"პატ­რუ­ლის ჩა­ნა­წე­რე­ბი" - ამ სა­თა­უ­რით გა­მო­ვა წიგ­ნი, სა­დაც პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შრო­მე­ლი როს­ტომ სამ­ხა­რა­ძე, მკი­თხველს პრო­ფე­სი­უ­ლი მო­ვა­ლე­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბის სირ­თუ­ლე­ებ­ზე, ხა­ლი­სი­ან ამ­ბებ­სა და ადა­მი­ა­ნებ­ზე მო­უ­თხრობს. ჩა­ნა­წე­რე­ბის გა­კე­თე­ბის­კენ მას წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში დაგ­რო­ვე­ბულ­მა გა­მოც­დი­ლე­ბამ და მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში გაც­ნო­ბილ­მა სა­ინ­ტე­რე­სო პერ­სო­ნა­ჟებ­მა უბიძ­გა. პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შრო­მე­ლი ჩა­ნა­წე­რე­ბის გარ­და, ფო­ტო­ხე­ლოვ­ნე­ბი­თა და პო­ე­ზი­ი­თაც არის გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. "მე პო­ლი­ცი­ე­ლი ვარ. ჩემი ქვეყ­ნი­სა და საქ­მის პატ­რი­ო­ტი და ვცდი­ლობ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თო, რათა ჩემს ხალ­ხს და სა­ხი­ფა­თო პრო­ფე­სი­ას პირ­ნათ­ლად ვემ­სა­ხუ­რო," - ასე­თია წიგ­ნის შე­სა­ვა­ლი, რო­მელ­საც პატ­რუ­ლის თვა­ლით და­ნა­ხულ მძი­ნა­რე და მღვი­ძა­რე თბი­ლის­ში მომ­ხდა­რი ამ­ბე­ბი მოჰ­ყვე­ბა. მო­სა­გო­ნა­რი კი უამ­რა­ვი აქვს, რად­გან ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი იმ დრო­ი­დან მუ­შა­ობს, ვიდ­რე ძა­ლო­ვა­ნი სტრუქ­ტუ­რა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნდო­ბა­სა და პა­ტი­ვის­ცე­მას მო­ი­პო­ვებ­და.

- ჩვენ­თვის არ არ­სე­ბობ­და უქმე და დღე­სას­წა­უ­ლი. არა­ერ­თი შემ­თხვე­ვა ყო­ფი­ლა, ახა­ლი წლის შე­მობ­რძა­ნე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე წუ­თით ადრე, ფორ­მა ჩა­მიც­ვამს და გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე გავ­სულ­ვარ. ეს იოლი არ არის, მაგ­რამ რო­დე­საც ცდი­ლობ, რომ შენს საქ­მე­ში ბო­ლომ­დე და­ი­ხარ­ჯო, სხვა და­ნარ­ჩე­ნი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი გეჩ­ვე­ნე­ბა... ადრე 24-სა­ა­თი­ა­ნი გრა­ფი­კი გვქონ­და, ახლა 12-სა­ა­თი­ან­ზე გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს. ყვე­ლა­ზე არა­სა­ხარ­ბი­ე­ლო დრო სა­ღა­მოს 9-დან დი­ლის 9-მდეა, გან­სა­კუთ­რე­ბით დღე­სას­წა­უ­ლებ­ში, რო­დე­საც მო­ქა­ლა­ქე­თა უმე­ტე­სო­ბა მთვრა­ლია და მათ ადა­მი­ა­ნურ ენა­ზე უნდა აუხ­სნა, რომ კა­ნო­ნის წი­ნა­შე მთვრა­ლი და ფხი­ზე­ლი თა­ნას­წო­რია. ამის გა­გე­ბა ზოგს არ უნდა და გვე­ჭი­მე­ბა, - ბიჭო, რო­გორ მე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ვინ გგო­ნი­ვა­რო... ჰოდა, ჩვენც სა­ნამ მოთ­მი­ნე­ბა გვყოფ­ნის და კა­ნო­ნი მოთ­მი­ნე­ბის უფ­ლე­ბას გვაძ­ლევს, ვუთ­მენთ, მერე კი - ჯა­რი­მა და მისი ჯანი... ცოტა უფრო შო­რი­დან და­ვი­წყებ სა­უ­ბარს, - იმ დრო­ი­დან, რო­დე­საც სა­პატ­რუ­ლო სამ­სა­ხურ­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, ამ სის­ტე­მის მი­მართ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნდო­ბა და­ბა­ლი იყო. მძი­მედ მახ­სენ­დე­ბა პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი, რად­გან ხალ­ხის ნდო­ბის მო­პო­ვე­ბა გვი­წევ­და. პირ­ველ დღე­ებ­ში სა­ზო­გა­დო­ე­ბა უფრო გვაკ­ვირ­დე­ბო­და, ვიდ­რე ჩვენ­თან თა­ნამ­შრომ­ლობ­და. და­ნა­შა­უ­ლის აღ­მო­ფხვრას­თან ერ­თად, ძნე­ლი იყო მენ­ტა­ლო­ბას­თან ბრძო­ლა. სკო­ლის ასა­კის ბავ­შვე­ბიც კი "კაი ბი­ჭო­ბა­ზე" ლა­პა­რა­კობ­დნენ. ასე­თი აზ­როვ­ნე­ბის შეც­ვლა და­ნა­შა­ულ­თან ბრძო­ლას არაფ­რით ჩა­მო­უ­ვარ­დე­ბო­და... მოკ­ლედ, ყვე­ლას აინ­ტე­რე­სებ­და, პატ­რუ­ლი ხალ­ხის სამ­სა­ხურ­ში ჩად­გე­ბო­და თუ "გაის" მი­სი­ის გამ­გრძე­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და. გან­სა­კუთ­რე­ბით მძღო­ლე­ბი გვი­ყუ­რებ­დნენ ეჭ­ვი­ა­ნი თვა­ლით.

