სერ­ჟან­ტი გი­ორ­გი კი­კა­ძე მე­ცხრა­მე­ტე ჯა­რის­კა­ცია, რო­მე­ლიც ავ­ღა­ნეთ­ში და­ი­ღუ­პა. გი­ორ­გიმ მუსა კა­ლას რა­ი­ონ­ში მდე­ბა­რე სამ­ხედ­რო ბაზა "ლა­ზი­კა" 19 დე­კემ­ბერს და­ტო­ვა... 10 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და ძი­ე­ბა-გა­დარ­ჩე­ნის ოპე­რა­ცია. 29 დე­კემ­ბერს ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო გარ­დაც­ვლი­ლი იპო­ვეს.

გი­ორ­გი 1988 წლის 16 იან­ვარს ქა­ლაქ ბორ­ჯომ­ში და­ი­ბა­და. სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში 2009 წლი­დან მსა­ხუ­რობ­და. კრწა­ნი­სის სას­წავ­ლო ცენ­ტრში საბ­რძო­ლო მომ­ზა­დე­ბის კურ­სის გავ­ლის შემ­დეგ II ქვე­ი­თი ბრი­გა­დის სა­არ­ტი­ლე­რიო ბა­ტა­ლი­ონ­ში ჩა­ი­რი­ცხა. 2012 წლის გა­ზა­ფხულ­ზე სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­სა­ღე­ბად გა­დას­რო­ლის წინ, მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი 6-თვი­ა­ნი კურ­სი გა­ი­ა­რა. ავ­ღა­ნეთ­ში 2012 წლის ოქ­ტომ­ბერ­ში გა­ემ­გზავ­რა.

გი­ორ­გი პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცია, რო­მე­ლიც ავ­ღა­ნეთ­ში არა­საბ­რძო­ლო ვი­თა­რე­ბა­ში და­ი­ღუ­პა. ჯერ კი­დევ და­უდ­გე­ნე­ლია, რა­ტომ და­ტო­ვა ქარ­თველ­მა ჯა­რის­კაც­მა სამ­ხედ­რო ბაზა, რა ვი­თა­რე­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდა თა­ლი­ბი მებ­რძო­ლე­ბის ხელ­ში და რას ითხოვ­დნენ მისი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის სა­ნაც­ვლოდ. რად­გან გა­მო­ძი­ე­ბა ჯერ კი­დევ მიმ­დი­ნა­რე­ობს, თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრომ უფ­ლე­ბა არ მოგ­ვცა, გი­ორ­გის შე­სა­ხებ მის თა­ნა­მებ­რძო­ლებს გავ­სა­უბ­რე­ბო­დით. იმის გა­სარ­კვე­ვად, თუ რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი იყო გი­ორ­გი, რო­გორ მოხ­ვდა არ­მი­ა­ში და რა მიზ­ნე­ბი ჰქონ­და სა­მო­მავ­ლოდ, - და­ღუ­პუ­ლი ჯა­რის­კა­ცის დე­დას, ნინო მე­ყან­წიშ­ვილ­სა და ძმას, ნიკა კი­კა­ძეს შევ­ხვდი.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნინო, რო­გო­რი იყო გი­ორ­გი, რითი გა­მო­ირ­ჩე­ო­და თქვე­ნი და­ნარ­ჩე­ნი ორი ვა­ჟის­გან?

