"მას კარ­გად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ინ­ტუ­ი­ცია აქვს. შეს­წევს ძალა, ნე­ბის­მი­ე­რი მე­ტო­ქე გზი­დან ოს­ტა­ტუ­რად ჩა­მო­ი­შო­როს. მისი გო­ნე­ბა ერ­თდრო­უ­ლად უამ­რავ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ამუ­შა­ვებს და ინა­ხავს, რა­საც შემ­დგომ, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ოს­ტა­ტუ­რად იყე­ნებს. თუ გაბ­რაზ­და, უფრთხილ­დით, გან­რის­ხე­ბუ­ლი სტი­ქი­ა­სა­ვით და­უნ­დო­ბე­ლია", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ კუ­როს, ეს კი ჟურ­ნა­ლის­ტის - მაია ასა­თი­ა­ნის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ას­ტრო­ლო­გი­ით დი­დად გა­ტა­ცე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ და არც ას­ტრო­ლოგ­თა რჩე­ვებს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. თუმ­ცა კი ძალ­ზე მა­ინ­ტე­რე­სებს, დღეს რა უნდა მკი­თხო?

- "თქვენ ნამ­დვი­ლი გვე­ლი ხართ", - აღ­მო­სავ­ლე­თის ქვეყ­ნებ­ში ქალს ასეთ კომ­პლი­მენ­ტსაც ეუბ­ნე­ბი­ან.

- ის, რომ გვე­ლის წელ­ში ვი­ყა­ვი და­ბა­დე­ბუ­ლი, პირ­ვე­ლად 12 წლი­სამ გა­ვი­გე და არ მე­სი­ა­მოვ­ნა. ვაპ­რო­ტეს­ტებ­დი, - სხვა თუ ვე­ფხვი ან ცხე­ნია, მე გვე­ლი რა­ტომ უნდა ვიყო-მეთ­ქი? მას შემ­დეგ, რაც აღ­მო­სავ­ლე­თის ქვეყ­ნებ­ში ვი­მოგ­ზა­უ­რე, რა თქმა უნდა, მო­საზ­რე­ბა შე­მეც­ვა­ლა.

- კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია გაქვს?

- შე­მიძ­ლია და­ვიტ­რა­ბა­ხო, რომ კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს. ეს პრო­ფე­სი­ის ბრა­ლი მე­გო­ნა, თურ­მე - "გვე­ლო­ბის" წყა­ლო­ბა ყო­ფი­ლა.

- "თუ გვე­ლი გა­ნათ­ლე­ბუ­ლია, მისი ინ­ტუ­ი­ცია ნა­თელ­მხილ­ვე­ლო­ბა­ში გა­და­დის".

- შე­იძ­ლე­ბა, ვინ­მე­ზე არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დავ­ტო­ვო, მაგ­რამ ასეა. რა­საც მე­უბ­ნე­ბი, ჩემ­თვის ერ­თდრო­უ­ლად, ახა­ლიც არის და ძალ­ზე ნაც­ნო­ბიც. წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლუ­რი მო­მენ­ტე­ბი ბავ­შვო­ბა­შიც მქონ­და. რა თქმა უნდა, ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი არ ემ­თხვე­ო­და, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავ­ზეც და სხვა­ზეც შე­მეძ­ლო მეთ­ქვა, რო­გორ იქ­ნე­ბო­და 1-2 წლის შემ­დეგ; მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, როცა ამას "ვხე­დავ­დი" კი­დეც. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­სა და ახლო მე­გობ­რე­ბის გარ­და, ეს დღემ­დე არა­ვინ იცო­და. 15 წლამ­დე ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ბი­ო­ვე­ლი მქონ­და. ხე­ლის­გულ­ზე მი­ჩერ­დე­ბო­და ლი­თო­ნის საგ­ნე­ბი, მკერ­დზე უთო მეკ­ვრე­ბო­და. მას შემ­დეგ, რაც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, ეს თვი­სე­ბა ნელ-ნელა გა­მიქ­რა. იშ­ვი­ა­თად, მაგ­რამ დღე­საც "ვხე­დავ" ამ­ბავს, რო­მე­ლიც არ მომ­ხდა­რა, არც დამ­სიზ­მრე­ბია. როცა ამ­ბა­ვი რე­ა­ლუ­რად ხდე­ბა, ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი უკვე "ნა­ნა­ხი" მქონ­და.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი მა­მა­კა­ცებს აფრ­თხი­ლე­ბენ, როცა გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ქალ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას იწყე­ბენ, მაქ­სი­მა­ლუ­რი სიფრ­თხი­ლე და წინ­და­ხე­დუ­ლო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნონ: ქალი გვე­ლი სა­სურ­ველ მა­მა­კაცს გარს ეხ­ვე­ვა და შე­იძ­ლე­ბა, მო­გუ­დოს კი­დეც. შენ თუ ყო­ფილ­ხარ ვინ­მე­ზე "შე­მოხ­ვე­უ­ლი"?

