მუ­სი­კო­სე­ბის ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. მის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გავ­ლე­ნა უფ­როს­მა თა­ო­ბამ, პაპა-ბე­ბი­ებ­მა იქო­ნი­ეს. ყვე­ლა­ზე მძი­მე წლე­ბი სო­ფელ კა­რა­ლეთ­ში გა­ა­ტა­რა. 14 წლის ასაკ­ში თბი­ლი­სის­კენ მარ­ტომ აიღო გეზი და საყ­ვა­რელ პრო­ფე­სი­ას, მუ­სი­კას და­ე­უფ­ლა.

სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ის "ჯე­ოს­ტა­რი­დან" გა­იც­ნო, მაგ­რამ ცო­ტამ თუ იცის, რომ გი­ორ­გი სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი საქ­ველ­მოქ­მე­დო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "ბუ­დეს" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლია. არის საქ­ველ­მოქ­მე­დო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "მე­ცა­მე­ტე რა­ი­ო­ნის" ერთ-ერთი წევ­რი და არა­ერთ კე­თილ საქ­მეს აკე­თებს მზრუნ­ვე­ლო­ბა­მოკ­ლე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის. დღეს მომ­ღე­რალს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ქარ­თლში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, კერ­ძოდ, კა­რა­ლეთ­ში. სკო­ლა იქ და­ვამ­თავ­რე და იქ გა­ვა­ტა­რე ის "უდარ­დე­ლი" წლე­ბი, ბავ­შვო­ბას რომ ვე­ძა­ხით. თუმ­ცა ამ წლებს უდარ­დელს მა­ინც ვერ და­ვარ­ქმევ. 90-იანი წლე­ბის და­სა­წყი­სი­დან 2008 წლამ­დე არა­ერ­თი ომი გა­და­ვი­ტა­ნეთ. და­ძა­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო, ყა­ჩა­ღო­ბა, ქურ­დო­ბა, ხალ­ხს აუ­თო­ებ­დნენ, ამ სი­ტყვის პირ­და­პი­რი გა­გე­ბით. თუმ­ცა ჩემი მშობ­ლე­ბი ცდი­ლობ­დნენ, ის ვა­კუ­უ­მი, რაც შექ­მნი­ლი იყო მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი თუ სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო კუ­თხით, სხვა­დას­ხვა ხერ­ხით შე­ევ­სოთ ჩვენ­თვის. მა­მა­ჩე­მი, ნუკ­რი სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი, მუ­სი­კო­სია. დედა - ნანა ღო­ლი­ჯაშ­ვი­ლი, ლექ­სებს წერს. შე­სა­ბა­მი­სად, კულ­ტუ­რუ­ლი კრი­ზი­სი ოჯახ­ში ნამ­დვი­ლად არ იგ­რძნო­ბო­და. ორი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი მყავს - უფ­რო­სი ლე­ვა­ნი და უმ­ცრო­სი - ნინი. მე შუ­ა­თა­ნა ვარ. პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლი არც ერთი არ ვყო­ფილ­ვართ. უბ­რა­ლოდ, ნინი პა­ტა­რა იყო და მხო­ლოდ მშობ­ლე­ბი კი არა, ძმე­ბიც ვა­ნე­ბივ­რებ­დით.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი არ ჩხუ­ბობ­დით?

- მე და ჩემი ძმა რომ ვკა­მა­თობ­დით, ასე­თი დე­ბა­ტე­ბი მგო­ნი, პარ­ლა­მენ­ტში არ იმარ­თე­ბა. დღე­საც ვკა­მა­თობთ ცალ­კე­ულ სა­კი­თხებ­ზე.

- მშობ­ლე­ბის­გან რო­მელ­თან უფ­რო მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- ორი­ვეს­თან. ჩვენს შო­რის ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა პა­ტა­რაა. 17 წლი­სა­ნი შე­უღლდნენ ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბი და 18 წლის ასაკ­ში უკვე პირ­ვე­ლი შვი­ლი ეყო­ლათ. შე­სა­ბა­მი­სად, მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მშობ­ლებ­თან არც ერთს არ გაგ­ვჭირ­ვე­ბია, თუმ­ცა ბა­რი­ე­რი ზრდი­ლო­ბის კუ­თხით ყო­ველ­თვის გვქონ­და. რა­ი­მეს თხო­ვაც არ მი­ჭირ­და მშობ­ლე­ბის­თვის, ეს ჩემს ძმას სჭირ­და. მერე მე და­მე­მარ­თა. გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში უკვე მიძ­ნელ­დე­ბო­და მშობ­ლებ­თან მის­ვლა და ფუ­ლის თხო­ვა. მერე მუ­შა­ო­ბაც და­ვი­წყე.