- ყვე­ლაფ­რით. გა­მორ­ჩე­უ­ლი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შვი­ლი იყო - თბი­ლი, ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი, მზრუნ­ვე­ლი. ყვე­ლა­ზე მე­ტად მას ვე­ცო­დე­ბო­დი, მუ­დამ გვერ­დით მედ­გა, ჩემ გამო ყვე­ლა­ფერს გა­ა­კე­თებ­და. მისი სა­ხით მხო­ლოდ შვი­ლი კი არა, მე­გო­ბა­რიც დავ­კარ­გე. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დე­დაშ­ვი­ლო­ბა გვქონ­და. ჩემი შვი­ლი რომ იყო, იმი­ტომ არ ვამ­ბობ, - ყვე­ლა და­გი­დას­ტუ­რებთ, რომ ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი, ძა­ლი­ან კე­თი­ლი, ალა­ლი და უეშ­მა­კო ბიჭი იყო. ბოლო თეთ­რსაც კი სხვას და­ა­ხარ­ჯებ­და. ზოგ­ჯერ ვსაყ­ვე­დუ­რობ­დი კი­დეც: ყვე­ლას სატ­კი­ვა­რი შენ რო­გორ უნდა მი­ი­ტა­ნო გულ­თან-მეთ­ქი?! მორ­წმუ­ნე იყო... ავ­ღა­ნე­თი­დან მისი ნივ­თე­ბი რომ ჩა­მო­ი­ტა­ნეს, მათ შო­რის, ბიბ­ლია და სა­ხა­რე­ბაც იყო. ვიცი, რომ ეს წიგ­ნე­ბი აქე­დან არ წა­უ­ღია, ალ­ბათ იქ იყი­და. მის ნივ­თებ­ში თა­ვი­სი ძმის­თვის ნა­ყი­დი თავ­საკ­რა­ვი, ბრე­ლო­კი და წინ­დე­ბიც ვნა­ხე. გული მო­მიკ­ვდა - იქაც კი თა­ვის ძმებ­ზე, ჩვენ­ზე ფიქ­რობ­და... ძმებ­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ გი­ორ­გი. ნიკა ცდი­ლობს, რომ ხალ­ხში არა­ფე­რი შე­იმ­ჩნი­ოს, სი­სუს­ტე არ გა­მო­ავ­ლი­ნოს, მაგ­რამ მე დედა ვარ და ვიცი, მის გულ­ში რა ცე­ცხლიც ტრი­ა­ლებს. რამ­დენ­ჯერ­მე შე­ვუს­წა­რი, თა­ვის ოთახ­ში ლო­გინ­ზე დამ­ხო­ბი­ლი რომ ტი­რო­და...

- გი­ორ­გიმ არ­მი­ა­ში წას­ვლა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტა?

- ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და ეს საქ­მე. სკო­ლა­ში კარ­გად სწავ­ლობ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით, მა­თე­მა­ტი­კა და გერ­მა­ნუ­ლი უყ­ვარ­და. "გე­პე­ი­ში" ეკო­ნო­მი­კურ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ა­ბა­რა. სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­შიც თა­ვი­სი ცოდ­ნა გა­მო­ავ­ლი­ნა. სა­არ­ტი­ლე­რიო ცე­ცხლის კო­რექ­ტო­რი იყო. მტრის კო­ორ­დი­ნა­ტებს, მისი ჯავ­შან­მან­ქა­ნე­ბის მოძ­რა­ო­ბის სიჩ­ქა­რეს და მსგავს რა­ღა­ცებს ად­გენ­და. ძა­ლი­ან სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო პრო­ფე­სია ჰქონ­და. გი­ორ­გის ერთ შეც­დო­მას შე­საძ­ლოა, მთე­ლი ბა­ტა­ლი­ო­ნის სი­ცო­ცხლე ემსხვერ­პლა. ამ სამ­სა­ხუ­რის მი­სა­ღე­ბად ურ­თუ­ლე­სი კონ­კურ­სი გა­ი­ა­რა. 11 კა­ცი­დან 5 შე­არ­ჩი­ეს. ხუთ სა­უ­კე­თე­სოს შო­რის აღ­მოჩ­ნდა ჩემი გი­ორ­გი. ძა­ლი­ან გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო, მუ­შა­ო­ბა რომ და­ი­წყო. სამი წელი იმ­სა­ხუ­რა არ­მი­ა­ში და არ მახ­სოვს, რომ სამ­სა­ხურ­ში ერთი დღე მა­ინც და­ეგ­ვი­ა­ნე­ბი­ნოს, გაც­დე­ნა­ზე ხომ ლა­პა­რა­კიც ზედ­მე­ტია. დი­ლით ერთს რომ და­ვუ­ძა­ხებ­დი, მა­შინ­ვე მპა­სუ­ხობ­და, - უკვე მღვი­ძავს, დედი, ვემ­ზა­დე­ბიო. თავ­და­უ­ზო­გა­ვად ვარ­ჯი­შობ­და. ახალ­გაზ­რდა ბიჭი იყო, ხში­რად უწევ­და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად მოლ­ხე­ნა. თა­ვა­დაც უყ­ვარ­და ქე­ი­ფი, მაგ­რამ არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ და­ლევ­და, თუ მე­ო­რე დღეს სამ­სა­ხურ­ში იყო წა­სას­ვლე­ლი. სა­ოც­რად მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი იყო. ფორ­მა უყ­ვარ­და ძა­ლი­ან. უამ­რა­ვი ფორ­მა აქვს შინ მო­ტა­ნი­ლი - შარ­ვლე­ბი, მა­ი­სუ­რე­ბი, პე­რან­გე­ბი, ჟი­ლე­ტე­ბი, ფეხ­საც­მე­ლე­ბი, ზურგჩან­თე­ბი... მის ოთახ­ში რომ ვე­ღარ და­ვა­ტიე, სარ­დაფ­ში ჩა­ვი­ტა­ნე. ვე­ჩხუ­ბე­ბო­დი, - რად გინ­და ამ­დე­ნი ფორ­მა, კო­ლექ­ცი­ას ხომ არ აგ­რო­ვებ-მეთ­ქი. კი­დევ ის მა­გი­ჟებ­და, რომ სულ მუ­ხათ­გვერ­დში იყო - აგ­ვის­ტოს ომში და­ღუ­პუ­ლი ბი­ჭე­ბის საფ­ლა­ვებს არ სცილ­დე­ბო­და. რო­გორც კი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო გა­მო­უჩ­ნდე­ბო­და, თა­ვის ძმა­კა­ცებ­თან ერ­თად იქ მირ­ბო­და. აგ­ვის­ტოს გმი­რებ­ზე ლე­გენ­დებს ჰყვე­ბო­და. ერთხელ ვუ­საყ­ვე­დუ­რე, - რა და­კარ­გე ამ მუ­ხათ­გვერ­დში, რას ეძებ-მეთ­ქი?.. რა ვი­ცო­დი, რომ მალე ჩემი შვი­ლის საფ­ლავ­ზე სხვა ჯა­რის­კა­ცებს მო­უ­წევ­დათ სი­ა­რუ­ლი.