- ამ დროს პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბის მხრი­დან ცდუ­ნე­ბა თუ იყო?..

- მე, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, არ მქონ­და და სხვას არ ვიცი. თა­ვი­დან ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­მოც­დას ჰგავ­და. საკ­მა­ოდ მა­ღა­ლი ანა­ზღა­უ­რე­ბა იყო, რაც ჩემს კო­ლე­გებს ქრთა­მის აღე­ბის მო­ტი­ვა­ცი­ას არ აძ­ლევ­და. თუმ­ცა, ალ­ბათ გახ­სოვთ, რომ წვრილ­მა­ნი გა­დაც­დო­მე­ბი მა­ინც იყო. მთლი­ა­ნო­ბა­ში კად­რე­ბი სწო­რად იყო შერ­ჩე­უ­ლი და რაც მთა­ვა­რია, იდე­აც სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ­დე სწო­რად იყო მი­ტა­ნი­ლი... რო­დე­საც პირ­ველ ნა­ბი­ჯებს ვიხ­სე­ნებ, გან­სა­კუთ­რე­ბით მახ­სოვს, რომ თით­ქმის ყო­ველ­დღე ყვე­ლა­ფერ­ზე გვი­ძა­ხებ­დნენ. ერთხელ ვი­ღაც ახალ­გაზ­რდა ბიჭ­მა გა­მოგ­ვი­ძა­ხა, ცოლი მღა­ლა­ტობს და უნდა მიშ­ვე­ლო­თო... ასეთ შემ­თხვე­ვებ­ში, თა­ვი­დან ცო­ტა­თი ვიბ­ნე­ო­დი, არ ვი­ცო­დი, რო­გორ დავ­ხმა­რე­ბო­დი, მაგ­რამ ჩემ­მა პრო­ფე­სი­ამ თან­და­თან ფსი­ქო­ლო­გიც გამ­ხა­და. შემ­დეგ, ხალ­ხმა და­ი­ნა­ხა, რომ არა მხო­ლოდ წეს­რიგს ვი­ცავ­დით, არა­მედ ვეხ­მა­რე­ბო­დით კი­დეც. ჯერ გა­ოც­დნენ, მერე კი რამ­დენ­ჯერ­მე გა­დაგ­ვა­მოწ­მეს.