- რო­გო­რი იყო სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი, ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ოჯახ­ში?

- ის გვქონ­და, რაც მა­შინ ყვე­ლას. მამა, რო­გორც გი­თხა­რით, მუ­სი­კო­სი იყო და ხში­რად ჰქონ­და გას­ტრო­ლე­ბი. იქი­დან ჩა­მოჰ­ქონ­და ჩვენ­თვის სა­თა­მა­შო­ე­ბი. პირ­ვე­ლი სა­ბავ­შვო კომ­პი­უ­ტე­რი, ტე­ლე­ვი­ზორ­ზე რომ ვა­ერ­თებ­დით, ჩვენ გვქონ­და უბან­ში და უნდა გე­ნა­ხათ, ჩემ­თან სახ­ლში რა ხდე­ბო­და, "მა­რი­ოს" ვთა­მა­შობ­დით.

- ვის ჰგავ­ხარ ხა­სი­ა­თით?

- იმ­დე­ნად სა­ში­ნე­ლი ხა­სი­ა­თი მაქვს, ვე­რა­ვის მი­ვემ­სგავ­სე­ბი. ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი ვარ. ეს ძი­რი­თა­დად საქ­მე­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა. პუნ­ქტუ­ა­ლო­ბას, პა­სუ­ხის­მგებ­ლი­ა­ნო­ბას მო­ვი­თხოვ სხვის­გა­ნაც. იმ დო­ზით არა, რა დო­ზი­თაც მე მაქვს, ვგრძნობ, გა­და­მე­ტე­ბუ­ლად მაქვს, მაგ­რამ საქ­მე თუ ფუჭ­დე­ბა, ამას მძი­მედ აღ­ვიქ­ვამ. ეს მა­მის­გან გა­მომ­ყვა. დედა ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლია. ამავდრო­უ­ლად რბი­ლი ხა­სი­ა­თი აქვს, კომ­ფორ­ტუ­ლია ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში. წეს­რი­გი მეც მიყ­ვარს, მაგ­რამ ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა კომ­ფორ­ტუ­ლი ნამ­დვი­ლად არ არის. ხის­თა­ვი­ა­ნი ვარ, რქე­ბით ვაწ­ვე­ბი ჩემს პრინ­ცი­პებს და გა­მაქვს. ამავდრო­უ­ლად, სა­მარ­თლი­ა­ნიც ვარ.

- ასე­თი ხა­სი­ა­თის გამო შე­ნიშ­ვნა ხში­რად მი­გი­ღია?

- ვცდი­ლობ, შე­ნიშ­ვნა არ და­ვიმ­სა­ხუ­რო. არ მიყ­ვარს, როცა შე­ნიშ­ვნას მაძ­ლე­ვენ. არ გა­მოვ­ხა­ტავ ამას, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად არ მიყ­ვარს, როცა თუნ­დაც ჩემს მძი­მე ხა­სი­ათ­ზე მი­მი­თი­თე­ბენ. ამი­ტომ ვცდი­ლობ გა­ვა­კონ­ტრო­ლო თავი, არ გა­და­ვა­ბი­ჯო იმ ზღვარს, რო­მე­ლიც ზრდი­ლო­ბა­სა და უზ­რდე­ლო­ბას შო­რის არის გავ­ლე­ბუ­ლი.

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ზე რას გვე­ტყვი, თუ გყავ­და ისე­თი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რომ­ლის­გა­ნაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღე?

- მყავ­და საყ­ვა­რე­ლი პე­და­გო­გე­ბი. მა­გა­ლი­თად, მარო ტა­ლა­ხა­ძე, რო­მე­ლიც გარ­და­იც­ვა­ლა. კა­ხე­ლი ქალი იყო. სა­ო­ცა­რი დას­ჯის მე­თო­დე­ბი ჰქონ­და, წა­მორ­ტყმაც კი თა­ვი­სე­ბუ­რი იცო­და. მთე­ლი რიგი ილე­თე­ბი ჰქონ­და შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი (იცი­ნის).

- შენც ხომ არ მოგ­ხვედ­რია მარო მას­წავ­ლებ­ლის ხელი?