- არა. სა­ერ­თოდ, სა­კუ­თარ სი­სუს­ტე­ებ­ზე ლა­პა­რა­კის არ მე­რი­დე­ბა და შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, რომ პრო­ფე­სი­ა­ში უფრო ძლი­ე­რი აღ­მოვ­ჩნდი, ვიდ­რე - პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში. რა­ტომ მოხ­და ასე? - ამას ვერ ავ­ხსნი. ალ­ბათ, ესეც ბედი იყო. ერ­თმა ჩემ­მა კო­ლე­გამ მი­თხრა: შენი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის­თვის იმ პო­ტენ­ცი­ა­ლის 10% მა­ინც რომ და­გე­ხარ­ჯა, რა­საც საქ­მეს ახ­მარ, დღეს ყვე­ლა­ფე­რი აწყო­ბი­ლი გექ­ნე­ბო­დაო. 35 წლის მან­ძილ­ზე სულ ორ­ჯერ მიყ­ვარ­და და ეს დიდი ხნის წინ იყო.

- მე­ო­რედ, მე­უღ­ლეს­თან და­შო­რე­ბის შემ­დეგ გიყ­ვარ­და?

- რა თქმა უნდა! მე და ირაკ­ლი პა­ტა­რა ასაკ­ში დავ­ქორ­წინ­დით, მა­ნამ­დე კი მარ­თლა არა­ვინ მყვა­რე­ბია. მე­ო­რე სიყ­ვა­რუ­ლი ქორ­წი­ნე­ბით ალ­ბათ, იმი­ტომ არ დაგ­ვირ­გვინ­და, რომ ამ ნა­ბი­ჯის გა­და­სად­გმე­ლად მზად არ აღ­მოვ­ჩნდით.

- დღეს მას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა პი­როვ­ნე­ბას­თან, მათ შო­რის იმას­თა­ნაც, ვინც თა­ვის დრო­ზე გული მატ­კი­ნა, ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა შე­მიძ­ლია შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო და ჩემი ამ თვი­სე­ბით ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ.

- "გვე­ლი ქა­ლე­ბი დახ­ვე­წილ აქ­სე­სუ­ა­რებ­ზე გიჟ­დე­ბი­ან".

- აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი მარ­თლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ვერ ვი­ყე­ნებ. სულ სამ­სა­ხურ­ში ვარ, მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში კი აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი მა­წუ­ხებს.

- "მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად დე­და­მი­წის გა­დაბ­რუ­ნე­ბა შე­უძ­ლია".

- მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბა­ში მაქვს ერთი პრინ­ცი­პი, რო­მელ­საც არას­დროს ვღა­ლა­ტობ: მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ამო­რა­ლურს არა­ფერს გა­ვა­კე­თებ. ისე, არც დე­და­მი­წის გა­დაბ­რუ­ნე­ბა შე­მიძ­ლია. ვფიქ­რობ, მი­ზანს ისე უნდა მი­აღ­წიო, რომ ღირ­სე­ბა არ და­კარ­გო.

- "სძულს მარ­ცხი, მაგ­რამ ბუ­ნე­ბით მშვი­დია".

- როცა ვმარ­ცხდე­ბი, ამას ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი. ვცდი­ლობ, გა­რეგ­ნუ­ლად არა­ფე­რი შე­ვიმ­ჩნიო, მაგ­რამ ეს არ გა­მომ­დის. ვის­წავ­ლე მარ­ცხის აღი­ა­რე­ბაც და გე­ტყვით: დავ­მარ­ცხე­ბულ­ვარ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ საქ­მე­ში დიდი მარ­ცხი არ მქო­ნია. ყო­ვე­ლი და­ცე­მის შემ­დეგ უნდა წა­მოდ­გე და გზა გა­ნაგ­რძო.

