბის დიდი მიმ­დე­ვა­რი არ ვარ, აუ­ცი­ლებ­ლად არ მი­მაჩ­ნია, გა­ვიც­ნო გო­გო­ნა, მერე გვყავ­დეს შვი­ლე­ბი, დავ­ბერ­დეთ და ერ­თად მოვ­კვდეთ. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სულ აქ­ტუ­ა­ლუ­რია შე­კი­თხვა, ცოლი ხომ არ მო­იყ­ვა­ნე ან ხომ არ აპი­რებ (იცი­ნის), ეს კი მე არ მეს­მის. თუ იარ­სე­ბებს ისე­თი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მეყ­ვა­რე­ბა და მენ­დო­მე­ბა, რომ ჩემი შვი­ლე­ბის დედა იყოს, მა­შინ გა­დავ­დგამ ამ ნა­ბიჯს, მაგ­რამ იძუ­ლე­ბით და იმის ში­შით, რომ მარ­ტო არ დავ­ბერ­დე, ვერ და­ვო­ჯახ­დე­ბი.

- გი­ფიქ­რი­ათ, ვინ იქ­ნე­ბით, როცა წლე­ბი გა­ივ­ლის?

- შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, რა მინ­და, რომ მოხ­დეს. სურ­ვი­ლი მაქვს, რე­ჟი­სო­რი ვიყო. 20 წლის შემ­დეგ კი მინ­და ვიყო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი რე­ჟი­სო­რი (იღი­მის), მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბო­ბას თავს არ და­ვა­ნე­ბებ და ამ ორ პრო­ფე­სი­ას ერ­თმა­ნეთს შე­ვუ­თავ­სებ. ერთი სპექ­ტაკ­ლი უკვე მაქვს დად­გმუ­ლი, რო­მელ­მაც ფეს­ტი­ვალ­ზე მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. 2009 წლის ზამ­თრის სე­ზონ­ზე უნდა და­მედ­გა ერთ-ერთ თე­ატ­რში, მაგ­რამ კრი­ზი­სის გამო ვერ შევ­ძე­ლი. იმე­დი მაქვს, რომ სი­ტუ­ა­ცია და­ლაგ­დე­ბა და მო­მე­ცე­მა ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)