- მე არა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან ცელ­ქი ვი­ყა­ვი. ერთ ად­გი­ლას ვერ ვჩერ­დე­ბო­დი, 45 წუთი ძა­ლი­ან ბევ­რი იყო ჩემ­თვის. გან­სა­კუთ­რე­ბით ბოლო ათი წუთი იწე­ლე­ბო­და.

- შენი უსაქ­ცი­ე­ლო­ბის გამო მშო­ბლე­ბი თუ და­უ­ბა­რე­ბი­ათ სკო­ლა­ში?

- არა­ერ­თხელ. თუმ­ცა უმ­რავ­ლეს შემ­თხვე­ვა­ში თა­ვად ვაგ­ვა­რებ­დი მას­წავ­ლებ­ლებ­თან სა­კუ­თარ პრობ­ლე­მებს. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი პე­და­გო­გებს. ჩე­მებს ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, ისე­თი სა­ხით გვი­ყუ­რებს, რაც უნდა და­ა­შა­ვოს, ვერ ვსჯი­თო. მე-5 კლას­ში ვი­ყა­ვი, მა­მა­ჩემ­მა სა­თა­მა­შო პის­ტო­ლე­ტი რომ ჩა­მო­მი­ტა­ნა ერთ-ერთი გას­ტრო­ლი­დან. ბურ­თუ­ლებს ის­რო­და და საკ­მა­ოდ მტკივ­ნე­უ­ლი იყო მისი ნა­ტყვი­ა­რი. სკო­ლა­ში წა­ვი­ღე. ვი­ღა­ცამ და­მა­სმი­ნა. გე­ოგ­რა­ფი­ის პე­და­გო­გი მყავ­და ძა­ლი­ან მკაც­რი. ჩხრე­კა ჩა­ა­ტა­რა კლას­ში და მი­პო­ვა ეს ია­რა­ღი. იცით, რა ძვირ­ფა­სი იყო მა­შინ ეს ია­რა­ღი ჩემ­თვის? - წა­მარ­თვა. ერთი დღე მქონ­და სულ ეს თოფი. მო­ვა­ღე პირი, მაგ­რამ არა­ფერ­მა მიშ­ვე­ლა. სახ­ლში ვთქვი, დავ­კარ­გე-მეთ­ქი. სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, ბან­კეტ­ზე დი­რექ­ტორ­მა ეს ია­რა­ღი მო­მი­ტა­ნა. ისე­თი ემო­ცი­უ­რი იყო ის მო­მენ­ტი... შე­ნა­ხუ­ლი ჰქო­ნია სე­იფ­ში ჩემი "არ­სე­ნა­ლი".

- ხში­რად ახ­სე­ნებ ხოლ­მე პა­პას, მა­მის მა­მას, მის­გან რა გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღე?

- ლუ­არ­საბ პა­პას და მის მე­უღ­ლეს მარ­თლა დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩვე­ნი აღ­ზრდა-გა­ნათ­ლე­ბის საქ­მე­ში. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი და მინ­და დიდ­ხანს მყავ­დნენ. უფრო ძლი­ე­რი და უფრო "ბევ­რი" ვარ მათ გვერ­დით. ახა­ლი წლის ღა­მეს ამ გა­დარ­ბე­ნებ­სა და სიმ­ღე­რებს რომ მოვ­რჩი, მო­ვახ­ტი ჩემს მან­ქა­ნას და დი­ლის 6 სა­ათ­ზე ახა­ლი წელი მი­ვუ­ლო­ცე ჩემს მო­ხუ­ცებს. მე და ლუ­არ­საბ პაპა უკვე გა­პო­ბი­ლი მთვრა­ლე­ბი შევ­ხვდით პირ­ველ იან­ვარს. ლუ­არ­სა­ბი კარ­გად მღე­რის, ბე­ბი­აც მღე­რის. ბავ­შვო­ბი­დან შე­მაყ­ვა­რა მიწა პაპა ლუ­არ­საბ­მა. რა ია­რა­ღე­ბიც მას ჰქონ­და, იგი­ვე ია­რა­ღე­ბი მქონ­და მეც, ოღონდ პა­ტა­რა, ჩემი ზო­მის. გა­და­ი­დებ­და პაპა თოხს, მეც გა­ვი­დებ­დი ჩემს ია­რაღს და მივ­ყვე­ბო­დი ვე­ნახ­ში. დღე­საც, როცა ჩავ­დი­ვარ, ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ მი­ვეხ­მა­რო.