- ესეც გვე­ლის თვი­სე­ბაა - სი­ცო­ცხლის მან­ძილ­ზე ის კანს არა­ერ­თხელ იც­ვლის. და­ცე­მის შემ­დეგ წა­მოდ­გო­მის სტი­მულს რა გაძ­ლევს?

- ბუ­ნე­ბით ვარ ასე­თი. ვფიქ­რობ, წაქ­ცე­ვის უფ­ლე­ბა არ მაქვს.

- "ფუ­ლის შოვ­ნა არ უჭირს; სა­ჭი­რო თან­ხას ყო­ველ­თვის ად­ვი­ლად მო­ი­ძი­ებს".

- ეს ჩემი თვი­სე­ბა არ არის. ყო­ველ­თვის ხელ­ფას­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ვწუხ­ვარ, რომ ბიზ­ნე­სის კე­თე­ბის ნიჭი არ მაქვს.

- "ნე­ბის­მი­ე­რი სა­მუ­შა­ოს შეს­რუ­ლე­ბა შე­უძ­ლია, თუ ის რისკთან არ არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი".

- პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან რის­კი­ა­ნი ვარ. ამა­ზე ისიც მოწ­მობს, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტის პრო­ფე­სია ავირ­ჩიე...

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ხა­რი­სა და მამ­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებ­თან ქორ­წი­ნე­ბას გირ­ჩე­ვენ; არა­სა­სურ­ვე­ლია ღორ­თან და ვე­ფხვთან თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა...

- ირაკ­ლი დრა­კო­ნის წელ­შია და­ბა­დე­ბუ­ლი.

- თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ხარ?

- ამ ასაკ­ში თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი ნამ­დვი­ლად აღარ მი­ზი­დავს. მთა­ვა­რი სუ­ლი­ე­რი სიმ­შვი­დეა.

- "შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ეხერ­ხე­ბა, სა­კუ­თა­რი პო­ზი­ცი­ის სი­სუს­ტე­ში ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი და­არ­წმუ­ნოს".

- თეთრზე შა­ვი­აო, - არას­დროს მიმ­ტკი­ცე­ბია, მაგ­რამ როცა მარ­თა­ლი ვარ, ვცდი­ლობ, მე­ო­რე მხა­რეს არ­გუ­მენ­ტი­რე­ბუ­ლად და­ვუ­სა­ბუ­თო, რა რო­გორ არის.

- "მას შეს­წევს ძალა, ნე­ბის­მი­ე­რი მე­ტო­ქე გზი­დან ოს­ტა­ტუ­რად ჩა­მო­ი­შო­როს".

- პი­რა­დად მე, მე­ტო­ქედ არა­ვინ ჩა­მით­ვლია, მაგ­რამ გზი­დან ჩემს ჩა­მო­შო­რე­ბას ბევ­რი ცდი­ლობ­და; მუდ­მი­ვად ბრძო­ლა მი­წევ­და.

- დღეს ქარ­თულ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ბა­ზარ­ზე მე­ტო­ქედ ვინ მი­გიჩ­ნევს?

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში, დუ­მი­ლის უფ­ლე­ბას გა­მო­ვი­ყე­ნებ.

- "მისი გო­ნე­ბა ერ­თდრო­უ­ლად უამ­რავ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ამუ­შა­ვებს და ინა­ხავს, რა­საც შემ­დგომ სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ოს­ტა­ტუ­რად იყე­ნებს".

- ესეც პრო­ფე­სი­უ­ლი ჩვე­ვა მგო­ნია. შენ­თან ლა­პა­რა­კი­სას იცი, რას მივ­ხვდი? - ეტყო­ბა, პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბი­სას გარ­კვე­უ­ლი როლი იმა­ნაც ითა­მა­შა, რომ გვე­ლის წელ­ში ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი; ბევ­რი თვი­სე­ბა, რაც მეხ­მა­რე­ბა, რომ პრო­ფე­სი­ა­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვიყო, გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ­თათ­ვის ყო­ფი­ლა და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი. ეს ჩემ­თვის სი­ახ­ლეა.

- "ლა­პა­რა­კის და მოძ­რა­ო­ბის დროს აუჩ­ქა­რე­ბე­ლია".