ნიკა კი­კა­ძე:

- გი­ორ­გი მო­წო­დე­ბით იყო ჯა­რის­კა­ცი. სამ­ხედ­რო კა­რი­ე­რის გა­კე­თე­ბა­ზე რო­დე­საც დედა უსაყ­ვე­დუ­რებ­და, რაღა ეს პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ეო, ის პა­სუ­ხობ­და, არ­მი­ა­ში ჩემი თავი ვი­პო­ვე, ეს ის საქ­მეა, რისი კე­თე­ბაც არა­სო­დეს მომ­წყინ­დე­ბაო.

- რო­გორც ვიცი, ავ­ღა­ნეთ­ში უკვე მე­ო­რედ იყო წა­სუ­ლი.

- კი, მე­ო­რედ იყო და მე­სა­მე­დაც აპი­რებ­და წას­ვლას.

- პირ­ვე­ლად რომ დაბ­რუნ­და ავ­ღა­ნე­თი­დან, რას ამ­ბობ­და?

- თქვენ ის მკი­თხეთ, რას არ ამ­ბობ­და: სულ ჯარი და ავ­ღა­ნე­თი ეკე­რა პირ­ზე. მე­გობ­რებ­თან დაჯ­დე­ბო­და, ნა­თე­სა­ვებ­თან თუ მე­ზობ­ლებ­თან სულ თა­ვის სამ­სა­ხურ­ზე ლა­პა­რა­კობ­და. რამ­დენ­ჯერ უთ­ქვამთ მის­თვის, - დაგ­ვა­ნე­ბე შენი ჯა­რით თავი, გული ნუ გაგ­ვი­წყა­ლეო. რა ექნა, სხვა არა­ფე­რი აინ­ტე­რე­სებ­და. ეს საქ­მე იყო მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი. ავ­ღა­ნე­თი­დან ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი იყო, ისევ წას­ვლა­ზე რომ ალა­პა­რაკ­და. დე­დას ძა­ლი­ან არ უნ­დო­და მისი გაშ­ვე­ბა, ალ­ბათ გული ცუდს უგ­რძნობ­და. გი­ორ­გიმ არ და­ი­შა­ლა, მა­ინც თა­ვი­სი გა­ი­ტა­ნა. სულ ორი თვის წა­სუ­ლი იყო. 24 ოქ­ტომ­ბერს წა­ვი­და, 29 დე­კემ­ბერს კი და­ი­ღუ­პა... ავ­ღა­ნეთ­ში პირ­ვე­ლად რომ წა­ვი­და, 23 წლის იყო. 24 წელი რომ შე­უს­რულ­და, ყვე­ლა ერ­თად ვი­ყა­ვით, წელს კი... 16 იან­ვარს 25 წლის უნდა გამ­ხდა­რი­ყო.