- გი­ორ­გი, ე.წ. "ქუ­ჩის აკა­დე­მი­ამ" რა მოგ­ცა?

- რთუ­ლი პე­რი­ო­დი და­ემ­თხვა ჩვე­ნი ყოყლო­ჩი­ნო­ბის პე­რი­ოდს. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ამ აკა­დე­მი­ის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კურსდამ­თავ­რე­ბუ­ლე­ბი ვართ გო­რე­ლე­ბი. ახლა მა­გის­ტრის დიპ­ლომს იცა­ვენ ზოგი სად და ზო­გიც - სად. მე რაც შე­მე­ხე­ბა, საკ­მა­ოდ ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წე­სით ვცხოვ­რობ­დი. ალ­ბათ ამან გა­ნა­პი­რო­ბა ის, რომ ვცდი­ლობ­დი ქუ­ჩა­ში ძლი­ე­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, არა მხო­ლოდ გო­ნებ­რი­ვად, არა­მედ ფი­ზი­კუ­რა­დაც. იმი­ტომ, რომ როცა ხეპ­რე ადა­მი­ა­ნებ­თან გაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, რაც უნდა გა­მარ­თუ­ლი იყო გო­ნებ­რი­ვად, მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი, მხო­ლოდ ჭკუ­ით ვე­რა­ფერს გახ­დე­ბი. ალ­ბათ ამან უბიძ­გა ჩემს თა­ო­ბა­ში ბევ­რს "გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი­ყო". იყო ნარ­კო­ტი­კიც, რო­მე­ლიც შე­მო­ე­დი­ნე­ბო­და ცხინ­ვა­ლი­დან, თუმ­ცა ქუ­ჩა­ში იდგა მე­ო­რე კა­ტე­გო­რი­აც, რო­მე­ლიც სპორ­ტუ­ლად ვცხოვ­რობ­დით, სულ ვვარ­ჯი­შობ­დით.

- ეს ყვე­ლა­ფე­რი შენ თვალ­წინ ხდე­ბო­და, ალ­ბათ ცდუ­ნე­ბა დიდი იყო...

- ჩემ თვალ­წინ ხდე­ბო­და მარ­თლაც, უბ­რა­ლოდ, მა­გის ინ­ტე­რე­სი არ მქო­ნია. სი­გა­რე­ტიც არ მო­მი­წე­ვია არას­დროს. მა­მა­ჩემს ჩემ­თვის არ უთ­ქვამს, სი­გა­რე­ტი არ მოს­წი­ოო, თა­ვის­თა­ვად მოხ­და ყვე­ლა­ფე­რი. 14 წლის ვი­ყა­ვი, თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი. მე-9 კლა­სი­დან წა­მო­ვე­დი. მქონ­და არა­ქა­ლა­ქუ­რი კილო, ჩაც­მის არა­ქა­ლა­ქუ­რი სტი­ლი. ამის გამო ხში­რად ქი­ლი­კის ობი­ექ­ტი ვხდე­ბო­დი. ხე­ლე­ბი სულ და­სის­ხლი­ა­ნე­ბულ-და­ლურ­ჯე­ბუ­ლი მქონ­და ჩხუ­ბით. დამ­ცი­ნოდ­ნენ აქ­ცენ­ტის გამო. ძა­ლი­ან ცოტა ვი­ლა­პა­რა­კე პირ­ვე­ლი ორი წელი. კომ­პლექ­სი მქონ­და, ვერ ვლა­პა­რა­კობ­დი. დიდი მად­ლო­ბა ჩემს მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გოგს, ეკა ბა­კუ­რა­ძეს, რო­მე­ლიც მარ­თლა ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა ამ კუ­თხით. მა­ლე­ვე ამო­ვი­ღე ხმა და ხომ ხე­დავ, რო­გორც ვმე­ტყვე­ლებ დღეს, თუმ­ცა როცა ემო­ცი­უ­რი სი­ტუ­ა­ცია მაქვს, მა­ინც ქარ­თლე­ლი ვხდე­ბი (იცი­ნის).

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- მი­ნა­ხავს, რო­გორ იკ­რი­ბე­ბა კონ­სი­ლი­უ­მე­ბი ოჯა­ხებ­ში შვი­ლი­სა თუ შვი­ლიშ­ვი­ლის პრო­ფე­სი­ის ასარ­ჩე­ვად. ასე­თი რამ ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში არ მომ­ხდა­რა, გარ­კვე­უ­ლი იყო უკვე ყვე­ლა­ფე­რი. 2 წლი­დან ვმღე­რო­დი და გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო, სხვა პრო­ფე­სია ამერ­ჩია.