- (იცი­ნის) ხომ იცი, ეთერს რო­გორ ვი­წყებ: სა-ღა-მო-მშვი-დობი-სა. ახლა ეკ­რან­ზე სა­კუ­თა­რი თავი "და­ვი­ნა­ხე"...

- "სო­ლი­დუ­რი, მშვი­დი არ­სე­ბაა. თუ რა­მე­ში არ გე­თან­ხმე­ბა, რაც არ უნდა გა­უ­კე­თო, ვე­რა­ფერს და­უმ­ტკი­ცებ. თავი და­ა­ნე­ბეთ და ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბა".

- მხო­ლოდ დე­დას შე­უძ­ლია, სა­კუ­თა­რი აზრი მო­მახ­ვი­ოს თავს; და­მიმ­ტკი­ცოს, რომ რა­ღა­ცა­ში ვცდე­ბი...

- "თუ გაბ­რაზ­და, უფრთხილ­დით! გან­რის­ხე­ბუ­ლი გვე­ლი სტი­ქი­ა­სა­ვით და­უნ­დო­ბე­ლია..."

- სიმ­შვი­დეს დიდი ხნის მან­ძილ­ზე ვი­ნარ­ჩუ­ნებ, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერს სა­ზღვა­რი აქვს. ჰოდა, თუ გავ­ბრაზ­დი, შე­მიძ­ლია რა­ღაც და­ვამ­ტვრიო, დავ­ლე­წო. ჩემი სიმ­შვი­დე ვულ­კა­ნი­ვით ფეთ­ქდე­ბა. ასეთ დროს მარ­თა­ლია, სა­კუ­თა­რი თავი სა­შინ­ლად არ მომ­წონს, მაგ­რამ ისე­თი გან­ცდაც მე­უფ­ლე­ბა, თით­ქოს უარ­ყო­ფი­თი ენერ­გი­ის­გან და­ვი­ცა­ლე. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ეს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა.

- "სა­სურ­ველ მა­მა­კაცს დევ­ნას არას­დროს და­უ­წყებს. მას ურ­ჩევ­ნია, მო­ხიბ­ლოს თა­ვი­სი რჩე­უ­ლი და აი­ძუ­ლოს, თვი­თონ ელტვო­დეს".

- ეს მგო­ნი, ჩემი პრობ­ლე­მაა. ხში­რად ვამ­ბობ: XIX სა­უ­კუ­ნის ყა­ი­დის ქალი ვარ-მეთ­ქი. რა თქმა უნდა, მა­მა­კა­ცის მი­მართ სიმ­პა­თია მქო­ნია, მაგ­რამ არას­დროს გა­და­მიდ­გამს პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი. ეს ალ­ბათ, ჩემი კომ­პლექ­სია. ბავ­შვო­ბი­დან ასე­თი ვარ და იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა, რომ­ლე­ბიც მომ­წონ­და, ამის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი იცი­ან. იმის­თვის, რომ ვინ­მემ მომ­ხიბ­ლოს, შუა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი გმი­რო­ბე­ბის ჩა­დე­ნას ვი­თხოვ. თუმ­ცა იმა­საც ვხვდე­ბი, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე ადა­მი­ანს ასე­თი ტრფი­ა­ლი აღარ შე­უძ­ლია. მგო­ნი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი რო­მან­ტი­კუ­ლი ბუ­ნე­ბის ბრა­ლია.

- "ბუ­ნე­ბით ამა­ყია".

- მარ­თა­ლია, ამა­ყი ვარ, მაგ­რამ ზე­მო­დან არას­დროს არა­ვის­თვის და­მი­ხე­დავს.

- ჯი­უ­ტი ხარ?