ნინო:

- სი­ცო­ცხლით სავ­სე იყო ჩემი ბიჭი. ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სით მი­აღ­წია, სამ­სა­ხუ­რიც თა­ვი­სით იშო­ვა.

- თუ გახ­სოვთ, პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სით რა შე­ი­ძი­ნა?

- ამ სახ­ლში რა­საც ხე­დავთ, ყვე­ლა­ფე­რი გი­ორ­გის ნა­ყი­დია. მი­სით გვედ­გა სული. ბავ­შვო­ბი­დან გვერ­დით მედ­გა. მეშ­ვი­დე კლას­ში იყო, ფი­ზი­კუ­რად რომ შრო­მობ­და, თა­ვი­სი ოჯა­ხის­თვის.

- მეშ­ვი­დე კლა­სის მოს­წავ­ლე სად მუ­შა­ობ­და?

- ბორ­ჯომ­ში სო­ფე­ლი გვაქვს. ხან ტყე­ში და­დი­ო­და, ხან მი­წა­ზე მუ­შა­ობ­და. ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ე­რი ბიჭი იყო და თავ­საც არ ზო­გავ­და. ახლა რაღა მეშ­ვე­ლე­ბა, ასე­თი შვი­ლის დამ­კარ­გავ დე­დას?!

- არას­დროს გი­თხო­ვი­ათ, არ­მი­ის­თვის თავი და­ე­ნე­ბე­ბი­ნა?

- მა­გას რო­გორ ვე­ტყო­დი, როცა ვი­ცო­დი, რო­გორ უყ­ვარ­და თა­ვი­სი საქ­მე?

- ავ­ღა­ნეთ­ში წას­ვლის წინ თქვენ­თვის რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად სა­გუ­ლის­ხმო ხომ არ უთ­ქვამს?

- ჩემ­თვის არა­ფე­რი უთ­ქვამს. რო­გორც დედა-შვილს სჩ­ვე­ვი­ათ, ისე და­ვემ­შვი­დო­ბეთ ერ­თმა­ნეთს. ძმა­კა­ცე­ბის­თვის კი უთ­ქვამს, - გული რა­ღაც ცუდს მიგ­რძნობს, ასე მგო­ნია, აქა­უ­რო­ბას მე­ტად ვე­ღარ ვნა­ხა­ვო. ჩემი დის­თვი­საც უთ­ქვამს, - თუ ცო­ცხა­ლი დავ­ბრუნ­დი, მერე მე ვიცი, რო­გორ მივ­ხე­დავ შენს შვი­ლებ­სო!.. ერთხელ ხუმ­რო­ბით მი­თხრა, - შენ­ზე არ ვნერ­ვი­უ­ლობ, მე თუ რამე და­მე­მარ­თე­ბა, აგერ, კი­დევ ორი ბიჭი გყავს და მოგ­ხე­და­ვე­ნო. გა­ვუ­წყე­რი, - რა სი­სუ­ლე­ლე­ებს ამ­ბობ-მეთ­ქი!

- გა­ვი­გე, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჰყავ­და და და­ო­ჯა­ხე­ბას აპი­რებ­და...

ნიკა:

- კი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც ჰყავ­და და ოჯა­ხის შექ­მნა­ზეც ფიქ­რობ­და. სხვა­თა შო­რის, მა­ლე­ვე აპი­რებ­და და­ქორ­წი­ნე­ბას. ამ­ბობ­და, ავ­ღა­ნე­თი­დან რომ ჩა­მო­ვალ, პირ­ველ რიგ­ში, ცოლს მო­ვიყ­ვან, ცოტა ხანს ოჯა­ხუ­რი სიმ­ყუდ­რო­ვით დავ­ტკბე­ბი და მერე ისევ ჩემს საქ­მეს მივ­ხე­და­ვო...

ნინო:

- ავ­ღა­ნე­თი­დან, სკა­ი­პით რომ მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და, მა­შინ მი­თხრა, მე­სა­მე­დაც უნდა წა­ვი­დე ერაყ­შიო. გა­და­ვი­რიე, - ჯერ ჩა­მო­დი და მე­სა­მედ წას­ვლა­ზე მერე ვი­ლა­პა­რა­კოთ-მეთ­ქი. ვე­ღარ ჩა­მო­ვი­და...