მახ­სოვს, ერთხელ პატ­რულ­ში და­რე­კეს, ვი­ღაც მა­მა­კაცს გზა აებ­ნა, სახ­ლს ვე­ღარ აგ­ნებ­სო. ჩემს "გა­სა­ძა­ხებ­ლად" მა­შინ 414 უნდა აგეკ­რი­ფა, და­მი­კავ­შირ­დნენ, მუ­ხი­ა­ნის გა­და­სახ­ვევ­თან უნდა მიხ­ვი­დე­თო. ხალ­ხს არ ეგო­ნა, რომ ეს ჩვენს კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში შე­დი­ო­და და ასა­კო­ვან მა­მა­კაცს რომ გა­მო­ვე­ლა­პა­რა­კეთ, გა­ო­ცე­ბით შე­მოგ­ვყუ­რებ­დნენ. დიდი წვა­ლე­ბით გა­ვი­გეთ გზა­აბ­ნე­უ­ლი მა­მა­კა­ცის, უფრო სწო­რად, მისი შვი­ლე­ბის სახ­ლის მი­სა­მარ­თი. მო­ხუ­ცი რა­ი­ო­ნი­დან იყო ჩა­მო­სუ­ლი შვი­ლე­ბის სა­ნა­ხა­ვად. ასაკ­თან ერ­თად, ცოტა სკლე­რო­ზიც შე­მოჰ­პა­რო­და და ლა­პა­რა­კის დროს ხან თბი­ლისს ახ­სე­ნებ­და, ხან - თა­ვის რა­ი­ონს... რო­დე­საც მის ქა­ლიშ­ვილს ასა­კო­ვა­ნი მამა მი­ვუყ­ვა­ნეთ, ჯერ გა­ოც­და, მერე კი სი­ხა­რუ­ლის­გან აღარ იცო­და, რა ექნა. მე მგო­ნი, პირ­ვე­ლად მა­შინ დამ­კვიდ­რდა გა­მოთ­ქმა - "დიდი მად­ლო­ბა პატ­რულს". ეს, რა თქმა უნდა, ხუმ­რო­ბით, ისე კი მისი მად­ლი­ე­რი თვა­ლე­ბი მარ­თლა არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა.

- ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ალ­ბათ არა­ერ­თხელ მო­გი­წი­ათ სა­დღე­სას­წა­უ­ლო დღე­ებ­ში მო­რი­გე­ო­ბამ...