- მერე და, რო­გო­რი... ეს ჩემ­თვის დამ­ღუპ­ვე­ლი თვი­სე­ბაა. ვა­ღი­ა­რებ, იმ უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბის ნა­წი­ლი, რო­მე­ლიც ცხოვ­რე­ბა­ში შემ­ხვედ­რია (მათ შო­რის, პი­რად­შიც), ჩემი სი­ჯი­უ­ტის ბრა­ლი იყო. ისე, სი­ჯი­უ­ტე საქ­მე­ში მეხ­მა­რე­ბა, ამ თვი­სე­ბამ ძა­ლი­ან მი­ზან­სწრა­ფუ­ლი გამ­ხა­და. დათ­მო­ბა მი­ჭირს, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, ვის­წავ­ლო. ვიცი, რომ ზოგ­ჯერ უმ­ჯო­ბე­სია, გა­ჩუმ­დე, ვიდ­რე გა­ჯი­უტ­დე. სა­ერ­თოდ, კურო კე­დელს რქე­ბით აწ­ვე­ბა, მე კი ვფიქ­რობ, რქე­ბის და­ზი­ა­ნე­ბას ჯო­ბია, წყნა­რად დაჯ­დე და და­ე­ლო­დო, რო­დის და­ინ­გრე­ვა ის კე­დე­ლი.

- "ოჯა­ხი­სა და მე­გობ­რე­ბი­სად­მი მისი ერ­თგუ­ლე­ბა უსა­ზღვროა".

- გვერ­დით მყო­ფი ადა­მი­ა­ნის­თვის შე­მიძ­ლია, თავი გავ­წი­რო, მაგ­რამ როცა სხვე­ბის­გან მსგავ­სი ქმე­დე­ბის მე­ა­სედ­საც ვერ ვი­ღებ, გული მტკი­ვა.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, ჩვე­ნი ეს რუბ­რი­კა მო­გე­წო­ნა?

- მერ­წმუ­ნე, ასე­თი სა­ინ­ტე­რე­სო ჩემ­თვის არც ერთი ინ­ტერ­ვიუ არ ყო­ფი­ლა...

- და­ბო­ლოს, ახალ წელს რო­გორ შეხ­ვდი?

- სა­ერ­თოდ, ამ დღე­სას­წა­ულს ყო­ველ­თვის შვილ­თან ერ­თად, სახ­ლში ვხვდე­ბი. მეკვლე­ო­ბას დე­და­ჩემს ვე­რა­ვინ და­ას­წრებს. ეს დღე­სას­წა­უ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს. თოვ­ლის ბა­ბუ­ის არ­სე­ბო­ბის 10 წლამ­დე მჯე­რო­და და როცა გა­ვი­გე, რომ ნაძ­ვის ხის ქვეშ სა­ჩუქ­რებს თოვ­ლის ბა­ბუა კი არა, დედა მი­ტო­ვებ­და, ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე და გული დამ­წყდა. მარ­თა­ლია, დღეს თოვ­ლის ბა­ბუ­ის არ­სე­ბო­ბის აღარ მჯე­რა, მაგ­რამ მწამს, რომ თუ სწო­რად იცხოვ­რებ, მრუ­დე ნა­ბი­ჯე­ბით არ ივლი, შენს ცხოვ­რე­ბა­ში სას­წა­უ­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად მოხ­დე­ბა.

აქვე გე­ტყვით, რომ გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი არი­ან: ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი, გი­ორ­გი ყიფ­ში­ძე, მა­მუ­კა ონაშ­ვი­ლი, მე­რაბ სე­ფაშ­ვი­ლი, აკა­კი ასა­თი­ა­ნი, გუჯა ბურ­დუ­ლი, რომა რცხი­ლა­ძე, ლაშა ბუ­ღა­ძე, ნონა გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლი და ვახ­ტანგ ტა­ტიშ­ვი­ლი.

"მა­მა­კაც­მა ქალ გველ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას წინ­და­ხე­დუ­ლო­ბა უნდა გა­მო­ი­ჩი­ნოს"

ას­ტრო­ლო­გი მი­ხე­ილ ცა­გა­რე­ლი ამ ნიშ­ნით და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს შემ­დეგ­ნა­ი­რად ახა­სი­ა­თებს:

- გველს სა­ო­ცა­რი ინ­ტუ­ი­ცია და წი­ნათ­გრძნო­ბის უნა­რი აქვს. ეს ნი­შა­ნი მე­ტის­მე­ტად ფრთხი­ლი და წინ­და­ხე­დუ­ლია. სულსწრა­ფი არ არის. აქვს რე­გე­ნე­რა­ცი­ის უნა­რი. მას შე­უძ­ლია, დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი კომ­პრო­მი­სე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში ბევრ რა­მეს მი­აღ­წი­ოს. ყვე­ლა მა­მა­კაცს, რო­მელ­საც ქალ გველ­თან აქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, ვაფრ­თხი­ლებ, - წინ­და­ხე­დუ­ლო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნონ. გველს შე­უძ­ლია, ნელ-ნელა შე­მო­ეხ­ვი­ოს ადა­მი­ანს, რათა მის­გან გაქ­ცე­ვა ვე­ღარ შეძ­ლოს. ისე კი გვე­ლი ერ­თგუ­ლე­ბი­თაც გა­მო­ირ­ჩე­ვა.