- გა­დაკ­ვრი­თაც არა­ვინ გირ­ჩია უფრო სარ­ფი­ა­ნი პრო­ფე­სია?

- ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბო­და ამას, მაგ­რამ როცა ეს საქ­მე გიყ­ვარს, სხვა მხა­რეს ვერ იხე­დე­ბი. ეს სი­ტუ­ა­ცია ქა­ლის სიყ­ვა­რულს ჰგავს. როცა გიყ­ვარს, მის გარ­და ხომ არ­სე­ბო­ბენ ლა­მა­ზი და უკე­თე­სი ქა­ლე­ბიც, მაგ­რამ შენ ის გიყ­ვარს და სხვა არ გა­ინ­ტე­რე­სებს. მე ის პრო­ფე­სია მიყ­ვარ­და. შოთა მი­ლო­რა­ვას სა­ხე­ლო­ბის სა­ცირ­კო-სა­ესტრა­დო სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ვა­ბა­რე, ვო­კა­ლის გან­ხრით. ოთხი წელი ვის­წავ­ლე, მერე თე­ატ­რა­ლურ­ში ჩა­ვა­ბა­რე, მუ­სი­კა­ლუ­რი თე­ატ­რის გან­ხრით. ახლა მა­გის­ტრა­ტუ­რა მინ­და გა­ვი­ა­რო, ოღონდ არა სა­ქარ­თვე­ლო­ში.

- ანუ, სწავ­ლა სი­ბე­რემ­დეო, არა?

- სწო­რად მინ­და გა­მი­გოს ყვე­ლამ, როცა ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, მივ­ხვდი, რომ მა­ი­მუ­ნო­ბა ხდე­ბო­და. მხო­ლოდ დიპ­ლო­მის გამო არ­სად ვა­ბა­რებ. არც ის ტიპი ვარ, ჯილ­დო­ებ­სა და დიპ­ლო­მებს ჩარ­ჩო­ებ­ში რომ ინა­ხა­ვენ.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან მქონ­და გა­ტა­ცე­ბე­ბი, მომ­წონ­და, მიყ­ვარ­და, სა­ბავ­შვო ბაღ­შიც, სკო­ლა­შიც, ინ­სტი­ტუ­ტშიც.

- გი­მარ­თლებ­და ყო­ველ­თვის, თუ ცალ­მხრი­ვა­დაც იყა­ვი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი?

- ყო­ველ­თვის მი­მარ­თლებ­და. მე­ოც­ნე­ბე ტიპი არ ვარ. აბ­სტრაქ­ტულ­ზე, არა­რე­ა­ლის­ტურ­სა და იდე­ა­ლურ­ზე არას­დროს მი­ოც­ნე­ბია. მომ­ღერ­ლე­ბის პლა­კა­ტებს რომ აკ­რავ­დნენ და სა­გა­ზე­თო სტა­ტი­ე­ბით აჭ­რე­ლებ­დნენ კედ­ლებს, ასე­თი რამ არას­დროს მიქ­ნია. ერთი სი­ტყვით, არა­ვინ გა­მი­ფა­ნა­ტე­ბია. მიყ­ვარ­და ისე­თი გო­გო­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ვიმ­სა­ხუ­რებ­დი და რომ­ლე­ბიც მიმ­სა­ხუ­რებ­დნენ. ანო­მა­ლი­უ­რი სიყ­ვა­რუ­ლი არას­დროს მქო­ნია. ვი­ღა­ცე­ე­ბი "ვი­აგ­რას" გო­გო­ნებ­ზე რომ "ჭე­დავ­დნენ" და ვერა ბრეჟნე­ვას­თან შე­სახ­ვედ­რად ბი­ლე­თის ფულს აგ­რო­ვებ­დნენ, ასე­თი რამ არას­დროს დამ­მარ­თვია. პრაგ­მა­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მი­წა­ზე მყა­რად ვდგა­ვარ და შე­სა­ბა­მი­სად, იმე­დი არას­დროს გამცრუ­ე­ბია. გა­მოც­დი­ლი ამ კუ­თხით ნამ­დვი­ლად ვარ, თუმ­ცა შეც­დო­მე­ბი შე­იძ­ლე­ბა 60 წლის ასაკ­შიც და­უშ­ვას ადა­მი­ან­მა და არა მხო­ლოდ სა­სიყ­ვა­რუ­ლო კუ­თხით.