- დიახ, მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბის პირ­ვე­ლი­ვე წელს მო­მი­წია მო­რი­გე­ო­ბამ. დღე­სას­წა­უ­ლის ღა­მეს, ქარ­თუ­ლი ხა­სი­ა­თი­დან, კონ­კრე­ტუ­ლად - სას­მელთმოყ­ვა­რე­ო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, უამ­რა­ვი ტრა­გე­დია ხდე­ბა, მაგ­რამ რა­ხან დღე­სას­წა­უ­ლია, მო­რი­გე­ო­ბის დროს თავს გა­დახ­დე­ნი­ლი ამ­ბე­ბის თხრო­ბას სა­ხა­ლი­სო შემ­თხვე­ვით და­ვი­წყებ: 12 სა­ა­თის შეს­რუ­ლე­ბას წუ­თე­ბი აკ­ლდა, როცა გა­მო­ძა­ხე­ბა მი­ვი­ღეთ, ამა და ამ მი­სა­მარ­თზე სა­ო­ჯა­ხო კონ­ფლიქ­ტი­აო. აი, მეს­მის ოჯა­ხი-მეთ­ქი, ვი­ფიქ­რე, მაგ­რამ რა­ღას ვი­ზამ­დი, წა­ვე­დი. ბი­ნა­ში შე­სუ­ლებს, მე და ჩემს მე­წყვი­ლეს, 45 წლამ­დე ასა­კის ნას­ვა­მი, გა­ბუ­რძგნი­ლი, წვე­რი­ა­ნი მა­მა­კა­ცი დაგ­ვხვდა და თა­ვა­ზი­ა­ნად შეგ­ვი­პა­ტი­ჟა, - მობ­რძან­დით, მე გა­მო­გი­ძა­ხე­თო. ვი­ფიქ­რე, ასეთ ტი­პებს ბი­ნაც სა­შინ­ლად არე­ულ-და­რე­უ­ლი ექ­ნე­ბა-მეთ­ქი, მაგ­რამ შევ­ცდი: სადა, მაგ­რამ გაწკრი­ა­ლე­ბულ ბი­ნა­ში შე­ვე­დით. დი­ვან­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო გა­რეგ­ნო­ბის ქალ­ბა­ტო­ნი იჯდა და ტი­რო­და. კაც­მა თა­ვი­სი პრობ­ლე­მის მო­ყო­ლა დინ­ჯად და­ი­წყო: მე­საფ­ლა­ვე ვარ. დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე თავ­და­უ­ზო­გა­ვად ვშრო­მობ, ოჯახს რომ არა­ფე­რი მო­ვაკ­ლო, არა­და, ხომ შე­მიძ­ლია, ეს ფული სხვა­დან წა­ვი­ღო და ცოლ-შვილს აღარ მო­ვუ­ტა­ნო. მე ასე არ ვიქ­ცე­ვი, ყვე­ლა­ფე­რი ოჯახ­ში მო­მაქვს. სა­ღა­მოს სახ­ლში და­ქან­ცუ­ლი მოვ­დი­ვარ და... (ამ დროს ატი­რე­ბულ ცოლს გა­ხე­და) ერთი წე­ლია ვეხ­ვე­წე­ბი, მაგ­რამ ჩემი ცოლი არ მე­კა­რე­ბაო... არ მახ­სოვს, რო­გორ შე­ვი­კა­ვე და "ჩა­ვიბ­რუ­ნე" სი­ცი­ლი. კი­ნა­ღამ ფილ­ტვე­ბი გა­მის­კდა, მაგ­რამ ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში გა­ღი­მე­ბაც კი არ შე­იძ­ლე­ბა. ოთხი შვი­ლი ჰყავ­დათ... ოჯა­ხუ­რი კონ­ფლიქ­ტი ყვე­ლა­ზე მძი­მე თე­მაა და რაც უფრო ღრმად ცდი­ლობ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში გარ­კვე­ვას, მით მეტი კი­თხვის ნიშ­ნე­ბი ჩნდე­ბა. შე­ვე­ცა­დე, ქალს გავ­სა­უბ­რე­ბო­დი. რო­გორც გი­თხა­რით, ზოგ­ჯერ ფსი­ქო­ლო­გო­ბაც გვი­წევს. დი­ა­სახ­ლის­მა შე­მომ­ჩივ­ლა, - სა­მუ­შა­ო­ზე სვამს და სახ­ლში მო­სულს და­ბა­ნაც ეზა­რე­ბა. ასეთ მა­მა­კაც­თან ცხოვ­რე­ბა ძნე­ლი­აო. ვთხო­ვე, ეცა­დეთ, და­ე­ლა­პა­რა­კოთ, გვერ­დში და­უდ­გეთ, ეს პრობ­ლე­მა ერ­თად უნდა მო­აგ­ვა­როთ; ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩვენ ვე­რა­ფერს გიშ­ვე­ლით-მეთ­ქი... რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ, ერ­თმა­ნეთს მა­ღა­ზი­ა­ში შევ­ხვდით. მიც­ნო და გა­მო­მე­ლა­პა­რა­კა, - თქვე­ნი რჩე­ვა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე და მე­უღ­ლე გა­მოს­წორ­დაო.

- ასე­თი სა­ხა­ლი­სო ამ­ბა­ვი ხში­რია?

- მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბის დღი­დან ყვე­ლა ად­გი­ლი და შემ­თხვე­ვა მახ­სოვს, სა­დაც კი რამე სა­ინ­ტე­რე­სო გა­დაგ­ვხდე­ნია მე და ჩემს მე­წყვი­ლეს... 31 დე­კემ­ბრის სა­ღა­მოს სა­ო­ცა­რი კუ­რი­ო­ზე­ბი ხდე­ბა. 10 სა­ა­თი­დან ქა­ლა­ქის ცენ­ტრა­ლურ ქუ­ჩებ­ში სა­ცო­ბე­ბის პი­კია. ყვე­ლა ცდი­ლობს, რო­გორ­ღაც "გაძ­ვრეს" და დრო­უ­ლად მი­ვი­დეს სახ­ლში. სწო­რედ ამ დროს იწყე­ბა ჩვე­ნი თავ­სა­ტე­ხი. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ერთ ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბით. ქა­ლაქ­ში ძა­ლი­ან მა­გა­რი სა­ცო­ბი შე­იქ­მნა და მის გა­სა­ნე­იტ­რა­ლებ­ლად დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დაგ­ვჭირ­და. უცებ გვერ­დი­დან შხუ­ი­ლით გა­მო­იჭ­რა მან­ქა­ნა. ვი­ფიქ­რე, მძღოლს უკვე მო­უს­წრია ახა­ლი წლის აღ­ნიშ­ვნა-მეთ­ქი, მაგ­რამ სა­ჭეს­თან ქალი აღ­მოჩ­ნდა. მა­შინ მძღო­ლი ქალი ასე ხში­რად არ შეგ­ხვდე­ბო­და, მით უმე­ტეს, გლ­დან­ში. იმე­დია, გლ­და­ნე­ლე­ბი არ მი­წყე­ნენ... მძღოლს ღი­მი­ლით ვთხო­ვე, - ქალ­ბა­ტო­ნო, ნელა ია­რეთ, რა გეჩ­ქა­რე­ბათ-მეთ­ქი? - მე არა, ამას ეჩ­ქა­რე­ბაო, - და მუ­ცელ­ზე და­ი­დო თითი. თურ­მე ფეხ­მძი­მე ყო­ფი­ლა. მით უმე­ტეს, ნელა უნდა ია­როთ-მეთ­ქი.