- რო­გო­რი იქ­ნე­ბა 2013 წელი სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ მსუ­ბუ­ქი წელი გვექ­ნე­ბა. მო­სა­ლოდ­ნე­ლია ეკო­ნო­მი­კუ­რი ცვლი­ლე­ბე­ბი. 2012 ძალ­ზე მძი­მე წელი იყო, 2013-დან კი მდგო­მა­რე­ო­ბა თან­და­თან გა­უმ­ჯო­ბეს­დე­ბა და 2014 წელი ბევ­რად უკე­თე­სი გვექ­ნე­ბა. წელს სა­სი­კე­თო ძვრე­ბი იქ­ნე­ბა, მდგო­მა­რე­ო­ბაც გა­უმ­ჯო­ბეს­დე­ბა, მაგ­რამ არა იმ­დე­ნად, რომ მშვი­დი წელი და­ვარ­ქვათ.

- 2013 წელი საპ­რე­ზი­დენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბის წე­ლია. თქვე­ნი აზ­რით, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა ეს წელი სა­ა­კაშ­ვი­ლის და ივა­ნიშ­ვი­ლის­თვის?

- ივა­ნიშ­ვი­ლის­თვის ძა­ლი­ან კარ­გი იყო 2012 წელი და ასე­თი­ვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა 2014-იც. მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვილს 2 წლის წინ ვაფრ­თხი­ლებ­დი, რომ 2012-ში უმ­ძი­მე­სი წელი ექ­ნე­ბო­და; მის­თვის ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა 2013 წლის 10 თე­ბერ­ვლამ­დე გაგ­რძელ­დე­ბა. შემ­დგო­მი პე­რი­ო­დი (2014 წლის დად­გო­მამ­დე) უკე­თე­სი ექ­ნე­ბა, ვიდ­რე ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილს. 2014 წლი­დან კი კვლავ ივა­ნიშ­ვი­ლის­თვის ხელ­საყ­რე­ლი პე­რი­ო­დი და­ი­წყე­ბა. ის წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვას არა­ერთ სფე­რო­ში შეძ­ლებს.

რო­გო­რი გან­წყო­ბით შეხ­ვდნენ 2013 წლის შე­მობ­რძა­ნე­ბას ცნო­ბი­ლი "გვე­ლე­ბი"? - ამ კი­თხვით რამ­დე­ნი­მე მათ­განს მივ­მარ­თეთ.

მწე­რა­ლი ლაშა ბუ­ღა­ძე ამ­ბობს, რომ ას­ტრო­ლო­გია ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო მეც­ნი­ე­რე­ბაა. 2013 წლი­დან გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს ელის. სა­კუ­თა­რი ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბა წა­კი­თხუ­ლი აქვს და აღი­ა­რებს, რომ ას­ტრო­ლოგ­თა ნათ­ქვა­მი­დან მის ხა­სი­ათს ბევ­რი რამ ემ­თხვე­ვა. ამ­ბობს, რომ კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია აქვს და ფულ­თან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­შიც ზო­მი­ე­რე­ბას იჩენს.

- გვე­ლი მა­მა­კა­ცი პარტნი­ო­რის მი­მართ "ეჭ­ვი­ა­ნია".

- ეჭ­ვი­ან­ზე მე­ტად, დამ­გეს­ლა­ვი ვარ (იცი­ნის).

- საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის და­გეს­ვლა შე­გიძ­ლით?

- კე­თილ­თვი­სე­ბი­ა­ნი შხა­მი მაქვს. ჩემს გესლს ჯერ არა­ვინ მო­უკ­ლავს.

მომ­ღე­რა­ლი ვახ­ტანგ ტა­ტიშ­ვი­ლი გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი მშვილ­დო­სა­ნია. უხა­რია, რომ მისი წელი დად­გა. მან სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბიც გაგ­ვიმ­ხი­ლა.