- როცა "ჯე­ოს­ტარ­ში" გა­მოჩ­ნდი, უამ­რა­ვი "ფანი" გო­გო­ნა გყავ­და, რო­გორ პა­სუ­ხობ­დი თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ გო­გო­ნებს?

- იყო ზა­რე­ბი, კარ­ში გაჩ­რი­ლი წე­რი­ლე­ბიც, სა­ჩუქ­რე­ბი, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, რომ ეს დრო­ე­ბი­თი იყო. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, ამ პრო­ექ­ტში შეს­ვლას რაც მოჰ­ყვე­ბო­და და არც გა­ვუ­ო­ცე­ბი­ვარ ამ ამ­ბავს. ვი­ღა­ცებს ცნო­ბა­დო­ბა, ჯი­ბე­ში ცოტა მეტი ფული აფუ­ჭებს. ეს მე არ მე­ხე­ბა. დღე­საც ზუს­ტად ის მე­გობ­რე­ბი მყავს, ვინც მა­ნამ­დე მყავ­და. შე­იძ­ლე­ბა დრო­ის პრობ­ლე­მა მქონ­დეს, მაგ­რამ ჩემი მე­გობ­რე­ბი გა­გე­ბით ეკი­დე­ბი­ან ამ ამ­ბავს.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბას და­ვუბ­რუნ­დეთ. რო­გორ გგო­ნია, ამ ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის შე­დე­გად, ამო­ი­ცა­ნი ქა­ლის ფე­ნო­მე­ნი?

- ქა­ლის ფე­ნო­მე­ნი ქალ­მა ვერ ამო­იც­ნო და მე რო­გორ უნდა ამო­ვიც­ნო (იღი­მის)?!

- რო­გორ გგო­ნია, რა სჭირ­დე­ბა ქალს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის?

- მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც მინ­და გკი­თხო. გახ­სენ­დე­ბა რო­მე­ლი­მე ნა­ბი­ჯი, რო­მელ­საც ხში­რად ნა­ნობ?

- არა, არა­ფერ­ზე ვდარ­დობ. ეს არის ჩემი ცხოვ­რე­ბა თა­ვი­სი კარ­გი­თა და ცუ­დით. არ მაქვს ილუ­ზია, რომ უშეც­დო­მოდ ვცხოვ­რობ. ვი­ღა­ცე­ბი კი ამ­ბო­ბენ, უკან რომ მო­ვი­ხე­დავ, ერთი შავი ლა­ქაც არ მაქ­ვსო, მაგ­რამ არ მჯე­რა. ყვე­ლას გვაქვს ჩვენ შავი ლაქა. ყვე­ლა­ფე­რი უფ­ლის ნე­ბაა, ასე იყო ალ­ბათ სა­ჭი­რო. შემ­თხვე­ვით არა­ფე­რი ხდე­ბა.

- დღეს რას აკე­თებს გი­ორ­გი სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი?

- ვცდი­ლობ გა­ვერ­კვე, რა მინ­და. წა­ვი­დე თუ დავ­რჩე. აი, ეს კი­თხვა მა­წუ­ხებს.

- სად მი­დი­ხარ?

- არ ვიცი. იქ, სა­დაც ის პრო­ფე­სია, რო­მელ­საც ჩემი ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლი და­ვუთ­მე და მეტ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მო­მა­ნი­ჭებს. სა­დაც სცე­ნა­ზე გა­მო­ვალ ყო­ველ­გვა­რი თხოვ­ნის გა­რე­შე, სა­დაც მე­სი­ჯე­ბის გამო არ ვუმ­ღე­რებ პუბ­ლი­კას, სა­დაც მხო­ლოდ საქ­ველ­მოქ­მე­დო ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი არ ჩა­ტარ­დე­ბა, სა­დაც კონ­ცერ­ტი გა­ი­მარ­თე­ბა ყვე­ლა­ნა­ი­რი სარ­ჩუ­ლის გა­რე­შე, კონ­ცერ­ტი კონ­ცერ­ტის­თვის. სა­დაც სიმ­ღე­რის და­სა­წყის­ში ან სიმ­ღე­რის ბო­ლოს სა­თხო­ვა­რი არ მექ­ნე­ბა მსმე­ნელ­თან თუ მა­ყუ­რე­ბელ­თან.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)