შარ­შან პატ­რუ­ლი­რე­ბი­სას მან­ქა­ნამ გზა ისე­თი მკვეთ­რი მოძ­რა­ო­ბით შეგ­ვი­ზღუ­და, რომ ძლივს და­ვა­მუხ­რუ­ჭეთ. მე და ჩემი მე­წყვი­ლე მივ­ხვდით, რომ მძღო­ლი ნას­ვა­მი კი არა, მა­გა­რი მთვრა­ლი იყო. ძლივს და­ვე­წი­ეთ. ტაქ­სი იყო და, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­მიკ­ვირ­და, მგზავ­რიც ჰყავ­და. რო­გორ­ღაც გა­ვა­ჩე­რეთ და მან­ქა­ნის კარი რომ გა­მო­ვა­ღე, მძღო­ლი მან­ქა­ნი­დან გად­მო­ვარ­და. ისე­თი მთვრა­ლი იყო, ენას პირ­ში ვე­ღარ ატ­რი­ა­ლებ­და. ჩვენს და­ნახ­ვა­ზე ხე­ლე­ბი გა­ა­სავ­სა­ვა, - დამ­ნა­შა­ვე ვარ და რაც გინ­დათ, ის მი­ქე­ნი­თო. მე და ჩემ­მა მე­წყვი­ლემ ძლივს გად­მო­ვიყ­ვა­ნეთ მან­ქა­ნი­დან და ახლა მგზავ­რი აგ­ვი­შარ­და, სად მიგ­ყავთ ეს კაცი, ჯერ სახ­ლში მი­მიყ­ვა­ნოს და მერე რაც გინ­დათ, ის უქე­ნი­თო.

- ისე, მთვრალ მძღოლს რო­გორ ჩა­უჯ­და მან­ქა­ნა­ში?

- ჩვენც ეგ ვკი­თხეთ. მა­შინ არ ეტყო­ბო­და, ახლა კი მივ­ხვდი, რომ ძა­ლი­ან დამ­თვრა­ლაო, - გვი­პა­სუ­ხა. სხვა ტაქ­სი გა­ვუ­ჩე­რეთ და იმას გა­ვა­ყო­ლეთ. იმ მძღოლს კი ჯა­რი­მა არ ას­ცდა... მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის უმე­ტე­სო­ბის ტექ­სტი ასე­თია, - აუ, ახა­ლი წე­ლია, ცოტა დავ­ლიე და არ და­მა­ჯა­რი­მო, რა, ქარ­თვე­ლი არ ხარო?!. არის შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც პატ­რულს შე­უძ­ლია, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა­ში ლმო­ბი­ე­რი იყოს, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის - არა.

- ვიცი, რომ ბევ­რი ახალ წელს პატ­რუ­ლის გა­მო­ძა­ხე­ბას ერი­დე­ბა, არ დაგ­ვე­ბე­დო­სო...