- ძა­ლი­ან დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ჩა­ვა­ტა­რო კონ­ცერ­ტი, რო­მელ­საც სა­ხე­ლად "ცენ­ზუ­რის გა­რე­შე" და­ვარ­ქმევ. სულ ვმუ­შა­ობ. ბევ­რი რამ მაქვს და­წე­რი­ლი, რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის უც­ნო­ბია.

- კონ­ცერ­ტის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად გვე­ლის წლის დად­გო­მას ელო­დით?

- არა. ჩემს ტექ­სტებს პო­ლი­ტი­კუ­რი ელ­ფე­რი დაჰ­კრავს. ალ­ბათ მი­მიხ­ვდით, რა­საც ვე­ლო­დი.

"გულ­ში მი­ხა­რია, რომ ჩემი წელი და­ი­წყო, მაგ­რამ ხმას არ ვი­ღებ, ჩუ­მად მი­ხა­რია", - ამ­ბობს მსა­ხი­ო­ბი გი­ორ­გი ყიფ­ში­ძე. ის გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი მო­რი­ე­ლია.

- როცა ჩემი ზო­დი­ა­ქოს ნი­შანს იგე­ბენ, ამ­ბო­ბენ, - აუ, ეს რა "მიქ­სი­აო"! ნა­მე­ტა­ნი მი­წას­თან ვხო­ხავ, მაგ­რამ გეს­ლი­ა­ნი არ ვარ.

- დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებ­ზე ხში­რად ფიქ­რობ?

- დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებ­ზე ბევ­რი რამ მის­წავ­ლია. თუმ­ცა ვერ ვი­ტყვი, რომ მათ ხში­რად ვიხ­სე­ნებ.

- მარ­ცხს რო­გორ ხვდე­ბი?

- მარ­ცხსაც ხომ შეც­დო­მა გა­ნა­პი­რო­ბებს?! დეპ­რე­სი­ა­ში არ ვვარ­დე­ბი.

- ბუ­ნე­ბით მშვი­დი ხარ?

- არა, მაგ­რამ არც ფეთ­ქე­ბა­დი ვარ.

- "ამ ნიშ­ნის ქვეშ და­ბა­დე­ბუ­ლებს მიდ­რე­კი­ლე­ბა აქვთ ქორ­წი­ნე­ბის გარე ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი­სად­მი, რაც მათ ცხოვ­რე­ბას არ­თუ­ლებს", - ვკი­თხუ­ლობთ შენი ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბა­ში. რას იტყვი?

- (იცი­ნის) უკვე მე­ო­რე ცოლი მყავს და გინ­და, ისიც დამ­შორ­დეს? შემ­დეგ კი­თხვა­ზე გა­და­ვი­დეთ.

- "გვე­ლი ცდი­ლობს, პარტნი­ო­რი ნე­ბის­მი­ე­რი ხერ­ხით "შე­ა­ბას".

- ვე­თან­ხმე­ბი. სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის არა­ერ­თი არა­ორ­დი­ნა­რუ­ლი ნა­ბი­ჯი გა­და­მიდ­გამს, ოღონდ - ჩემს სი­გი­ჟე­ებს ვერ მო­გიყ­ვე­ბი.

- თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ხარ?

- და­ბა­დე­ბი­დან სულ თავ­გა­და­სავ­ლებ­ში ვარ. რის­კზეც ხში­რად მივ­დი­ვარ.

- "მას შეს­წევს ძალა, ნე­ბის­მი­ე­რი მე­ტო­ქე გზი­დან ოს­ტა­ტუ­რად ჩა­მო­ი­შო­როს".

- მათ ტექ­ნი­კუ­რად ვი­შო­რებ ხოლ­მე გზი­დან; კა­ხუ­რი პირ­და­პი­რო­ბით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ვი. მოკ­ლედ, არც მწვადს ვწვავ და არც - შამ­ფურს.

- ე.ი. დიპ­ლო­მა­ტი ხარ.

- კი და დათ­მო­ბებ­ზეც მივ­დი­ვარ. ეს თვი­სე­ბა წლე­ბის წინ სა­ერ­თოდ არ მქონ­და, მაგ­რამ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში მივ­ხვდი, რომ სა­ჭი­როა და კომ­პრო­მის­ზე წას­ვლა ვის­წავ­ლე.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)