- რო­დის გა­ი­გეთ, რომ და­ი­კარ­გა?

- 18 დე­კემ­ბერს მე და ნიკა ტე­ლე­ფო­ნით ვე­ლა­პა­რა­კეთ. მერე ტე­ლე­ფონ­ზე ან­გა­რი­ში ამოგ­ვე­წუ­რა და სკა­ი­პი ჩავ­რთეთ. ერთი-ორი სი­ტყვა იქაც მოგ­ვწე­რა. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, ოჯა­ხუ­რი სა­უ­ბა­რი გვქონ­და. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი შეგ­ვი­ტყვია. გვი­თხრა, კარ­გად ვარო. ჩემ­ზე დარ­დობ­და: ავად ვარ და მე­უბ­ნე­ბო­და, - თავს მი­ხე­დე, ექიმ­თან მიდი და წამ­ლე­ბი და­ლი­ეო. მე­ო­რე დღეს, ხუ­თის ნა­ხე­ვარ­ზე მისი ნა­წი­ლი­დან მო­ვიდ­ნენ და გვი­თხრეს, გი­ორ­გი და­ი­კარ­გაო. ათი დღის შემ­დეგ კი თავ­ზარ­დამ­ცე­მი ამ­ბა­ვი შე­მა­ტყო­ბი­ნეს. ახ­ლაც არ ვიცი, რა მოხ­და, რა­ტომ გა­ვი­და ბა­ზი­დან. გი­ორ­გის ბა­ზი­დან გა­რეთ გას­ვლა არ ევა­ლე­ბო­და, კომ­პი­უ­ტერ­თან უნდა მჯდა­რი­ყო...

ნიკა:

- 19 დე­კემ­ბე­რი იყო, თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­დან რომ მო­ვიდ­ნენ და გი­ორ­გის და­კარ­გვის ამ­ბა­ვი გვი­თხრეს. იმე­დი­ა­ნად გვე­ლა­პა­რაკ­ნენ, ამ­ბობ­დნენ, ცო­ცხა­ლია და ვე­ძებ­თო. ამ საქ­მე­ში თა­ვად ბა­ტო­ნი ირაკ­ლი ალა­სა­ნია იყო ჩარ­თუ­ლი. გა­მუდ­მე­ბით გვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­და, ყო­ველ ახალ ინ­ფორ­მა­ცი­ას გვაწ­ვდი­და, თან გვა­ნუ­გე­შებ­და. გი­ორ­გის და­ღუპ­ვის ამ­ბა­ვი პი­რა­დად მე მის­გან გა­ვი­გე. და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, - ეზო­ში ჩა­მო­დი, ბა­ტო­ნი ირაკ­ლი მო­დი­სო. ავ­ტო­მო­ბი­ლი­დან რომ გად­მო­ვი­და, ფერი აღარ ედო. მო­ვი­და, ხელი ჩა­მო­მარ­თვა, მი­თხრა, გა­მაგრდიო, და ეს სამ­წუ­ხა­რო ამ­ბა­ვი გად­მომ­ცა. მერე კი­დევ მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და რა­ღა­ცებს, მაგ­რამ მის სი­ტყვებს ვე­ღარ ვარ­ჩევ­დი. ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ ფეხ­ქვეშ მიწა გა­მო­მე­ცა­ლა. აღარც კი მახ­სოვს, ბა­ტონ ირაკ­ლის რო­გორ ავ­ყე­ვი ჩემს ბი­ნამ­დე. აზ­რზე მა­შინ მო­ვე­დი, რო­დე­საც დე­და­ჩემ­მა იკივ­ლა. დე­და­საც პი­რა­დად ბა­ტონ­მა ირაკ­ლიმ შე­ა­ტყო­ბი­ნა გი­ორ­გის და­ღუპ­ვა... მერე ბო­დიშს გვიხ­დი­და იმის გამო, რომ გი­ორ­გი ცო­ცხა­ლი ვერ დაგ­ვიბ­რუ­ნა. მის­თვის მად­ლო­ბის მეტი არა­ფე­რი გვეთ­ქმის - დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, რაც შე­ეძ­ლო. უბ­რა­ლოდ, იმედს გა­მოვ­თქვამ, რომ გი­ორ­გი ავ­ღა­ნეთ­ში და­ღუ­პუ­ლი ბოლო ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო იქ­ნე­ბა.

ხა­თუ­ნა ბახ­ტუ­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)