- დიახ, მაგ­რამ არი­ან ისე­თე­ბი, ვინც გან­გებ გვი­ძა­ხებს. ამას წი­ნათ, ღა­მის სამ სა­ათ­ზე გვქონ­და გა­მო­ძა­ხე­ბა, - ავ­ტო­ფა­რე­ხის ძარ­ცვა იყო. ად­გილ­ზე მი­სუ­ლებს კარი ღია დაგ­ვხვდა. ია­რა­ღი მო­ვი­მარ­ჯვეთ, ფა­რა­ნი პირ­ში გა­ვირჭ­ვეთ და ფა­რე­ხის­კენ ფრთხი­ლად და­ვი­ძა­რით. შე­ვე­დით. ასეთ დროს ყვე­ლაფ­რის­თვის მზად უნდა იყო, რად­გან არ იცი, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე სა­ი­დან გა­მო­ვარ­დე­ბა და რას მო­ი­მოქ­მე­დებს... ნაკ­ვა­ლე­ვი მან­ქა­ნამ­დე მი­დი­ო­და და უკან ბრუნ­დე­ბო­და. მან­ქა­ნის სა­ბარ­გულ­ზე გა­სა­ღე­ბი­ა­ნი ბოქ­ლო­მი იდო ანუ ავ­ტო­ფა­რე­ხი გა­ტე­ხი­ლი კი არა, გა­ღე­ბუ­ლი იყო. უკან მივტრი­ალ­დით თუ არა, სა­დარ­ბა­ზო­დან მა­მა­კა­ცი გა­მო­ვი­და და ისე, სას­ხვა­თა­შო­რი­სოდ გვკი­თხა, - სი­გა­რე­ტი არ გაქ­ვთო?..

- რის­თვის გა­მო­გი­ძა­ხათ?

- ნას­ვა­მი იყო. სი­გა­რე­ტი არ მქონ­და და ვი­ფიქ­რე, პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შრომ­ლებს ექ­ნე­ბა­თო, - გვი­თხრა, მაგ­რამ არ გა­უ­მარ­თლა, - არც მე და არც ჩემი მე­წყვი­ლე არ ვე­წე­ო­დით.

- ასე­თი ცრუ გა­მო­ძა­ხე­ბა ხში­რია?

- საკ­მა­ოდ. სა­ზო­გა­დო­ე­ბა გვენ­დო­ბა და ეს ძა­ლი­ან კარ­გია, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ ზედ­მე­ტი მოს­დის. ერთხელ ქალ­ბა­ტონ­მა გა­მოგ­ვი­ძა­ხა, - ახალ­გაზ­რდე­ბი ქუ­ჩა­ში ხმა­უ­რო­ბენ და მა­წუ­ხე­ბე­ნო. ად­გილ­ზე რომ მი­ვე­დით, ვხე­დავთ, ხუთი ხე­ლი­ხელ­გა­დახ­ვე­უ­ლი მა­მა­კა­ცი დგას და "მრა­ვალ­ჟა­მი­ერს" მღე­რის. ხმა­შე­წყო­ბი­ლად, მარ­თლაც რომ დი­დე­ბუ­ლად მღე­როდ­ნენ. ჩვენს და­ნახ­ვა­ზე ქალ­ბა­ტო­ნი გა­მო­ვარ­და, - აი, ხომ ხე­დავთ, რა დღე­ში არი­ან, მოს­ვე­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ მაძ­ლე­ვე­ნო. გა­მე­ღი­მა, - ცოტა ხანს მო­ით­მი­ნეთ-მეთ­ქი. რა­ცია ხმა­მა­ღალ რე­ჟიმ­ზე ჩავ­რთე, ისე, რომ მთელ გან­ყო­ფი­ლე­ბას მო­ეს­მი­ნა და თა­ნამ­შრომ­ლებს ვუ­თხა­რი, - აი, ამით წუხ­დე­ბა ეს ქალ­ბა­ტო­ნი-მეთ­ქი... ერთ-ერთი ან­სამ­ბლის მომ­ღერ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ახა­ლი წლის წი­ნა­დღე იყო და მე­გობ­რის სახ­ლში უქე­ი­ფი­ათ. სიმ­ღე­რა რომ და­ას­რუ­ლეს, მერე შეგ­ვამ­ჩნი­ეს და აწ­რი­ალ­დნენ, ვინ­მე ხომ არ შე­ვა­წუ­ხე­თო? - გა­ნაგ­რძეთ-მეთ­ქი. - მა­შინ კი­დევ ერთს ვიმ­ღე­რებ­თო, - და "ჩაკ­რუ­ლო" დას­ცხეს... ყვე­ლაფ­რის გამო არ შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნის დას­ჯა.

- მი­თხა­რით, დღე­სას­წა­უ­ლებ­ში ცუდი ამ­ბა­ვიც ხში­რი­აო. ამის მი­ზე­ზი მოძ­რა­ო­ბის წე­სე­ბის დარ­ღვე­ვაა...

- დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე, გან­სა­კუთ­რე­ბით ახალ წელს უამ­რა­ვი ავ­ტო­საგ­ზაო შემ­თხვე­ვა ხდე­ბა და ამას რამ­დე­ნი­მე მი­ზე­ზი აქვს: სიმ­თვრა­ლე, სიჩ­ქა­რე და საგ­ზაო მოძ­რა­ო­ბის წე­სე­ბის დარ­ღვე­ვა. არ ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი ფიქ­რობს, ეს მე არ და­მე­მარ­თე­ბა, მაგ­რამ და­ზღვე­უ­ლი არა­ვინ არის. ერთხელ ახა­ლი წლის ღა­მეს მხო­ლოდ თბი­ლის­ში 32 ავა­რია და­ფიქ­სირ­და. ამ ღა­მეს არ­ღვევს ყვე­ლა, გა­ნურ­ჩევ­ლად ასა­კი­სა და სქე­სი­სა. რა­ხან ახა­ლი წე­ლია, ვცდი­ლობთ, დამ­რღვე­ვე­ბი მხო­ლოდ გა­მო­უ­ვალ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში და­ვა­ჯა­რი­მოთ, მაგ­რამ ვერც იმას ვი­ტყვი, რომ დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე პატ­რუ­ლის ყვე­ლა თა­ნამ­შრო­მე­ლი ერ­თნა­ი­რად მიმ­ტე­ვე­ბე­ლია. ადა­მი­ანს გა­აჩ­ნია. თუმ­ცა ზოგი ჯა­რი­მა­საც არად და­გი­დევთ და მა­ინც არ­ღვევს წეს­რიგს... 31 დე­კემ­ბერს, 12-ს 15 წუთი აკ­ლდა, რო­დე­საც გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს, ფე­იქ­რე­ბის ქუ­ჩა­ზე ავ­ტო­საგ­ზაო შემ­თხვე­ვა მოხ­დაო. იქ მი­სუ­ლებს ასე­თი სუ­რა­თი დაგ­ვხვდა: "ბე­ემ­ვეს" მარ­კის ავ­ტო­მან­ქა­ნა ბე­ტო­ნის ბოძს შეს­ჯა­ხე­ბო­და. შე­დე­გად ბოძი მან­ქა­ნა­ზე იყო და­ცე­მუ­ლი. იქვე შუ­ახ­ნის მა­მა­კა­ცი იჯდა, თავი ხე­ლებ­ში ჰქონ­და ჩარ­გუ­ლი და ქვი­თი­ნებ­და. მის სი­ახ­ლო­ვეს ქალ­ბა­ტო­ნი ტრი­ა­ლებ­და და კა­ცის დამ­შვი­დე­ბას ცდი­ლობ­და, - ნუ ნერ­ვი­უ­ლობ, მთა­ვა­რია, გა­დავ­რჩით, ალ­ბათ ასე იყო სა­ჭი­როო... რით შეგ­ვიძ­ლია და­გეხ­მა­როთ, სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა ხომ არ გჭირ­დე­ბათ-მეთ­ქი? უარი მი­თხრა, ორი­ვე კარ­გად ვარ­თო. რო­გორც გა­ირ­კვა, ცოლ-ქმა­რი იყო, - ეს მან­ქა­ნა დღეს შე­ვი­ძი­ნეთ და შვი­ლის­თვის სა­ა­ხალ­წლო სა­ჩუქ­რის გა­კე­თე­ბა გვინ­დო­დაო.

- არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დგომ და­ნა­შა­ულ­მა იმა­ტა. რო­გორ ფიქ­რობთ, რა არის ამის მი­ზე­ზი?

- ეს დრო­ე­ბი­თი მოვ­ლე­ნა იყო. ვი­ღა­ცებს ეგო­ნათ, რომ მარ­თლა მო­ვი­და მათი დრო, მაგ­რამ უკვე ხე­დავს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რომ და­ნა­შა­უ­ლე­ბი ძა­ლი­ან ოპე­რა­ტი­უ­ლად იხ­სნე­ბა.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)